The Spectrum Show Επεισόδιο 60

Μια ευχάριστη έκπληξη με περίμενε τσεκάροντας τα emails μου την περασμένη Κυριακή (26/3), καθώς το youtube με πληροφόρησε ότι μόλις είχε "ανέβει" το νέο επεισόδιο του The Spectrum Show, το 60ο. Τώρα βέβαια θα μου πείτε "και γιατί σου πήρε 5 μέρες για να μας το πεις, ρε μάστορα;" και θα έχετε και τα δίκια σας. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δουλειά και λοιπές υποχρεώσεις συχνά δεν μου επιτρέπουν να ενημερώνω το blog όσο συχνά θα επιθυμούσα πραγματικά. Αλλά βλέπω ότι παρόλα αυτά κάνετε υπομονή και δεν σταματάτε να το επισκέπτεστε τακτικότατα και, ειλικρινά, σας ευχαριστώ γι' αυτό!

Με το επεισόδιο 60 κλείνει ένας κύκλος (κάτι σαν σεζόν, ας πούμε) που περιελάμβανε τα επεισόδια 51-60. Ο Paul Jenkinson μας πληροφορεί ότι θα αλλάξουν κάποια πράγματα στη δομή του The Spectrum Show από τον επόμενο κύκλο - όπως για παράδειγμα ότι πλέον θα μπορούμε να παρακολουθούμε την αγαπημένη μας εκπομπή για ZX Spectrum σε 1080p ανάλυση (αν τα ματάκια σας κουράζονταν με τα "ταπεινά" 720p που παρακολουθούσαμε μέχρι σήμερα).

Το νέο επεισόδιο του The Spectrum Show, λόγω του ότι ολοκληρώνει τον κύκλο που προανέφερα, δεν ακολουθεί την κλασική δομή της σειράς που είχαμε συνηθίσει μέχρι σήμερα. Αντί γι' αυτό, στα 41 απολαυστικά λεπτά του μπορούμε να δούμε ένα πολύ προσεγμένο και ενδελεχές αφιέρωμα στην Rabbit Software και τα παιχνίδια που κυκλοφόρησε, μία παρουσίαση του Comcon joystick interface (κάτι ανάλογο αν θυμάμαι καλά είχε παρουσιάσει κάποτε στην Ελλάδα η ROM Ψηφιακή), ένα αφιέρωμα στα game endings των παιχνιδιών του Spectrum και, τέλος, ένα -ας το πούμε - preview των πραγμάτων που θα ακολουθήσουν και θα παρακολουθήσουμε στον νέο κύκλο της εκπομπής.

Συνολικά ένα εξαιρετικό επεισόδιο το οποίο και συνιστώ να κάνετε τον κόπο να παρακολουθήσετε αν είστε "φίλος" του "Θείου" Clive και του ZX Spectrum.

Coma Light 13 - το καλύτερο demo για Commodore 64;

Χρόνια τώρα, όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε, όσοι ασχοληθήκαμε κάποτε με το ιερό σπορ του retro computing μιλάμε για το περίφημο custom chipset της Amiga, για τα ολοκληρωμένα ήχου και γραφικών της, τον blitter της, όλα αυτά τα (όχι και τόσο) μικρά κομμάτια πυριτίου που μετέτρεψαν τη ναυαρχίδα της Commodore από έναν καλό home computer σε κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Και όχι άδικα: όλα αυτά ισχύουν στο 100%. Το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι: "εφ' όσον το custom chipset της Amiga ήταν πραγματικά ξεχωριστό, τότε πώς ακριβώς μπορεί να χαρακτηρίσει αυτό του Commodore 64;". Τι μπορεί να πει κανείς για το VIC-II και το SID που υποτίθεται ότι δημιουργήθηκαν απλά και μόνο για να προσφέρουν γραφικά και ήχο σε ένα 8μπιτο μηχάνημα το 1982 και ακόμα μας κάνουν να μένουμε με το στόμα ανοιχτό και να πέφτουμε απ' τις καρέκλες μας κάθε φορά που (ξανα)διαπιστώνουμε το  μεγαλείο του σχεδιασμού και των δυνατοτήτων τους; Έλα ντε!

Αφορμή για τα παραπάνω μου έδωσε ένα - όχι και τόσο νέο - demo για τον 64άρη, το Coma Light 13 του group Oxyron. Όντας το 13ο demo στην σειρά "Coma Light" του group και με διαφορά 18 ετών παρακαλώ από το Coma Light 12, το demo αυτό είναι ίσως ό,τι πιο εντυπωσιακό έχω δει ποτέ στον Commodore 64. Και η αλήθεια είναι ότι έχω δει πολλές εντυπωσιακές παραγωγές στον πιο επιτυχημένο home computer όλων των εποχών όλα αυτά τα χρόνια, από το 1983 που τον αντίκρισα για πρώτη φορά ως φυσική οντότητα μπροστά στα παιδικά μου μάτια. To Coma Light 13 όμως είναι κάτι το ιδιαίτερο...

Για αρχή, θα αναφέρω το πιο απλό και, κατ' εμέ, πλέον εξέχον γνώρισμα του Coma Light 13: αν ο Commodore 64 δεν είχε αυτή την τόσο χαρακτηριστική χρωματική παλέτα, άνετα θα μπερδεύαμε το demo αυτό με κάποιο άλλο, 16μπιτου μηχανήματος! Το Coma Light 13 συνδυάζει, καθ' όλη τη διάρκειά του, γραφικά υψηλής ανάλυσης και άρτιας αισθητικής με 3D εφέ, καλή μουσική και ρυθμό που δεν σε αφήνει καλά-καλά να πάρεις ανάσα κάθε φορά μετά το προηγούμενο επιφώνημα θαυμασμού σου! Τι να πει και τι να γράψει κανείς, αρκεί να δει κάποιος το part των greetings στη μέση ακριβώς του demo, που είναι ό,τι καλύτερο θυμάμαι να έχω δει ποτέ σε greetings, ανεξαρτήτως format. Χωρίς πλάκα!

