Review: Manical Drop για Atari ST

Manical Drop (Atari ST/STE/TT/Falcon) - DMA-SC

Το Manical Drop είναι ένα puzzle game του τύπου "3 or better" που εμφανίστηκε από το πουθενά στον διαγωνισμό Game Development του demoparty Outline το 2008 και, απλά, τον κέρδισε. Ίσως το "γιατί;" να μην γίνεται άμεσα αντιληπτό εάν απλώς κανείς κοιτάξει τα screenshots αλλά, πιστέψτε μας, πρόκειται για μία από τις περιπτώσεις που σαφέστατα το να κρίνουμε το βιβλίο από το εξώφυλλό του θα μας οδηγήσει σε άσχημες ατραπούς.

Το Manical Drop έχει επηρεαστεί - και όχι μόνο στο όνομα - από το Magical Drop της Data East, ένα παιχνίδι ιδιαίτερα γνωστό στα arcades. Δεν έχει γίνει κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια να φτιαχτεί κάτι γραφικά εφάμιλλο του coin op, αλλά από την άλλη έγινε μια προσπάθεια την οποία ο υπεύθυνος της παρούσας στήλης εκτιμά ιδιαίτερα, ήτοι το να δημιουργηθεί ένα αξιόλογο παιχνίδι που να τρέχει σε όλους τους υπολογιστές της σειράς ST. Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τα σημεία των καιρών όπου οι developers/sceners θεωρούν δεδομένο ότι ο ST που μάθαμε και αγαπήσαμε είχε blitter, σκληρό δίσκο και 4ΜΒ μνήμης (!) και ας ασχοληθούμε επιτέλους με ένα παιχνίδι που θα τρέξει το ίδιο άνετα στον πιστό και αγαπημένο σας 520STFM όπως και στον πανίσχυρο Falcon του ψωνισμένου φίλου σας!

Θα πούμε εξαρχής ότι γραφικά και ήχος στο Manical Drop σε καμία περίπτωση δεν εντυπωσιάζουν. Και, αν τα γραφικά θεωρήσουμε ότι απλώς "κάνουν τη δουλειά τους" δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί το ίδιο για το tune του παιχνιδιού το οποίο, εκτός από επαναλαμβανόμενο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι και (μάλλον) εκνευριστικό. Τα καλό είναι πως με τις αναφορές αυτές στα γραφικά και τον ήχο ήδη αφήσαμε στην άκρη τα όποια αρνητικά στοιχεία του παιχνιδιού καθώς, όλα τα υπόλοιπα είναι θετικά ή, στην χειρότερη περίπτωση, ουδέτερα. Ας τα δούμε λοιπόν αναλυτικότερα…

Ο σκοπός του Manical Drop είναι να σχηματίσει ο παίκτης κατακόρυφες στήλες 3 ή περισσότερων κομματιών του ίδιου χρώματος. Τότε, τα κομμάτια αυτά εξαφανίζονται από την οθόνη, επιβραβεύοντας ταυτόχρονα τον παίκτη με πόντους. Έχουμε την δυνατότητα να "κρατήσουμε" ένα ή και περισσότερα κομμάτια και να τα τοποθετήσουμε όπου επιθυμούμε, αρκεί αυτά να είναι του ίδιου χρώματος. Αυτά συμβαίνουν ενώ ταυτόχρονα προστίθενται γραμμές με χρωματιστά κομμάτια στο ανώτερο μέρος της οθόνης, σπρώχνοντας τα πάντα προς τα κάτω. Αν τα κομμάτια φτάσουν στο κατώτερο μέρος της οθόνης τότε το παιχνίδι τελειώνει - σκεφτείτε το κάπως σαν το Tetris αλλά από την ανάποδη!

Εκτός από τα "απλά" κομμάτια υπάρχουν και τα "special", που είναι τα combo, οι φούσκες και οι πέτρες, όλα με διαφορετικές ιδιότητες και χρησιμότητα. Αν τυχόν όλα αυτά σας δίνουν την εντύπωση ότι ακούγονται κάπως περίπλοκα, θα χαρείτε να μάθετε ότι το Manical Drop σας εξηγεί το πώς θα πρέπει να παίξετε μέσα από διαδοχικές εκπαιδευτικές οθόνες, σε ένα ευχάριστο και - σίγουρα - καλοδεχούμενο sequence.

Το παιχνίδι στο single player mode είναι ευχάριστο και διασκεδαστικό απαιτώντας, από ένα σημείο και μετά, γρήγορα αντανακλαστικά, ταχείες κινήσεις και αστραπιαίες αποφάσεις - γεγονός που το καθιστά ολίγον τι αγχωτικό, αλλά με την καλή έννοια. Ακόμα διασκεδαστικότερο είναι στο two player mode, εκεί όπου οι επιτυχίες κάθε παίκτη επιβραβεύονται με πρόσθετα κομμάτια στην οθόνη του αντιπάλου του, οδηγώντας σε καταστάσεις rock, του τύπου που γνωρίσαμε παλαιότερα στο "διπλό" Tetris. Είναι σίγουρα από τα πλέον θετικά στοιχεία του Manical Drop ότι μπορεί να διασκεδάσει όχι μόνο εσάς, αλλά και την κοπέλα σας ταυτόχρονα - αρκεί φυσικά να κατορθώσετε να εντοπίσετε το mouse/joystick port του Atari ώστε να συνδέσετε το 2ο χειριστήριο!

