Τετάρτη 29 Αυγούστου 2018

Ο καιρός πλησιάζει...

Διακοπές είχαμε, μπορεί να ξεχάστηκαν, άνθρωποι είναι. Λογικό να κάνει κάποιος αυτή τη σκέψη βλέποντας να κοντοζυγώνει ο Σεπτέμβριος και να μην υπάρχει καμία ενημέρωση για το νέο τεύχος (21ο) του Retro Planet. Όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει: όχι μόνο δεν ξεχαστήκαμε, αλλά πέσαμε με τα μούτρα στη δουλειά από νωρίς, φτάνοντας στο σημείο ήδη από τα τέλη Ιουλίου να απομένουν μερικές μονάχα πινελιές για την ολοκλήρωση του φθινοπωρινού τεύχους!

Δεν θα σας πω περισσότερα, κάντε υπομονή κάποιες μέρες ακόμα. Το 21ο τεύχος του Retro Planet θα κυκλοφορήσει σύντομα, ενώ ταυτόχρονα θα συμπληρώνονται και 5 ολόκληρα χρόνια από τον Σεπτέμβριο του 2013, τότε που το παρθενικό μας τεύχος υλοποιήθηκε τελικά προς έκπληξη των υπολοίπων αλλά και εμάς των ιδίων σε κάποιο βαθμό.

Περισσότερα από την επόμενη εβδομάδα...


Τρίτη 28 Αυγούστου 2018

Μερικά Beats για τον Commodore 64

Ξέρω, έχετε επιστρέψει από τις διακοπές, προσπαθείτε σαν ζαλισμένα έντομα να προσαρμοστείτε στους τρελούς ρυθμούς και την αδυσώπητη ρουτίνα της ζωής στην πόλη κι εγώ το χαβά μου, να σας γράφω για demos σε retro computers. Ναι, προφανώς δεν μπορώ να σας προσφέρω σανίδα σωτηρίας αλλά αν καταφέρω έστω και για λίγο να αποσπάσω την προσοχή σας από την μαυρίλα της καθημερινότητας κάτι θα έχουμε καταφέρει, έτσι δεν είναι;

Ας πάμε λοιπόν στο demo που ονομάζεται "Beats" που παρουσίασε το - ομολογουμένως αρκετά ενεργό - group Atlantis στο demoparty Datastorm πέρυσι το καλοκαίρι όπου και κατέλαβε μετά επαίνων την 2η θέση στην κατάταξη.

Θα θεωρούσε κανείς ότι ένα demo που φέρει τον τίτλο "Beats" σε μια πλατφόρμα με ηχητικές δυνατότητες που ξεχωρίζουν όπως είναι ο Commodore 64 θα εντυπωσίαζε με την μουσική του. Αμ δε! Δεν ξέρω, έχοντας στο μυαλό μου το SID συνυφασμένο με τις θεϊκές μελωδίες των Rob Hubbard, Ben Daglish, Martin Galway, Tony Crowther και άλλων εμβληματικών συνθετών των 80s προσωπικά αδυνατώ να συμπαθήσω οποιοδήποτε SID tune δεν τις θυμίζει και έτσι ίσως και να αδικώ το Beats και παρόμοιες (στο ύφος του ήχου) δημιουργίες. Το σίγουρο είναι ότι, ακόμα και αν σε εμένα προσωπικά η μουσική του demo των Atlantis δεν κάνει "κλικ" σίγουρα δεν είναι ενοχλητική ή κάτι τέτοιο ώστε να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για την απόλαυσή του.


Και πραγματικά μπορεί να το απολαύσει κανείς. Αν και δεν πρόκειται για την πλέον εντυπωσιακή δημιουργία όλων των εποχών ή κάτι τέτοιο, στα 5μησι λεπτά που διαρκεί το Beats (τα υπόλοιπα είναι τα καλοφτιαγμένα greetings που κρατάνε μέχρι το τέλος) διακρίνεται από μία αξιοθαύμαστη ισορροπία parts καλοφτιαγμένων, αρκετά αξιόλογων αισθητικά και με ιδανικό ρυθμό εναλλαγής ώστε να μην κουράζουν σε καμία περίπτωση. Έτσι, αποτελεί συνολικά μία ομολογουμένως ευχάριστη για τον θεατή δημιουργία που ζορίζει επαρκώς το hardware ώστε να αποδώσει το τελικό αποτέλεσμα που έχω την αίσθηση ότι δεν πρόκειται να απογοητεύσει κανέναν.

Τι κάθομαι όμως και σας τα γράφω όλα αυτά; Μπορείτε να διαμορφώσετε και μόνοι σας άποψη παρακολουθώντας το Beats στο video που ακολουθεί ή κατεβάζοντάς το από εδώ προκειμένου να το δοκιμάσετε σε κάποιον εξομοιωτή ή, ακόμα καλύτερα, σε έναν πραγματικό 64άρη.


Κυριακή 26 Αυγούστου 2018

The Spectrum Show επεισόδιο 76

Αν και εχθές ήταν Σάββατο 25 Αυγούστου, ήτοι καιρός για ξεκούραση και χαλάρωση για την πλειοψηφία, ο Paul Jenkinson, πιστός στις προσταγές της δημιουργίας, της ενημέρωσης, της παραγωγικότητας και της συνέπειας ανέβασε ένα ακόμα επεισόδιο της δημοφιλούς στους ανά την υφήλιο Spectrum lovers σειράς του, του The Spectrum Show.

Επίσης, έναν ακριβώς μήνα πριν είχε κυκλοφορήσει και το 22ο τεύχος του περιοδικού του, το οποίο είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον και καλογραμμένο και μπορείτε να το κατεβάσετε εντελώς δωρεάν από εδώ.

Επιστρέφοντας στο 76ο επεισόδιο του The Spectrum Show, σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του 30λεπτου video ο Paul εξετάζει παιχνίδια για τον ZX Spectrum. Παλιά, νέα, type-ins, παιχνίδια που διατέθηκαν κανονικά στη αγορά και άλλα που δεν κυκλοφόρησαν ποτέ, τίτλους για 16Κ και 48Κ. Η ποικιλία είναι μεγάλη αλλά, τολμώ να πω ότι οι περισσότεροι τίτλοι δεν είναι και τόσο αξιόλογοι (το αντίθετο, μάλιστα) με αποτέλεσμα το νέο επεισόδιο, σε κάποια σημεία τουλάχιστον, να είναι κάπως κουραστικό - γεγονός που είναι πραγματικά πρωτόγνωρο για το The Spectrum Show.