Κάποιος, ορμώμενος από τον πομπώδη τίτλο της ανάρτησης θα μπορούσε εύκολα να πει ότι υπερβάλλω. Ζούμε άλλωστε σε μια εποχή όπου σχεδόν όλοι, από τον πρώτο πολιτικό μέχρι τον τελευταίο δημοσιογράφο, καταφεύγουν στην εύκολη λύση της υπερβολής ως μέσο πρόκλησης εντυπωσιασμού. Σε τέτοιον βαθμό μάλιστα, που πλέον μπορεί να ακούσουμε ή να διαβάσουμε κάτι που φαντάζει ως υπερβολικό και εξωπραγματικό και να το περάσουμε στο "ντούκου", συνηθισμένοι στα πομπώδη λόγια και τις μεγαλοστομίες που εκτοξεύονται καθημερινά από πάσα πηγή και προς πάσα κατεύθυνση. Θέλω να πιστεύω όμως, ότι η παρούσα ανάρτηση δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία: το Coma Light 13 είναι πραγματικά α-π-ί-σ-τ-ε-υ-τ-ο και, αν δεν σας φτάνει η δική μου άποψη (κακώς!), παρακολουθείστε απλά τις αντιδράσεις αυτών που ξέρουν, των demosceners, στην πρώτη παρουσίαση του Coma Light 13, στο demoparty X 2012, εκεί όπου και φυσικά η εν λόγω παραγωγή κατέκτησε την πρώτη θέση...

Thunderdome: only Checkpoint makes it possible!

O Atari ST οφείλει πολλά τα τελευταία χρόνια στο demogroup Checkpoint: οι εν λόγω κύριοι όχι μόνο είναι από τους πλέον πιστούς του - εντελώς άδικα - λησμονημένου Jackintosh στον 21ο αιώνα, αλλά φροντίζουν ώστε η πλειονότητα των παραγωγών τους να τρέχει σε "απλό" Atari ST (με 1ΜΒ μνήμης, πάντως) κι όχι στον πιο "βολικό" λόγω blitter και stereo ήχου Atari STE όπως επιτάσσει η μόδα των τελευταίων ετών...

Έχω αναφερθεί και στο παρελθόν σε παραγωγές του group Checkpoint (δείτε εδώ και εδώ) και είμαι βέβαιος ότι θα αναφερθώ και στο μέλον, καθώς έχουμε να κάνουμε με πολυγραφότατους (μιλώντας software-ικά) προγραμματιστές, με πολύ ισχυρή παρουσία στην demoscene την τελευταία εικοσαετία.

Σήμερα θα ασχοληθούμε με το Thunderdome, ένα demo που έρχεται σε 2 δισκέτες και θα βάλει τον 1040STF σας να κάνει... υπερωρίες! Το Thunderdome αποτελείται από 2 μέρη, με το πρώτο να κυριαρχείται από sampled Techno μουσική και το δεύτερο να ξοδεύει την επεξεργαστική ισχύ του ST (που όπως αποδεικνύεται την έχει και με το παραπάνω) σε 3D parts. Αισθητικά, και πλην μίας και μόνο οθόνης (είχαν άραγε υποχρέωση σε κάποιον;), το Thunderdome στέκεται εξαιρετικά καλά καθ' όλη τη διάρκειά του. Πολλά δε από τα εφέ που παρουσιάζει έρχονται από άλλους 16μπιτους (γκουχ!) υπολογιστές, οι οποίοι - ας πούμε - τα είχαν στο τσεπάκι τους λόγω custom chipset (γκουχ-γκουχ!) και άλλων "καλουδιών". Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι η πρώτη θέση που κατέλαβε το Thunderdome στο demoparty Silly Venture 2014.

Ας είναι, πάντως: όσο υπάρχουν groups όπως οι Checkpoint με τις υπέροχες παραγωγές τους, ο απλός, μαμίσιος Atari ST του '85 θα βουλώνει στόματα οπαδών του Sensible Soccer. Ο νοών νοείτω!

Once We Were Kings #6 - Amiga Stuff

Δεν είναι μία και δύο οι φορές που έχω γράψει για τις... καραβιές χρημάτων που ξόδεψα στο βωμό των επεκτάσεων της Amiga: εκεί, κάθε μοντέλο που αποκτούσα έπρεπε να το κάνω όσο ταχύτερο γινόταν, να του βάλω όλο και περισσότερη μνήμη, να το εξοπλίσω με οποιοδήποτε χρήσιμο ή άχρηστο περιφερειακό. Έχω γράψει και άλλες φορές για πράγματα και υπολογιστές που πέρασαν από τα χέρια μου, αλλά διαπίστωσα ότι είχαν μείνει μερικές φωτογραφίες από Amiga stuff που είχα παραλείψει να δημοσιεύσω (μην στενοχωριέστε, αναφέρομαι στα περιφερειακά και τις επεκτάσεις: μετά θα ανεβάσω και τα μηχανήματα!). Πάμε λοιπόν να δούμε πώς πετούσα με χαρά τα ωραία μου λεφτάκια στο βαρέλι δίχως πάτο που λέγεται "Τουμπανιασμένη Amiga" μέχρι που ήρθε η οικονομική κρίση να μου βάλει μυαλό και να με αναγκάσει να τα ξεφορτωθώ όλα μια και καλή (και, ειλικρινά, είμαι χαρούμενος που συνέβη αυτό: δεν μπορώ καν να φανταστώ τον εαυτό μου με χιλιάδες ευρώ σε άχρηστο hardware να κάθεται σε μια γωνία όταν υπάρχουν άμεσες οικονομικές ανάγκες).

Anyway, enough με τη γκρίνια, για να δούμε τι (ακόμα) είχα μαζέψει πριν καταλάβω ότι η καλύτερη Amiga και η πλέον τίμια ονομάζεται... WinUAE!

