The Spectrum Show επεισόδιο 112

Καλά Χριστούγεννα σε όλους, έστω και λιγάκι... ετεροχρονισμένα! Βλέπετε, είχα σκοπό να κάτσω να ανεβάσω αυτή την ανάρτηση χθες, αλλά να, το Χριστουγεννιάτικο ωράριο και οι αυξημένες ανάγκες ενεργού και δυναμικής συμμετοχής σε φαγοπότια και οινοποσίες με έκαναν να μην προλάβω. Oh, well...

Από την άλλη βέβαια ο Paul Jenkinson μια χαρά πρόλαβε να ετοιμάσει ένα ακόμα επεισόδιο του The Spectrum Show, το υπ' αριθμόν 112, το οποίο, όπως ίσως θα μαντέψατε, διακατέχεται από Χριστουγεννιάτικο mood και αντίστοιχη θεματολογία.

Ο Paul φέρνει στο μυαλό του το κλίμα των Χριστουγέννων του 1984, μέσα από τις σελίδες του αντίστοιχου τεύχους του περιοδικού Crash. Ό,τι κάνει δηλαδή επί της ουσίας και ο "δικός μας" Μιχάλης Ιωαννίδης από την στήλη Scripta Manent, αλλά σε βίντεο!

Το επεισόδιο είναι "χαλαρό", όπως μάλλον αρμόζει σε ένα βίντεο που θα κάτσει κάποιος να παρακολουθήσει προσπαθώντας να χωνέψει το... σμήνος από γαλοπούλες που καταβρόχθισε τις προηγούμενες ώρες. Έτσι, δεν θα συναντήσουμε ψαγμένα hardware reviews ή παρουσιάσεις εντυπωσιακών νέων games, με εξαίρεση δύο Χριστουγεννιάτικα παιχνίδια.

Εννοείται ότι τα παραπάνω κάθε άλλο παρά ενοχλούν, αφού, όπως κι εμείς, έτσι και ο Paul πρέπει να απολαύσει λιγάκι τη Χριστουγεννιάτικη ραστώνη, έτσι δεν είναι;

Με ζεστές και ειλικρινείς ευχές σας αφήνω με το 112ο επεισόδιο του The Spectrum Show:

ZX Clive σε πραγματικό Spectrum

Και πέφτει λοιπόν ξαφνικά το μάτι μου εντελώς τυχαία σε ένα νέο, πολωνικό demo για τον Spectrum, με τον αείμνηστο "θείο" Clive να χαμογελάει ανάμεσα σε άλλα, άσχετα βιντεάκια με Raspberry Pi, highlights από αγώνες του NBA, τον Τράγκα, το Duke Nukem, ένα PC του '95 να τρέχει την Encarta, ό,τι να 'ναι με λίγα λόγια...

Το ZX Clive είναι ένα μικρό demo του πολωνικού group/collaboration Polish ZX All Stars (ωραίο ονοματάκι, δεν λέω) και έχει τρία ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά: α) είναι αφιερωμένο στην μνήμη του sir Clive Sinclair, β) τρέχει σε 48άρη Spectrum (τον "κανονικό", δηλαδή, όχι μονάχα στον Ισπανικό του '85 και τα μεταγενέστερα abominations της Amstrad) και γ) υποστηρίζει ZX-AY. Ε, με αυτά ως δεδομένα και διαπιστώνοντας ότι στα videos με το ZX Clive στο YouTube έχει γίνει capture από VGA, emulator ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, είπα να ανεβάσω ένα βιντεάκι με το real thing.

Κινητό στο χέρι λοιπόν γιατί βαριόμουν να πάω στο αυτοκίνητο να φέρω το τρίποδο (αυτός είμαι), το ZX Clive στην SD καρτούλα και φύγαμε. Γνήσια, ανόθευτη Spectrumίλα κι όποιος αντέξει!