Είμαι σίγουρος ότι το παραπάνω είναι εντελώς τυχαίο - το έχω διαπιστώσει και με το Retro Planet, άλλωστε: κάποιες φορές, κάτι που είναι ένα σύνολο από μικρότερα επιμέρους κομμάτια (θέματα) απλά μπορεί να μην "λειτουργεί" όπως θα έπρεπε ενώ άλλες το αποτέλεσμα μπορεί να είναι εντυπωσιακό. Η διαφορά είναι στις λεπτομέρειες και προφανώς δεν θα ήθελα με κανέναν τρόπο να κακοκαρδίσω τον Paul, έναν άνθρωπο που έχει προσφέρει και με το παραπάνω στην retro community. Συνεπώς μπορείτε να διαγράψετε από την μνήμη σας όσα αρνητικά έγραψα (ελπίζω ελάχιστα) και να δείτε το video που ακολουθεί:


Σάββατο 25 Αυγούστου 2018

Ο Wicher έρχεται στο CD32

Πριν από σχεδόν 2 χρόνια (ναι, ο καιρός περνάει απίστευτα γρήγορα) σας είχα γράψει για τον Wicher 500, έναν πολλά υποσχόμενο accelerator για την Amiga 500 (και την Amiga 500 Plus). Τελικά ο Wicher 500 κυκλοφόρησε, όπως και ο Wicher 500i που σίγουρα αποτελούσε καλύτερη λύση, καθώς τοποθετούνταν στο εσωτερικό της Amiga, στο socket του Motorola 68000, αντί να "περισσεύει" από το πλάι, όπως το αρχικό μοντέλο.

Οι επιταχυντές της σειράς Wicher είχαν ανέκαθεν καλές τιμές - καλύτερες από τον ανταγωνισμό, μια φορά - αλλά συνοδεύονταν από 2 ελαττώματα τα οποία, όσο κι αν θέλει δεν μπορεί κανείς να τα αγνοήσει. Το πρώτο ήταν ότι έπρεπε ο αγοραστής να ψάξει μόνος του να βρει επεξεργαστή και μνήμη (και φυσικά να τα πληρώσει) καθώς αυτά δεν παρέχονταν μαζί με τον επιταχυντή (εξ ου και η χαμηλή τιμή του). Το δεύτερο ήταν - και είναι - ακόμα πιο σημαντικό μειονέκτημα, τουλάχιστον για εμένα: τους επιταχυντές Wicher είναι σχεδόν απίθανο να τους βρει κανείς διαθέσιμους και ετοιμοπαράδοτους σε οποιοδήποτε online shop, καθώς συνήθως συναντάμε κάποια threads για την κατασκευή μιας παρτίδας επιταχυντών σε EAB, Amibay κλπ και πρέπει να τους προμηθευτούμε από εκεί κάτι που σίγουρα δεν συνιστά την ιδανικότερη μέθοδο.

Κουβαλώντας λοιπόν τα ίδια κουσούρια με τους προκατόχους του σε λίγες μέρες αναμένεται να κάνει την εμφάνισή του (το "πού" μόνο οι δημιουργοί του το γνωρίζουν) ο Wicher CD32. Ο εν λόγω επιταχυντής τοποθετείται (φυσικά) σε Amiga CD32 στο οποίο και παρέχει λειτουργικότητα Amiga 1200 καθώς διαθέτει IDE controller αλλά και slot για SIMM EDO μνήμης μέχρι και 16ΜΒ που λειτουργεί ως Fast RAM (ο Wicher CD32 μπορεί να "δει" μέχρι τα περίπου 11ΜΒ από αυτά). Επίσης διαθέτει και clockport για σύνδεση έξτρα περιφερειακών.


Αν ενδιαφέρεστε για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να τσεκάρετε το "επίσημο" website της Retro 7-bit όπου ο Wicher CD32 προς το παρόν αναφέρεται μονάχα ως "νέο" σε 3 γραμμούλες στην δεξιά πλευρά της οθόνης ή σε αυτό εδώ το thread στο ΕΑΒ όπου και ανακοινώθηκε η δημιουργία του. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι - αν καταφέρετε φυσικά να βρείτε και να αγοράσετε τον Wicher CD32 - δεν χρειάζεται αυτή τη φορά να προμηθευτείτε επεξεργαστή (δεν έχει) αλλά μονάχα μνήμη RAM. Κάτι είναι κι αυτό...

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2018

Ο σκληρός μετράει

Αφορμή για την σημερινή ανάρτηση έδωσε - και πάλι - το demoparty Arok του προηγούμενου Σαββατοκύριακου. Εκεί όπου, πέραν των Promised Land και Dreamtime 2K18 για τα οποία σας έγραψα τις προηγούμενες μέρες, παρουσιάστηκε και ένα wild demo, ήτοι ένα demo που απαιτεί και έξτρα hardware - και δεν μιλάω για κασετόφωνο ή disk drive...

...αλλά αναφέρομαι σε αυτό:


Όμορφο, έτσι; Το λοιπόν, αυτό που βλέπετε στην ουσία είναι ένας αυτοσχέδιος controller για σκληρό δίσκο με υποδοχή για κάρτες Compact Flash και μια επέκταση μνήμης RAM (όχι τίποτα το τρελό, 512KB). Το περιφερειακό αυτό (πώς αλλιώς να το χαρακτηρίσω, μου λέτε;) συνδέεται εξωτερικά στον Commodore Plus/4, και αναλαμβάνει να παράσχει ταχύτατη πρόσβαση σε αποθηκευτικά μέσα μεγάλης χωρητικότητας - σε σχέση με το floppy disk drive - ήτοι την κάρτα CF, ενώ τα 512ΚΒ της μνήμης RAM λειτουργούν ως buffer για τα δεδομένα που πρόκειται να τροφοδοτηθούν στο TED σε πακέτα των 16ΚΒ. "Ωραία η πολυλογία τεχνικής φύσεως και τα περιφερειακά Frankenstein" θα πει κάποιος, "αλλά ποια η πραγματική χρησιμότητα;".

