The Spectrum Show επεισόδιο 93 (και μερικές σκέψεις...)

Οι μέρες καραντίνας συνεχίζονται και, εν μέσω πανδημίας, ο Paul Jenkinson συνεχίζει να σβήνει την Spectrum-ική δίψα του κοινού του με νέα επεισόδια του The Spectrum Show. Φυσικά, για μία σειρά videos που κοντεύει πλέον τα 100 επεισόδια είναι αναμενόμενο ότι ο δημιουργός της δεν θα επηρεαζόταν από τον πολυήμερο εγκλεισμό εντός των τειχών της οικίας του, αλλά ίσα-ίσα θα γινόταν ακόμα παραγωγικότερος φέρνοντάς μας νέα επεισόδια του show του.

Εντάξει, αυτός δεν είναι απλά κάποιος τυχαίος κυριούλης που θυμήθηκε τα παλιά και είπε να ρίξει μία γύρα στο Jetpac. Είναι ο Dr. Steven Vickers, υπεύθυνος για τις ROMs, τα manuals και τις διαλέκτους της Sinclair BASIC των ZX81 και ZX Spectrum. Not exactly a lightweight, θα έλεγε κάποιος! (μπροστά του βρίσκεται ένας Recreated ZX Spectrum, που επί της ουσίας είναι απλά ένα... πληκτρολόγιο!)

Δεν θα μπω αυτή τη φορά στην διαδικασία να σας πω τι πραγματεύεται νέο video του Paul - πάντως έχει σίγουρα σχέση με τον ZX Spectrum! Αυτό στο οποίο θα σταθώ είναι μία φράση του συμπαθούς Άγγλου δημιουργού, που μου έκανε εντύπωση και με έβαλε σε σκέψεις. Λέει λοιπόν ο Paul σε μία αποστροφή του λόγου του (και στα αγγλικά, εννοείται) "αν το σκεφτείς, από όλα τα πράγματα που είχα το 1982-'83 το μόνο που έχω ακόμα και το χρησιμοποιώ σε καθημερινή βάση, παίζω με αυτό, γράφω προγράμματα, φτιάχνω το Show, είναι ο Spectrum". Και, ναι ρε γαμώτο, αν κάτσει να το αναλογιστεί κανείς, αυτοί οι άτιμοι οι υπολογιστές των 80s, τουλάχιστον για εμάς τους retro computer lovers αποτελούν κομμάτι της ζωής και της καθημερινότητάς μας, ακόμα και τώρα, 30-40 χρόνια μετά. Όλα τα άλλα πράγματα που είχαμε τότε, ρούχα, στερεοφωνικά, τηλεοράσεις, τηλέφωνα, φωτιστικά, περιοδικά, βιβλία, παιχνίδια, δίσκοι, κασέτες κ.ά. ή έχουν προ πολλού εξαφανιστεί από τη ζωή μας, ή αποτελούν μια νοσταλγική νότα αυτής με την οποία μπορεί να ασχοληθούμε μία στο τόσο, περισσότερο για να δείξουμε στα παιδιά μας "πώς ζούσαμε τότε" ή για να ανεβάσουμε μερικές φωτογραφίες στα social media. Όχι όμως οι υπολογιστές των 80s: αυτοί παραμένουν εδώ, στις επάλξεις, και, διάολε, αν δεν τους είχαμε θα μας έλειπαν! Τι περισσότερο μπορεί να πει κανείς για να γίνει κατανοητό το μεγαλείο αυτών των - κατά τα άλλα - "απλών" εμπορικών προϊόντων/ηλεκτρονικών συσκευών; Μήπως αυτά τα άψυχα κουτιά με την εξεζητημένη - για τα σημερινά δεδομένα - αισθητική ήταν τελικά κάτι παραπάνω; Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους, για τους "γιαλαντζί" ρετροκομπιουτεράδες που ίσως και να μην πολυενδιαφέρονται πραγματικά, αλλά για εμάς, τους "άλλους", που αφού επί χρόνια ασχοληθήκαμε με ό,τι ηλεκτρονικό gadget και τεχνολογικό καλούδι υπήρχε τελικά κάναμε τον κύκλο μας και επιστρέψαμε στα ίδια, οι υπολογιστές των 80s είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια πρόσκαιρη μόδα μιας άλλης εποχής: είναι μηχανήματα που μιλάνε απευθείας με την ψυχή μας, χρησιμοποιώντας ένα δικό τους, ιδιαίτερο interface επικοινωνίας που, απ' ότι φαίνεται, είναι κοινό και ανεξάρτητο πλατφορμών και τεχνολογιών. Δεν πα να είναι είτε ZX Spectrum είτε Amiga, τα ίδια αισθητήρια μας διεγείρει, και τα αποτελέσματα είναι ακριβώς τα ίδια όπως και τότε. Όχι, δεν μπορείς να ισχυριστείς κάτι αντίστοιχο για άλλα πράγματα που μπορεί να είχες στην κατοχή σου στα 80s: το impact των 8μπιτων και των 16μπιτων είναι το κάτι άλλο και είμαι σίγουρος πως εσείς που διαβάζετε αυτή την ανάρτηση το γνωρίζετε και με το παραπάνω!