Harms Computertechnik Professional 030

Ο πρώτος μου accelerator και, ταυτόχρονα, μια τραγική επιλογή! Μιλάμε για την εποχή που αγόραζες accelerator για την 500άρα με 25€ (!) αλλά, και πάλι, ο "Professional 030" είναι τραγική επιλογή καθώς, χωρίς το έξτρα RAM board, απλά δεν επιταχύνει καθόλου την Amiga! Ναι, με Motorola 68030 στα 25MHz και μαθηματικό συνεπεξεργαστή χρονισμένο στην ίδια συχνότητα και καταφέρνει να... μην κουνιέται φύλλο! Αν δεν τον βρείτε μαζί με το RAM board αποφύγετέ τον πάση θυσία!

M-Tec 68020-i

Αυτός, μάλιστα: εξοπλισμένος με έναν Motorola 68020 (όχι EC) χρονισμένο στα 16MHz και έναν 68882 στην ίδια συχνότητα και με ένα SIMMάκι μνήμης των 4ΜΒ αποτελεί μια εξαιρετική επιλογή για την Amiga 500 που είναι επαρκής για την πλειοψηφία των χρήσεων. Μόνο καλές αναμνήσεις έχω από τον συγκεκριμένο accelerator!

TTR Development Fusion Forty

Για την Amiga 2000 αυτή τη φορά, ένας accelerator με Motorola 68040 στα 40MHz και 32ΜΒ fast RAM. Όμορφος, επιβλητικός και, από άποψη ταχύτητας... υπερηχητικός. Ένα θεματάκι είχε μόνο: ότι δεν έπαιζε με τίποτα άλλο συνδεδεμένο στην 2000αρη! Ναι, με ένα bootable floppy με την κατάλληλη library μπορούσα να τρέξω το Sysinfo και να διαπιστώσω ότι σε horsepower "έσβηνε" την Amiga 4000. Αλλά, τι να το κάνεις όταν έκανε conflict με οτιδήποτε άλλο και εάν συνέδεα στο μηχάνημα; Τι hard disk controllers, τι κάρτες γραφικών και δικτύου, ακόμα και scandoublers: τίποτα μα τίποτα δεν μπορούσε να λειτουργήσει ταυτόχρονα με τον Fusion Forty! Μια επιλογή για την οποία κλαίω ακόμα τα λεφτά μου αλλά, πολύ περισσότερο, κλαίω τις δεκάδες ώρες που ξόδεψα προσπαθώντας να κάνω τον Fusion Forty να λειτουργήσει! One to avoid at all costs!

Phase 5 Blizzard PPC 603e

Ένας γνωστός σε όλους accelerator για την 1200άρα, με γενικώς απροβλημάτιστη λειτουργία παρόλο που ανέβαζε υψηλές θερμοκρασίες. Λιγότερο συμβατός από έναν 68020 ή έναν 68030, θα τον πληρώσετε μια καραβιά λεφτά μόνο και μόνο επειδή "φοράει" τον PowerPC ο οποίος όλοι γνωρίζουμε πόσο χρήσιμος είναι σε μία Amiga ("όσο και ένα ζευγάρι γυαλιών πρεσβυωπίας σε ένα 5άχρονο παιδί", είπατε; Κακίες!). Δεν θα πρότεινα με την καμία να τον αγοράσετε και, εάν ήδη τον έχετε στην κατοχή σας τότε φυλάξτε τον ως κόρη οφθαλμού καθώς πλέον οι τιμές τους αγγίζουν 4ψήφια νούμερα! Πώς είπατε; "Δεν είναι δυνατόν;". Ναι, ΟΚ, για την παράνοια του οικοσυστήματος της Amiga μιλάμε!

Vortex Golden Gate 386SX & Monitor Master

Μια από τις καλύτερες λύσεις για bridgeboard στην Amiga, δίνει τη δυνατότητα να έχουμε ένα ολόκληρο Intel 80386SX based PC μέσα στην big boxed Amiga μας. Δεν μου έκανε ποτέ αίσθηση γιατί ανακάλυψα αυτά που θα δείτε παρακάτω...

Pentium III SBC computer

Ναι, όπως λέμε Single Board Computer: ένα ολόκληρο motherboard Pentium III σε μία ISA κάρτα το οποίο, με το που "παίρνει μπρος" ενεργοποιεί και τα υπόλοιπα ISA slots της Amiga! Μια εξαιρετική λύση για την Amiga 2000, καθώς οι Amiga 3000 & 4000 έχουν κάποια χωροταξικά "θεματάκια"...

Pentium 4 Single Board Computer

Όταν χρειάζεστε παραπάνω ισχύ απ' όση προσφέρει ένας Pentium III μέσα στην Amiga σας! Ναι, αναφέρομαι σε μια κάρτα που έμπαινε μέσα στην Amiga και την είχα αποκτήσει την εποχή που μεσουρανούσαν οι Pentium 4 στην αγορά των υπολογιστών - σαν να λέμε Core i5 με τα σημερινά δεδομένα! Σε κάποια μελλοντική ανάρτηση θα εξηγήσω αναλυτικά τι είχα φτιάξει με αυτή την κάρτα σε μια Amiga 2000...

...και διάφορες ακόμα καρτούλες:

Commodore Free #96

Εδώ και μερικές μέρες κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του (ηλεκτρονικού) περιοδικού Commodore Free. Όπως παραδοσιακά συμβαίνει με την αξιόλογη αυτή έκδοση, το καινούριο τεύχος μας μεταφέρει νέα και κυκλοφορίες σε επίπεδο hardware και software που αφορούν όλα τα μοντέλα μικροϋπολογιστών της Commodore, με τη μερίδα του λέοντος βέβαια να έχει να κάνει με τον 64άρη χωρίς σε καμία περίπτωση να μένουν παραπονεμένοι οι Commodore 16, Plus/4, VIC-20 κλπ...

