Έρχεται το 2020. Και μαζί του ο ZX Spectrum Next

Έτσι μας είπαν, κατά συνέπεια αυτό σας μεταφέρω και εγώ. Όλα κι όλα πάντως, μετά από τόσες καθυστερήσεις, το χέρι μου στην φωτιά δεν το βάζω μια φορά! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Όπως θα γνωρίζετε όσοι διαβάζετε τακτικά το blog μου, ανήκω σε αυτούς τους 2.000 περίπου backers του Kickstarter campaign του Henrique Olifiers για τον ZX Spectrum Next. Δεν θα σας πω ψέματα, προφανώς και για εμένα προσωπικά έπαιξε τεράστιο ρόλο στη συμμετοχή μου το γεγονός ότι μέλος της ομάδας που βρισκόταν πίσω από τον νέο υπολογιστή ήταν ο "πολύς" Rick Dickinson, ο άνθρωπος που ήταν υπεύθυνος για τον σχεδιασμό του original ZX Spectrum πίσω στις αρχές των 80s. Λίγο καιρό αργότερα βέβαια ο Rick έφυγε από τη ζωή, αλλά το νερό για τον Next είχε ήδη μπει στο αυλάκι, κάτι που αποδείχτηκε περίτρανα από το γεγονός ότι τα motherboards έχουν φτάσει στα χέρια όσων τα πλήρωσαν εδώ και πάνω από έναν χρόνο. Αυτοί όμως που επέλεξαν το πλήρες "πακέτο"; Τι γίνεται με αυτούς;

"Προβλήματα και καθυστερήσεις", είναι η απάντηση. Προφανώς, το να φτιαχτεί ένας ολόκληρος υπολογιστής με ό,τι αυτός συμπεριλαμβάνει (case, πληκτρολόγιο, τροφοδοτικό, καλώδια, συσκευασία, εγχειρίδιο χρήσης) είναι πολύ περισσότερο πολύπλοκο και απαιτητικό task από την δημιουργία του motherboard μόνο. Πόσο μάλλον όταν αυτό το τελευταίο βασίζεται σε κάτι που ήδη υπάρχει (TBblue). Τέλος πάντων...

Μετά λοιπόν από δεκάδες emails και ενημερώσεις από τον Henrique (55 μέχρι τώρα, καλά να είναι ο άνθρωπος να συνεχίζει να μας στέλνει updates!), φτάσαμε πλέον στο σημείο όπου, στο τελευταίο email αντίκρισα την πρόταση που έκανε trigger κατιτίς στο μυαλό μου: "As things are progressing, we're finally shipping the first batch to backers in January". Και ναι, αναφέρεται στον Ιανουάριο του 2020, που ξεκινάει αύριο το βράδυ. Too good to be true? Ποιος μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα;

Το γεγονός είναι ότι πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο που τα πάντα είναι έτοιμα. Κουτιά, συσκευασίες, πληκτρολόγια, όλα περιμένουν την τελική συναρμολόγηση και το πακετάρισμα για να σταλούν στους τυχερούς αποδέκτες τους. Ίσως μάλιστα το γεγονός ότι ήδη κυκλοφόρησε το εγχειρίδιο χρήσης του μηχανήματος, να είναι μία απόδειξη ότι τα πράγματα έχουν μπει στην τελική ευθεία.

Α, ναι. Μιας και αναφέρθηκα στο εγχειρίδιο χρήσης, από μία γρήγορη εξέταση διαπίστωσα ότι ο Φοίβος Ντόκος, συνεργάτης μας παλαιότερα και στο Retro Planet, έχει κάνει πολύ καλή δουλειά και επεξηγεί αναλυτικά τα χαρακτηριστικά, τις δυνατότητες και τον τρόπο λειτουργίας του νέου μηχανήματος.

Βλέπετε, πλέον όλα δείχνουν να έχουν πάρει τον δρόμο τους. Εντάξει, με αυτά που έχουμε δει μέχρι σήμερα, προσωπικά θεωρώ μάλλον απίθανο το να ξεκινήσουν οι αποστολές μέσα στον Ιανουάριο: τόσα πράγματα έχουν πάει στραβά μέχρι τώρα, οπότε καταλαβαίνετε, όποιος έχει καεί στον χυλό φυσάει και το γιαούρτι. Αλλά, από την άλλη, είναι επίσης μάλλον απίθανο το να υπάρξουν πλέον μεγάλες καθυστερήσεις. Οπότε...

...οπότε σας εύχομαι σε όλους Καλό κι Ευτυχισμένο το 2020 και να μας βρει αργά ή γρήγορα με έναν ZX Spectrum Next στην αγκαλιά μας!

The Guide to Classic Graphic Adventures

Απ' όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, με εντυπωσίαζαν τα μεγάλα έντυπα. Όχι τα μεγάλα σε διαστάσεις σελίδας όπως ήταν ο Φίλαθλος ή η εγκυκλοπαίδεια της Δομής, αλλά τα μεγάλα σε αριθμό σελίδων. Να, το Byte, για παράδειγμα. Το Your Computer και οι 4Τροχοί στα ντουζένια τους. Το Πόλεμος και Ειρήνη.

Βλέπετε, ο μεγάλος αριθμός σελίδων λειτουργούσε στο μυαλό μου ως αποδεικτικό της ποιότητας του αναγνώσματος: όσο κι αν υπάρχουν και οι διαφημίσεις (στα περιοδικά), οι πολλές σελίδες, απλά, δεν γράφονται μόνες τους. Δείχνουν ότι κάποιοι ασχολήθηκαν, ότι κάποιοι το πήραν στα σοβαρά, ότι κάποιοι έκαναν δουλίτσα. Ότι δεν πρόκειται περί αρπαχτής και ότι, ακόμα και αν η ποιότητα των κειμένων δεν είναι αντίστοιχη του όγκου του αναγνώσματος, τουλάχιστον δεν με κορόιδεψαν: κόστισε το κατιτίς του, το ρημάδι. Αφήστε που, άλλη η ικανοποίηση που νιώθεις (ως αναγνώστης) ολοκληρώνοντας ένα βιβλίο 600 σελίδων, και άλλη με ένα αντίστοιχο με το 1/3 του μεγέθους. Σου μένει η αίσθηση ότι, ολοκληρώνοντας την ανάγνωση, κάτι έκανες και εσύ, ολοκλήρωσες ένα λιλιπούτειο quest: 600 σελίδες ήταν, διάολε!