Α, ναι, μην ξεχάσουμε εντελώς και το θέμα της ανάρτησης, ε; Παρακάτω μπορείτε να παρακολουθήσετε το 93ο επεισόδιο του The Spectrum Show.

Commodore 64 σε VGA, απλά και εύκολα!

Καλή σας μέρα φίλες και φίλοι, και Χρόνια Πολλά!

Ανήμερα μίας πολύ ιδιαίτερης Κυριακής του Πάσχα αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τις εντυπώσεις μου από την τελευταία, την πιο φρέσκια δημιουργία του καλού μου φίλου Δημήτρη (MasterGR) που μας έπιασε... αδιάβαστους, καθώς δεν μας είχε πληροφορήσει ότι θα κυκλοφορούσε κάτι καινούριο - και μάλιστα για τον Commodore 64.

What's wrong with this picture?

Όπως γνωρίζουν οι περισσότεροι, ο Commodore 64 μοιραζόταν την ίδια video έξοδο (ίδιο βύσμα, ίδιο pinout) με τον προκάτοχό του VIC-20, αλλά και τους διαδόχους του Commodore 16, Commodore Plus/4, Commodore 128 και Commodore 128D. Για καλή τύχη όλων μας, αυτή η έξοδος, με το κατάλληλο καλώδιο "έβγαζε" composite video και audio, καθιστώντας πανεύκολη την σύνδεση όλων αυτών των μηχανημάτων σε - σχεδόν - οποιουδήποτε τύπου monitor ή τηλεόραση.

A-ha!

"Οποιουδήποτε τύπου" έγραψα; Χμμμ... γράψτε λάθος: τα PC monitors έμεναν στην απέξω. Εντάξει, μικρό το κακό θα μπορούσε να πει κάποιος - και προσωπικά θα συμφωνούσα -, αλλά εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, δεν νομίζετε;

Έτσι λοιπόν, με την αυγή του 2020, προλαβαίνοντας οριακά... τον Covid-19 (!), ο MasterGR αποφάσισε να εφοδιάσει οποιονδήποτε τυχόν ενδιαφερόταν ή είχε ανάγκη κάτι τέτοιο με ένα ολοκαίνουριο μαραφέτι, ένα θαυματουργό κουτάκι που δίνει στον κάτοχό του τη δυνατότητα να συνδέσει τον 64άρη του (και όλους τους υπόλοιπους 8μπιτους Commodore που ανέφερα παραπάνω, φυσικά) σε οποιαδήποτε οθόνη έχει είσοδο VGA, είτε αυτή έχει αναλογίες 4:3 είτε 16:9, είτε είναι καθοδικής λυχνίας είτε κάποιου πιο σύγχρονου - και ευκολότερα μεταφερόμενου - τύπου όπως LCD, LED, Plasma και οτιδήποτε σχετικό...

So, MasterGR strikes again!

Το C64 to VGA λοιπόν (κάποιες φορές το όνομα λέει όντως τα πάντα) έρχεται σε ένα κομψό κουτάκι στο χρώμα που θα επιλέξει ο αγοραστής, και έχει καλώδιο για σύνδεση με την έξοδο audio/video του Commodore 64, καλώδιο με βύσμα τύπου RCA για την έξοδο ήχου και θηλυκές υποδοχές για VGA και τροφοδοσία. Το τροφοδοτικό περιλαμβάνεται στην συσκευασία και στην τιμή του μετατροπέα, οπότε το μόνο που θα χρειαστεί να βάλει όποιος αποκτήσει το C64 to VGA είναι ο 64άρης και η οθόνη.

