Crash Annual 2023

Είναι καιρός τώρα που έψαχνα την ευκαιρία να γράψω κάτι για τις ετήσιες εκδόσεις των Zzap! Amiga, Crash, Zzap!64 και Amtix!CPC, αφού τα προμηθεύτηκα όλα και τα είχα στα χέρια μου από τις πρώτες μέρες του Γενάρη αν δεν με απατά το (ασθενές εσχάτως, είναι η αλήθεια) μνημονικό μου. Κατάφερα να γράψω νωρίς-νωρίς μερικές αράδες για το Zzap! Amiga 2023 αλλά αυτό ήταν: τα υπόλοιπα έμειναν για μήνες στην to do λίστα μου μέχρι και σήμερα, που αποφάσισα να αναφερθώ τελικά στο Crash Annual 2023.

Έχω γράψει πολλές φορές στο παρελθόν για τους Roger Kean και Oliver Frey, τους ανθρώπους που δημιούργησαν την Newsfield Publications και βρίσκονταν πίσω από τη δημιουργία των υπερεπιτυχημένων Crash, Zzap!64 και του λιγότερο πετυχημένου Amtix. Όσοι παρακολουθείτε τακτικά το blog ίσως να θυμάστε ότι οι Frey και Kean έφυγαν αμφότεροι πρόσφατα από τη ζωή, αφήνοντας πίσω τους ως παρακαταθήκη ίσως τα καλύτερα gaming περιοδικά των 80s: πλέον, ό,τι έχει να κάνει με νέες κυκλοφορίες των Zzap! Amiga, Crash, Zzap!64 και Amtix,περνάει αποκλειστικά από τα χέρια του Chris Wilkins, του ανθρώπου που αναβίωσε τα ιστορικά έντυπα μέσω της εκδοτικής του εταιρίας Fusion Retro Books.

Για να επανέλθω όμως στην ετήσια έκδοση του Crash, αυτή πλέον αποτελείται από μία συλλογή από άρθρα που δημοσιεύτηκαν στο διμηνιαίο Crash μέσα στην προηγούμενη χρονιά (2022) και κατά συνέπεια αν κάποιος αγοράζει συστηματικά το περιοδικό δεν έχει κανένα λόγο να αποκτήσει και το Annual, αφού στην ουσία θα έχει ήδη διαβάσει όλο του το περιεχόμενο. Για εμάς τους υπόλοιπους όμως που γουστάρουμε τον ZX Spectrum και πολύ περισσότερο εάν είμασταν και αναγνώστες του Crash back in the day το Crash Annual 2023 αποτελεί μια πολύ καλή αγορά, αφού έχει ποικίλη και ενδιαφέρουσα ύλη, είναι ποιοτική εκτύπωση με χοντρό και σκληρό εξώφυλλο, και μπορεί να καταλάβει δικαιωματικά μια θέση στη βιβλιοθήκη μας.

Το Crash Annual 2023 κυκλοφόρησε σε 2 διαφορετικά μεγέθη, ήτοι σε Α4 και σε Α5. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις η ύλη είναι ακριβώς η ίδια, απλά όποιος επιλέξει να το προμηθευτεί σε Α4 θα κουράσει λιγότερο τα μάτια του διαβάζοντας το περιοδικό. Για να τα κάνω πενηνταράκια, αν είστε κάποιας ηλικίας και έχετε ήδη τα πρώτα συμπτώματα πρεσβυωπίας μη διανοηθείτε καν να επιλέξετε το Crash Annual σε A5!

Ένα σημείο στο οποίο θα πρέπει να σταθώ είναι το κόστος του Crash Annual 2023: Αν δεν απατώμαι αν το αγοράσει κανείς όταν πρωτοκυκλοφορήσει κοστίζει 20 λίρες Αγγλίας, ενώ μερικούς μήνες αργότερα μπορεί να το προμηθευτεί κάποιος με κάτι παραπάνω από £12. Το πρόβλημα είναι ότι αν προσθέσει κανείς στην τιμή τα κόστος των ταχυδρομικών αλλά και του τελωνείου τότε η... λυπητερή ανεβαίνει αρκετά και όσο και αν πρόκειται για αξιόλογο ανάγνωσμα θεωρώ υπερβολικό να φτάσει η συνολική του αξία στα 40-45€. Μία λύση - την οποία επέλεξα και εγώ για να είμαι ειλικρινής - είναι η προπαραγγελία όλων των ετήσιων εκδόσεων μαζί (Zzap! Amiga, Crash, Zzap!64 και Amtix!CPC): στην περίπτωση αυτή το συνολικό κόστος πέφτει περίπου στο 50% όσων θα πλήρωνε κάποιος για να προμηθευτεί όλα τα έντυπα χωριστά, και, αν θυμάμαι καλά, είναι περίπου στα 110€ και για τα τέσσερα.

Αυτά λοιπόν για το Crash Annual 2023, λογικά θα επανέλθω σύντομα και με τις ετήσιες εκδόσεις των Zzap!64 και Amtix.