Καλή ερώτηση. Την απάντηση έδωσε αρχικά το πρώτο wild demo στην ιστορία του Commodore Plus/4, που παρουσιάστηκε στο Arok. Όχι το φετινό, αλλά αυτό που διοργανώθηκε προ τετραετίας, την χρονιά που γιορτάζονταν τα 30 χρόνια των υπολογιστών της σειράς TED. Το demo αυτό ονομαζόταν Evo Lution και μπορείτε να το παρακολουθήσετε εδώ:


Εντυπωσιακό, έτσι; Αν αναρωτιέστε ο ήχος είναι ψηφιοποιημένος - ένα ακόμα πλεονέκτημα του να "ταΐζεις" ταχύτατα με δεδομένα το μηχάνημα, όπως μπορεί να κάνει δηλαδή ένας σκληρός δίσκος ή μια κάρτα μνήμης. Το Evo Lution έφτιαξαν οι S., Balázs (BSZ), A., Zoltán (Stinky), D., András (bubis) και H., Levente (TLC), οι οποίοι βρίσκονται πίσω και από τη δημιουργία του τερατόμορφου αλλά υπερχρήσιμου περιφερειακού για το οποία σας έγραψα παραπάνω. Αν ενδιαφέρεστε να μάθετε περισσότερα για το όλο project μπορείτε να φτιάξετε ένα καφεδάκι και να κάτσετε να διαβάσετε αυτή τη σελίδα (στη δεξιά στήλη υπάρχει όλη η ιστορία και όλες οι πληροφορίες στα Αγγλικά).

Τι γίνεται όμως όταν - και με δεδομένη την ύπαρξη του παραπάνω hardware - κάποιος αποφασίζει να φτάσει την τεχνολογία αυτή στα όριά της; Μέχρι πού μπορεί να φτάσει; Ποια είναι πραγματικά τα όρια του TED και του Commodore Plus/4 συνεπικουρούμενου από μια επέκταση μνήμης και έναν controller για σκληρό δίσκο;

Η απάντηση είναι μονολεκτική: "MicroMorph0s1s". Παρουσιάστηκε στο φετινό Arok, λιγότερο από μια εβδομάδα πριν από σήμερα και είναι, απλά, φανταστικό. Αν κάποτε σας είχε εντυπωσιάσει το Sea of Colour (αναφέρομαι στην θεσπέσια εναρκτήρια σεκάνς του, που ήταν, απλά, video) στον Atari STE, τότε το MicroMorph0s1s απλά θα σας στείλει αδιάβαστους. Αν μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις τότε ένα video είναι εκατομμύρια οπότε δεν γράφω άλλα, απλά δείτε:


Πέμπτη 23 Αυγούστου 2018

Από την Τουρκία με αγάπη - vol. II

Δεν έχει κλείσει καν ολόκληρος μήνας από τότε που έγραψα για τον Deniz και το περιοδικό Retrojen. Διαπίστωσα σχεδόν άμεσα και με μεγάλη ευχαρίστηση ότι και άλλα μέλη της retro κοινότητας έχουν συνάψει σχέσεις με αντίστοιχους χομπίστες από την Τουρκία - και θα ήταν κρίμα αν δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο καθώς, let's face it, η Ελλάδα και η Τουρκία είναι γειτονικές χώρες με πολλή κοινή ιστορία.

Στην τελευταία μας επικοινωνία ο Deniz με ενημέρωσε ότι εξέτασε προσεκτικά τα 3 τελευταία τεύχη του Retro Planet, και έγραψε ένα σχετικό post στο forum του Retrojen, το οποίο μπορείτε να δείτε παρακάτω:


Τον ευχαριστώ ολόθερμα για τα καλά του λόγια και σας παραθέτω την ανάρτησή του μεταφρασμένη από το Google Translate. Δεν είναι και ό,τι ιδανικότερο αλλά μέσες-άκρες το αποτέλεσμα είναι κατανοητό: "When I took the editorial of Retrogen for the last issue, I wondered whether the magazines like us were going out in the world and I searched the internet a bit. In addition to promoting Retrojen abroad, my aim was to have some ideas about foreign magazines.

I did not know the details but I knew that there were a couple of similar magazines in Europe. One of these is the "Retro Planet" magazine published in Greece since 2013. Retro Planet is just like Retrogen, who decided to choose the hard way and get out. Alone: ​​RP has managed to score four points per year regularly since the first issue. This is really a revelation if we think about what we are dealing with in similar terms and similar conditions.

From the logos of the RP, I think that Greece's best-known home-computer magazine is a respect for Pixel. Pixel is a magazine published between 1983-1996, which continues to regularly house computers until the end of its 13-year long journey. The computer model from the very beginning to place all of the magazines for brands in Turkey, unlike what we tried to do to us now show that previously made in Retrojen'l 35 years. Perhaps on that note, Greek home computer users of that period were more aware of us than different systems compared to us. (By the way, I can not tell you that the cover of Pixel's last issue reminds me of the famous 41st issue of GameShow!)

Retro Planet is a project of Panayiotis Plemmenos. When I told him that he could contact Retrogen to introduce Retrojen and send it back to Retro Planet as a clearing, I guess we both did not know what to expect. Three Retro Planets, which correspond to the three Retrogenes I sent, reached the elite by mail after a few weeks.

The last three numbers of RPs sent by Panayiotis. As I mentioned above, the magazine has reached the 20th issue because of the issue of four issues per year. In the honor of the 20th issue, 11 pages were separated and some texts reflecting her feelings like the one we made in the "My 7DX" text were taken.

Retro Planet is 52 pages in color. Paper quality (D: not as good as Retrogen) is good. According to Panayiotis, the page design work is outsourced for a fee. You know, in classical Turkish computer magazines page design is a "magazine belonging" made by one of the authors. So I do not know the Retro Planet, but it was unthinkable for Retrogen to do it out: D

It's rare even if RP does not have any ads. These are mostly related to some 8-bit byproducts produced in Greece, announcements of organization or meetings announcements, and equipment such as the X5000. This tells me that RP is not a serious advertising revenue, and that you are trying to stand up with more sales revenue (what, you think, is every magazine being taken as good as Retrojen?).

