Review: Star Sabre (Amstrad CPC)

Star Sabre (Amstrad CPC) - Paul Kooistra (Code & Graphics)/Targhan (Music/SFX)

Το Star Sabre, λοιπόν! Ένα ακόμα shoot 'em up που κυκλοφόρησε από την Psytronik, και πάλι για τον Amstrad, ξανά από τον Paul Kooistra - δεν θα έλεγε κανείς λιγοστές τις ομοιότητες με το Sub Hunter που παρουσιάσαμε παραπάνω...

Δεν θα σας κουράσουμε με λεπτομέρειες περί υπόθεσης/σεναρίου κλπ, καθώς έχουμε να κάνουμε με ένα τυπικό horizontal space shooter όπου σκοπός σας είναι να πυροβολείτε ό,τι κινείται (και όχι μόνο!), αποφεύγοντας εχθρικά διαστημόπλοια, βλήματα και background graphics. Εμπρός λοιπόν στο δρόμο που χάραξαν τα Nemesis, R-Type και πολλοί ακόμη κλασικοί τίτλοι του παρελθόντος!

Το Star Sabre χαρακτηρίζεται από καλοσχεδιασμένα και αρκετά λεπτομερή πολύχρωμα γραφικά, ομαλότατο scrolling, άμεση απόκριση στους χειρισμούς του παίκτη, 5 μεσαίου μεγέθους πίστες, end of level bosses, bonuses, power-ups, διαφορετικά όπλα (μέχρι και 3 ταυτόχρονα, σε αντίθεση με ό,τι υποστηρίζουν οι οδηγίες του παιχνιδιού!) και ωραία ingame μουσική. Τα ηχητικά εφέ λάμπουν δια της απουσίας τους, αλλά αυτό ελάχιστα θα ενοχλήσει. Συνολικά έχουμε να κάνουμε με μια εξαιρετική δημιουργία, η οποία, δυστυχώς, απέχει εξ' αιτίας μίας μικρής λεπτομέρειας από το μεγαλείο. Ποια είναι αυτή η λεπτομέρεια; Μα, φυσικά, η πανταχού απούσα στα παιχνίδια του Amstrad δυνατότητα για autofire!

Να τα κάνουμε λίγο πιο λιανά, όμως: το Star Sabre είναι αρκετά έως ιδιαίτερα δύσκολο, καθώς, ανά πάσα στιγμή, ο παίκτης έχει να αποφύγει τις σφαίρες των εχθρών που αντιμετωπίζει (λογικό), τις ταχύτατες ριπές από τους επίγειους στόχους (εδώ δυσκολεύει), αλλά και τις "αδέσποτες" βολές που εκτοξεύουν τα αντίπαλα διαστημόπλοια πριν εξαφανιστούν από την οθόνη, a la 1942. Και εδώ είναι που το όλο πράγμα γίνεται εκνευριστικό, καθώς απαιτούνται ταχύτατες και ακριβέστατες κινήσεις και αστραπιαία αντανακλαστικά προκειμένου να αποφευχθεί το μοιραίο. Ε, σκεφτείτε λοιπόν, ότι λόγω της απουσίας autofire, την ώρα που κάνετε όλους αυτούς τους ελιγμούς πρέπει ταυτόχρονα να πυροβολείτε σαν παλαβοί, πράγμα που κάνει τις κινήσεις του μοχλού χμμμ, ας τις πούμε όχι και τόσο ακριβείς! Το αποτέλεσμα των παραπάνω είναι ότι, ενώ μπορεί να τα έχετε πάει καλά και να έχετε παίξει π.χ. επί 5 λεπτά χωρίς να χάσετε "κανονάκι" (κινδυνεύετε βέβαια να χάσετε κάποιο χέρι από αγκύλωση, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία!) ε, μέσα στα επόμενα 15 δευτερόλεπτα μπορεί, έτσι απλά, να χάσετε και τα 3 που διαθέτετε! Στο μυαλό του γράφοντος φαντάζει ιδανική η δυνητική ύπαρξη autofire, καθώς, με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε ο παίκτης να αποφύγει τις αντίπαλες βολές με άμεσες και ακριβείς κινήσεις, που δεν θα επηρεάζονταν από τις συνεχείς… δονήσεις του fire button!