Πέρα από την κάλυψη των νέων κυκλοφοριών και των ειδήσεων, στο 96ο τεύχος του Commodore Free μπορείτε επίσης να διαβάσετε συνεντεύξεις των Steve Morrow, SMILA, Slartibardfast και Martin Piper, ένα άρθρο για τη δημιουργία και το "κάψιμο" μιας SuperΒoot ROM για την SuperCPU (πραγματικά αναρωτιέμαι πόσοι και ποιοι είναι αυτοί που έχουν αυτό το σπάνιο περιφερειακό στην κατοχή τους), μία στήλη για προγραμματισμό σε BASIC (Happy Programming) και, τέλος, ένα άρθρο για προγραμματισμό σε assembly (C64 Code Hacking).

Μπορείτε να κατεβάσετε το Commodore Free από εδώ. Αν σας αρέσει είστε τυχεροί, καθώς υπάρχουν και τα υπόλοιπα... 95 τεύχη για να διαβάσετε, οπότε θα είστε απασχολημένοι για αρκετό καιρό!

Sideways για Atari ST

To Sideways είναι ένα shoot 'em up για Atari ST που είχε φτιάξει ο Jamie Woodhouse την περίοδο 1989-1990, δημιουργός επίσης και του Nitro. Μόνο που σε αντίθεση με το Nitro, το Sideways δεν κυκλοφόρησε ποτέ.

Όπως μας γράφει και ο δημιουργός του παιχνιδιού στο README αρχείο, το Sideways "παίζει" στα 50Hz δίνοντας την αίσθηση απολύτως ομαλής κίνησης και απαλού parallax scrollαρίσματος, ενώ ταυτόχρονα εμφανίζονται δεκάδες εχθροί στην οθόνη. Σαν παιχνίδι θυμίζει σε βαθμό... ανησυχίας το Uridium (σαν concept μόνο, σε όλες τις περαιτέρω λεπτομέρειες είναι ανώτερο - και αναφέρομαι φυσικά στην έκδοση του παιχνιδιού για τον ST) και, όπως μας λέει και ο ίδιος ο Jamie, αν τα γραφικά τα είχε φτιάξει κάποιος επαγγελματίας και ο ίδιος είχε πλησιάσει κάποιο software house εκείνο τον καιρό το παιχνίδι θα είχε κυκλοφορήσει και θα ήταν αξιόλογο. Κάτι παραπάνω από αξιόλογο, θα συμπλήρωνα εγώ: ίσως ένα από τα καλύτερα shoot 'em ups για τον Atari ST! Δυστυχώς, το Sideways έγινε διαθέσιμο στο ευρύ κοινό με μια μικρή καθυστέρηση... 27-28 ετών (!) αλλά, κάλιο αργά παρά ποτέ, έτσι δεν είναι; Στην έκδοση που μπορούμε να κατεβάσουμε (θα βρείτε links παρακάτω) το παιχνίδι δεν είναι 100% ολοκληρωμένο, αλλά είναι μια χαρά playable και σίγουρα θα μπορέσει να σας δείξει τα ατού του.

Και μιας και μιλάω για αυτά, να πω το εξής - επειδή παρατήρησα κάποια σχόλια του τύπου "μα πώς το έκαναν αυτό στον ST;" και άλλα τέτοια ωραία. Λοιπόν, ο ST δεν είχε blitter. Ήτοι, ένα chip που θα έπαιρνε από τον φόρτο του κεντρικού επεξεργαστή (Motorola 68000) κάποια tasks σχετικά με γραφικά, αφήνοντάς τον να ασχοληθεί με άλλα πράγματα. Κατανοητό αυτό. Αυτό όμως, επ' ουδενί δεν σημαίνει ότι δεν μπορούσε να πετύχει το μηχάνημα ταχύτατη κίνηση ή ομαλότατο scrolling: απλά θα το έκανε με τον επεξεργαστή να... δίνει τα ρέστα του! Προφανώς, το ιδανικό είναι να έχει ένας υπολογιστής ένα καλό chip ήχου και ένα chip για γραφικές δουλειές όπως ο blitter ώστε να μπορεί ο κεντρικός επεξεργαστής να ασχολείται με άλλους υπολογισμούς (π.χ. την AI του παιχνιδιού) αλλά η έλλειψη αυτού δεν καθιστά απαγορευτική τη δημιουργία παιχνιδιών ή demos όπου να γίνεται το... "έλα να δεις" στην οθόνη. Απλά το κάνει δυσκολότερο. Θυμηθείτε απλά ότι σε αντίστοιχη μοίρα με τον Atari ST ήταν και οι Sinclair ZX Spectrum και Amstrad CPC. Αυτό δεν σταμάτησε τους προγραμματιστές από το να φτιάξουν παιχνιδάρες: απλά, δεν είχαν τις hardware ευκολίες που τους παρείχε το chipset, όπως στον Commodore 64 και αργότερα (και σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό) στην Amiga. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο...

Μπορείτε να κατεβάσετε το Sideways από εδώ και σε έκδοση για GAMEX (θέλει 1ΜΒ μνήμης) από εδώ. Have fun! (Πηγή: Atari Crypt).

Ooze για ZX Spectrum

Είναι γεγονός πως μέχρι πριν 2-3 μήνες το όνομα του Andy Johns δεν έλεγε απολύτως τίποτα στους παροικούντες την ρετρο-κομπιουτερίστικη Ιερουσαλήμ. Κακώς, απ' ότι τελικά αποδείχτηκε: ο ακούραστος δημιουργός μέσα σε σχεδόν 50-60 μέρες μας χάρισε τα ιδιαίτερα αξιόλογα Monty's Honey Run και Monty and the Temple of Lost Souls για τον Sinclair ZX Spectrum, παιχνίδια που "χτίστηκαν" πάνω στο Arcade Game Designer του Jonathan Cauldwell. Μιας και ο Andy Johns φαίνεται να έχει αποκτήσει μεγάλη άνεση στο χειρισμό της πολύ καλής αυτής μηχανής δημιουργίας παιχνιδιών, είπε να μας κατατοπίσει λιγάκι στα μυστικά της, με αυτή την ανάρτηση/μίνι οδηγό.

