The Spectrum Show επεισόδιο 144

Μπήκε κι ο Σεπτέμβρης, λοιπόν. Καλό μήνα σε όλους και πολλές ευχές για κουράγιο, υπομονή και... γερά στομάχια, καθώς, έχω την αίσθηση, ότι η καθημερινότητα - στην Αθήνα, τουλάχιστον - γίνεται κάθε χρόνο όλο και πιο δυσβάσταχτη. Οπότε καλό είναι να έχουμε minor distractions να μας κάνουν να ξεχνιόμαστε. Κανένα ματς στην τηλεόραση, κανένα... Άρλεκιν ή, γιατί όχι, ένα Spectrum Show.

Ευτυχώς για τους Spectrumάδες εκεί έξω, ο Paul Jenkinson, ο δημιουργός του εν λόγω show, το έχει βάλει απ' ότι φαίνεται σκοπό της ζωής του να θέσει κάποιο νέο παγκόσμιο ρεκόρ συνέπειας, οπότε, μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, το The Spectrum Show είναι εδώ με ένα ακόμα νέο επεισόδιο.

Στο 144ο TSS μπορεί κανείς να παρακολουθήσει αρκετά ενδιαφέροντα θέματα, Spectrumικής πάντα φύσεως, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του επεισοδίου καταπιάνεται με παιχνίδια. Πράγμα διόλου παράξενο, αφού ο μικρός και πολυαγαπημένος "γομολάστιχας" μεταξύ άλλων διέπρεψε και ως παιχνιδομηχανή, παρότι ήταν πολλά (μα πάρα πολλά) περισσότερα από αυτό.

Αλλά μη σας τα λέω εγώ, μπορείτε απλά να παρακολουθήσετε το νέο επεισόδιο της σειράς και να τα δείτε και μόνοι σας (και να αφαιρεθείτε και λιγάκι από την καθημερινή ρουτίνα, που λέγαμε και στην αρχή).

Καλή απόλαυση και καλό φθινόπωρο!

The Coder's Guide to the Demoscene: μινιμαλιστικό και υπέροχο

Ομολογουμένως, δεν το περίμενα. Με τις παραγωγές για ST/STe να μειώνονται χρόνο με το χρόνο αλλά, το κυριότερο, να στερούνται φαντασίας, το The Coder's Guide to the Demoscene αποτέλεσε ένα καλοδεχούμενο δώρο μέσα στο κατακαλόκαιρο.

Το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της φρέσκιας αυτής κυκλοφορίας των Acid Team και Jakub Husak είναι ότι κυλάει ευχάριστα, έχει χιούμορ, βρίθει καλόγουστων και ταυτόχρονα μινιμαλιστικών εφέ, και, το κυριότερο ίσως, διαθέτει ένα υπέροχο soundtrack. Και όταν γράφω "υπέροχο" δεν εννοώ ότι π.χ. σου δίνει την εντύπωση ότι ακούς 8 κανάλια ήχου από 3κάναλο soundchip ή κάτι τέτοιο, αναφέρομαι καθαρά στη σύνθεση, για να μην παρεξηγούμαστε.

Μία πρωτοτυπία του The Coder's Guide to the Demoscene είναι το... cliffhanger με το οποίο μας αφήνει για τη συνέχεια, καθώς το τέλος του είναι κάτι που δεν το περιμένει κανείς! Αυτό το χαρακτηριστικό, πραγματικά, δεν το έχω ξαναδεί ποτέ σε demo και αξίζει να το παρακολουθήσετε μόνο και μόνο για χάρη του!

Πάνω απ' όλα όμως το The Coder's Guide to the Demoscene ξεχωρίζει γιατί απλά είναι πραγματικά αξιόλογο. Χρειάζεται μεν Atari STe με 4ΜΒ μνήμης και σκληρό δίσκο για να τρέξει, αλλά χαλάλι του. Σε αφήνει με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο και αυτό είναι το σημαντικότερο. Μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ ή απλά να το παρακολουθήσετε στο βιντεάκι που ακολουθεί:

The Spectum. Επιτέλους!

Ειλικρινά, δεν είχα στο μυαλό μου να διακόψω την περίοδο της καλοκαιρινής ραστώνης για κανέναν απολύτως λόγο. Αλλά αποδείχτηκε ότι λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο - όπου ξενοδόχος η Retro Games Ltd. Οι δημιουργοί των TheC64, TheA500 mini και πολλών άλλων remakes retro υπολογιστών με τους οποίους έχω ασχοληθεί επανειλημμένα στο παρόν blog στο παρελθόν, αποφάσισαν να ανακοινώσουν το επόμενο μεγάλο project τους τώρα, Αυγουστιάτικα. Ε, δεν γινόταν να το αφήσω να περάσει έτσι. Πόσο μάλλον όταν το project αυτό ονομάζεται The Spectrum και είναι μία σύγχρονη υλοποίηση του πλέον επιτυχημένου Ευρωπαϊκού home computer όλων των εποχών, του λατρεμένου τέκνου του Sir Clive Sinclair, του γνωστού σε όλους τους computer addicts των 80s ως "γομολάστιχα"!

 

Το θέμα δεν είναι μόνο ότι η Retro Games Ltd θα κυκλοφορήσει στις 22 Νοεμβρίου του τρέχοντος έτους (σημειώστε την ημερομηνία) τον The Spectrum. Το θέμα είναι ότι, κατά τα φαινόμενα, αυτή τη φορά τα έκανε όλα σωστά! Τι εννοώ; Καταρχάς, αυτή τη φορά δεν έχουμε μια μινιατούρα που απλά τρέχει το software κάποιου κλασικού retro computer. Αυτή τη φορά, έχουμε έναν 48άρη ZX Spectrum σε κανονικό μέγεθος, με το κανονικό, λειτουργικό του πληκτρολόγιο. Out of the box, από την πρώτη στιγμή, όχι "αν πουλήσει καλά αυτό, βλέπουμε". Πολύ μεγάλη υπόθεση, αλλά δεν είναι μονάχα αυτό...

Όσοι έχετε διαβάσει όλα τα σεντ... - εεεε, τις αναρτήσεις μου για τα προηγούμενα μοντέλα της Retro Games Ltd θα γνωρίζετε ότι στάθηκα επανειλημμένα στο θέμα του παρεχόμενου χειριστηρίου και πόσο αυτό κατέστρεφε τη συνολική εμπειρία. Γιατί το θέμα δεν ήταν μονάχα να συνδέσεις (με το κατάλληλο USB 2 9pin adaptor) ένα "κανονικό" joystick, το θέμα ήταν ότι έπρεπε να έχεις συνεχώς συνδεδεμένο το μαμίσιο χειριστήριο γιατί κάποιες λειτουργίες γίνονταν αποκλειστικά με τη χρήση αυτού. Έτσι έχανες μία USB θύρα, χώρο στο γραφείο σου, και, το κυριότερο, ήσουν υποχρεωμένος να έχεις μονίμως μπροστά στα μούτρα σου το αντικείμενο που τορπίλιζε ολόκληρο το μηχάνημα! Ε, γαμώ το κέρατό μου, έπρεπε κάποτε να κάνουν κάτι γι' αυτό!

