Ένα υπέροχο Χριστουγεννιάτικο δώρο!

Κοντεύουν να συμπληρωθούν 2 μήνες από την δεύτερη μέρα του Νοέμβρη, τότε που έγραφα με ενθουσιασμό σε αυτό εδώ το blog για το νεώτερο μέλος της οικογένειας των Raspberry Pis, το περίφημο Raspberry Pi 400. Ο υπολογιστής αυτός, ειδικά στο πακέτο με την ονομασία "Raspberry Pi 400 Personal Computer Kit" είναι ό,τι πλησιέστερο στους home computers του παρελθόντος έχει κυκλοφορήσει από το 1994, τότε που οι τελευταίες Amiga 1200 κοσμούσαν τα ράφια των computer shops της εποχής. Φυσικά δεν ξεχνάω τους TheC64, TheVIC20 και ZX Spectrum Next - αφού τους απέκτησα όλους, άλλωστε! -, αλλά, να, το Raspberry Pi 400 είναι διαφορετικό κατά το ότι είναι ένας χρηστικός home computer για διάφορες σύγχρονες χρήσεις, και όχι ένα προϊόν που απευθύνεται σε νοσταλγούς της εποχής του καμακιού, του Camel άφιλτρου και των t-shirt "Ούζο power".

Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, συνυπολογίζοντας και την τιμή-λουκούμι των 105€ συμπεριλαμβανομένου του ΦΠΑ για το πλήρες πακέτο, το νέο Raspberry Pi μπήκε πρώτο-πρώτο στην wanna buy λίστα μου. Άλλο όμως το "θέλω" και άλλο το "μπορώ", έτσι δεν είναι;

Βλέπετε, τσεκάροντας το e-shop της Nettop που φέρνει τα Raspberry Pis στην Ελλάδα, από την πρώτη στιγμή διαπίστωσα ότι ήταν διαθέσιμο μόνο το Raspberry Pi 400 (σκέτο), αλλά όχι το Raspberry Pi 400 Personal Computer Kit που ήθελα εγώ. Γιατί ναι, εξ' αρχής προτιμούσα το πλήρες πακέτο με τροφοδοτικό, καλώδια σύνδεσης, ποντίκι, και, φυσικά, έντυπο, έγχρωμο εγχειρίδιο χρήσης (τα θυμάστε, άραγε;) 250 σελίδων. Θεωρούσα - και θεωρώ ακόμα - ότι τα περίπου 30€ της διαφοράς μεταξύ των δύο εκδόσεων άξιζε να τα πληρώσει κανείς και με το παραπάνω για όλα τα έξτρα "καλούδια".

Τι να το κάνεις όμως που το Personal Computer Kit ήταν από την πρώτη στιγμή out of stock με την σημείωση "αναμένεται σε 7-20 ημέρες"; "Δεν πειράζει", σκέφτηκα. "Θα περιμένω". Και αυτό ακριβώς έκανα, ελέγχοντας κάθε 4-5 μέρες το website της Nettop μπας και βρω διαθέσιμο το 400άρι με το πλήρες πακέτο του.

Ώσπου, out of the blue που λέμε και στο Παγκράτι, την προηγούμενη Παρασκευή 18/12 είδα το μαγικό "άμεσα διαθέσιμο" δίπλα στο Raspberry Pi 400 Personal Computer Kit! Ειλικρινά, αρχικά δεν το πίστεψα, καθώς είχα συμμορφωθεί με την ιδέα ότι ο υπολογιστής θα ερχόταν στην Ελλάδα κάποια στιγμή μετά τον ερχομό του νέου έτους (εν τω μεταξύ, ήδη από τα τέλη Νοεμβρίου είχαν εξαντληθεί και τα "σκέτα" 400άρια). Με σταθερές και ακριβείς κινήσεις (ΟΚ, πρέπει να πάτησα όλα τα λάθος κουμπιά στο πληκτρολόγιο και να clickαρα σε όλα τα λάθος σημεία με το ποντίκι) συμπλήρωσα τα στοιχεία μου και έκανα την παραγγελία μου. Τσέκαρα ότι καταχωρήθηκε, έλαβα και το σχετικό email, όλα καλά. Το μόνο που χρειαζόταν πια ήταν να περιμένω μερικές ημέρες.

