Bad bad Sony!

Είναι η καλύτερή μου όταν αναγνώστες του blog μου δίνουν αφορμή για μια ανάρτηση ή, ακόμα καλύτερα, και για έναν ενδιαφέροντα διάλογο. Πρόσφατα ένας φίλος μου εξέφρασε την λατρεία του για την Sony, σε σχέση φυσικά με το (τα) Playstation. Όντας πολλάκις απογοητευμένος όλα αυτά τα χρόνια - μην ξεχνάμε ότι το original Playstation είδε το φως της μέρας το μακρινό 1994 - από τον Ιαπωνικό κολοσσό, αναρωτήθηκα πώς κάποιος μπορεί να "γουστάρει Sony"; Αν κρίνω από παρόμοιες/ανάλογες τοποθετήσεις φίλων και γνωστών τα προηγούμενα χρόνια που υπέπεσαν στην αντίληψή μου, αυτό το "γουστάρω Sony" είχε περισσότερο να κάνει με την αντιπάθεια προς το αντίπαλο δέος (Microsoft/XBOX ή Nintendo) ή ήταν απλά έκφραση θαυμασμού για τους αποκλειστικούς τίτλους της εταιρίας (Gran Turismo, God Of War, Uncharted, The Last Of Us, Tekken κλπ). Πριν προχωρήσω παρακάτω, οφείλω να θυμίσω προς πάσα κατεύθυνση ότι ΔΕΝ αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για μια φυσιολογική ζωή το να δηλώσει κάποιος "οπαδός Sony", "λάτρης Nintendo" ή οτιδήποτε άλλο: δεν είστε υποχρεωμένοι σώνει και καλά να ανεβείτε στο άρμα κάποιου πολυεθνικού κολοσσού ο οποίος δεν δίνει δεκάρα για την πάρτη σας (παρά μόνο για τα περιεχόμενα του πορτοφολιού σας) έτσι απλά για να ανήκετε κάπου. Όπως και σε διλήμματα τύπου "Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός", "Amiga ή Atari", "Mercedes η B.M.W.", "Γαρδέλης ή Μιχαλόπουλος" δεν έχετε κανένα ιερό καθήκον να επιλέξετε κάποιον ή κάτι απ' τα δύο εάν σας αρέσουν ή τα απεχθάνεστε (κυρίως το δεύτερο) εξίσου!

Αλλά, ας θυμηθούμε λίγο πώς μπήκε η Ιαπωνική εταιρία στη ζωή μας. Για τη γενιά μου (πατημένα 40) μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του '80 η Sony ήταν μια σεβαστή εταιρία στον χώρο των στερεοφωνικών συγκροτημάτων και των τηλεοράσεων, που όμως δεν προκαλούσε και (τεχνολογικές) ονειρώξεις όπως εταιρίες τύπου Nakamichi ή Bang & Olufsen. Αυτό άρχισε όμως να αλλάζει κάπου εκεί, προς τα τέλη της χρυσής δεκαετίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (7 πρωταθλήματα, 3 κύπελα, 1 ευρωπαϊκό) όταν εμφανίστηκαν οι πρώτες τηλεοράσεις της Sony με οθόνες Trinitron (και αργότερα FD Trinitron) ρίχνοντας τον ανταγωνισμό στα βράχια, όντας μάλλον ό,τι καλύτερο έχουμε συναντήσει σε οθόνες τεχνολογίας καθοδικού σωλήνα (CRT). Στα μέσα πλέον των 90s ήταν κλασική ανά την επικράτεια η φράση "πήρα μια καινούρια τηλεόραση Sony, από τις καλές, τις Made in Japan". Κάπου εκεί έσκασε μύτη και η πρώτη κονσόλα της εταιρίας, που έμελε, κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, να αποτελέσει τη σημαντικότερη και πλέον επιδραστική παιχνιδομηχανή όλων των εποχών, φέρνοντας τα πάνω-κάτω στον κόσμο του gaming και αλλάζοντας οριστικά και αμετάκλητα το τότε υπάρχον status quo, σε μια αγορά όπου "έπαιζαν μπάλα" η Nintendo και η Sega. Και καθώς εκείνα τα χρόνια ξεκινά και η δική μου σχέση με το θαυματουργό γκρίζο κουτί που τότε άκουγε στο όνομα "PSX", σιγά-σιγά, πίσω από τον θαυμασμό για τα υπέροχα νέα 3D παιχνίδια, αρχίζουν να υποβόσκουν και οι πρώτες αμφιβολίες μου για την πολιτική της εταιρίας απέναντι στους πελάτες της...