Ε, πόσος καιρός πέρασε από την τελευταία φορά που ασχοληθήκαμε με τον Andy; Σκάρτος ένας μήνας και τώρα επιστρέφει με ένα νέο παιχνίδι, το Ooze, και πάλι για ZX Spectrum και πάλι φτιαγμένο με το Arcade Game Designer (τα έχουμε πει: ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει!). Αυτή τη φορά, σε συνεργασία με τον David Saphier, ο οποίος ανέλαβε να εμπλουτίσει με μουσική τις - κατά τα άλλα βουβές - δημιουργίες του Arcade Game Designer. 

Το Ooze, όπως και οι τίτλοι που προηγήθηκαν είναι ένα ακόμα platform game, αλλά πολύ διαφορετικό από τους Monty themed προγόνους του. Εδώ, αντί του δημοφιλούς τυφλοπόντικα έχουμε τον έλεγχο μιας... βιοχλαπάτσας (!) που έχει την τάση να κολλάει στα τοιχώματα που απαρτίζουν τις διάφορες οθόνες του παιχνιδιού. Ο έλεγχος (ως είθισται με τα Q, A, O, P και space) είναι εύκολος και άμεσος, τα γραφικά και το animation είναι αρκετά άνω του μετρίου και τα tunes του David Saphier δίνουν πολλούς πόντους στο Ooze - ειδικά το ingame tune είναι εξαιρετικό.

Συνεπώς τι; Έχουμε να κάνουμε με ένα αριστούργημα; Δυστυχώς, όχι. Όλα τα παραπάνω θετικά καταστρέφει η δυσκολία του παιχνιδιού η οποία κρίνεται κατ' εμέ υπερβολική. Έχουμε συναντήσει πολλάκις στο παρελθόν την ανάγκη για pixel perfect άλματα και κινήσεις, αλλά, έχω την αίσθηση ότι στο Ooze κάποιες φορές καλούμαστε να χωρέσουμε τη χλαπάτσα μας εκεί που δεν χωράει!

Κρίμα πάντως, γιατί το Ooze δείχνει (και είναι) φτιαγμένο με προσοχή στην κάθε λεπτομέρεια και θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο αν ήταν περισσότερο playable (ναι, εννοώ εύκολο!). Ελπίζω την επόμενη φορά ο Andy Johns να βρει τη χρυσή τομή σε ό,τι έχει να κάνει με το πόσο δύσκολος θα είναι ο τίτλος που θα ακολουθήσει (να είστε βέβαιοι γι' αυτό: τώρα που πήρε φόρα δεν σταματάει!). Μπορείτε να κατεβάσετε το Ooze από εδώ. (Πηγή: Vintage Is The New Old).

Commodore 264 in da house!

Ποτέ μου δεν συμπάθησα τον Commodore Plus/4. Ακόμα θυμάμαι back in the day, τότε που πρωτοκυκλοφόρησε, παρέα με τον αξιολάτρευτο Commodore 16, που είχα ξυνίσει τα μούτρα μου όταν διάβασα τα χαρακτηριστικά του: ναι μεν 64Κ μνήμης RAM όπως κι ο 64άρης, αλλά ούτε τα sprites ούτε και η μουσική αυτού και, φυσικά, καμία συμβατότητα με τον υπολογιστή που έμελε να αποτελέσει τον πλέον επιτυχημένο home computer όλων των εποχών. Και ποιο ήταν το ατού του; Η διάλεκτος της Commodore BASIC (3.5) - έτη φωτός ανώτερη αυτής του Commodore 64 -, τα 121 χρώματα και το πακέτο των 3 "επαγγελματικών" εφαρμογών στην ROM του μηχανήματος. Όχι, αυτά δεν ήταν αρκετά για να επιλέξει κανείς τον Commodore Plus/4 (Commodore 264 για τους φίλους) αντί του Commodore 64...

Αμ, το άλλο πού το πάτε; Ναι, στο "σουλούπι" του μηχανήματος αναφέρομαι: ενώ έχουν προηγηθεί οι VIC-20 και Commodore 64 με το αγαπημένο και κλασικό σχήμα ψωμιέρας, ενώ έχει ήδη κυκλοφορήσει ο φθηνός και τίμιος Commodore 16 με όλα (σχεδόν) τα ατού του Plus/4 και το case των προηγούμενων μοντέλων σε μαύρο χρώμα με γκρίζο πληκτρολόγιο που αποτελεί μια όαση για τα μάτια του (πηγμένου στο μπεζ) computer lover, ο Plus/4 σκάει μύτη με το παράξενο αυτό υπερτετράγωνο case με τις κάθετες γρίλιες που είχε σχεδιάσει ο μακαρίτης Ira Velinsky να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα (;) των κουτιών υπολογιστών της εποχής. Κι αν όχι της εποχής, σίγουρα της Commodore - η οποία, αν δεν είχε αποχωρήσει ο Jack Tramiel, πάω στοίχημα ότι και την Amiga 500 στο case-ψωμιέρα θα την είχε κυκλοφορήσει για λόγους οικονομίας!

Ναι λοιπόν, έτσι είναι: ποτέ μου δεν συμπάθησα τον Commodore Plus/4. Όσο αποτελούσε για μένα ανεκπλήρωτο όνειρο ο Commodore 16, άλλο τόσο δεν ένιωθα την παραμικρή έλξη προς τον μεγάλο αδελφό του...