Έτσι λοιπόν, όταν ο καλός μου φίλος ο Κωστής προσφέρθηκε να μου φέρει να διαβάσω το τελευταίο βιβλίο που είχε αγοράσει, το The Guide to Classic Graphic Adventures  του Kurt Kalata, τονίζοντάς μου ότι "είναι μεγάλο", αφενός δεν... σκιάστηκα (το αντίθετο, μάλιστα) και αφετέρου δεν εντυπωσιάστηκα. Σιγά, πόσο μεγάλο θα ήταν;

Ε, λίγες ώρες αργότερα πήρα την απάντησή μου: το βιβλίο ήταν πολύ μεγάλο, ιδιαιτέρως ογκώδες, θα το έλεγε και τεράστιο, κάποιος. Ο συγγραφέας (επιμελητής της έκδοσης, στην πραγματικότητα, καθώς έχουν συνεισφέρει δεκάδες συνεργάτες του με τα κείμενά τους) αποφάσισε ότι το έργο του θα έπρεπε να είναι όσο περισσότερο πλήρες ήταν δυνατό, και έτσι χρησιμοποίησε... 772 σελίδες (!) για να πετύχει τον σκοπό του!

Ναι, δεν αστειεύομαι, και γι' αυτό άλλωστε σας έχω γεμίσει την ανάρτηση με φωτογραφίες οι οποίες, χρησιμοποιώντας ως μέτρο σύγκρισης ένα... Sony Playstation (!), είναι μάλλον ενδεικτικές του μεγέθους και του όγκου της έκδοσης. Και, let's face it, ακόμα κι αν δεν έχουμε να κάνουμε με τηλεόραση, ξίφος, αντρικό μόριο ή τον ίδιο τον Godzilla, size DOES matter! Πόσο μάλλον, όταν και το περιεχόμενο είναι αξιόλογο...

Το The Guide to Classic Graphic Adventures λοιπόν είναι επαρκώς καλογραμμένο και, το κυριότερο, είναι αυτό που λέει ο τίτλος του: ένας (σχεδόν πλήρης) οδηγός για κλασικά graphic adventure games. Και γράφω "σχεδόν" διότι ο αξιότιμος κύριος Kalata αγνοεί πλήρως στην έκδοσή του τα graphic adventures των 8μπιτων υπολογιστών! Ναι, το The Hobbit, το Castle of Terror, τα αριστουργήματα της Level 9 και εκατοντάδες άλλα λάμπουν δια της απουσίας τους και, ακόμα περισσότερο, δια της απουσίας μίας έστω αναφοράς ότι υπήρξαν!

Πέρα πάντως από το παραπάνω (μικρό ή μεγάλο, εσείς θα αποφασίσετε) ατόπημα, το The Guide to Classic Graphic Adventures είναι, απλά, χορταστικό. Αν είστε από αυτούς που ξεκίνησαν το adventuring με τις δημιουργίες της Roberta Williams σε PC, Atari ST ή Amiga και αργότερα, στα 90s με την έλευση των CDs βουτήξατε βαθειά στον μαγικό κόσμο των παιχνιδιών περιπέτειας με τα multimedia PCs, τότε, αυτή η έκδοση, απλά γράφει επάνω της το όνομά σας! Δεν θα βρείτε μέσα δεκάδες screenshots από το κάθε παιχνίδι και αυτά που θα βρείτε δεν θα είναι καν έγχρωμα, αλλά, πιστέψτε με, θα τα βρείτε σχεδόν όλα! Και, φυσικά, πέρα από αυτά που ήδη γνωρίζετε, και πολλά ακόμη που μάλλον θα "ψηθείτε" να δοκιμάσετε.

Κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω τον φίλο μου τον Κωστή για το βιβλίο, το οποίο, για όσους ενδιαφέρονται, μπορεί να βρεθεί εδώ. Και, τέλος, να αναφέρω ότι κάποια από τα παιχνίδια που θα συναντήσετε στις σελίδες του The Guide to Classic Graphic Adventures η ταπεινότης μου δεν τα κατατάσσει στα adventure games, αλλά αυτή είναι έτσι κι αλλιώς μια μικρή λεπτομέρεια που δεν χρήζει περισσότερης σημασίας πέραν της απλής αναφοράς της. Οπότε, αν είστε adventureάδες, ορμήστε χωρίς δεύτερες σκέψεις!

Ο C64 είναι εδώ! - μέρος τέταρτο με κάτι ακόμα!

Αλλά όχι από εμένα. Nope. Χριστούγεννα είναι, TheC64 ΔΕΝ έχω στην κατοχή μου (τουλάχιστον, όχι ακόμα), οπότε τι περιμένετε;

Τι άλλο από ένα ακόμα βίντεο θα έλεγα εγώ, ένα αρκετά πιο εξειδικευμένο, ένα πολύ περισσότερο in depth, και ένα που να απαντάει σε πολύ πιο "ψαγμένα" ερωτήματα από το αν μπορεί ο TheC64 να τρέξει το Commando (hint: ναι, μπορεί!).

'Ενα βίντεο από έναν άνθρωπο που έχει όλη την όρεξη να δοκιμάσει assembly, cartridges (images από αυτά, για να είμαστε ακριβείς), REU, και ο οποίος υπήρξε ένας εκ των συντελεστών του C64 DTV. Και, ο οποίος, όντας χρήστης Commodore 64 από... πάντα και κάτοχος πολλών 64άρηδων μας απαντάει στο καίριο ερώτημα: αξίζει να αγοράσει τον TheC64 κάποιος που έχει ήδη στην κατοχή του πραγματικό ή πραγματικούς 64άρηδες; (hint #2: ναι!).

Και, τέλος, ένα βίντεο που δοκιμάζει το αγαπημένο μας Santron στα 60Hz του TheC64 (σεταρισμένου σε NTSC). Δείτε το προσεκτικά, έχει πολύ ενδιαφέρον σας λέω...

A1222: η budget nextgen Amiga έφτασε!