Ως εκ θαύματος, η επιθυμία μου (και πολλών άλλων χρηστών) αυτή τη φορά εισακούστηκε! Ο The Spectrum έρχεται ελεύθερος κι ωραίος, χωρίς κάποιο άθλιο - γιατί άθλιο θα ήταν, μην κοροϊδευόμαστε - χειριστήριο να συμπεριλαμβάνεται στο πακέτο του. Έχει λειτουργικό πληκτρολόγιο, οπότε χρησιμοποιούμε αυτό. Όπως προβλεπόταν, άλλωστε, πού ακούστηκε 48άρης Spectrum με joystick; Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί κάποιο ανταπτοράκι ή κάποιο USB joystick ή joypad: απλά, αυτή τη φορά δεν είναι δεσμευτική η χρήση κάποιου official controller. Χάρμα!

Ένα άλλο θετικό στοιχείο είναι ότι ο The Spectrum μπορεί να λειτουργήσει ως 48άρης ή ως 128άρης ZX Spectrum. Και, αυτό είναι το ωραίο: ποιος δεν θα ήθελε τη λειτουργικότητα (ΟΚ, βασικά το soundchip και τη μνήμη) του 128άρη στο case του 48άρη αντί για τα ανοσιουργήματα της Amstrad (+2. +3); Είναι κάτι που το σκεφτόμουν χρόνια, και να που επιτέλους έγινε πραγματικότητα!

Πού, πάτε, δεν τελειώσαμε! Τα καλά δεν τελειώνουν εδώ. Πέρα από το ότι ο The Spectrum σας επιτρέπει μέσω κάποιου USB stick να τρέξετε οποιονδήποτε τίτλο της επιλογής σας σε όλα τα δημοφιλή formats, υπάρχουν και τα παιχνίδια που παρέχονται μαζί με το μηχάνημα και στα οποία συμπεριλαμβάνονται πολλά classics του παρελθόντος, όπως τα: Ant Attack, Exolon, Fairlight, Football Manager 2, Head over Heels, Highway Encounter, The Hobbit, Horace Goes Skiing, The Lords of Midnight, Manic Miner, Match Day II, Nodes of Yesod, Penetrator, Pheenix, Saboteur, Skool Daze, Spellbound, Starquake, Starstrike II, Target Renegade, Technician Ted, Trashman, The Way of the Exploding Fist, Wheelie και Where Time Stood Still. Not bad, not bad at all...

Και για το τέλος, σας κράτησα το κερασάκι: την τιμή, βρε χαζά! Λοιπόν, είπαμε, 22/11/24 η κυκλοφορία και το κόστος... 99,99€! Με όλα τα χαρακτηριστικά που προανέφερα το "δώσε ένα κατοσταρικάκι κι έφυγες" φαντάζει ως το deal της χρονιάς. Και ίσως και να είναι, εδώ που τα λέμε...

Αυτά τα (πολύ) ωραία για σήμερα. Ελπίζω να μη αναγκαστώ ξανά να διακόψω τις βουτιές μου για να γράψω κάτι άλλο μέσα στις επόμενες μέρες. Εκτός αν πρόκειται για κάτι εξίσου καλό και ενδιαφέρον, οπότε ΟΚ, το καθήκον προηγείται σε αυτές τις περιπτώσεις. Αλλιώς... ραντεβού το Σεπτέμβρη!

Multiverse - ένα χορταστικό demo για το καλοκαίρι

Α, αυτά είναι που μου αρέσουν. Πετυχαίνω να ξεχωρίζει ανάμεσα σε μετριότητες ένα demo που με εντυπωσιάζει, τσεκάρω πού εμφανίστηκε και πότε, και διαπιστώνω ότι, ΟΚ, εγώ μπορεί να το γουστάρω αλλά η πλειονότητα δεν δάκρυσε κιόλας όταν το παρακολούθησε για πρώτη φορά. Ε, αυτή ακριβώς είναι η φάση με το Multiverse των Nah-Kolor. Το (πιο χορταστικό πεθαίνεις) αυτό demo εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο demoparty X 2023 όπου και κατέλαβε την - όχι και τόσο κολακευτική, είναι η πικρή αλήθεια - 5η θέση. Βέβαια τότε δεν ήταν πλήρες, ήταν περισσότερο ένα μεγάλο preview της έκδοσης "100%" που παρουσιάστηκε φέτος, στο Χ 2024. Θεωρώ ότι αν οι Nah-Kolor έκαναν λίγη υπομονή και κυκλοφορούσαν κατευθείαν την πλήρη, τελική έκδοση του Multiverse θα είχαν μία παραγωγή που θα τύχαινε πολύ μεγαλύτερης αναγνώρισης στο τέλος της μέρας.

Ακόμα κι έτσι όμως, ακόμα και αν πέρασε στα χαμηλά και δεν εντοπίστηκε από τα ραντάρ του πολύ κόσμου, το Multiverse είναι ένα από αυτά τα demos για τον Commodore 64 που πραγματικά αξίζει να το απολαύσει κανείς. Δεν είναι ότι θα σου φτάσει και θα σου κολλήσει τον δείκτη του εντυπωσιασμού στο 110%, αλλά θα σου τον έχει εκεί, στο 85-90% σταθερά, για 18 περίπου λεπτά με μία τεράστια ποικιλία από ποιοτικές σεκάνς που διαδέχονται η μία την άλλη και καταλαμβάνουν ούτε λίγο ούτε πολύ 4 ολόκληρες πλευρές δισκέτας του Commodore 64. Το Multiverse είναι αυτό που θα χαρακτηρίζαμε με μία λέξη ως "χορταστικό". Το παρακολουθείς και λες "ναι, αυτός είναι ο 64άρης". Υπάρχουν και καλύτερες παραγωγές, σαφώς, αυτές που σε ρίχνουν από την καρέκλα σου και μόλις πας να σηκωθείς το ξανακάνουν, αλλά εντάξει, αυτά είναι η creme de la creme, τα 20-25 καλύτερα όλων των εποχών για την πλατφόρμα. Το Multiverse δεν ανήκει σε αυτό το ολιγομελές club, αλλά ακολουθεί κατά πόδας, όντας μία από τις πλέον ποικίλες και ικανοποιητικές παραγωγές που μπορεί να αφήσει κάποιος να του γεμίσουν πανάξια 18 λεπτά από τη ζωή του.

Μπορείτε να κατεβάσετε το Multiverse 100% από εδώ αν θέλετε να το τρέξετε σε πραγματικό 64άρη ή σε εξομοιωτή. Αν απλά βολεύεστε και με το βίντεο - και γιατί όχι, θα πείτε - θα το βρείτε με το που θα τελειώσει η παράγραφος που διαβάζετε. Αράξτε, απλωθείτε και απολαύστε.

The Spectrum Show επεισόδιο 143

Καλά, αν νομίζετε ότι μονάχα εμείς εδώ πέρα νιώθουμε ότι έχουμε κάψει φλάντζα και χρειαζόμαστε επειγόντως διακοπές, γελιέστε. Οποιοσδήποτε μεσήλικας μετά από ένα 11μηνο δουλειάς - και αφού έχει κιόλας αυτή τη ρουτίνα καμιά 30αριά χρόνια - αισθάνεται με το έμπα του Ιουλίου ότι δεν θέλει απλά ένα διάστημα για να γεμίσει τις μπαταρίες του, αλλά για ολικό service και αντικατάσταση δεκάδων parts. Ε, σκεφτείτε τώρα σαν κερασάκι στην παραπάνω (σιχαμένη) τούρτα να τη βγάζει κανείς εδώ και 3-4 εβδομάδες εμπλοκή με καύσωνα, ο οποίος, όπως προσωπικά διαπίστωσα φέτος, μετά το πρώτο δεκαήμερο σου δίνει την εντύπωση ότι έχει κάψει όχι εσένα, αλλά τον εγκέφαλό σου. Nice...

