Review: Spyders για Commodore 64

Spyders - Chapter I (Commodore 64) - Mr. NOP (code)/Richard Bayliss (music/SFX)

 

Δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να πιστέψει - και ειδικά εν έτει 2017 - ότι θα μπορούσε να φτιαχτεί αξιοπρεπές παιχνίδι, έστω και παραλλαγή κάποιου κλασικού τίτλου των 80s, χρησιμοποιώντας ως γραφικά αποκλειστικά και μόνο ASCII χαρακτήρες και, άντε και UDGs (User Defined Graphics) που συνεπάγονται κίνηση όχι ανά pixel, αλλά ανά χαρακτήρα. Ακόμα και στο MODE 2 (80 στήλες) του Amstrad CPC κάτι τέτοιο θα θεωρούταν αδύνατο.

Ευτυχώς για σας, ο γράφων, με χρόνια εμπειριών (ή, απλώς, χρόνια) στην πλάτη του, είχε γίνει αυτόπτης μάρτυρας ενός εξαιρετικά ενδιαφέροντος gaming session, κάπου τον χειμώνα του 1984. Τότε, που ο πατέρας του, προκειμένου να εξασφαλίσει μερικά ευχάριστα διαλείμματα κατά τη διάρκεια της εργασίας του, είχε προμηθευτεί ένα παιχνιδάκι που ονομαζόταν Galaxy Invasion στον TRS-80 Model 4 του γραφείου. Το εν λόγω παιχνίδι ήταν ένα κράμα Space Invaders και Galaxians που χρησιμοποιούσε το ASCII σετ χαρακτήρων του TRS-80 και ήταν γραμμένο σε assembly. Ε, είναι μάλλον αδύνατο να περιγραφεί η ομαλότητα της κίνησης και του (όποιου) animation και η αίσθηση που έδινε το παιχνίδι στον παίκτη χρησιμοποιώντας, στην ουσία, ένα matrix 64 x 16 χαρακτήρων! Έτσι λοιπόν, 33 ολόκληρα χρόνια πριν, ο συντάκτης του πονήματος που διαβάζετε αυτή τη στιγμή γνώριζε ήδη ότι ο (σωστός) συνδυασμός ASCII και γλώσσας προγραμματισμού χαμηλού επιπέδου (δηλαδή πολύ κοντά στο επίπεδο της "μηχανής"/επεξεργαστή) θα μπορούσε να προσφέρει διαμαντάκια, υπό τις κατάλληλες συνθήκες. Έστω και ακατέργαστα…

Δεν γνωρίζουμε εδώ στο Retro Planet εάν ο Mr. NOP είναι ρέκτης του Galaxy Invasion αλλά, κρίνοντας και από παλαιότερες δημιουργίες του (Ladybug 2015) τα πάει μια χαρά με τα ASCII. Και, μιας και έχουμε να κάνουμε με Commodore, με τα PETSCII για να είμαστε απολύτως ακριβείς.

 

Τι έκανε λοιπόν ο Mr. NOP (ο οποίος, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, "έμαθε να προγραμματίζει σε PET"); Έφτιαξε, χρησιμοποιώντας PETSCII, έναν εξαιρετικό κλώνο του Space Invaders για - τι άλλο; - Commodore PET (αυτός δεν διέθετε bit mapped γραφικά έτσι κι αλλιώς). Και, μιας και πρόκειται για άνθρωπο που έμαθε να προγραμματίζει την εποχή που οι άντρες ήταν άντρες, το λειτουργικό σύστημα ήταν στην ROM, τα τιμόνια δεν είχαν υποβοήθηση και οι καπνίζοντες κάτω των τριών πακέτων τσιγάρων ημερησίως αντιμετωπίζονταν με τον δέοντα χλευασμό, έσπευσε να μεταφέρει το δημιούργημά του και στον Commodore 64 (αν έχεις δει έναν Commodore έχεις δει όλους τους Commodore).

