Review: Kobo64 για Commodore 64

Έφτασε η ώρα να αποχαιρετίσουμε σιγά-σιγά μία ακόμα χρονιά. "Πάει ο παλιός ο χρόνος" λέει το τραγουδάκι και πλέον έχουμε φτάσει σε μια φάση της ζωής μας που το έχουμε τραγουδήσει αρκετές φορές, που εδώ και χρόνια δεν το εκτιμάμε και δεν του δίνουμε την παραμικρή σημασία. Λάθος. Μέγα λάθος. Είναι μεγάλο ταλέντο να μπορέσει κάποιος να νιώσει την ικανοποίηση, τη χαρά και την προσμονή που ένιωθε ως παιδί ή έστω ως νέος εκεί, στην αλλαγή του χρόνου. Να νιώσει ότι κάθε χρονιά είναι ξεχωριστή, όχι απλά άλλες 365 μέρες ρουτίνας και μιζέριας που θα σηκωνόμαστε από το κρεβάτι βλαστημώντας και θα λειτουργούμε σα ρομπότ περιμένοντας την ώρα που θα ξανακοιμηθούμε. Ελπίζω αυτή τη χρονιά να μπορέσουμε να τα καταφέρουμε καλύτερα, να δώσουμε λίγο μεγαλύτερη αξία στις μέρες μας γιατί, όσο κι αν σε κανένα δεν αρέσει να το ακούει, είναι μετρημένες. Με ευχές λοιπόν για μια καλή, δημιουργική και κυρίως ξεχωριστή - προς το καλύτερο, εννοείται - χρονιά σας αφήνω για το 2023. Α, και πού πάτε; Και με υγεία, προφανώς: από εκεί ξεκινάνε όλα, άλλωστε, έτσι δεν είναι;

 

Kobo64 (Commodore 64) - Soci (code)/Poison & Soci (gfx)/6R6 (music)

 

Το Kobo64 είναι ένα diagonal shoot 'em up που είχε κάνει την εμφάνισή του για πρώτη φορά το 2013, στα πλαίσια του διαγωνισμού του RGCD για το καλύτερο παιχνίδι/cartridge των 16ΚΒ. Η ιστορία του όμως δεν ξεκινά από εκεί, καθώς αποτελεί μεταφορά του παιχνιδιού xKobo (από Linux) του Akira Higuchi σε Commodore 64. Το οποίο xKobo εμπνεύστηκε από το Sunburst, ένα shooter των 80s για τον - ναι, το μαντέψατε - Commodore 64. Άβυσσος…

Ο λόγος για τον οποίο ασχολούμαστε τώρα με το Kobo64 και δεν το κάναμε νωρίτερα είναι ότι το παιχνίδι ξαναήρθε στον αφρό λόγω της κυκλοφορίας μιας "ανανεωμένης" έκδοσής του με techno ingame μουσική που απουσίαζε ολοκληρωτικά από την original έκδοση του 2013.

Αρχικά, θα πρέπει να σας ενημερώσουμε ότι η καλύτερη έκδοση του xKobo που κυκλοφορεί είναι το Kobo Deluxe για Windows και MacOSX. Αν θέλετε να εκτιμήσετε πραγματικά το Kobo64 προσπαθήστε να ασχοληθείτε μαζί του πριν παίξετε το Kobo Deluxe, γιατί τότε θα την πάθετε όπως ο γράφων, και θα κρατάτε πολύ μεγάλο καλάθι το οποίο, αναπόφευκτα, αδυνατεί να γεμίσει η έκδοση του 64άρη…

Στο Kobo64 ο παίκτης έχει τον έλεγχο ενός διαστημοπλοίου το οποίο μπορεί να κινηθεί προς 8 κατευθύνσεις (πάνω, κάτω, αριστερά, δεξιά και διαγώνια) με σκοπό να καταστρέψει τις εχθρικές διαστημικές βάσεις που υπάρχουν σε κάθε πίστα. Οι βάσεις αυτές μπορούν να καταστραφούν μόνο με βολή στον πυρήνα τους (Death Star, κανείς;) αλλά συνήθως αυτός δεν είναι εκτεθειμένος, οπότε χρειάζεται να καταστρέψουμε άλλα τμήματα της βάσης για να τον φτάσουμε. Εννοείται πως οι εχθροί μας δεν κάθονται απλώς σφυρίζοντας αδιάφορα ενός εμείς αδειάζουμε επάνω τους τα laser guns μας: μας πυροβολούν και μάλιστα, από ένα σημείο και μετά, του δίνουν και καταλαβαίνει. Καθώς ο παίκτης προχωρά σε νέα επίπεδα το παιχνίδι γίνεται πιο ενδιαφέρον και πιο δύσκολο, με τα εχθρικά πυρά να είναι όλο και περισσότερα και να κινούνται με μεγαλύτερη ταχύτητα ενώ, από κάποιο σημείο και μετά, εκτός από τις βολές έχουμε να αντιμετωπίσουμε και μετεωρίτες, πυραύλους, διαστημόπλοια και γενικώς γίνεται ένας (όχι και τόσο μικρός) χαμός.

Δεν γνωρίζουμε εάν το παιχνίδι μπορεί να χαρακτηριστεί ως bullet-hell shoot 'em up όπως το Dragon Attack για το οποίο διαβάσατε προηγουμένως καθώς, ναι μεν δεχόμαστε (και εκτοξεύουμε) πυρά από παντού αλλά σε καμία περίπτωση ο αριθμός των βολών δεν πλησιάζει τις αρκετές εκατοντάδες (!) του προαναφερθέντος παιχνιδιού του Amstrad ή των κλασικών Ιαπωνικών arcade shooters. Φυσικά το autofire είναι και εδώ παρόν και καθόλα απαραίτητο αλλά ακόμα και συνεπικουρούμενο από τα 5 "κανονάκια" (και μάλιστα με ενέργεια) που διαθέτετε δεν θα μπορέσει να σας κρατήσει για πολύ στη ζωή, ειδικά στα επίπεδα με διψήφιο αριθμό.

Τα γραφικά του Kobo64 είναι αρκετά καλά, χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο. Η μουσική του το ίδιο ενώ, δυστυχώς, δεν μπορούμε να έχουμε συγχρόνως μουσική και ηχητικά εφέ. Ο χειρισμός είναι απλός και άμεσος και, ενώ μέχρι εδώ όλα είναι καλά και θα μπορούσαμε να μιλάμε για το shooter της δεκαετίας καθώς η εθιστικότητα είναι παρούσα σε πολύ γερές δόσεις, υπάρχουν και κάποια μελανά σημεία τα οποία οφείλουμε να αναφέρουμε. Και αυτά έχουν να κάνουν με την ομαλότητα της κίνησης ή, για να το θέσουμε καλύτερα, την μερική απουσία αυτής.

 

Προφανώς και το να κάνει scrolling η οθόνη προς 8 διαφορετικές κατευθύνσεις ενώ ταυτόχρονα γίνεται χαμός από βολές δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο να πραγματοποιηθεί με ομαλότητα αλλά, από την άλλη, όλα αυτά τα χρόνια έχουμε διαπιστώσει ποιες είναι οι πραγματικές δυνατότητες του VIC-II. Με αυτά που γράφουμε δεν θα πρέπει να αποκομίσετε την εντύπωση ότι το scrolling είναι απαράδεκτο και παραπέμπει σε ανοσιουργήματα επιπέδου Green Beret στον Amstrad, όχι, κάθε άλλο. Απλά όσο να 'ναι μας ξένισε λιγάκι αν και, για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, ίσως να ευθύνεται γι' αυτό η πρότερη ενασχόλησή μας με το (υπέροχο) Kobo Deluxe, εκεί όπου τα πάντα είναι τόσο ομαλά όσο… δεν πάει!

Παρά τα όποια θεματάκια με το scrolling και την κίνηση των βολών (ίσως τελικά εκεί να εντοπίζεται το πρόβλημα) το Kobo64 παραμένει ένα ενδιαφέρον, πρωτότυπο και εθιστικότατο shoot 'em up, από τα καλύτερα του είδους του (diagonal) που είδαμε ποτέ στην πλατφόρμα του Commodore 64. Σίγουρα αξίζει να το δοκιμάσει κανείς και, αν κάτι τέτοιο συνδυαστεί με έντιμο πρότερο βίο (κοινώς να μην έχετε παίξει το Kobo Deluxe) ίσως και το αποτέλεσμα να είναι γνήσιος ενθουσιασμός για αυτό το απλό, ταχύτατο και "τίμιο" shooter. Στα συν του θα πρέπει να αναφερθεί και το γεγονός ότι μας παρέχονται κωδικοί και η δυνατότητα να συνεχίσουμε από το level στο οποίο χάσαμε - άρα, οι υπομονετικότεροι εξ ημών ίσως να μπορέσουν να δουν και το τέλος του (τα screenshots να μην ξεχάσετε).