"Απλά και εύκολα" αναφέρω στον τίτλο της ανάρτησης και πράγματι έτσι είναι: η όλη διαδικασία είναι πραγματικά plug and play, καθώς, με το που θα ανάψετε τα πάντα, απλά θα έχετε την εικόνα του Commodore 64 στην VGA οθόνη σας. Δεν μένουμε εδώ όμως: το C64 to VGA έχει και διάφορα ρυθμιστικά κουμπάκια, που δίνουν τη δυνατότητα να ρυθμίσουμε contrast, φωτεινότητα, κορεσμό, χρωματική θερμοκρασία και, το κυριότερο, ανάλυση. Για καλή μας τύχη υποστηρίζει σχεδόν όλες τις "κλασικές" αναλύσεις που μπορούμε να συναντήσουμε σε μία οθόνη (800x600, 1024x768, 1280x1024, 1280x720, 1366x768, 1680x1050 και 1920x1080 pixels) στα 60 και στα 75Hz, γεγονός που, λογικά, μας δίνει τη δυνατότητα να το συνδέσουμε... οπουδήποτε. Περαιτέρω ρυθμίσεις δεν υπάρχουν (π.χ. για scanlines), αλλά απ' όσα είδα και δοκίμασα θεωρώ ότι το C64 to VGA θα ικανοποιήσει την πλειοψηφία των χρηστών, που απλά επιθυμεί να νιώσει την εμπειρία του Commodore 64 στην οθόνη του υπολογιστή του (ή στην τηλεόρασή του).

Βάσει των παραπάνω, η εικόνα που μας δίνει το C64 to VGA είναι ικανοποιητική, χωρίς από τη μία να παρουσιάζει την ψηφιακή αρτιότητα του output του TheC64 και χωρίς από την άλλη να ταλαιπωρεί με τα ελαττώματα της composite. It is what it is, and what it is is sufficient κατά την προσωπική μου άποψη (μπορείτε να το επιβεβαιώσετε από τις φωτογραφίες).

Συνολικά θεωρώ ότι το C64 to VGA είναι μία πάρα πολύ καλή επιλογή, ειδικά αν λάβουμε υπόψη και την τιμή του (42€), το ότι έρχεται μαζί με το τροφοδοτικό του και το ότι υποστηρίζει πολλές αναλύσεις, πράγμα που σημαίνει ότι είναι μάλλον (ιδιαιτέρως) απίθανο το να μην συνεργάζεται με την οθόνη σας. Για περαιτέρω πληροφορίες δείτε εδώ ή στείλτε email στον Δημήτρη. Καλό Πάσχα και μείνετε υγιείς!

Chillobits για Amiga

Παρόλο που έχω την 1200άρα μου συνδεδεμένη και ετοιμοπόλεμη, γεμάτη με παιχνίδια και demos, και παρόλο που βρίσκεται στο ίδιο γραφείο με το PC στο οποίο εργάζομαι, δεν την ανάβω σχεδόν ποτέ. Την άλλη, την πιο αγαπημένη, την 500άρα μου, την έχω σε μία ντουλάπα. Τις δισκέτες της, στο πατάρι. Όσο πια μακριά είναι ο πειρασμός, τόσο καλύτερα.

Αλλά σας έγραφα για την 1200άρα. Ναι, το λοιπόν, η έρμη είναι σαν καινούρια, την έχω τοποθετήσει και σε ένα πανέμορφο, διάφανο case, όλα τα λεφτά μιλάμε. Αλλά το κουμπάκι στο τροφοδοτικό της δεν θα είναι υπερβολή ότι μπορεί και να περάσει ολόκληρο εξάμηνο χωρίς να το πατήσω. Γιατί, τι συμβαίνει; Χρησιμοποιώ εξομοιωτές;

Please, τη μηχάνημα είναι στο γραφείο μου, δεν είναι στο εξοχικό μου! Γιατί να χρησιμοποιήσω εξομοιωτή; Όχι, δεν είναι αυτό. Είναι μάλλον αυτό που (ξανα)διαπίστωσα βλέποντας το Chillobits, το ολοκαίνουριο demo του group Offence, που μάλιστα τρέχει και σε απλή Amiga 500. Χωρίς λοιπόν το Chillobits να είναι κάποιο μοναδικό στα χρονικά αριστούργημα, το βλέπεις να τρέχει και σου θυμίζει ότι πράγματα που είναι από δύσκολα μέχρι αδύνατα για άλλους υπολογιστές της εποχής, για την Μεγάλη Κυρία του home computing είναι παιχνιδάκι. Να είναι ο κρυστάλλινος ήχος; Να είναι τα υπέροχα γραφικά με τον ένα σκασμό χρώματα; Να είναι αυτή η άτιμη η ομαλότητα στην κίνηση, αυτή η smooth as silk εντύπωση που σου δίνει, λες και ό,τι βλέπεις ανανεώνεται ένα εκατομμύριο φορές το δευτερόλεπτο; Να είναι που όλα αυτά μαζί της δίνουν της άτιμης έναν αέρα αρχοντιάς και υπεροχής απέναντι σε οτιδήποτε άλλο εμφανίστηκε στις βιτρίνες των computer shops την χρυσή δεκαετία του '80;