Ο 64άρης, όντας μηχάνημα "τούμπανο" συγκρινόμενος με τον PET, διαθέτει χρώματα (ναι, 16 ολόκληρα από δαύτα), user defined graphics αλλά και ήχο. Ο Mr. NOP αποφάσισε λοιπόν να ραφινάρει λιγάκι το Spyders (έτσι ονομάζεται το παιχνίδι, δεν το είπαμε τόση ώρα;) χρωματίζοντάς το και βελτιώνοντας σε κάποιο βαθμό τα γραφικά του. Στον τομέα του ήχου και της μουσικής έκανε ό,τι όφειλε να κάνει, δηλαδή απευθύνθηκε σε κάποιον ειδικό. Ο οποίος "ειδικός" δεν είναι άλλος από τον Richard Bayliss (ναι, ο δημιουργός του Let's Invade για το οποίο διαβάσατε παραπάνω) που δέχτηκε μονομιάς την πρόσκληση και ανέλαβε να εμπλουτίσει το Spyders με ήχο. Ή, για την ακρίβεια, με μουσική.

Όλα τα παραπάνω μας δίνουν έναν πολύ καλό και ιδιαιτέρως playable κλώνο του Space Invaders, με πολύ ωραία μουσική στο menu screen, απλό, άμεσο και λειτουργικό χειρισμό και ένα ingame tune το οποίο, τι να πούμε; Πρέπει να το ακούσετε!

Η μουσική που γεμίζει τα αυτιά του παίκτη όσο αυτός παίζει Spyders είναι ένα ρυθμικό, ταχύτατο, ου μην και ενίοτε αγχωτικό techno tune το οποίο, χωρίς την παραμικρή δόση υπερβολής, μπορεί να σας κάνει να συνεχίσετε να παίζετε ακόμα κι αν δεν σας λέει "κάτι" το παιχνίδι. Απ' ότι φαίνεται ο Richard Bayliss είναι ιδιαιτέρως αλτρουιστής, καθώς, το πολύ καλό soundtrack δεν το χρησιμοποίησε στο Let's Invade (όχι βέβαια ότι και εκείνο πάει πίσω) αλλά στο Spyders του Mr. NOP! Μπράβο, πάντα τέτοια, θα πούμε εμείς.

Στο ρεζουμέ τώρα, με μία πρόταση έχουμε να κάνουμε με ένα Space Invaders στο πιο εύκολο, με ασπίδα (αυτό δεν σας το είπαμε, ε;), κάποιες διαφοροποιήσεις σε ορισμένες πίστες (απουσία βάσεων) και υπέροχο soundtrack. Και, το καλό είναι ότι, αν ο Mr. NOP έχει κέφια, μπορεί να μας χαρίσει και κάποιο(α) sequel(s). Ε, ό,τι κι αν πούμε, αξίζει τον κόπο. Έστω και για την μουσική!

Βαθμολογία: 7/10

 

Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε στο 17ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2017.

False Idols για Commodore Plus/4

Ποτέ δεν έκρυψα τη συμπάθειά μου για τους υπολογιστές της σειράς TED (Commodore 16/116 και Plus/4) της Commodore. Να είναι ότι τότε, όταν κυκλοφόρησε ο Commodore 16 φάνταζε στο νεανικό μου μυαλό ως ένας πανάξιος αντίπαλος των ZX Spectrum και Oric Atmos στο low budget κομμάτι της αγοράς (που ήταν άλλωστε και το πλησιέστερο στο βαλάντιό μου;). Να είναι ότι η βελτιωμένη διάλεκτος BASIC και τα 121 χρώματα επί της οθόνης έδιναν την εντύπωση ενός εξελιγμένου Commodore 64 χωρίς τις ελλείψεις του τελευταίου; Ή, απλά, το ότι ποτέ δεν χώνεψα το πώς αυτή η σειρά home computers πήγε σχεδόν "άπατη" και εγκαταλείφθηκε γρήγορα από την Commodore χωρίς επί της ουσίας να της αξίζει μια τέτοια μοίρα;