Είναι καθαρά υποκειμενική η άποψη, και μάλιστα προέρχεται από έναν gamer με σαφέστατα μειωμένα αντανακλαστικά και ικανότητες λόγω της προχωρημένης ηλικίας, αλλά το Star Sabre θα κέρδιζε πολλούς πόντους σε ό,τι αφορά το gameplay εάν διέθετε autofire. Θα μπορούσε φυσικά να είναι απλά πιο εύκολο συνολικά, αλλά εδώ αναφερόμαστε σε μια ελάχιστη αλλαγή που θα μεταμόρφωνε το παιχνίδι από (σχεδόν) εκνευριστικό σε… challenging!

Παρά τα παραπάνω, το Star Sabre είναι κάτι παραπάνω από αξιόλογο: είναι προσεγμένο σε όλους τους τομείς, χωρίς να εμφανίζει καμία από τις "παραδοσιακές" αδυναμίες του Amstrad, όπως ήταν το μη ομαλό scrolling και τα χοντροκομμένα γραφικά του mode 0. Αν ήταν και πιο εύκολο, θα μιλούσαμε κατά πάσα πιθανότητα για ένα από τα 10 καλύτερα shoot 'em ups στην ιστορία της πλατφόρμας…

Βαθμολογία: 7,5/10

Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο 11ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2016.

Doom 64

Επανέρχομαι στο θέμα με το οποίο είχαμε ασχοληθεί πρόσφατα με την σύντομη ανάρτηση που ακολουθεί. Κύριος λόγος είναι το ότι, με την βοήθεια του alex76gr τον οποίο και ευχαριστώ θερμά, έχουμε πλέον ένα Doom 64 που είναι μεν σκοτεινούλι, αλλά όσο χρειάζεται για την δημιουργία της απαραίτητης spooky ατμόσφαιρας και σε καμία περίπτωση unplayable όπως (σχεδόν) ήταν η έκδοση για την οποία σας είχα γράψει τις προάλλες.

Επειδή βαριέμαι θανάσιμα το ψάξιμο και απεχθάνομαι τις ατελείς λύσεις και τα ημίμετρα, ακολούθησα τις οδηγίες του alex76gr και έφτιαξα μία εγκατάσταση του Doom 64 η οποία είναι έτοιμη να την κατεβάσετε και να την απολαύσετε στο PC σας.

Ξεκινήστε κατεβάζοντας αυτό εδώ το αρχείο. Αποσυμπιέστε το όπου επιθυμείτε (έχει δικό του φάκελο, δεν θα σας γεμίσει το desktop π.χ. με δεκάδες αρχεία) και, για να παίξετε το παιχνίδι, απλά τρέξτε το Doom64.bat.

Γνωρίζω ότι τα παραπάνω δεν είναι 100% σύμφωνα με το γράμμα του νόμου, αλλά ελπίζω ότι δεν θα ενοχληθεί κανείς που δίνουμε τη δυνατότητα σε μερικούς λάτρεις του big daddy των first person shooters να χαρούν έναν τίτλο που, λόγω της πλατφόρμας στην οποία κυκλοφόρησε (Nintendo 64), δεν είχε παιχτεί από πολύ κόσμο. Και που πλέον έχει κλείσει και τα 23 του χρόνια - να τα λέμε κι αυτά!

Απολαύστε (σχεδόν) άφοβα, λοιπόν!

The Spectrum Show επεισόδιο 96

Καθώς ο Αύγουστος βρίσκεται προ των πυλών και ο ήλιος έχει αρχίσει να τσουρουφλίζει επικίνδυνα όσους τολμούν να τον αντιμετωπίσουν χωρίς τις απαραίτητες προφυλάξεις, ο μοναχικός κύριος Paul Jenkinson παραμένει στις επάλξεις, αψηφώντας τις προσταγές της εποχής, και συνεχίζοντας να μοιράζει γενναίες δόσεις Spectrumικής απόλαυσης στους fans του γομολάστιχα και των διαδόχων του (αν και, επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι ο ίδιος ο γομολάστιχας έχει πολύ περισσότερους πιστούς ακολούθους απ' ότι οι διάδοχοί του).

Παρά μία γενικότερη στασιμότητα που παρατηρείται τους τελευταίους μήνες στην retro community και η οποία είναι μάλλον απόρροια της πανδημίας του Covid-19 και των ριζικών αλλαγών στις ζωές όλων μας (κάποιων περισσότερο, κάποιων λιγότερο), όπως είχα σημειώσει και παλιότερα, ο Paul δεν δείχνει να πτοείται: τα επεισόδια του The Spectrum Show συνεχίζουν να κυκλοφορούν τακτικότατα, βγάζοντας τη γλώσσα σε πανδημίες, λοιμούς, σεισμούς και... καταποντισμούς!

