The Spectrum Show επεισόδιο 112

Καλά Χριστούγεννα σε όλους, έστω και λιγάκι... ετεροχρονισμένα! Βλέπετε, είχα σκοπό να κάτσω να ανεβάσω αυτή την ανάρτηση χθες, αλλά να, το Χριστουγεννιάτικο ωράριο και οι αυξημένες ανάγκες ενεργού και δυναμικής συμμετοχής σε φαγοπότια και οινοποσίες με έκαναν να μην προλάβω. Oh, well...

Από την άλλη βέβαια ο Paul Jenkinson μια χαρά πρόλαβε να ετοιμάσει ένα ακόμα επεισόδιο του The Spectrum Show, το υπ' αριθμόν 112, το οποίο, όπως ίσως θα μαντέψατε, διακατέχεται από Χριστουγεννιάτικο mood και αντίστοιχη θεματολογία.

Ο Paul φέρνει στο μυαλό του το κλίμα των Χριστουγέννων του 1984, μέσα από τις σελίδες του αντίστοιχου τεύχους του περιοδικού Crash. Ό,τι κάνει δηλαδή επί της ουσίας και ο "δικός μας" Μιχάλης Ιωαννίδης από την στήλη Scripta Manent, αλλά σε βίντεο!

Το επεισόδιο είναι "χαλαρό", όπως μάλλον αρμόζει σε ένα βίντεο που θα κάτσει κάποιος να παρακολουθήσει προσπαθώντας να χωνέψει το... σμήνος από γαλοπούλες που καταβρόχθισε τις προηγούμενες ώρες. Έτσι, δεν θα συναντήσουμε ψαγμένα hardware reviews ή παρουσιάσεις εντυπωσιακών νέων games, με εξαίρεση δύο Χριστουγεννιάτικα παιχνίδια.

Εννοείται ότι τα παραπάνω κάθε άλλο παρά ενοχλούν, αφού, όπως κι εμείς, έτσι και ο Paul πρέπει να απολαύσει λιγάκι τη Χριστουγεννιάτικη ραστώνη, έτσι δεν είναι;

Με ζεστές και ειλικρινείς ευχές σας αφήνω με το 112ο επεισόδιο του The Spectrum Show:

ZX Clive σε πραγματικό Spectrum

Και πέφτει λοιπόν ξαφνικά το μάτι μου εντελώς τυχαία σε ένα νέο, πολωνικό demo για τον Spectrum, με τον αείμνηστο "θείο" Clive να χαμογελάει ανάμεσα σε άλλα, άσχετα βιντεάκια με Raspberry Pi, highlights από αγώνες του NBA, τον Τράγκα, το Duke Nukem, ένα PC του '95 να τρέχει την Encarta, ό,τι να 'ναι με λίγα λόγια...

Το ZX Clive είναι ένα μικρό demo του πολωνικού group/collaboration Polish ZX All Stars (ωραίο ονοματάκι, δεν λέω) και έχει τρία ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά: α) είναι αφιερωμένο στην μνήμη του sir Clive Sinclair, β) τρέχει σε 48άρη Spectrum (τον "κανονικό", δηλαδή, όχι μονάχα στον Ισπανικό του '85 και τα μεταγενέστερα abominations της Amstrad) και γ) υποστηρίζει ZX-AY. Ε, με αυτά ως δεδομένα και διαπιστώνοντας ότι στα videos με το ZX Clive στο YouTube έχει γίνει capture από VGA, emulator ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, είπα να ανεβάσω ένα βιντεάκι με το real thing.

Κινητό στο χέρι λοιπόν γιατί βαριόμουν να πάω στο αυτοκίνητο να φέρω το τρίποδο (αυτός είμαι), το ZX Clive στην SD καρτούλα και φύγαμε. Γνήσια, ανόθευτη Spectrumίλα κι όποιος αντέξει!

Παίξτε Doom και Heretic σε οποιοδήποτε Raspberry Pi! (the easy way)

Από την πρώτη μου επαφή με Raspberry Pi μέχρι και σήμερα συνεχίζω να αναρωτιέμαι γιατί το Raspbian δεν έρχεται μαζί με μερικά κλασικά, απλά και εθιστικά παιχνίδια προεγκατεστημένα, ώστε να μπορούμε όντως να το χρησιμοποιήσουμε ως αντικαταστάτη του Windows PC/Mac - έστω και σε κάποιες περιπτώσεις. Το πρόβλημα από το Raspberry Pi 4 και μετά δεν είναι και τόσο μεγάλο, καθώς οι σύγχρονες εκδόσεις διαθέτουν την απαραίτητη επεξεργαστική ισχύ ώστε να μπορούν να τρέξουν online games μέσω του browser, δίνοντας έτσι στον χρήστη πρόσβαση σε μία ουσιαστικά τεράστια βιβλιοθήκη παιχνιδιών. Τι γίνεται όμως με τα παλαιότερα Raspberrys που όλοι όλο και κάποιο έχουμε, όπως το πρώτο, το Raspberry Pi 2 ή 3 ή ακόμα και τα Raspberry Pi Zero (και 2);

Προφανώς και υπάρχει η λύση του RetroPie ή ανάλογων πακέτων, αλλά αυτό που ενδιαφέρει εμένα είναι το να έχω τη δυνατότητα να παίξω και κανένα παιχνίδι (πέρα του Minecraft!) στο RPi, όχι να το μετατρέψω σε dedicated emulator machine! Αφήστε που προτιμάω να έχω όλα κι όλα 5-10 καλά παιχνίδια, προσεκτικά διαλεγμένα, παρά τα άπαντα κάθε κονσόλας και κάθε υπολογιστή και να μην ξέρω ποιο να διαλέξω! Έτσι λοιπόν το έψαξα λιγάκι, πειραματίστηκα, και θα σας παραθέσω στη συνέχεια οδηγίες ώστε να μπορέσετε κι εσείς να ξεσκάτε όποτε το επιθυμείτε στο Raspberry Pi σας με 2 classics από το παρελθόν: το Doom και το Heretic.

Το καλό με τη λύση που προτείνω είναι ότι απλά προσθέτει τα Doom και Heretic στο Raspbian χωρίς να αλλάζει κάτι άλλο, επιπτρέποντάς σας να συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε το RPi σας για ό,τι το χρησιμοποιούσατε. Το άλλο καλό είναι ότι τρέχει σε οποιοδήποτε Raspberry Pi, ακόμα και στο πρώτο ή στο Raspberry Pi Zero. Οπότε, αν αναρωτιόσασταν αν υπάρχει καμία χρήση για τα obsolete Raspberrys η απάντηση είναι "ναι, υπάρχει"! Και μην ξεχνάτε και το OpenELEC φυσικά, το οποίο επίσης τρέχει σε οποιοδήποτε Pi - αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία...

Όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και από το screenshot που ακολουθεί, οι δοκιμές έλαβαν χώρα στο πρώτο, το original Raspberry Pi (model B), οπότε εξυπακούεται πως τα παιχνιδάκια μας θα παίζουν και σε οποιοδήποτε πιο σύγχρονο Raspberry...

Ας ξεκινήσουμε όμως με τις οδηγίες μας (μην προβληματίζεστε, είναι όλα πανεύκολα και θα έχετε τελειώσει σε 10 λεπτάκια). Πρώτα ανοίξτε ένα terminal window και δώστε cd /home/pi και <enter>. Για να βεβαιωθείτε ότι βρίσκεστε στο σωστό path, μπορείτε να δώσετε pwd και <enter>.

Ξεκινάμε κατεβάζοντας το Chocolate Doom:

Στη συνέχεια, κατεβάζουμε τα .wad files των Doom και Heretic:

Για ευκολία - και για να μη βγάλετε τα μάτια σας - μπορείτε να κάνετε copy-paste τις εντολές από εδώ:

sudo wget https://www.dropbox.com/s/fhjzoulwl9zv0b6/DOOM1.wad?dl=0

και

sudo wget https://www.dropbox.com/s/7rm4xffy0ksnfgr/HERETIC.wad?dl=0

Τώρα κάνουμε rename τα αρχεία:

Πλέον είμαστε έτοιμοι να τρέξουμε το setup του Chocolate Doom και του Chocolate Heretic αντίστοιχα:

Σε ό,τι έχει να κάνει με τις ρυθμίσεις για τα δύο παιχνίδια σας προτείνω αρχικά να βάλετε αυτές που έβαλα και εγώ και οι οποίες λειτουργούν απρόσκοπτα ακόμα και στα πλέον αδύναμα Raspberry Pi, και αν δεν σας αρέσει κάτι, το αλλάζετε. Οι ρυθμίσεις στη συνέχεια είναι για το Doom, αλλά βάλτε ακριβώς τις ίδιες και στο Heretic:

Πλέον είστε έτοιμοι για gaming! Τρέξτε τα παιχνίδια από εδώ:

Καλό παιχνίδι! Αν βρω χρόνο θα επανέλθω και με άλλα παιχνίδια. Μέχρι τότε, το Doom και το Heretic υπόσχονται να αποτελέσουν μία εξαιρετική συντροφιά! Enjoy!