Παίξτε Doom και Heretic σε οποιοδήποτε Raspberry Pi! (the easy way)

Από την πρώτη μου επαφή με Raspberry Pi μέχρι και σήμερα συνεχίζω να αναρωτιέμαι γιατί το Raspbian δεν έρχεται μαζί με μερικά κλασικά, απλά και εθιστικά παιχνίδια προεγκατεστημένα, ώστε να μπορούμε όντως να το χρησιμοποιήσουμε ως αντικαταστάτη του Windows PC/Mac - έστω και σε κάποιες περιπτώσεις. Το πρόβλημα από το Raspberry Pi 4 και μετά δεν είναι και τόσο μεγάλο, καθώς οι σύγχρονες εκδόσεις διαθέτουν την απαραίτητη επεξεργαστική ισχύ ώστε να μπορούν να τρέξουν online games μέσω του browser, δίνοντας έτσι στον χρήστη πρόσβαση σε μία ουσιαστικά τεράστια βιβλιοθήκη παιχνιδιών. Τι γίνεται όμως με τα παλαιότερα Raspberrys που όλοι όλο και κάποιο έχουμε, όπως το πρώτο, το Raspberry Pi 2 ή 3 ή ακόμα και τα Raspberry Pi Zero (και 2);

Προφανώς και υπάρχει η λύση του RetroPie ή ανάλογων πακέτων, αλλά αυτό που ενδιαφέρει εμένα είναι το να έχω τη δυνατότητα να παίξω και κανένα παιχνίδι (πέρα του Minecraft!) στο RPi, όχι να το μετατρέψω σε dedicated emulator machine! Αφήστε που προτιμάω να έχω όλα κι όλα 5-10 καλά παιχνίδια, προσεκτικά διαλεγμένα, παρά τα άπαντα κάθε κονσόλας και κάθε υπολογιστή και να μην ξέρω ποιο να διαλέξω! Έτσι λοιπόν το έψαξα λιγάκι, πειραματίστηκα, και θα σας παραθέσω στη συνέχεια οδηγίες ώστε να μπορέσετε κι εσείς να ξεσκάτε όποτε το επιθυμείτε στο Raspberry Pi σας με 2 classics από το παρελθόν: το Doom και το Heretic.

Το καλό με τη λύση που προτείνω είναι ότι απλά προσθέτει τα Doom και Heretic στο Raspbian χωρίς να αλλάζει κάτι άλλο, επιπτρέποντάς σας να συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε το RPi σας για ό,τι το χρησιμοποιούσατε. Το άλλο καλό είναι ότι τρέχει σε οποιοδήποτε Raspberry Pi, ακόμα και στο πρώτο ή στο Raspberry Pi Zero. Οπότε, αν αναρωτιόσασταν αν υπάρχει καμία χρήση για τα obsolete Raspberrys η απάντηση είναι "ναι, υπάρχει"! Και μην ξεχνάτε και το OpenELEC φυσικά, το οποίο επίσης τρέχει σε οποιοδήποτε Pi - αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία...

Όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και από το screenshot που ακολουθεί, οι δοκιμές έλαβαν χώρα στο πρώτο, το original Raspberry Pi (model B), οπότε εξυπακούεται πως τα παιχνιδάκια μας θα παίζουν και σε οποιοδήποτε πιο σύγχρονο Raspberry...

Ας ξεκινήσουμε όμως με τις οδηγίες μας (μην προβληματίζεστε, είναι όλα πανεύκολα και θα έχετε τελειώσει σε 10 λεπτάκια). Πρώτα ανοίξτε ένα terminal window και δώστε cd /home/pi και <enter>. Για να βεβαιωθείτε ότι βρίσκεστε στο σωστό path, μπορείτε να δώσετε pwd και <enter>.

Ξεκινάμε κατεβάζοντας το Chocolate Doom:

Στη συνέχεια, κατεβάζουμε τα .wad files των Doom και Heretic:

Για ευκολία - και για να μη βγάλετε τα μάτια σας - μπορείτε να κάνετε copy-paste τις εντολές από εδώ:

sudo wget https://www.dropbox.com/s/fhjzoulwl9zv0b6/DOOM1.wad?dl=0

και

sudo wget https://www.dropbox.com/s/7rm4xffy0ksnfgr/HERETIC.wad?dl=0

Τώρα κάνουμε rename τα αρχεία:

Πλέον είμαστε έτοιμοι να τρέξουμε το setup του Chocolate Doom και του Chocolate Heretic αντίστοιχα:

Σε ό,τι έχει να κάνει με τις ρυθμίσεις για τα δύο παιχνίδια σας προτείνω αρχικά να βάλετε αυτές που έβαλα και εγώ και οι οποίες λειτουργούν απρόσκοπτα ακόμα και στα πλέον αδύναμα Raspberry Pi, και αν δεν σας αρέσει κάτι, το αλλάζετε. Οι ρυθμίσεις στη συνέχεια είναι για το Doom, αλλά βάλτε ακριβώς τις ίδιες και στο Heretic:

Πλέον είστε έτοιμοι για gaming! Τρέξτε τα παιχνίδια από εδώ:

Καλό παιχνίδι! Αν βρω χρόνο θα επανέλθω και με άλλα παιχνίδια. Μέχρι τότε, το Doom και το Heretic υπόσχονται να αποτελέσουν μία εξαιρετική συντροφιά! Enjoy!