Let me talk a little bit about the content: the RP seems to have a rich content from the reports of meetings and parties in Greece and Europe, to the detailed news of emerging technologies. Old and new games and softwares are widely used in magazine pages. In the last issue of Retrogen, "retro-vector graphics games" and "retro cold war games" reminiscent of MadCat's "Retro Cyberpunk Games" are available in almost every issue. Although the limited Greek myth "Vulture" Nick's writer's story and rock music were not enough to understand the contents of the writings, it was enough to find parallels with Gaddar's style.

Retro Planet looks like a magazine that has been given a lot of effort and taken care of. It is not an easy task to deal with such a thing on a regular basis in 2018. That's why Panayiotis Plemmenos and the Retro Planet team deserve to be congratulated not only because they have done a good job but also because they have been able to sustain it for years.
"

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός πως κάποια πράγματα που δεν μπορούν να καταλάβουν άνθρωποι της ελληνικής retro κοινότητας με τους οποίους έχουμε σχέσεις εδώ και χρόνια, τα κατάλαβε ο Deniz απλώς ξεφυλλίζοντας το Retro Planet, ένα περιοδικό γραμμένο σε μια γλώσσα που δεν την γνωρίζει καν! Πράγμα που σημαίνει ότι τελικά το να λειτουργεί κανείς πέρα από προκαταλήψεις είναι πολύ πιο σημαντικό από όσο γνωρίζουμε ή θέλουμε να πιστεύουμε...

Ελπίζω να έχουμε σύντομα και άλλα νέα και ενημέρωση από την retro κοινότητα της γειτονικής χώρας. Ό, τι πέσει στην αντίληψή μου πάντως θα το μεταφέρω. Αυτά για σήμερα, κοιτάξτε να απολαύσετε τις λιγοστές μέρες καλοκαιρινής ραστώνης που απέμειναν γιατί σε λίγο καιρό (ξανα)ξεκινάνε τα δύσκολα...

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2018

Dreamtime 2K18

Διανύουμε μέρες Commodore Plus/4 καθώς το demoparty Arok για το οποίο σας έγραψα και στην προηγούμενη ανάρτηση ολοκληρώθηκε το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Εκεί λοιπόν δεν παρουσιάστηκε μονάχα το Promised Land, αλλά και ένα άλλο demo ή μάλλον, για να είμαστε απολύτως ακριβείς, slideshow.

Η εν λόγω παραγωγή ονομάζεται Dreamtime 2K18 και δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να μας (επι)δείξει τις γραφικές δυνατότητες του TED chip, που αποτελούσε τον επεξεργαστή γραφικών και ήχου των Commodore 16 και Plus/4. Όπως έχω γράψει και παλαιότερα, το TED chip, αν και δεν δημιουργήθηκε για να είναι ανώτερο του VIC-II chip του Commodore 64 αλλά του original VIC που "φορούσε" ο VIC-20, παρόλα αυτά είχε κάποια χαρακτηριστικά που ξεχώριζαν. Αυτός σίγουρα δεν ήταν ο ήχος που μπορούσε να παράγει, ο οποίος ήταν σαφώς κατώτερος αυτού του SID - αλλά πάντως επαρκέστατος για home computer της εποχής - αλλά οι γραφικές του δυνατότητες καθώς μπορούσε να απεικονίσει 121 χρώματα ταυτόχρονα σε μέγιστη ανάλυση 320 x 200 pixels (με κάποιους περιορισμούς). Είναι αυτονόητο ότι με τέτοια γραφικά, το TED μπορούσε να απεικονίσει εικόνες υψηλής ανάλυσης που παρέπεμπαν περισσότερο σε 16μπιτο παρά σε 8μπιτο υπολογιστή. Ε, το Dreamtime 2K18 δημιουργήθηκε για να αποδείξει ακριβώς αυτό!


Δεν μπορεί να γράψει κανείς πολλά περισσότερα για ένα slideshow (μετά ήχου) όπως είναι το Dreamtime 2K18 πέραν του ότι κάνει αυτό ακριβώς που θα περίμενε κανείς, δηλαδή να επιδεικνύει με τον ιδανικότερο τρόπο τις γραφικές δυνατότητες του TED σε στατικές εικόνες υψηλής ανάλυσης. Το Dreamtime 2K18 είναι φτιαγμένο για Commodore Plus/4 με disk drive (ή και SD2IEC) αλλά θα τρέξει ευχάριστα και σε έναν "ταπεινό" Commodore 16, αρκεί να έχετε επεκτείνει την RAM του στα 64Κ.

Μπορείτε να κατεβάσετε το Dreamtime 2K18 από εδώ (κάντε το, αν διαθέτετε Commodore Plus/4, δεν θα απογοητευθείτε) ή απλά να το παρακολουθήσετε στο video που ακολουθεί. Δείτε το και θα καταλάβετε γιατί ο Bill Herd γκρινιάζει εδώ και χρόνια όπου σταθεί κι όπου βρεθεί για την (άστοχη) αντιμετώπιση των μηχανημάτων της σειράς TED από την ίδια την Commodore...


Δευτέρα 20 Αυγούστου 2018

The Promised Land of Commodore Plus/4

Το Promised Land είναι ένα ολοκαίνουριο, ολόφρεσκο demo για τον Commodore Plus/4 (και για τον Commodore 16 με επέκταση μνήμης) που παρουσιάστηκε στα πλαίσια του demoparty Arok που έλαβε χώρα στο Ajka της Ουγγαρίας μεταξύ 18-19 Αυγούστου, ήτοι χθες και προχθές - ναι, για τόσο νέα παραγωγή μιλάμε!

Η Ουγγαρία έχει έτσι κι αλλιώς δυνατή σκηνή για τα μηχανήματα της σειράς TED της Commodore, και το Arok party ήταν μία ακόμα ευκαιρία για να γίνει αυτό εμφανές καθώς, πέραν του Promised Land παρουσιάστηκε μία ακόμα εντυπωσιακότατη παραγωγή για την οποία θα σας γράψω το συντομότερο.


