Παρόλες τις "περικοπές" της Sony στο hardware του original Playstation που σας ανέφερα στο προηγούμενο μέρος, τίποτα δεν μπορούσε να ανακόψει την πορεία της κονσόλας η οποία, κυριολεκτικά, είχε συντρίψει οποιονδήποτε αντίπαλο πέτυχε στο διάβα της. Όμως, καθώς τα χρόνια περνούσαν, οι ανταγωνιστές της Sony άρχισαν να εποφθαλμιούν την πρωτοκαθεδρία της και παρουσίασαν ανταγωνιστικά προϊόντα προκειμένου να την αμφισβητήσουν και εμπράκτως. Και, αν το Nintendo 64 (αν και τεχνολογικά ανώτερο του Playstation) ήταν μια απόπειρα της Nintendo να πυροβολήσει τα ίδια της τα πόδια αφού χρησιμοποιούσε cartridges αντί των πολύ φθηνότερων και μεγαλύτερων σε χωρητικότητα CD-ROMs και δεν ανησύχησε ιδιαίτερα την Sony, δεν συνέβη το ίδιο και με την ύστατη - όπως αποδείχθηκε - hardware προσπάθεια της πάλαι ποτέ κραταιάς Sega: το Dreamcast, που κυκλοφόρησε το 1998, υπερτερούσε του Playstation σε όλους τους τομείς, πλην του διαθέσιμου software (βλέπε παιχνίδια). Το καμπανάκι χτύπησε για την Sony και δεν πέρασε διόλου απαρατήρητο όπως αποδείχθηκε, καθώς, λίγους μήνες αργότερα, ανακοινώθηκε το Playstation 2 το οποίο και κυκλοφόρησε τελικά το 2000.
Πώς όμως θα ήταν δυνατό για τη Sony να διασφαλίσει ότι το Playstation 2 θα είχε επιτυχία αντίστοιχη με αυτή του προκατόχου του; Τι θα μπορούσε να εγγυηθεί ότι η νέα κονσόλα, η οποία, σε αντίθεση με το πρώτο Playstation δεν θα μπορούσε να παρουσιάσει κάτι ριζικά νέο και πρωτοπόρο (3D), θα αντικαθιστούσε το PSX στα ανά την υφήλιο σαλόνια και νεανικά δωμάτια; Οι άνθρωποι της Sony, σκεπτόμενοι απολύτως λογικά, προίκισαν το Playstation 2 με hardware συμβατότητα με τον προκάτοχό του και, όχι μόνο αυτό, αλλά και με συμβατές υποδοχές για χειριστήρια, κάρτες μνήμης αλλά και audio/video έξοδο. Στην ουσία, κάθε PS2 έκρυβε στο motherboard του και ένα ολόκληρο (συμπυκνωμένο) PSX. Έτσι, μέχρι να αρχίσουν να κυκλοφορούν μαζικά software τίτλοι για τη νέα κονσόλα, οι αγοραστές αυτής θα μπορούσαν να αρκεστούν στην τεράστια βιβλιοθήκη του πρώτου Playstation.
Μια άλλη πανέξυπνη κίνηση της Sony ήταν το hype που δημιούργησε πριν την κυκλοφορία της νέας παιχνιδομηχανής, διαφημίζοντας ότι θα διέθετε hardware που όμοιό του δεν είχε υπάρξει ποτέ μέχρι τότε, καθιστώντας μάλιστα τα 3D παιχνίδια σχεδόν ρεαλιστικά. Μάλιστα, για να επιβεβαιώσει (;) τους ισχυρισμούς της, βάφτισε τον επεξεργαστή του Playstation 2 με το εντυπωσιακό "Emotion Engine" και την GPU "Graphics Synthesizer"!