Α, και κάτι τελευταίο: για όσους από εσάς αναρωτιέστε τι είναι αυτό το μηχάνημα στην πρώτη φωτογραφία της ανάρτησης, είναι απλά το Raspberry Pi model B του '13 στο - ειδικό για αυτό - FUZE case. Διαβάστε περισσότερα εδώ, αν ενδιαφέρεστε.

ZX-AY: ο Spectrum έχει πια τον ήχο που του αξίζει!

Πρέπει να έχουν συμπληρωθεί 3 ολόκληρα χρόνια από τότε που απέκτησα το ZX-AY. Αν δεν με γελά η μνήμη μου δηλαδή - κάτι εξόχως σύνηθες τα τελευταία χρόνια, εδώ που τα λέμε...

Το ZX-AY είναι χοντρικά ένα interface που εφοδιάζει τον 16/48Κ ZX Spectrum με ένα AY-3-8912 soundchip σαν αυτό που είχε ο 128άρης. Το απέκτησα κι εγώ λοιπόν ο δόλιος προκειμένου να απολαύσω ήχο της προκοπής στον γομολάστιχα και με το που το παρέλαβα το έβαλα στην άκρη για κάποιους μήνες, μετά ήρθε ο ZX Spectrum Next και... τέλος. Τι τέλος; Τέλος, δεν έκανα ποτέ τον κόπο να το συνδέσω σε κάποιον Spectrum και να το δοκιμάσω έστω αν παίζει - κι αυτό μέχρι προχτές! Αφήστε, ξέρω...

Για όσους είχαν την τύχη - και την ηλικία του Μαθουσάλα - να προλάβουν στα σπάργανά της την εποχή του Spectrum, είναι φανερά τα πλεονεκτήματα του μηχανήματος: σε εξέλιξη στο 1ΚΒ μνήμης και στην βουβή, ασπρόμαυρη απεικόνιση χωρίς γραφικά υψηλής ανάλυσης του προγόνου του, ο Speccy προσέφερε 8 χρώματα (15 στην πραγματικότητα με τις 2 ρυθμίσεις φωτεινότητας), high speed loading, πληκτρολόγιο που να μην είναι αφής, high resolution graphics, πεζούς και κεφαλαίους χαρακτήρες, user defined characters και ήχο. Α, ναι, και 16 ή 48ΚΒ μνήμης RAM. Και όλα αυτά σε μια τιμή που ήταν πραγματικά εφικτό να τον αγοράσεις (περίπου στο 60-70% του βασικού μισθού της εποχής, αν δεν απατώμαι). Ο αείμνηστος "θείος" Clive είχε κάνει το θαύμα του και ουδείς εν έτει 1982-83 δεν μπορούσε να σταθεί στις ελλείψεις του υπολογιστή. Ποιες ήταν αυτές; Πολλές, αλλά οι βασικότερες εξ αυτών ήταν η έλλειψη joystick port και εξειδικευμένου chip ήχου. Διότι στην αρχή δεν το γνωρίζαμε και δεν το φανταζόμασταν, αλλά έμελλε τελικά να κυκλοφορήσουν χιλιάδες παιχνίδια για το μηχάνημα, οπότε καταλαβαίνετε την χρησιμότητα μιας υποδοχής για joystick και ενός soundchip. Κι αν η έλλειψη της πρώτης καλύφθηκε σύντομα με προϊόντα τρίτων κατασκευαστών (με κυρίαρχο το Kempston joystick interface), την απάντηση στο τελευταίο ήρθε να δώσει η εμφάνιση του ZX Spectrum 128K. Αλλά ήταν μάλλον λίγο αργά και μιλάμε και για άλλο μηχάνημα κιόλας, οπότε...