Ή, για να είμαστε ακριβείς, αυτό που έφτασε είναι η δυνατότητα να την αγοράσετε. Όπως μας πληροφόρησε με email του η αυτού εξοχότης, ο συμπαθέστατος κύριος που βρίσκεται πίσω από όλες τις σύγχρονες nextgen προσπάθειες που φέρουν το λογότυπο της Amiga (A-EON), ο ένας και μοναδικός Trevor Dickinson, από σήμερα κιόλας έχει ο καθένας τη δυνατότητα να παραγγείλει ένα Α1222 Early Adopter motherboard, στην προνομιακή τιμή των 400€ και με δώρο μία ψηφιακή άδεια για το AmigaOS 4.1.

Προτού ξεκινήσετε τις γκρίνιες και τις διαμαρτυρίες, να σας ενημερώσω ότι σε επίπεδο original nextgen Amiga hardware η Α1222 είναι... γελοιωδώς φτηνή (!), καθώς, με τα χρήματα που κοστίζει, μόνο κάποια μεταχειρισμένη SAM440 μπορεί να αποκτήσει κάποιος, η οποία και είναι χειρότερη σε κάθε επίπεδο. Φυσικά, οι λάτρεις του MorphOS μπορούν να "ξεδώσουν" και με Powermacs/Powerbooks/iMacs/iBooks της Apple, αλλά αν θέλετε branded Amiga hardware (και το AmigaOS 4.1) οι λύσεις είναι σαφώς λιγότερες και ακόμη σαφέστερα ακριβότερες!

Σύμφωνα με την μπροσούρα που μας έστειλε ο Trevor, οι πρώτες motherboards θα αρχίσουν να αποστέλλονται σε αυτούς που τις προπαρήγγειλαν στα τέλη του πρώτου τριμήνου του 2020, αλλά κρατήστε και μία πισινή καλού-κακού, γιατί η ημερομηνία δεν είναι δεσμευτική...

Ο C64 είναι εδώ! - μέρος τρίτο με όλες τις απαντήσεις!

Μετά τις 2 προηγούμενες αναρτήσεις που αφορούσαν τον ολοκαίνουριο TheC64 (δείτε εδώ και εδώ) και τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα videos που σας παρέθεσα - αν και στο YouTube εμφανίζονται νέα κάθε μέρα - θα μπορούσαμε να πούμε ότι πήραμε μια καλή ιδέα από το μηχάνημα. Όμως, αν θυμάστε, είχαμε κάποιες ενστάσεις, κάποιες απορίες, και κάποιες προσδοκίες του τύπου "θα φτιαχτεί αυτό με κάποια μελλοντική αναβάθμιση;". Ε, λοιπόν, το γεγονός είναι ότι σχεδόν κανένα video ή άλλου τύπου review δεν μας απάντησε σε τίποτα απ' όλα αυτά. Δυστυχώς...

Κι όμως, οι απαντήσεις υπάρχουν. Υπάρχουν, και είναι μαζεμένες όλες σε ένα μέρος, ακριβώς κάτω από τη μύτη μας. Πού; Μα πού αλλού, στο manual του TheC64! Προσέξτε, όχι στο Quickstart Guide που δίνεται τυπωμένο μαζί με το μηχάνημα, αλλά στο πλήρες και αναλυτικότατο manual που μπορεί κάποιος να βρει στο website της Retro Games Ltd., ακριβώς εδώ.

Λοιπόν, το εν λόγω manual είναι αναλυτικότατο, αρκετά επεξηγηματικό, απαντάει σχεδόν στα πάντα, και είναι ολόκληρο φτιαγμένο στο στυλ του official εγχειριδίου του Commodore 64. Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να το κατεβάσετε και να το μελετήσετε, ακόμα και αν δεν σκοπεύετε να ασχοληθείτε με τον TheC64. Είναι ενδιαφέρον ανάγνωσμα και, το κυριότερο, δείχνει έμπρακτα ότι οι δημιουργοί του μηχανήματος δεν άφησαν τίποτα στην τύχη.

Έτσι λοιπόν, μετά την πρώτη - γρήγορη - ανάγνωση που έκανα, νομίζω ότι απαντήθηκαν όλες οι απορίες μου, και μάλιστα με τον καλύτερο, αναμενόμενο ή μη, τρόπο. Οι απαντήσεις στα ερωτήματα που είχαμε λοιπόν είναι οι παρακάτω:

- Ο υπολογιστής μπορεί με το που τον ανάβουμε να ξεκινάει κατευθείαν στην BASIC, είτε σαν Commodore 64, είτε σαν VIC-20.

- o TheC64 έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί disk images, tape images αλλά και cartridge images και από τα 2 μηχανήματα. Όποιος μάλιστα ενδιαφέρεται για ταξίδι πίσω στον χρόνο, οι tape images φορτώνουν με την original ταχύτητα, οπότε μην ακούσω από κανέναν ότι "δεν έχει την ίδια αίσθηση"!

- οι disk images φορτώνουν είτε με turbo loader είτε με την κανονική ταχύτητα (για έξτρα συμβατότητα) και μπορούν να είναι write protected ή μη. Το μηχάνημα δημιουργεί μόνο του blank disk image για να σώζουμε από την BASIC ό,τι φτιάξουμε (ναι, άρα εκτός από το να διαβάζει αποθηκεύει κιόλας!). Αυτό ισχύει και σε VIC-20, αλλά και σε Commodore 64 mode.

- το κυριότερο, υποστηρίζονται παιχνίδια και/ή demos που εκτείνονται σε πάνω από ένα .D64 image file. Άρα, αν θέλετε να απολαύσετε την creme de la creme της demoscene, ο TheC64 θα γίνει ο καλύτερος φίλος σας!

- σε VIC-20 mode μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε όποιο είδος επέκτασης μνήμης επιθυμούμε, αλλά και συνδυασμούς αυτών, φτάνοντας μέχρι και τα 32ΚΒ.

- σε κάθε disk image μπορούμε να φτιάξουμε ένα αντίστοιχο text αρχείο με κατάληξη .CJM, στο οποίο να αποθηκεύουμε τις custom ρυθμίσεις για το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Και πάλι, χωρίς κανένα περιορισμό στο μηχάνημα.

- το Scroll Lock λειτουργεί κανονικά, σαν διακόπτης. Δεν "κουμπώνει" πατημένο, αλλά παρόλα αυτά συμπεριφέρεται όπως σε οποιονδήποτε 8μπιτο Commodore.