Fast forward στο 2016 όπου και πλέον καταφέρνω να αποκτήσω έναν Commodore 16. Ένα (μικρό) όνειρο ζωής εκπληρώνεται. Σύντομα θα διαπιστώσω ότι κανένα από τα καινούρια παιχνίδια και demos για τους υπολογιστές της σειράς TED δεν τρέχουν στον 16άρη, καθώς όλα απαιτούν 64ΚΒ μνήμης. Η επέκταση του Commodore 16 στα 64ΚΒ ήταν στα σχέδιά μου, αλλά, την στιγμή που αποφάσισα να αγοράσω τα απαραίτητα chips RAM αυτά είχαν εξαντληθεί στην ebay! Λίγο αργότερα έπεσα πάνω σε μία ας την πούμε "ευκαιρία" (έτσι χαρακτηρίζεται ο οποιοσδήποτε retro computer σε λειτουργική κατάσταση με κόστος 50€ στις μέρες μας) και αποφάσισα, αντί να περιμένω τα chips του 16άρη, να αποκτήσω έναν Plus/4! Ναι, αυτό το μηχάνημα που ποτέ δεν μου προκάλεσε την παραμικρή αίσθηση θα αποτελούσε σύντομα μέρος του 8μπιτου οπλοστασίου μου...

Γύρω στις 10 ημέρες αργότερα, παρέλαβα το πακέτο με τον Plus/4 από το γραφείο των ΕΛΤΑ courier στον Άλιμο. Καθώς είχα πάει εκεί με το αυτοκίνητο, πήρα το κουτί στο κάθισμα του συνοδηγού με σκοπό να το ανοίξω και να περιεργαστώ το μηχάνημα σε κάποιο από τα δεκάδες φανάρια στα οποία θα περίμενα υπομονετικά να ανάψει το πράσινο μέχρι την ολοκλήρωση της διαδρομής μου. Όταν λοιπόν έβγαλα τον Plus/4 από το κουτί του, με περίμενε μια έκπληξη: όχι ότι δεν τον είχα ξαναδεί από κοντά, αλλά για πρώτη φορά διαπίστωσα ότι ο 8μπιτος Commodore ήταν πολύ μικρότερος απ' όσο νόμιζα ότι θα είναι. Παρόλα αυτά, διαθέτει ένα αξιοπρεπέστατο, πλήρες, "κανονικό" πληκτρολόγιο και όλες τις κλασικές θύρες των 8μπιτων υπολογιστών της Commodore στο πίσω μέρος του. Τολμώ να πω ότι κρατώντας τον στα χέρια μου κατάλαβα για πρώτη φορά ότι το case του Velinsky ήταν και εργονομικό αλλά και κομψό - θα μπορούσα να φτάσω στο σημείο να το χαρακτηρίσω μέχρι και "όμορφο" - αν είναι δυνατόν! Για δες λοιπόν, θετικό να μπορεί κανείς να αλλάξει τις (εδώ και πολλά χρόνια) παγιωμένες απόψεις του στην 5η δεκαετία της ζωής του. Εντάξει, δεν μιλάμε και για κανένα σημαντικό θέμα, αλλά στην κοινότητα των retro lovers όπου κυριαρχούν τα κάθε είδους "κολλήματα" δεν το συναντάς και κάθε μέρα!

Το μέγεθος και η εργονομία του Plus/4 κέρδισαν μερικούς ακόμα πόντους στην εκτίμησή μου όταν έφτασα στο σημείο να τοποθετήσω και να συνδέσω το μηχάνημα στη θέση όπου μέχρι πρότινος τοποθετούσα τις 3 "ψωμιέρες" μου: ω, του θαύματος, για πρώτη φορά όχι μόνο δεν έπρεπε να σπρώξω κάτι στα πλάγια για να δημιουργήσω χώρο, αλλά είχα άφθονο "αέρα" από όλες τις πλευρές! Πέρα του γεγονότος ότι ο Plus/4 χρησιμοποιεί το καλώδιο video και serial του Commodore 64 (και τα joysticks και το κασετόφωνο με τους μετατροπείς που ήδη είχα αποκτήσει για τον Commodore 16), μπορεί - όπως και ο VIC-20 - να χρησιμοποιήσει και το τροφοδοτικό του, γλυτώνοντας τον χρήστη του (ναι, εμένα) από πολλαπλά βάλε-βγάλε, σύνδεσε-ξεσύνδεσε κ.ό.κ...

Στη λειτουργία του το μηχάνημα είναι ίδιο με τον Commodore 16, αλλά έχω την αίσθηση ότι τα (αμφιλεγόμενης αισθητικής) cursor keys είναι κατά πολύ βολικότερα αυτών του μικρότερου αδελφού του. Το πληκτρολόγιο έχει πολύ καλή αίσθηση και ο υπολογιστής συνολικά δίνει την εντύπωση ότι από τη μία είναι "compact", στο στυλ του ZX Spectrum ή του Acorn Electron και από την άλλη είναι συμπαγής και πλήρης σε ports και δυνατότητες σε πλήρη αντίθεση με τους 2 προαναφερθέντες (κάποτε) αντιπάλους του. Δεν ξέρω, ίσως τελικά να του άξιζε μια καλύτερη μοίρα εκεί πίσω στα 80s. Άλλωστε, έχουμε να κάνουμε με έναν υπολογιστή που διαθέτει καλές γραφικές δυνατότητες, πολλά χρώματα, αξιοπρεπή ήχο, αρκετά (προς πολύ) πλήρη BASIC, εργονομικό πληκτρολόγιο με καλή αίσθηση χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα καθώς και όλα τα απαραίτητα ports για να συνδέσει κάποιος όποιο περιφερειακό θελήσει. Ναι, του άξιζε καλύτερη μοίρα. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ σίγουρα άλλαξα γνώμη για τον Plus/4!

Magnetic Fields - The Complete Amiga Works για CD32

4η κατά σειρά ανάρτηση για Amiga: ωραία, θα το κάνουμε Αμιγκάδικο το blog έτσι όπως πάμε! Αλλά τι να κάνεις; Τη μία o tsak, την άλλη ο Viktor, την τρίτη εγώ με τα δικά μου, ε, έσκασε τώρα κι ο Amigajay με ένα ακόμα σούπερ compilation για το CD32 κι έδεσε το γλυκό!