Βαθμολογία: 7,5/10

Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε στο 18ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2017.

Αδιόρθωτος!

Ναι, το παραδέχομαι, είμαι αδιόρθωτος: κάθε χρόνο σκέφτομαι "καλές οι ετήσιες εκδόσεις των Zzap!64 και Crash της Fusion Retro Books, αλλά δίνω τόσα έξτρα σε ταχυδρομικά και τελωνείο που μάλλον δεν αξίζει". Και τον επόμενο χρόνο πάω και τα ξαναγοράζω! Οπότε δεν θα εκπλαγείτε αν σας ομολογήσω ότι το ίδιο έπραξα και φέτος, ε;

Απ' ότι φαίνεται όμως υπάρχει θεός εκεί πάνω (και λέγεται Clive Sinclair) και βλέπει και αποφάσισε αυτή τη φορά να με... ρίξει στα μαλακά. Έδωσα για αμφότερα 24 στερλίνες σύνολο μαζί με τα ταχυδρομικά και το τελωνείο - για πρώτη φορά στα χρονικά - δε με χρέωσε απολύτως τίποτα! Οπότε με ένα σύνολο που δεν ξεπέρασε τα 28€ καθάρισα. Μια χαρά, συγκριτικά με άλλες χρονιές.

Τις δύο ετήσιες εκδόσεις τις παρέλαβα μόλις σήμερα και θεωρώ ότι θα μου κάνουν καλή 8μπιτη παρέα τώρα στις μέρες των γιορτών. Δεν έχω προλάβω καν να τα ξεφυλλίσω τα βιβλιαράκια, οπότε θα αναφερθώ σε αυτά αναλυτικότερα σε μελλοντικές αναρτήσεις εκτός απροόπτου. Αυτά τα ολίγα για σήμερα!

Artphosis από τους Hitmen για τον Commodore 64

Αυτό που με κάνει να χαίρομαι με τη demoscene είναι ότι αν ψάξεις, ανακαλύπτεις διαμαντάκια. Ειδικά σε πλατφόρμες όπως είναι ο Commodore 64 με μία παρακαταθήκη δεκάδων χιλιάδων παραγωγών, είναι αδύνατο να τα έχει δει κάποιος όλα. Οπότε ψάχνεις, τσεκάρεις, ξεσκαρτάρεις και βρίσκεσαι συχνά-πυκνά αντιμέτωπος με θεσπέσιες παραγωγές, όπως είναι το Artphosis από το group Hitmen.

Το Artphosis είναι αυτό ακριβώς που γράφω κατά καιρούς, δηλαδή ένα demo που δίνει προτεραιότητα στην αισθητική και στο να μπορεί ο θεατής να το απολαύσει χωρίς να τον κουράσει, και αφήνει σε δεύτερη μοίρα τα εντυπωσιακά εφέ. Που τα διαθέτει μεν, αλλά δεν τα στα πετάει στη μούρη χωρίς να τα καλλωπίσει με ένα όμορφο περιτύλιγμα.

Αν και πρωτοεμφανίστηκε πριν από 11 χρόνια, το Artphosis δείχνει ολόφρεσκο και - κυρίως - υπέροχο. Γενικώς θεωρώ ότι η εξαιρετική αισθητική είναι από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις παραγωγές των Hitmen και το Artphosis είναι ένα εντυπωσιακό showcase των δυνατοτήτων και του ταλέντου του group. Απολαύστε άφοβα - είναι το ιδανικό ξεκίνημα για αυτό το συννεφιασμένο Κυριακάτικο πρωινό.

Florin's Haul of ZX Spectrum Games

Δεν έχουν συμπληρωθεί καλά-καλά δύο εβδομάδες από τότε που έγραψα για το The Little Book of Sinclair ZX Spectrum Games του Chris Wilkins. Όταν ολοκλήρωσα την ανάγνωση του τελευταίου διαπίστωσα ότι δεν είχα αναφερθεί στο αμέσως προηγούμενο βιβλίο που είχε έρθει στην κατοχή μου με το ίδιο ακριβώς αντικείμενο και από τον ίδιο εκδοτικό οίκο (Fusion Retro Books): στο Florin's Haul of ZX Spectrum Games.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα βιβλίο μεγαλύτερο σε μέγεθος και με περισσότερες σελίδες και το οποίο σίγουρα θα απασχολήσει τον αναγνώστη για ευρύτερο χρονικό διάστημα. Το Florin's Haul of ZX Spectrum Games του Paul Davies (Retro Gamer, Crash) καταπιάνεται με μία επιλογή παιχνιδιών του ZX Spectrum, όχι απαραιτήτως αυτά που θεώρησε ως τα πλέον επιδραστικά ο συγγραφέας, αλλά μάλλον αυτά για το οποία ήθελε να γράψει επειδή είχε ασχοληθεί μαζί τους τότε, τα παλιά χρόνια.

Αν στο The Little Book of Sinclair ZX Spectrum Games θα μπορούσε (δικαίως, μάλλον) να διαμαρτυρηθεί κάποιος για το σύντομο κείμενο που αναφέρεται σε έκαστο τίτλο, στο Florin's Haul of ZX Spectrum Games συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Εδώ, ακόμα και παιχνίδια για τα οποία θα δυσκολευόταν κάποιος να γράψει πάνω από 2-3 αράδες συνοδεύονται από ενδελεχέστατα πονήματα που συνήθως ξεπερνούν τις 1.000 λέξεις, καθιστώντας την ανάγνωση κάποιες φορές ολίγον τι κουραστική αφού, ας μην κοροϊδευόμαστε, είναι μάλλον υπερβολικά. Βέβαια, στον αντίποδα, θα πρέπει να αναφερθεί ότι το βιβλίο είναι γραμμένο με χιούμορ και χαλαρή διάθεση, χαρακτηριστικά τα οποία εισπράττει και ο αναγνώστης και κάνουν την ανάγνωση πιο ευχάριστη από μία απλή παράθεση γεγονότων και χαρακτηριστικών.

Το Florin's Haul of ZX Spectrum Games κοστίζει 23€ συν τα ταχυδρομικά και το μπαξίσι του τελώνη που θα αναλάβει τον εκτελωνισμό του μιας και αποστέλλεται από την Αγγλία. Μην στραβομουτσουνιάζετε, ίσα-ίσα οφείλετε να εκλαμβάνετε την όλη διαδικασία σαν το Kinder έκπληξη, καθώς ποτέ δεν μπορείτε να βάλετε το χέρι σας στη φωτιά για το πόσο θα σας χρεώσουν τον εκτελωνισμό: θα τη σκαπουλάρετε με κανένα δίευρω ή θα σας ράψουν τέτοιο κουστουμάκι που θα μπείτε στον πειρασμό να μην παραλάβετε το βιβλίο που θα έχετε ήδη πληρώσει; Αυτά για όσους ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα-Μπανανία ανήκει οριστικά και αμετάκλητα στο παρελθόν...

Αν θέλετε να αποκτήσετε το Florin's Haul of ZX Spectrum Games μπορείτε να το αγοράσετε από εδώ. Θεωρώ πως θα ικανοποιήσει σε μεγάλο βαθμό κάθε Spectrum lover που σέβεται τον εαυτό του, ακόμα και αν ο τελευταίος διαπιστώσει ότι δεν καλύπτονται κάποια παιχνίδια που θεωρεί αξιόλογα και αξιομνημόνευτα. You can't always get what you want άλλωστε - αυτό δεν τραγουδούσαν και οι Rolling Stones;

Review: Dragon Attack για Amstrad CPC

Dragon Attack (Amstrad CPC) - Paul Kooistra (code)/Harris Kladis (gfx)/Herve Monchatre (music & sfx)

Το Dragon Attack είναι η παρθενική παραγωγή της Bitplane Technomantes και αποτελεί μια ενδιαφέρουσα περίπτωση παιχνιδιού και συνάμα μια προσεγμένη κυκλοφορία. Αυτό το τελευταίο δεν έχει να κάνει μονάχα με το παιχνίδι αυτό καθεαυτό, αλλά και με τα συμπληρωματικά αρχεία που μας προσφέρονται (δωρεάν, φυσικά) στο zipfile του. Έχουμε και λέμε, λοιπόν: το Dragon Attack σε imagefile για δισκέτα (.dsk) και κασέτα (.cdt). Το εγχειρίδιο χρήσης (ναι, το manual εννοούμε!) και ένα making of σε .pdf. Screenshots, readme, άδειες χρήσης αλλά και όλα τα sources του παιχνιδιού (σε assembly). Παραδόξως δεν υπάρχουν εξώφυλλα, και είναι η μόνη έλλειψη την οποία θα μπορούσε κάποιος να διαπιστώσει.