Οπότε φτάνουμε στο σήμερα (ή περίπου), οπότε και ο γράφων εδέησε να κατεβάσει από το πατάρι τον πολυαγαπημένο του 48άρη με το SMART card interface και να κάνει την καίρια σκέψη: "ρε, μπας και το ZX-AY έχει passthrough connector; Μήπως να ψάξω να το βρω πού το έχω να το δοκίμαζα κι αυτό;". Όπερ και εγένετο, μετά από μία βασανιστική ώρα ενδελεχούς αναζήτησης στις κούτες με την retro-σαβούρα. Και ναι, το ZX-AY έχει passthrough connector οπότε και μπόρεσα να το συνδέσω ταυτόχρονα με το SMART card interface. Στην ουσία, με αυτά τα δύο κομμάτια hardware πρόσθεσα στον Spectrum πρόσβαση σε mass storage device (SD κάρτες), Kempston compatible joystick port, reset button, freeze button και το κύκλωμα ήχου του 128άρη! Not bad, not bad at all...

Το ZX-AY έχει ποιοτικούς κονέκτορες και έτσι τα 2 interfaces "σφηνώνουν" με αξιοζήλευτη σταθερότητα στο expansion port του Spectrum, χωρίς φόβους για κολλήματα ή reset σε πιθανό κούνημα του υπολογιστή. Το ZX-AY παρέχει μία έξοδο ήχου για στερεοφωνικό jack των 3,5mm μέσω της οποίας διοχετεύονται όχι μονάχα οι ήχοι του AY-3-8912, αλλά και όλοι οι ήχοι που παράγει ο Spectrum, πλην αυτών του φορτώματος από κασέτα (για ευνόητους λόγους). Έτσι, όχι μονάχα ο γομολάστιχας αποκτά soundchip, αλλά και τη δυνατότητα να στέλνει στον ενισχυτή (ή στα ηχεία) τον ήχο που παράγει ο επεξεργαστής. Έτσι, για να απολαμβάνετε την μουσική του Manic Miner στην τσίτα οδηγώντας γείτονες (και εαυτόν) στον ψυχίατρο!

Θα ρωτήσει κάποιος - και με το δίκιο του - "ναι, αλλά ποια παιχνίδια υποστηρίζουν αυτό το μαραφέτι; Γιατί μιλάμε για κάτι σχετικά καινούριο, που φτιάχτηκε πολύ μετά την εποχή του Spectrum". Φυσικά, αυτή είναι η αλήθεια. Ελάτε όμως που το ZX-AY ΔΕΝ είναι το πρώτο interface της ιστορίας που παρέχει τη συγκεκριμένη λειτουργικότητα (δείτε π.χ. το Fuller Box) και, το κυριότερο: η πλειονότητα των παιχνιδιών του ZX Spectrum 128K/+2/+3 δεν "εψαχναν" για 128ΚΒ μνήμης, αλλά για υποκύκλωμα ήχου! Το αποτέλεσμα των παραπάνω είναι ότι διαπιστώνει κανείς ότι πολλά παιχνίδια των 80s εκμεταλλεύονται τις έξτρα ηχητικές δυνατότητες του ZX-AY (δείτε τη σχετική λίστα εδώ) και το ίδιο ισχύει και με πολλές σύγχρονες παραγωγές (games/demos). Για μερικά - αρκετά, θα μπορούσε να πει κάποιος - demos που υποστηρίζουν 48άρη ZX Spectrum με ZX-AY δείτε εδώ.

Σα να μην έφταναν τα παραπάνω, θα πρέπει να σημειωθεί ότι το ZX-AY μπορεί να συνδεθεί σε όλα τα μοντέλα Spectrum, ακόμα και σε αυτά που έχουν ήδη chip ήχου (!), στα οποία παρέχει ουσιαστικά απλώς μία "καθαρή" dedicated ηχητική έξοδο, χωρίς παράσιτα και παραμορφώσεις.

Επειδή όμως τόση ώρα γράφω για ηχητικές δυνατότητες, ολοκληρώνοντας σας προτείνω να δείτε και να ακούσετε κι εσείς οι ίδιοι το ZX-AY στο παρακάτω μικρό και ενδεικτικό (των δυνατοτήτων του interface) βιντεάκι:

Όταν τσακώνονται οι ελέφαντες, την πληρώνει ο... Amstrad!