Ήδη από την επόμενη ημέρα (Σάββατο 19/12) το Raspberry Pi 400 Personal Computer Kit είχε επιστρέψει στην γνώριμή του κατάσταση στο website της Nettop: μη διαθέσιμο, αναμένεται σε 7-20 ημέρες. Αυτή η διαπίστωση με έκανε ακόμα πιο χαρούμενο για την άμεση παραγγελία μου της προηγούμενης ημέρας, εννοείται...

Μετά από ένα τηλεφώνημα από την εταιρία για συνεννόηση για τις ώρες παράδοσης, το Raspberry Pi 400 Personal Computer Kit έφτασε στα χέρια μου στις 9μιση το βράδυ της 23ης Δεκεμβρίου. Ίσως την πιο κατάλληλη στιγμή για να πάρει την θέση του κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και να αποτελέσει ένα ιδανικό δωράκι στον εαυτό μου για τις γιορτές. Ούτε καν θυμάμαι πια αν είχα πάρει ποτέ ως δώρο home computer για τα Χριστούγεννα και μάλλον είναι κάτι που θα αργήσει να ξανασυμβεί, έτσι δεν είναι;

Αποφάσισα να χαρώ το Raspberry Pi 400 μετά τα Χριστούγεννα, οπότε απλά άνοιξα το πακέτο για να βγάλω μερικές φωτογραφίες - ναι, αυτές που βλέπετε στην ανάρτηση - προτού το ξαναπακετάρω και το αμπαλάρω. Οι πρώτες εντυπώσεις μου; Θετικότατες. Το ίδιο το Raspberry Pi 400 είναι μεν αρκετά μικρό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν δίνει την εντύπωση "κινεζιάς" και φτηνοκατασκευής αφού είναι πιο βαρύ απ' όσο το περιμένει κανείς, ενώ το πληκτρολόγιό του είναι πολύ καλό (για chicklet). Το manual δείχνει πλήρες και κατατοπιστικό, αν και η ποιότητα εκτύπωσης δεν παίρνει 10 στα 10 (δεν είναι και Retro Planet, πώς να το κάνουμε δηλαδή;), καθώς τα screenshots και γενικώς οι εικόνες είναι κάπως πιο αχνές από το απολύτως ιδανικό. Παρόλα αυτά το πακέτο σαν σύνολο είναι πλήρες και δεν νιώθεις σε καμία περίπτωση ότι δεν έπιασαν τόπο τα 105€ ή ότι είναι υπερτιμημένο.

Περισσότερα θα σας πω (ΟΚ, "γράψω") τις επόμενες μέρες, όταν και θα συνδέσω και θα αρχίσω να χρησιμοποιώ το μηχάνημα. Μέχρι τότε εύχομαι σε όλους σας Χρόνια Πολλά και να περάσετε υπέροχα!

Το καλύτερο Χριστουγεννιάτικο demo είναι εδώ!

Αυτή κι αν ήταν έκπληξη! Στο τέλος μιας χρονιάς που κύλησε μέσα στην ανησυχία, τον προβληματισμό, την μιζέρια, την απομόνωση και φυσικά τον Covid-19 που μπήκε άξαφνα στις ζωές και στην καθημερινότητά μας και δεν λέει να βγει, έρχεται μία νέα παραγωγή, ένα Χριστουγεννιάτικο demo για τον αειθαλή Commodore 64 για να μας βάλει στο πνεύμα των ημερών και να μας θυμίσει ότι η ζωή όχι μονάχα συνεχίζεται, αλλά είναι και ωραία αν το θέλουμε και μπορούμε να το εκτιμήσουμε.

