The Spectrum Show επεισόδιο 126

Νέος μήνας (αύριο), νέο επεισόδιο του The Spectrum Show (χθες) από τον Paul Jenkinson, ο οποίος δείχνει να έχει καταστήσει προσωπική του σταυροφορία την ενημέρωση και την ψυχαγωγία των ανά τον κόσμο φίλων του ZX Spectrum, του ταπεινού αυτού home computer που τόσο αγαπήθηκε στη Γηραιά Ήπειρο, δείχνοντας ότι κάποιες φορές δεν είναι μονάχα τα τεχνικά χαρακτηριστικά που έχουν σημασία, αλλά και η "ψυχή" που μπορεί να έχει ένα μικροσκοπικό και φτηνιάρικο μηχάνημα με λαστιχένια πλήκτρα. Go figure, ήταν σίγουρα διαφορετικός ο κόσμος στα 80s...

Στο νέο επεισόδιο ο Paul καταπιάνεται με την ιστορία ενός σχετικά άγνωστου software house, της Romik Software, η οποία - το καταλάβατε μάλλον - δεν μακροημέρευσε. Στη συνέχεια βρίσκει ένα spreadsheet κατάλληλο για χρήση με floppy drive (α, ρε μεγαλεία ο Spectrum) προκειμένου να συνεχίσει το "στήσιμο" της εικονικής επιχείρησης της οποίας έχει αναλάβει τη μηχανογράφηση αποκλειστικά ένας Spectrum, ενώ ολοκληρώνει με την πληκτρολόγηση και τη διόρθωση ενός listing (type-ins τα έλεγαν οι Αγγλοσάξωνες) το οποίο είχε μερικά λαθάκια και του έλειπε και μία ολόκληρη υπορουτίνα. Θα πει κάποιος "σιγά, τι νόημα έχει αυτό;". Έχει, αγαπητοί φίλοι και φίλες, ο σκοπός δεν είναι μονάχα η δημιουργία ενός killer app, κάποιες φορές η μεγαλύτερη ικανοποίηση έρχεται από τα πιο μικρά πράγματα. Όσοι είχαν καταπιαστεί με τους 8μπιτους υπολογιστές εκεί στα 80s, ξέρουν...

Μπορείτε να παρακολουθήσετε το τελευταίο επεισόδιο του The Spectrum Show στο video που ακολουθεί:

B3 Browser BASIC

Κάποτε, όταν άναβες τον υπολογιστή σου βρισκόσουν αντιμέτωπος με την οθόνη του BASIC interpreter. Στην καλύτερη περίπτωση απεικόνιση των bytes ελεύθερης μνήμης, ένα "Ready" κι ένας κέρσορας να αναβοσβήνει. That's it. Τίποτα άλλο. Κι όμως, σε αυτό το λιτό - δωρικό θα μπορούσε κάποιος να το χαρακτηρίσει - περιβάλλον μπορούσες να κάνεις άπειρα πράγματα. Χωρίς να έχεις ούτε μια κασέτα με προγράμματα, ούτε μια δισκέτα, τίποτα. Σαν ζωγράφος με τις μπογιές, την παλέτα, τα πινέλα σου κι έναν κενό καμβά. Έτοιμος να δημιουργήσεις.

Λίγο καιρό αργότερα, τα πράγματα άλλαξαν. Ο κέρσορας που αναβόσβηνε αντικαταστάθηκε από ένα χεράκι που κρατούσε μια δισκέτα. Από μία μαύρη οθόνη που αναζητούσε boot disk. Ή, από μία πράσινη επιφάνεια εργασίας που περίμενε μια δισκέτα προκειμένου να φανεί κάπου, κάπως, χρήσιμη. Πλέον δεν ήσουν εσύ ο ζωγράφος, τώρα πια απλά θα μπορούσες να θαυμάσεις τα έργα των άλλων. Και στην κατάσταση της πρώτης παραγράφου (που περιγράφει τους 8bit υπολογιστές) μπορούσες να το κάνεις αυτό, αλλά ξεκινούσες από αλλού. Αυτή ήταν η μεγάλη διαφορά.

Εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο, όπως και η πλειονότητα του κόσμου εκεί έξω, πιθανότητα δεν πέρασες ποτέ από τον κόσμο των 8μπιτων υπολογιστών. Ή, ίσως, να μην πέρασες από αυτόν τον κόσμο την ώρα που έπρεπε, τα χρόνια που μεσουρανούσαν υπολογιστές με 16-64ΚΒ μνήμης. Για εσένα όμως, όπως και για αυτούς τους λίγους (πια) που έζησαν την εποχή του κενού καμβά υπάρχει μια ενδιαφέρουσα σελίδα, που ονομάζεται B3 Browser BASIC.