Καλά, είναι προφανές ότι ο τίτλος της ανάρτησης αποτελεί παράφραση του γνωστού αποφθέγματος "όταν τσακώνονται οι ελέφαντες, την πληρώνουν τα ποντίκια". Οπότε, πού κολλάει ο Amstrad; Και ποιοι είναι οι ελέφαντες; Μη βιάζεστε, θα σας πω...

Στα μέσα της δεκαετίας του '80, στη Μέκκα των home computers για την Ευρώπη που ήταν το Ηνωμένο Βασίλειο, κυκλοφορούσαν - συνήθως με επιτυχία - δεκάδες περιοδικά με αντικείμενο κάποιον συγκεκριμένο μικροϋπολογιστή (ή και γενικότερου ενδιαφέροντος). Η Newsfiled Publications με έδρα το Ludlow ήταν ένας εξόχως επιτυχημένος εκδοτικός οίκος εκείνη την εποχή, καθώς διέθετε στο οπλοστάσιό της τα game oriented Crash και Zzap!64 που πραγματεύονταν τις gaming κυκλοφορίες για τους ZX Spectrum και Commodore 64, αντίστοιχα. Οι υπεύθυνοι της εταιρίας, βλέποντας τον αντίκτυπο που είχε η κυκλοφορία του - πιο τίμιος πεθαίνεις - Amstrad CPC464 στην Αγγλική αγορά, αποφάσισαν να εφοδιάσουν και τους Amstrad users με ένα έντυπο αντίστοιχο των Crash και Zzap!64. Και έτσι, τον Οκτώβριο του 1985, εγένετο Amtix! Ήταν ένα περιοδικό - όπως και τα προαναφερθέντα - με gaming προσανατολισμούς, αποκλειστικά για Amstrad, με την ίδια επιτυχημένη, χαβαλετζίδικη και ανάλαφρη προσέγγιση των Crash και Zzap!64. Όμως, οι - ήδη πολυπληθείς - κάτοχοι Amstrad CPC απ' ότι φάνηκε δεν είχαν ακριβώς τα ίδια γούστα με τους Εγγλέζους (τουλάχιστον) Spectrumάδες και Commodoreάδες και έτσι, μετά από 19 τεύχη και περίπου ενάμισι χρόνο κυκλοφορίας, η Newsfiled Publications αποφάσισε ότι το εγχείρημα Amtix! δεν ήταν τόσο κερδοφόρο όσο θα χρειαζόταν ώστε να δικαιολογηθεί η συνέχιση της κυκλοφορίας του, και κάπως έτσι έπεσαν και οι τίτλοι τέλους, τον Απρίλιο του 1987...

Όπως όμως φαίνεται, στον τομέα των εντύπων τουλάχιστον, ο θάνατος... δεν κρατάει για πάντα: βλέπετε, η Fusion Retro Books, η οποία μας χάρισε τα τελευταία χρόνια τις αναβιώσεις των Crash και Zzap!64, αποφάσισε να επιχειρήσει την αναβίωση του Amtix!, εκδίδοντας το τριμηνιαίο Amtix! CPC. Εννοείται πως ο γράφων, ως λάτρης των αντίστοιχων εντύπων γενικώς και δη των Αγγλικών, αποφάσισε να αποκτήσει το παρθενικό τεύχος του νέου περιοδικού, όπως έκανε άλλωστε στο πρόσφατο παρελθόν και στις περιπτώσεις των Crash και Zzap!64. Και έτσι, φτάνουμε σιγά-σιγά στο θέμα της σημερινής ανάρτησης, όπου ελέφαντες είναι...

...το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ευρωπαϊκή Ένωση! Ναι, η Αγγλία και η πάλαι ποτέ Ε.Ο.Κ., που αποφάσισαν, λόγω Brexit, να χωρίσουν τα τσανάκια τους μετά από χρόνια κοινής πορείας. Δεν είμαι από τους επονομαζόμενους "Ευρωπαϊστές" που στο όραμα της ενωμένης Ευρώπης θα δεχθώ οτιδήποτε, όσο ακραίο και τραβηγμένο κι αν φαίνεται. Δέχομαι ότι, όπως συμβαίνει και μεταξύ ανθρώπων, οι σχέσεις μεταξύ εθνών δεν μπορούν να είναι πάντοτε οι ίδιες: αν - έστω και οριακά - ο Αγγλικός λαός αποφάσισε να θέσει το Ηνωμένο Βασίλειο εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, so be it. Το δέχομαι και δεν πρόκειται να τους ειρωνευτώ όπως οι Ευρωπαϊστές φίλοι μας, στο μυαλό των οποίων το μέλλον της Αγγλίας προμηνύεται δυσοίωνο (σε πλήρη αντίθεση με το δικό μας ας πούμε, που θα είναι λαμπρό καθώς παραμένουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση...).