Στο ολόφρεσκο, 96ο επεισόδιο του The Spectrum Show μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει την παρουσίαση/δοκιμή του πληκτρολογίου μετά case Transform που πραγματικά μεταμόρφωνε το δημοφιλές δημιούργημα του θείου Clive σε κάτι που πλησίαζε τον MTX512 της Memotech.

Ακολουθούν video reviews των Fantastic Voyage, Zaxxon, Shadow of the Beast και μίας mini συλλογής πραγματικού ανουσιουργήματος για τον 16άρη Spectrum (θα δείτε και θα καταλάβετε). Κουβεντούλα με τον Geoff προς απάντηση σε ερωτήσεις των supporters του show, και ένα ενδιαφέρον θεματάκι για το... M.A.M.E. (!) του ZX Spectrum Next.

Αυτά είναι όλα, αν δεν μου διαφεύγει κάτι. Τι, θέλετε κι άλλα; Έλεος, 26 Ιουλίου έχουμε, χαλαρώστε, φτιάξτε έναν παγωμένο καφέ, αράξτε στην βεράντα με το laptop σας και κάντε focus το 96ο επεισόδιο του The Spectrum Show αφήνοντας για λίγο εκτός της προσοχής σας τις φωνές των παιδιών και τα τσιμπήματα των κουνουπιών. Αχ, καλοκαιράκι!

Καλοκαιράκι. Καιρός για Doom.

Και φυσικά εσείς καταλάβατε Doom Eternal, έτσι; Πτωχά μου...

Φυσικά, δεν πρόκειται να πω κακή κουβέντα ούτε για το Doom Eternal, αλλά ούτε και για το Doom του 2016 (είμαστε σοβαροί; Πέρασαν ήδη 4 χρόνια από το "καινούριο" Doom; Τι συμβαίνει, βοηθήστε με να καταλάβω!). Οι δύο τίτλοι της Bethesda Softworks έχουν ενθουσιάσει πολύ κόσμο εκεί έξω, οπότε θα παρακάμψω το γεγονός ότι οι περισσότεροι εξ' αυτών είναι κονσολάδες και κανονικά δεν θα έπρεπε να πολυμπαίνουν σε συζητήσεις που αφορούν έναν από τους πλέον εμβληματικούς τίτλους των PCs. Ή, έστω, τους διαδόχους του...

Αυτό που δεν μπορώ βέβαια να παρακάμψω εύκολα είναι ότι οι 2 τελευταίοι τίτλοι της σειράς του Doom είναι οι πρώτοι που φτιάχτηκαν χωρίς να συμμετάσχει στο development αυτών κανένας από όσους συνεργάστηκαν για την δημιουργία του πρώτου, του original Doom, του 1993. Και, αν η ερώτηση "υφίσταται Doom χωρίς Romero;" έχει εύκολη απάντηση ("φυσικά, το Doom 3"),  στο ερώτημα "υφίσταται Doom χωρίς Romero και Carmack;" τι μπορούμε να πούμε; Ξεροκαταπίνεις, χαμηλώνεις το βλέμμα λες και θα βρεις την απάντηση γραμμένη στα παπούτσια σου, και αφήνεις να βγει ένα αδύναμο "όχι". Πραγματικά, όσο καλά και αν είναι τα Doom (του 2016) και Doom Eternal, κάτι φαίνεται να ξενίζει σε αυτή τη μετάβαση στη νέα εποχή, και αυτή είναι φυσικά η απουσία όλων όσων στελέχωσαν την μικρή εκείνη ομάδα που χάρισε σε ένα ανυποψίαστο κοινό χρηστών την απόλυτη gaming εμπειρία, εκεί πίσω στο 1993.

Οπότε, για να επιστρέψουμε στο θέμα της ανάρτησης, ναι, είναι καλοκαιράκι και ναι, είναι καιρός για Doom (προσωπικά τα Doom τα έπαιζα και τα ολοκλήρωνα ανέκαθεν τους καλοκαιρινούς μήνες - λόγω περισσότερου ελεύθερου χρόνου, μάλλον...). Θα σας πρότεινα και πάλι τα Doom και Doom II - και γιατί όχι και την εξόχως ενδιαφέρουσα εμπειρία του Doom 3; - αλλά αυτή τη φορά υπάρχει κάτι άλλο, κάτι ολόφρεσκο και συνάμα τόσο παλιό που η δυσοσμία της αποσύνθεσης πνίγει τα πνευμόνια μας: αναφέρομαι στην κυκλοφορία του Doom 64 για PC ή, ακριβέστερα, στην μεταφορά του και την δυνατότητα να το απολαύσουμε μέσω της μηχανής GZDoom.