Και μιας και αναφερθήκαμε στο θέμα των χειριστηρίων, θα πρέπει να τονίσουμε ένα ακόμα πλεονέκτημα του Manical Drop, που δεν είναι άλλο από τις επιλογές που τίθενται στη διάθεση του παίκτη. Επί της ουσίας, μπορούν να ρυθμιστούν σχεδόν… τα πάντα (!), όπως το πλάτος της οθόνης σε μονό ή διπλό παιχνίδι, τα πλήκτρα/joystick/mouse που θα χρησιμοποιεί αυτός, η ύπαρξη ή όχι special κομματιών, το αν θα ακούγεται το tune, τα ηχητικά εφέ ή και τα δύο μαζί και πολλά-πολλά ακόμη. Όλα αυτά ρυθμίζονται πανεύκολα και με ιδιαίτερα απλό και λειτουργικό τρόπο, ενώ θα πρέπει ασφαλώς να τονιστεί ότι το παιχνίδι είναι GEM friendly και, όποτε το επιθυμείτε, μπορείτε με ένα απλό πάτημα του ESC να επιστρέψετε στο λειτουργικό. Επίσης, μπορεί να τρέξει από δισκέτα, από σκληρό δίσκο, από το Α: ή Β: drive και χωράει ακόμα και σε δισκέτα μονής όψεως, για όσους τυχόν υπάρχουν εκεί έξω που έχουν την ατυχία να διαθέτουν έναν από τους "φτηνούς" 520STFM ή κάποιον παλαιότερο 520ST.

Συνολικά, το Manical Drop είναι ένα ιδιαίτερα ευχάριστο και καλοφτιαγμένο παιχνίδι που μπορεί να χαρίσει από δεκάλεπτα μέχρι και ώρες διασκέδασης σε έναν ή δύο παίκτες και θα τρέξει απροβλημάτιστα σε οποιονδήποτε 16μπιτο Atari και αν διαθέτετε. Δεν θα σας εντυπωσιάσει με τα γραφικά ή τον ήχο του, αλλά θα χαρείτε να διαπιστώσετε ότι κρύβει πολλά ατού κάτω από… το καπό του! Σίγουρα είναι ένα από τα καλύτερα παιχνίδια για ST της τελευταίας δεκαετίας και, μιας και διατίθεται απολύτως δωρεάν, αποτελεί αναμφισβήτητα μια εξαιρετική επιλογή.

Βαθμολογία: 8/10

Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε στο 18ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2017.

The Spectrum Show επεισόδιο 139

Κι αυτός το χαβά του. Τι άλλο να πεις δηλαδή; Τα χρόνια περνάνε, ο κόσμος αλλάζει, αρκετοί από τους ανθρώπους που μεγάλωσαν με τον Spectrum έχουν πια φύγει από τη ζωή, το ίδιο και οι δημιουργοί του (Clive Sinclair, Rick Dickinson). Ε, και; Ο Paul Jenkinson δεν δείχνει να πτοείται από όλα αυτά και, να σας πω και κάτι; Μπράβο του. Ο άνθρωπος δεν μασάει, ξεκίνησε το The Spectrum Show τον Απρίλιο του 2012 και πλέον μπήκαμε στον Απρίλη του 2024! Μία γεμάτη ντουζίνα χρόνια ο Paul προσφέρει ατόφια, Spectrumικής φύσεως ενημέρωση σε όσους πιστούς έχουν την όρεξη να ασχοληθούν. Μη σας πω ότι μπορεί να τσίμπησε και κάποιους ακόμα που ορμώμενοι από τα βίντεό του μπήκαν και αυτοί στον μαγικό κόσμο του "γομολάστιχα"...

Στο νέο, 139ο επεισόδιο του The Spectrum Show o Mat Dolphin μας ξεναγεί στο Personal Computer Show του 1989 που ήταν το τελευταίο που έλαβε χώρα και ταυτόχρονα και το πλέον επιτυχημένο. Ο Paul με τη σειρά του παίζει για χάρη μας - και όχι μόνο - τα Star Wars και Kane και εξετάζει ενδελεχώς το ZX Pico MD, μία σύγχρονη συσκευή που εξομοιώνει το ZX Microdrive.

Τι περιμένετε λοιπόν; Κάντε μια βουτιά στον θαυμαστό κόσμο των 80s και του Spectrum clickάροντας το βίντεο που ακολουθεί!

Area 5150: το κορυφαίο τεχνικά demo όλων των εποχών;

Πριν από 6 ολόκληρα χρόνια, το καλοκαίρι του 2018, τότε που ακόμα δεν είχαμε ιδέα για πανδημίες, lockdowns και όλα τα υπόλοιπα που θα ακολουθούσαν, είχα γράψει ένα - απροσδόκητα ευμεγέθες, είναι η αλήθεια - κείμενο με αφορμή το 8088 MPH, ένα demo των groups Hornet, CRTC και Desire που ήρθε να μας αποδείξει ότι όλα όσα γνωρίζαμε για τις δυνατότητες του original IBM PC με τον Intel 8088 και την CGA ήταν, απλά, λάθος. Χρησιμοποιώντας το γνωστό πλέον "κόλπο" με την composite έξοδο της κάρτας γραφικών το εν λόγω demo απεικόνιζε ταυτόχρονα 16 χρώματα στην οθόνη σε graphics mode, αφήνοντας αποσβολωμένους όλους εμάς που φάγαμε χρόνια από τη ζωή μας "απολαμβάνοντας" τους κορυφαίους gaming τίτλους της εποχής σε άσπρο, μαύρο, κυανό και ματζέντα. Για τους "μερακλήδες" developers φυσικά υπήρχε και άλλη μία δυνατότητα, η επιλογή της εναλλακτικής τετραχρωμίας που αποτελούσαν τα κόκκινο, πράσινο, κίτρινο και μαύρο. "My god, it's full of colors!" θα μπορούσαμε να εκφράσουμε με σεβαστή δόση ειρωνείας αυτό που νιώθαμε, παραφράζοντας την κλασική ατάκα του David Bowman από το "2001: A Space Odyssey" (Stanley Kubrick, 1968). Τότε λοιπόν, τα μέλη των CRTC & Hornet μας έδειξαν με το 8088 MPH ότι, πέρα από τα 16 χρώματα, ο "ταπεινός" 5150, το πρώτο, original μοντέλο IBM PC του 1981, ήταν ικανός και για ομαλό scrolling και ανάλογο animation, σε πλήρη αντίθεση με ό,τι είχαμε μάθει. Το 8088 MPH ήταν αναμφίβολα ένα θαύμα από τεχνικής άποψης (όχι ότι υστερούσε αισθητικά, κάθε άλλο) και ως τέτοιο μνημονεύεται ακόμα και στις μέρες μας.