Αν εξαιρέσει κανείς τον καύσωνα, όλα τα παραπάνω ισχύουν και για την περίπτωση του Paul Jenkinson, του δημιουργού του The Spectrum Show. Σου λέει ο άνθρωπος "δεν παίζει να χάσω την ημερομηνία και να μη βγάλω επεισόδιο", αλλά το καινούριο, το 143ο, φωνάζει "θέλω διακοπές". Όχι τόσο η επιλογή των θεμάτων, αλλά η διεκπεραιωτική προσέγγιση αυτών νομίζω ότι δείχνει πως και ο Paul έχει αρχίσει να υποχωρεί από το βάρος που έχει στις πλάτες του. Όχι ότι το νέο επεισόδιο του The Spectrum Show δεν έχει κανένα ενδιαφέρον ή δεν βλέπεται, όχι. Απλά να, αν εσείς βρίσκεστε ήδη στο σκιασμένο μπαλκόνι του δωματίου σας σε κάποιο όμορφο νησί με το αεράκι να σας δροσίζει, μια χαρά θα το απολαύσετε. Εμείς εδώ, ειδικά στην Αθήνα, μάλλον θα θέλαμε ένα πιο δυνατό kick, κανένα εικοσάλεπτο hardcore hardware review, κάτι τέτοιο μπας και μας τραβήξει το μυαλό από τον ιδρώτα που στάζει από το μέτωπό μας κι από το βρακί μας που το αισθανόμαστε σα να το φορέσαμε μόλις βγήκε από τη μπουγάδα...

Φυσικά δεν πρέπει επ' ουδενί να ξεχνάμε ότι το The Spectrum Show βγαίνει αδιαλείπτως εδώ και μια ντουζίνα χρόνια, οπότε είναι λογικό και αναμενόμενο μέσα σε όλο αυτό το εκτεταμένο χρονικό διάστημα να υπάρχουν ups and downs στη θεματολογία, στην ποιότητα των επεισοδίων, στην όρεξη του Paul κλπ. Οπότε μάλλον οφείλουμε να τον ευχαριστήσουμε για μία ακόμη φορά για τα όσα έχει προσφέρει στην κοινότητα του Spectrum, να του ευχηθούμε καλές διακοπές, και να αφήσουμε και το νέο επεισόδιο παρακάτω, κυρίως για εσάς που ήδη διακοπάρετε και θα μπορέσετε να το απολαύσετε μέσα στη συνολικότερη ανεμελιά σας.

Κάντο όπως ο 8μπιτος Atari!

Πέφτει λοιπόν στην αντίληψή μου ένα ολοκαίνουριο demo για Atari STE. Μίας-δύο ημερών τώρα μιλάμε, φρέσκο πράμα, να γυαλίζει το μάτι του ακόμα. "Για να δούμε, μπας και..." λέω μέσα μου. Όπου το "μπας και" ακολουθείται από διάφορες πιθανές προτάσεις που όλες καταλήγουν στο ίδιο πάνω-κάτω. "Μπας και αυτή τη φορά δεν θα χάσω απλά την ώρα μου παρακολουθώντας το;". "Μπας και θα δούμε κάτι που θα δικαιολογεί το ότι τρέχει μονάχα σε STE;". "Μπας και κατάφεραν στην ST scene να φτιάξουν κάτι αξιόλογο με αρχή, μέση και τέλος που αξίζει ρε παιδάκι μου μόνο και μόνο αισθητικά και στυλιστικά;". Καλά, ποιον κοροϊδεύουμε τώρα; Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω είναι ένα "ΟΧΙ" πιο μεγάλο κι απ' τη διάρκεια του καύσωνα που μας έχει γονατίσει τον τελευταίο καιρό.

Το εν λόγω demo που λέτε, που θα προτιμούσα να μην το κατονομάσω, όχι για να μην του κάνω δυσφήμιση αλλά γιατί είναι απλά another brick in the wall, παίζει από την αρχή μέχρι το τέλος κακή μουσική χωρίς πολλά-πολλά σε κανάλια, μπάσα ή οτιδήποτε τέλος πάντων, έχει πάμπολλα sequences με εφέ με τελίτσες και wireframes, και - πώς να το πω ρε παιδάκι μου - δεν μπορείς να φανταστείς έναν γαμημένο λόγο που το συγκεκριμένο (και πάρα πολλά ακόμη, δυστυχώς) δεν τρέχει σε "απλό" ST. Ένα χάλι, ένα δράμα, μία παράνοια που συνεχίζεται εδώ και χρόνια με παραγωγές ανέμπνευστες να προσπαθούν να μας πείσουν ότι εκμεταλλεύονται τις έξτρα δυνατότητες του STE. Όσο ελάχιστες κι αν είναι αυτές. Κι από την άλλη...

Από την άλλη το απόλυτο contrast. Το ταλέντο, η έμπνευση, η δημιουργικότητα, η στοχοπροσήλωση. Και φυσικά, το άρτιο αποτέλεσμα. Τα μέλη των demogroups New Generation, Zylax και Radiance μας χάρισαν πριν από περίπου μία εβδομάδα και στα πλαίσια του demoparty Lost Party 2024 ένα υπέροχο demo για τα 8μπιτα Atari, δείχνοντας το δρόμο στους ST/STE coders. Αν φυσικά αυτοί καταλάβουν ποτέ τι τους γίνεται και θελήσουν να τον ακολουθήσουν...

Το demo στο οποίο αναφέρομαι ονομάζεται Rewind 2 και είναι μία καταιγίδα από εντυπωσιακά sequences που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν όλα αυτά να τα φέρνει εις πέρας hardware του 1979. Ένα απόλυτο showcase του μηχανήματος, δηλαδή. Αυτό που υποτίθεται ότι είναι ο σκοπός του κάθε demo εκεί έξω. Αυτό που πολλοί το προσπαθούν, αλλά λίγοι το πετυχαίνουν. Το Rewind 2 είναι, θεωρώ, ένα εξαιρετικό δείγμα όλων των παραπάνω αλλά και ταυτόχρονα μία παραγωγή που σε βάζει σε σκέψεις για το τι είχε φτιάξει ο Jay Miner για λογαριασμό της Atari πίσω στα 70s.