Μετά από όλα τα παραπάνω, νομίζω ότι οι απορίες μας απαντήθηκαν: εξομοιώνει cartridges, η BASIC λειτουργεί κανονικότατα με ανάγνωση & εγγραφή δισκετών, και υποστηρίζονται προγράμματα με πολλαπλά disk images, ενώ μπορεί να χρησιμοποιηθεί και οποιοδήποτε μέγεθος επέκτασης μνήμης επιθυμούμε στον VIC-20. Ε, μετά από όλα αυτά λέω να προτρέξω λιγάκι και να καταλήξω σε ένα βιαστικό (;) συμπέρασμα, πριν έρθει στα χέρια μου ο TheC64: το μηχάνημα αξίζει τα λεφτά του, και μπορεί να υποκαταστήσει στο 95% έναν κανονικό Commodore 64 ή VIC-20 με τα στάνταρ περιφερειακά τους (joystick, disk drive, κασετόφωνο). Τώρα, το μόνο που μένει στους ανθρώπους της Retro Games Ltd. να κάνουν είναι να υλοποιήσουν και εξομοίωση Commodore 16 & Plus/4 στο μηχάνημα!

Take my money now!!!

Sad but True

Έχουν συμπληρωθεί ήδη 28 χρόνια και κάτι ψηλά, από τότε που κυκλοφόρησε το ιστορικό Black Album για κάποιους, ή, απλά Metallica για κάποιους άλλους. Ιστορικό γιατί, πέρα από την τεράστια εμπορική επιτυχία που σημείωσε, σηματοδοτούσε μία στροφή στη μουσική του Αμερικάνικου group, προς ένα ήχο περισσότερο μελωδικό και λιγότερο Thrash-y. Μια στροφή που για την πλειοψηφία των πιστών fans του group ήταν προς το χειρότερο, αλλά και η οποία, ταυτόχρονα, γνώρισε τη μπάντα και τη μουσική της σε ένα πολύ ευρύτερο κοινό. Αν όλα αυτά ήταν για καλό ή όχι δεν το γνωρίζω με ασφάλεια ώστε να το μοιραστώ μαζί σας καλοί μου φίλοι και φίλες, το αναμφισβήτητο γεγονός πάντως είναι ότι ήταν καλό για τους Metallica, καθώς έγιναν (πολυ)εκατομμυριούχοι...

Ένα από τα πλέον καθολικά αποδεκτά tracks του Black Album ήταν και το Sad but True, ο τίτλος του οποίου χρησιμοποιείται συχνότατα από κάποιους (από τον γράφοντα μια φορά, σίγουρα) για να υποδηλώσει ένα δυσάρεστο και, κάποιες φορές, απρόσμενο γεγονός. Πέθανε ο τάδε καλλιτέχνης εκεί που δεν το περιμέναμε; Sad but true. Έκλεισαν όλες τις κεντρικές κυκλοφοριακές αρτηρίες της Αθήνας μία κατά τα άλλα ήρεμη και ήσυχη Κυριακή για να λάβει χώρα κάποιος αγώνας δρόμου; Sad but true. Ενώ τσέκαρα το δρόμο παρόλα αυτά πάτησα σκατά; Ε, ναι, sad but true!

Έτσι λοιπόν, με αφορμή τα δυσάρεστα νέα που θα σας μεταφέρω - τα οποία by the way έχουμε ανεβάσει εδώ και καμιά δεκαριά μέρες στο website του περιοδικού, αλλά κανείς δεν φαίνεται να πολυασχολείται με αυτό - μου ήρθε αστραπιαία στο μυαλό ο τίτλος του τραγουδιού των Metallica: το νέο, 26ο τεύχος του Retro Planet θα καθυστερήσει να κυκλοφορήσει. Sad but true.

Βλέπετε - και για να βγάλω και λιγάκι την ουρίτσα μου έξω από την περιοχή των ευθυνών - η ύλη μεν είναι έτοιμη (και εδώ και καιρό μάλιστα), αλλά, λόγω εργασιακού φόρτου, ο υπεύθυνος για το DTP κομμάτι του περιοδικού δεν το έχει αναλάβει ακόμα. Άρα, ενώ κανονικά τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις αράδες το περιοδικό θα έπρεπε να έχει ήδη κυκλοφορήσει, οδεύουμε προς μία καθυστέρηση της τάξεως του ενός μηνός - ίσως και λίγο παραπάνω. Δεν συντρέχει φυσικά κάποιος σοβαρός λόγος περαιτέρω προβληματισμού και ανησυχίας, πέραν του ότι θα αναγκαστούμε να κάνουμε γιορτές χωρίς καινούριο τεύχος του Retro Planet. Τι να πω; Sad but true!

Σας αφήνω συντροφιά με το ρεφρέν του Sad but True και με το εξώφυλλο του επερχόμενου τεύχους κι εύχομαι τα επόμενα νέα να είναι πιο ευχάριστα...

I'm your dream, make you real
I'm your eyes when you must steal
I'm your pain when you can't feel
Sad but true
I'm your dream, mind astray
I'm your eyes while you're away
I'm your pain while you repay
You know it's sad but true
Sad but true

Ο C64 είναι εδώ! - μέρος δεύτερον

Αχ, είναι τόσο απολαυστικό να συλλέγεις ξεδιάντροπα clicks με τον ιδρώτα των άλλων, έτσι δεν είναι; Τα ελληνικά websites - και δη τα μεγαλύτερα εξ' αυτών - έχουν μεγαλουργήσει κατ' αυτόν τον τρόπο, οπότε, γιατί όχι και εμείς;

Πέρα από την πλάκα - το τονίζω αυτό, καθώς, δυστυχώς, κάποιοι έχουν την τάση να παίρνουν στα σοβαρά ό,τι γράφεται για πλάκα ενώ ταυτόχρονα προσπερνούν ό,τι γράφεται σοβαρά - και με δεδομένο ότι αυτή τη στιγμή για εμάς τους fans των retro computers το πλέον hot νέο είναι η κυκλοφορία του TheC64, οφείλω να ασχοληθώ και σήμερα με τον (τύποις) διάδοχο του ιστορικού 64άρη.