Προσωπικά, θεωρούσα αδύνατο να εμφανιστεί κάτι που να το ξεπεράσει. Δηλαδή, ΟΚ, το 8088 MPH τίκαρε 5-10 κατηγορίες που έγραφαν αρχικά δίπλα τους "δεν γίνεται". Τι άλλο να περιμένουμε πια; Το μόνο που δεν είχαμε δει - γιατί φυσικά ήταν αδύνατο - ήταν 16 χρώματα σε graphics mode ταυτόχρονα από την RGB έξοδο της CGA. Ή, ας πούμε, μίξη text με graphics mode στην ίδια γραμμή της οθόνης. Φυσικό ήταν που δεν τα είχαμε δει, γιατί ήταν ανέφικτα, σωστά; ΣΩΣΤΑ;

Βαθειά υπόκλιση στους ανθρώπους των CRTC & Hornet που εμφανίστηκαν και πάλι, το καλοκαίρι του 2022 (ναι, το ξέρω, άργησα, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ) με μια νέα παραγωγή, με τον ευρηματικό και πιασάρικο τίτλο "Area 5150". Και τα διέλυσαν όλα!

Τι να πω και τι να γράψω; Είναι από αυτές τις φορές που τα λόγια απλά δεν αρκούν. Μόνο οι εικόνες - και μάλιστα κινούμενες - μπορούν να δείξουν και στον πλέον αδαή τι κατέστη δυνατό από αυτούς τους υπερταλαντούχους coders, τους τσάρους του προγραμματισμού, τους ακούραστους εξερευνητές των tricks των microchips. Οπότε, απλά, ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ (ναι, με κεφαλαία, δεν είναι υπερβολή) το Area 5150:

 

Το κάνατε, Μείνατε με το στόμα ανοιχτό; Καταλάβατε ποια είναι πραγματικά η έννοια του "jaw dropping" και ότι κάποιες φορές αυτή δεν έχει την παραμικρή σχέση με 16μπιτες gaming πλατφόρμες των 80s; Ωραία. Δείτε τώρα και πώς υποδέχτηκε το κοινό την πρώτη παγκόσμια προβολή του Area 5150 στα πλαίσια του demoparty Evoke 2022, εδώ:

Για το τέλος φυσικά, σας κράτησα το καλύτερο: original IBM PC 5150 με το μαμίσιο έγχρωμο monitor IBM 5153 για το απόλυτο feeling:

Πώς; Είπατε τίποτα; Α, "respect". Μάλιστα. Συμφωνώ απόλυτα. Δεν ξέρω τι να πω: έχω δει - κυριολεκτικά - χιλιάδες demos όλα αυτά τα χρόνια σε κάθε συνηθισμένο ή "κουφό" μηχάνημα. Γνωρίζοντας πάνω-κάτω τις δυνατότητες της κάθε πλατφόρμας μπορείς να εκτιμήσεις τις περισσότερες φορές πόσο δύσκολα μπορεί να υλοποιηθεί προγραμματιστικά αυτό που βλέπεις μπροστά στα μάτια σου. Έχοντας και κάποιο αισθητικό κριτήριο μπορείς επίσης να αξιολογήσεις και που στέκεται καλλιτεχνικά η κάθε παραγωγή. Στην περίπτωση λοιπόν του Area 5150 θεωρώ ότι, τεχνικά, αυτό που μας σερβίρει είναι ό,τι πιο παλαβό, ανήκουστο, μη αναμενόμενο έχω δει τα τελευταία χρόνια. Μαζί ίσως με το ασύλληπτο Don't Mess With Texas. Εκεί, σε μια μοναχική κορυφή όπου μπορούν να βρεθούν μονάχα τα καλύτερα των καλύτερων. Το παρακολουθώ και το ξαναπαρακολουθώ και δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Απλά απίστευτο!

The Spectrum Show επεισόδιο 138

Τις τελευταίες μέρες του Φεβρουαρίου, όπως τακτικά πράττει στο τέλος κάθε μήνα εδώ και αρκετά χρόνια με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού, ο Paul Jenkinson ανέβασε το καινούριο επεισόδιο του The Spectrum Show στο YouTube προκειμένου εσείς, εγώ, και όλοι οι φίλοι του ZX Spectrum ανά την υφήλιο να το απολαύσουν.

Αυτή τη φορά ο Paul δοκιμάζει το ZX-AY, το υπέροχο αυτό περιφερειακό που εφοδιάζει τον 48άρη Spectrum με το soundchip του 128άρη. Έχοντας υπάρξει κάτοχος Spectrum από το μακρινό 1983 (μην κάνετε πράξεις, σας βλέπω!) μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι το μόνο που πραγματικά έλειπε από εμάς τους Speccy users και λοξοκοιτούσαμε με ζήλια προς το αντίπαλο στρατόπεδο (Commodore 64) ήταν ένα chip πολυκάναλου ήχου. Η Sinclair, εκεί στα στερνά της κυκλοφόρησε τον Spectrum 128 ο οποίος ήταν εφοδιασμένος με το πολύ διαδεδομένο ΑΥ-3-8912, αλλά οι εκατομμύρια χρήστες του γομολάστιχα και του Plus έμειναν με το παράπονο. Για να καλύψει αυτήν ακριβώς την ανάγκη λοιπόν κυκλοφόρησε το ΖΧ-ΑΥ και πραγματικά θα εκπλαγεί κανείς διαπιστώνοντας πόσο μεγάλο ποσοστό από τα παιχνίδια του 128άρη τρέχουν κανονικότατα σε έναν 48άρη με κουμπωμένο το μικρό add-on της Byte Delight!

Ο Paul όμως δεν περιορίστηκε στην παρουσίαση του ΖΧ-ΑΥ. Δοκίμασε επίσης το - εντυπωσιακότατο για τα μέτρα και τα σταθμά του Spectrum - Fiendish Freddy's Big Top o' Fun, το The Mighty Magus της πάλαι ποτέ κραταιάς Quicksilva, το (ολίγων απαιτήσεων, μιας και τρέχει σε 16Κ) Magic Meanie καθώς και ένα ακόμη hardware add-on, έναν πάμφθηνο κλώνο του Interface 2 της Sinclair.