Α, και κάτι τελευταίο: για όσους από εσάς αναρωτιέστε τι είναι αυτό το μηχάνημα στην πρώτη φωτογραφία της ανάρτησης, είναι απλά το Raspberry Pi model B του '13 στο - ειδικό για αυτό - FUZE case. Διαβάστε περισσότερα εδώ, αν ενδιαφέρεστε.

ZX-AY: ο Spectrum έχει πια τον ήχο που του αξίζει!

Πρέπει να έχουν συμπληρωθεί 3 ολόκληρα χρόνια από τότε που απέκτησα το ZX-AY. Αν δεν με γελά η μνήμη μου δηλαδή - κάτι εξόχως σύνηθες τα τελευταία χρόνια, εδώ που τα λέμε...

Το ZX-AY είναι χοντρικά ένα interface που εφοδιάζει τον 16/48Κ ZX Spectrum με ένα AY-3-8912 soundchip σαν αυτό που είχε ο 128άρης. Το απέκτησα κι εγώ λοιπόν ο δόλιος προκειμένου να απολαύσω ήχο της προκοπής στον γομολάστιχα και με το που το παρέλαβα το έβαλα στην άκρη για κάποιους μήνες, μετά ήρθε ο ZX Spectrum Next και... τέλος. Τι τέλος; Τέλος, δεν έκανα ποτέ τον κόπο να το συνδέσω σε κάποιον Spectrum και να το δοκιμάσω έστω αν παίζει - κι αυτό μέχρι προχτές! Αφήστε, ξέρω...

Για όσους είχαν την τύχη - και την ηλικία του Μαθουσάλα - να προλάβουν στα σπάργανά της την εποχή του Spectrum, είναι φανερά τα πλεονεκτήματα του μηχανήματος: σε εξέλιξη στο 1ΚΒ μνήμης και στην βουβή, ασπρόμαυρη απεικόνιση χωρίς γραφικά υψηλής ανάλυσης του προγόνου του, ο Speccy προσέφερε 8 χρώματα (15 στην πραγματικότητα με τις 2 ρυθμίσεις φωτεινότητας), high speed loading, πληκτρολόγιο που να μην είναι αφής, high resolution graphics, πεζούς και κεφαλαίους χαρακτήρες, user defined characters και ήχο. Α, ναι, και 16 ή 48ΚΒ μνήμης RAM. Και όλα αυτά σε μια τιμή που ήταν πραγματικά εφικτό να τον αγοράσεις (περίπου στο 60-70% του βασικού μισθού της εποχής, αν δεν απατώμαι). Ο αείμνηστος "θείος" Clive είχε κάνει το θαύμα του και ουδείς εν έτει 1982-83 δεν μπορούσε να σταθεί στις ελλείψεις του υπολογιστή. Ποιες ήταν αυτές; Πολλές, αλλά οι βασικότερες εξ αυτών ήταν η έλλειψη joystick port και εξειδικευμένου chip ήχου. Διότι στην αρχή δεν το γνωρίζαμε και δεν το φανταζόμασταν, αλλά έμελλε τελικά να κυκλοφορήσουν χιλιάδες παιχνίδια για το μηχάνημα, οπότε καταλαβαίνετε την χρησιμότητα μιας υποδοχής για joystick και ενός soundchip. Κι αν η έλλειψη της πρώτης καλύφθηκε σύντομα με προϊόντα τρίτων κατασκευαστών (με κυρίαρχο το Kempston joystick interface), την απάντηση στο τελευταίο ήρθε να δώσει η εμφάνιση του ZX Spectrum 128K. Αλλά ήταν μάλλον λίγο αργά και μιλάμε και για άλλο μηχάνημα κιόλας, οπότε...

Οπότε φτάνουμε στο σήμερα (ή περίπου), οπότε και ο γράφων εδέησε να κατεβάσει από το πατάρι τον πολυαγαπημένο του 48άρη με το SMART card interface και να κάνει την καίρια σκέψη: "ρε, μπας και το ZX-AY έχει passthrough connector; Μήπως να ψάξω να το βρω πού το έχω να το δοκίμαζα κι αυτό;". Όπερ και εγένετο, μετά από μία βασανιστική ώρα ενδελεχούς αναζήτησης στις κούτες με την retro-σαβούρα. Και ναι, το ZX-AY έχει passthrough connector οπότε και μπόρεσα να το συνδέσω ταυτόχρονα με το SMART card interface. Στην ουσία, με αυτά τα δύο κομμάτια hardware πρόσθεσα στον Spectrum πρόσβαση σε mass storage device (SD κάρτες), Kempston compatible joystick port, reset button, freeze button και το κύκλωμα ήχου του 128άρη! Not bad, not bad at all...

Το ZX-AY έχει ποιοτικούς κονέκτορες και έτσι τα 2 interfaces "σφηνώνουν" με αξιοζήλευτη σταθερότητα στο expansion port του Spectrum, χωρίς φόβους για κολλήματα ή reset σε πιθανό κούνημα του υπολογιστή. Το ZX-AY παρέχει μία έξοδο ήχου για στερεοφωνικό jack των 3,5mm μέσω της οποίας διοχετεύονται όχι μονάχα οι ήχοι του AY-3-8912, αλλά και όλοι οι ήχοι που παράγει ο Spectrum, πλην αυτών του φορτώματος από κασέτα (για ευνόητους λόγους). Έτσι, όχι μονάχα ο γομολάστιχας αποκτά soundchip, αλλά και τη δυνατότητα να στέλνει στον ενισχυτή (ή στα ηχεία) τον ήχο που παράγει ο επεξεργαστής. Έτσι, για να απολαμβάνετε την μουσική του Manic Miner στην τσίτα οδηγώντας γείτονες (και εαυτόν) στον ψυχίατρο!

Θα ρωτήσει κάποιος - και με το δίκιο του - "ναι, αλλά ποια παιχνίδια υποστηρίζουν αυτό το μαραφέτι; Γιατί μιλάμε για κάτι σχετικά καινούριο, που φτιάχτηκε πολύ μετά την εποχή του Spectrum". Φυσικά, αυτή είναι η αλήθεια. Ελάτε όμως που το ZX-AY ΔΕΝ είναι το πρώτο interface της ιστορίας που παρέχει τη συγκεκριμένη λειτουργικότητα (δείτε π.χ. το Fuller Box) και, το κυριότερο: η πλειονότητα των παιχνιδιών του ZX Spectrum 128K/+2/+3 δεν "εψαχναν" για 128ΚΒ μνήμης, αλλά για υποκύκλωμα ήχου! Το αποτέλεσμα των παραπάνω είναι ότι διαπιστώνει κανείς ότι πολλά παιχνίδια των 80s εκμεταλλεύονται τις έξτρα ηχητικές δυνατότητες του ZX-AY (δείτε τη σχετική λίστα εδώ) και το ίδιο ισχύει και με πολλές σύγχρονες παραγωγές (games/demos). Για μερικά - αρκετά, θα μπορούσε να πει κάποιος - demos που υποστηρίζουν 48άρη ZX Spectrum με ZX-AY δείτε εδώ.

Σα να μην έφταναν τα παραπάνω, θα πρέπει να σημειωθεί ότι το ZX-AY μπορεί να συνδεθεί σε όλα τα μοντέλα Spectrum, ακόμα και σε αυτά που έχουν ήδη chip ήχου (!), στα οποία παρέχει ουσιαστικά απλώς μία "καθαρή" dedicated ηχητική έξοδο, χωρίς παράσιτα και παραμορφώσεις.

Επειδή όμως τόση ώρα γράφω για ηχητικές δυνατότητες, ολοκληρώνοντας σας προτείνω να δείτε και να ακούσετε κι εσείς οι ίδιοι το ZX-AY στο παρακάτω μικρό και ενδεικτικό (των δυνατοτήτων του interface) βιντεάκι:

Όταν τσακώνονται οι ελέφαντες, την πληρώνει ο... Amstrad!