Όπως έγραψα παραπάνω, το Chillobits δεν είναι κανένα αριστούργημα. Το όνομά του, μάλιστα, "Τσιλομπίτς", είναι σαν κακό αστείο, του τύπου "πώς λένε το kilobits στα κρητικά;". Αλλά τρέχει σε οποιαδήποτε Amiga κι αν το βάλετε, και θυμίζει αυτό που κι εγώ δεν θέλω να θυμάμαι: ότι, αν ανάβω την Amiga συχνότερα, μπορεί η σαγήνη της να με κάνει να σταματήσω να ασχολούμαι με τα άλλα μηχανάκια - και αυτό είναι κάτι που δεν σκοπεύω να επιτρέψω να συμβεί. Άστο, μια φορά το χρόνο, σε κάθε Amicamp, φτάνει. Είναι πολύ καλή για πιο συχνά.

Α, ναι, το Chillobits:

Gnork!: ο VIC-20 γίνεται Amiga!

Από την Wikipedia: Overachievers are individuals who "perform better or achieve more success than expected." The implicit presumption is that the "overachiever" is achieving superior results through excessive effort.

Δεν ξέρω από πότε ακριβώς μου κόλλησε αυτή η λόξα με τα overachievements και τους overachievers: ήταν όταν είδα τους Boston Celtics του '84 που "δεν έτρεχαν, δεν πηδούσαν" να κατακτούν τον τίλο στο NBA απέναντι στους φαντεζί Los Angeles Lakers του Magic Johnson και του showtime basketball; Ήταν όταν πρωτοαντίκρισα το Knight Lore της Ultimate στον ταπεινό ZX Spectrum; Όταν η Εθνική μας κατέκτησε το Ευρωμπάσκετ του '87 κόντρα στα θηρία της Σοβιετικής Ένωσης και τους βιρτουόζους αστέρες της Γιουγκοσλαβίας; Ή, μήπως, κάθε φορά που χωμένος στο αναπαυτικό κάθισμα του σινεμά βυθιζόμουν στον φανταστικό - και όχι και τόσο πολυδιάστατο, είναι η αλήθεια - κόσμο του Rocky Balboa που βασιζόμενος σε μία απαράμιλλη θέληση (και ένα γρανιτένιο σαγόνι) και ένα μοναδικό work ethic επικρατούσε αντιμετωπίζοντας νεότερους και πιο προικισμένους αντιπάλους (που όμως δεν είχαν το βλέμμα του τίγρη, μην το ξεχνάμε αυτό!);

Όπως έγραψα και παραπάνω, δεν ξέρω πότε ακριβώς μου κόλλησε αυτή η λόξα. Το θέμα είναι ότι μου κόλλησε. Και το αποτέλεσμα αυτής είναι ότι με "φτιάχνει" πολύ περισσότερο ένα Peugeot 106 Rallye από μία φανταχτερή Porsche GT3, ένα netbook με επεξεργαστή Atom που κουτσοπαίζει το πρώτο Call of Duty από έναν Ryzen που τρέχει την τελευταία κυκλοφορία της σειράς, ένας "πινέζας" μπασκετμπολίστας από κάποιο θαύμα της φύσης με ύψος 2,16m, ένα ομαλό μονόχρωμο text scroller στον ZX81 απ' ότι μία αντίστοιχη χρωματική πανδαισία με εντυπωσιακά εφέ στην Amiga. Και πάει λέγοντας, θέλω να πιστεύω ότι το πιάσατε το νόημα...

Έτσι λοιπόν, στον κόσμο του retro computing, όσο πιο παλιό είναι το μηχάνημα, όσο πιο ταπεινά τεχνικά χαρακτηριστικά διαθέτει, τόσο περισσότερο εντυπωσιάζομαι όταν κάποιος ή κάποιοι το προγραμματίζουν έτσι ώστε να "κάνει παπάδες" (η όχι και τόσο επίσημη αλλά ευστοχότατη μετάφραση του overachievement). Φυσικά, και επειδή ακριβώς μιλάμε για retro computers με μηδαμινές δυνατότητες συγκριτικά με τα σημερινά τεχνολογικά θηρία, σχεδόν οτιδήποτε βλέπουμε να κυκλοφορεί τα τελευταία χρόνια αποτελεί overachievement: και μόνο το γεγονός ότι κάποιοι απαρνήθηκαν τις σύγχρονες γλώσσες προγραμματισμού και έβγαλαν τα μάτια τους προγραμματίζοντας σε assembly προκειμένου να επιτύχουν ικανοποιητικές ταχύτητες, σε κάνει να τους βγάζεις το καπέλο...