Πιστό στις oldschool καταβολές του, το Christmas Megademo καταλαμβάνει 4 ολόκληρες πλευρές δισκέτας και μας δείχνει ότι, αν μη τι άλλο, το πρόβλημα του Commodore 64 δεν ήταν η αργή 8μπιτη CPU του, τα 64ΚΒ της μνήμης του ή τα 16 (παράξενα επιλεγμένα, είναι η αλήθεια) χρώματά του, αλλά η έλλειψη ενός αποθηκευτικού μέσου που θα χωρούσε... well, καμιά 10αριά δισκέτες!

Όταν μαζεύονται τα μέλη των κορυφαίων demogroups (Atlantis, Bonzai, Genesis Project, Lethargy, και Offence στην περίπτωσή μας) και αποφασίζουν να συνεργαστούν στην δημιουργία μίας Χριστουγεννιάτικης... υπερπαραγωγής, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι το καλό αποτέλεσμα είναι εγγυημένο. Και αυτό ισχύει και με το παραπάνω στην περίπτωση του Christmas Megademo, το οποίο συνδυάζει απαράμιλλη αισθητική, σούπερ Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, κάποια εφέ που θα κάνουν το σαγόνι σας να κρεμαστεί μέχρι το στέρνο σας και, φυσικά, ως είθισται σε μία oldschool δημιουργία, μπινελίκια για αντίπαλα groups!

Δεν θα σας κουράσω άλλο με περιττές αράδες, αφού, έτσι κι αλλιώς, στην περίπτωση των demos μία εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, seeing is believing, κλπ, κλπ. Απολαύστε το Christmas Megademo στο βιντεάκι που ακολουθεί ή κατεβάστε το από εδώ. Και, αν δεν τα ξαναπούμε μέχρι τ΄την Παρασκευή, καλά Χριστούγεννα σε όλους!

Review: Vallation (Commodore 64)

 Vallation (Commodore 64) - Jason 'T.M.R.' Kelk (Programming & graphics)/Sean 'Odie' Connolly (Music)

 

Εντάξει, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ένα πράγμα ξεκινώντας την παρουσίαση του Vallation, και αυτό δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι είναι το πλέον αγαπημένο μου παιχνίδι (από τα "σύγχρονα") για τον Commodore 64, μαζί με το Rocket Smash DX που είχε παρουσιαστεί στο 7ο τεύχος του Retro Planet (Μάρτιος 2015). Συμπτωματικά, τα 2 αυτά παιχνίδια, όπως και τα 2 για τα οποία διαβάσατε προηγουμένως, είχαν συμμετάσχει στον διαγωνισμό του RGCD το 2013 και, συνεπώς, τρέχουν όλα τους σε 16ΚΒ μνήμης.

Το Vallation είναι ένα ημι-shoot 'em up, από την άποψη ότι ναι μεν το διαστημοπλοιάκι που ελέγχει ο παίκτης πυροβολεί αλλά, από την άλλη, αυτό που κυρίως πρέπει να κάνετε είναι να αποφεύγετε πράγματα, παρά να τα καταστρέφετε. Στην ουσία έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι που είναι χωρισμένο σε μεγάλα levels, καθένα από τα οποία αποτελείται από πολλές επιμέρους οθόνες. Η κάθε οθόνη έχει μία είσοδο και μία έξοδο και, εφ' όσον ολοκληρώσουμε κάποια οθόνη δεν μπορούμε να επιστρέψουμε πίσω σε αυτήν. Ξεκινώντας είμαστε εφοδιασμένοι με 3 διαστημοπλοιάκια και, απ' όσο έχω δει, δεν υπάρχει η δυνατότητα για bonus ζωή σε κάποιο σημείο ή σε κάποιο αριθμό πόντων (αν και δεν έχω κατορθώσει να ξεπεράσω τις 100.000). Σε κάθε οθόνη έχουμε να αντιμετωπίσουμε πυραύλους που εκτοξεύονται, περάσματα που φυλάσσονται από ακτίνες laser και εχθρικά διαστημόπλοια τα οποία μπορεί να καταστρέφονται, αλλά μπορεί και να μην καταστρέφονται (το καταλαβαίνετε από την αύξηση του σκορ σας όταν τα πυροβολείτε). Στην ουσία το Vallation είναι περίπου σαν το Cybernoid, εάν αφαιρέσουμε από το τελευταίο τα στοιχεία που το καθιστούν ώρες-ώρες εκνευριστικό!