Κι όμως, αν τα προηγούμενα ήταν αναμφίβολα μεγάλα ατού σε σχέση με τον ανταγωνισμό (Dreamcast) το μεγαλύτερο "κόλπο" της Sony ήταν η ενσωμάτωση DVD-ROM drive στο Playstation 2: ας μην ξεχνάμε ότι το 2000 είχε μόλις ξεκινήσει η χρυσή εποχή των DVDs, και τα αντίστοιχα players ήταν ακόμα ακριβά. Η Sony, προσφέροντας τη δυνατότητα αναπαραγωγής ταινιών σε δίσκους DVD στο PS2 στην ουσία έπειθε ακόμα και όσους δεν ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για τα video games να αγοράσουν την κονσόλα της, καθώς, όπως αποδείχθηκε, το 2ο Playstation ήταν ένα εξαιρετικό DVD player.
Όπως ήταν αναμενόμενο - και καθώς το τεχνικά ανώτερο XBOX της Microsoft και το Gamecube της Nintendo δεν υπήρχαν ακόμα στον ορίζοντα -, το Playstation 2 πούλησε σαν ζεστό ψωμί, και, κατά τη διάρκεια της 14ετούς πορείας του στην αγορά (2000-2013) βγήκαν από τις γραμμές παραγωγής της Sony ούτε λίγο ούτε πολύ 155 εκατομμύρια κονσόλες, καθιστώντας τον διάδοχο του PSX την πλέον επιτυχημένη παιχνιδομηχανή όλων των εποχών! Φυσικά, όπως ήταν αναμενόμενο, η Sony, στην προσπάθειά της να αντιμετωπίσει την πειρατεία αλλά και να μειώσει το κόστος κατασκευής της κονσόλας άλλαξε αρκετά το hardware αυτής, με αποτέλεσμα να κυκλοφορήσουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, 16 διαφορετικές εκδόσεις (συμπεριλαμβάνεται και το PS2 slim που κυκλοφόρησε από το τέλος του 2004 και μετά)!
Όπως και στην περίπτωση του PSX, το Playstation 2 όλο και κάτι "έχανε" (hardware-wise) καθώς περνούσαν τα χρόνια, αλλά, για πρώτη φορά στα χρονικά της Sony, έγιναν και κάποιες προσθήκες! Συνοπτικά, με την έλευση του PS2 slim χάθηκε η δυνατότητα για εγκατάσταση εσωτερικού IDE σκληρού δίσκου και μαζί με αυτήν η ευκαιρία για κάποιον να χρησιμοποιήσει το Linux που είχε κυκλοφορήσει η ίδια η Sony για την κονσόλα. Επίσης καταργήθηκε το mini Firewire port που έτσι κι αλλιώς δεν χρησιμοποιήθηκε πουθενά. "Πταίσματα", θα μπορούσε να πει κανείς σε σχέση με αυτά που συνέβησαν στην περίπτωση του original Playstation και μάλλον θα έχει και δίκιο, καθώς τα slim PS2 ήταν εφοδιασμένα με LAN port και δέκτη υπερύθρων (για το remote control) τα οποία έπρεπε κανείς να αποκτήσει ξεχωριστά αν διέθετε τα πρώτα, "fat" Playstation 2. Βέβαια, θα πρέπει να αναφερθεί ότι το PS2 slim δεν ήταν μόνο μικρότερο σε μέγεθος από το fat, αλλά έδειχνε και πολύ πιο "φτηνιάρικο" (και προφανώς ήταν - ρίξτε μια ματιά στον τρόπο εισαγωγής και εξαγωγής των DVDs στις δύο κονσόλες και μετά τα ξαναλέμε).
Βλέπουμε λοιπόν ότι, στην περίπτωση του Playstation 2 ακολουθήθηκε από την Sony μια πολιτική που δεν οδήγησε σε ιδιαίτερα σημαντικές περικοπές στο hardware (αν και κάποιοι σίγουρα θα έχουν τις ενστάσεις τους στο θέμα του εσωτερικού σκληρού δίσκου) αλλά περισσότερο στο κόστος, με τελικούς κερδισμένους τους καταναλωτές - καθώς η κονσόλα φθήναινε όσο περνούσε ο καιρός - και, φυσικά, την ίδια την Sony (κυρίως). Τίποτα το ιδιαίτερα μεμπτό λοιπόν, έτσι δεν είναι;
Πολύ σωστά, γιατί το μεγάλο party θα γινόταν με την έλευση του Playstation 3, τον Νοέμβριο του 2006!