Καλά, είναι προφανές ότι ο τίτλος της ανάρτησης αποτελεί παράφραση του γνωστού αποφθέγματος "όταν τσακώνονται οι ελέφαντες, την πληρώνουν τα ποντίκια". Οπότε, πού κολλάει ο Amstrad; Και ποιοι είναι οι ελέφαντες; Μη βιάζεστε, θα σας πω...

Στα μέσα της δεκαετίας του '80, στη Μέκκα των home computers για την Ευρώπη που ήταν το Ηνωμένο Βασίλειο, κυκλοφορούσαν - συνήθως με επιτυχία - δεκάδες περιοδικά με αντικείμενο κάποιον συγκεκριμένο μικροϋπολογιστή (ή και γενικότερου ενδιαφέροντος). Η Newsfiled Publications με έδρα το Ludlow ήταν ένας εξόχως επιτυχημένος εκδοτικός οίκος εκείνη την εποχή, καθώς διέθετε στο οπλοστάσιό της τα game oriented Crash και Zzap!64 που πραγματεύονταν τις gaming κυκλοφορίες για τους ZX Spectrum και Commodore 64, αντίστοιχα. Οι υπεύθυνοι της εταιρίας, βλέποντας τον αντίκτυπο που είχε η κυκλοφορία του - πιο τίμιος πεθαίνεις - Amstrad CPC464 στην Αγγλική αγορά, αποφάσισαν να εφοδιάσουν και τους Amstrad users με ένα έντυπο αντίστοιχο των Crash και Zzap!64. Και έτσι, τον Οκτώβριο του 1985, εγένετο Amtix! Ήταν ένα περιοδικό - όπως και τα προαναφερθέντα - με gaming προσανατολισμούς, αποκλειστικά για Amstrad, με την ίδια επιτυχημένη, χαβαλετζίδικη και ανάλαφρη προσέγγιση των Crash και Zzap!64. Όμως, οι - ήδη πολυπληθείς - κάτοχοι Amstrad CPC απ' ότι φάνηκε δεν είχαν ακριβώς τα ίδια γούστα με τους Εγγλέζους (τουλάχιστον) Spectrumάδες και Commodoreάδες και έτσι, μετά από 19 τεύχη και περίπου ενάμισι χρόνο κυκλοφορίας, η Newsfiled Publications αποφάσισε ότι το εγχείρημα Amtix! δεν ήταν τόσο κερδοφόρο όσο θα χρειαζόταν ώστε να δικαιολογηθεί η συνέχιση της κυκλοφορίας του, και κάπως έτσι έπεσαν και οι τίτλοι τέλους, τον Απρίλιο του 1987...

Όπως όμως φαίνεται, στον τομέα των εντύπων τουλάχιστον, ο θάνατος... δεν κρατάει για πάντα: βλέπετε, η Fusion Retro Books, η οποία μας χάρισε τα τελευταία χρόνια τις αναβιώσεις των Crash και Zzap!64, αποφάσισε να επιχειρήσει την αναβίωση του Amtix!, εκδίδοντας το τριμηνιαίο Amtix! CPC. Εννοείται πως ο γράφων, ως λάτρης των αντίστοιχων εντύπων γενικώς και δη των Αγγλικών, αποφάσισε να αποκτήσει το παρθενικό τεύχος του νέου περιοδικού, όπως έκανε άλλωστε στο πρόσφατο παρελθόν και στις περιπτώσεις των Crash και Zzap!64. Και έτσι, φτάνουμε σιγά-σιγά στο θέμα της σημερινής ανάρτησης, όπου ελέφαντες είναι...

...το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ευρωπαϊκή Ένωση! Ναι, η Αγγλία και η πάλαι ποτέ Ε.Ο.Κ., που αποφάσισαν, λόγω Brexit, να χωρίσουν τα τσανάκια τους μετά από χρόνια κοινής πορείας. Δεν είμαι από τους επονομαζόμενους "Ευρωπαϊστές" που στο όραμα της ενωμένης Ευρώπης θα δεχθώ οτιδήποτε, όσο ακραίο και τραβηγμένο κι αν φαίνεται. Δέχομαι ότι, όπως συμβαίνει και μεταξύ ανθρώπων, οι σχέσεις μεταξύ εθνών δεν μπορούν να είναι πάντοτε οι ίδιες: αν - έστω και οριακά - ο Αγγλικός λαός αποφάσισε να θέσει το Ηνωμένο Βασίλειο εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, so be it. Το δέχομαι και δεν πρόκειται να τους ειρωνευτώ όπως οι Ευρωπαϊστές φίλοι μας, στο μυαλό των οποίων το μέλλον της Αγγλίας προμηνύεται δυσοίωνο (σε πλήρη αντίθεση με το δικό μας ας πούμε, που θα είναι λαμπρό καθώς παραμένουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση...).

Έτσι λοιπόν, αφού η Αγγλία δεν ανήκει πλέον στην ενωμένη Ευρώπη, όπως όλοι γνωρίζετε, ό,τι μας έρχεται από το "νησί" περνάει πλέον από τελωνείο. Με τους ανάλογους δασμούς. Ιδού το αποτέλεσμα, στην περίπτωση του Amtix! CPC:

Μάλιστα. Ένα 60σέλιδο περιοδικάκι μεγέθους Α5 που πωλείται προς 3,99 λίρες (4,67€), παίρνει "καπέλο" από το Ελληνικό κράτος (την Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή), 4,34€. Γιατί; Γιατί έτσι. Επειδή η Αγγλία έφυγε από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επειδή... οι ελέφαντες τσακώθηκαν. Και όταν τσακώνονται οι ελέφαντες, την πληρώνει ο Amstrad - γιατί όχι; (μην σας ξεγελάνε τα 7,68€ που αναγράφονται ως αξία στην φωτογραφία, καθώς σε αυτά περιλαμβάνονται και τα 3,01€ που είναι η αξία των μεταφορικών)

Δεν γνωρίζω εάν είναι fixed η αξία των δασμών ή πάει ανάλογα με το δηλωμένο κόστος, αλλά, να σας πω την αλήθεια, δεκάρα δεν δίνω. Και αυτό διότι, πολύ απλά, ούτε εμένα ούτε και εσάς μας ρώτησε κάποιος ποιο θα ήταν το λογικό "καπέλο", η προσαύξηση πάνω στην τιμή του προϊόντος που αγοράσαμε επειδή αυτό τόλμησε να προέρχεται από την Αγγλία η οποία με τη σειρά της τόλμησε να θέσει εαυτόν εκτός Ε.Ε. Αυτό που μπορώ να εντοπίσω και να χαρακτηρίσω ως εντελώς παράλογο (πείτε το "κλοπή", πιο εύστοχο θα είναι ίσως) είναι το να πληρώνουμε σχεδόν 100% προσαύξηση στην αξία ενός προϊόντος επειδή αυτό προέρχεται από τους... αγροίκους (!) που αποφάσισαν να την... κάνουν και να κλείσουν πίσω τους την πόρτα στα μούτρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ας αφήσουμε όμως τους... ελέφαντες, και ας πάμε και λιγάκι στον Amstradάκο, ας πάμε στο Amtix! CPC. Τι λέει το παρθενικό του τεύχος; Τι εντυπώσεις αφήνει;

Καταρχάς, προσωπικά το Α5 μέγεθος δεν το προτιμάω. Κάνει το περιοδικό - κατά την ταπεινή μου άποψη - να δείχνει φτηνιάρικο, αφού καταλαμβάνει στο τραπέζι μας την ίδια επιφάνεια με έναν... κατάλογο ψητοπωλείου! Και είναι κρίμα πραγματικά, γιατί η δουλειά που έχει γίνει στο περιοδικό είναι αντιστρόφως ανάλογη της πρώτης εντύπωσης.

Βλέπετε υπάρχει αρκετά μεγάλη ποικιλία θεμάτων που θεωρώ πως θα ικανοποιήσει και με το παραπάνω οποιονδήποτε Amstrad fan, και η ποιότητα και το ύφος της σελιδοποίησης είναι σε εξαιρετικό επίπεδο, φέρνοντας αέρα επαγγελματισμού με μια νότα από 80s, a la Crash & Zzap!64. Η ποιότητα της εκτύπωσης είναι πολύ καλή, με ολοζώντανα χρώματα και καθαρά γράμματα που δεν θα επιβαρύνουν περαιτέρω τους πάσχοντες από πρεσβυωπία (τα νιάτα που διαβάζουν αυτά τα έντυπα, βλέπετε...). Για το επίπεδο της γραφής μπορώ να πω - από το 1/4 του τεύχους που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής - ότι είναι καλό, "επαγγελματικό" ας το πούμε, χωρίς όμως κάτι το ιδιαίτερο και το ξεχωριστό, και με σαφώς λιγότερες δόσεις χιούμορ από τα αντίστοιχα Crash και Zzap!64 της "νέας" εποχής.