Grind για Atari ST/STE: το πρώτο gameplay video

Επειδή είναι εύλογο να υπάρχουν κάποιες απορίες αναφορικά με το Grind για τον Atari ST από τη στιγμή που γνωστοποιήθηκε ότι υφίσταται ήδη ένα πρώτο demo, αποφάσισα να φτιάξω ένα πολύ μικρό βιντεάκι με τη βοήθεια του εξομοιωτή STeem (και των Windows, φυσικά) προκειμένου να πάρετε μια ιδέα από το gameplay, την ταχύτητα της κίνησης, το animation των sprites κλπ.

Επειδή αρκετοί ρωτούν, το Grind στην τελική του έκδοση θα τρέχει σε "απλό" Atari ST με μνήμη 1-2ΜΒ (δεν έχει οριστικοποιηθεί ακόμα αυτό, αν και θεωρώ σημαντικό το να γίνει εφικτή η εκτέλεσή του σε μηχανήματα με 1ΜΒ όπως ο stock 1040STF) και σε Atari STE με 4ΜΒ RAM - μνήμη που μάλλον ήδη διαθέτουν όλοι οι STE εκεί έξω. Φυσικά η έκδοση για STE θα έχει κάποιες βελτιώσεις συγκριτικά με την αντίστοιχη για ST, με πρώτη τον ήχο, όπου θα υπάρχει η δυνατότητα για ταυτόχρονη ακρόαση ηχητικών εφέ και μουσικής.

Όσοι βιάζεστε (δεν σας αδικώ) να αρπάξετε το Grind στα χέρια σας καλό θα είναι να κάνετε υπομονή: το παιχνίδι θα χρειαστεί πάνω από ένα χρόνο από σήμερα προκειμένου να ολοκληρωθεί και να κυκλοφορήσει, αλλά, όπως θα δείτε και στο βιντεάκι, η ομάδα πίσω από τον επερχόμενο τίτλο βρίσκεται ήδη σε πολύ καλό δρόμο!

Grind για Atari ST/STE: απίστευτο, συγκλονιστικό, γκρανγκινιολικό, χιτσκοκικό

Σήμερα το πρωί με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη στον Messenger, καθώς διαπίστωσα ότι ο κορυφαίος αυτός game developer και καλός φίλος που η πλειονότητα γνωρίζει απλά ως Tsak (ναι, ο δημιουργός του Worthy, αυτός) μου έστειλε ένα αρχειάκι με κατάληξη .PRG και μέγεθος 1ΜΒ. Φυσικά, τα αρχεία με αυτή την κατάληξη είναι γνωστά από τους 8μπιτους υπολογιστές της Commodore (PET, VIC-20, σειρά TED, Commodore 64, Commodore 128) αλλά συνήθως - και για αυτονόητους λόγους - είχαν μέγεθος μικρότερο από 64ΚΒ. Άρα λοιπόν, αυτό που μου έστειλε ο Γιάννης ήταν αρχείο για Atari ST ή STE (εντάξει, αν ήταν για Falcon θα τον... σκότωνα!). Και, σύμφωνα με το όνομά του, επρόκειτο για το demo του επιπέδου "library" του Grind. Nice!

Η αλήθεια είναι ότι ίσως να έχετε πληροφορηθεί - είναι κοινό μυστικό, άλλωστε - για την πρόοδο που γίνεται στο Grind με τα διάφορα demos που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, αλλά όλα αυτά αφορούσαν την Amiga. Κι όμως, από τις μέρες του Dread, όταν και ξεκίνησε η δημιουργία της game engine από τον ΚΚ, είχε γίνει γνωστό πως ό,τι βλέπαμε στην Amiga θα μπορούσε να τρέξει σχεδόν ίδιο και απαράλλαχτο και στους Atari ST και STE. Άλλο όμως το να διαβάζεις μία πρόταση - όσο εντυπωσιακά και αν είναι τα όσα αναφέρει - κι άλλο να βρίσκεσαι τελικά μπροστά στην υλοποίηση, έτσι δεν είναι;

Δεν θα σας πω ψέματα, έχοντας δει μέχρι τώρα videos και screenshots από την έκδοση της Amiga κρατούσα μικρό καλάθι. Και αυτό διότι, όσο κι αν εδώ και δεκάδες χρόνια υποστηρίζω με πάθος ότι οι ομοιότητες μεταξύ ST και Amiga είναι συντριπτικά περισσότερες από τις διαφορές τους, ειλικρινά θεωρούσα απίθανο τα όσα θαυμαστά είχα δει να υλοποιούνται στην "Μεγάλη Κυρία" να μπορούσαν να αποτελέσουν πράξη και των αντίστοιχων κυκλωμάτων του ST. Εδώ, στο πέρασμα των χρόνων, είδαμε ακόμα και κάποια από τα λιγότερο απαιτητικά παιχνίδια της Amiga να μεταφέρονται στον 16μπιτο Atari με αισχρά αποτελέσματα, σα να είχε ο κακομοίρης την επεξεργαστική ισχύ ενός ZX Spectrum. Χάρηκα με την καρδιά μου λοιπόν όταν διαπίστωσα ότι είχα πέσει έξω. Και όχι απλώς είχα πέσει έξω, δεν πέτυχα ούτε τον... λήγοντα!

