Natrium για Atari STE: thank you for the music

Η αλήθεια είναι ότι το έχω γράψει τόσες φορές, που κοντεύουν να... μαλλιάσουν τα δάχτυλά μου. Με τον τρομερό αυτό κίνδυνο να ελλοχεύει, θα το κάνω ακόμα μία φορά. Το λοιπόν, έχοντας συγκλονιστεί σε πολύ μικρή ηλικία από τα υπέροχα/εκπληκτικά/ανεπανάληπτα SID tunes του Commodore 64, δυσκολεύτηκα έκτοτε να δώσω την σημασία που άρμοζε στα γραφικά, στο animation, στο gameplay, στη θεματολογία και άλλα στοιχεία που χαρακτηρίζουν ένα video game ή ένα demo. Με θυμάμαι να παίζω με τις ώρες το Monty on the Run που δεν μου έκανε και μεγάλο κλικ ως παιχνίδι, μόνο και μόνο για να απολαύσω την υπέροχη μουσική επένδυση του (τεράστιου) Rob Hubbard. Λίγο καιρό αργότερα να μην ξεκολλάω από το The Way of the Exploding Fist το οποίο, πέρα από εξαιρετικό - για το είδος του - παιχνίδι, διέθετε επίσης και πανέμορφα γραφικά και ατμοσφαιρικές μουσικές συνθέσεις που το εκτόξευαν στην στρατόσφαιρα του gaming της εποχής. Και πόσα άλλα να αναφέρω; Το Sanxion; Το Crazy Comets; Το Ghosts n' Goblins; Το Loco; Το One Man and his Droid; Το Suicide Express; Τα πάντα ξεκινούσαν από τη μουσική, και ενίοτε τέλειωναν και σε αυτήν, μην έχοντας κάτι άλλο ιδιαίτερο να επιδείξουν.

Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν αυτό που (ξανα)έγραψα στην αρχή: κανένα παιχνίδι και κανένα demo δεν θα με αφήσει ασυγκίνητο αν συνοδεύεται από αξιόλογη μουσική επένδυση ενώ, αντιθέτως, εξαιρετικές - κατά τα άλλα - παραγωγές θα με ξενερώσουν εάν τα tunes που τις "ντύνουν" δεν είναι του ανάλογου επιπέδου. Και εδώ οφείλω να τα κάνω πενηνταράκια εξηγώντας σε όσους από εσάς κάνετε τον κόπο να με διαβάζετε ότι αυτό που με ενδιαφέρει σε ένα computer tune (και όχι μόνο) είναι η ίδια η σύνθεση και τίποτα περισσότερο. Όχι η προγραμματιστική αρτιότητα αυτής. Μπορεί ο coder να έχει κάνει παπάδες με το soundchip αλλά, αν το συνολικό tune δεν σε κάνει να θες να το σιγοσφυρίξεις, τότε δεν...

Βάσει των παραπάνω λοιπόν δεν νομίζω να κάνει σε κανέναν την παραμικρή εντύπωση το ότι επέλεξα να σας παρουσιάσω σήμερα το Natrium, ένα μικρούλι (μονάχα 96KB) demo για Atari STE, το οποίο χαρακτηρίζεται από το εξαίσιο tune που το συνοδεύει. Ναι, το soundchip του Atari δεν είναι SID ή Paula, αλλά, από την άλλη, έχουμε υπάρξει μάρτυρες υπέροχων tunes αυτού στους Amstrad CPC, Spectrum 128, MSX, Oric και, φυσικά στον ίδιο τον ST. Κέφι, ταλέντο και έμπνευση χρειάζεται και το ταπεινό AY μπορεί να χαρίσει στον ακροατή ηχητικές... ονειρώξεις.

Μία τέτοια είναι και το Natrium. Οι RNO ή (Rave Network Overscan για τους φίλους) το παρουσίασαν το 2011 στα πλαίσια του demoparty Outline. Μιλάμε για ένα demo που διαρκεί σκάρτα 3 λεπτά συνολικά, αλλά τα 96ΚΒ του είναι γεμάτα με κώδικα γραμμένο με στοργή, μεράκι και... Προδέρμ. Τεντώστε τα αυτιά σας και απολαύστε!

The Spectrum Show επεισόδιο 144

Μπήκε κι ο Σεπτέμβρης, λοιπόν. Καλό μήνα σε όλους και πολλές ευχές για κουράγιο, υπομονή και... γερά στομάχια, καθώς, έχω την αίσθηση, ότι η καθημερινότητα - στην Αθήνα, τουλάχιστον - γίνεται κάθε χρόνο όλο και πιο δυσβάσταχτη. Οπότε καλό είναι να έχουμε minor distractions να μας κάνουν να ξεχνιόμαστε. Κανένα ματς στην τηλεόραση, κανένα... Άρλεκιν ή, γιατί όχι, ένα Spectrum Show.

Ευτυχώς για τους Spectrumάδες εκεί έξω, ο Paul Jenkinson, ο δημιουργός του εν λόγω show, το έχει βάλει απ' ότι φαίνεται σκοπό της ζωής του να θέσει κάποιο νέο παγκόσμιο ρεκόρ συνέπειας, οπότε, μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, το The Spectrum Show είναι εδώ με ένα ακόμα νέο επεισόδιο.

Στο 144ο TSS μπορεί κανείς να παρακολουθήσει αρκετά ενδιαφέροντα θέματα, Spectrumικής πάντα φύσεως, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του επεισοδίου καταπιάνεται με παιχνίδια. Πράγμα διόλου παράξενο, αφού ο μικρός και πολυαγαπημένος "γομολάστιχας" μεταξύ άλλων διέπρεψε και ως παιχνιδομηχανή, παρότι ήταν πολλά (μα πάρα πολλά) περισσότερα από αυτό.

Αλλά μη σας τα λέω εγώ, μπορείτε απλά να παρακολουθήσετε το νέο επεισόδιο της σειράς και να τα δείτε και μόνοι σας (και να αφαιρεθείτε και λιγάκι από την καθημερινή ρουτίνα, που λέγαμε και στην αρχή).

Καλή απόλαυση και καλό φθινόπωρο!