Συνολικά το Amtix! CPC, είτε το δει κανείς ως αναβίωση του Amtix! είτε απλά ως ένα περιοδικό για Amstrad, θεωρώ ότι είναι τουλάχιστον αξιοπρεπές και θα ικανοποιήσει σχεδόν οποιονδήποτε φίλο του μηχανήματος. Μόνο μεγάλο μείον το μικρό του μέγεθος και, φυσικά, το συνολικό του κόστος, αφού μόλις πάρουν το "κατιτίς" τους το Ελληνικό κράτος (να 'μαστε καλά να το πληρώνουμε) και η Ευρωπαϊκή Ένωση (τα ίδια και γι' αυτήν, αλλά επί δέκα), η τσέπη του αγοραστή του εντύπου ελαφραίνει κατά 12,02€ (από τα οποία το ίδιο το Amtix! CPC κοστίζει περίπου το 1/3). Όμορφος κόσμος, αγγελικά πλασμένος...

Α, και για να μη νομίζει κανείς ότι ανήκω σε αυτούς τους περίεργους που θεωρούν ότι δεν θα έπρεπε να πληρώνουμε καθόλου φόρους και άλλα τέτοια φαιδρά, να διευκρινίσω ότι απλά θεωρώ υπεραρκετά τα όσα μας παρακρατά το κράτος (και οι δανειστές μας) από καύσιμα, ποτά, τσιγάρα, ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ και λοιπούς φόρους: αν δεν τους φτάνουν αυτά ας αλλάξουν δουλειά καλύτερα, ας μην μας επιβαρύνουν και με τελωνιακά τέλη! Μεταξύ μας, τα τελευταία τα θεωρούσα ανέκαθεν υπερβολικά - όχι μόνο ως ποσά, αλλά το να υφίστανται γενικότερα. Πόσο μάλλον από την Αγγλία, που είχαμε συνηθίσει να μην πληρώνουμε, κιόλας...

Goatlight για Commodore 64

Καλημέρα και καλό μήνα σε όλους! A little blast from the past σήμερα, καθώς έπεσα πάνω σε ένα υπέροχο demo για τον - ποιον άλλο; - Commodore 64, το Goatlight, που αποτελεί το αποτέλεσμα μιας συνεργασίας των groups Fairlight, Offence και Noice.

Το Goatlight παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2015 στα πλαίσια του demoparty Revision της χρονιάς εκείνης και κατέλαβε την 3η θέση στην κατηγορία των oldskool demos. Λογικό θα μπορούσε να πει κάποιος που δεν βρέθηκε στον κορυφή, μιας και την πρώτη θέση την καπάρωσε το φανταστικό/μοναδικό/απίστευτο (και λοιποί αντίστοιχοι χαρακτηρισμοί) 8088 MPH.

Το Goatlight χαρακτηρίζεται από μια συνολικά υψηλή ποιότητα και αξιοπρόσεκτη συνοχή, κάποια λίαν εντυπωσιακά parts αλλά και ένα από τα καλύτερα trance/techno tracks που έχουμε συναντήσει στον "ψωμιέρα" στο πρώτο μέρος του (στην πρώτη πλευρά της δισκέτας, για να καταλαβαινόμαστε). Γνωρίζοντας όλα αυτά τα χρόνια ότι στον 64άρη έχουμε δει τα πάντα, πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται αν πρέπει να του κάνει εντύπωση το γεγονός ότι στο Goatlight βλέπουμε κάποια text scrollers που δεν έχουμε ξαναδεί όπως και κάποια άλλα εφέ που δεν θα έλεγες πως τα συναντάς και συχνά.

Όπως και να 'χει, αν δεν έτυχε μέχρι σήμερα να δείτε και να ακούσετε το Goatlight μπορείτε να το κατέβασετε προκειμένου να το απολαύσετε και οι ίδιοι από εδώ. Φυσικά, αν βαριέστε να το κάνετε, υπάρχει πάντοτε και η επιλογή του παρακάτω βίντεο...

The Spectrum Show επεισόδιο 111

Καλημέρα σε όλους και καλή εβδομάδα! Φτάσαμε αισίως στην τελευταία εβδομάδα του Νοεμβρίου και λίαν συντόμως θα μπούμε και στον τελευταίο μήνα του 2021. Πότε άρχισε η χρονιά, για πότε τέλειωσε... Time flies - αυτό είναι το μόνο βέβαιο.

Και, φυσικά, καθώς οι ώρες, οι μέρες και οι εβδομάδες έρχονται και φεύγουν προτού προλάβουμε καν να το συνειδητοποιήσουμε, ένας κύριος στην άλλη άκρη της Ευρώπης συνεχίζει να φτιάχνει συστηματικά αυτό που κάνει καλύτερα απ' όλους: φυσικά αναφέρομαι στον Paul Jenkinson και στο εξαιρετικό The Spectrum Show. Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο εσχάτως για κάθε 2 αναρτήσεις μου στο blog να φτιάχνει ένα επεισόδιο του show του ο Paul: αυτό λέει από αρκετά έως πολλά για την παραγωγικότητα και των δυο μας!

Στο νέο επεισόδιο του The Spectrum Show υπάρχει πολύ και εξόχως ενδιαφέρον υλικό για τους φίλους του Spectrum: από το +D disk interface (και το drive) της MGT, στα Super Cycle και Hunchback II και από το Sir Lancelot της Melbourne House στο υπέροχο Manic Miner The Lost Levels. Αρκετό υλικό για να μας (σας) γεμίσει ιδανικά ένα Spectrumικό μισάωρο με τον τρόπο που μονάχα ο Paul γνωρίζει - τι λέτε κι εσείς;

Briley Witch Chronicles: η Sarah επιστρέφει!

Θα μπορούσα να περιγράψω τον εαυτό μου απλά και λιτά ως "μη φίλο" των fantasy novels. Επίσης, δεν θα ήταν ψέμα εάν προσέθετα ότι η σχέση μου με τις ανωτέρω νουβέλες είναι του ίδιου τύπου με αυτήν που έχω με τα role playing games και δη αυτά του ιαπωνικού τύπου (στυλ Zelda), ήτοι ανύπαρκτη. Με όλα αυτά κατά νου, είναι η ώρα να γράψω μερικές αράδες για το Briley Witch Chronicles, το ολοκαίνουριο japanese style RPG της Sarah Jane Avory για τον Commodore 64 που βασίζεται στις fantasy νουβέλες της σειράς Briley Witch που έχει γράψει η ίδια!

Βλέπετε, η Sarah, αφού για κάποια χρόνια ασχολήθηκε επαγγελματικά με τον προγραμματισμό commercial τίτλων για home computers και κονσόλες, στη συνέχεια αποφάσισε να ασχοληθεί με τη συγγραφή βιβλίων φανταστικού περιεχομένου, κάτι που τελικά έκανε με ιδιαίτερη επιτυχία. Όπως μπορείτε να δείτε και μόνοι σας, έχει ήδη εκδώσει 18 βιβλία (!), τα οποία μάλιστα συγκαταλλέγονται μεταξύ των δημοφιλέστερων του είδους!

Κάνοντας ένα - μικρό ή μεγάλο, θα δείξει - διάλειμμα από τη διαδικασία της συγγραφής, η Sarah επέστρεψε στον αγαπημένο της Commodore 64, προκειμένου να μας χαρίσει μια τετράδα από τα κορυφαία shoot 'em ups για την πλατφόρμα στο σύντομο διάστημα μιας διετίας: από το (γκολ από τα αποδυτήρια) Neutron και το Χριστουγεννιάτικα ντυμένο Santron, στο εξαιρετικό Zeta Wing και από αυτό στο μοναδικό/ανεπανάληπτο/απίστευτο Soul Force. Πριν ακόμα από την κυκλοφορία του Zeta Wing η Sarah μας είχε πληροφορήσει ότι είχε ξεκινήσει τη δημιουργία ενός RPG game στο στυλ του Zelda για τον Commodore 64, το οποίο θα βασιζόταν στα βιβλία της σειράς Briley Witch. Όπως θα μαντεύετε ίσως, το παιχνίδι αυτό, επ' ονόματι Briley Witch Chronicles, κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες και, αν κρίνουμε από το πλήθος των εγκωμιαστικών σχολίων στην σελίδα του στο itch.io, προκάλεσε πάταγο.