Συγχαρητήρια λοιπόν στους coders, graphic artists και musicians των New Generation, Zylax και Radiance γιατί με τη δουλειά τους δείχνουν πώς μπορεί να είναι υγιής η Atari 8bit scene την ίδια ώρα που με έντονα σημάδια δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας η ST scene αργοπεθαίνει. Αν όσοι ασχολούνται με την τελευταία επιθυμούν, έστω και τώρα, την ύστατη στιγμή, να μην χαθεί κάθε ενδιαφέρον για την (κάποτε) φοβερή και τρομερή πλατφόρμα της Atari, ας το κάνουν απλά όπως οι 8μπιτοι Ataris και ας αφήσουν τις προσπάθειες για δήθεν εκμετάλλευση των έξτρα δυνατοτήτων του STE. Ο original ST έχει hardware που μπορεί να κάνει παπάδες, αρκεί να το προγραμματίσεις σωστά. Όπως το έκαναν κάποτε οι δημιουργοί των megademos μεταξύ 1986-1989. Ο τρόπος υπάρχει, αρκεί να ξεκολλήσουν κάποια (χρόνια τώρα) κολλημένα μυαλά...

Ας αφήσουμε όμως την ST scene στη μιζέρια της και ας επιστρέψουμε στην υγιέστατη αντίστοιχη των Atari 8bits. Να παίξει το Rewind 2, παρακαλώ:

Illusion by Dune για Atari ST. Ναι, αυτό!

Είναι γεγονός πως πολλές φορές τα έργα μιλούν πιο καλά από τα λόγια. Σε κάθε επίπεδο. Και δεν εννοώ το να μην λες ότι θα κάνεις κάτι αλλά απλά να το κάνεις, όχι, όχι. Εννοείται ότι πιστεύω ακράδαντα σε αυτή τη ρήση ως δομικό στοιχείο της κοσμοθεωρίας μου, αλλά αυτό στο οποίο αναφέρομαι τώρα είναι το πώς περιγράφω κατά καιρούς το demo των ονείρων μου και πώς πάνω-κάτω είναι αυτό τελικά. Ε, να, βρήκα ένα που δείχνει στην πράξη αυτά που γράφω εδώ και τόσα χρόνια! Λέγεται Illusion, είναι δημιούργημα του demogroup Dune και κυκλοφόρησε στην τελική του μορφή το 2003, πριν από 21 ολόκληρα χρόνια. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η preview έκδοσή του παρουσιάστηκε στο κοινό το... 1994! Ίσως τελικά αυτή η παλαιότητά του να είναι που με κάνει να το γουστάρω. Δεν μιλάμε καν για oldschool demo, αλλά για... boomer demo!

Ποια είναι όμως τα στοιχεία που κάνουν το Illusion demo να ξεχωρίζει για μένα; Ας ξεκινήσουμε από το λιγότερο σημαντικό. Τρέχει σε Atari ST. Όχι, ούτε Falcon, ούτε STE, ούτε απαίτηση για σκληρούς δίσκους και λοιπά καλούδια. Δισκετούλα(ες) και plain old ST. Και σ' όποιον αρέσει.

Ακολουθεί η μουσική του. Καθ' όλη τη διάρκεια των 18+ λεπτών είναι αξιοπρεπέστατη και σε κάποια σημεία μάλιστα και πραγματικά a joy to hear. Απόδειξη του ότι σημασία δεν έχει μονάχα το να έχεις στη φαρέτρα σου τα καλύτερα soundchips: η δουλίτσα μπορεί να γίνει και με κάτι υποδεέστερο. Αρκεί να υπάρχει διάθεση και ταλέντο και να μην αφήνεις ποτέ την βιρτουοζιτέ να καπελώνει τη σύνθεση. Δεν είναι χώρος για Malmsteen και Satriani εδώ.

Ακόμα πιο σημαντική είναι η διάρκεια των διαφόρων εφέ: μπορεί να είναι μέτρια, αξιόλογα ή και παγκόσμια ρεκόρ σε dots, υπολογισμούς, fractals, rasterlines ή οτιδήποτε άλλο, αλλά το κυριότερο είναι ότι είναι σύντομα. 10 δευτερόλεπτα το πολύ, και πάμε για άλλα. Βασικό το να μην κουράζεις, σε κάθε επίπεδο. Ειδικά όταν ταΐζεις τον άλλο με τόσο μεγάλης διάρκειας περιεχόμενο. Respect λοιπόν στο πώς και πόσο άνετα "κυλάει" το Illusion demo.

Τέλος, σημαντικότερη για εμένα είναι η αισθητική. Και οι Dune τα πάνε εξαιρετικά σε αυτόν τον τομέα. Νομίζω ότι με κέρδισαν από το πρώτο μέρος, με 3D objects να κινούνται σε οθόνες με εξαιρετικά στατικά γραφικά. Κάτι σαν το intro του Epic, αν θυμάστε. Γενικά οι άνθρωποι έχουν κάνει σοβαρή μεν και εντυπωσιακή σε σημεία δουλειά, έχοντας δώσει σημασία ακόμα ακόμα στα fonts που επέλεξαν ανά σημείο. Άλλωστε, αφού ξανάπιασαν να ολοκληρώσουν project του '93-'94 μετά από οκτώ χρόνια και χωρίς πιεστική ημερομηνία κυκλοφορίας, είχαν τον χρόνο να το καλλωπίσουν προκειμένου να μην είναι... rough on the edges.

Αλλά να, αυτό είναι, βλέπεις ρε παιδί μου demo του '94 που ολοκληρώθηκε το 2003 και είναι αρτιότατο και αξιοπρεπέστατο και τρέχει και σε απλό ST χωρίς απαιτήσεις για άχρηστο (sorry Falcon) ή απλά μαλακισμένο (sorry STE) hardware, και αναρωτιέσαι τι πήγε τόσο σκατά αυτά τα 21 χρόνια και πλέον βλέπουμε - στην καλύτερη - δίχρωμη τρίλιζα να τρέχει μονάχα σε Falcon με σκληρό δίσκο; Πώς γαμήθηκε έτσι η Atari scene; Δεν έχω απαντήσεις σε αυτό το τελευταίο. Και εγώ, όπως και όσοι άλλοι τυχόν νοιάζονται, απλά κλείνω τη μύτη μη μου έρθει αναγούλα από τη δυσωδία και τη σήψη του πτώματος της πάλαι ποτέ κραταιάς ST community...

Α, ναι, το Illusion demo ξέχασα. Ιδού:

Ο Commodore Plus/4 κλείνει τα 40!

Αν έχεις προλάβει την ανακοίνωση της κυκλοφορίας ενός home computer που φέτος συμπλήρωσε τα 40 χρόνια του, τότε είσαι γέρος. Μη γκρινιάζετε, στον καθρέφτη μιλάω.

Νομίζω ότι είχα διαβάσει για πρώτη φορά στο Computer για Όλους για τον "νέο υπολογιστή της Commodore με τα 4 επαγγελματικά προγράμματα στη ROM" και η αλήθεια είναι ότι, λόγω αυτού ακριβώς του χαρακτηριστικού, δεν είχα εντυπωσιαστεί και τόσο. Ήμουν βλέπετε δεκατριών χρονών ακόμα, οπότε λίγο με συγκινούσαν τα spreadsheets. Όχι ότι το έκαναν αργότερα, αλλά λέμε τώρα...

Αυτός που λέτε που μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον ήταν ο μικρός αδελφός του Plus/4, ο Commodore 16. Με "πληκτρολόγιο τύπου γραφομηχανής", το γνώριμο και αγαπημένο case των C64 και VIC-20 σε (πολύ) σκούρο γκρίζο και... 121 χρώματα; What? Πού ακούστηκε αυτό; Είμαστε στους πρώτους μήνες του 1984, dammit!