Τα γραφικά του Vallation είναι πολύ καλά, τόσο τα sprites όσο και τα backgrounds. Ο Jason Kelk - τον θυμάστε ίσως από το Edge Grinder που παρουσιάσαμε στο προηγούμενο τεύχος - έχει κάνει απίθανη δουλειά που γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακή εάν λάβουμε υπόψη μας τον περιορισμό των 16ΚΒ καθώς και το γεγονός ότι το παιχνίδι έχει πάνω από 100 διαφορετικές οθόνες! Στην τελευταία οθόνη κάθε επιπέδου συναντάμε έναν τηλεμεταφορέα ο οποίος μας στέλνει στο επόμενο καθώς το παιχνίδι μας ανταμείβει και με κάποιους bonus πόντους.

Στον τομέα του ήχου τώρα, τα εφέ απουσιάζουν ολοκληρωτικά αλλά το γεγονός αυτό κάθε άλλο παρά ενοχλεί, αφού το tune του Sean "Odie" Connolly που ακούγεται καθ' όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού είναι, απλά, υπέροχο - σε βαθμό μάλιστα που θυμίζει κάποιες άλλες, μακρινές πια εποχές, που παίζαμε κάποια παιχνίδια μόνο και μόνο επειδή μας "έφτιαχνε" η μουσική τους!

Για το gameplay τώρα, τι να πω; Απλά "respect"! Ο χειρισμός είναι τέλειος, χωρίς το παραμικρό lag, το sprite collision ιδανικό, η δυσκολία αυξάνεται σταδιακά χωρίς να σπάνε τα νεύρα του παίκτη, το fire button λειτουργεί πάντα σαν autofire - γενικά, τα πάντα είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Έτσι, με λίγη εξάσκηση (και αρκετή προσοχή) κάποιος που ξεκινάει το παιχνίδι μπορεί σύντομα να ολοκληρώσει τις 50+ οθόνες που απαρτίζουν τα 2 πρώτα επίπεδα - στο τρίτο θέλει μεγαλύτερη συγκέντρωση και ταχύτερα αντανακλαστικά και η παραμικρή λάθος κίνηση μπορεί να αποβεί μοιραία. Συνολικά πάντως, το Vallation είναι παιχνιδάρα που δεν υστερεί σε κανέναν τομέα και, αν είχε κυκλοφορήσει άλλη εποχή, μπορεί να μιλούσαμε για platform defining game. Έτσι απλά.

Και, συνέχεια των όσων μόλις διαβάσατε, ερχόμαστε (επιτέλους!) και στην μεγάλη αδικία στην οποία αναφέρθηκα στην αρχή. Λοιπόν, στον περίφημο διαγωνισμό του RGCD του 2013 το Monster Buster κατέλαβε την 1η θέση και το Micro Hexagon, όπως είπαμε, την δεύτερη. Το (καταπληκτικό) Rocket Smash DX ήρθε μόλις 5ο, ενώ το Vallation το ακολούθησε στην 6η θέση. Το ξαναγράφω για όσους δεν το εμπέδωσαν, τα Rocket Smash DX και Vallation είναι καταπληκτικά παιχνίδια, τα οποία άνετα θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν στο TOP 50 του Commodore 64 όλων των εποχών - και δεν στέκομαι καν στο ότι είναι 16ΚΒ μόνο το καθένα!

Τέλος πάντων, οι γνώμες, όπως είχε πει κάποτε και ο Clint Eastwood, είναι σαν τις απολήξεις του παχέως εντέρου: όλοι έχουν από μία! Εσείς αφήστε την κατάταξη του RGCD στην άκρη και ασχοληθείτε με αυτό που έχει πραγματικά σημασία: κατεβάστε τα παιχνίδια που σας παρουσιάσαμε και "λιώστε" τα!