Πίσω στο Promised Land τώρα, που αποτελεί μία παραγωγή του group με την (όχι και τόσο ταπεινή) ονομασία Gods of the Universe. Το demo αυτό αποτελείται από πολλά parts και τα 18+ λεπτά της διάρκειάς του παρέχουν μια πολύ καλή παρουσίαση των δυνατοτήτων των υπολογιστών της σειράς TED που χάθηκαν στον ίσκιο του εμβληματικού Commodore 64.  Αν και το Promised Land αναμφίβολα δεν είναι το καλύτερο demo που έχουμε δει ποτέ στον Commodore Plus/4, παρόλα αυτά στέκεται αξιοπρεπώς σε κάθε επίπεδο (αισθητικά, ποικιλία και έμπνευση εφέ, ηχητικά) και κρατάει ίσως το καλύτερο για το τέλος, με μια σειρά από εντυπωσιακότατα colorcyclers.

Αν είστε κάτοχοι κάποιου υπολογιστή της σειράς TED με 64Κ μνήμης RAM δεν το συζητάω καν, κατεβάστε το Promised Land από εδώ, και απολαύστε το συντροφιά με έναν παγωμένο καφέ και ένα τσιγαράκι (αν είστε... μερακλήδες). Σε κάθε άλλη περίπτωση, απλά αφιερώστε μερικά λεπτά για να παρακολουθήσετε το video που ακολουθεί...


Σάββατο 18 Αυγούστου 2018

Κάτι ψήνεται στον Next

Μετά από μια μικρή περίοδο απουσίας από τις επάλξεις - καθώς η έλλειψη σύνδεσης στο Διαδίκτυο μάλλον μπορεί να αποτελέσει ιδιαίτερα ανασταλτικό παράγοντα στην ενημέρωση/ανανέωση ενός blog - επιστρέφουμε στα κοινά με μερικές ειδησούλες για (ποιον άλλον;) τον ZX Spectrum Next που μας μετέφερε με το τελευταίο update ο Henrique Olifiers.

Θα χαρείτε να μάθετε ότι κάτι ψήνεται στο σύμπαν του ZX Spectrum Next και αυτό το κάτι δεν είναι άλλο παρά ο ίδιος ο Next. Ή, για την ακρίβεια, οι mobos του.


Στο εργοστάσιο της SMS στο Nottingham όπου θα λάβει χώρα το τελικό μέρος της παραγωγής των κεντρικών πλακετών (rev. 2B) του Next όλα είναι έτοιμα για το batch των 3.000+ motherboards που θα ξεκινήσει να βγαίνει από τον... φούρνο στις 21/8. Ήδη όμως δεκάδες πλακέτες είναι έτοιμες, καθώς έπρεπε άπαντες να σιγουρευτούν ότι οι preproduction mobos λειτουργούν σωστά και χωρίς προβλήματα.


Κατά συνέπεια, οι πρώτες... διπλοφουρνιστές πλακέτες 2Β είναι εδώ, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι και στην φωτογραφία που ακολουθεί:


Με τις πλακέτες λοιπόν ουσιαστικά έτοιμες (εντάξει, σε 2-3 μερούλες) το βάρος πέφτει (ξανά) στο πληκτρολόγιο. Τα νέα από το μέτωπο αυτό είναι ευχάριστα, καθώς οι νέες μεμβράνες υποβάλλονται σε συνεχείς δοκιμασίες αντοχής και σύντομα θα δοθεί το πράσινο φως για την κατασκευή των πλήκτρων, που απ' ότι φαίνεται θα αποτελέσουν και το τελευταίο κομμάτι στο puzzle του διαδόχου του πολυαγαπημένου ZX Spectrum που έμπασε εκατομμύρια ανθρώπους στον μαγικό κόσμο των υπολογιστών πριν από 30 και βάλε χρόνια.

Θα ολοκληρώσουμε την ενημέρωσή μας με το case. Εκεί που, ενώ όλα έβαιναν καλώς, μια εξαιρετικά χρήσιμη προσθήκη δημιούργησε προβλήματα. Βλέπετε, όλοι καταλαβαίνουμε ότι οι άνθρωποι που θα αποκτήσουν τους Next θα είναι μάλλον ανήσυχα πνεύματα (κοινώς, θα... κατσαβιδιάζουν!) και καλό θα ήταν το case του μηχανήματος να αντέχει δεκάδες άνοιξε-κλείσε και βίδωσε-ξεβίδωσε. Προστέθηκαν λοιπόν μεταλλικά σπειρώματα στις φωλιές για τις βίδες που συγκρατούν κλειστό το εξωτερικό περίβλημα του μηχανήματος. Να, ορίστε:


Όλα καλά, λοιπόν; Εεε, χμμμ, όχι, γιατί πλέον το case δεν κλείνει:


Φυσικά δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας και θεματάκια σαν κι αυτά προκύπτουν συνεχώς μέχρι να φτάσει ένα προϊόν στην τελική του μορφή και στα χέρια των καταναλωτών. Όπως μας γράφει ο Henrique η επίλυση του θέματος με τις φωλιές των βιδών έχει πάρει τον δρόμο της και οι εργασίες αυτές δεν πρόκειται να καθυστερήσουν περισσότερο το όλο project.

Αυτά για σήμερα, τώρα πια που έχω πρόσβαση στο internet ξανά να είστε βέβαιοι ότι θα τα λέμε συχνότερα!

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2018

In SID we trust!

Όποιοι τυχόν είναι θιασώτες του blog μου από τον πρώτο καιρό που το ξεκίνησα, ίσως να θυμούνται μία σειρά αναρτήσεων με τίτλο "Τα καλύτερα tunes του Commodore 64". Μέσα από αυτά τα κείμενα παρουσίαζα κάποια από τα (κατ' εμέ) πλέον εμβληματικά tunes του 64άρη και, κατ' επέκταση της ιστορίας των home computers. Δυστυχώς, ενώ το πήγαινα για (άτυπο) TOP-20, σταμάτησα στις 17 αναρτήσεις καθώς - τότε - δεν μου έρχονταν στο μυαλό tunes άλλα, ικανά να σηκώσουν τον τίτλο "καλύτερα" και κατά συνέπεια προτίμησα να διακόψω τα άρθρα παρά να τα συμπληρώσω με κομμάτια τα οποία - πάντα σύμφωνα με το προσωπικό μου γούστο - θα ήταν απλά "fillers". Υπόσχομαι όμως να επανέλθω λίαν συντόμως, καθώς βρήκα μερικά νέα (για μένα) tunes τα οποία, σε απλά ελληνικά, "τα σπάνε"!