Όπως φυσικά γνωρίζετε όσοι διαβάσατε την χτεσινή ανάρτηση, ο TheC64 δεν μπορεί να βρεθεί ακόμα στα ράφια των καταστημάτων και, μιας και δεν έχουμε κάποιον διαθέσιμο για δοκιμή, θα πάρουμε μία ακόμα δόση από YouTube videos, που, ας μην το κρύψουμε, το έχουν το ενδιαφέρον τους.

Να μην σας ξοδεύω άλλο το χρόνο με λόγια όμως (αφού έτσι κι αλλιώς τα συζητάμε στα σχόλια), σας αφήνω με 2 ολοκαίνουρια βιντεάκια που αμφότερα έχουν το ενδιαφέρον τους και τα οποία προσφέρουν μια εξόχως χορταστική πρώτη γεύση από το νέο μηχάνημα.

Βασικά, μόνο και μόνο που διαπίστωσα ότι πρόκειται για έναν full sized κλώνο του Commodore 64 με λειτουργικό πληκτρολόγιο ο οποίος μπορεί ανάβοντας να ξεκινάει κατευθείαν στην BASIC, ε, τι να πω, μια μικρο-συγκίνηση την ένιωσα...

Να και κάτι που δεν το γνώριζα και το έμαθα μέσα από τα βίντεοζ: το νέο μηχάνημα μπορεί να διαβάσει (και να χρησιμοποιήσει) disk images, tape images ΑΛΛΑ ΚΑΙ cartridge images! Τι; Δεν με πιστεύετε; Για δείτε το παρακάτω screenshot:

It gets better and better, όπως το βλέπω...

Ο C64 είναι εδώ! (χμμμ, όχι ακριβώς)

Ίσως κάποιοι από εσάς να θυμάστε ότι αυτές τις ημέρες επρόκειτο να κυκλοφορήσει παγκοσμίως ο TheC64, ο full sized διάδοχος του C64 Mini που σας είχα παρουσιάσει στο παρελθόν. Λοιπόν, το μηχάνημα είναι έτοιμο, και μπορείτε να το αποκτήσετε. Ή, μάλλον, όχι. Ή, και ναι, και όχι. Ή, ίσως...

Εντάξει, ας αφήσω τις βλακειούλες και ας γράψω τα πράγματα όπως πραγματικά είναι. Λοιπόν, τον TheC64 ΔΕΝ μπορείτε προς το παρόν να πάτε σε ένα μαγαζί και να τον αγοράσετε όπως μας είχαν υποσχεθεί, έναντι 119,99€. Θα πρέπει, δυστυχώς, να περιμένετε περίπου ένα μήνα για να κάνετε κάτι τέτοιο. Από την άλλη ναι, το μηχάνημα είναι έτοιμο και κάποιοι τυχεροί το έχουν ήδη στα χέρια τους!

Βλέπετε, καθώς η όλη ιστορία με τον TheC64 ξεκίνησε ως Kickstarter campaign, όσοι στήριξαν εξαρχής το μηχάνημα με τον οβολό τους, θα είναι και οι πρώτοι που θα το πάρουν στα χέρια τους, κάτι το οποίο φυσικά είναι και το πλέον δίκαιο. Έτσι, ναι μεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή που διαβάζετε αυτό το εξαιρετικό και άκρως ενδιαφέρον blog (σλουρπ, σλουρπ) κάποιες χιλιάδες μηχανήματα έτοιμα, αλλά αυτά είναι ήδη στον δρόμο για τους - ήδη γνωστούς - ιδιοκτήτες τους. Εσείς και εγώ θα πρέπει να κάνουμε λίγη υπομονή για το διάστημα μετά τις γιορτές...

Επειδή όμως ένας - έστω και emulated - ολοκαίνουριος Commodore 64 με λειτουργικότατο, πλήρους μεγέθους πληκτρολόγιο και τη δυνατότητα να μετατρέπεται όποια στιγμή το θελήσουμε σε VIC-20 (!) σίγουρα έχει το ενδιαφέρον του, μπορείτε να πάρετε μία πρώτη δόση από τον TheC64 από το παρακάτω σύντομο video review (courtesy of the Retro Shed):

Zzap!64 Annual 2020

Είναι ωραίο να έχεις στην κατοχή σου ένα μηχάνημα ακριβώς στην εποχή του, όταν αυτό είναι το talk of the town, το απόλυτο best seller, ο υπολογιστής που όλοι θα ήθελαν να έχουν και όλοι ασχολούνται μαζί του, κοινό, τύπος, software houses, εταιρίες δημιουργίας hardware, γενικώς... άπαντες.

Κάπως έτσι ένιωθα και εγώ ως περήφανος κάτοχος ενός Commodore 64 εκεί, στα μισά της δεκαετίας του '80, τότε που οι 8μπιτοι υπολογιστές μεσουρανούσαν και ο "ψωμιέρας" ήταν ο απόλυτος βασιλιάς τους. Και, φυσικά, ήθελα να πειραματιστώ με το κάθε utility, να παίξω το κάθε παιχνίδι, να διαβάσω το κάθε βιβλίο και να χαθώ στις σελίδες οποιουδήποτε περιοδικού είχε ως αντικείμενο - έστω και εν μέρει - τον αγαπημένο μου υπολογιστή. Φυσικά, και για μένα όπως και για όλους όσους ασχολούνταν με τους home computers εκείνα τα χρόνια, το Pixel ήταν η απόλυτη βίβλος, το περιοδικό που ρωτούσα κάθε μέρα, με εκνευριστική - ομολογουμένως - συνέπεια τον περιπτερά της γειτονιάς μου αν κυκλοφόρησε. Και το ανάγνωσμα που, με το που το έπιανα στα χέρια μου, κυριολεκτικά το... αποστήθιζα, από το εξώφυλλο μέχρι το οπισθόφυλλο. Φυσικά οι γονείς μου θα εύχονταν να μπορούσα να μοιραστώ λίγο από το πάθος μου για το Pixel και με τα σχολικά μου βιβλία, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία...