Και αν ποτέ δεν κατάφερα να εξοικειωθώ με το "ιδιαίτερο" παρουσιαστικό των Commodore 116 και Plus/4, ομολογώ ότι το γνώριμο σουλούπι (λόγω 64άρη και VIC-20) του Commodore 16 με την σοφή επιλογή χρωμάτων έδειχνε σαφέστατα ελκυστικότερο αυτών των προγόνων του. Δεν είναι παράξενο λοιπόν το ότι, πολλά χρόνια μετά την λήξη της home computer era απέκτησα τελικά έναν Commodore 16 αλλά ούτε και το ότι, με τη βοήθεια και την τεχνική κατάρτιση του κουμπάρου μου επέκτεινα τη μνήμη του στα 64ΚΒ, ώστε να μπορώ να απολαύσω σε αυτόν ό,τι καλύτερο είχε να προσφέρει η software library των υπολογιστών της σειράς TED. Να μην παραλείψω στο σημείο αυτό να ευλογήσω τα (λιγοστά) γένια μου αναφέροντας ότι κάποτε, το μακρινό πια 2016, είχα φτιάξει έναν πολύ χρήσιμο και ενδιαφέροντα οδηγό χρήσης για τους υπολογιστές της σειράς αυτής, τον οποίο και μπορείτε να βρείτε εδώ.

Αρκετές φορές στο παρελθόν αναφέρθηκα σε demos και παιχνίδια που κυκλοφόρησαν τα τελευταία 15 χρόνια για τους υπολογιστές αυτούς, παραγωγές που τουλάχιστον αποδεικνύουν ότι επρόκειτο μάλλον για μηχανήματα ισάξια του Commodore 64, αφού κάπου υστερούσαν (έλλειψη SID και hardware sprites) και κάπου αλλού υπερτερούσαν (αριθμός χρωμάτων, διπλάσια ταχύτητα CPU). Ένα πρόσφατο demo που - εν μέρει τουλάχιστον - μου τα ξαναέφερε στο μυαλό όλα αυτά είναι και το κεντρικό θέμα της σημερινής ανάρτησης.

Το False Idols λοιπόν, μία συμπαραγωγή των groups Gods of the Universe, Resource και Exceed, μπορεί κατά την ταπεινή μου άποψη να μην ανήκει στην κορυφαία δεκάδα των demos για την πλατφόρμα, ωστόσο έχει αρκετά καλόγουστα και ενδιαφέροντα parts, δεν θα κουράσει τον θεατή και είναι ικανό να δώσει μια θετικότατη εντύπωση στον αδαή για τις δυνατότητες των TED machines. Μόνο σοβαρό του ελάττωμα που μπορώ να εντοπίσω είναι ότι απαιτεί την ύπαρξη κάρτας με SID chip και ίσως και το ότι θεματολογικά είναι λιγάκι "ό,τι να 'ναι". Παρόλα αυτά θεωρώ ότι αξίζει να το δει κανείς. Το βίντεο ακολουθεί οπότε θα μπορέσετε και εσείς να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα:

Penultimate+ 2: απλά, δεν υπάρχει!