Το "B3" προκύπτει από τα τρία B's, ήτοι Basically Browser BASIC. Αυτό βασικά, μια BASIC που τρέχει στον browser. Όχι η ιδανική έκδοση της γλώσσας για να δημιουργήσει κάποιος χαώδεις εφαρμογές με χιλιάδες γραμμές κώδικα, αλλά μια χαρά κατάλληλη για να πειραματιστεί. Για να πάρει μια ιδέα του "πώς ήταν τότε". Για να ζήσει την εμπειρία μιας κατάστασης στην οποία πριν φορτώσεις το όποιο παιχνίδι καθόσουν πρώτα να "παίξεις" με τη γλώσσα, να κάνεις τις πρώτες σου, δειλές βουτιές στον προγραμματισμό. Να περάσεις ρε παιδάκι μου έστω και για λίγες στιγμές από τη θέση του δημιουργού, προτού επιστρέψεις σε αυτήν του θεατή. Μεγάλη υπόθεση, γι' αυτό και η ικανοποίηση που αντλεί κάποιος από τη δημιουργία έστω και του πιο απλού προγράμματος είναι απείρως μεγαλύτερη αυτής της ολοκλήρωσης του πιο δύσκολου παιχνιδιού. Τώρα βέβαια, το να γράφω κάτι τέτοιο εν έτει 2023 είναι μάλλον ανόητο, καθώς, πραγματικά, αμφιβάλλω εάν θα βρουν κάποιον αποδέκτη που να συμφωνεί. 35 χρόνια πίσω δεν θα διαφωνούσε κανένας, αλλά πλέον οι εποχές άλλαξαν, και οι δημιουργοί είναι χαμένοι μέσα σε αχανή πλήθη χρηστών. Λογικό, καθώς πλέον όταν ανάβει το μηχάνημά σου βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τα social media, όχι με μια κενή οθόνη με ένα "Ready". Πλέον, αντί να δημιουργείς κριτικάρεις και χαβαλεδιάζεις. Τίποτα κακό σε αυτά, αλλά όταν αποτελούν όλη σου τη ζωή, ε, τότε δεν είναι και ό,τι καλύτερο...

Εν πάση περιπτώσει, αν θέλετε να τσεκάρετε την B3 Browser BASIC, να φτιάξετε 2-3 απλά loops, να πειραματιστείτε με το αρχαϊκό animation σε text mode με χαρακτήρες που μετακινούνται ανά μία θέση, να παίξετε με τα χρώματα και με τα σχήματα, μπορείτε να την βρείτε εδώ. Δοκιμάστε την, πού ξέρετε, μπορεί να νιώσετε έστω και λίγο όπως νιώθαμε εμείς, οι χρήστες των πρώτων home computers 40 και βάλε χρόνια πίσω...

Το "σύστημα" του Galaga

Αν και οι περισσότεροι από εμάς δεν το πρόλαβαν στις αίθουσες των "ουφάδικων", ωστόσο άπαντες γνωρίζουμε τι εστί Galaga. Μπορεί κάποιοι να μην έχουν εντρυφήσει ενδελεχώς στον κλασικό τίτλο της Namco, αλλά σαν όνομα τον ξέρουν, ακόμα κι αν δεν έχουν παίξει ούτε μια φορά (αυτοί χάνουν).

Το Galaga λοιπόν έκανε την εμφάνισή του στις αίθουσες των arcades το φθινόπωρο του 1981, και ήταν ο διάδοχος - και η εξέλιξη, θα μπορούσε να πει κάποιος - του Galaxian (1979), που έτρεχε πάνω-κάτω στο ίδιο hardware. Το τελευταίο αποτέλεσε την απάντηση της Namco στο θρυλικό Space Invaders της Taito (και τι απάντηση - τάπωμα κανονικό!).