Που τα βρήκα, θα ρωτήσετε. Λοιπόν, καλοί μου φίλοι, σας ανακοινώνω πανευτυχής ότι επιτέλους "έπεσα" πάνω σε μια συλλογή από SID tunes η οποία όχι απλώς ταιριάζει με τα προσωπικά μου γούστα και ακούσματα, αλλά τα συμπληρώνει κιόλας! Κι αυτό, πιστέψτε με, είναι ιδιαιτέρως σπάνιο, καθώς οι περισσότερες λίστες ή videos με τα "top" μουσικά κομμάτια του 64άρη που κυκλοφορούν εκεί έξω με αφήνουν παγερά αδιάφορο ή με εκνευρίζουν κιόλας ενίοτε με την κακογουστιά ή την έλλειψη ορθών ακουσμάτων των δημιουργών τους...

Η συλλογή στην οποία αναφέρομαι ονομάζεται "SID effects", οφείλει την ύπαρξή της στον Chris Whillock, και θα σας δώσει την ευκαιρία να απολαύσετε σε εξαίσια ποιότητα κομμάτια-ύμνους της χρυσής εποχής του Commodore 64. Στην ουσία αποτελείται από 2 CDs, τα κομμάτια των οποίων μπορείτε να κατεβάσετε είτε σε flac είτε σε mp3, αν και, κατά την ταπεινή προσωπική μου άποψη, το πρώτο είναι μάλλον υπερβολή για την περίσταση. Μπορείτε να κατεβάσετε το SID Effects από εδώ.


Φυσικά, κλείνοντας δεν θα παραλείψω να ευλογήσω τα γένια μου και να φουσκώσω σαν (φαλακρό) παγόνι, καθώς αρκετές από τις συνθέσεις που σας είχα παρουσιάσει στα "καλύτερα tunes του Commodore 64" συμπεριλαμβάνονται στο SID Effects - έτσι, για να μη λέτε! Πέραν της πλάκας και της όποιας υπερβολής, με πάσα ειλικρίνεια θεωρώ ότι αυτά εδώ είναι πραγματικά κάποια από τα καλύτερα synth tunes που δημιουργήθηκαν ποτέ, και αντιπροσωπεύουν στο 100% το πλέον αγαπημένο sound chip όλων των εποχών, το Sound Interface Device του Bob Yannes.


Α, ναι, και κάτι τελευταίο: το track listing...

Disk 1
 Ocean Loader IV - Jonathan Dunn
 Cobra/Skyline - Ben Daglish/Sylvester Levay
 Spellbound - Rob Hubbard
 Gordian Tomb - Thomas Detert
 Ghosts 'n Goblins - Mark Cooksey
 Delta - Rob Hubbard
 Panther - David Whittaker
 Clystron - Thomas Detert
 Arkanoid - Martin Galway
 Commando - Rob Hubbard
 LN Wastelands - Ben Daglish
 Monty on the Run - Rob Hubbard
 Elektra Glide - David Whittaker
 One Man and his Droid - Rob Hubbard
 EON - Thomas Detert
 Dragon's Lair Part II Suite

Disk 2
 Sanxion Loader - Rob Hubbard
 Cybernoid - Jeroen Tel
 Auf Wiedersehen Monty - Rob Hubbard and Ben Daglish
 Starforce - Thomas Detert
 Biggles - Ben Daglish/Jon Anderson
 Crazy Comets - Rob Hubbard
 LN2 - Central Park - Matt Gray
 Red Max - David Whittaker
 Lightforce - Rob Hubbard
 Gordian Tomb In-Game - Thomas Detert

(Πηγή: Indie Retro News)

Τετάρτη 8 Αυγούστου 2018

Another Next update

Είναι αλήθεια ότι το σκεφτόμουν επί μέρες αν θα γράψω για τα τελευταία νέα του ZX Spectrum Next. Έχω λάβει εδώ και 10 μέρες σχεδόν το πιο πρόσφατο ενημερωτικό email από τον άνθρωπο που ηγείται του project, τον Henrique Olifiers, αλλά τα νέα αυτή τη φορά δεν ήταν και τόσο... συγκλονιστικά. Κάτι σαν "πάμε καλά, προχωράμε" ένα πράγμα. Ελλείψει όμως άλλων ειδήσεων τελικά δεν θα την γλυτώσετε, θα σας ενημερώσω και εσάς!

Το πλέον φλέγον θέμα εδώ και καιρό, είναι όπως γνωρίζουμε αυτό του πληκτρολογίου. Το τρίτο layer της μεμβράνης αυτού όπως είχαμε πει αφαιρέθηκε και οι νέες, διστρωματικές μεμβράνες είναι έτοιμες - στην φάση του πρωτότυπου, τουλάχιστον. Έχουν ήδη σταλεί στην Αγγλία για δοκιμές, ώστε να δοθεί (ευελπιστούμε) το τελικό ΟΚ και να προχωρήσουμε στην μαζική παραγωγή.


Επειδή το team που έχει αναλάβει να φέρει τον ZX Spectrum Next στα χέρια μας αποτελείται από ανθρώπους υπομονετικούς και τελειομανείς, πέρασε καιρός που παραπονιόντουσαν για την απόχρωση στα κόκκινα πλαστικά του υπολογιστή (μη φανταστείτε τίποτα παραπάνω από μια λωρίδα στο πλάι και το reset button). Έλεγαν ότι δεν ήταν αρκετά κόκκινη. Ε, τελικά, με την συμβολή της Dickinsons Associates εντοπίστηκε η απόχρωση που χρησιμοποιήθηκε στον original ZX Spectrum το 1982 (!) και το πρόβλημα δείχνει να λύνεται οριστικά...



Το ότι στην προηγούμενη παράγραφος σας έγραψα για ανθρώπους υπομονετικούς και τελειομανείς δεν είναι υπερβολή - αν δεν το καταλάβατε ήδη από τα όσα διαβάσατε. Αφού είδαν λοιπόν ότι λόγω της όλης ιστορίας με το πληκτρολόγιο έχουν στη διάθεσή τους λίγο έξτρα χρόνο, αποφάσισαν να βγάλουν έξω τους... μεγεθυντικούς φακούς (!) και να εντοπίσουν ατέλειες προς διόρθωση στο case του Next. Και τις βρήκαν! Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επεκταθώ περισσότερο, οι φωτογραφίες που ακολουθούν μιλούν από μόνες τους...