Βαθμολογία: 9,5/10

Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε στο 12ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2016

Ένα νέο blog. Μόνο για Amiga.

Γράφω και γράφω και γράφω - σχεδόν 800 αναρτήσεις μέχρι τώρα δεν τις λες και λίγες - και κάποιες φορές τα θέματα χάνονται και δεν θυμάμαι ούτε κι εγώ ο ίδιος τι έχω γράψει. Διαπιστώνοντας λοιπόν ότι υπάρχουν κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες αναρτήσεις θαμένες κάπου στην σελίδα 37 του blog ή και πιο πίσω, αποφάσισα να φτιάξω ένα αυτόνομο ιστολόγιο μόνο για τα θέματα της Amiga, μιας και πρόκειται για τον πλέον αγαπημένο και με το φανατικότερο κοινό retro computer στην χώρα μας. Το όνομα αυτού; Only Amiga.

Στο Only Amiga θα μπορείτε από εδώ και στο εξής να διαβάζετε τα πλέον ενδιαφέροντα θέματα που δημοσιεύτηκαν στο παρελθόν από το παρόν blog (αλλά και αυτά που θα δημοσιευτούν στο μέλλον), οργανωμένα και ταξινομημένα ανά μοντέλο Amiga, όπως θα άρμοζε δηλαδή σε ένα ιστολόγιο καθαρά και αποκλειστικά Αμιγκικού περιεχομένου. Δεν νομίζω ότι έχω να προσθέσω κάτι άλλο, παρά το ότι το Only Amiga σας περιμένει!

Πρόσβαση στο internet για κάθε Amiga. Επιτέλους!

Κάθεσαι και το σκέφτεσαι και τραβάς τα μαλλιά που δεν έχεις: πόσα χρόνια, πόσα χρήματα, πόσος κόπος για να πετύχεις αυτό που πλέον μπορεί να γίνει πραγματικότητα με το ελάχιστο κόστος. Ποιο είναι το "αυτό"; Μα το να αποκτήσει η Amiga πρόσβαση στο Internet. Προσοχή, όχι η Amiga 1200 ή η Amiga 600 που έχουν θύρες PCMCIA και μπορούν δεχτούν τις αντίστοιχες κάρτες δικτύου, αλλά οποιαδήποτε Amiga. Ναι, αυτό που ακούσατε: οποιαδήποτε Amiga.

Θυμάμαι παλιότερα που "είχα βρει την υγειά μου" με μια Amiga 2000, μία Blizzard 2060 με 64ΜΒ μνήμης, μία X-Surf κάρτα δικτύου και μία Piccolo 64 RTG κάρτα γραφικών συνοδευόμενη από έναν scandoubler. Όλα αυτά για να τρέξω τον iBrowse 2.4 και να χαθώ στον μαγευτικό κόσμο του διαδικτύου χρησιμοποιώντας την αγαπημένη μου Amiga. Κόστος; Αφήστε το καλύτερα. Κόπος; Πολύς. Χρόνος που ξοδεύτηκε; Ακόμα περισσότερος.

Βάσει της παραπάνω εμπειρίας αλλά και αρκετών ακόμη, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι κάποιος πρέπει να είναι α) μαζοχιστής και β) να έχει πολλά χρήματα για πέταμα αν εν έτει 2020 θέλει να φτιάξει μία Amiga η οποία να μπορεί να έχει πρόσβαση στο Internet. Γιατί, όχι τίποτα άλλο, αλλά τα websites τα οποία παίζουν σωστά πια στην 16μπιτη πλατφόρμα της Commodore μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού ανθρώπου που έχει πάθει ατύχημα (εντάξει, υπερβάλλω κάπως). Σωστά λοιπόν όλα τα παραπάνω, αλλά τι θα λέγατε εάν όλα αυτά μπορούσαν να επιτευχθούν με ελάχιστο κόστος; Άλλο να ξοδέψεις π.χ. 1500€ κι άλλο 250€, έτσι δεν είναι; Μην απαντήσετε, σαφώς και είναι και το γνωρίζουμε άπαντες - τουλάχιστον όσοι δεν είμαστε εκατομμυριούχοι (!).