Καθώς λοιπόν εκείνο τον καιρό διψούσα για ενημέρωση για τον Commodore 64 (αλλά και για τα υπόλοιπα home micros), σύντομα διαπίστωσα ότι ένα τεύχος του Pixel ανά μήνα δεν επαρκούσε για να καλύψει τις ανάγκες μου. Από την άλλη, το "αδερφό" Computer για Όλους είχε "σοβαρέψει" αρκετά, σε βαθμό που δεν ικανοποιούσε πλέον τα εφηβικά μου γούστα. Έτσι, άρχισα σιγά-σιγά να... "πειραματίζομαι" με τα αγγλικά περιοδικά που είχαν ως αντικείμενο τους μικροϋπολογιστές, τα οποία εκείνα τα χρόνια κυκλοφορούσαν μαζικά και είχαν κατακλύσει την αγορά της χώρας τους - και όχι μόνο. Για καλή μου τύχη, εκτός από τα περίπτερα του κέντρου στα οποία μπορούσες να βρεις σχεδόν οτιδήποτε, είχαμε και στο Παγκράτι ένα βιβλιοπωλείο, τον "Δημόπουλο", στην οδό Χρεμωνίδου, που έφερνε ουκ ολίγα ξένα έντυπα, και, ανάμεσα σε αυτά, την creme de la creme των αγγλικών περιοδικών για home computers: από το ενημερωμένο και ολίγον κουτσομπολίστικο εβδομαδιαίο (!) Popular Computing Weekly, στο καταπληκτικό και απολύτως game oriented Computer + Video Games, μέχρι την απόλυτη βίβλο της εποχής, το ογκώδες και ταυτόχρονα υγρό όνειρο του κάθε χομπίστα, Your Computer. Από την ώρα που αγόρασα δειλά-δειλά το πρώτο μου Popular Computing Weekly και μέχρι να γίνω τακτικός αναγνώστης των Your Computer και Computer + Video Games, οφείλω να ομολογήσω ότι έπαθα ένα... πολιτισμικό σοκ! Τι να πρωτοαναφέρω; Την ύλη; Το πλούσιο φωτογραφικό υλικό; Τα εξαιρετικά ενδιαφέροντα άρθρα; Τις πολυσέλιδες έγχρωμες διαφημίσεις; Τα game reviews με την πληθώρα screenshots; Τον τρόπο γραφής με το χαρακτηριστικό αγγλικό χιούμορ να είναι εμφανές ακόμα και στον πλέον αδαή (εμένα, δηλαδή); Τα αγγλικά περιοδικά, συγκριτικά με το Pixel, δεν μπορούσαν καν να θεωρηθούν ομοειδή προϊόντα, όσο κι αν λάτρευα την έκδοση της Compupress. Ήταν σαν να δίνεις σε έναν κάτοικο του Λένινγκραντ να οδηγήσει το τελευταίο μοντέλο της Alfa Romeo, αφήνοντας λίγο στην άκρη το Moskvitch με τεχνολογία τριών δεκαετιών πίσω που είχε συνηθίσει. Άλλος κόσμος, χωρίς την παραμικρή δόση υπερβολής...

Έχοντας λοιπόν την εμπειρία των παραπάνω εντύπων, δεν θα μπορούσε κανείς να με χαρακτηρίσει "άμαθο" ή "μη υποψιασμένο". Κι όμως, όταν αγόρασα για πρώτη φορά το Zzap!64 της Newsfield Publications (4ο τεύχος, Αύγουστος 1985) και ξεκίνησα το ξεφύλλισμα των σελίδων του, ένιωσα ότι έμπαινα σε έναν νέο, εντυπωσιακό, πολύχρωμο κόσμο - έναν κόσμο αφιερωμένο ολοκληρωτικά στον Commodore 64 και τα παιχνίδια του. Τα reviews κυριολεκτικά γέμιζαν το περιοδικό από άκρη σε άκρη και ήταν τόσο αναλυτικά και τόσο καλογραμμένα, που ένιωθες ότι είχες ήδη παίξει το παιχνίδι και μόνο που τα διάβαζες. Οι συντάκτες ήταν hardcore gamers, και οι καρικατούρες τους κοσμούσαν όλα τα άρθρα, με γκριμάτσες και χειρονομίες που έδειχναν αν τους άρεσε ή όχι το κάθε παιχνίδι. Το κάθε άρθρο ήταν γεμάτο με screenshots, και, σε πολλά εξ αυτών, υπήρχε και δεύτερη ή ακόμα και τρίτη γνώμη, από έναν ακόμη συντάκτη-gamer. Ναι, όλα αυτά που άρχισαν να εισάγονται στα μέρη μας τη δεκαετία του '90 ως "επαναστατικές ιδέες" ήταν ήδη εκεί, στο έντυπο της Newsfield Publications, 5 και βάλε χρόνια νωρίτερα. Πανάθεμά το, στην πορεία θα διαπίστωνα ότι οι συντάκτες του περιοδικού είχαν γίνει κάποιου είδους celebrities στο νεανικό κοινό της χώρας τους: τύποι όπως ο Julian Rignall και ο Gary Penn ξεπήδησαν μέσα από τις σελίδες του Zzap!64 και αργότερα έγιναν από διάφορα πόστα σημαίνοντα πρόσωπα στη βιομηχανία του gaming αλλά και σε μεταγενέστερα έντυπα του χώρου. Να μην τα πολυλογώ, το Zzap!64 (όπως και το αδελφό του περιοδικό Crash με αντικείμενο τον ZX Spectrum) ήταν χρόνια μπροστά σαν έντυπο, και η ύλη, η γραφή και το στήσιμό του αποτέλεσαν αντικείμενο θαυμασμού και λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση (και αντιγραφή) για όλα τα έντυπα του είδους.

34 χρόνια αργότερα, διαπίστωσα ότι η Fusion Retro Books θα κυκλοφορούσε μία ετήσια, επετειακή έκδοση, το Zzap!64 Annual 2020. Το ίδιο είχε κάνει και ένα χρόνο πριν, αλλά το Annual 2019 είχε ήδη εξαντληθεί, οπότε φρόντισα να παραγγείλω το φετινό. Και, πριν από μερικές μέρες, έφτασε επιτέλους στα χέρια μου!