Ε, ρε, πώς περνάει ο καιρός. Όχι ότι δεν το ξέραμε δηλαδή, αλλά να, τώρα έψαχνα τις παλιότερες αναρτήσεις στο blog για να δω πότε πήρα τον ένα και μοναδικό Commodore VIC-20 που είχα ποτέ και πότε αποφάσισα να τον... φιλέψω με το μοναδικό, το εκπληκτικό, το υπέροχο Penultimate cartridge από την thefuturewas8bit (και γαμώ τα ονόματα, BTW). Διαπίστωσα λοιπόν ότι κάπου το 2016 απέκτησα τον VIC-20 και περίπου ένα χρόνο αργότερα, το Δεκέμβριο του 2017, είχα πια στα χέρια μου το Penultimate cartridge. 6 χρόνια δηλαδή, και εμένα μου φαίνεται σαν χτες! Πότε πήρα τον VIC, πότε πήρα το Penultimate, πότε πέρασε ο καιρός και αναγκάστηκα να τα πουλήσω όλα (ένα μεγάλο "ευχαριστώ" σε όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις που μας έβγαλαν από τα μνημόνια και τώρα τρώμε με χρυσά κουτάλια να μην ξεχάσω) μπας και πληρώσω κανένα λογαριασμό, πραγματικά δεν το ξέρω. Η μόνη ικανοποίηση που μπορώ να αντλήσω από την όλη ιστορία είναι ότι το μηχάνημα πήγε σε καλά χέρια. Λάθος, να το διορθώσω: σε ΠΟΛΥ καλά χέρια. Ας μείνω με αυτή την ευχαρίστηση, τουλάχιστον.

Την αφορμή όμως για να γράψω αυτά που διαβάζετε μου την έδωσε ένα βιντεάκι του καναλιού "8-bit Show and Tell" (αν δεν το ξέρετε ψάξτε το, είναι πραγματικός θησαυρός) στο οποίο ο Robin παρουσιάζει μέσα σε μία ολόκληρη ώρα κάποια από τα καλούδια του ολοκαίνουριου Penultimate+ 2 cartridge. Και το τονίζω το "κάποια" γιατί όπως μας είπε ο άνθρωπος το cartridge αυτό έχει τόσες πολλές δυνατότητες που θα ακολουθήσει και τουλάχιστον ένα ακόμη βίντεο!

Για όσους δεν γνωρίζετε, από την πρώτη στιγμή και από το πρώτο Penultimate cartridge που κυκλοφόρησε, επρόκειτο για ένα add on που προσέφερε επέκταση μνήμης, διάφορα χρηστικότατα utilities καθώς και μια μεγάλη συλλογή από arcade classics για τον παρθενικό home computer της πάλαι ποτέ κραταιάς Commodore. Το Penultimate cartridge σύντομα διαδέχτηκε το Penultimate+ με κάποιες βελτιώσεις και πιο όμορφο user interface, το οποίο ακολούθησε - αρκετό καιρό αργότερα, είναι η αλήθεια - το ολόφρεσκο Penultimate+ 2. Αυτή η τελευταία υλοποίηση είναι και η πλέον πλήρης και εντυπωσιακή, αφού πέρα από διάφορα configurations επέκτασης μνήμης, filebrowser για συσκευές SD2IEC, machine language monitor και πάρα πολλά ακόμη που ούτε και εγώ τα γνωρίζω για να γράψω, περιέχει, ούτε λίγο ούτε πολύ και 200 πλήρη παιχνίδια!

Τα οποία παιχνίδια είναι η creme de la creme της game library της πλατφόρμας, με ελάχιστους κλασικούς (ή και πιο σύγχρονους) τίτλους να απουσιάζουν. Είναι τόσο πλήρης η λίστα των παιχνιδιών που εμπεριέχονται στο Penultimate+ 2 που πραγματικά αναρωτιέμαι εάν κάποιος διαθέτει έναν VIC-20 και αυτό το cartridge γιατί να πάρει οτιδήποτε άλλο σχετικό με το μηχάνημα; Δεν αναφέρομαι φυσικά σε οθόνη ή joystick, καταλαβαίνετε τι εννοώ!

Μια ακόμα καλύτερη ιδέα για το Penultimate+ 2 μπορείτε φυσικά να την πάρετε από το βίντεο του Robin που ακολουθεί. Εάν ενδιαφέρεστε να αγοράσετε το cartridge μπορείτε να το βρείτε λίγο φθηνότερα, εδώ.