Για όσους δεν γνωρίζουν, το Doom 64, σε αντίθεση με τους 2 πρώτους τίτλους της σειράς, αναπτύχθηκε από την Midway και όχι από την id software, και σεναριακά αποτελούσε συνέχεια του Doom II. Βασιζόταν μάλιστα στην ίδια μηχανή, αλλά αυτό ήταν που είχε τη λιγότερη σημασία: το σημαντικό της υπόθεσης είναι ότι όσοι το είχαν παίξει ορκίζονταν πως πρόκειται για ένα εξαιρετικό παιχνίδι, διαφορετικό μεν αλλά άξιο συνεχιστή των 2 πρώτων. Μικρή λεπτομέρεια: το Doom 64 κυκλοφόρησε το 1997 μόνο για Nintendo 64. Μπορείτε να πιάσετε την τραγική ειρωνεία, έτσι; Ο ιαπωνικός κολοσσός που φημίζεται για παιδικά παιχνιδάκια με μυστακοφόρους υδραυλικούς και πριγκίπισσες πιο γλυκές κι από το μέλι, η εταιρία που κυκλοφορεί κονσόλες που είναι πιο αδύναμες από τα προϊόντα της προηγούμενης γενιάς των ανταγωνιστών της (κι όμως στην Ιαπωνία πουλάνε σταθερά κοντά στα 100 εκατομμύρια κομμάτια - τα συγχαρητήριά μας), ο όμιλος που επί χρόνια απαγόρευε το... κόκκινο αίμα (!) στα παιχνίδια που φτιάχνονταν για τις κονσόλες του, έφτασε, πριν από 23 χρόνια, να κυκλοφορεί το μοναδικό μηχάνημα στο οποίο μπορούσε να τρέξει η τρίτη συνέχεια του Doom (που ο αρχικός στόχος ήταν να ονομάζεται "The Absolution" αντί για "64", αλλά όταν έχεις να κάνεις με την Nintendo και πάλι καλά λες, που δεν απαίτησαν να ονομαστεί "Doom Zelda" ή "Super Mario Doom"...).

Έτσι λοιπόν, για πάρα πολλά χρόνια το Doom της Midway αποτελούσε αποκλειστικό προνόμιο των κατόχων του Nintendo 64, της καταπληκτικής αυτής παιχνιδομηχανής που όταν όλοι οι υπόλοιποι χρησιμοποιούσαν μέσα οπτικής αποθήκευσης (CD-ROM, GD-ROM) αυτή υιοθετούσε, για μία ακόμα φορά, τα cartridges! Εντάξει, δεν γράφω κάτι άλλο για την Nintendo, πέρα από το ότι, απ' όσο έχει δείξει η ιστορία, και αχνιστά κόπρανα να πουλήσει σε συσκευασία κονσόλας, τουλάχιστον στην Ιαπωνία το κοινό θα τα λατρέψει. Κάτι πρέπει να μας λέει όλο αυτό για τους Ιάπωνες, νομίζω...

Πίσω στο θέμα μας, όπως μπορείτε να διαβάσετε εδώ, το Doom 64 είναι λοιπόν διαθέσιμο για να το τρέξουμε στα PCs μας μέσω της GZDoom engine, όπως και τα Doom και Doom Final του Playstation (μην ρωτήσετε τώρα "ποιανού Playstation;", please, ένα ήταν το Playstation (ή PSX, όπως το γνωρίζαμε τότε). Τα άλλα είναι PS2, PS3, PS4, PS5 και πάει λέγοντας...).

Είπαμε, είναι σκοτεινό. ΠΟΛΥ σκοτεινό.