Ένα σημείο στο οποίο ίσως να πρέπει να δώσουμε κάποια σημασία είναι ο graphic artist του παιχνιδιού: το όνομα "Χάρης Κλάδης" ξεσηκώνει εκατοντάδες ευχάριστες αναμνήσεις σε όσους μεγάλωσαν (ή, και κάτι περισσότερο) με το PC Master στα ντουζένια του, σε μια εποχή κατά την οποία ο εν λόγω κύριος έγραφε μόνος του σχεδόν το 1/3 του ιστορικού εντύπου. Δυστυχώς δεν στάθηκε δυνατό να διαπιστωθεί εάν πρόκειται για απλή συνωνυμία ή όχι, αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο να αναφερθεί…

Το Dragon Attack είναι ένα shoot 'em up που έχει φτιαχτεί εξ' ολοκλήρου σε assembly, επιλογή-μονόδρομος μάλλον για ένα παιχνίδι στο οποίο εμφανίζονται (και κινούνται) εκατοντάδες βολές ταυτόχρονα στην οθόνη. Ο παίκτης παίρνει τον ρόλο του θαρραλέου υπερασπιστή της γης (μα δεν βαρέθηκε, πια;) πιλότου του διαστημοπλοίου Camelot με μόνο του σκοπό να δώσει απλόχερα και γενναιόδωρα μέχρι και την τελευταία ρανίδα του αίματός του προκειμένου να εμποδίσει τους επιτιθέμενους δράκους να καταλάβουν τον (κάποτε) πανέμορφο πλανήτη μας.

Το παιχνίδι ανήκει ξεκάθαρα στην υποκατηγορία αυτή των shooters που χαρακτηρίζονται ως "bullet hell": οι βολές των δράκων που μας επιτίθενται είναι τόσες πολλές, που ώρες-ώρες μπορεί να συλλάβετε τον εαυτό σας να υποκύπτει σε αυθόρμητες κρίσεις νευρικού γέλιου διαπιστώνοντας το τι πρέπει να αποφύγει προκειμένου να επιβιώσει!

Μπορούμε να κινηθούμε και πάνω-κάτω εκτός από αριστερά-δεξιά αλλά είναι τελικά μάλλον απίθανο το να επιλέξει κανείς να χρησιμοποιήσει και άλλα σημεία της οθόνης πέραν της απολύτως χαμηλότερης περιοχής: βλέπετε, καθώς οι βολές των αντιπάλων διαχέονται, μόνο στη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση υπάρχει ρεαλιστική ελπίδα να αποφευχθεί η επαφή μαζί τους. Φυσικά, όπως και σε κάθε (σχετικά) σύγχρονο bullet hell shoot 'em up έχει επιλεχθεί η "ιαπωνική προσέγγιση" στο sprite collision. Αυτό σημαίνει με απλά λόγια ότι εάν ο παίκτης δεν δεχτεί βολή στο κέντρο του Camelot (στο cockpit, δηλαδή) τότε δεν χάνει κανονάκι, ακόμα κι αν το αντίπαλο βλήμα τον έχει πετύχει π.χ. στο φτερό. Αυτή η επιλογή ήταν μάλλον μονόδρομος, καθώς, σε διαφορετική περίπτωση, θα ήταν μάλλον στη σφαίρα της φαντασίας η ολοκλήρωση έστω και της πρώτης πίστας!

Στο Dragon Attack έχει χρησιμοποιηθεί το mode 1 των Amstrad CPC (ανάλυση 320 x 200 pixels, 4 χρώματα) με αποτέλεσμα τα γραφικά να είναι καθαρά και λεπτομερή - αν και ιδιαίτερα μικρά. Αυτό μάλλον συμβαίνει ώστε να μπορούν να χωρούν στην οθόνη και οι εκατοντάδες σφαίρες - παρατηρείστε τα screenshots και θα καταλάβετε! Μπορούμε να παίξουμε με πληκτρολόγιο ή joystick και σε κάθε περίπτωση ο χειρισμός και η ανταπόκριση βρίσκονται σε ιδανικά επίπεδα. Στις εισαγωγικές οθόνες και τα menus του Dragon Attack έχουν χρησιμοποιηθεί user defined χαρακτήρες που προσομοιάζουν PETSCII (το υπερσύνολο του ASCII στα 8μπιτα μηχανήματα της Commodore για όσους δεν γνωρίζουν), επιλογή ίσως εξεζητημένη αλλά και αρκετά ενδιαφέρουσα αισθητικά ταυτόχρονα.

Αν τυχόν αναρωτιέστε τι γίνεται με το autofire, σας έχουμε ευχάριστα νέα: οι δημιουργοί του παιχνιδιού έκαναν το αυτονόητο και υπάρχει η δυνατότητα αυτή εξ ορισμού ενώ μπορούμε να ρυθμίσουμε από τις επιλογές να μην χρειάζεται να πατάμε καν το fire button προκειμένου να πυροβολήσει το διαστημόπλοιό μας. Μόνο συγχαρητήρια αξίζουν για αυτή την προσέγγιση και θα θέλαμε πολύ να την συναντήσουμε σε όλο και περισσότερα shooters στο μέλλον.

Συνολικά το Dragon Attack είναι ένα αξιόλογο παιχνίδι, προσεγμένο σε κάθε επίπεδο (γραφικά, ήχος, gameplay, χειρισμός, manual, παρουσίαση) το οποίο είναι ευκολότερο απ' ότι δείχνει αρχικά. Σίγουρα είναι μία από τις αρτιότερες κυκλοφορίες των τελευταίων ετών για τη σειρά των Amstrad CPC ενώ δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι τρέχει και σε μηχανήματα με 64ΚΒ μνήμης, γεγονός που θα χαροποιήσει τους κατόχους CPC 464 και 664.

Βαθμολογία 7,5/10

Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε στο 18ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2017.

Rob Hubbard και SID: οι... Pink Floyd των chiptunes

Είναι γεγονός ότι άπαντες έχουν τις προτιμήσεις τους, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με μουσική. Πόσο μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε με chiptunes, με μουσική που παράγεται από τα soundchips retro υπολογιστών, εκεί όπου το κοινό, πέρα από την (εξ' ορισμού υπάρχουσα) ανθρώπινη ιδιοτροπία διαθέτει επιπλέον την παραξενιά του μεσήλικα - και την όποια κουφαμάρα αυτού - συνεπικουρούμενη από την "ιδιαιτερότητα" (για να το θέσω κομψά) της σκέψης του retro lover. Μιλάμε για κλασική περίπτωση βλάβης, που θα έλεγε και μια ψυχή.

Πολύ πριν (όχι στ' αλήθεια, αλλά έτσι ακούγεται καλύτερα) εμφανιστεί η Amiga με την Paula και μας χαρίσει εξαίσια soundtracks (Menace, Hybris, Shadow of the Beast, Agony κλπ) μεσουρανούσε ένας υπολογιστής ο οποίος έφερε πραγματικά τα πάνω-κάτω σε ό,τι είχε να κάνει με της ηχητικές δυνατότητες των home computers. Φυσικά και αναφέρομαι στον Commodore 64, τον Big Daddy, το απόλυτο ίσως retro μηχάνημα και ταυτόχρονα τον πλέον μοσχοπουλημένο προσωπικό υπολογιστή όλων των εποχών. Όπως λογικά θα γνωρίζετε, το custom chipset του 64άρη αποτελούσαν το chip των γραφικών (VIC-II) και το μοναδικό και ανεπανάληπτο soundchip Sound Interface Device (για τους φίλους SID). Πόσα και πόσα chiptunes δεν δημιουργήθηκαν για το SID, καθιστώντας τον 64άρη ένα home synthesizer την εποχή που ο τυπικός υπολογιστής περιοριζόταν σε μπιπ και ζαπ και ίσως και σε κάποια πρωτόλεια μονοκάναλα τραγουδάκια.