Γενικώς έχουμε να κάνουμε με ένα αρκετά χορταστικό επεισόδιο που θεωρώ ότι δεν θα σας απογοητεύσει. Παρακολουθήστε το παρακάτω:

The Space is Broken: chapeau στους Fairlight

Το να πει κάποιος ότι οι Fairlight είναι ιστορικό group της demoscene είναι μάλλον περιττό. Το Σουηδικό αυτό team που ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1987 στον Commodore 64 από τους No.1 και Sir Galahad έχει μπει πλέον στο 37ο έτος της ζωής του με εκατοντάδες εντυπωσιακές παραγωγές στο παλμαρέ του, τόσο για τον 64άρη όσο και για την Amiga και τα PCs (αλλά και κάποιες κονσόλες κατά καιρούς).

Προσωπικά - και αναμενόμενα - είχα από πολύ παλιά τοποθετήσει τους Fairlight στη σφαίρα των "Legendary", γνωρίζοντάς τους μέσα από εντυπωσιακά cracktros - που άλλου; - στην πλατφόρμα που γεννήθηκε το είδος, ήτοι στον Commodore 64. Καθώς τα χρόνια περνούσαν και συχνά-πυκνά απολάμβανα demos του group κυρίως σε Amiga και C64 δε μπορούσα παρά να παρατηρήσω ότι συνήθως κάτι δε μου "κόλλαγε" την τελευταία 15ετία πάνω-κάτω στις παραγωγές των FLT. Να ήταν η μουσική; Να ήταν κάποια εντυπωσιακά από τεχνικής άποψης αλλά μονότονα sequences; Να ήταν κάποια demos που ναι μεν ήταν τεχνικά άρτια αλλά στερούνταν έμπνευσης και αισθητικής στον καλλιτεχνικό τομέα; Ίσως λίγο απ' όλα, το ρεζουμέ πάντως είναι ότι στην πλειονότητα των παραγωγών του group είχα φτάσει στο σημείο να κάθομαι να τα παρακολουθώ και να έχω ένα "ναι μεν, αλλά..." σφηνωμένο στην άκρη του μυαλού μου. Όχι πια, όμως!

Βλέπετε, ο δρόμος μου συναντήθηκε με αυτόν του "The Space is Broken", του υπέροχου αυτού demo των Fairlight για τον Commodore 64 η όλη ιδέα του οποίου βασίζεται στο ότι μας συμβαίνουν διάφορα βαρετά πράγματα στη ζωή μας που δεν μπορούμε να τα παρακάμψουμε πατώντας το πλήκτρο space όπως κάναμε στα cracktros και στα demos του 64άρη τα τελευταία χρόνια της προηγούμενης χιλιετίας. Οι Fairlight λοιπόν, για να μας αποζημιώσουν για το... χαλασμένο space, μας τρατάρουν εντυπωσιακά sequences με ασύλληπτα εφέ σε ταχύτατο ρυθμό, πασπαλισμένα με ένα εξαιρετικό techno soundtrack που δένει ιδανικά την όλη παραγωγή. Chapeau λοιπόν που λένε και οι Γάλλοι στους συντελεστές του The Space is Broken. Χωρίς περαιτέρω λόγια, απολαύστε:

Sidecart: το απόλυτο περιφερειακό για τον ST σας

Πριν από κανένα μήνα περίπου, εκεί που εν μέσω διακοπών παρακολουθούσα ράθυμα βιντεάκια που μου πρότεινε ο αλγόριθμος του YouTube, έπεσα πάνω σε ένα που αφορούσε ένα cartridge για τον Atari ST, ο δημιουργός του οποίου (του βίντεο, όχι του cartridge) υποστήριζε ότι είναι το κορυφαίο cartridge για τον - αδικημένο, είναι η αλήθεια - 16μπιτο υπολογιστή της Αμερικάνικης εταιρίας. "Καλά, τα έχουμε ακούσει εκατοντάδες φορές αυτά", σκέφτηκα. Αλλά, στάσου: το κορυφαίο cartridge για τον ST; Γιατί όχι; Σάμπως ξέρω πολλά cartridges για τον ST; Βασικά δεν θυμάμαι ποτέ να συνδέω κάτι στην εν λόγω θύρα επέκτασης και το μόνο αξιόλογο περιφερειακό που μου έρχεται στο μυαλό και μπαίνει εκεί είναι το NetUSBee. Άρα, γιατί όχι; Δεν είναι και τόσο ψηλά ο πήχης. Οπότε τελικά κάθισα να παρακολουθήσω το βίντεο, να δω περί τίνος επρόκειτο. Και, αλήθεια σας λέω, έπαθα την πλάκα μου!

Με την ατάκα "too good to be true" να τριγυρίζει στο μυαλό μου έσπευσα στο website του δημιουργού του cartridge που αποτελούσε το θέμα το video. Το cartridge αυτό ονομάζεται Sidecart (καλό,ε;) και το επίσημο website του είναι το www.sidecartridge.com. Εκεί λοιπόν διαπίστωσα ότι α) το Sidecart μπορούσα να το αποκτήσω έναντι 30€ συν τα έξοδα αποστολής και ότι β) είχε ήδη εξαντληθεί. Μιας και το site υποστήριζε ότι θα ήταν και πάλι διαθέσιμο στις 15 Ιανουαρίου σκέφτηκα να μη χάσω χρόνο και προχώρησα στην αγορά (υπήρχε η δυνατότητα να το αγοράσω και να μου αποσταλεί όταν θα είναι διαθέσιμο). Πράγματι, περί τις 20/1 έλαβα ένα email που με πληροφορούσε ότι το Sidecart είχε αποσταλεί και σε λίγες μέρες θα ήταν στα χέρια μου. Αλλά, μια και φτάσαμε ως εδώ, νομίζω ότι είναι καιρός να σας πω και τι είναι το Sidecart, δε νομίζετε;