Το μόνο κουσούρι της όλης ιστορίας - και οφείλω να σας προειδοποιήσω γι' αυτό - είναι ότι το Doom 64 είναι σκοτεινό παιχνίδι. Μιλάμε για ΠΟΛΥ σκοτεινό παιχνίδι. Και όχι, δεν αναφέρομαι στο σενάριό του, αλλά στα επίπεδα brightness (φωτεινότητας) που δείχνουν να πλησιάζουν ανησυχητικά το απόλυτο μηδέν! Φυσικά, μέσα από τις (εκατοντάδες) ρυθμίσεις της GZDoom engine κάτι θα καταφέρετε να διορθώσετε, αλλά και πάλι, μιλάμε για πολύ σκοτάδι. Οπότε όχι, μην σκεφτείτε να το παίξετε μέρα-μεσημέρι στην ελληνική ύπαιθρο με κάργα αντηλιά: προτιμήστε βράδυ, με σβηστά τα φώτα, και τα κουνούπια να σας πίνουν το αίμα - όπως κάνουν και σε μένα την ώρα που γράφω αυτά που διαβάζετε, καλή ώρα...

Τέλος πάντων, τα κουνούπια, όπως και η ζέστη, πάνε σετάκι με το καλοκαίρι. Παίξτε τουλάχιστον λίγο Doom 64 να ξεχαστείτε. Αν έχετε προνοήσει να κάνετε και ένα μπάνιο μέσα σε σιτρονέλλα (!) πιο πριν, ακόμα καλύτερα!

Ενημέρωση: δεν θα ήμασταν τίποτα χωρίς τη βοήθεια των φίλων και την κοινοποίηση και τον διαμοιρασμό της γνώσης, έτσι δεν είναι; Μην απαντάτε, έτσι είναι. Χάρη λοιπόν στις πολύτιμες συμβουλές του alex76gr, πλέον μπορούμε να παίξουμε και εγώ και εσείς το Doom 64 όπως του πρέπει, χωρίς να τρέχουμε σε... οφθαλμίατρους! Απλά κατεβάστε αυτό εδώ το αρχείο, αποσυμπιέστε το (έχει δικό του φάκελο) και τρέξτε το Doom64.bat. Και χωθείτε βαθειά μέσα στον κολασμένο κόσμο του Doom 64 την ώρα που οι υπόλοιποι, αθώοι και ανυποψίαστοι θνητοί ξεροψήνονται κάτω από τον καυτό ήλιο και τσαλαβουτάνε στην θάλασσα σαν λυσσασμένες φώκιες. Εσείς ξέρετε καλύτερα!

NGC 1277: ένας γαλαξίας στον 64άρη σας!

Όπως όλοι (;) γνωρίζουμε, ο NGC 1277 είναι ένας γαλαξίας στον αστερισμό του Περσέα, που δεν θα έλεγε κανείς ότι είναι και στην γειτονιά μας, καθώς απέχει περίπου 220 εκατομμύρια έτη φωτός από την γη. Ένα τσιγάρο δρόμος. Ίσως λιγάκι περισσότερο...

Δεν θα σας το παίξω έξυπνος υποστηρίζοντας ότι εγώ γνώριζα για τον NGC 1277 εδώ και χρόνια και άλλα τέτοια ωραία. Αντιθέτως, διαπίστωσα την ύπαρξή του με αφορμή ένα demo για τον Commodore 64, που ονομάζεται - ο ευρών κερδίζει χρυσούν ωρολόγιο - ναι, το μαντέψατε, NGC 1277!

Πρόκειται για μία παραγωγή που ξεχωρίζει ευχάριστα για την ροή, τα εφέ, τα γραφικά, το μέγεθος και την (σχετική) πρωτοτυπία της, και η οποία πέρασε μάλλον χωρίς να την προσέξουμε καθώς εμφανίστηκε στα πλαίσια του demoparty Gubbdata. Λεπτομέρεια: όχι του φετινού, αλλά του περσινού!

Το NGC 1277 όπως αναμενόταν από τον τίτλο του έχει "διαστημική" θεματολογία και είναι μία παραγωγή του demogroup Samar Productions. Κι αν σε άλλες χώρες το όνομα του group δεν προκαλεί αστείους συνειρμούς, ε, στην δική μας δεν θα έλεγε κανείς ότι συμβαίνει το ίδιο (ξέρετε, "πώς λέγεται το σαμάρι στα Λαρισέικα;" κι άλλα τέτοια αστεία που σκορπούν γέλιο και ευχαρίστηση σε 6χρονους ακροατές).

Ένα ενδιαφέρον στοιχείο του NGC 1277 είναι ότι καταλαμβάνει ολόκληρη μία μονάχα πλευρά δισκέτας του 64άρη, γεγονός ιδιαίτερα θετικό αν συνυπολογιστεί η διάρκειά του και η ποικιλία του. Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι - σύμφωνα με τους δημιουργούς του - απαιτεί σώνει και καλά SID 8580. Ακούγοντάς το βέβαια (να την πω την κακιούλα μου, ε;) θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι ίσως και να μην χρειάζεται καθόλου soundchip καθώς στην πολυετή ιστορία του Commodore 64 έχουμε απολαύσει πολλές εκατοντάδες υπέροχα SID tunes και soundtracks και αυτό του NGC 1277 σίγουρα δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία...