Στον μουσικό οργασμό, την επανάσταση των chiptunes που ακολούθησε την κυκλοφορία του Commodore 64, εμφανίστηκαν δεκάδες μουσικοί/coders οι οποίοι, όχι μόνο προσπάθησαν να φτάσουν το SID εκεί όπου δεν είχε φτιαχτεί να πάει, αλλά και δημιούργησαν ασύλληπτου κάλους πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις. Κατά κοινή ομολογία, ο κορυφαίος αυτών, ο θεός ανάμεσα στους ημίθεους, ήταν ο μοναδικός Rob Hubbard στον οποίο έχω αναφερθεί επανειλημμένα στο παρελθόν σε παλιότερες αναρτήσεις μου (δείτε εδώ). Αν στα πλαίσια της rock μουσικής μπορεί ακόμα να υπάρχει - και θα υπάρχει για πάντα, εδώ που τα λέμε - διαμάχη για το αν οι απόλυτοι θεοί ήταν οι Beatles, οι Pink Floyd, οι Led Zeppelin, οι Rolling Stones ή κάποια άλλα μεγαθήρια του μουσικού στερεώματος, στο πεδίο των chiptunes δε νομίζω ότι υφίσταται άλλος καλλιτέχνης που να έχει να επιδείξει τον συνδυασμό ποιότητας και ποσότητας που έχει στο παλμαρέ του με τα έργα του ο Rob Hubbard. Not even close.

Ο λόγος που καταπιάστηκα και πάλι με τον αγαπημένο μου μουσικό δεν είναι άλλος από ένα βιντεάκι που πέτυχα στο YouTube, από τον επονομαζόμενο Swedish Wargoat, που είναι ένα mix με τα 20 καλύτερα (για τον ίδιο) SID tunes του Rob. Φυσικά υπάρχουν και πολλά άλλα αντίστοιχα βιντεάκια, αλλά η διαφορά είναι ότι το συγκεκριμένο α) έχει καλή ποιότητα, β) έχει επαρκή διάρκεια και γ) με βρίσκει σχεδόν απόλυτα σύμφωνο ως προς την επιλογή των tunes. Χωρίς περαιτέρω πολυλογία λοιπόν σας αφήνω με το εν λόγω video για να απολαύσετε το SID να σολάρει (χωρίς την παραμικρή υπερβολή) αναπαράγοντας τις μελωδίες του απόλυτου chiptune composer. Γιατί, όπως έγραψα και στον τίτλο της ανάρτησης, ο συνδυασμός SID και Rob είναι σαν να έχουμε να κάνουμε με κάτι αντίστοιχο των Pink Floyd στον χώρο των chiptunes. Και όποιος αντιλαμβάνεται το πραγματικό μέγεθος της διάσημης αγγλικής rock μπάντας, καταλαβαίνει.

Next Level demo για τον Commodore 64: όλα λάθος;

Τα γράφω και τα ξαναγράφω εδώ και χρόνια. Καλό το νέο παγκόσμιο ρεκόρ σε BOBs, εντυπωσιακό το να εμφανίζεις 32 hardware sprites σε υπολογιστή που έχει δυνατότητα για 8, συγκλονιστικό να (νομίζεις ότι) ακούς 3 κανάλια ήχου από έναν υπολογιστή σαν τον ZX Spectrum που δεν έχει καν soundchip. Και σίγουρα σου πέφτουν τα σαγόνια όταν βλέπεις να κάνει ατέλειωτο fullscreen scroll μία εικόνα που - κανονικά - δεν χωράει στη μνήμη του υπολογιστή. Καλά ωραία και άγια όλα αυτά. Αλλά...

Αλλά θέλω μια ισορροπία. Ψάχνω ένα demo που να μένει πιστό στη θεματολογία του τίτλου του από την αρχή μέχρι το τέλος. Που να μην έχει parts που να σε κουράζουν. Που αισθητικά να σου δίνει την εντύπωση της καλλιτεχνικής αρτιότητας κι ας μην εμφανίζει ταυτόχρονα περισσότερα χρώματα απ' όσα υποστηρίζει το screenmode που χρησιμοποιείται. Που να σου παρουσιάζει έναν εντυπωσιακό text scroller αλλά να μη σε υποχρεώνει να διαβάσεις ένα μήνυμα μεγέθους μικρής νουβέλας. Που, τελικά, να προσπαθεί να συνδυάσει την προγραμματιστική αρτιότητα με ένα ισορροπημένο θεματικά οπτικοακουστικό αποτέλεσμα και να δίνει την εντύπωση computerized ταινίας (πολύ) μικρού μήκους, παρά αυτήν άσχετων προγραμμάτων που φορτώνονται το ένα μετά το άλλο. Που να είναι ωραίο, για να το θέσω με μία λέξη όλη κι όλη, βρε αδερφέ!

Ε, με την παραπάνω προσέγγιση ως κριτήριο, το Next Level των Performers για τον Commodore 64, το demo αυτό που πρωτοεμφανίστηκε πριν από περίπου 6 μήνες, τα κάνει όλα (μα όλα) λάθος! Θεματικά παντελώς ασύνδετα parts, εφέ που σου παρουσιάζονται μέχρι να (σκυλο)βαρεθείς, γραφικά συμπαθητικά αλλά μουσική όχι και τόσο, και όλα αυτά να σε... ταλαιπωρούν για κανένα 20λεπτο. Θα μου πείτε "και τότε ποιος ο λόγος που μας γράφεις γι' αυτό ρε φίλε;". Σωστά. Θα κάθομαι δηλαδή να γράφω για το κάθε demo που δεν μου αρέσει από τα δεκάδες χιλιάδες που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία;

Η αλήθεια είναι (ευτυχώς) πως όχι. Αναφέρομαι στο Next Level διότι ανάμεσα στα ατάκτως ερριμμένα parts αμφιβόλου αισθητικής παρεμβάλλεται η δεύτερη πλευρά της πρώτης δισκέτας του demo. Η οποία είναι νοσταλγική και ταυτόχρονα εντυπωσιακή, ολίγον συγκινητική και ταυτόχρονα υπερπλήρης περιεχομένου. Σε αυτή την δεύτερη πλευρά της πρώτης δισκέτας λοιπόν, παρουσιάζονται οθόνες - με animation, παρακαλώ - από 100 (και βάλε;) all-time gaming classics του 64άρη, σε ρυθμούς... πολυβόλου! Αυτό το κομμάτι του Next Level δεν είναι απλά αξιόλογο, είναι ένα νοσταλγικό ποτ πουρί των πλέον κλασικών παιχνιδιών της πλατφόρμας που από μόνο του θα έφτανε για να σταθεί ως ένα πολύ αξιόλογο demo και το οποίο τολμώ να πω ότι αδικείται από τις υπόλοιπες 3 πλευρές δισκέτας που το απαρτίζουν. Εδώ θα ήθελα να σταθώ και σε κάτι που στέκονται και οι ίδιοι οι Performers, στο πώς δηλαδή έχει χωρέσει όλο αυτό το περιεχόμενο σε μία πλευρά δισκέτας και εμφανίζεται στην οθόνη μας χωρίς διακοπές για φόρτωμα, αποσυμπίεση ή οτιδήποτε άλλο. Είναι πράγματι εντυπωσιακό το επίτευγμα και, επαναλαμβάνω, αυτή η δεύτερη πλευρά της πρώτης δισκέτας θα ήταν από μόνη της ένα καταπληκτικό demo αν δεν ψιλοχανόταν μέσα στο υπόλοιπο μέτριο περιεχόμενο.

Μπορείτε να δείτε το Next Level παρακάτω. Το κομμάτι που αξίζει ξεκινά από το 8:33 και τελειώνει στο 12:10. Φυσικά, το σωστό και το πρέπον θα ήταν να το παρακολουθήσετε ολόκληρο. Μπορεί σε εσάς να αρέσει συνολικά, ποιος ξέρει; Ή, απλώς, μπορεί μετά από 20 λεπτά παρακολούθησης να συμφωνήσετε μέχρι κεραίας με τα όσα διαβάσατε παραπάνω...

The Little Book of Sinclair ZX Spectrum Games

Εάν είστε τακτικοί επισκέπτες του Dony's (not only) New Stuff for Old Computers τότε είναι βέβαιο ότι θα γνωρίζετε τον Chris Wilkins, τον άνθρωπο που ουσιαστικά αναβίωσε τις εκδόσεις της Newsfield Publications (Crash, Zzap!64, Amtix) συνεργαζόμενος με τους Roger Kean και Oliver Frey, τους ανθρώπους που βρίσκονταν πίσω από τα αγαπημένα αυτά περιοδικά τον καιρό που μεσουρανούσαν οι 8μπιτοι υπολογιστές.

