Τα τελευταία χρόνια έχει κυκλοφορήσει στην Αγγλία ένα ιδιαιτέρως αξιόλογο - μηνιαίο, μάλιστα - περιοδικό, το Amiga Addict. Πιθανόν οι περισσότεροι από εσάς να το γνωρίζετε αλλά, ακόμα και αν δεν συμβαίνει αυτό, ο τίτλος του μάλλον μαρτυράει το αντικείμενό του, δε νομίζετε;
Δυστυχώς, μετά το Brexit, το πάρε-δώσε προϊόντων με τη Γηραιά Αλβιώνα δεν είναι πλέον σα να στέλνεις γράμμα Δάφνη-Χαϊδάρι. Ακόμα και αν η ισοτιμία στερλίνας-ευρώ δεν έχει μεταβληθεί ριζικά, ακόμα και αν τα ταχυδρομικά δεν έχουν αυξηθεί ιδιαίτερα, πλέον, σε κάθε αποστολή παρεμβάλλεται ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η... βορειότερη τριτοκοσμική χώρα, ό,τι πιο απεχθές διαθέτει στο οπλοστάσιό της η - σήμερα καίγομαι, αύριο πνίγομαι - μπανανία: αναφέρομαι στο τελωνείο. Ναι, ξέρετε, αυτό το μέρος που διάφοροι τύπο αραχτοί χαρατσώνουν κατά το δοκούν οποιονδήποτε δύστυχο είχε την έμπνευση να αγοράσει κάτι, οτιδήποτε, από χώρα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μαύρο φίδι στον κόρφο του. Αφού δεν έχει μυαλό, ας έχει βαθύ πορτοφόλι.
Επειδή λοιπόν το Amiga Addict που σας έγραφα στην αρχή είναι α) μηνιαίο και β) περνάει αναγκαστικά από το τελωνείο (δεν υπάρχει Παπασωτηρίου πια να παίρνουμε τα ξένα περιοδικάκια μας) το συνολικό κόστος για να το προμηθεύεται συστηματικά κάποιος που μένει στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα υψηλό. Έτσι κι εγώ λοιπόν, αν βρω κανέναν να πουλάει κανένα τεύχος δεύτερο χέρι ψωνίζω από κει, έτσι, για να σβήσω τη δίψα μου. Γιατί, όπως σας είπα, είναι καλό περιοδικό και ανέκαθεν μου άρεσαν τα καλά περιοδικά. Άλλωστε η γενιά μας μεγάλωσε με τον τεχνικό τύπο στα ντουζένια του, οπότε καλομάθαμε...
Μια μέρα λοιπόν πριν από περίπου δύο εβδομάδες, ένα email από το Amiga Addict με πληροφόρησε για την κυκλοφορία του Amstrad Addict. Το οποίο - μην τρομάζετε - δεν είναι μηνιαίο, αλλά μία εφ' άπαξ έκδοση, έτσι για το γαμώτο, στη λογική "αφού το κάνουμε κάθε μήνα για την Amiga γιατί να μην το κάνουμε μια φορά και για τον Amstrad;". Καλή λογική και επικροτώ.
Αποφάσισα λοιπόν να το αγοράσω, αλλά μη θέλοντας να ενδώσω στις ορέξεις του κάθε τελώνη που μπορεί να πέσει το τεύχος μου στα χέρια του, είπα να το πάρω σε ψηφιακή μορφή. Που ναι μεν δεν τη γουστάρω, αλλά, όπως σας είπα, γουστάρω ακόμα λιγότερο τη φάση με το τελωνείο, οπότε καταλαβαίνετε...
Αγοράζοντας το Amstad Addict λοιπόν σε .pdf αρχείο με περίμενε μία ευχάριστη έκπληξη, καθώς η εκδότρια εταιρία μου έκανε δώρο και τα πρώτα τέσσερα τεύχη του Amiga Addict (πάλι σε ψηφιακή μορφή, εννοείται). Not bad, not bad at all...
Τι λέει όμως το Amstad Addict; Αξίζει η πρόκειται περί αρπαχτής;
Προφανώς και δεν πρόκειται περί αρπαχτής. Σιγά μη ρίσκαραν να ξεφτιλιστούν οι άνθρωποι που με τόσο κόπο και μεράκι φτιάχνουν το Amiga Addict προκειμένου να τσεπώσουν μερικά κατοστάρικα. Είπαμε, αγγλικό είναι το περιοδικό, όχι ελληνικό. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Που συνεπάγεται που λέτε ότι το τευχάκι μέσα στις 60 σελίδες του έχει πολυποίκιλη και πραγματικά ενδιαφέρουσα ύλη: νέα, previews, reviews, συνεντεύξεις, ιστορία, hardware, cheats, μέχρι και BASIC type-in! Συγκριτικά με το Amtix!CPC - την ετήσια έκδοση αυτού, για την οποία θα σας γράψω σύντομα - η ύλη του Amstrad Addict είναι μάλλον πιο ισορροπημένη, αφού καταπιάνεται πρακτικά με τα πάντα και δεν αναλώνεται κυρίως στα παιχνίδια. Βέβαια, είναι αλήθεια ότι το Amtix!CPC είναι πιο game oriented και δεν το κρύβει, αλλά μια έκδοση one and done όπως το Amstrad Addict καλό είναι να έχει θεματολογία που να ικανοποιεί τους πάντες, έτσι δεν είναι;
Αν τυχόν ψηθήκατε και θέλετε και εσείς να αποκτήσετε το Amstrad Addict, μπορείτε να το βρείτε εδώ. Αν μάλιστα σας ανάβουν πιο δύσκολα τα λαμπάκια απ' ότι σε μένα και θέλετε να ρίξετε τη ζαριά σας με τους υπαλλήλους του τελωνείου, μπορείτε να το ρισκάρετε και να το πάρετε στην έντυπη έκδοσή του, που φυσικά είναι και το ιδανικό. Αν όμως στα 15,5€ (περίπου) που κοστίζει το περιοδικό με τα ταχυδρομικά σας ράψουν και κανένα κουστουμάκι 8-10€ για τελωνειακά τέλη μη γκρινιάξετε σε μένα, ε; Εγώ σας προειδοποίησα!