Έγραφα στην αρχή για τις PCMCIA κάρτες δικτύου που μπορούν να δεχτούν οι Amiga 600 & 1200. Αυτές οι καρτούλες, αν και αργές (πράγμα που δεν γίνεται ιδιαιτέρως εμφανές στην Amiga) είναι και αρκετά φθηνές, με αποτέλεσμα να αποτελούν εξαιρετικές λύσεις για τους κατόχους Α600 και Α1200. Τι γίνεται όμως αν δεν έχουμε κάποιο από αυτά τα μοντέλα; Η, αν έχουμε Amiga με PCMCIA θύρα και μια επέκταση μνήμης 8ΜΒ που την χρειαζόμαστε ολόκληρη και δεν θέλουμε να κόψουμε τα 4ΜΒ μόνο και μόνο για να λειτουργήσει η PCMCIA; Τι γίνεται αν έχουμε 500άρα ή big box Amiga; Να ετοιμάζουμε 200άρια και 300άρια ευρώ μπας και βρούμε κάτι που να μπαίνει στο μηχάνημά μας; Όχι τώρα πια, ευτυχώς!

Και γράφω ευτυχώς διότι πριν από ένα μήνα περίπου πληροφορήθηκα ότι ο καλός μου φίλος Δημήτρης (MasterGR) έβγαλε προς πώληση μία κάρτα δικτύου που βασιζόταν στο project Plipbox και η οποία, μέσω της παράλληλης θύρας μπορούσε να συνδεθεί σε οποιαδήποτε μοντέλο Amiga (ναι, ακόμα και στο CDTV!). Σαν επεξεργαστή δεν ζητούσε τίποτα περισσότερο από έναν ταπεινό Motorola 68000 (Α500/Α600/CDTV) ενώ φυσικά έπαιζε και με όλους τους... απογόνους του, και, σαν κόστος, θα σας ελάφραινε το πορτοφόλι κατά 34 ολόκληρα ευρώ! Too good to be true? Αυτό σκέφτηκα κι εγώ στην αρχή, αλλά ο Δημήτρης διαβεβαίωνε ότι η καρτούλα "έκανε δουλειά" οπότε του ζήτησα να μου στείλει μία να την δοκιμάσω και να μοιραστώ μαζί σας τις εντυπώσεις μου.

Παρέλαβα την κάρτα σήμερα το πρωί, αφού έκανε μία ολόκληρη εβδομάδα για να φτάσει στην Αθήνα από την Θεσσαλονίκη μέσω κούριερ (!). Είχα αποφασίσει να χρησιμοποιήσω την Α1200 μου για να την τεστάρω - έτσι κι αλλιώς δεν έχω πια και άλλη Amiga, οπότε δεν... δυσκολεύτηκα να διαλέξω - και είχα προετοιμάσει το μηχάνημα. Ήτοι, είχα κάνει copy το plipbox.device στο directory SYS:Devs/Networks και είχα σετάρει το MiamiDX. Βασικά, το μόνο που έμενε ήταν να συνδέσω την καρτούλα.

Όπως σας έγραψα, η Plipbox (ας την λέμε έτσι από εδώ και πέρα) συνδέεται στην παράλληλη θύρα οποιουδήποτε μοντέλου Amiga, πλην της Α1000 η οποία έχει non standard pinout στην συγκεκριμένη υποδοχή (αλλά με κάποιον κατάλληλο adaptor δεν βλέπω γιατί να μην παίζει και σ' αυτήν). Η κάρτα, πέρα από το 25pin βύσμα που συνδέεται στην παράλληλη θύρα έχει και ένα mini USB για τροφοδοσία (5V) και, φυσικά, μία υποδοχή RJ-45 για σύνδεση καλωδίου Ethernet. Αυτά είναι όλα, τα συνδέετε και είστε έτοιμοι.