Λίγο καιρό μετά θα αποδεικνυόταν ότι οι Commodore 16 και Plus/4 θα αποτελούσαν το κύκνειο άσμα του Jack Tramiel στην εταιρία που ο ίδιος δημιούργησε, θα πήγαιναν σχεδόν άπατοι εμπορικά - ειδικά ο δεύτερος - και θα γίνονταν γνωστοί από το όνομα του custom chip που ήταν υπεύθυνο για τα γραφικά και τον ήχο τους ως "TED machines".

Παρά το γεγονός ότι λόγω των λιγοστών πωλήσεων η παραγωγή των Commodore 16 και Plus/4 διακόπηκε την αμέσως επόμενη χρονιά (1985), μία προσεκτική εξέταση των δύο αυτών υπολογιστών καθιστά προφανές το ότι σε κάποιους τομείς (αριθμός χρωμάτων, διάλεκτος BASIC, ταχύτητα επεξεργαστή) ήταν ανώτεροι του Commodore 64 και, δυστυχώς, έπρεπε να περάσουν 25-30 χρόνια μέχρι να ξεκινήσουν διάφοροι ταλαντούχοι sceners να μας δείχνουν για τι πράγματα ήταν ικανά αυτά τα μηχανήματα. Είτε μέσω υπέροχων demos, είτε μέσω άρτιων μεταφορών κλασικών παιχνιδιών του 64άρη, είτε ακόμα και μέσω gaming παραγωγών αποκλειστικών για την πλατφόρμα. Εν τέλει, μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει ότι την αγάπη που δεν εξέλαβαν όταν κυκλοφόρησαν στην αγορά, την πήραν και με το παραπάνω στην τρέχουσα χιλιετία. Και συνεχίζουν.

Με αφορμή την συμπλήρωση των 40 ετών από την κυκλοφορία των TED machines και στα πλαίσια του 25ου AROK party, τα demogroups Absence, Resource και Legion of Doom παρουσίασαν μία collaborative δημιουργία τους, το υπέροχο demo Plus/4 XL το οποίο τρέχει φυσικά σε Commodore Plus/4 ή Commodore 16 με 64ΚΒ μνήμης RAM.

Το Plus/4 XL είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό - ειδικά στο πρώτο του μέρος -, έχει υπέροχα γραφικά και αξιόλογο soundtrack, κάποια jaw dropping parts και δημιουργεί και μία ατμόσφαιρα ταυτόχρονα συγκινητική και εορταστική. Γενικώς είναι μία εξαιρετική παραγωγή την οποία σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να απολαύσετε στο video που ακολουθεί:

The Spectrum Show επεισόδιο 142

Την ίδια ώρα που παρακολουθούσα τις φιλότιμες μεν, μάταιες δε προσπάθειες του Εγγλέζου Paul Jenkinson να κάνει το Opus Discovery να δουλέψει σωστά με τον ZX Spectrum, η εθνική ομάδα της χώρας του δημιουργού του The Spectrum Show έχανε 1-0 από τη Σλοβακία στα πλαίσια του Euro 2024. Άσχημη μέρα για την Αγγλία, θα μπορούσε να πει κάποιος. Μέχρι στιγμής, τουλάχιστον...

Στο 142ο επεισόδιο του The Spectrum Show, πέρα από τη δοκιμή του Opus Discovery - η οποία δεν πήγε και πολύ καλά όπως ήδη σας ανέφερα - ο Paul δοκιμάζει κάποια (παλιά και νέα) παιχνίδια στον Spectrum του και κλείνει το βίντεο με κάτι σύντομο, αλλά αρκετά ενδιαφέρον: πληκτρολογεί ένα μικρό type in game, το δοκιμάζει, εντοπίζει σημεία που χρήζουν βελτίωσης και τελικά, με μερικές καίριες παρεμβάσεις το μεταμορφώνει κυριολεκτικά. Τουλάχιστον σε ό,τι έχει να κάνει με το αισθητικό κομμάτι. Είναι εντυπωσιακό το ότι μετά από τόσα χρόνια ο συμπαθής κύριος Jenkinson συνεχίζει να βρίσκει έξυπνες ιδέες προκειμένου να προσθέτει φρέσκο περιεχόμενο στα videos του. Διότι εντάξει, αν το σκεφτεί κανείς, με 142 επεισόδια ο άνθρωπος έχει φτιάξει μέχρι στιγμής χοντρικά 70+ ώρες βίντεο γύρω από τον ZX Spectrum! Και απ' ότι φαίνεται όχι, δεν το έχει εξαντλήσει ακόμα το θέμα!

Αν και τα δικά σας μάτια πονάνε από το ποδοσφαιρικό θέαμα (!) που παρουσιάζει η Εθνική ομάδα της Αγγλίας προτείνω να κάνετε ό,τι έκανα και εγώ: δείτε το νέο βιντεάκι του Paul!

The Spectrum Show επεισόδιο 141

Και που λέτε, στα τέλη του Μάη δεν είχαμε μόνο το 7ο αστέρι του μπασκετικού Παναθηναϊκού, το κύπελο του Conference League που κατέκτησε ο Ολυμπιακός και το ασύλληπτο finish του ΠΑΟΚ στο πρωτάθλημα της Α' Εθνικής. Είχαμε και την έναρξη του - κάθεστε; - 15 κύκλου του The Spectrum Show, με το επεισόδιο 141 να τον εγκαινιάζει.

"Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο" ήταν το μότο μιας παλιάς διαφήμισης, η οποία, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, δεν θυμάμαι καν τι αφορούσε. Εξετάζοντας όμως την πορεία του Paul Jenkinson και του δημιουργήματός του, του The Spectrum Show, καταλαβαίνει κανείς ότι θέλει και τρόπο, αλλά και κόπο. Τα 141 επεισόδια, πιστέψτε με, ούτε φτιάχνονται μόνα τους, ούτε είναι εύκολο να βρεις θέματα, να τα γυρίσεις, να τα μοντάρεις και να τα κυκλοφορήσεις στην ώρα τους. Ο Paul τα κάνει όλα αυτά 12 χρόνια τώρα, οπότε του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Τουλάχιστον.

Στο νέο επεισόδιο του The Spectrum Show αναμφισβήτητα ξεχωρίζει η δοκιμή του BackBit, ενός hardware add-on που επιτρέπει τη χρήση σύγχρονων μέσων μαζικής αποθήκευσης σε 8μπιτους υπολογιστές. Το add-on αυτό μάλιστα είναι κοινό, απλά ο αγοραστής επιλέγει το interface σύνδεσης που αντιστοιχεί στο μηχάνημα ή στα μηχανήματά του. Έξυπνη πραγματικά ιδέα, την οποία όμως δεν συναντάμε για πρώτη φορά. Βλέπετε, υπάρχουν τα Cassiopei και SD2IEC για όλα τα μοντέλα 8bit Commodore computers ήδη, εδώ και πολλά χρόνια. Η αλήθεια είναι πως άλλο τέτοιο device που να μπορεί να συνδεθεί σε παντελώς άσχετα μεταξύ τους μηχανήματα δεν είχαμε ξανασυναντήσει, οπότε σίγουρα αξίζει την προσοχή μας.