Ο Chris Wilkins δημιούργησε μία εταιρία, την Fusion Retro Books, μέσω της οποίας ανέλαβε να "αναστήσει" τα κλασικά περιοδικά της Newsfield Publications αλλά και να κυκλοφορήσει και πολλά νέα βιβλία και λοιπά έντυπα σχετικά με το retro computing.

Κάπου χρονικά προς την αρχή της ενασχόλησής του με όλα αυτά, στα πρώτα χρόνια ύπαρξης της Fusion Retro Books, ο κύριος Wilkins έγραψε ένα μικρών διαστάσεων βιβλιαράκι, στο οποίο παρουσίαζε τα αγαπημένα του παιχνίδια στον υπολογιστή της νιότης του, τον ένα και μοναδικό Sinclair ZX Spectrum.

Τα πάνω από 120 παιχνίδια που παρουσιάζονται περιληπτικά στις σελίδες του The Little Book of Sinclair ZX Spectrum Games (το μέγεθος του τίτλου είναι αντιστρόφως ανάλογο αυτού του βιβλίου) δεν είναι ίσως τα καλύτερα που κυκλοφόρησαν ποτέ για τον δημοφιλέστερο home micro της Αγγλίας στα 80s, αλλά είναι μάλλον τα πλέον αντιπροσωπευτικά και σίγουρα τα αγαπημένα του συγγραφέα. Ως άνθρωπος που πέρασα τη φάση "γομολάστιχας" εκεί, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '80 και που τρέφω απεριόριστη αγάπη για το κλασικό αυτό δημιούργημα της Sinclair Research, μπορώ να πω ότι οι επιλογές του Chris Wilkins σε ό,τι έχει να κάνει με τα παιχνίδια που κοσμούν τις σελίδες του βιβλίου του με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο - σε αντίθεση με κάποια άλλα Top-κάτι από τύπους που ή δεν βίωσαν ανάλογες εμπειρίες με την πλειονότητα των Spectrum users ή απλά έχουν θέμα με τα γούστα τους. Να τα λέμε κι αυτά.

Το The Little Book of Sinclair ZX Spectrum Games κυκλοφόρησε το 2016. Ο λόγος που αναφέρομαι σε αυτό τώρα είναι διότι ήρθε στα χέρια μου πριν από μερικές μόλις μέρες, καθώς επωφελήθηκα από μία πολύ συμφέρουσα προσφορά της Fusion Retro Books. Ο εκδοτικός οίκος του Chris Wilkins προσέφερε σε όσους αγόρασαν τις ετήσιες εκδόσεις των Crash και Zzap!64 - ναι, το έκανα και πάλι - το The Little Book of Sinclair ZX Spectrum Games στην εξαιρετική τιμή των 5 λιρών Αγγλίας συν κάποια μικρή επιβάρυνση για τα ταχυδρομικά. Ε, σε τιμή ενός τεύχους περιοδικού δεν γινόταν να προσπεράσω το βιβλιαράκι του Chris και ως γνήσιος Speccy lover είμαι πολύ χαρούμενος που δεν το έκανα. Αφήστε που για πρώτη φορά η επιβάρυνση του τελωνείου ήταν μικρή (2,50€). Αλλά αυτό είναι θέμα τύχης I guess - δυσκολεύομαι να πιστέψω οτιδήποτε άλλο (flat rates, κριτήρια βάσει των οποίων γίνονται πάντοτε οι ίδιες χρεώσεις στα ίδια προϊόντα, τελωνειακές επιβαρύνσεις αναλόγως της τιμής αγοράς κλπ δε νομίζω ότι αγγίζουν τα Ελληνικά τελωνεία).

Συνεπώς, αν τυχόν βρεθείτε στο website της Fusion Retro Books και βρείτε διαθέσιμο το The Little Book of Sinclair ZX Spectrum Games σε καλή τιμή - αυτή τη στιγμή πουλιέται προς 7,95€ - σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Αν φυσικά έχετε κι εσείς κάποιο soft spot για τον Spectrum στην καρδιά σας, εννοείται.

Φτιάξε το δικό σου arcade joystick. Τώρα μπορείς!

Πόσες φορές δεν σας έχει τύχει να δοκιμάσετε κάποιο παιχνίδι σε έναν εξομοιωτή κάποιου 8/16bit home computer ή στο MAME και να σκεφτείτε "χμ, ωραίο, αλλά που να το παίξεις με τα πλήκτρα ή με το joypad"; Πολλές, είμαι βέβαιος. Αν κρίνω από μένα, τουλάχιστον...

Βλέπετε, τα σύγχρονα χειριστήρια είναι φτιαγμένα έτσι ώστε να βολεύουν στο να παίζει κανείς τα σύγχρονα παιχνίδια, αλλά δεν ταιριάζουν καθόλου στα arcades της χρυσής εποχής των δεκαετιών του '80 και του '90. Για αυτά, το ιδανικό θα ήταν κάτι σε δίκουμπο ή τρίκουμπο Tomahawk (αχ βρε Ανερούση, μας καλόμαθες). Επειδή όμως κάτι τέτοιο δεν υφίσταται τι θα λέγατε αν μαθαίνατε ότι υπάρχει η δυνατότητα - και με σχετικά μικρός κόστος, μάλιστα - να φτιάξετε το δικό σας USB arcade χειριστήριο; Όχι, σίγουρα δεν θα είναι Tomahawk ή PacMan, αλλά τη δουλίτσα σας θα την κάνετε. Έγραψα "να φτιάξετε" πριν, ε; Sorry, εννοούσα "να συναρμολογήσετε". Πιο απλά ακόμα!

Εδώ και 2-3 χρόνια κυκλοφορούν κάποια κιτ στο διαδίκτυο με arcade μοχλούς τύπου Sanwa, fire buttons και πλακέτα για να συνδέονται όλα αυτά, η οποία βγάζει έξοδο USB. Το κιτ αυτό θα το συναντήσετε συνηθέστερα ως "Zero Delay Arcade Kit", έρχεται από Κίνα και μπορείτε να το προμηθευτείτε από εκατοντάδες websites. Προσωπικά το εντόπισα στο Nettop, όπου υπήρχε διαθέσιμο όχι μονάχα το κιτ, αλλά και case για να τοποθετηθούν τα πάντα μέσα. Και όλα αυτά στη συνολική τιμή των 33,90€ για ένα 8κουμπο USB arcade χειριστήριο. Η τιμή παραήταν χαμηλή για να το προσπεράσω, οπότε πήγα σήμερα το πρωί και ψώνισα ένα σετάκι για να το συναρμολογήσω και να το δοκιμάσω και να σας πω εντυπώσεις.

Θα πρέπει να τονίσω ότι αγοράζοντας το DIY arcade joystick kit συν το case δεν θα χρειαστείτε το παραμικρό έξτρα: οτιδήποτε απαιτείται για την κατασκευή/συναρμολόγηση του arcade controller περιλαμβάνεται στα πράγματα που θα ψωνίσετε.

Παρά το γεγονός ότι οι οδηγίες συναρμολόγησης απουσιάζουν, με λίγη κοινή λογική και ένα σταυροκατσάβιδο chances are ότι θα τη βρείτε σύντομα την άκρη. Δεν θα σας λιώσω στην πολυλογία, θεωρώ ότι για μία τόσο εύκολη κατασκευή το μόνο που χρειάζεται είναι να σας παραθέσω αρκετές φωτογραφίες, οπότε... ιδού:

Το joystick μπορεί να συναρμολογηθεί ώστε να προκύψει με τα fire buttons είτε αριστερά είτε δεξιά. Μεγαλωμένος κι εγώ στα μέρη μας και συνηθισμένος στα πάλαι ποτέ ουφάδικα της επικράτειας, προτίμησα να τοποθετήσω το μοχλό στα δεξιά και τα κουμπιά στα αριστερά. Επίσης υπάρχει και η δυνατότητα να βιδωθεί και ανάποδα η επάνω επιφάνεια του joystick και να μπουν τα 2 μικρότερα buttons στην πάνω πλευρά. Ό,τι προτιμάει ο καθένας και όπως βολεύεται.