Έτσι λοιπόν, αφού η Αγγλία δεν ανήκει πλέον στην ενωμένη Ευρώπη, όπως όλοι γνωρίζετε, ό,τι μας έρχεται από το "νησί" περνάει πλέον από τελωνείο. Με τους ανάλογους δασμούς. Ιδού το αποτέλεσμα, στην περίπτωση του Amtix! CPC:

Μάλιστα. Ένα 60σέλιδο περιοδικάκι μεγέθους Α5 που πωλείται προς 3,99 λίρες (4,67€), παίρνει "καπέλο" από το Ελληνικό κράτος (την Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή), 4,34€. Γιατί; Γιατί έτσι. Επειδή η Αγγλία έφυγε από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επειδή... οι ελέφαντες τσακώθηκαν. Και όταν τσακώνονται οι ελέφαντες, την πληρώνει ο Amstrad - γιατί όχι; (μην σας ξεγελάνε τα 7,68€ που αναγράφονται ως αξία στην φωτογραφία, καθώς σε αυτά περιλαμβάνονται και τα 3,01€ που είναι η αξία των μεταφορικών)

Δεν γνωρίζω εάν είναι fixed η αξία των δασμών ή πάει ανάλογα με το δηλωμένο κόστος, αλλά, να σας πω την αλήθεια, δεκάρα δεν δίνω. Και αυτό διότι, πολύ απλά, ούτε εμένα ούτε και εσάς μας ρώτησε κάποιος ποιο θα ήταν το λογικό "καπέλο", η προσαύξηση πάνω στην τιμή του προϊόντος που αγοράσαμε επειδή αυτό τόλμησε να προέρχεται από την Αγγλία η οποία με τη σειρά της τόλμησε να θέσει εαυτόν εκτός Ε.Ε. Αυτό που μπορώ να εντοπίσω και να χαρακτηρίσω ως εντελώς παράλογο (πείτε το "κλοπή", πιο εύστοχο θα είναι ίσως) είναι το να πληρώνουμε σχεδόν 100% προσαύξηση στην αξία ενός προϊόντος επειδή αυτό προέρχεται από τους... αγροίκους (!) που αποφάσισαν να την... κάνουν και να κλείσουν πίσω τους την πόρτα στα μούτρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ας αφήσουμε όμως τους... ελέφαντες, και ας πάμε και λιγάκι στον Amstradάκο, ας πάμε στο Amtix! CPC. Τι λέει το παρθενικό του τεύχος; Τι εντυπώσεις αφήνει;

Καταρχάς, προσωπικά το Α5 μέγεθος δεν το προτιμάω. Κάνει το περιοδικό - κατά την ταπεινή μου άποψη - να δείχνει φτηνιάρικο, αφού καταλαμβάνει στο τραπέζι μας την ίδια επιφάνεια με έναν... κατάλογο ψητοπωλείου! Και είναι κρίμα πραγματικά, γιατί η δουλειά που έχει γίνει στο περιοδικό είναι αντιστρόφως ανάλογη της πρώτης εντύπωσης.

Βλέπετε υπάρχει αρκετά μεγάλη ποικιλία θεμάτων που θεωρώ πως θα ικανοποιήσει και με το παραπάνω οποιονδήποτε Amstrad fan, και η ποιότητα και το ύφος της σελιδοποίησης είναι σε εξαιρετικό επίπεδο, φέρνοντας αέρα επαγγελματισμού με μια νότα από 80s, a la Crash & Zzap!64. Η ποιότητα της εκτύπωσης είναι πολύ καλή, με ολοζώντανα χρώματα και καθαρά γράμματα που δεν θα επιβαρύνουν περαιτέρω τους πάσχοντες από πρεσβυωπία (τα νιάτα που διαβάζουν αυτά τα έντυπα, βλέπετε...). Για το επίπεδο της γραφής μπορώ να πω - από το 1/4 του τεύχους που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής - ότι είναι καλό, "επαγγελματικό" ας το πούμε, χωρίς όμως κάτι το ιδιαίτερο και το ξεχωριστό, και με σαφώς λιγότερες δόσεις χιούμορ από τα αντίστοιχα Crash και Zzap!64 της "νέας" εποχής.