Σημείωση: οι υπέροχες φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο είναι δουλειά του καλού φίλου antnik και αποτελούν μέρος της φωτογράφησης που έγινε για το εξώφυλλο του 9ου τεύχους του περιοδικού Retro Planet.
(Συνεχίζεται...)
Μια άλλη πανέξυπνη κίνηση της Sony ήταν το hype που δημιούργησε πριν την κυκλοφορία της νέας παιχνιδομηχανής, διαφημίζοντας ότι θα διέθετε hardware που όμοιό του δεν είχε υπάρξει ποτέ μέχρι τότε, καθιστώντας μάλιστα τα 3D παιχνίδια σχεδόν ρεαλιστικά. Μάλιστα, για να επιβεβαιώσει (;) τους ισχυρισμούς της, βάφτισε τον επεξεργαστή του Playstation 2 με το εντυπωσιακό "Emotion Engine" και την GPU "Graphics Synthesizer"!
Κι όμως, αν τα προηγούμενα ήταν αναμφίβολα μεγάλα ατού σε σχέση με τον ανταγωνισμό (Dreamcast) το μεγαλύτερο "κόλπο" της Sony ήταν η ενσωμάτωση DVD-ROM drive στο Playstation 2: ας μην ξεχνάμε ότι το 2000 είχε μόλις ξεκινήσει η χρυσή εποχή των DVDs, και τα αντίστοιχα players ήταν ακόμα ακριβά. Η Sony, προσφέροντας τη δυνατότητα αναπαραγωγής ταινιών σε δίσκους DVD στο PS2 στην ουσία έπειθε ακόμα και όσους δεν ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για τα video games να αγοράσουν την κονσόλα της, καθώς, όπως αποδείχθηκε, το 2ο Playstation ήταν ένα εξαιρετικό DVD player.
Όπως ήταν αναμενόμενο - και καθώς το τεχνικά ανώτερο XBOX της Microsoft και το Gamecube της Nintendo δεν υπήρχαν ακόμα στον ορίζοντα -, το Playstation 2 πούλησε σαν ζεστό ψωμί, και, κατά τη διάρκεια της 14ετούς πορείας του στην αγορά (2000-2013) βγήκαν από τις γραμμές παραγωγής της Sony ούτε λίγο ούτε πολύ 155 εκατομμύρια κονσόλες, καθιστώντας τον διάδοχο του PSX την πλέον επιτυχημένη παιχνιδομηχανή όλων των εποχών! Φυσικά, όπως ήταν αναμενόμενο, η Sony, στην προσπάθειά της να αντιμετωπίσει την πειρατεία αλλά και να μειώσει το κόστος κατασκευής της κονσόλας άλλαξε αρκετά το hardware αυτής, με αποτέλεσμα να κυκλοφορήσουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, 16 διαφορετικές εκδόσεις (συμπεριλαμβάνεται και το PS2 slim που κυκλοφόρησε από το τέλος του 2004 και μετά)!
Όπως και στην περίπτωση του PSX, το Playstation 2 όλο και κάτι "έχανε" (hardware-wise) καθώς περνούσαν τα χρόνια, αλλά, για πρώτη φορά στα χρονικά της Sony, έγιναν και κάποιες προσθήκες! Συνοπτικά, με την έλευση του PS2 slim χάθηκε η δυνατότητα για εγκατάσταση εσωτερικού IDE σκληρού δίσκου και μαζί με αυτήν η ευκαιρία για κάποιον να χρησιμοποιήσει το Linux που είχε κυκλοφορήσει η ίδια η Sony για την κονσόλα. Επίσης καταργήθηκε το mini Firewire port που έτσι κι αλλιώς δεν χρησιμοποιήθηκε πουθενά. "Πταίσματα", θα μπορούσε να πει κανείς σε σχέση με αυτά που συνέβησαν στην περίπτωση του original Playstation και μάλλον θα έχει και δίκιο, καθώς τα slim PS2 ήταν εφοδιασμένα με LAN port και δέκτη υπερύθρων (για το remote control) τα οποία έπρεπε κανείς να αποκτήσει ξεχωριστά αν διέθετε τα πρώτα, "fat" Playstation 2. Βέβαια, θα πρέπει να αναφερθεί ότι το PS2 slim δεν ήταν μόνο μικρότερο σε μέγεθος από το fat, αλλά έδειχνε και πολύ πιο "φτηνιάρικο" (και προφανώς ήταν - ρίξτε μια ματιά στον τρόπο εισαγωγής και εξαγωγής των DVDs στις δύο κονσόλες και μετά τα ξαναλέμε).