Αν και προσωπικά διαθέτω την απαραίτητη ηλικία (βλ.: Μαθουσάλας) αμυδρά και μόνο θυμάμαι το Galaga στις αίθουσες των ηλεκτρονικών και των σφαιριστηρίων. Βλέπετε, χρονικά ήταν ένα κλικ πιο πίσω από την άνθιση των (πειρατικών) arcades στην Ελλάδα, καθώς κυκλοφόρησε μόλις τη χρονιά που πρωτοανέβηκε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία και αρκετά πριν κατηφορίσει στην πρωτεύουσα ο Πέτρος Κωστόπουλος να μας ξαβλαχέψει με τα περιοδικά του. Λογικό λοιπόν να μην ξέρουμε το Galaga, γίδες άβραστες είμασταν εκείνα τα χρόνια και χωρίς βρακί να φορέσουμε. Άλλα κι άλλα δεν ξέραμε, οι περισσότεροι δεν είχαν δει καν έγχρωμη τηλεόραση, ποιο Galaga συζητάμε...

Anyway (που λέμε και στο Παγκράτι), το coin op της Namco ήταν πολύ γνωστό - και επιτυχημένο - παγκοσμίως και ίσως αποτέλεσε τον πρώτο major τίτλο στον οποίο ο παίκτης είχε τη δυνατότητα να κάνει upgrades στο διαστημοπλοιάκι του (ένα upgrade μονάχα, να κολλήσει και ένα δεύτερο διπλασιάζοντας έτσι το firepower). Σκεφτείτε λοιπόν ότι εκεί, στους πρώτους μήνες που η ολοκαίνουρια καμπίνα μάζευε γύρω της πλήθος κόσμου που περίμενε να παίξει, άρχισε να διαδίδεται από στόμα σε στόμα ένα cheat, "σύστημα" όπως το λέγαμε εδώ στο Ελλάντα (όσοι έπαιζαν το Phoenix, ξέρουν). Και ότι, με αυτόν τον τρόπο, σε μια εποχή που δεν υπήρχε internet, κινητά και social media (τυχεράκηδες!), λίγο καιρό αργότερα αυτό το "σύστημα" ήταν πια γνωστό σε (σχεδόν) όλους! Τι ήταν όμως το "σύστημα" του Galaga το οποίο είναι γνωστό ανά τον κόσμο ως "no fire cheat";

Δώστε βάση: ρίχνουμε το νόμισμα, ξεκινάμε παιχνίδι ενός παίκτη, και "τρώμε" όλους τους εχθρούς εκτός από τα 2 "μυγάκια" τέρμα αριστερά. Αυτά θα συνεχίσουν να εφορμούν κατά πάνω μας πυροβολώντας. Στο σημείο αυτό εμείς δεν πρέπει να ανταποδώσουμε τα πυρά τους, απλά να τα αποφεύγουμε επί 10-15 λεπτά (δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται). Σε κάποια φάση λοιπόν, αφού παρέλθει αυτό το χρονικό διάστημα, τα "μυγάκια" θα σταματήσουν να πυροβολούν. Τελείως. Τότε, μπορούμε επιτέλους να τους ρίξουμε και να τα "φάμε". That's it: από το σημείο αυτό και μέχρι το τέλος του παιχνιδιού (πίστα 255, αν δεν κολλήσει) κανένας εχθρός δεν θα μας ξαναπυροβολήσει και ο μόνος τρόπος να πεθάνουμε είναι να συγκρουστούμε με κάποιον. Ορίστε λοιπόν: ο "νόμιμος" τρόπος (καθώς παρέχεται από το ίδιο το παιχνίδι) να κάνουμε κάποιο - όχι απλά αξιομνημόνευτο, αλλά - πραγματικά απίστευτο σκορ!

Υπήρξε όπως διαβάζω πολλή σπέκουλα όλα αυτά τα χρόνια για το συγκεκριμένο cheat. Έγινε επίτηδες ή ήταν απλά κάποιο προγραμματιστικό λάθος που δεν εντοπίστηκε στο debugging ή στο beta testing; Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε από τα δύο, σωστά; Μια στιγμή, όμως: αν ήταν bug αυτό σημαίνει ότι ανακαλύφθηκε τυχαία από κάποιον παίκτη του παιχνιδιού. Αλλά, για σκεφτείτε το, ποιος θα άφηνε επί 10-15 λεπτά δύο εχθρικά σκάφη να τον πυροβολούν χωρίς να απαντάει; Και γιατί αυτά τα συγκεκριμένα δύο; Εδώ σας θέλω...