Το joystick αναγνωρίζεται άμεσα από τα Windows ως "Generic USB Joystick" και θεωρώ ότι θα πρέπει να παίζει... παντού, αλλά δεν θα σας πω ψέματα, δεν είχα χρόνο για δοκιμές σε Linux, MacOS και TheC64. Πιστεύω ότι με μια σύντομη αναζήτηση στο internet θα μπορέσετε να επιβεβαιώσετε τη συμβατότητά του με άλλα λειτουργικά και συσκευές.

Το σημαντικό είναι ότι παίζει κατευθείαν σε MAME και σε διάφορους εξομοιωτές για home computers. Να τονίσω ότι το case διαθέτει και 4 ευμεγέθεις βεντούζες και ότι στη συσκευασία περιλαμβάνονται συνολικά 8 μεγάλα buttons και 2 μικρότερα. Το case πάντως έχει έτοιμες τρύπες για τον μοχλό και 6 buttons, οπότε τα τελευταία 2 μάλλον θα σας περισσέψουν (εκτός κι αν κάνετε έξτρα τρύπες).

Η αίσθηση του μοχλού και των κουμπιών στα παιχνίδια είναι καλή, χωρίς όμως να πλησιάζει αυτή των χειριστηρίων του Ανερούση. Τα τελευταία γνωρίζουμε άπαντες ότι ανήκουν σε μία ολιγομελή, δική τους κατηγορία και όλα τα υπόλοιπα έπονται.

Συγκριτικά με άλλα joysticks - και ειδικά με αυτά με Sanwa ή "τύπου Sanwa" μοχλούς - το Zero Delay Arcade Kit δεν έχει να ζηλέψει το παραμικρό. Ειδικά το σετ που προμηθεύτηκα από το Nettop έρχεται σε συνολικά πολύ καλή τιμή, αφού με τα στάνταρ του 2023 με 33,90€ με το ζόρι αγοράζει κανείς μονόκουμπο arcade χειριστήριο και όχι οχτάκουμπο. Για να επιστρέψω στην αίσθηση του χειριστηρίου θα πω ότι αυτή είναι ικανοποιητική στην πλειονότητα των παιχνιδιών, και μόνο στα vertically & horizontally scrolling shoot 'em ups αισθάνεσαι ότι η διαδρομή του μοχλού ιδανικά θα έπρεπε να είναι λίγο μικρότερη. Συνολικά πάντως οι εντυπώσεις είναι θετικές και το όλο πακέτο είναι αυτό που θα χαρακτηρίζαμε ως "τίμιο". Ως τέτοιο θεωρώ πως αξίζει να το δοκιμάσετε - ειδικά αν δεν διαθέτετε κάποιο άλλο arcade χειριστήριο με USB σύνδεση...

Mojo για Commodore 64: let the good times... scroll!

Το έχω ξαναγράψει - και μάλιστα ιδιαίτερα πρόσφατα: για εμένα ένα καλό demo οφείλει πρωτίστως να με κερδίσει αισθητικά. Ίσως και σεναριακά. Το τεχνολογικό κομμάτι προφανώς και το εκτιμώ ιδιαιτέρως, αλλά να, επειδή πλέον αντιμετωπίζω τα demos ως δημιουργίες που θα μπορούσαν να εκληφθούν και ως έργα τέχνης, δεν μπορώ να σταθώ αποκλειστικά και μόνο σε αυτό. Χαράς ευαγγέλια λοιπόν για τον μικρό (?) Dony κάθε φορά που βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα demo που έχει κάτι να του πει και που τον ιντριγκάρει αισθητικά. Ανεξαρτήτως πλατφόρμας, προφανώς. Στην τέχνη δεν χωράει τεχνολογικός ρατσισμός, άλλωστε.

Όπως καταλαβαίνετε, ένα demo που ξεκινάει με το Breaking the Law των Judas Priest έχει αρκετές - έως και πολλές - πιθανότητες να με κερδίσει. Το τρίξιμο της βελόνας του πικάπ πάνω στο βινύλιο, ο νεαρός μεταλλάς που απολαμβάνει πρωτόλεια demos και γιγαντιαίους text scrollers στον 64άρη, "what's not to like?" που θα έλεγε και μια ψυχή. Η ζωή μου στα 80s. Και μετά, σαν βαλτοί από τον Εξαποδώ, οι coders και οι artists των Bonzai και Pretzel Logic μας ρίχνουν μονομιάς βαθειά στην κατάθλιψη: "what happened to my life?". "Time changes everything. Did it change you too?". Μέση ηλικία. Η ρουτίνα της καθημερινότητας. Φίλοι πουθενά και η τηλεόραση να σε βομβαρδίζει με ειδήσεις για πολέμους, πανδημίες, καταστροφές. Και εσύ να αισθάνεσαι σαν μέλος μιας ορδής από Lemmings που βαδίζουν ολοταχώς στην κρεατομηχανή. "Welcome to the machine". Ο πρωταγωνιστής του demo - που θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από εμάς - καταρρέει και παραδίνεται στο αναπόφευκτο με μία τελευταία σκέψη: "is this my life?". The end.

Ή μήπως όχι;

"Together". Καρδούλες. "Friendship". Αστέρια. "Demo is life". Οι δημιουργοί του Mojo αποφασίζουν (ευτυχώς) πριν μας ρίξουν στα αντικαταθληπτικά να ολοκληρώσουν το έργο τους με μηνύματα αισιοδοξίας. Τίποτα δεν χάθηκε. Mojo. The doctor is here. Let the good times scroll. Μήπως η αλήθεια τελικά δεν κρύβεται στους Sex Pistols αλλά πίσω από τους χοροπηδηχτούς χαρακτήρες ενός χαρούμενου text scroller;

Και το demo ολοκληρώνεται - μετά από αρκετή ώρα, είναι η αλήθεια - όπως άρχισε: Judas Priest, Breaking the Law και Commodore 64. Τι από αυτά δε μπορείτε να χαρείτε ακόμα; Μη στέκεστε στα χρόνια που πέρασαν, ξαναβρείτε το χαμένο σας ενθουσιασμό και ξεφύγετε από τη μιζέρια της καθημερινότητας. Demo is life. Και όχι μόνο.

Φυσικά, μη νομίσετε διαβάζοντας τα παραπάνω ότι το Mojo στις 4 πλευρές δισκέτας που καταλαμβάνει δεν βρίθει όμορφων γραφικών, εντυπωσιακών εφέ - ειδικά αυτό με τα ντόμινο που πέφτουν σε high resolution είναι ασύλληπτο - και (σε σημεία) καλής μουσικής. Είναι μια πολύ ολοκληρωμένη δημιουργία που αξίζει να την παρακολουθήσετε. Να, γι' αυτό σας έβαλα και το βιντεάκι παρακάτω βρε!

The Kessler Incident: όταν το Megadrive έχει κέφια

Το να πω ότι δε νιώθω καμία ιδιαίτερη συμπάθεια για τις παιχνιδομηχανές π.P. (προ Playstation) θα είναι μάλλον understatement. Και πώς δηλαδή να συμπαθήσω αυτά τα μηχανήματα που θα μπορούσαν δυνητικά με το hardware που διέθεταν να ήταν εξαιρετικά home computers για την εποχή τους αλλά αρκούνταν στο να παίζουν μόνο video games; Don't get me wrong, καλά και άγια τα video games προφανώς, αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να επιλέξω μία "dummy" κονσόλα αντί για έναν υπολογιστή. Κι ας έχει αυτός χειρότερα παιχνίδια: τουλάχιστον κάνει και άλλα πράγματα, μπορεί να σου προσφέρει και τη χαρά της δημιουργίας πέρα από την ικανοποίηση του high score. Αμ το άλλο; Οι 8bit και 16bit κονσόλες της Sega και της Nintendo, αν τις άναβες χωρίς cartridge έδειχναν απλά μια μαύρη οθόνη! Βάλε βρε καρμίρη Γιαπωνέζε ένα logo, δυο γραμμές κείμενο, κάτι τέλος πάντων. Ακόμα και η Amiga που τελικά έφτασε να απευθύνεται στο ίδιο κοινό είχε το χεράκι με τη δισκέτα. Και από το KS2.x και μετά και animation με floppy disk. Κάτι SNES και κάτι Megadrive χαμπάρι δεν έπαιρναν: μια μαύρη οθόνη και τέλος. "Παίζουμε μόνο παιχνίδια κύριος, χωρίς παιχνίδι ούτε ένα pixel δεν σου ανάβουμε". Αίσχος, αν θέλετε τη γνώμη μου. Αμ το άλλο πού το πάτε; Αυτά το joypads της κακιάς ώρας - ειδικά της Nintendo - την ίδια στιγμή που στους υπολογιστές μπορούσες να απολαύσεις τα controllers του Ανερούση; Πού πας βρε Καραμήτρο με το joypad που είναι σαν κουτί τσίχλες;

Φυσικά, αυτή είναι η δική μου οπτική, η δική μου προσέγγιση στο θέμα και η δική μου γνώμη. Τα δεκάδες εκατομμύρια κονσολών της εποχής που πουλήθηκαν είναι μία τουλάχιστον ένδειξη ότι δεν το έβλεπαν άπαντες το θέμα με τον ίδιο τρόπο. Ας είναι. Δεν θα σκάσω κιόλας!