Η πλάκα μάλιστα είναι ότι το compilation στο οποίο αναφέρομαι ήταν έτοιμο από τα Χριστούγεννα, αλλά 2-3 παιχνίδια αρνούνταν πεισματικά να τρέξουν όταν ο Jay τα μετέφερε στο root directory του CD. Τέλος πάντων, και to cut a long story short, η συλλογή είναι έτοιμη και το όνομα αυτής Magnetic Fields - The Complete Amiga Works. Ναι, σε όσους από εσάς ήρθε στο μυαλό μια κατακόκκινη Lotus Esprit Turbo να μπαίνει "με τις πόρτες" κάνατε τον σωστό συνειρμό!

Το Magnetic Fields - The Complete Amiga Works περιλαμβάνει όμως κι άλλα αξιόλογα παιχνίδια πέραν των Lotus, Lotus II και Lotus III. Αναλυτικά, μπορείτε να παίξετε τα:

- Crystal Dragon

- Dux

- Kid Chaos

- Lotus Esprit Turbo Challenge

- Lotus Turbo Challenge II

- Lotus III: The Ultimate Challenge

- MF Tanks

- P.O.D.

- Super Cars

- Super Cars II

- Super Scramble Simulator

- Wrangler

Όσοι λοιπόν έχετε στην κατοχή σας κάποιο Amiga CD32 σπεύσατε εδώ για να κατεβάσετε το Magnetic Fields - The Complete Amiga Works. (Πηγή: Indie Retro News).

 

Το Time Gal ήρθε στην Amiga!

Εντάξει, 3η σερί ανάρτηση για Amiga είναι too much για μένα προσωπικά, αλλά τι να κάνω αν τα νέα έρχονται από Amiga μεριά, ε;

Όπως με πληροφόρησε λοιπόν ο καλός φίλος (και ταλαντούχος pixel artist/developer) tsak, μαζί με τον Earok και υπό το label της ReImagine ολοκλήρωσαν ένα καθόλα μη αναμενόμενο port, αυτό του Time Gal σε Amiga.

Για όσους - ανάμεσα σε αυτούς ανήκα και εγώ μέχρι χθες! - δεν έχουν ιδέα τι εστί Time Gal, θα γράψω δυο λογάκια. Όλοι θυμάστε το Dragon's Lair, έτσι; To coin op θαύμα της Cinematronics και του Don Bluth με το full motion video που έκρυβε ένα ολόκληρο laserdisc player μέσα του και έγινε αργότερα port σε ουκ ολίγα 8μπιτα και 16μπιτα μηχανήματα. Το Dragon's Lair ακολουθήθηκε σύντομα από τo Space Ace. H Taito λοιπόν (όλοι γνωρίζετε την Taito, έτσι;), φιλοδοξώντας να τσιμπήσει ένα κομμάτι από την πίτα της Cinematronics κυκλοφόρησε το 1985 το Time Gal, ένα επίσης laserdisc based coin op με γραφικά τεχνοτροπίας manga αυτή τη φορά, στο οποίο χειριζόμαστε την Reika, που ταξιδεύοντας μέσα στο χρόνο προσπαθεί να σταματήσει τον σατανικό Luda από το να αλλάξει τα γεγονότα του παρελθόντος. Προσωπικά θεωρώ το σενάριο και το όλο concept του Time Gal πολύ περισσότερα ενδιαφέροντα εκείνων του Dragon's Lair, ενώ σαφώς ανώτερα είναι και τα γραφικά του (νεώτερου χρονικά) παιχνιδιού του Ιαπωνικού κολοσσού των video games.

Πάμε στην έκδοση για Amiga τώρα, shall we? Λοιπόν, η δουλειά που έκαναν τα παιδιά της ReImagine είναι απλά καταπληκτική: το Time Gal τρέχει σχεδόν σε οποιαδήποτε Amiga με την ταχύτητα μιας 1200άρας και πάνω και >1ΜΒ μνήμης chip RAM, αρκεί να έχετε στη διάθεσή σας αρκετό χώρο στον δίσκο (πάνω από 500ΜΒ) και αρκετό χρόνο μέχρι να... αποσυμπιεστούν τα αρχεία του παιχνιδιού, καθώς, χωρίς υπερβολή, την μία ωρίτσα την ξεπερνάει άνετα αυτή η διαδικασία! Φυσικά, το Time Gal τρέχει και σε οποιοδήποτε stock CD32 και σίγουρα αποτελεί ένα από τα ελάχιστα παιχνίδια της πλατφόρμας που δικαιολογούν την ύπαρξη οπτικού μέσου!

Σαν παιχνίδι τώρα, το Time Gal έχει 16 ολόκληρες πίστες σε διαφορετικές στιγμές της ιστορίας, με πολύ καλό animation και γραφικά, μεγάλη ποικιλία, και αριθμό frames που απλά κάνει τα Dragon's Lair 1 και 2 και Space Ace των υπολογιστών να... τρέχουν να ψάξουν γωνία να κρυφτούν! Υπάρχουν 6 επίπεδα δυσκολίας (καλό αυτό, γιατί μπορείτε να χαρείτε το παιχνίδι χωρίς να σας σπάσουν τα νεύρα) και ο χειρισμός είναι απλούστατος, καθώς καλείστε απλά να επαναλαμβάνετε με το joystick την κίνηση που σας υποδεικνύεται στην οθόνη στο μικρότερο δυνατό χρονικό διάστημα (σκεφτείτε κάτι σαν τα cinematic sequences των τελευταίων παιχνιδιών της σειράς Call Of Duty).

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επεκταθώ περισσότερο. Θα συμβουλεύσω απλώς όλους αυτούς που έχουν Αμίγκες στημένες για WHDload με δίσκους χωρητικότητας πολλών GB (τα ναρκωτικά ποτέ δεν ήταν αρκετά για τους Αμιγκάδες) να κατεβάσουν το Time Gal από εδώ και να ζήσουν μια πραγματικά εντυπωσιακή FMV gaming εμπειρία στα αγαπημένα τους μηχανήματα. Οι κάτοχοι Amiga CD32 μπορούν να κατεβάσουν το παιχνίδι από εδώ. Απολαύστε υπεύθυνα!

