Το Zeta Wing οδεύει προς την ολοκλήρωση. Και λίγα λόγια για τα space shooters.

Σας είχα γράψει πρόσφατα για την Sarah Jane Avory και τα παιχνίδια της για τον Commodore 64, ούτε ένας μήνας δεν έχει περάσει από τότε. Και θα ξαναγράψω και σήμερα, γιατί η Sarah δημιουργεί shoot 'em ups και, ακόμα και τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια, αυτό το είδος παιχνιδιών παραμένει από τα πολύ αγαπημένα μου. Είναι ίσως αυτή του η απλότητα, που σημαίνει ότι δεν θα κουράσεις το μυαλό σου παίζοντας, ότι δεν θα σπάσεις το κεφάλι σου διερωτώμενος πόσο διεστραμμένη ήταν η φαντασία του προγραμματιστή όταν π.χ. έφτιαχνε τον τάδε γρίφο, ή όταν δημιουργούσε κάποιο puzzle game του οποίου ο σχεδιασμός των επιπέδων απαιτούσε παίκτη με διανοητικό επίπεδο grandmaster του σκακιού και πάνω.

Όχι, τα shoot 'em ups δεν έχουν τίποτα από τα παραπάνω: μονάχα να αποφεύγεις τις βολές των αντιπάλων την ώρα που τους καταστρέφεις εσύ χρειάζεται. Και, αυτό που ακούγεται τόσο απλό στην θεωρία, μπορεί να είναι εξίσου απλό και στην πράξη, ή και το ακριβώς αντίθετο. Και εκεί είναι που ξεχωρίζουν τα πραγματικά αξιόλογα shooters από τον σωρό, είναι αυτό το fine tuning από τους προγραμματιστές που κάνει - για παράδειγμα - το Battle Squadron τόσο ανώτερο του Apidya, το Menace τόσο εθιστικότερο του Mega Typhoon και το Agony τόσο αρτιότερο αισθητικά του Lethal Xcess. Είναι αυτό που κάποτε, στα 90s, είχε πει ο μακαρίτης ο Steve Jobs για την Microsoft και τα προϊόντα της: "they just have no taste". Δεν είναι δηλαδή το πρόβλημα ότι τα ανωτέρω αναφερθέντα Apidya, Mega Typhoon και Lethal Xcess είναι κακά παιχνίδια: και ευχάριστα παίζονται, και η τεχνογνωσία των ανθρώπων που βρίσκονται από πίσω τους είναι εμφανής, και αυτοί που έφτιαξαν την μουσική και τα γραφικά τους ήταν εξειδικευμένοι επαγγελματίες. Το πρόβλημά τους είναι ότι όταν τα βάλεις δίπλα στα Battle Squadron, Menace και Agony αντίστοιχα, καταλαβαίνεις ότι κάτι τους λείπει, ότι είναι σαφώς ανώτερα του μετρίου αλλά και ότι - για λεπτομέρειες, ίσως - δεν αποτελούν μνημειώδεις στιγμές της gaming ιστορίας.

 

Κάπως έτσι για εμένα ήταν η κατάσταση σε ό,τι είχε να κάνει με τα shoot 'em ups του Commodore 64, και δη τα horizontally ή vertically scrolling space shooters: χιλιάδες δημιουργήθηκαν και κυκλοφόρησαν, αλλά σχεδόν κανένα δεν είχε αυτό το "κάτι", αυτό το συστατικό που, σε σωστή ποσότητα, θα το έκανε να ξεχωρίζει και να προσφέρει ένα αξιοζήλευτο σύνολο ομαλότητας, εθιστικότητας και διασκέδασης συνεπικουρούμενο από αξιοπρεπή γραφικά και ήχο. Όλα κάπου έχαναν. Και σε αυτό δεν έφταιγε το hardware του Commodore 64, ίσα-ίσα που, στην εποχή των 8μπιτων, ο 64άρης ήταν εφοδιασμένος με ένα τόσο ανώτερο chipset για γραφικά και ήχο, που ξεχώριζε σαν λαμπερή, κατακόκκινη Ferrari ανάμεσα σε στόλο από Autobianchi!