Ανάβοντας την Amiga με την Plipbox συνδεδεμένη δεν θα δείτε κάποια διαφορά. Αν τρέξετε το Miami (ή κάποιο άλλο TCP stack) μπορείτε να επιβεβαιώσετε την λειτουργία της με μερικά PINGs:

Αφού λοιπόν επιβεβαίωσα ότι είμαι στο Internet, δοκίμασα - τι άλλο; - έναν web browser και έναν FTP client, ήτοι τους iBrowse 2.4 και AmiFTP.

Αμφότερα τα προγράμματα λειτούργησαν ορθά και απροβλημάτιστα και τολμώ να πω ότι η απόδοσή τους δεν είχε και μεγάλη διαφορά συγκριτικά με αυτήν των πανάκριβων μηχανημάτων-θηρίων που είχα φτιάξει στο παρελθόν. Θυμίζω ότι το τρέχον config μου είναι Amiga 1200, ROM 3.0, OS 3.1, CF 2GB, Fast RAM expansion 8MB με real time clock και το Plipbox.

Όπως μπορείτε να επιβεβαιώσετε από τα παραπάνω screenshots, η Plipbox κάνει τα όσα υπόσχεται και με το παραπάνω. Είναι πανεύκολη στην εγκατάσταση, κοστίζει ελάχιστα, μπορεί να συνδεθεί σε οποιαδήποτε Amiga (πλην της Α1000 -  δείτε παραπάνω) και δείχνει να μην έχει την παραμικρή απαίτηση σε hardware. Αν χρησιμοποιήσει κανείς όπως και εγώ τα MiamiDX, iBrowse 2.4 και AmiFTP μπορεί να κάνει τα πάντα (σε Αμιγκικά πάντα πλαίσια) ακόμα και σε Amiga 500, αρκεί να διαθέτει κάποιον accelerator όπως τον ACA500(+), καθώς, όλο το προαναφερθέν software τρέχει και σε 68000. Στην Α1200 πάντως η μέγιστη ταχύτητα που "έπιασε" η Plipbox ήταν γύρω στα 40ΚΒ/sec, που υποθέτω ότι είναι η maximum ταχύτητα διαμεταγωγής της παράλληλης θύρας του μηχανήματος.

Θα πρέπει να αναφέρω και το μόνο αρνητικό που διαπίστωσα: μετά από RESET της Amiga η Plipbox δείχνει να δουλεύει, αλλά στην πραγματικότητα δεν το κάνει. Προκειμένου να "ξαναπάρει μπρος" πρέπει να σβήσει η Amiga και να βγει και να ξαναμπεί η τροφοδοσία στην Plipbox. Μετά από αυτό, όλα λειτουργούν και πάλι κανονικά. Η αλήθεια είναι ότι η καρτούλα έχει πάνω της ένα μικροσκοπικό κόκκινο κουμπάκι που ίσως να κάνει την ίδια δουλειά (χωρίς δηλαδή να χρειάζεται να βγάλουμε την τροφοδοσία) αλλά, μιας και δεν ήξερα τι κάνει, είπα να μην το πατήσω...

Για όποιον ενδιαφέρεται, η Plipbox είναι διαθέσιμη και ετοιμοπαράδοτη από τον Δημήτρη, και κοστίζει 34€ συν τα ταχυδρομικά. Επικοινωνήστε μαζί του με email και, πιστέψτε με, δεν θα το μετανιώσετε.

Κλείνοντας, θα επισημάνω το αυτονόητο: για μένα προσωπικά, το ότι πλέον υπάρχει μία κάρτα με πολύ μικρό κόστος, άμεσα διαθέσιμη, η οποία μπορεί να κάνει οποιαδήποτε Amiga να επικοινωνήσει με τον έξω κόσμο, είναι τεράστια υπόθεση. Σε μια εποχή που το κόστος των retro υπολογιστών έχει φτάσει στα ύψη, είναι κάτι παραπάνω από θετικό το ότι υπάρχουν επεκτάσεις μνήμης και κάρτες δικτύου που μπορούν να μεταμορφώσουν τις Amigas μας με ελάχιστα χρήματα.