Δεν ξέρω τι να σας πρωτογράψω: για το χοντρό εξώφυλλο; Την ποιοτική εκτύπωση με τα ολοζώντανα χρώματα; Ή μήπως για το στήσιμο όλου του ετήσιου τεύχους που είναι ίδιο και απαράλλαχτο με αυτό του Zzap!64 από τις παλιές, καλές μέρες; Για τις μόνιμες στήλες που βρίσκονται στην κλασσική τους θέση σαν να μην πέρασε μια μέρα από τα '80s; Για κάποιους από τους παλιούς συντελεστές - με κορυφαίο φυσικά τον Julian - Jaz - Rignall - που βρίσκονται ξανά στις επάλξεις αρθρογραφώντας για το περιοδικό που τους έκανε διάσημους; Για την υπερπλούσια ύλη και τις υπέροχες παρουσιάσεις των καλύτερων κυκλοφοριών των τελευταίων χρόνων για τον 64άρη;

Πριν από περίπου ένα χρόνο σας είχα γράψει για το 100ο τεύχος του Crash, το οποίο επίσης είχα αποκτήσει και το οποί επίσης ήταν μία ακόμα εξαιρετική δουλειά της Fusion Retro Books. Αυτή τη φορά όμως, θεωρώ ότι οι άνθρωποι ξεπέρασαν τους εαυτούς τους με την ετήσια έκδοση του Zzap!64 για το 2020. Για να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ, θα σας πω απλώς ότι χαζεύοντας τις σελίδες του ένιωσα όπως και τότε, πριν από 34 χρόνια, που πρωτόπιασα στα χέρια μου το 4ο τεύχος του Zzap!64, με το Beach Head II για θέμα εξωφύλλου. Διάολε, οι τύποι έκαναν πολύ καλή δουλειά!

Santron: τα Χριστούγεννα ήρθαν νωρίς στον Commodore 64!

Να και κάτι που δεν το περιμέναμε: με έκπληξη αντίκρισα πριν από λίγο ένα e-mail στο inbox μου, που με πληροφορούσε ότι κυκλοφόρησε νέο παιχνίδι από την Sarah Jane Avory. Και, όταν μιλάμε για τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από το καταπληκτικό Neutron, τότε τα λόγια - και οι δεύτερες σκέψεις - περιττεύουν.

Έσπευσα λοιπόν στη σελίδα του Santron (α, και, έτσι ονομάζεται το νέο παιχνίδι) στο itch.io όπου και διαπίστωσα ότι επί της ουσίας το ολόφρεσκο video game είναι το Neutron με... Χριστουγεννιάτικο περιτύλιγμα! Ω, ναι, τα γραφικά μεταλλάχτηκαν στο πνεύμα των επερχόμενων εορτών (πολύ περισσότερο από την Βασιλίσσης Σοφίας, μια φορά) και τώρα είναι πιο πολύχρωμα και σαφώς πιο χαριτωμένα, ενώ παραδοσιακά Χριστουγεννιάτικα tunes πλέον δημιουργούν μια χαρούμενη, ζεστή και εορταστική ατμόσφαιρα σε ένα παιχνίδι το οποίο κατά τα άλλα παραμένει καθαρόαιμο shooter!

Το Santron, όπως και το Neutron, τρέχει σε Commodore 64 και μπορείτε να το κατεβάσετε από τη σελίδα του στο itch.io. Αν θέλετε μπορείτε να δώσετε και το κατιτίς σας ως δωράκι στην Sarah για τις γιορτές - αυτή μας έκανε ήδη το δικό μας!

Rising Force demo για τον Atari ST

Κάποτε, υπήρξε μια εποχή που οι ST coders δεν κρύβονταν πίσω από το δάχτυλό τους, προσποιούμενοι ότι "έλα μωρέ, κι ο STE είναι ST, δεν είναι;" ώστε να δημιουργούν demos που - χάριν ευκολίας - να τρέχουν μόνο στα "enhanced" μοντέλα της σειράς. Κάποτε, υπήρξε μια εποχή που οι ST coders γνώριζαν ότι η βασική target πλατφόρμα τους ήταν ένα 16μπιτο μηχάνημα χωρίς εξωτικό hardware για τα γραφικά ή τον ήχο, χωρίς blitter και άλλα καλούδια, το οποίο όμως, έστω κι έτσι, στα σωστά χέρια μπορούσε να είναι υπεύθυνο για εντυπωσιακά αποτελέσματα. Κάποτε, υπήρξε μια εποχή που κυκλοφορούσαν demos σαν το Rising Force (αλήθεια, ο τίτλος αναφερόταν στον ST ή στο ίδιο το group που δημιούργησε το demo, άραγε; Η απάντηση είναι "σε τίποτα από τα δύο", καθώς ήταν απλά ο τίτλος του τελευταίου - τότε - album του group του Yngwie Malmsteen!), τα οποία έτρεχαν σε "απλούς" ST, και εντυπωσίαζαν με τα εφέ τους, αλλά πολύ περισσότερο με... τον ήχο τους!

Τι, μπερδευτήκατε; Γιατί άραγε, όμως; Αφού τον τελευταίο καιρό κάνω γενναίες προσπάθειες να σας αποδείξω ότι το AY-3-8910 ήταν ένα πραγματικό αξιόλογο soundchip (δείτε εδώ και εδώ). Στην περίπτωση του Atari ST το chip ήταν μεν το ίδιο, αλλά δεν παραγόταν από την General Instrument αλλά από την Yamaha, και έφερε τον κωδικό YM2149F. Είτε έτσι είτε αλλιώς πάντως, αναφερόμαστε στο ίδιο κομμάτι πυριτίου που εφοδίαζε με ηχητικές δυνατότητες τους ZX Spectrum 128, Amstrad CPC, Oric-1 & Atmos, MSX, Atari ST αλλά και το... Vectrex (όπως πολύ σωστά μου υπενθύμισε ο καλός μου φίλος GeoAnas)!

Επιστρέφοντας στο Rising Force, το εν λόγω demo είναι μια παραγωγή του group Holocaust από το μακρινό 1993. Είναι αρκετά μεγάλο σε διάρκεια, με parts λιγότερο ή περισσότερο εντυπωσιακά (που πάντως σε καμία περίπτωση δεν κουράζουν), και επενδεδυμένο με ένα υπέροχο tune, που σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί η καλή μουσική επένδυση στα demos είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας αφού οι δυνατότητες σαφώς και υπάρχουν...