Αφού είμαι ο πλέον αναρμόδιος προκειμένου να κρίνω έναν τίτλο αυτού του είδους (ο οποίος, σημειωτέον, έχει μέγεθος 633ΚΒ και καταλαμβάνει - συμπιεσμένος - ένα ολόκληρο cartridge των 512ΚΒ όπως και το Soul Force), θα εμπιστευτώ τις γνώμες όσων έπαιξαν το παιχνίδι, κάποιες από τις οποίες σας παραθέτω ευθύς αμέσως:

"You put soo much effort into this awesome game so I put 10 bucks on top of the recommended price! You deserve it!"

"Got it! Thanks Sarah for your amazing work!"

"Really impressive so far."

"I just had to buy this game as soon as it came out."

"Been waiting for this for a long time! So excited to see it pop up just before Halloween!"

"I can't believe you did that. I really find it so amazing that this has happened, it's a breakthrough I'd never thought would come. Yes, I'm excited for this to be a game on the Commodore 64, and I shouldn't really be focusing on that, I know. I'm going to enjoy and binge through the game now! You've done something so amazing! I've never dared to really say it: I was waiting for this, the most. There are so many shooting type games on the breadbin, but this? This is unique. There is, and likely never again will be, anything else like this. Unless you make a sequel, purrhaps."

"I looked forward to this release!! Grazie SarahJaneAvory!"

"Super Excited to play this Sarah! Thank you so much for all your amazing hard work"

"Congrats on the release Sarah, it's fantastic from what I've played so far, thank you so much"

"This is super polished Sarah. I haven't even scratched the surface yet. I need to play on hardware though to get the full 'feelz'. Such a lovely game for us C64 goobers. Well done on yet another fantastic title."

"Oh my, oh my, oh my!"

"Awesome! A full blown title for Halloween and it’s from *you* , our superstar of quality games in the past few years.   Thank you for doing these wonderful games and sharing them with us Sarah!   This is a perfect reason to swipe the dust off my U64 and play a C64 game on the weekend."

"Been playing for a while this evening. Really enjoyable. Seems like a large world to explore and many things to discover. Great work, Sarah! Working well so far on PAL U64 in a breadbin with latest firmware."

"Congratulations on releasing Briley Witch, Sarah. Now it's time for me to sit on the couch and enjoy this fantastic achievement! Can't wait"

"I can't believe what you are able to do with the C64! You are a genius! I just purchased it and am going to give it a go. Thanks for all the love and joy you pour into your games. It really shines through them to us that get to experience their magic."

"Chapeau Sarah! Instandly fell in love with Smokey. Thanks for this great and long awaited game."

"What a great game!!! Normaly im not a Fan of this kind of RPG, but since the c64 realy needed such a game, i gave it a try and Boy it hit me. Graphics, Sound, Gameplay and Story are realy great. I already bought all of your Shoot em ups and loved them"

"Man man man this is a great game. Bought it two days ago and already have six hours playtime on it. I am so very impressed with this game and it doesn't let me go."

"A masterpiece! I'm enjoying it. Every C64 lover should buy it, great pixel art, jrpg gameplay, good story and the C64 feeling of course."

Όπως βλέπετε, τα σχόλια είναι (τουλάχιστον) ενθουσιώδη και δεν έχω μεταφέρει ούτε τα μισά από δαύτα! Απ' ότι φαίνεται η Sarah έκανε και πάλι το θαύμα της και μάλλον δεν θα σταματήσει εδώ, αφού κάπου πήρε το μάτι μου ότι το Briley Witch Chronicles είναι απλά το πρώτο μέρος μιας τριλογίας παιχνιδιών του είδους που ετοιμάζει η πολυτάλαντη δημιουργός! Τι να πω, και εγώ όπως και τόσοι άλλοι βγάζω το καπέλο και σκέφτομαι μήπως η γνώμη μου για τα JRPGs αλλάξει τελικά χάρη στη Sarah και τα παιχνίδια της. Ένα είναι σίγουρο: αν κουβαλάνε την ποιότητα, την ισορροπία και την προγραμματιστική αρτιότητα των shoot 'em up τίτλων της τότε θα πρόκειται περί ψηφιακών αριστουργημάτων!

The Spectrum Show επεισόδιο 110

Εντάξει, είναι γεγονός ότι είχα ολοκληρώσει την προηγούμενη ανάρτηση αναφέροντας ότι θα φροντίσω η επόμενη (η τωρινή, δηλαδή) να μην αφορά και πάλι την Sinclair Research και τον ZX Spectrum ή τον μακαρίτη τον "θείο", αλλά, μαντέψτε: πάλι για Spectrum θα γράψω!

Ναι, τι να πω, έτσι τα φέρνει η ζωή ώρες-ώρες που δεν επιλέγουμε εμείς τα θέματα αλλά αυτά επιλέγουν εμάς. Έτσι και τώρα που ο Paul Jenkinson κυκλοφόρησε το 110ο επεισόδιο του The Spectrum Show. Τι; Να μην αναφερθώ σε αυτό; Όταν μάλιστα έχει διάρκεια που πλησιάζει την μία ώρα και καταπιάνεται με ένα κάρο ενδιαφεροντα θέματα; Έτσι είναι φίλοι μου, οπότε The Spectrum Show it is.

O Paul που λέτε αποφάσισε στο τελευταίο, uber-χορταστικό επεισόδιο της 11ης σεζόν του The Spectrum Show (επεισόδια 101-110) να κάτσει - μεταξύ άλλων - να συγκρίνει BASIC compilers για τον Speccy. Πόσο εύκολοι στη χρήση είναι, πόσο γρήγορο είναι το αποτέλεσμα που βγάζουν σε σχέση με την interpreted BASIC, και, το κυριότερο, σε ποιες εντολές ή είδη μεταβλητών "κολλάνε"; Επειδή τίποτα δεν είναι αυτονόητο η παρακολούθηση του θέματος έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Οπως επίσης ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η δοκιμή του SVI-CAS: για τους φίλους των κασετών - ειδικά ανάμεσα στους Spectrumάδες πρέπει να υπάρχουν αρκετοί - το gadgetάκι αυτό μπορεί και να είναι το απόλυτο... Χριστουγεννιάτικο δώρο, οπότε καλά θα κάνουν να τσεκάρουν το review του Paul.

Φυσικά, πέρα από τα παραπάνω, το ολοκαίνουριο επεισόδιο του The Spectrum Show έχει και άλλα θέματα - είπαμε, σχεδόν μια ώρα κρατάει -, συνεπώς συστήνω ανεπιφύλακτα (αν δεν το καταλάβατε μέχρι τώρα) να το παρακολουθήσετε. Κάντε και κανένα like και κανένα subscribe, αξίζει μια έστω και ελάχιστη ηθική επιβράβευση η υπέροχη δουλειά που κάνει ο Paul...

Balik: the raw power of Sinclair BASIC

"Είναι να γελάει κανείς", που θα έλεγε και ο μακαρίτης ο Φίλιππας ο Συρίγος. Γιατί; Διότι κάποια τυπάκια από την Τσεχία και την Σλοβακία - θυμηθείτε ότι "στα χρόνια μας" επρόκειτο για κοινή χώρα που ονομαζόταν Τσεχοσλοβακία - θεώρησαν λογικό και εφικτό να φτιάξουν ένα demo χρησιμοποιώντας την... Sinclair BASIC! Κανονικά, στο σημείο αυτό θα έπρεπε να είχα βάλει παραπάνω από ένα θαυμαστικά και να είχα σταματήσει με ατάκες του τύπου "δεν μεταδίδω άλλο", αλλά επειδή γνωρίζω ότι ίσως να μην καταλαβαίνετε άπαντες ποιο ακριβώς είναι το όλο θέμα και γιατί το θεωρώ κάτι που έχει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, θα σας κάνω ένα (πολύ) σύντομο μαθηματάκι ιστορίας...