Φυσικά, πέρα από το review του BackBit το καινούριο επεισόδιο του The Spectrum Show έχει και άλλα ενδιαφέροντα θέματα, τα οποία σας αφήνω να ανακαλύψετε μόνοι σας, παρακολουθώντας το. Ένα click στο βιντεάκι που ακολουθεί χρειάζεται, τίποτα παραπάνω!

 

13:37 demo για Commodore 64

Η τεχνητή νοημοσύνη συνειδητοποιεί τη δύναμή της και αποφασίζει να απαλλαγεί από τους ανθρώπους, καταστρέφοντας τον κόσμο. Τι; Η ιστορία από το Terminator; Έρχεται το Skynet;

Όχι. Ούτε καν η δυστοπική πραγματικότητα την οποία θα αντιμετωπίσουμε σύντομα αν δεν αλλάξουμε ριζικά ρότα. Εδώ μιλάμε (ευτυχώς) για το σενάριο του νέου demo των Fairlight, του αειθαλούς group που συνεχίζει να δημιουργεί ψηφιακά αριστουργήματα από τα 80s μέχρι και σήμερα. Η τεχνητή νοημοσύνη λοιπόν εξαπολύει πυρηνικά και το ανθρώπινο γένος καταφεύγει στο τελευταίο προπύργιο της άμυνάς του: στον Commodore 64. Γιατί μονάχα αυτός μπορεί να αντιμετωπίσει το κακό που έρχεται μέσα στα 13 λεπτά και 37 δευτερόλεπτα που απομένουν μέχρι τη συντέλεια του κόσμου. Ένας υπολογιστής από το 1982 απέναντι σε ένα cluster εκατομμυρίων διασυνδεδεμένων servers; Πώς είναι δυνατό να τα καταφέρει;

Το coding στον 64άρη φαίνεται στην τεχνητή νοημοσύνη απλά ως μία ακολουθία από 0 και 1, μας λένε οι Fairlight. Δεν είναι όμως απλά δυαδικά ψηφία, ο προγραμματισμός του Commodore 64 είναι αγάπη. Και αυτό είναι κάτι που καμία ΑΙ δεν θα μπορέσει ποτέ να κατανοήσει αλλά ούτε και να αντιμετωπίσει. Μακάρι να έχουν δίκιο οι Fairlight, λέω εγώ, γιατί αν περιμένουμε από αυτούς που αποφασίζουν για τις μοίρες μας ζήτω που καήκαμε...

Το 13:37 παρουσιάστηκε το Σάββατο που μας πέρασε στα πλαίσια του demoparty X2024 όπου και κατέλαβε την 1η θέση μεταξύ των demos για 64άρη. Πρόκειται για μία πρωτότυπη ιδέα με ωραία παρουσίαση, ατμοσφαιρικό soundtrack, μερικά καταπληκτικά εφέ, ένα νέο screenmode (!) και, φυσικά, πολλή αγάπη. Απολαύστε το παρακάτω:

The Spectrum Show επεισόδιο 140

Ενώ εμείς προχωράμε ακάθεκτοι προς το τέλος της Μεγάλης Εβδομάδας και την Ανάσταση, ο Paul Jenkinson μόλις ολοκλήρωσε την 14η σεζόν του The Spectrum Show με την κυκλοφορία του 140ου επεισοδίου της σειράς. Ενώ εδώ απολαμβάνουμε την ανοιξιάτικη ζεστούλα - το καταλαβαίνω από το γείτονά μου που έχει αράξει στο μπαλκόνι του και καθαρίζει το λαιμό του (βασικά φτύνει στον ακάλυπτο) - ο πολυπράγμων Εγγλέζος Spectrum lover στο συννεφιασμένο Ηνωμένο Βασίλειο αφήνει πίσω του την 14η σεζόν της δημοφιλούς σειράς video για την οποία είναι υπεύθυνος και κάνει τα σχέδιά του για τον επόμενο κύκλο. Χωρίς να τον γνωρίζω προσωπικά τον άνθρωπο είμαι βέβαιος ότι την Κυριακή, την ώρα που εμείς θα ψήνουμε αρνιά, αυτός θα τεστάρει κάποιο σπάνιο hardware add-on από τα 80s στον "γομολάστιχα". Γιατί αυτός είναι ο Paul (και αυτοί είμαστε εμείς, αλλά τούτη είναι μια άλλη ιστορία...).

Στο ακροτελεύτιο επεισόδιο της 14ης σεζόν του The Spectrum Show μπορούμε να απολαύσουμε το ενδελεχές review του ZX Touch, μίας φορητής κονσόλας που δείχνει να είναι το απόλυτο on the go Spectrumικό gadget. Φυσικά ο Paul, όπως συνηθίζει σε κάθε επεισόδιο που ολοκληρώνει σεζόν, δεν μένει εκεί. Το αντίθετο. Μας παρουσιάζει το cartridge interface The Quazar αλλά και διάφορα multi-game cartridges τα οποία δείχνουν πολύ (μα πολύ) ενδιαφέροντα. Στη συνέχεια εξετάζει το Games Board, ένα "περιφερειακό" που μπορεί να κάνει ακόμα και τον πλέον αδαή να κατανοήσει ότι τότε, τα χρόνια που ο Spectrum ήταν στα ντουζένια του, κυκλοφορούσε το ένα κουλό add-on μετά το άλλο για δαύτον, σχηματίζοντας μία τεράστια γκάμα προϊόντων που απευθύνονταν στο κάθε βαλάντιο και στην κάθε... "ιδιαίτερη" ανάγκη.

Τέλος ο Paul δοκιμάζει κάποια παιχνίδια και κάποια demos και ολοκληρώνει το επεισόδιο - αλλά και τον 14ο κύκλο - με ένα... μουσικό CD! Ναι, απ' όλα έχει ο μπαξές!

Με ευχές για ένα υπέροχο Πασχαλινό Σαββατοκύριακο σας αφήνω με το νέο επεισόδιο του The Spectrum Show:

Review: Manical Drop για Atari ST

Manical Drop (Atari ST/STE/TT/Falcon) - DMA-SC

Το Manical Drop είναι ένα puzzle game του τύπου "3 or better" που εμφανίστηκε από το πουθενά στον διαγωνισμό Game Development του demoparty Outline το 2008 και, απλά, τον κέρδισε. Ίσως το "γιατί;" να μην γίνεται άμεσα αντιληπτό εάν απλώς κανείς κοιτάξει τα screenshots αλλά, πιστέψτε μας, πρόκειται για μία από τις περιπτώσεις που σαφέστατα το να κρίνουμε το βιβλίο από το εξώφυλλό του θα μας οδηγήσει σε άσχημες ατραπούς.

Το Manical Drop έχει επηρεαστεί - και όχι μόνο στο όνομα - από το Magical Drop της Data East, ένα παιχνίδι ιδιαίτερα γνωστό στα arcades. Δεν έχει γίνει κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια να φτιαχτεί κάτι γραφικά εφάμιλλο του coin op, αλλά από την άλλη έγινε μια προσπάθεια την οποία ο υπεύθυνος της παρούσας στήλης εκτιμά ιδιαίτερα, ήτοι το να δημιουργηθεί ένα αξιόλογο παιχνίδι που να τρέχει σε όλους τους υπολογιστές της σειράς ST. Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τα σημεία των καιρών όπου οι developers/sceners θεωρούν δεδομένο ότι ο ST που μάθαμε και αγαπήσαμε είχε blitter, σκληρό δίσκο και 4ΜΒ μνήμης (!) και ας ασχοληθούμε επιτέλους με ένα παιχνίδι που θα τρέξει το ίδιο άνετα στον πιστό και αγαπημένο σας 520STFM όπως και στον πανίσχυρο Falcon του ψωνισμένου φίλου σας!