Το Sidecart λοιπόν είναι ένα cartridge που - εντελώς χοντρικά - αποσκοπεί να απαλλάξει τους χρήστες των Atari ST/STE/Falcon από τη χρήση δισκετών. Δεν είναι όμως ούτε (μόνο) floppy disk drive emulator αλλά ούτε και (μόνο) mass storage device. Τα κάνει και αυτά, αλλά με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο από ότι είχαμε συνηθίσει μέχρι σήμερα. Προκειμένου να λειτουργήσει το Sidecart πρέπει να έχουμε συνδέσει επάνω του έναν microcontroller Raspberry Pi Pico W με headers (κόστος 9,10€ από το Nettop). Χάρη στο RPi το Sidecart έχει τη δυνατότητα να συνδεθεί με το ασύρματο δίκτυό μας και - το μαντέψατε - να "βγει" στο internet. Όχι όμως για να τρέξουμε κάποιον απαρχαιωμένο browser που δεν θα εμφανίζει σωστά ούτε σελίδες που έχουν να ενημερωθούν από την προηγούμενη χιλιετία, όχι. Για κάτι πολύ πιο ουσιαστικό: για να κατεβάσουμε - εντελώς αυτόματα, μάλιστα -, software. Αξιοσημείωτο είναι το ότι με τον τρόπο που λειτουργεί το Sidecart αποθαρρύνει τον ιδιοκτήτη του από την - αγαπημένη στους retro users - συλλογή δεκάδων χιλιάδων disk images και αυτό διότι τα πάντα είναι διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή χωρίς να έχουμε τίποτα αποθηκευμένο τοπικά. Ακούγεται καταπληκτικό και είναι, αλλά ας το εξετάσουμε λίγο πιο αναλυτικά, shall we?

Με το που παίρνουμε το Sidecart στα χέρια μας το πρώτο που έχουμε να κάνουμε είναι να συνδέσουμε πάνω του το Raspberry Pi Pico W μέσω των headers που τοποθετούνται στις κατάλληλες υποδοχές. Κατόπιν, και χωρίς καν να το βάλουμε σε κάποιον Atari, flashάρουμε μέσω USB καλωδίου το τελευταίο firmware που κατεβάζουμε από το website του Sidecart. Αυτή τη στιγμή η πλέον πρόσφατη έκδοση είναι η 0.14 beta, αλλά προτείνω ανεπιφύλακτα τη χρήση της καθώς με τις παλαιότερες εκδόσεις συνάντησα προβλήματα. Αφού περάσουμε λοιπόν το τελευταίο firmware, έχουμε τη δυνατότητα να συνδέσουμε το Sidecart στο cartridge port του ST μας, ή, εάν το επιθυμούμε, να του τοποθετήσουμε και μία microSD καρτούλα με floppy και ROM images. Αυτό το τελευταίο είναι προαιρετικό αλλά συνιστώ να γίνει προκειμένου να αποκτήσει το Sidecart την πλήρη λειτουργικότητά του. Δεν έχει σημασία το μέγεθος της microSD, ακόμα και μία καρτούλα 4-8GB είναι υπεραρκετή.

Αφού συνδέσουμε για πρώτη φορά το Sidecart στον Atari, ανάβουμε τον υπολογιστή και προχωράμε στο configuration του cartridge, ήτοι βασικά σκανάρουμε τα διαθέσιμα ασύρματα δίκτυα και του δίνουμε τον κωδικό για το δικό μας. Μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα διαπιστώνουμε ότι ο Atari έχει πάρει διεύθυνση IP, οπότε we 're good to go.

Το πρώτο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να φορτώσουμε κάποια ROM image - υπήρξαν καμιά 50αριά απ' όσο μαθαίνω -, είτε από την microSD είτε κατεβάζοντάς την από το internet. Το Sidecart είναι ρυθμισμένο να "επισκέπτεται" συγκεκριμένους web servers για να βρει και να κατεβάσει images, αλλά όποιος επιθυμεί μπορεί να μεταβάλλει αυτές τις ρυθμίσεις και να το βάλει να συνδέεται σε κάποιον δικό του server - αν και ειλικρινά δε βρίσκω το λόγο για κάτι τέτοιο. Αφού λοιπόν επιλέξουμε την ROM image που επιθυμούμε, το Sidecart την flashάρει στον... εαυτό του και πλέον λειτουργεί σα να ήταν το cartridge που διαλέξαμε. Φυσικά, όταν το θελήσουμε, με ένα πάτημα στο κουμπί SELECT και μία επανεκκίνηση μπαίνουμε πάλι στο menu του Sidecart.

Επειδή όμως καλές οι ROM images αλλά το 99,99% του software του ST ερχόταν σε δισκέτες, το Sidecart μπορεί να λειτουργήσει και ως floppy disk drive emulator. Μπορούμε είτε να... τιγκάρουμε την microSD καρτούλα με .ST αρχεία, είτε, ακόμα καλύτερα, να επιλέγουμε το παιχνίδι την εφαρμογή που επιθυμούμε από τα... άπαντα του ST που βρίσκονται στον web server που έχει preconfigured το Sidecart. Πραγματικά, ο όγκος του software που είναι άμεσα προσβάσιμος στους χρήστες του Sidecart είναι τόσο μεγάλος και η βιβλιοθήκη τόσο πλήρης, που αμφιβάλλω εάν κάποιος θα μπει στη διαδικασία να γράψει αρχεία στην microSD κάρτα. Ίσως κάποια demos ή κάτι καινούριο που θα θέλει να δοκιμάσει. Αλλιώς όλα τα υπόλοιπα βρίσκονται ήδη στον server στον οποίο συνδέεται το Sidecart. Α, και κάτι ακόμα: επειδή ακριβώς το Sidecart λειτουργεί με τον τρόπο που λειτουργεί και εξομοιώνει και floppy disk drive, δεν χρειάζεται καν να έχει λειτουργικό drive ο ST σας! Επίσης, σε αντίθεση με ACSI mass storage λύσεις που τρέχουν hard disk adapted εκδόσεις των παιχνιδιών που ζητούν 1-2-4ΜΒ μνήμης, το Sidecart θα είναι ικανοποιημένο στην πλειονότητα των περιπτώσεων με τα 512ΚΒ του 520ST! Καλό;