Σύμφωνα με τα παραπάνω, δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι σήμερα αποφάσισα να σταθώ και να μοιραστώ μαζί σας το Gnork!. Πρόκειται για ένα demo για τον VIC-20, τον τόσο όμοιο αλλά ταυτόχρονα και τόσο διαφορετικό πρόγονο του Commodore 64. Το Gnork! χρειάζεται επέκταση μνήμης 16ΚΒ για να τρέξει, ανεβάζοντας έτσι τη συνολικά ποσότητα της διαθέσιμης RAM του μηχανήματος στο ιλιγγιώδες νούμερο των... 21ΚΒ!

Τι έκαναν λοιπόν οι coders του group Desire με αυτά τα 21ΚΒ; "Παπάδες", είναι η εύκολη και μονολεκτική απάντηση. Γιατί, πώς αλλιώς να το πεις όταν βλέπεις εντυπωσιακά εφέ που έχεις συνηθίσει στην Amiga και στον 64άρη σε ένα μηχάνημα που κυκλοφόρησε για να αντιμετωπίσει το... Atari 2600; Και μια και ανέφερα την Amiga, το Gnork! ολοκληρώνεται με την bouncing ball της Μεγάλης Κυρίας έτσι, για να βοηθήσει η εικόνα να καταλάβουν την έννοια του overacievement όσους δεν την κατανόησαν μέσα από το κείμενο. Το Gnork! μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ για να το χαρείτε σε έναν πραγματικό VIC-20, έναν TheC64 ή, απλά, σε έναν εξομοιωτή.

The Spectrum Show επεισόδιο 92

Έτσι είμαστε εμείς οι μαθουσάλες, δεν μασάμε. "Είμαστε 8μπιτοι εμείς, μην ανησυχείς" που μου έγραψε και ένα φιλαράκι τις προάλλες. Τι να πω; Μακάρι. Αν έχουμε κάτι από την αντοχή του ZX Spectrum για παράδειγμα, τότε δεν ανησυχώ. Μιλάμε άλλωστε για ένα μηχάνημα που ήταν φτηνό, κατασκευαζόταν με τα φθηνότερα (βλ. χειρότερα) υλικά που μπορούσε να προμηθευτεί ο "θείος", και όμως, σχεδόν 40 χρόνια μετά αρκετοί από δαύτους συνεχίζουν να δουλεύουν απροβλημάτιστα, την ίδια ώρα που PCs 12ετίας βγαίνουν off λόγω πυκνωτών! Βρε, μπας και τελικά είναι αλήθεια το περίφημο "they don't make them anymore like they used to"; Μπας και πιάνει και εμάς, τους δεινόσαυρους, τα κατσιασμένα, ζαρωμένα, ξεδοντιάρικα μα και πεισματάρικα απομεινάρια μίας άλλης εποχής;

Ξέρω πάντως ότι τον Paul Jenkinson τον πιάνει σίγουρα. Ποιες πανδημίες, προχωρημένες ηλικίες και πράσινα άλογα; Ο Paul εκεί, αγέρωχος, αειθαλής και στοχοπροσηλωμένος όσο κανένας άλλος. Ή, πιο σωστά, όσο μερικοί ακόμα της γενιάς του (μας). ZX Spectrum; Ναι, εκεί, εμπλοκή, ZX Spectrum μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Μέχρι να βγει η Ελλάδα από τα μνημόνια. Μέχρι να παραδεχτούν οι Αγγελόπουλοι τον μπασκετικό Παναθηναϊκό. Μέχρι να σκουριάσει ο Robocop. Μέχρι να... ΟΚ, καταλαβαίνετε πώς πάει αυτό...

Μιας και ο κορονοϊός λοιπόν μπορεί να είναι από αρκετά έως πολύ επικίνδυνος για τους ανθρώπους αλλά καθόλου για τον σκληροτράχηλο ZX Spectrum, τα τέλη Μαρτίου σημαδεύτηκαν από την κυκλοφορία ενός ακόμα επεισοδίου του The Spectrum Show, αλλά και ενός νέου τεύχους του ομώνυμου περιοδικού, με θέμα εξωφύλλου τον ZX Spectrum Next. Το video μπορείτε να το δείτε παρακάτω, και το περιοδικό να το κατεβάσετε από εδώ.

Άντε, αν γουστάρετε ZX Spectrum σας φτιάξαμε και πάλι. Προς τι ο πληθυντικός, όμως; Διόρθωση: ο Paul Jenkinson σας έφτιαξε και πάλι. Καλή διασκέδαση!