Πέραν του ηχητικού τομέα πάντως, το NGC 1277 είναι ένα πολύ ωραίο demo, που σίγουρα αξίζει της προσοχής σας, έστω και για τα λίγα λεπτά που απαιτούνται προκειμένου να παρακολουθήσετε το video. Αν θέλετε να το τρέξετε οι ίδιοι (και πολύ καλά θα κάνετε), κατεβάστε το από εδώ. Have fun!

Κυκλοφόρησε το 28ο τεύχος του Retro Planet

Για μια ακόμα φορά, το περιοδικό Retro Planet, πιστό στο τριμηνιαίο ραντεβού του με το αναγνωστικό του κοινό κυκλοφόρησε με πλούσια θεματολογία που θα αγαπήσουν όλοι οι λάτρεις του retro computing, του retro gaming, της retro μουσικής, του retro κινηματογράφου και... εντάξει, το πιάσατε το νόημα!

Το νέο, 28ο τεύχος του Retro Planet, είναι διανθισμένο με την εξαίσια φωτογραφική δουλειά του antnik, μία γεύση της οποίας μπορείτε να πάρετε από τον Commodore PET που κοσμεί το εξώφυλλο. Αν σας άνοιξε η όρεξη επισκεφθείτε το blog του Αντώνη και χαθείτε μέσα στον κόσμο του retro computing βουτώντας στο πλούσιο φωτογραφικό υλικό από την υπέροχη συλλογή του.

Στα του Retro Planet τώρα, μπορεί κανείς να διαπιστώσει με ικανοποίηση ότι η συντακτική ομάδα του περιοδικού δεν πτοήθηκε από την πανδημία του Covid-19 και χρησιμοποίησε το χρονικό διάστημα της καραντίνας με τον καλύτερο τρόπο, προκειμένου να γεμίσει με φρέσκια ύλη το 28ο τεύχος της (αποκλειστικά) έντυπης έκδοσης.

Στο 28ο τεύχος του Retro Planet μπορεί κανείς να βρει τα Retro Νέα, reviews των Raid Over Moscow (Amiga), Astro Blaster (ZX Spectrum) και Just a Gal (ZX Spectrum).

Τα παραπάνω ακολουθούνται από μία πολυσέλιδη ιστορική αναδρομή στην ιστορία του PET, του πρώτου προσωπικού υπολογιστή της πάλαι ποτέ κραταιάς Commodore.

Το hardware section του περιοδικού συνεχίζεται με μία αναλυτικότατη, ενδελεχή και χορταστική 11σέλιδη δοκιμή/παρουσίαση του The C64 (ή C64 Maxi), του full sized κλώνου του θρυλικού Commodore 64 που κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες του 2019.

Αν γουστάρετε hardware και δεν σας έφταναν τα προηγούμενα, ακολουθεί ένα πλούσιο αφιέρωμα-τεστ του ολόφρεσκου FPGA based accelerator, της Vampire 1200 (για την Amiga 1200, προφανώς).

Στην στήλη Lost Treasures θυμόμαστε το Cataclysm του Acorn Archimedes ενώ το Scripta Manent ξεψαχνίζει με τον δικό του, ξεχωριστό τρόπο, τα τεύχη 22 και 23 του ιστορικού PIXEL από το μακρινό 1986.

Στην στήλη Adventureland θα βρούμε το Colonel's Bequest της Sierra και θα ολοκληρώσουμε με κινηματογράφο και μουσική: Sly με Rocky III και Iron Maiden με το μοναδικό Piece of Mind κλείνουν ιδανικά το περιοδικό καθώς οι συνεργάτες του Retro Planet τα παρουσιάζουν στις τελευταίες 6 σελίδες του τεύχους και τα περιποιούνται με αγάπη και Προδέρμ - όπως δηλαδή ακριβώς τους αρμόζει!

Για όσους ενδιαφέρονται για να αποκτήσουν το νέο τεύχος του Retro Planet ο ιδανικότερος τρόπος επικοινωνίας είναι ένα απλό email στην ηλεκτρονική διεύθυνση retroplanetmagazine AT gmail DOT com.