Βλέπουμε λοιπόν ότι, στην περίπτωση του Playstation 2 ακολουθήθηκε από την Sony μια πολιτική που δεν οδήγησε σε ιδιαίτερα σημαντικές περικοπές στο hardware (αν και κάποιοι σίγουρα θα έχουν τις ενστάσεις τους στο θέμα του εσωτερικού σκληρού δίσκου) αλλά περισσότερο στο κόστος, με τελικούς κερδισμένους τους καταναλωτές - καθώς η κονσόλα φθήναινε όσο περνούσε ο καιρός - και, φυσικά, την ίδια την Sony (κυρίως). Τίποτα το ιδιαίτερα μεμπτό λοιπόν, έτσι δεν είναι;
Πολύ σωστά, γιατί το μεγάλο party θα γινόταν με την έλευση του Playstation 3, τον Νοέμβριο του 2006!
Σημείωση: οι υπέροχες φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο είναι δουλειά του καλού φίλου antnik και αποτελούν μέρος της φωτογράφησης που έγινε για το εξώφυλλο του 9ου τεύχους του περιοδικού Retro Planet.
(Συνεχίζεται...)
Όλα αυτά που γράφεις είναι πολύ ακριβή Πάνο, και έχω μόνο μια μικρή ένσταση ως προς την ποιότητα του PS2 slim: Αν προσέχει ο χρήστης τον τρόπο που βάζει το δισκάκι και κλείνει το πορτάκι (να είναι όσο γίνεται πιο μαλακός/ήρεμος) και το αντίστροφο, πιστεύω ότι το PS2 slim έχει πολύ καλή ποιότητα και θα κρατήσει πολλά χρόνια. Σαν κάτοχος ενός από τα μέσα του 2006 και μέχρι σήμερα δεν έχει παρουσιάσει το παραμικρό σε μέτρια προς κανονική χρήση. Έντεκα χρόνια ε... Πάντως, δικαίως πιστεύω θεωρείται η πιο πετυχημένη κονσόλα στην ιστορία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια για τα άρθρα στην Sony αλλά και γενικότερα στο retro gaming/computing.
Κάνεις εξαιρετική δουλειά!! Όπως και στο AP φυσικά!
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το slim PS2 κι εγώ είχα κρατήσει 3-4 τέτοια (τώρα πια έχω μόνο ένα) και δεν είχα ποτέ κάποιο πρόβλημα πέραν του laser του DVD-ROM το οποίο γενικώς είτα τα έφτυνε εντελώς είτε ήθελε συχνό καθάρισμα, ανεξάρτητα από το αν η κονσόλα ήταν τσιπαρισμένη ή όχι...
Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, αντίστοιχα προβλήματα είχα και τα fat PS2s, ειδικά τα τσιπαρισμένα. Από την άλλη, όσα PSX και PS3 είχα όλα αυτά τα χρόνια μπορώ να τα χαρακτηρίσω υποδειγματικά σε αυτό το κομμάτι, πέραν του original PSX (SCPH-1002) που από κάποιο σημείο και μετά έπρεπε να το τοποθετήσεις όρθιο ή ακόμα και ανάποδα προκειμένου να διαβάσει σωστά τα δισκάκια! :D