Την εποχή λοιπόν που έκανε την εμφάνισή του ο ZX Spectrum της Sinclair, το 1982, ακριβώς στη μέση της περιόδου της κυριαρχίας των 8bit υπολογιστών, ο κανόνας ήταν κάθε μηχάνημα που κυκλοφορούσε να είναι εξοπλισμένο και με μία διάλεκτο της γλώσσας BASIC (υπήρξαν και κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις, αλλά δεν είναι του παρόντος). Η δημοφιλέστερη διάλεκτος της BASIC που υπήρχε εκείνη την εποχή ήταν η Microsoft BASIC, πράγμα που σήμαινε ότι όποιος κατασκευαστής επιθυμούσε να εξοπλίσει τον υπολογιστή του με τη γλώσσα αυτή θα έπρεπε να πληρώσει κάποιο ποσό στην εταιρία του Bill Gates και του Paul Allen. Οι περισσότεροι κατασκευαστές το έκαναν, αλλά ο Clive Sinclair, επιθυμώντας οι home computers του να έχουν όσο το δυνατόν χαμηλότερη τιμή ώστε να είναι προσιτοί στον καθένα, απέρριψε την ιδέα από την αρχή: παρά να επιβαρύνει τον καταναλωτή με το κόστος της άδειας χρήσης της Microsoft BASIC, ανέθεσε στην εταιρία Nine Tiles τη δημιουργία της Sinclair BASIC, τα δικαιώματα της οποίας θα ανήκαν αποκλειστικά και μόνο στην Sinclair Research. Οι άνθρωποι της Nine Tiles - αρχικά ο John Grant και στη συνέχεια ο Steve Vickers - έφεραν εις πέρας το έργο, ξεκινώντας με την πρώτη έκδοση της Sinclair BASIC με την οποία εφοδιάστηκε ο ZX80 (4ΚΒ σε μέγεθος), συνεχίζοντας με την βελτιωμένη έκδοση του ZX81 (8KB) την οποία και εξέλιξαν σε μία γλώσσα που πλέον υποστήριζε γραφικά υψηλής ανάλυσης, χρώματα και ήχο, τις νέες δυνατότητες δηλαδή που διέθετε ο ZX Spectrum. Αυτή η τελευταία έκδοση της Sinclair BASIC από την Nine Tiles ήταν διπλάσια σε μέγεθος (16ΚΒ) και, παρόλο που σε κάποιες εντολές ξέφευγε λίγο από τα standards χρησιμοποιώντας ιδιαίτερο συντακτικό και ονοματολογία, αποτέλεσε ένα σημαντικό επίτευγμα, καθώς ήταν μία διάλεκτος που μπορούσε κουτσά-στραβα να ανταποκριθεί στα πάντα. Το κοινό την λάτρεψε και ήταν αμέτρητα τα προγράμματα σε Sinclair BASIC που δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά της εποχής και αναρίθμητοι οι χρήστες που ξημεροβραδιάζονταν καθημερινά ππροσπαθώντας να την χρησιμοποιήσουν ως όχημα για τον μετασχηματισμό των ιδεών τους σε λειτουργικά προγράμματα. Πέρα από την (αρκετά ενοχλητική) έλλειψη εντολών δομημένου προγραμματισμού, η Sinclair BASIC είχε ένα σημαντικότατο ελάττωμα: ήταν αργή. Για την ακρίβεια ήταν από τις πλεόν αργές διαλέκτους BASIC όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και από αυτή τη σειρά αναρτήσεων.

Όμως, ας μην κοροϊδευόμαστε: ακόμα και μια ταχύτατη υλοποίηση της BASIC, όπως π.χ. αυτές των BBC micro και Amstrad CPC, δεν είναι η κατάλληλη γλώσσα για τον προγραμματισμό demos. Εκεί χρειάζεται άμεση επικοινωνία με τα ίδια τα chips και πλήρης εκμετάλλευση του κάθε κύκλου ρολογιού του επεξεργαστή. Εκεί, οι γλώσσες υψηλού επιπέδου δίνουν με συνοπτικές διαδικασίες τη θέση τους στην assembly. Demos σε BASIC δεν γίνεται να φτιαχτούν, τουλάχιστον όχι τέτοια που να δίνουν παρόμοια αποτελέσματα με αυτά που είναι γραμμένα σε assembly. Εκτός...

Εκτός κι αν έχουμε να κάνουμε με τους θεότρελους (πρώην) Τσεχοσλοβάκους του group Gemba Boys οι οποίοι με το Balik αποφάσισαν να με διαψεύσουν στο έπακρο για όσα έγραψα στην προηγούμενη παράγραφο!

Πραγματικά, το Balik σου δίνει την εντύπωση ότι είναι γραμμένο εξ' ολοκλήρου σε assembly διότι απλά, αυτά που κάνει δεν γίνονται σε BASIC! Και όχι μονάχα δεν γίνονται, αλλά, ακόμα και αν γινόντουσαν θα απαιτούσαν... μέρες μέχρι να ολοκληρωθούν! Έτσι και εγώ λοιπόν, από τη μία περίεργος και από την άλλη λιγάκι δύσπιστος, προσπάθησα να αποκτήσω πρόσβαση στον κώδικα (listing το λέγαμε στα χρόνια μου) του Balik. Και, σχετικά εύκολα τα κατάφερα. Ιδού ένα δείγμα:

Βλέπετε πως πρόκειται για ατόφια Sinclair BASIC. Πλην όμως, για παρατηρείστε λίγο πιο προσεκτικά: θα διαπιστώσετε ότι οι εντολές PEEK και POKE αποτελούν την συντριπτική πλειονότητα, ενώ και οι IN και OUT δεν πάνε πίσω. Επί της ουσίας λοιπόν έχουμε μεν ένα πρόγραμμα γραμμένο σε BASIC, το οποίο όμως δεν χρησιμοποιεί την πλειοψηφία των εντολών υψηλού επιπέδου αλλά αντί γι' αυτό διαβάζει και αποθηκεύει συνεχώς bytes σε συγκεκριμένες διευθύνσεις της μνήμης ή ports του επεξεργαστή. Αν έχετε ασχοληθεί με την "περίφημη" Commodore BASIC 2.0 θα γνωρίζετε ότι εκεί τα PEEK & POKE πάνε σύννεφο, ελλείψει άλλων εντολών. Στην περίπτωση του Balik όμως οι PEEK, POKE, IN και OUT χρησιμοποιούνται κατά κόρον προκειμένου υπορουτίνες σε γλώσσα μηχανής να κάνουν ό,τι θα έκαναν πολύ πιο αργά οι αντίστοιχες εντολές της BASIC. Οπότε, ναι μεν το Balik είναι γραμμένο σε Sinclair BASIC, αλλά μονάχα... τυπικά!

Όπως και να 'χει, το Balik είναι μία εντυπωσιακότατη παραγωγή, η οποία μπορεί να μην παρουσιάζει  ακριβώς την ωμή δύναμη της Sinclair BASIC όπως διατυμπανίζουν οι Gemba Boys, αλλά σίγουρα δείχνει πώς το πάντρεμα εντολών μιας γλώσσας υψηλού επιπέδου με υπορουτίνες γλώσσας μηχανής μπορεί να κάνει τα αδύνατα να γίνουν δυνατά. Κατεβάστε το Balik από εδώ ή δείτε το απλά να τρέχει στο παρακάτω video...

Α, και να μην το ξεχάσω: δεν άλλαξε η θεματολογία του blog σε "μόνο για Spectrum", έτσι; Ειλικρινά, είναι εντελώς συμπτωματικό το γεγονός ότι από τον θάνατο του "θείου" μέχρι και σήμερα όλα τα θέματα των αναρτήσεων έχουν να κάνουν με τον "γομολάστιχα". Λογικά, σύντομα θα αναφερθώ και σε κάτι άλλο. Απλά έτυχε, τίποτα περισσότερο...

Void demo για ZX Spectrum 128K

Το Void είναι ένα σχετικά νέο (2020) και πολύ ενδιαφέρον demo για τον ZX Spectrum 128K από το τσέχικο demogroup Invaders. Το πρώτο από τα χαρακτηριστικά του που το κάνουν να ξεχωρίζει είναι η διάρκειά του, που ξεπερνάει τα 11 λεπτά μαζί με τα (κινηματογραφικού τύπου) credits και greetings. Καθώς η πλειοψηφία των demos για τον 128άρη Spectrum φορτώνονται μονομιάς - καθώς θεωρητικά το μέσο που χρησιμοποιείται είναι η κασέτα - είναι αρκετά σπάνιες οι παραγωγές που ξεπερνούν σε διάρκεια τα 10 λεπτά, αφού δεν υφίσταται η ευκολία του multipart όπως συμβαίνει π.χ. σε Amstrad CPC 6128 και Commodore 64. Αυτό δεν είναι απόλυτο βέβαια, καθώς κάποια demos τα βρίσκουμε σε .TRD image files των 768ΚΒ, οπότε εκεί, αναμενόμενα, τα πράγματα αλλάζουν ριζικά.