Όμως, οφείλω να ομολογήσω ότι μία από αυτές τις κονσόλες την συμπαθούσα. Και αυτή ήταν η Genesis - το Megadrive στα μέρη μας. Η 16μπιτη ναυαρχίδα της εποχής για την Sega είχε κάτι που δε με άφηνε αδιάφορο, ήτοι εξαιρετικές μεταφορές των coin ops της εταιρίας. Κουβαλώντας τα παιδικοεφηβικά τραύματα από το αισχρό Out Run της Amiga έμεινα παγωτό όταν έπαιξα το ίδιο παιχνίδι στο (παρομοίων δυνατοτήτων) Megadrive. Και με αυτή την αφορμή μαλάκωσε και η στάση μου απέναντι στη συγκεκριμένη παιχνιδομηχανή. Ακόμα και τώρα που έχουν περάσει πάνω από 10 χρόνια από τη στιγμή που αποχωρίστηκα την original Megadrive μου και την (αρκετά αξιόλογη) συλλογή μου από παιχνίδια δεν παύω να σκάω ένα αμυδρό χαμόγελο κάθε φορά που διαβάζω για κάποια νέα κυκλοφορία για την εν λόγω κονσόλα. Και μια τέτοια κυκλοφορία ήταν και το The Kessler Incident, το ολοκαίνουριο demo του group Resistance για την πλέον επιτυχημένη παιχνιδομηχανή της Sega.

Το The Kessler Incident έχει όλα τα στοιχεία που προσωπικά ψάχνω σε ένα demo: απαράμιλλη σκοτεινή, goth και δυστοπική αισθητική, που φέρνει σε video clip του Marilyn Manson. Καλή μουσική. Εντυπωσιακά εφέ. Πλήρη απουσία βαρετών/κουραστικών/μονότονων parts. Και, κυρίως, αισθητική και θεματική ισορροπία. Θα μου πείτε "μα είναι κάτι λιγότερο από 5 λεπτά, πώς να μην ισορροπεί θεματικά;". Αστειεύεστε, προφανώς. Υπάρχουν χιλιάδες παραδείγματα παραγωγών που "το έχασαν" σε αυτό το κομμάτι, στην προσπάθειά τους να ρίξουν το βάρος σε κάποιο εντυπωσιακό εφέ, στην κατάρριψη του παγκόσμιου ρεκόρ σε BOBs, rasterbars και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Όχι, το The Kessler Incident δεν ταλαιπωρείται από τέτοιες αστοχίες. Παρακολουθήστε το απλά και θα καταλάβετε.

Α, και να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι παρουσιάστηκε στο demoparty Xenium 2023 τον Αύγουστο που μας πέρασε. Είναι και φρεσκαδούρα, δηλαδή. Και πήρε και την πρώτη θέση αν αυτό έχει κάποια σημασία (hint: δεν έχει)...

Tony: απλό, όμορφο και... χαώδες!

Εντάξει, όταν φτάνουν στ' αυτιά σου τα νέα για το νέο παιχνίδι που κυκλοφόρησε η Monochrome Productions ίσως μπορείς να κάνεις την αρκετά ασφαλή πρόβλεψη ότι το αποτέλεσμα θα απέχει αρκετά από αυτό που θα χαρακτηρίζαμε ως... χρωματική πανδαισία. Και έτσι είναι: το Tony, η ολοκαίνουρια παραγωγή του ιδιαίτερου αυτού label, πέρα του ότι δεν είναι ακόμα 100% ολοκληρωμένο (πρόκειται περί demo έκδοσης), είναι τόσο ασπρόμαυρο που πιο πολύ πεθαίνεις!

Φυσικά, σε αυτό το σημείο ίσως κάποιος να αναρωτηθεί γιατί μπήκα στον κόπο να γράψω για ένα demo παιχνιδιού και δη ασπρόμαυρο, από τη στιγμή που τα τελευταία χρόνια δεν γράφω για άλλα και για άλλα. Η απάντηση είναι διότι α) είχα όρεξη και β) επειδή το demo του Tony είναι σαφέστατα ανώτερο από το 90% (και βάλε) των ολοκληρωμένων platformers που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια για τα 8μπιτα. Τόσο απλά.

Αν ξεκινήσουμε από τα γραφικά, εδώ έχουμε να κάνουμε με μία συνειδητή επιλογή του developer που αποφάσισε να δημιουργήσει τα καλύτερα δυνατά μονόχρωμα, high resolution (για τα δεδομένα του Commodore 64) γραφικά, χωρίς να παιδευτεί με χρωματικούς περιορισμούς, attribute clashing και λοιπά βάσανα που βιώνουν όσοι βουτούν στον ωκεανό των 16 χρωμάτων του 64άρη! Τα γραφικά του Tony λοιπόν δεν είναι απλά λεπτομερή και καλοσχεδιασμένα, αλλά είναι τόσο προσεγμένα και αξιόλογα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι "μα γιατί δεν τα φτιάχνουν όλα ασπρόμαυρα"; Έλα μου ντε, αν μπορούσαν να διατηρηθούν σε αυτό το επίπεδο τότε ναι, μάλλον δεν θα έλειπε σε κανέναν το χρώμα.

Αλλά δεν είναι μονάχα τα γραφικά: το Tony είναι ένα πολύ αξιόλογο platform game με απλό, άμεσο και λειτουργικό χειρισμό, που δεν σου σπάει τα νεύρα αλλά και που μάλλον είναι απίθανο να το ολοκληρώσει κάποιος καθώς έχει... αμέτρητες οθόνες! Και εδώ είναι που εύλογα αναρωτιέσαι "αν έχει τόσες πίστες το demo πόσες θα έχει δηλαδή το ολοκληρωμένο παιχνίδι;". Δεν ξέρω, ειλικρινά, η δουλειά που έχει γίνει είναι εντυπωσιακή από κάθε άποψη - μέχρι και η μουσική είναι καλή!

Εν τω μεταξύ, σαν κερασάκι στην τούρτα, η Monochrome Productions μας δίνει το Tomy όχι μονάχα δωρεάν (είπαμε, είναι demo), αλλά μας παρέχει και τη δυνατότητα για αθανασία, άπειρες ζωές και πολλές ακόμα ευκολίες που θα μας βοηθήσουν να ολοκληρώσουμε το παιχνίδι. Το οποίο όμως είναι τόσο... αχανές, που σίγουρα χρειάζεται ένας χάρτης - ακόμα κι αν παίζει κάποιος με όλα τα cheats ενεργοποιημένα.

Δείτε και κατεβάστε το Tomy από την σελίδα του, το αξίζει και με το παραπάνω. Είναι μία από τις πλέον ποιοτικές παραγωγές των τελευταίων ετών για τον Commodore 64 - ειδικά στην κατηγορία των platform games χωράει άνετα στην πρώτη πεντάδα. Ας ελπίσουμε να κυκλοφορήσει και η ολοκληρωμένη έκδοσή του σύντομα...

The Spectrum Show επεισόδιο 134

Καθώς ένας ακόμα μήνας βαίνει προς την ολοκλήρωση και ετοιμάζεται να εισέλθει οριστικά και αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας (κατά την Παπανδρεϊκή φρασεολογία), ένα ακόμα επεισόδιο του The Spectrum Show αναρτήθηκε στο YouTube από τον Paul Jenkinson προκειμένου να τιθασεύει τις ορέξεις των απανταχού Spectrumάδων.

 

Αυτή τη φορά ο ανύποπτος θεατής διαπιστώνει με ικανοποίηση ότι τα hardware reviews επανήλθαν, προς τέρψη όλων όσων μεγάλωσαν με το Computer Για Όλους, το Pixel, το Your Computer, το Byte και άλλους εκλεκτούς εκπροσώπους του τεχνικού τύπου των 80s. Γιατί, για την πλειονότητα των αναγνωστών αυτών των εντύπων τα hardware reviews αποτελούσαν την κορυφαία στιγμή του κάθε τεύχους - και κάποιες συνήθειες όπως ξέρουμε δεν αλλάζουν. Στο νέο επεισόδιο του The Spectrum Show φιλοξενείται το ενδιαφέρον - αλλά και αρκετά σπάνιο - Kempston disk interface, ένα hardware add-on από την εταιρία που ήταν υπεύθυνη για το πλέον διάσημο joystick interface της ιστορίας του Spectrum.