Τέλος, να σας πω ότι με την επόμενη ενημέρωση - η οποία αναμένεται σύντομα - θα έχουμε νέα από την γραμμή παραγωγής καθώς και τις δοκιμές των νέων motherboards (2B). Ενδιαφέροντα νέα λογικά, εντός ολίγων ημερών. Stay tuned...

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2018

50 (multiplayer) παιχνιδάρες σε ένα CD για το CD32

Έχω γράψει αρκετές φορές στο παρελθόν για τον Earok και τα καταπληκτικά compilation disks που έχει φτιάξει κατά καιρούς για το Amiga CD32, το τελευταίο ίσως μηχάνημα που πέρασε ποτέ από τις γραμμές παραγωγής της πάλαι ποτέ κραταιάς και τρανής Commodore πριν αυτή αντικρίσει την αυλαία να πέφτει για τελευταία φορά, τον Απρίλιο του (μακρινού πια) 1994.


Αυτή τη φορά λοιπόν, ο ακούραστος Amiga lover & developer που ακούει στο όνομα Erik Hogan αποφάσισε να χαρίσει στους κατόχους της παιχνιδομηχανής της Commodore μια συλλογή με ούτε λίγο ούτε πολύ 50 ολόκληρους (κάποτε) commercial τίτλους. Το κοινό χαρακτηριστικό αυτών: ότι μπορούν παιχτούν από 2 παίκτες και ότι είναι ή platformers ή racers. Για την ακρίβεια, 25 από το κάθε είδος!

Η συλλογή ονομάζεται "CD32 and Beer multiplayer compilation" (εντάξει, σας το δίνω, θα μπορούσε να έχει κάποιο καλύτερο όνομα) και περιλαμβάνει τα παρακάτω platformers:


καθώς και τα ακόλουθα racing games:


Όσοι διαθέτετε CD 32 - και μπύρες! - μπορείτε να κατεβάσετε το "CD32 and Beer multiplayer compilation" από εδώ. Άντε και καλά multiplayer παιχνίδια. Χικ! (Πηγή: Indie Retro News)

Σάββατο 4 Αυγούστου 2018

Review: Buzzshaw+ για ZX Spectrum

Buzzsaw+ (Sinclair ZX Spectrum) - Jaison Railton (Programming & Graphics)/Mister Beep (Music)
    
Και εκεί που νομίζεις ότι μετά από όλα αυτά τα χρόνια εσωτερικής αναζήτησης και προβληματισμού έχεις πλέον διαμορφώσει τη φιλοσοφία και την κοσμοθεωρία σου βασιζόμενος σε αδιαπραγμάτευτες αρχές όπως το ότι "τα μόνα βέβαια πράγματα σ' αυτό τον κόσμο είναι ο θάνατος και το color clashing του Spectrum", έρχεται ένας "βαλτός" σαν τον Jaison Railton (ο άνθρωπος πίσω από το Buzzsaw+) με το δημιούργημά του να σου ισοπεδώσει τα πάντα! Όχι λοιπόν, αγαπητοί αναγνώστες, εσείς που συνηθίσατε τα 2 χρώματα σε κάθε block των 8 x 8 pixels στην οθόνη του Spectrum, ετοιμαστείτε για ανατρεπτικές αλλαγές: το Buzzsaw+ μπορεί να απεικονίσει περισσότερα από 2 χρώματα σε κάθε προαναφερθέν block. Και δεν το κάνει μόνο σε ένα σημείο, το κάνει συνεχώς! Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, όμως…


Το Buzzsaw+ θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ένα τυπικό puzzle game της "σχολής" του Tetris, με αντικείμενα σχήματος "L" αποτελούμενα από 3 στοιχεία έκαστο να πέφτουν από την πάνω πλευρά της οθόνης. Όταν τα συσσωρευμένα σχήματα φτάσουν στο ανώτερο τμήμα της οθόνης έχουμε ένα ωραιότατο - κυριολεκτικά, γιατί είναι πολύχρωμο - "Game Over". Ο μόνος τρόπος για να παρατείνουμε τη διάρκεια του παιχνιδιού μας είναι φτιάχνοντας "γραμμές" (όπως και στο Tetris) από 6 αντικείμενα - κιβώτια, συγκεκριμένα -, οι οποίες, μετά τη συμπλήρωσή τους εξαφανίζονται, κατεβάζοντας όλα τα blocks που βρίσκονται από πάνω τους κατά μία γραμμή. Αν μέναμε σε αυτά οι ομοιότητες με το Tetris θα πλησίαζαν την πλήρη αντιγραφή, γι' αυτό και ο Jaison Railton φρόντισε να διανθίσει το παιχνίδι με διάφορα "τερατάκια" (που θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό χαρακτήρες από τα Bubble Bobble, Rainbow Islands και New Zealand Story) που μας εμποδίζουν να συμπληρώσουμε τις γραμμές μας. Σύμμαχοί μας στο να καθαρίσουμε την πίστα από τα τερατάκια είναι αστέρια που εκρήγνυνται, βαρίδια που λιώνουν ό,τι βρεθεί από κάτω τους, και, φυσικά, ο Buzzsaw (δίσκος κοπής) του τίτλου που, πέφτοντας, κόβει σε φέτες τα τερατάκια που θα συναντήσει!