Ώσπου, εντελώς ξαφνικά, out of the blue που λέμε και στη γειτονιά μου, εμφανίστηκε η Sarah Jane Avory με το Neutron (και αργότερα το Santron). Και εκεί διαπίστωσα ότι ναι, υπήρχε μπροστά μου η απόδειξη, ότι μετά από τόσες δεκαετίας αναζήτησης, βρέθηκε ένα space shooter στον Commodore 64 που ήταν επιπέδου coin op, arcade quality, ρε παιδάκι μου. Που δεν είχε υπέροχα γραφικά αλλά ανύπαρκτο gameplay, ή αξιοπρεπές playability με απαράδεκτη αισθητική, ασύλληπτη δυσκολία ή κάτι άλλο από όλα αυτά που είχα συναντήσει στο παρελθόν: όχι, το Neutron ήταν αυτό που έπρεπε, φτιαγμένο ακριβώς όπως έπρεπε. Με το gameplay που μονάχα ένας πραγματικός gamer θα μπορούσε να δημιουργήσει και που πραγματικοί gamers θα μπορούσαν να εκτιμήσουν. Και όλα αυτά χρησιμοποιώντας μονάχα το ένα τέταρτο της μνήμης του 64άρη, δηλαδή 16ΚΒ! Εκεί είναι που μένεις άφωνος, που σηκώνεις τα χέρια ψηλά, που σου κρεμάει το σαγόνι και που αναρωτιέσαι πώς στο καλό χρειάστηκε να περάσουν 35 χρόνια από τη στιγμή που βρέθηκε για πρώτη φορά ο Commodore 64 στις προθήκες των καταστημάτων μέχρι να φτιαχτεί γι' αυτόν ένα πραγματικά super duper scrolling space shooter; (για να είμαι απολύτως ακριβής εξαιρετικό ήταν αναμφίβολα και το Galencia που προηγήθηκε χρονικά, αλλά αυτό δεν ήταν scrolling - πέραν του bonus round - και "έτρωγε" ολόκληρα τα 64ΚΒ της μνήμης. Παιχνιδάρα, παρόλα αυτά)

 

Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι ότι η Sarah μας καλόμαθε, και πλέον περιμένουμε πώς και πώς τα νέα της παιχνίδια. Και, αν αρχικά είχαμε την εντύπωση ότι αυτό που θα κυκλοφορούσε πρώτο θα ήταν το horizontally scrolling Soul Force, τελικά φαίνεται ότι το παιχνίδι εδώ και αρκετό καιρό αναπτύσσεται παράλληλα με το vertical scroller Zeta Wing. Το τελευταίο "πατάει" στην engine του Neutron και δανείζεται στοιχεία από εκείνο, αλλά πλέον εκμεταλλεύεται όλη τη μνήμη του Commodore 64, με αποτέλεσμα μεγάλη ποικιλία στα γραφικά και τον σχεδιασμό των levels αλλά και πολυεπίπεδο parallax scrolling! 

 

 Καθώς αμφότερα τα παιχνίδια οδεύουν προς την ολοκλήρωσή τους και θεωρείται σχεδόν σίγουρο ότι τουλάχιστον ένα από αυτά θα κυκλοφορήσει πριν το τέλος της χρονιάς, σας αφήνω με 2 videos από τα οποία μπορείτε να καταλάβετε ακριβώς για τι πράγμα σας μιλάω τόση ώρα, γιατί ανυπομονώ τόσο πολύ αλλά και το ότι - τουλάχιστον το Zeta Wing - είναι σχεδόν έτοιμο. Μέχρι να κυκλοφορήσει, απλά βγάζω για μία ακόμα φορά το καπέλο στην δημιουργό του...