Δύο τελευταία πραγματάκια που πρέπει να αναφέρω: το πρώτο είναι ότι το Sidecart λειτουργεί με οποιονδήποτε υπολογιστή της σειράς ST που διαθέτει cartridge port, δηλαδή ουσιαστικά με όλους. Το ίδιο ισχύει και για την έκδοση της ROM που "φοράει" το μηχάνημα: παίζουν όλες. Οπότε μπορεί να δουλέψει σε όλους τους ST, STF, STM, STFM, STE, MegaST και Mega STE. Το δεύτερο θέμα στο οποίο θέλω να αναφερθώ είναι κάποια προβληματάκια που συνάντησα. Καταρχάς, πρέπει να είναι καθαρό, χωρίς σκόνες και σκουριές το cartridge port του ST σας. Στον πρώτο 1040STF που δοκίμασα - αλλά ο οποίος είχε περάσει ένα σεβαστό κομμάτι του βίου του μέσα σε... λάσπες (!) - το Sidecart δεν αναγνωριζόταν καν. Στον δεύτερο 1040STF που έχω και που είναι σαφώς σε καλύτερη κατάσταση, το Sidecart λειτούργησε με τη μία. Επίσης, κάποια (λίγα) floppy disk images δεν λειτουργούσαν σωστά. Αυτό είναι αναμενόμενο αφού στην παρούσα φάση το firmware που χρησιμοποιούμε είναι beta και η λειτουργία εξομοίωσης του floppy disk drive χαρακτηρίζεται ως "preview", γεγονός που σημαίνει ότι θα ολοκληρωθεί σε επόμενες εκδόσεις. Πάντως, ακόμα και όπως είναι σήμερα, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με floppy images από το internet (μην κοροϊδευόμαστε, πρόκειται για την απλούστερη και ευκολότερη λύση) η συμβατότητα του Sidecart είναι αξιοθαύμαστη και η λειτουργικότητά του υποδειγματική.

Συνολικά, η ετυμηγορία είναι κάτι παραπάνω από θετική. Με κόστος (μαζί με Raspberry και ταχυδρομικά) που δεν ξεπερνάει τα 45€, το Sidecart απογειώνει τον ST και καθιστά λειτουργικά ακόμα και μηχανήματα χωρίς floppy/hard disk drive. Είναι εύκολο στη χρήση του, δίνει άμεση πρόσβαση σε όλη τη βιβλιοθήκη software του ST και, τέλος, μια και συνδέεται στο internet μπορεί μελλοντικά να ενσωματωθούν και νέες δυνατότητες που αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν. Προσωπικά το θεωρώ εξαιρετικό και το συστήνω σε όλους τους Atari users χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη.

DIY Arcade Controller: τελειοποιώντας το χειριστήριο

Στις 29 Νοεμβρίου του περασμένου έτους είχα γράψει για το do-it-yourself USB arcade controller που έφτιαξα με τα parts που προμηθεύτηκα από το Nettop στην Καλλιθέα. Τώρα νομίζω ότι έφτασε ο καιρός να τελειοποιήσω το εν λόγω χειριστήριο, εκμεταλλευόμενος όλες τις δυνατότητες που αυτό δίνει. Το πρώτο πράγμα που έκανα λοιπόν ήταν να προμηθευτώ ένα οκτάγωνο gate για να εγκαταστήσω στο κάτω μέρος του (τύπου) Sanwa stick, κάτι που μικραίνει κάπως τις διαδρομές του μοχλού αλλά και τις κάνει πολύ πιο συγκεκριμένες. Δείτε παρακάτω και παρατηρείστε τις διαφορές:

Βέβαια, ψάχνοντας το θέμα λίγο παραπάνω διαπίστωσα ότι και το original τετράγωνο gate μπορούσε να ρυθμιστεί - περιστρέφοντας το κεντρικό του τμήμα- ώστε να κινείται αυστηρά και με μεγάλη σαφήνεια προς τέσσερις κατευθύνσεις (πάνω, κάτω, αριστερά και δεξιά) και ίσως να μην είχε χρειαστεί να περιμένω σχεδόν 2 μήνες (!) μέχρι να μου έρθει από Κίνα το οκτάγωνο gate! Τελικά όμως καταλήγω ότι - για τα προσωπικά μου γούστα, τουλάχιστον - με το οκτάγωνο gate έχει κανείς την απόλυτη αίσθηση και ακρίβεια. Οπότε όλα καλά και χαλάλι το δίμηνο.

Είχα αναφέρει από την προηγούμενη φορά αν δεν απατώμαι ότι το εν λόγω arcade controller παίζει πρακτικά με όλα τα λειτουργικά και σε όλα τα μηχανήματα - τουλάχιστον όλα όσα είχα εγώ στη διάθεσή μου για να το δοκιμάσω. Το μόνο μου - μεγάλο, όμως - παράπονο ήταν η απουσία autofire καθώς, με δεδομένο ότι τα αγαπημένα μου παιχνίδια είναι τα shoot 'em ups και ότι πλέον βαριέμαι του θανατά το ασταμάτητο τάκα-τάκα με το fire button, θα έπρεπε να βρω μία λύση. Αμ έλα που αυτή βρισκόταν 2 μήνες τώρα μπροστά στα μάτια μου!

Βλέπετε, το USB Zero Delay Encoder ήτοι η πλακέτα του κιτ που προμηθεύτηκα από τη Nettop παρέχει τη δυνατότητα για autofire (αλλά και για rapid fire) αλλά δεν ήξερα πώς να τη χρησιμοποιήσω! Τελικά, με λίγο ψάξιμο βρήκα πως το μόνο που είχα να κάνω ήταν να συνδέσω 3 κουμπιά στις θέσεις auto, rapid και CLR της πλακετούλας και να τα χρησιμοποιώ ως εξής: κρατώντας πατημένο το autofire πατάμε το κουμπί του οποίου επιθυμούμε να γίνεται αυτόματα και επαναλαμβανόμενα η λειτουργία - εν προκειμένω το fire button - και μετά αφήνουμε και τα 2 κουμπιά. Πλέον, έχουμε το autofire ενεργό! Αντίστοιχα λειτουργεί και το rapid fire, κρατώντας πατημένο το rapid fire και πατώντας μία φορά το fire button και αφήνοντας αμφότερα τα πλήκτρα στη συνέχεια. Με το κουμπί CLR και το αντίστοιχο fire button απενεργοποιούμε κατά το δοκούν το auto ή rapid fire που ενεργοποιήσαμε προηγουμένως. Και, αν αναρωτιέστε (όπως έκανα και εγώ, άλλωστε) ποια είναι η διαφορά του autofire με το rapid fire, απλά, στην περίπτωση του πρώτου δεν χρειάζεται να κρατάμε πατημένο το fire button για να πυροβολήσουμε ενώ στην περίπτωση του δεύτερου όσο το κρατάμε πατημένο ρίχνει αυτόματα.