Φυσικά έχουμε και παρουσιάσεις παλιών και νέων παιχνιδιών, type ins, καθώς και την κουβεντούλα μεταξύ Paul και Geoff για τα "frustrating" παιχνίδια του Spectrum. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, για κάποια ελάχιστα εξ' αυτών, αφού για να αναφερθεί κάποιος σε όλους τους τίτλους της (μη) συμπαθούς αυτής κατηγορίας θα χρειάζονταν... μήνες!

Μη σας τα γράφω όμως εγώ αφού μπορείτε απλά να τα παρακολουθήσετε στο βίντεο, έτσι δεν είναι; Αράξτε λοιπόν και πατήστε το εικονίδιο του play στο παράθυρο που ακολουθεί.

Amtix!CPC Annual 2023

Στη βράση κολλάει το σίδερο, έτσι δε λένε; Αφού λοιπόν σας έγραψα για το Amstrad Addict τι καλύτερο από το να επανέλθω άμεσα με το... αντίπαλο δέος (δεν ισχύει αυτό στ' αλήθεια), το Amtix!CPC; Και μάλιστα με την ετήσια έκδοσή του για το 2023;

Εννοείται ότι το (μικροσκοπικό) αυτό βιβλιαράκι το έχω στα χέρια μου από την αρχή του τρέχοντος έτους, μαζί με τα αντίστοιχα για Amiga, Spectrum και Commodore 64, ήτοι τα Zzap!Amiga, Crash και Zzap!64. Έλεγα κάθε τόσο και λιγάκι να γράψω κατιτίς μα όλο το ανέβαλλα, με αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει στα μέσα Οκτωβρίου και να μην έχω αναφερθεί ακόμα στην ετήσια έκδοση του Zzap!64 για το 2023, ενώ σε κανένα μήνα θα κυκλοφορήσει αυτή του 2024!

Πίσω στο Amtix!CPC, το περιοδικάκι (επειδή τυπώνεται σε Α5) συνεχίζει να κυκλοφορεί ακόμα, περίπου κάθε 3 μήνες. Και γράφω "περίπου" επειδή κάποιες φορές καθυστερεί κανένα μήνα, αλλά είμαστε στο 2023 και μιλάμε για περιοδικό για Amstrad, έτσι; Δεν είναι να πεις ότι θα πουλιέται και σαν ζεστό ψωμί. Τέλος πάντων, το Annual 2023 είναι στην ουσία ένα ποτ-πουρί, ένα Best of των τευχών του Amtix!CPC που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2022. Δηλαδή η ύλη του δεν είναι νέα, αλλά στις σελίδες του βρίσκουμε ό,τι πιο ενδιαφέρον δημοσιεύτηκε στη διάρκεια της (προηγούμενης) χρονιάς. Φυσικά, για κάποιον που δεν έχει διαβάσει τα τριμηνιαία τεύχη μικρό το κακό, αφού όλη η ύλη θα του φαίνεται καινούρια.

Η ετήσια έκδοση του Amtix!CPC έχει 120 σελίδες μαζί με το χοντρό εξώφυλλο και δείχνει πολύ ποιοτική. Δυστυχώς, η επιλογή - για οικονομικούς λόγους - του A5 format το καθιστά δύσκολο στην ανάγνωση, ειδικά για ανθρώπους που έχουν μπει στην πέμπτη δεκαετία της ζωής τους και βιώνουν την κατακόρυφη πτώση στην όρασή τους. Κυκλοφορεί βέβαια και σε μέγεθος Α4, με την ίδια ακριβώς ύλη και την ίδια σελιδοποίηση, αλλά η έκδοση αυτή είναι ακριβότερη.

Όπως σας έγραψα και στην προηγούμενη ανάρτηση, το Amtix!CPC είναι περισσότερο game oriented από το Amstrad Addict, με αποτέλεσμα το μισό περίπου περιοδικό να ασχολείται με παιχνίδια. Ίσως και περισσότερο από το μισό, εδώ που τα λέμε. Δεν μπορώ να πω ότι κάτι τέτοιο είναι ενοχλητικό, αν και προσωπικά θα προτιμούσα μεγαλύτερη ποικιλία στην ύλη. Νομίζω όμως πως λόγω του μεγάλου αριθμού των σελίδων του (120 έναντι 60 το Amstrad Addict) τελικά καταφέρνει να μην αφήσει κανέναν παραπονεμένο. Τουλάχιστον όχι θεματολογικά.

Αν συλλάβατε μια μπηχτή να αιωρείται στην ατμόσφαιρα στο τέλος της προηγούμενης παραγράφου πιστέψτε με, δεν πέσατε έξω. Βλέπετε, όταν βγάζεις ένα περιοδικό που απαρτίζεται κυρίως από reviews παιχνιδιών, καλό είναι να δίνεις λίγη περισσότερη προσοχή σε αυτά. Και δη στις βαθμολογίες. Τα παράπονά μου είναι δύο λοιπόν, και πολύ συγκεκριμένα. Το πρώτο είναι ότι πάρα πολλά παιχνίδια έχουν ιδιαίτερα υψηλή βαθμολογία. Δώστε βάση: Puzzle Bobble 92%, Los Amores de Bruniloa 90%, Invasion of the Zombie Monsters 90%, Red Sunset 93%, Torreoscura 88%, Throne Legacy 87%, Tetris dot BAS 91%, Xyphoe's Nightmare 86%, Ninja Carnage 87%, R-Type 128K 92%, CPC Soccer 88%, The Mandarin 93%, Shovel Adventure 87%. Μιλάμε για την ανάσταση του Amstrad, τόσες παιχνιδάρες μαζεμένες δεν είχαν βγει ούτε όταν ο υπολογιστής ήταν στα ντουζένια του!

Για να σας προλάβω, αρκετά από αυτά τα παιχνίδια πρέπει αντικειμενικά να βρίσκονται κάπου εκεί, στο 80-90% με αυτόν τον τρόπο βαθμολογίας. Αλλά, συγχωρέστε με, τα Los Amores de Bruniloa, Torreoscura, Throne Legacy, Xyphoe's Nightmare, Ninja Carnage, The Madarin (κυρίως αυτό!) και Shovel Adventure πιστεύω ότι ούτε οι ίδιοι οι δημιουργοί τους δεν θα τα βαθμολογούσαν με πάνω από 80%, όχι να κυμαίνονται από 86%-93%, είπαμε! Αυτό είναι το ένα πρόβλημα λοιπόν, οι (πολύ) γενναιόδωρες βαθμολογίες. Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι ακόμα και αυτές, δεν μοιράζονται σωστά. Κι αυτό διότι μέσα στο Amtix!CPC Annual 2023 υπήρχε κι άλλο ένα παιχνίδι που πήρε 90% και δεν το ανέφερα πριν. Αυτό ήταν το Pinball Dreams του Batman Group. Το ίσως καλύτερο παιχνίδι που έχει βγει ποτέ για την πλατφόρμα πήρε χαμηλότερη ή ίση βαθμολογία με άλλα 7 σύγχρονά του παιχνίδια! Δηλαδή αν πιάναμε και μερικές ακόμα χρονιές δεν θα έμπαινε καν στην 50άδα; Έλεος, πρέπει κάποιος να τα κοιτάει αυτά.

Αν αφήσουμε στην άκρη τα παραπάνω, το Amtix!CPC Annual 2023 παραμένει μία συμπαθέστατη ετήσια έκδοση που θα ικανοποιήσει τους περισσότερους. Κι εμένα προσωπικά με ικανοποίησε αλλά δεν θα μπορούσα να μην εκφράσω τις αντιρρήσεις μου στα reviews και κυρίως στις βαθμολογίες των παιχνιδιών που θυμίζουν εποχές... Pixel, όταν και τσιμπούσαν καλές κριτικές όσοι διαφημίζονταν στο περιοδικό. Και, για να μη νομίζετε ότι υπερβάλλω, κάντε τον κόπο και τρέξτε το The Mandarin (του έβαλαν 93%) και το Pinball Dreams (90%) και πείτε μου κι εσείς αν κοροϊδευόμαστε ή όχι!