Συνολικά το Amtix! CPC, είτε το δει κανείς ως αναβίωση του Amtix! είτε απλά ως ένα περιοδικό για Amstrad, θεωρώ ότι είναι τουλάχιστον αξιοπρεπές και θα ικανοποιήσει σχεδόν οποιονδήποτε φίλο του μηχανήματος. Μόνο μεγάλο μείον το μικρό του μέγεθος και, φυσικά, το συνολικό του κόστος, αφού μόλις πάρουν το "κατιτίς" τους το Ελληνικό κράτος (να 'μαστε καλά να το πληρώνουμε) και η Ευρωπαϊκή Ένωση (τα ίδια και γι' αυτήν, αλλά επί δέκα), η τσέπη του αγοραστή του εντύπου ελαφραίνει κατά 12,02€ (από τα οποία το ίδιο το Amtix! CPC κοστίζει περίπου το 1/3). Όμορφος κόσμος, αγγελικά πλασμένος...

Α, και για να μη νομίζει κανείς ότι ανήκω σε αυτούς τους περίεργους που θεωρούν ότι δεν θα έπρεπε να πληρώνουμε καθόλου φόρους και άλλα τέτοια φαιδρά, να διευκρινίσω ότι απλά θεωρώ υπεραρκετά τα όσα μας παρακρατά το κράτος (και οι δανειστές μας) από καύσιμα, ποτά, τσιγάρα, ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ και λοιπούς φόρους: αν δεν τους φτάνουν αυτά ας αλλάξουν δουλειά καλύτερα, ας μην μας επιβαρύνουν και με τελωνιακά τέλη! Μεταξύ μας, τα τελευταία τα θεωρούσα ανέκαθεν υπερβολικά - όχι μόνο ως ποσά, αλλά το να υφίστανται γενικότερα. Πόσο μάλλον από την Αγγλία, που είχαμε συνηθίσει να μην πληρώνουμε, κιόλας...

Goatlight για Commodore 64

Καλημέρα και καλό μήνα σε όλους! A little blast from the past σήμερα, καθώς έπεσα πάνω σε ένα υπέροχο demo για τον - ποιον άλλο; - Commodore 64, το Goatlight, που αποτελεί το αποτέλεσμα μιας συνεργασίας των groups Fairlight, Offence και Noice.

Το Goatlight παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2015 στα πλαίσια του demoparty Revision της χρονιάς εκείνης και κατέλαβε την 3η θέση στην κατηγορία των oldskool demos. Λογικό θα μπορούσε να πει κάποιος που δεν βρέθηκε στον κορυφή, μιας και την πρώτη θέση την καπάρωσε το φανταστικό/μοναδικό/απίστευτο (και λοιποί αντίστοιχοι χαρακτηρισμοί) 8088 MPH.

Το Goatlight χαρακτηρίζεται από μια συνολικά υψηλή ποιότητα και αξιοπρόσεκτη συνοχή, κάποια λίαν εντυπωσιακά parts αλλά και ένα από τα καλύτερα trance/techno tracks που έχουμε συναντήσει στον "ψωμιέρα" στο πρώτο μέρος του (στην πρώτη πλευρά της δισκέτας, για να καταλαβαινόμαστε). Γνωρίζοντας όλα αυτά τα χρόνια ότι στον 64άρη έχουμε δει τα πάντα, πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται αν πρέπει να του κάνει εντύπωση το γεγονός ότι στο Goatlight βλέπουμε κάποια text scrollers που δεν έχουμε ξαναδεί όπως και κάποια άλλα εφέ που δεν θα έλεγες πως τα συναντάς και συχνά.

Όπως και να 'χει, αν δεν έτυχε μέχρι σήμερα να δείτε και να ακούσετε το Goatlight μπορείτε να το κατέβασετε προκειμένου να το απολαύσετε και οι ίδιοι από εδώ. Φυσικά, αν βαριέστε να το κάνετε, υπάρχει πάντοτε και η επιλογή του παρακάτω βίντεο...