Θα πούμε εξαρχής ότι γραφικά και ήχος στο Manical Drop σε καμία περίπτωση δεν εντυπωσιάζουν. Και, αν τα γραφικά θεωρήσουμε ότι απλώς "κάνουν τη δουλειά τους" δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί το ίδιο για το tune του παιχνιδιού το οποίο, εκτός από επαναλαμβανόμενο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι και (μάλλον) εκνευριστικό. Τα καλό είναι πως με τις αναφορές αυτές στα γραφικά και τον ήχο ήδη αφήσαμε στην άκρη τα όποια αρνητικά στοιχεία του παιχνιδιού καθώς, όλα τα υπόλοιπα είναι θετικά ή, στην χειρότερη περίπτωση, ουδέτερα. Ας τα δούμε λοιπόν αναλυτικότερα…

Ο σκοπός του Manical Drop είναι να σχηματίσει ο παίκτης κατακόρυφες στήλες 3 ή περισσότερων κομματιών του ίδιου χρώματος. Τότε, τα κομμάτια αυτά εξαφανίζονται από την οθόνη, επιβραβεύοντας ταυτόχρονα τον παίκτη με πόντους. Έχουμε την δυνατότητα να "κρατήσουμε" ένα ή και περισσότερα κομμάτια και να τα τοποθετήσουμε όπου επιθυμούμε, αρκεί αυτά να είναι του ίδιου χρώματος. Αυτά συμβαίνουν ενώ ταυτόχρονα προστίθενται γραμμές με χρωματιστά κομμάτια στο ανώτερο μέρος της οθόνης, σπρώχνοντας τα πάντα προς τα κάτω. Αν τα κομμάτια φτάσουν στο κατώτερο μέρος της οθόνης τότε το παιχνίδι τελειώνει - σκεφτείτε το κάπως σαν το Tetris αλλά από την ανάποδη!

Εκτός από τα "απλά" κομμάτια υπάρχουν και τα "special", που είναι τα combo, οι φούσκες και οι πέτρες, όλα με διαφορετικές ιδιότητες και χρησιμότητα. Αν τυχόν όλα αυτά σας δίνουν την εντύπωση ότι ακούγονται κάπως περίπλοκα, θα χαρείτε να μάθετε ότι το Manical Drop σας εξηγεί το πώς θα πρέπει να παίξετε μέσα από διαδοχικές εκπαιδευτικές οθόνες, σε ένα ευχάριστο και - σίγουρα - καλοδεχούμενο sequence.

Το παιχνίδι στο single player mode είναι ευχάριστο και διασκεδαστικό απαιτώντας, από ένα σημείο και μετά, γρήγορα αντανακλαστικά, ταχείες κινήσεις και αστραπιαίες αποφάσεις - γεγονός που το καθιστά ολίγον τι αγχωτικό, αλλά με την καλή έννοια. Ακόμα διασκεδαστικότερο είναι στο two player mode, εκεί όπου οι επιτυχίες κάθε παίκτη επιβραβεύονται με πρόσθετα κομμάτια στην οθόνη του αντιπάλου του, οδηγώντας σε καταστάσεις rock, του τύπου που γνωρίσαμε παλαιότερα στο "διπλό" Tetris. Είναι σίγουρα από τα πλέον θετικά στοιχεία του Manical Drop ότι μπορεί να διασκεδάσει όχι μόνο εσάς, αλλά και την κοπέλα σας ταυτόχρονα - αρκεί φυσικά να κατορθώσετε να εντοπίσετε το mouse/joystick port του Atari ώστε να συνδέσετε το 2ο χειριστήριο!

Και μιας και αναφερθήκαμε στο θέμα των χειριστηρίων, θα πρέπει να τονίσουμε ένα ακόμα πλεονέκτημα του Manical Drop, που δεν είναι άλλο από τις επιλογές που τίθενται στη διάθεση του παίκτη. Επί της ουσίας, μπορούν να ρυθμιστούν σχεδόν… τα πάντα (!), όπως το πλάτος της οθόνης σε μονό ή διπλό παιχνίδι, τα πλήκτρα/joystick/mouse που θα χρησιμοποιεί αυτός, η ύπαρξη ή όχι special κομματιών, το αν θα ακούγεται το tune, τα ηχητικά εφέ ή και τα δύο μαζί και πολλά-πολλά ακόμη. Όλα αυτά ρυθμίζονται πανεύκολα και με ιδιαίτερα απλό και λειτουργικό τρόπο, ενώ θα πρέπει ασφαλώς να τονιστεί ότι το παιχνίδι είναι GEM friendly και, όποτε το επιθυμείτε, μπορείτε με ένα απλό πάτημα του ESC να επιστρέψετε στο λειτουργικό. Επίσης, μπορεί να τρέξει από δισκέτα, από σκληρό δίσκο, από το Α: ή Β: drive και χωράει ακόμα και σε δισκέτα μονής όψεως, για όσους τυχόν υπάρχουν εκεί έξω που έχουν την ατυχία να διαθέτουν έναν από τους "φτηνούς" 520STFM ή κάποιον παλαιότερο 520ST.

Συνολικά, το Manical Drop είναι ένα ιδιαίτερα ευχάριστο και καλοφτιαγμένο παιχνίδι που μπορεί να χαρίσει από δεκάλεπτα μέχρι και ώρες διασκέδασης σε έναν ή δύο παίκτες και θα τρέξει απροβλημάτιστα σε οποιονδήποτε 16μπιτο Atari και αν διαθέτετε. Δεν θα σας εντυπωσιάσει με τα γραφικά ή τον ήχο του, αλλά θα χαρείτε να διαπιστώσετε ότι κρύβει πολλά ατού κάτω από… το καπό του! Σίγουρα είναι ένα από τα καλύτερα παιχνίδια για ST της τελευταίας δεκαετίας και, μιας και διατίθεται απολύτως δωρεάν, αποτελεί αναμφισβήτητα μια εξαιρετική επιλογή.

Βαθμολογία: 8/10

Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε στο 18ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2017.

The Spectrum Show επεισόδιο 139

Κι αυτός το χαβά του. Τι άλλο να πεις δηλαδή; Τα χρόνια περνάνε, ο κόσμος αλλάζει, αρκετοί από τους ανθρώπους που μεγάλωσαν με τον Spectrum έχουν πια φύγει από τη ζωή, το ίδιο και οι δημιουργοί του (Clive Sinclair, Rick Dickinson). Ε, και; Ο Paul Jenkinson δεν δείχνει να πτοείται από όλα αυτά και, να σας πω και κάτι; Μπράβο του. Ο άνθρωπος δεν μασάει, ξεκίνησε το The Spectrum Show τον Απρίλιο του 2012 και πλέον μπήκαμε στον Απρίλη του 2024! Μία γεμάτη ντουζίνα χρόνια ο Paul προσφέρει ατόφια, Spectrumικής φύσεως ενημέρωση σε όσους πιστούς έχουν την όρεξη να ασχοληθούν. Μη σας πω ότι μπορεί να τσίμπησε και κάποιους ακόμα που ορμώμενοι από τα βίντεό του μπήκαν και αυτοί στον μαγικό κόσμο του "γομολάστιχα"...