Το πρώτο μοντέλο του original Sony Playstation που κυκλοφόρησε στην αγορά της γηραιάς ηπείρου ήταν το SCPH-1002. Στο πίσω του μέρος δέσποζαν τα parallel και serial ports, η A/V έξοδος (που διατηρήθηκε παραδόξως μέχρι και στο Playstation 3) αλλά και τα 3 RCA ports - video, left audio και right audio. Δεν γνωρίζω προσωπικά πόσοι χρησιμοποιούσαν το Playstation με 2 οθόνες ταυτόχρονα ή πόσοι ήθελαν τα RCA ports να βρίσκονται επάνω στην κονσόλα κι όχι στο καλώδιο σύνδεσης με την τηλεόραση και φυσικά το ίδιο δεν γνώριζε ούτε η Sony, η οποία, στην πρώτη της χρονικά (θα ακολουθούσαν πολλές) κίνηση τύπου "είμαι η Sony και κάνω ό,τι γουστάρω" αποφάσισε, με την έκδοση SCPH-5502 της κονσόλας, να θυσιάσει τα RCA ports. Μικρό το κακό και ίσως και να μην ενόχλησε σχεδόν κανέναν, αφού οι RCA συνδέσεις συνέχιζαν να υπάρχουν μέσω του A/V καλωδίου και, το σημαντικότερο, αφού η έλευση της έκδοσης SCPH-5502 συνοδεύτηκε με μια γενναία μείωση της τιμής της παιχνιδομηχανής...

Καθώς τα χρόνια περνούσαν, το Playstation πουλούσε σαν τρελό (102,5 εκατομμύρια κονσόλες ο τελικός απολογισμός) και η Sony κυκλοφορούσε νέες εκδόσεις της κονσόλας, με σκοπό τη βελτίωση της ποιότητας και της αξιοπιστίας/διάρκειας ζωής του προϊόντος της (βασικά, ο σημαντικότερος πραγματικός σκοπός ήταν η μείωση του κόστους κατασκευής). Όταν πλέον κυκλοφόρησε η "βελτιωμένη" έκδοση SCPH-9002, όσοι είχαν ή σκόπευαν να αγοράσουν περιφερειακά που συνδέονταν στο parallel port διαπίστωσαν με έκπληξη ότι η υποδοχή είχε κάνει φτερά!  Καμία εξήγηση ή επαρκής δικαιολογία από πλευράς Sony, απλά θυσίασαν ένα port της κονσόλας τη στιγμή που στην αγορά κυκλοφορούσαν περιφερειακά που συνδέονταν σε αυτό!

Όταν πλέον το original Playstation έδωσε τη θέση του στον διάδοχό του, το Playstation 2, η Sony, βλέποντας ότι το PSX συνέχιζε να πουλάει, το αντικατέστησε με το (φθηνότερο για τους καταναλωτές αλλά κυρίως για την μαμά εταιρία) PS One, από το οποίο αφαιρέθηκαν κατά την (πλέον) προσφιλή συνήθεια το serial port και το reset button. Δηλαδή, πάλι καλά να λέμε που το PS One ήταν το τελευταίο μοντέλο του original Playstation, γιατί, αν συνέχιζαν, μπορεί να αφαιρούσαν και τα ports για τα joypads! Περιληπτικά λοιπόν, μέσα στα 11 χρόνια της εμπορικής καριέρας του, το Playstation "έχασε" serial port, parallel port, 3 x RCA ports και reset button! Η Sony, αν μη τι άλλο, είχε πλέον δώσει το στίγμα της...

(Συνεχίζεται...)