Τώρα, μετά από όλα τα παραπάνω, το να κάτσω να αναλύσω τι σημαίνει και πόσο καλό είναι ένα USB arcade χειριστήριο που το συναρμολογείς μόνος σου, έχει 8 κουμπιά και λειτουργία auto και rapid fire στα 5 από αυτά, έχει καταπληκτικές βεντούζες που το κρατάνε σταθερό σε οποιαδήποτε επιφάνεια, παίζει παντού και κοστίζει συνολικά... 39€ (!), ε, δεν έχει και μεγάλο νόημα. Νομίζω ότι αποτελεί την πλέον τίμια λύση για όποιον ψάχνει USB χειριστήριο αυτού του τύπου και προσωπικά το απόλαυσα και το καταχάρηκα και φυσικά συνεχίζω να το κάνω. Μη σας πω ότι θα πάρω και δεύτερο...

The Spectrum Show επεισόδιο 137

Είναι στιγμές που - παρακολουθώντας κάποιο επεισόδιο του The Spectrum Show- πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται "μα για πόσο καιρό ακόμα θα βρίσκει υλικό;". Γιατί άλλο το να φτιάχνεις μια σειρά από βιντεάκια για retro computers γενικώς κι άλλο να επικεντρώνεσαι αποκλειστικά στον ZX Spectrum - όλο μεγάλη κι αν ήταν η κληρονομιά που άφησε ο κλασικός υπολογιστής της Sinclair - και να έχεις φτάσεις αισίως τα 137 επεισόδια, έτσι δεν είναι;

Φυσικά, είναι γεγονός ότι δεν σου αφήνουν όλα τα επεισόδια του The Spectrum Show την ίδια γεύση: κάποια είναι εξαιρετικά, κάποια συμπαθητικά ενώ υπάρχουν και κάποια που είναι απλά μέτρια. Αυτό δεν έχει να κάνει με την εκάστοτε δουλειά του δημιουργού του Show, του Paul Jenkinson, αλλά με τη θεματολογία του κάθε επεισοδίου περισσότερο. Και σίγουρα (;) υπάρχουν θέματα με τα οποία δεν έχει καταπιαστεί ακόμα ο Paul, αλλά προσωπικά μου δίνει την εντύπωση ότι έχει αγγίξει κατά καιρούς (θεματολογικά) αντικείμενα που ούτε καν θα μου περνούσαν από το μυαλό. Οπότε μπράβο του και ειλικρινά ελπίζω να μπορέσει να το κάνει για καιρό ακόμα, παρόλο που ήδη έχει καταρρίψει κάθε ρεκόρ σε αριθμό επεισοδίων για ένα τόσο συγκεκριμένο αντικείμενο.

Στο νέο επεισόδιο του The Spectrum Show που "ανέβηκε" πριν από μερικές ώρες το θέμα που κυριαρχεί είναι η παρουσίαση του The Personal Computer Show του 1988 που έλαβε χώρα στο εντυπωσιακό (και αχανές) Earls Court Exhibition Centre, έναν χώρο που πλέον δεν υπάρχει καθώς κατεδαφίστηκε το διάστημα μεταξύ 2014-2016, περίπου 80 χρόνια μετά τη δημιουργία του (1935-1937). Πέρα από το θέμα του Personal Computer Show του '88 στο 137ο επεισόδιο του The Spectrum Show μπορεί κανείς να δει παρουσιάσεις παιχνιδιών (παλιών και νέων), gameplay video & chat και ένα type-in listing. Ομολογουμένως η ύλη δεν είναι συγκλονιστική αλλά δεν μπορείς να απαιτείς από κάποιον να βρίσκεται για πάνω από 10 χρόνια στο peak της δημιουργικότητας και της έμπνευσής του, έτσι δεν είναι;

Προσωπικά δεν απογοητεύομαι: έχω εμπιστοσύνη στον Paul και στο έργο του και είμαι βέβαιος ότι μελλοντικά θα ακολουθήσουν αρκετά ακόμα επεισόδια που θα μας κάνουν να σκεφτούμε "ρε τι έφτιαξε πάλι ο άνθρωπος!". Till then...

c-Drug για Atari 8bit

Αν και πρόκειται για μία από τις πλέον διαχρονικές πλατφόρμες στην ιστορία των 8μπιτων μικροϋπολογιστών, τα 8bit μηχανήματα της Atari δεν έτυχαν ποτέ ιδιαίτερης προσοχής, αναγνώρισης ή έστω αξιόλογης εμπορικής πορείας στην Ευρώπη. Αποτέλεσμα του γεγονότος αυτού να είναι σχετικά άγνωστα στο ευρύ κοινό στη δική μας πλευρά του Ατλαντικού, ενώ, αντίθετα, στις Η.Π.Α. αποτέλεσαν - για κάποια χρόνια, τουλάχιστον - το αντίπαλο δέος του "πολύ" Commodore 64. Και γιατί όχι; Με τον ίδιο (ουσιαστικά επεξεργαστή), ένα κάρο χρώματα, ποιοτική κατασκευή, αξιοσημείωτα καλό ήχο και σχεδιασμό των υποκυκλωμάτων από τον ένα και μοναδικό Jay Miner σίγουρα είχαν τα φόντα να αντιπαρατεθούν απέναντι στο 64άρη. Και, άσχετα αν γνωρίζουμε ποιος κέρδισε τελικά, αυτό ελάχιστα αφαιρεί από την αξία των 8μπιτων υπολογιστών της Atari, με κάποιους από αυτούς πραγματικά να ξεχωρίζουν (800, 800XL, 130XE) έστω και για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.