Στο νέο, 139ο επεισόδιο του The Spectrum Show o Mat Dolphin μας ξεναγεί στο Personal Computer Show του 1989 που ήταν το τελευταίο που έλαβε χώρα και ταυτόχρονα και το πλέον επιτυχημένο. Ο Paul με τη σειρά του παίζει για χάρη μας - και όχι μόνο - τα Star Wars και Kane και εξετάζει ενδελεχώς το ZX Pico MD, μία σύγχρονη συσκευή που εξομοιώνει το ZX Microdrive.

Τι περιμένετε λοιπόν; Κάντε μια βουτιά στον θαυμαστό κόσμο των 80s και του Spectrum clickάροντας το βίντεο που ακολουθεί!

Area 5150: το κορυφαίο τεχνικά demo όλων των εποχών;

Πριν από 6 ολόκληρα χρόνια, το καλοκαίρι του 2018, τότε που ακόμα δεν είχαμε ιδέα για πανδημίες, lockdowns και όλα τα υπόλοιπα που θα ακολουθούσαν, είχα γράψει ένα - απροσδόκητα ευμεγέθες, είναι η αλήθεια - κείμενο με αφορμή το 8088 MPH, ένα demo των groups Hornet, CRTC και Desire που ήρθε να μας αποδείξει ότι όλα όσα γνωρίζαμε για τις δυνατότητες του original IBM PC με τον Intel 8088 και την CGA ήταν, απλά, λάθος. Χρησιμοποιώντας το γνωστό πλέον "κόλπο" με την composite έξοδο της κάρτας γραφικών το εν λόγω demo απεικόνιζε ταυτόχρονα 16 χρώματα στην οθόνη σε graphics mode, αφήνοντας αποσβολωμένους όλους εμάς που φάγαμε χρόνια από τη ζωή μας "απολαμβάνοντας" τους κορυφαίους gaming τίτλους της εποχής σε άσπρο, μαύρο, κυανό και ματζέντα. Για τους "μερακλήδες" developers φυσικά υπήρχε και άλλη μία δυνατότητα, η επιλογή της εναλλακτικής τετραχρωμίας που αποτελούσαν τα κόκκινο, πράσινο, κίτρινο και μαύρο. "My god, it's full of colors!" θα μπορούσαμε να εκφράσουμε με σεβαστή δόση ειρωνείας αυτό που νιώθαμε, παραφράζοντας την κλασική ατάκα του David Bowman από το "2001: A Space Odyssey" (Stanley Kubrick, 1968). Τότε λοιπόν, τα μέλη των CRTC & Hornet μας έδειξαν με το 8088 MPH ότι, πέρα από τα 16 χρώματα, ο "ταπεινός" 5150, το πρώτο, original μοντέλο IBM PC του 1981, ήταν ικανός και για ομαλό scrolling και ανάλογο animation, σε πλήρη αντίθεση με ό,τι είχαμε μάθει. Το 8088 MPH ήταν αναμφίβολα ένα θαύμα από τεχνικής άποψης (όχι ότι υστερούσε αισθητικά, κάθε άλλο) και ως τέτοιο μνημονεύεται ακόμα και στις μέρες μας.

Προσωπικά, θεωρούσα αδύνατο να εμφανιστεί κάτι που να το ξεπεράσει. Δηλαδή, ΟΚ, το 8088 MPH τίκαρε 5-10 κατηγορίες που έγραφαν αρχικά δίπλα τους "δεν γίνεται". Τι άλλο να περιμένουμε πια; Το μόνο που δεν είχαμε δει - γιατί φυσικά ήταν αδύνατο - ήταν 16 χρώματα σε graphics mode ταυτόχρονα από την RGB έξοδο της CGA. Ή, ας πούμε, μίξη text με graphics mode στην ίδια γραμμή της οθόνης. Φυσικό ήταν που δεν τα είχαμε δει, γιατί ήταν ανέφικτα, σωστά; ΣΩΣΤΑ;

Βαθειά υπόκλιση στους ανθρώπους των CRTC & Hornet που εμφανίστηκαν και πάλι, το καλοκαίρι του 2022 (ναι, το ξέρω, άργησα, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ) με μια νέα παραγωγή, με τον ευρηματικό και πιασάρικο τίτλο "Area 5150". Και τα διέλυσαν όλα!

Τι να πω και τι να γράψω; Είναι από αυτές τις φορές που τα λόγια απλά δεν αρκούν. Μόνο οι εικόνες - και μάλιστα κινούμενες - μπορούν να δείξουν και στον πλέον αδαή τι κατέστη δυνατό από αυτούς τους υπερταλαντούχους coders, τους τσάρους του προγραμματισμού, τους ακούραστους εξερευνητές των tricks των microchips. Οπότε, απλά, ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ (ναι, με κεφαλαία, δεν είναι υπερβολή) το Area 5150:

 

Το κάνατε, Μείνατε με το στόμα ανοιχτό; Καταλάβατε ποια είναι πραγματικά η έννοια του "jaw dropping" και ότι κάποιες φορές αυτή δεν έχει την παραμικρή σχέση με 16μπιτες gaming πλατφόρμες των 80s; Ωραία. Δείτε τώρα και πώς υποδέχτηκε το κοινό την πρώτη παγκόσμια προβολή του Area 5150 στα πλαίσια του demoparty Evoke 2022, εδώ:

Για το τέλος φυσικά, σας κράτησα το καλύτερο: original IBM PC 5150 με το μαμίσιο έγχρωμο monitor IBM 5153 για το απόλυτο feeling:

Πώς; Είπατε τίποτα; Α, "respect". Μάλιστα. Συμφωνώ απόλυτα. Δεν ξέρω τι να πω: έχω δει - κυριολεκτικά - χιλιάδες demos όλα αυτά τα χρόνια σε κάθε συνηθισμένο ή "κουφό" μηχάνημα. Γνωρίζοντας πάνω-κάτω τις δυνατότητες της κάθε πλατφόρμας μπορείς να εκτιμήσεις τις περισσότερες φορές πόσο δύσκολα μπορεί να υλοποιηθεί προγραμματιστικά αυτό που βλέπεις μπροστά στα μάτια σου. Έχοντας και κάποιο αισθητικό κριτήριο μπορείς επίσης να αξιολογήσεις και που στέκεται καλλιτεχνικά η κάθε παραγωγή. Στην περίπτωση λοιπόν του Area 5150 θεωρώ ότι, τεχνικά, αυτό που μας σερβίρει είναι ό,τι πιο παλαβό, ανήκουστο, μη αναμενόμενο έχω δει τα τελευταία χρόνια. Μαζί ίσως με το ασύλληπτο Don't Mess With Texas. Εκεί, σε μια μοναχική κορυφή όπου μπορούν να βρεθούν μονάχα τα καλύτερα των καλύτερων. Το παρακολουθώ και το ξαναπαρακολουθώ και δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Απλά απίστευτο!