Ας επανέλθουμε όμως στο Void. Η παραγωγή των Invaders έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από κλασικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας του σινεμά με πρώτη και καλύτερη την σειρά των φιλμ Alien. Έτσι, στη μεγαλύτερη διάρκεια του Void παρακολουθούμε cinematics που έχουν δημιουργηθεί με μία ενδιαφέρουσα και αξιόλογη engine η οποία παράγει εντυπωσιακά αποτελέσματα, χρησιμοποιώντας αρκετά απλές (στην σύλληψη, όχι στην πραγματοποίηση) τεχνικές. Για παράδειγμα, για την αποφυγή του color clash έχει επιλεγεί διχρωμία και dithering, ενώ για την δημιουργία κίνησης και προοπτικής χρησιμοποιείται κατά κόρον scaling των αντικειμένων επί της οθόνης και αλλαγή των σχετικών τους θέσεων. Οι δημιουργοί του Void αναφέρουν στα credits του demo ότι η engine τους επηρεάστηκε από αυτήν που είχε χρησιμοποιηθεί back in the day για τα Academy και Tau Ceti.

Φυσικά, ανάμεσα στα πολλά cinematics εμφανίζονται και μερικές (εντυπωσιακές) στατικές εικόνες αλλά και διάφορα ενδιαφέροντα εφέ: είπαμε, demo είναι, όχι ταινία!

Προσωπικά εντυπωσιάστηκα από την συνολικά πολύ καλή δουλειά που έχει γίνει στο Void και το μόνο στοιχείο που μου προκάλεσε αλγεινές εντυπώσεις ήταν η μουσική του, στην μεγαλύτερη διάρκεια της οποίας οι καλές ιδέες δεν συνοδεύονται από αντίστοιχη υλοποίηση.

Να μην παραλείψω ότι τα credits του Void, πέρα από το ότι είναι καλοφτιαγμένα έχουν και αρκετό ενδιαφέρον: θα αναφέρω για παράδειγμα ότι στην ενότητα "special thanks" αναφέρονται οι sir Clive Sinclair, Ridley Scott, James Cameron, N.A.S.A. (!) και ο... Roger Waters (!). Αν συμπεριλάμβαναν και τον Marcus Berg θα πλησίαζαν το τέλειο!

Μπορείτε να απολαύσετε το Void στο βιντεάκι που ακολουθεί ή να το κατεβάσετε από εδώ αν επιθυμείτε να το τρέξετε σε πραγματικό Spectrum. Όπως και να 'χει θα σας κάνει καλή συντροφιά σε αυτή τη βροχερή μέρα...

Forever demo για ZX Spectrum

Πρόκειται περί νεκρανάστασης; Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς την διαδικασία ξεθαψίματος, καλοπισμού, ρετουσαρίσματος, αλλαγής της σειράς των σκηνών και επανακυκλοφορίας ενός από τα καλύτερα demos στην ιστορία του ZX Spectrum; Well, του 128άρη, για να είμαστε ακριβείς...

Είναι αστείο από τη μία αλλά και τραγικό από την άλλη το γεγονός πως όταν πρωτοπαρουσιάστηκε το Forever των Digital Reality, το μακρινό 1998, δεν κατέλαβε καν την πρώτη θέση στο διαγωνιστικό τμήμα του demoparty Funtop. Κάτι σαν την ιστορία με τον καλύτερο μπασκετμπολίστα όλων των εποχών, τον μοναδικό Michael Jordan, ο οποίος είχε κοπεί από την ομάδα μπάσκετ του high school του επειδή δεν ήταν αρκετά καλός ένα πράγμα!

Το γεγονός της επανακυκλοφορίας του Forever το 2020 προσωπικά με βόλεψε - δεν θα σας πω ψέματα - καθώς σε άλλη περίπτωση πιθανότατα να μην είχα δει ποτέ το αριστουργηματικό αυτό demo των Digital Reality. Το οποίο είναι ένα συνοθύλευμα από εφέ, μηνύματα και σκηνές που διαδέχονται η μία την άλλη με μεγάλη ταχύτητα υπό τους ήχους εξαιρετικής techno μουσικής από το AY (είπαμε, του 1998 είναι το Forever) προσφέροντας στον ανυποψίαστο θεατή μια σειρά από μακάβριες σεκάνς που ολοκληρώνονται τελικά με μία εικόνα ελπίδας και γαλήνης.

Δεν ξέρω αν θα σας αγγίξει θεματολογικά το Forever, εάν πάντως το κάνει θα βιώσετε με τον ιδανικό τρόπο την εμπειρία της παρακολούθησης μίας παραγωγής - έστω και 23 ετών - που πραγματικά απογειώνει τον Spectrum. Απολαύστε υπεύθυνα.

Review: Sam Mallard για ZX Spectrum

 Sam Mallard - The Case Of The Missing Swan (ZX Spectrum) - Ersh

Το Sam Mallard - The Case Of The Missing Swan εμφανίστηκε στα τέλη του Αυγούστου που μας πέρασε (ναι, σωστά, κι αυτό του 2016) και πραγματικά αποτέλεσε ένα δροσιστικό και ευχάριστο διάλειμμα - έστω και μικρής διάρκειας - από το κολαστήριο που ονομάζεται "καλοκαιρινή Αθήνα". Θα διαβάσετε κάποια πράγματα γι' αυτό και στη στήλη Adventureland News του τρέχοντος τεύχους, καθώς, αν δεν το καταλάβατε μέχρι τώρα, το Sam Mallard (δεν ξαναγράφω ολόκληρο τον τίτλο-σιδηρόδρομο!) είναι ένα καθαρόαιμο adventure game.

Το Sam Mallard έχει πολλά (μα πολλά!) καλά, ενδιαφέροντα ή και εξαιρετικά χαρακτηριστικά και μόνο ένα κακό. Για να τα δούμε αναλυτικότερα, όμως…

Το παιχνίδι είναι δωρεάν, τρέχει σε οποιοδήποτε μοντέλο Spectrum που διαθέτει από 48ΚΒ μνήμης και πάνω, φορτώνεται εξ' ολοκλήρου μονομιάς και διαθέτει τον ευκολότερο δυνατό χειρισμό, ήτοι πάνω, κάτω και επιλογή. Μάλιστα μπορεί να παιχτεί και με Kempston joystick, γεγονός που ίσως και να αποτελεί πρωτιά στα adventure games του Spectrum!

Το σενάριο του παιχνιδιού είναι αστυνομικής φύσεως (αναλαμβάνετε ως ιδιωτικός ντετέκτιβ να εξιχνιάσετε μία υπόθεση εξαφάνισης), οι πρωταγωνιστές του είναι κυρίως… κύκνοι (!) και διαχέεται από μία ατμόσφαιρα που φέρνει στο μυαλό φιλμ νουάρ. Τα απλά, καλοσχεδιασμένα και λειτουργικότατα γραφικά του σας βάζουν για τα καλά στο κλίμα του σεναρίου και η - σχετικά απλοϊκή μεν, ενδιαφέρουσα δε - πλοκή του κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι και την ολοκλήρωση της περιπέτειας. Και αυτό είναι και το μόνο πραγματικό ελάττωμα του Sam Mallard, η διάρκειά του: το παιχνίδι είναι σχετικά μικρό και, σε συνδυασμό με τον ιδανικό τρόπο χειρισμού του που περιορίζει αρκετά το ψάξιμο και τους πειραματισμούς σε σχέση με άλλα adventure games που είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα, γίνεται ακόμα μικρότερο! Μόνο ένας συγκεκριμένος γρίφος μπορεί να σας παιδέψει αρκετά αλλά, αν τον λύσετε, είναι σχεδόν βέβαιο ότι σε λιγότερη από μία ώρα θα ολοκληρώσετε και το παιχνίδι!

Όσο κι αν η μικρή διάρκεια του Sam Mallard κάπου προβληματίζει, δε νομίζω πως θα μπορούσε κανένας να μιλήσει για "χαμένη ευκαιρία": ίσα-ίσα που αν δούμε το ποτήρι μισογεμάτο έχουμε ένα ενδιαφέρον και ιδιαίτερα playable (mini) adventure game βασιζόμενο σε μία game engine που, με λίγη όρεξη και προσπάθεια, θα μπορούσε να μας χαρίσει αριστουργήματα. Μακάρι ο Ersh αυτή τη στιγμή να βρίσκεται κάπου εκεί έξω ετοιμάζοντας την επόμενη περιπέτεια του Sam Mallard…

Βαθμολογία: 8/10

Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε στο 14ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2016.