Ένα δώρο για την 500άρα μου

Στις 27 Δεκεμβρίου του 2016 με αυτή την ανάρτηση σας είχα ενημερώσει για έναν ολοκαίνουριο accelerator που έκανε την εμφάνισή του για τις Amiga 500 και 500 Plus, τον HC508.

Ο HC508 συνελήφθη ως ιδέα και κατασκευάζεται από τον εξ Ουγγαρίας ορμώμενο Viktor Kecskes ο οποίος, μετά την πρώτη επικοινωνία που είχα μαζί του μέσω email είχε όλη την καλή διάθεση να απαντήσει στις ερωτήσεις μίας πλήρους και χορταστικής συνεντεύξεως, η οποία και δημοσιεύεται στο τρέχον, 15ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet.

Μιας και ο HC508 δεν είναι προϊόν μαζικής παραγωγής και στην παρούσα φάση δεν υπάρχει στοκ του σε κανένα από τα γνωστά Αμιγκο-μάγαζα, είναι κατανοητό ότι είναι σχεδόν αδύνατο να τον αποκτήσει κάποιος άμεσα. Κι όμως, ο Viktor το έκανε το θαύμα του: του ζήτησα - και δέχτηκε! - να αγοράσω τον έναν από τους 5 (ναι, πέντε!) HC508 που απάρτιζαν το πρώτο batch του ολοκαίνουριου accelerator. Έτσι, πριν καν συμπληρωθούν 3 μήνες από την ημέρα που πρωτοέμαθα για την ύπαρξη του HC508, είμαι στην ιδιαίτερα ευχάριστη θέση να σας αποκαλύψω ότι σήμερα έχω έναν στα χέρια μου!

Μιας και ως ενήλικες έχουμε πολλές υποχρεώσεις πέρα του να... ασχολούμαστε με τα hobbies μας, δεν είχα τον χρόνο να δοκιμάσω τον HC508 - άλλωστε 3 ώρες όλες κι όλες τον έχω παραλάβει! Θα σας αφήσω με μερικές φωτογραφίες και υπόσχομαι να επιστρέψω το συντομότερο με παρουσίαση. Enjoy!

Το πακέτο της ΤΝΤ

Το κουτί δεν είναι εντυπωσιακό, σε αντίθεση με τον HC508!

...ο οποίος αρχικά εντυπωσιάζει με το μεγάλο του μέγεθος και την εξαιρετική κατασκευή του

Η συνέντευξη του Viktor στο νέο τεύχος του Retro Planet: η εκτύπωση είναι τόσο καλή που μετά δυσκολίας ξεχωρίζει ο πραγματικός επιταχυντής από τις φωτογραφίες του!

Αναμείνατε το review!

Once We Were Kings #5 - Το διαχρονικό παζάρι

Δεν έχει νόημα να κοροϊδεύεις κάποιον - πόσο μάλλον όταν αυτός ο κάποιος είναι ο εαυτός σου, έτσι δεν είναι; Πολλές χιλιάδες ευρώ ξοδεύτηκαν από εμένα αλλά και από όλους όσους ασχολούνται με το hobby του retro computing όλα αυτά τα χρόνια. Τσάμπα; Δύσκολο να το πει κανείς. Κάθε νέο μηχάνημα ήταν μια εμπειρία, κάθε άνοιγμα πακέτου που ερχόταν στο ταχυδρομείο σε έκανε να νιώθεις ξανά σαν παιδάκι που ανοίγει τα Χριστουγεννιάτικα δώρα του. Μόνο και μόνο αυτό το τελευταίο, ίσως να δίνει νόημα και αξία στην όλη ιστορία, αξία που ξεπερνάει την χρηματική...

Φυσικά, ένα είναι το να αγοράζεις συνεχώς κι άλλο είναι το να τα διατηρείς στην κατοχή σου όλα αυτά που απέκτησες: εκτός του ότι απαιτείται (πολύ) μεγάλος χώρος, από κάποιο σημείο και μετά, όταν σφίξουν τα γάλατα σε οικονομικό επίπεδο, αναπόφευκτα η retro συλλογή σου αρχίζει να μεταφράζεται σε ευρώ, σε πληρωμένους λογαριασμούς, σε τακτοποιημένες οικονομικές υποχρεώσεις. Και, σιγά-σιγά, αφενός διαπιστώνεις ότι τα παλιά μηχανήματα που έχεις στην κατοχή σου μειώνονται με γοργούς ρυθμούς κι αφετέρου αισθάνεσαι ότι τελικά καθόλου (μα καθόλου!) δεν σου λείπουν τα μηχανήματα που έδωσες τα οποία για τον Χ ή Υ λόγο έτσι κι αλλιώς σπάνια χρησιμοποιούσες. Έτσι κι εγώ λοιπόν, τα τελευταία 10+ χρόνια έχω πουλήσει χωρίς υπερβολή εκατοντάδες μηχανήματα και, ειδικά τα ακριβότερα εξ αυτών δεν αισθάνθηκα ποτέ την ανάγκη να τα ξανααποκτήσω γιατί στο μυαλό μου η αξία τους σε χρήματα δεν πλησίαζε επ' ουδενί την αξία τους σε... επιδόσεις (χα-χα!) ή σε retro εμπειρία/ικανοποίηση. Ας κόψω όμως την πάρλα και ας σας παρουσιάσω μερικές φωτογραφίες από μηχανήματα, περιφερειακά κλπ σχετικά με Amiga που πέρασαν από τα χέρια μου τα τελευταία χρόνια και τελικά κατέληξαν σε άλλες, ξένες αγκαλιές!

Amiga 500

"Κουτάτη" Amiga 500

Amiga 1200

Mediator PCI 1200 + PCI cards

Scandoubler

Blizzard 1230 Mk. IV

Blizzard 1260

Cyberstorm PPC

Floppy disks

Amiga 2000T

2 x Lyra