Με την ευκαιρία της αναμενόμενης κυκλοφορίας του The400 Mini από την Retro Games Ltd. στις 28 Μαρτίου που θα δώσει τη δυνατότητα με αρκετά χαμηλό κόστος στο ευρύ κοινό να εξερευνήσει τον κόσμο των 8μπιτων Atari έστω και ετεροχρονισμένα, σκέφτηκα να σας δώσω μια γεύση από την πλατφόρμα - μετά από πολύ καιρό, είναι η αλήθεια - με ένα αρκετά παλιό, αλλά αρκούντως αντιπροσωπευτικό των δυνατοτήτων της demo, το c-Drug από το 2011.

 

Το c-Drug είναι μία παραγωγή των groups Agenda, Mad Team και laresistance και παρουσιάστηκε στο demoparty Silly Venture, το Νοέμβριο του 2011. Βασικά του χαρακτηριστικά είναι αυτά ακριβώς που εξιτάρουν κι εμένα προσωπικά: γρήγορος ρυθμός, καλό showcase των δυνατοτήτων του υπολογιστή, ταχεία εναλλαγή μεταξύ των διαφόρων parts και, το σημαντικότερο ίσως (και σίγουρα το πλέον σπάνιο, sorry κιόλας): καλό soundtrack. Το POKEY δίνει ρέστα και μπορεί οι δυνατότητές του να μη φτάνουν αυτές του SID, αλλά σίγουρα δεν υπολείπονται αυτών του AY-3-8912.

Χωρίς περαιτέρω σάλτσες και μπλα μπλα απολαύστε το c-Drug και πάρτε μια γεύση από τα 8μπιτα της Atari. Πού ξέρετε, μπορεί να σας "φτιάξει" και να τσεκάρετε κι εσείς στο ημερολόγιό σας την 28η του Μάρτη!

In Color για τον ZX Spectrum

Γεια σας, φίλες και φίλοι. Τούτη εδώ είναι η πρώτη ανάρτηση για το 2024 από τις (ελπίζω) πολλές που θα ακολουθήσουν, και ως εκ τούτου θα ξεκινήσω με τις πατροπαράδοτες αλλά ποτέ αρκετές ευχές για υγεία, μακροημέρευση, ευτυχία και, με δυο λέξεις, Καλή Χρονιά! 

Αν και αρχικά δεν είχα την παραμικρή ελπίδα ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο καθώς οι προτεραιότητές μου είχαν διαφοροποιηθεί αρκετά και η διάθεσή μου για γράψιμο είχε πάει περίπατο, παρόλα αυτά τη χρονιά που ολοκληρώθηκε πριν από 8 ημέρες κατάφερα να αυξήσω τον αριθμό των αναρτήσεων στο blog, από 44 το 2022 σε 48 το 2023. Είναι η πρώτη φορά που η πορεία είναι ανοδική από τότε που ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο, και κάτι που ομολογουμένως δεν συνηθίζεται στα blogs καθώς ο γενικός κανόνας είναι ότι όταν παίρνουν την κάτω βόλτα δεν υπάρχει επιστροφή. Μακάρι να αποτελέσει αυτό που διαβάζετε την εξαίρεση. Για την ιστορία, ξεκίνησα το 2016 με 309 (!) αναρτήσεις σε 10,5 μήνες, σχεδόν μία ανάρτηση ημερησίως. Δεν ξέρω πόσο κέφι και μεράκι είχα και δε μπορώ να διανοηθώ πού έβρισκα το χρόνο, αλλά ας είναι. Το 2017 έπεσα στις 179 αναρτήσεις, το 2018 στις 122, το 2019 για πρώτη φορά ο αριθμός ήταν διψήφιος (97), και ο... κατήφορος συνεχίστηκε και τα χρόνια που ακολούθησαν με 84 posts το 2020, 58 το 2021 και, όπως έγραψα και παραπάνω, 44 (all-time low) το 2022. Για να δούμε τι θα φέρει ο καινούριος χρόνος...

Ξεκινάμε λοιπόν με ένα demo, το In Color, το οποίο είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό. Τρέχει σε ZX Spectrum με 128ΚΒ μνήμης RAM και, πραγματικά, είναι τόσο πολύχρωμο και ομαλό, που παραπέμπει σε άλλες παραγωγές για άλλες, πιο "προικισμένες" πλατφόρμες. Ένα στοιχείο που το κάνει ξεχωριστό είναι το ότι σε πολλά από τα εφέ που βλέπουμε δείχνει να λάμπει δια της απουσίας του ο περιορισμός των 2 χρωμάτων ανά "μήτρα" των 8x8 pixels, κάτι που χαρακτήριζε τον Spectrum από την πρώτη μέρα της ζωής του και είχε ως αποτέλεσμα το περίφημο attribute clash με λιγότερο ή περισσότερο δυσάρεστες επιπτώσεις σε διάφορα παιχνίδια. Στο In Color όμως δεν θα συναντήσετε κάτι τέτοιο, καθώς τα μέλη των Darklite και των Offence μάλλον δεν είδαν απλά φως και μπήκαν, αλλά την γνωρίζουν την πλατφόρμα. Ειδικά για τους τελευταίους είναι γνωστό το ταλέντο τους και τα coding skills τους καθώς μόνο και μόνο στο blog μου με έχουν απασχολήσει ουκ ολίγες φορές (αλλά ποτέ μέχρι τώρα με demo για τον Spectrum).

Καθώς τα πολλά λόγια είναι φτώχεια (και ως πολυλογάς είμαι αναπόφευκτα πάμπτωχος!) λέω να σταματήσω την πάρλα και να σας αφήσω να απολαύσετε το In Color. Τώρα μόλις ξεκίνησε η χρονιά, ας μην σας ταράξω στα... "σεντόνια". Ακόμα, τουλάχιστον.