Υπήρξε λοιπόν κάποτε, όπως έγραφα και στην αρχή, μια εποχή που τα demos φτιάχνονταν για τον (original) Atari ST και είχαν την ποιότητα του Rising Force. Δυστυχώς, αυτή η εποχή έχει χαθεί προ πολλού πλέον...

Big in Japan

Λοιπόν, μια και πρόσφατα είχαμε την κουβέντα για τα soundchips, και σας έγραφα για το πόσο καλός μπορεί να ακούγεται ο Amstrad CPC με το "ταπεινό" AY-3-8910, οφείλω να ομολογήσω ότι μου είχε διαφύγει ένας άλλος home computer, ο οποίος επίσης ήταν εφοδιασμένος με το δημοφιλές soundchip της General Instrument και προηγήθηκε χρονικά του Amstrad κατά μία διετία περίπου.

Αναφέρομαι στον Oric (αρχικά τον Oric-1 και στη συνέχεια τον Oric Atmos), ένα μηχάνημα πολλά υποσχόμενο όταν πρωτοανακοινώθηκε, καθώς ήταν σύγχρονος του ZX Spectrum, αλλά υπερτερούσε αισθητά του τελευταίου σε ορισμένα τεχνικά χαρακτηριστικά. Ένα εξ' αυτών ήταν και το chip ήχου, όπως θα έχετε ήδη καταλάβει...

Προσωπικά, αν και back in the day είχα εντυπωσιαστεί τα μάλα από κάποιες εντολές της BASIC του Oric που είχαν να κάνουν με ηχητικά εφέ (ZAP, PING, SHOOT και EXPLODE), δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι ο εν λόγω αδικοχαμένος home computer θα μπορούσε να αποτελέσει ιδανικό... showroom για τις δυνατότητες του AY-3-8910, και αυτό διότι, let's face it, το μηχάνημα δεν ήταν και ιδιαίτερα δημοφιλές.

Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μου, όταν, παρακολουθώντας το (μοναδικό, ίσως) "ζωντανό" forum για Oric, ανακάλυψα αυτό:

Ω, ναι.

Κομματάρα αναμφίβολα έτσι κι αλλιώς το Big in Japan των Alphaville (τους οποίους έχω δει και live, είτε το πιστεύετε, είτε όχι), ένα track που αναδίδει... 80ίλα απ' όπου κι αν το ψάξεις. Και ένα τραγούδι που είχε μεταφερθεί πολλάκις και ποικιλοτρόπως εκείνα τα χρόνια στον Commodore 64, τον μόνο (έτσι νομίζαμε, τουλάχιστον) υπολογιστή που είχε τις δυνατότητες ώστε να το αποδώσει σωστά. Εμ, έλα ντε που δεν ήταν έτσι...

Μπορεί να πήρε δεκάδες χρόνια και να χρειάστηκε ένας υπολογιστής καθ' όλα αξιόλογος αλλά ο οποίος αποτελεί footnote στην ιστορία του home computing, αλλά επιτέλους, είναι γεγονός: ο Oric στα ντουζένια του, το AY στο φόρτε του, και το Bin in Japan... στην τσίτα! Απολαύστε κυρίες και κύριοι Oric, AY, και Alphaville σε μία παραγωγή του 2019:

UPDATE: μετά από μία σύντομη ψακτική, εντόπισα κάτι το εξαιρετικά ενδιαφέρον (στο δικό μου μυαλό, τουλάχιστον): μία πολύ καλή, τρικάναλη έκδοση του Big in Japan στον Commodore Plus/4, με το... δικάναλο TED! Ναι, δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό - όχι, δεν είναι δα και Oric! - και αξίζει και αυτό την ολιγόπλεπτη προσοχή σας:

The Spectrum Show επεισόδιο 90

Έφτασε λοιπόν για μια ακόμη φορά το πλήρωμα του χρόνου ώστε να κλείσει ένας κύκλος επεισοδίων του The Spectrum Show. Αυτή τη φορά ήταν ο ένατος, του οποίου τη συμπλήρωση σηματοδότησε η ανάρτηση από τον (δημιουργό του) Paul Jenkinson του 90ου επεισοδίου του show. Ενός επεισοδίου που τολμώ να πω ότι είναι από τα καλύτερα της - έτσι κι αλλιώς- ενδιαφέρουσας και ποιοτικής σειράς videos του Paul.

Στο 90ο επεισόδιο του The Spectrum Show κυριαρχεί μία νοσταλγική διάθεση, υπεύθυνο για την οποία προφανώς είναι το ξεφύλλισμα παλιών τευχών του ιστορικού ZX Computing στην αρχή του show. Στη συνέχεια ο Paul αναφέρεται σε διάφορα σπάνια hardware περιφερειακά για τον πολυλατρεμένο "γομολάστιχα", και καταπιάνεται με την αναλυτική παρουσίαση ενός... heart rate monitor. Ναι, για τον ZX Spectrum! Θεέ και Κύριε, τι θα δουν ακόμα τα ματάκια μας;

Ακολουθεί ένα αφιέρωμα σε CDs με συλλογές με παιχνίδια και εξομοιωτές που κάνουν τα PCs σας να νιώσουν ολίγον Spectrum, και το επεισόδιο κλείνει με το Top-10 των παιχνιδιών της ιστορίας του Speccy (well, εκτός από τα σύγχρονα) όπως τα είχαν ψηφίσει οι αναγνώστες του Your Sinclair και δημοσιεύτηκαν στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού. Ορμώμενος μάλιστα (δικαίως) από την απουσία του αγαπημένου του Jetpac από το Top-10, ο Paul μας μιλάω και λίγο για αυτό, για τα formats στα οποία κυκλοφόρησε, και μοιράζεται μαζί μας και μερικές ακόμα πληροφορίες για αυτό το all-time classic.

Δεν ξέρω αν η όλη Spectrum-ική θεματολογία και διάθεση είναι του γούστου σας, αν πάντως είναι, μη χάσετε με τίποτα το 90ο επεισόδιο του The Spectrum Show. Και να μην είναι πάντως, εγώ σας προτείνω να το παρακολουθήσετε. Από το να δείτε τηλεόραση είναι σαφώς πιο ποιοτικό, ενδιαφέρον και εποικοδομητικό, τι να λέμε τώρα;