Κυκλοφορούσε λοιπόν η (ανεπιβεβαίωτη) πληροφορία ότι κάποιος από την (ολιγομελή) προγραμματιστική ομάδα του Galaga πέρασε επίτηδες στον κώδικα του παιχνιδιού αυτό το "σύστημα" προκειμένου να μπορεί κάθε φορά να κάνει το μεγαλύτερο σκορ. Αλήθεια ή hoax; Μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ. Είναι ωραία ιστορία πάντως, δεν συμφωνείτε;

(Πηγή: Jason Eckert's blog)

Τέλος εποχής για το iamretro

Έχει συζητηθεί πολλάκις το θέμα με τα fora που όσο περνάει ο καιρός νεκρώνουν καθώς οι χρήστες τους μεταφέρονται στο Facebook. Πέρα από κάποια που ακόμα κρατούν γερά όπως το EAB, τα υπόλοιπα έχουν πάρει την κατιούσα. Πόσο μάλλον τα ελληνικά, τα οποία δεν απευθύνονται και σε κάποιο παγκόσμιο κοινό, αλλά σε μία μικρή, ελληνόφωνη κοινότητα. Δεν πρόκειται να μπω στη διαδικασία να συγκρίνω την εμπειρία του Facebook συγκριτικά με αυτή που μπορεί  να προσφέρει ένα forum: μάτια έχουν όλοι και βλέπουν και μπορούν να εξάγουν τα συμπεράσματά τους. Αφορμή για το post αυτό έδωσε η αναπάντεχη είδηση του τέλους του iamretro.gr καθώς, πώς να το πω; Δεν το είχα δει να 'ρχεται. Όχι σε επίπεδο κίνησης ή... "συγκλονιστικών" threads (τα είπαμε, η νέκρα είναι γενική) αλλά διότι θεωρούσα πως και το iamretro θα συνέχιζε όπως και τα υπόλοιπα fora του χώρου, αποδεχόμενο τη νέα, σκληρή πραγματικότητα. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη, όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει από το... μήνυμα καλωσορίσματος:

Πλέον, όσοι πιστοί θα πρέπει να την παλέψουν όσο μπορούν και όσο γίνεται στο Facebook. Τελικά, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο απ' ότι φαίνεται η κατάθεση απόψεων στο internet είναι σα να γράφει κανείς στο χιόνι...

Crash, Zzap! και Amtix! - η άνοδος και η πτώση της Newsfiled publications

Δεν είναι μία και δύο οι φορές που καταπιάστηκα σε αυτό εδώ το blog με την Newsfield Publications, την εταιρία που δημιούργησε και κυκλοφόρησε τα περιοδικά Crash (ZX Spectrum), Zzap!64 (Commodore 64) και Amtix! (Amstrad CPC). Όπως ίσως να έχετε ήδη διαβάσει αν είστε τακτικοί επισκέπτες της σελίδας μου, η Newsfield Publications δημιουργήθηκε το 1983 από τους Roger Kean, Oliver Frey και Franco Frey. Πρόσφατα οι δύο πρώτοι έφυγαν από τη ζωή, ενώ τις σύγχρονες αναβιώσεις των εντύπων της Newsfield έχει αναλάβει ο Chris Wilkins μέσω της εταιρίας του, της Fusion Retro Books.

Είχα την τύχη πρόσφατα να πέσω πάνω σε ένα mini ντοκιμαντέρ με θέμα την Newsfield Publications που γυρίστηκε το 2010 και στο οποίο μιλούν για το δημιούργημά τους οι ίδιοι οι Roger Kean, Oliver Frey και Franco Frey. Στην ουσία πρόκειται για μία σύντομη εξιστόρηση των γεγονότων που οδήγησαν πρώτα στην άνοδο και στη συνέχεια στην πτώση του εκδοτικού αυτού οίκου που χάρισε με τα έντυπά του αμέτρητες ώρες ξένοιαστης και απολαυστικής ανάγνωσης σε εκατοντάδες χιλιάδες εφήβους gamers εκεί, στα 80s. Επειδή και εγώ ήμουν ανάμεσα σε αυτούς, θεωρώ πως καλό είναι - και ιδιαίτερα τώρα πια που οι Roger Kean και Oliver Frey δεν είναι πια μαζί μας - να παρακολουθήσει κάποιος το εν λόγω ντοκιμαντέρ που παραθέτω στη συνέχεια έτσι, ως ελάχιστο φόρο τιμής σε κάποια από τα πρόσωπα που με τις δημιουργίες τους σημάδεψαν ανεξίτηλα μια από τις πιο ενδιαφέρουσες δεκαετίες του 20ου αιώνα.So long, Rog & Olie!