Αν όλα τα παραπάνω σας φαίνονται ολίγον τι παράξενα και μπερδεμένα, μην ανησυχείτε: μετά την πρώτη - άντε, δεύτερη - φορά που θα παίξετε το παιχνίδι θα έχετε καταλάβει πώς λειτουργούν τα πάντα - τουλάχιστον αυτά που έχετε συναντήσει, γιατί, καθώς ανεβαίνουμε επίπεδα, εμφανίζονται και καινούρια στοιχεία και αντικείμενα. Γενικά πάντως, αν καταφέρνετε να κρατάτε σε χαμηλό ύψος τη "στοίβα" σας, το "Game Over" θα αργήσει πολύ να έρθει…


Ας μιλήσουμε λίγο και για τα χρώματα που αναφέραμε παραπάνω, όμως: δεν ξέρω τι και πώς και ποιο trick έχει χρησιμοποιήσει ο προγραμματιστής, το γεγονός πάντως είναι ότι και στο loading screen, και στα μενού αλλά και στην κύρια περιοχή του παιχνιδιού υπάρχουν σημεία στα οποία το color clashing λάμπει δια της απουσίας του, δίνοντας την εντύπωση ότι παίζουμε παιχνίδι του Amstrad και όχι του Spectrum! Πραγματικά, τα λόγια περιττεύουν, σας προκαλώ να κάνετε τον κόπο να το δείτε και μόνοι σας - και μετά απ' αυτό να δώσουμε όλοι μαζί τα θερμά μας συγχαρητήρια στον κύριο Railton και, γιατί όχι, να αγοράσουμε και το παιχνίδι του (κυκλοφορεί με πλήρη συσκευασία από την Cronosoft)…


Ολοκληρώνοντας θα πρέπει να αναφέρουμε ότι η κίνηση των sprites στο Buzzsaw+ είναι ομαλότατη, η ανταπόκριση των χειριστηρίων άμεση και η μουσική - που ακούγεται από το μεγαφωνάκι - πολύ καλή εκεί που υπάρχει (στην αρχική οθόνη μόνο). Συνολικά το παιχνίδι δίνει την εντύπωση ότι έχει φτιαχτεί σε assembly και ότι έχει προσεχθεί η κάθε του λεπτομέρεια - το αποτέλεσμα είναι μια παραγωγή που δείχνει "επαγγελματική". Η μόνη "παραφωνία" που μπόρεσα να εντοπίσω - αν μπορεί να χαρακτηρισθεί έτσι -, είναι η ιδιαίτερη ευκολία του παιχνιδιού, που έχει σαν αποτέλεσμα να μη μπορούμε να παίξουμε "ένα στα γρήγορα" - τουλάχιστον όχι αν ξεκινήσουμε από το πρώτο επίπεδο δυσκολίας. "Λεπτομέρειες", θα πει κάποιος - και θα έχει και δίκιο!

Βαθμολογία: 9/10

* Το review που διαβάσατε δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο 7ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, τον Μάρτιο του 2015

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2018

The Spectrum Show επεισόδιο 75

Έφτασε αισίως το πλήρωμα του χρόνου για το 75ο επεισόδιο του The Spectrum Show, της σειράς του Paul Jenkinson στο Youtube που αντιμετωπίζεται με τρόπο αντίστοιχο της... Βίβλου από τους ανά τον κόσμο ZX Spectrum lovers.

75 επεισόδια, λοιπόν. Γουάου! 3/4 της κατοστάδας από έναν άνθρωπο ουσιαστικά μόνο του με θεματολογία ένα και μόνο (κλασικό) μηχάνημα και ό,τι σχετίζεται με αυτό. Εντυπωσιακό. Ειδικά στα μέρη μας, την δοξασμένη πατρίδα του "θα" και των κάλπικων υποσχέσεων, ο Paul, η δουλειά του και το αποτέλεσμα αυτής... σοκάρουν! Σκεφτείτε αν ένας στους δέκα - ας πούμε - Αμιγκάς (το παράδειγμα δεν είναι και τόσο τυχαίο και οι συνειρμοί όχι ολότελα αθώοι) έβγαζε μόνος του περιοδικό, βίντεο, παιχνίδια, μαθήματα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο κάνει ο Paul: φανταστείτε τον οργασμό παραγωγικότητας σε μία τέτοια περίπτωση και τους πόντους που θα κέρδιζε η αγαπημένη πλατφόρμα των παιχνιδάδων αν συνέβαινε κάτι τέτοιο!


Φυσικά, όχι μονάχα στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλαίας, στο μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης (ε, ναι, χρόνια κρατιόμουνα να μην χρησιμοποιήσω δημοσίως τις αγαπημένες εκφράσεις του Κώστα Καββαθά) αλλά ακόμα και στη Γηραιά Αλβιώνα, την πάλαι ποτέ αυτοκρατορία, οι άνθρωποι σαν τον Paul σπανίζουν. Τι σπανίζουν, δηλαδή, που τους κυνηγάς με το τουφέκι! Ας είναι, ένα τον έχουμε, ας τον χαιρόμαστε όσο είναι ενεργός, υγιής και με μεράκι και διάθεση να προσφέρει γιατί τίποτα (πολύ) καλό δεν κρατάει για πάντα. Ας συνεχίσουμε, όσο έχουμε τη δυνατότητα, να απολαμβάνουμε τους καρπούς της δουλειάς του ελπίζοντας ότι θα αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για αρκετό κόσμο εκεί έξω...

Στο πλέον πρόσφατο επεισόδιο του The Spectrum Show λοιπόν - για να επιστρέψουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε -, ο Paul μας τρατάρει με νέα και ειδήσεις από τον Δεκέμβριο του 1988, μας παρουσιάζει τα Thunderblade, Macadam Bumper, ROVR και Styx, κάνει μια κουβεντούλα με τον Geoff για τους υπολογιστές και τις κονσόλες που πέρασαν από τα χέρια τους στο πέρασμα των χρόνων και, το σημαντικότερο, στο κυρίως θέμα του βίντεο μας παρουσιάζει ένα από τα πλέον "τούμπανα" περιφερειακά της εποχής, το εξαιρετικό case/πληκτρολόγιο της dk'tronics που ήταν τόσο καλής ποιότητας ώστε ήταν ικανό να οδηγήσει τους κατόχους Commodore 64 στην απόγνωση μετά από απανωτές σκηνές ζηλοτυπίας! Α, ναι, και ολοκληρώνει με μια έκδοση του A.G.D. on steroids!

Α, και πριν δείτε το βίντεο που ακολουθεί να σας θυμίσω ότι βγάζει και περιοδικό ο Paul, που μπορείτε να το βρείτε εδώ. Ελπίζω να μην παραπονιέστε, υπάρχει κόσμος που συνεχίζει και παλεύει ώστε να μην πλήττετε ούτε καν στις διακοπές σας!