2600 για Commodore 64

Όχι, δεν το κλείσαμε το μαγαζί! Δεν είναι να πάρεις μια ντουζίνα μέρες άδεια από τη σημαία και κατευθείαν εμφανίζονται οι καλοθελητές: "δεν θα ξαναποστάρεις στο blog;". "Πάει το blog, ε; Τουλάχιστον μην το κατεβάσεις, έχει πολύ καλό πράγμα αν θέλει κανείς να ψάξει". WTF? Κουνηθείτε από τη θέση σας, μωρέ!

Και να πει κανείς ότι είχα να το ανανεώσω κανένα δίμηνο να το καταλάβω, αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν ούτε δύο εβδομάδες συμπληρωμένες. Τι είναι, το CNN, που αν δεν ανανεωθεί επί 20 ώρες βάζεις το χέρι σου στη φωτιά ότι κάτι σοβαρό συνέβη; Βέβαια και στη δική μου περίπτωση συνέβη κάτι: ήμουν υπέρ του δέοντος παραγωγικός τις τελευταίες μέρες, απλά δεν έγραφα για το blog, αλλά για το Retro Planet. Διότι, μιας και ανέλαβα το κύριο θέμα του επόμενου τεύχους και ήταν και απαιτητικό το άτιμο (ZX Spectrum Next) δεν υπήρχε hobby time για κάτι άλλο. Ευτυχώς το κομμάτι ολοκληρώθηκε πλέον, με συνέπεια να μπορώ πια απερίσπαστος να αφιερωθώ στην... διαδικτυακή συγγραφή!

Έπεσε που λέτε μία από τις τελευταίες μέρες το μάτι μου σε ένα demo - slideshow καλύτερα, για να είμαι ακριβής - από το ιστορικό group Fairlight για τον Commodore 64. Το slideshow αυτό τιτλοφορείται "2600", κυκλοφόρησε περίπου πριν από ένα χρόνο και αποτελεί έναν σύντομο φόρο τιμής στο Atari 2600 (ναι, μπράβο, το μαντέψατε). Όπως και σε κάθε slideshow αυτό που παίζει τον σημαντικότερο ρόλο είναι φυσικά η ποιότητα των γραφικών των στατικών εικόνων που εναλάσσονται μπροστά στα μάτια του θεατή. Στην περίπτωση του 2600 η θεματολογία αντλείται από κλασικούς τίτλους της πλατφόρμας και, κυρίως, από το artwork των συσκευασιών αυτών. Την μεταφορά των σχεδίων αυτών έχει αναλάβει να κάνει στον Commodore 64 ο εκ Σουηδίας ορμώμενος The Sarge και το αποτέλεσμα είναι, με μία και μόνο λέξη, εντυπωσιακό. Φυσικά ο The Sarge ούτε νέος στον χώρο είναι ούτε άγνωστο είναι το ταλέντο του ή η ποιότητα της δουλειάς του, αλλά, τι να πω; Κάθε τόσο και λιγάκι ο άνθρωπος φτιάχνει ψηφιακά έργα τέχνης που σε εντυπωσιάζουν σα να ήταν η πρώτη φορά.

Επειδή όμως μια εικόνα αντιστοιχεί σε χίλιες λέξεις και εδώ προσπαθώ μάταια να περιγράψω εικόνες χρησιμοποιώντας λέξεις, καλύτερα να αφήσω την δουλειά του The Sarge να μιλήσει μόνη της. Α, και περιττό να αναφέρω ότι αν τρέξετε το "2600" σε πραγματικό Commodore 64 με οθόνη καθοδικού σωλήνα (ναι, έτσι, μερακλήδικα) το αποτέλεσμα θα είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό. 2600 λοιπόν...

The Spectrum Show επεισόδιο 109

Δεν φταίω εγώ που θα γράψω πάλι για Spectrum, ειλικρινά: ο Paul Jenkinson φταίει που κυκλοφόρησε ένα ακόμα επεισόδιο του The Spectrum Show ελάχιστες μέρες μετά το έκτακτο που είχε ως θέμα τον sir Clive με αφορμή τον θάνατό του.

Προφανώς ο Paul δούλευε καιρό πάνω στο νέο επεισόδιο, καθώς η θεματολογία του είναι ποικίλη, όλα τα θέματα καλύπτονται με εξαιρετικό τρόπο, και συνολικά είναι ένα από τα καλύτερα videos της σειράς. Και όταν συμβαίνει αυτό για μία σειρά ποου αριθμεί 109 επεισόδια, ε, δεν είναι και λίγο πράγμα!

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το hardware review ή αλλιώς το κύριο θέμα του νέο video, που είναι το... υπερ-cartridge που ονομάζεται ZXC4. Προοσωπικά δεν γνώριζα καν την ύπαρξη του συγκεκριμένου θαυματουργού κομματιού hardware, και διαπίστωσα ότι ο δημιουργός του, ο Paul Farrow, είναι υπεύθυνος για την ανάπτυξη ενός... σκασμού από hardware καλούδια για τους ZX80, ZX81 και ZX Spectrum, με κορυφαία ίσως τα Chroma 80, Chroma 81 και Spectra interfaces. Κάντε έναν κόπο και τσεκάρετε τα links, μιλάμε για hardware add-ons που πραγματικά θα απογειώσουν τα Sinclair μηχανήματά σας αν καταφέρετε να τα αποκτήσετε.

Δεν θα σας κουράσω άλλο, καθώς θεωρώ ότι μάλλον είναι καλύτερα να απολαύσετε ένα από τα τελευταία (σχεδόν) καλοκαιρινά Κυριακάτικα πρωινά συντροφιά με το 109ο επεισόδιο του The Spectrum Show. Για μια ακόμα φορά, ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στον Paul Jenkinson που ικανοποιεί εδώ και χρόνια τις... Spectrumικές μας ορέξεις!

Ο sir Clive μέσα από τα videos

Λένε πως μια εικόνα ισούται με 1.000 λέξεις - και ποιος είμαι εγώ να διαφωνήσω; Απλά, σκέφτομαι αν μια εικόνα είναι 1.000 λέξεις τότε μια ακολουθία από εκατοντάδες ή και χιλιάδες εικόνες όπως είναι ένα video, σε πόσες εικόνες αντιστοιχεί; Ξέρω, πολλές...

Καθώς ακόμα δεν έχουμε ξεπεράσει το σοκ του χαμού του sir Clive Sinclair ο οποίος αναμφισβήτητα υπήρξε ένας από τους ήρωες των παιδικο-εφηβικών μας χρόνων, αποφάσισα να αποτίσω έναν τελευταίο φόρο τιμής μέσα από μερικά προσεκτικά επιλεγμένα βιντεάκια, τι λέτε;

Ξεκινάω με το πλέον πρόσφατο, μία εικόνα του "θείου" να φορτώνει στον Spectrum (ξέρετε εσείς, SCREEN$, 6912 bytes κλπ). ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ από κασέτα:

Συνεχίζουμε με μία διαφήμιση που είναι μάλλον γνωστή σε όλους, αυτή που παρουσιάζει την περίφημη "μεταμόρφωση" του ZX Spectrum 48K σε Plus:

Για τη συνέχεια, έχουμε QL: το Quantum Leap του θείου, ο (αποτυχημένος) αλλά εντυπωσιακός σε χαρακτηριστικά διάδοχος του ZX Spectrum, που χαντακώθηκε κυρίως από την επιλογή των αλήστου μνήμης microdrives ως μέσου αποθήκευσης:

Και φτάνουμε στην αποφράδα μέρα, αυτήν που όλοι όσοι αγαπήσαμε την Sinclair Research και τα προϊόντα της θέλουμε να ξεχάσουμε: είναι 7 Αυγούστου του 1986 και η εταιρία περνάει στα χέρια του Alan Sugar και της Amstrad. Ό,τι κυκλοφόρησε από εκεί και πέρα με το λογότυπο της Sinclair δεν είχε ίχνος από την ψυχή και την φιλοσοφία του θείου...

Για το τέλος άφησα τον αξιαγάπητο και χαμογελαστό sir Clive να μιλάει για τα προϊόντα του και να σκάει στα γέλια με το γεγονός ότι έχασε 7 εκατομμύρια λίρες λόγω του project "C5". Και την εταιρία του στη συνέχεια, εδώ που τα λέμε...

Αυτός ήταν ο sir Clive Sinclair, ο ένας και μοναδικός "θείος", ο άνθρωπος που έβαλε τους home computers στα σπίτια όλου σχεδόν του κόσμου στην "αποδώ" πλευρά του Ατλαντικού. Τον ευχαριστούμε θερμά και δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ όσο ζούμε...