Ό,τι και να λέμε, άλλο να σας τα γράφω και άλλο να τα βλέπετε (και να τα ακούτε). Το demo του Grind στον ST είναι μάλλον ανώτερο ως αποτέλεσμα από οποιοδήποτε FPS του παρελθόντος είχαμε δει ποτέ στην Amiga. Ίσως να στερείται της λεπτομέρειας ενός Genetic Species σε Amiga 4000 με 68060 και κάρτα γραφικών, αλλά μιλάμε για κάτι που τρέχει σε 68000 στα 8MHz! Αν αναλογιστούμε αυτό το τελευταίο, το συνολικό οπτικοακουστικό αποτέλεσμα μάλλον βάζει τα γυαλιά ακόμα και στον big daddy, το Doom το ίδιο, που, προκειμένου να τρέξει ομαλά απαιτούσε 80486 στα 33MHz (προσοχή, προτού αναφωνήσετε "μα τι γράφει ο μαλάκας" ξαναδιαβάστε την πρόταση που προηγήθηκε: δεν λέω ότι το Grind - που άλλωστε είναι ακόμα η alpha version ενός demo - είναι καλύτερο από το διαχρονικό αριστούργημα των Carmack και Romero ως παιχνίδι, απλά ότι δείχνει ανώτερο ως τεχνολογικό επίτευγμα).

Δεν θα σταθώ στο level design του tsak, όχι επειδή δεν είναι καλό (κάθε άλλο), αλλά επειδή θα έχουμε ολοκληρωμένη άποψη όταν θα κυκλοφορήσει τελικά το πλήρες παιχνίδι. Αυτό στο οποίο μπορώ να σταθώ είναι η εκπληκτική δουλειά που έχει γίνει στα γραφικά και, φυσικά, αυτό το θαύμα θαυμάτων, η game engine του παιχνιδιού. Seeing is believing θα γράψω μονάχα. Είναι απίστευτο, συγκλονιστικό, γκρανγκινιολικό, χιτσκοκικό (δεν θα μπορούσα να μην ανασύρω από τη μνήμη μου το εντυπωσιακό ρεπερτόριο επιθέτων που χρησιμοποιεί σε κάθε ευκαιρία ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου) το να βλέπει κανείς ένα first person shooter με χαρακτηριστικά που θυμίζουν Doom να τρέχει σε έναν απλό Atari ST (το τονίζω, ST, όχι STE) τον ίδιο καιρό που κάποιοι άλλοι προκειμένου να μεταφέρουν το L' Abbaye des Morts του Locomalito στην πλατφόρμα από τον Spectrum απαιτούν... Falcon! Είναι αλήθεια αυτό το τελευταίο, δεν το έβγαλα από το μυαλό μου να ξέρετε...

Τέλος πάντων, προφανώς και δεν σκοπεύω να σταθώ στην προγραμματιστική... αμπαλοσύνη παραδειγμάτων όπως το παραπάνω ή όπως η πλειονότητα των κυκλοφοριών για STE των τελευταίων χρόνων. Αυτό στο οποίο πραγματικά αξίζει να σταθούμε - και να υποκλιθούμε, θα συμπλήρωνα - με δέος και θαυμασμό είναι το Grind. Και στις δύο εκδόσεις του φυσικά, και για Amiga και για Atari.

Ελπίζοντας ότι θα πάρετε μια ιδέα από τα screenshots για το μεγαλείο του κορυφαίου αυτού δημιουργήματος να σας αναφέρω ότι στην παρούσα φάση "ζητάει" Atari ST ή STE με 2ΜΒ μνήμης. Στον ST κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ακούγεται μόνο μουσική, ενώ στον STE ακούγεται και μουσική και ηχητικά εφέ. Που εδώ που τα λέμε, το οπτικό αποτέλεσμα είναι τέτοιο που και βουβό να ήταν το παιχνίδι κουβέντα δεν θα μπορούσαμε να πούμε, έτσι;

The Spectrum Show επεισόδιο 132

Τα τελευταία χρόνια με το που πήγαινα για διακοπές με έπιανε... συγγραφικός οίστρος! Με το που βρισκόμουν εκτός Αθήνας, κάθε πρωί, με τον καφέ μου στην ησυχία μου πριν ξυπνήσουν οι υπόλοιποι ήταν σα να γυρνούσες ένα διακόπτη και να έπεφτα με τα μούτρα στο πληκτρολόγιο του laptop. Οπότε, ακόμα κι αν δεν πολυασχολιόμουν με το blog, ήξερα ότι θα ξαναέπαιρνα να πάνω μου εκεί, κάπου προς τα μέσα με τέλος του καλοκαιριού.

Δυστυχώς, φέτος τα πράγματα δεν έγιναν έτσι. Όχι ότι δεν πήγα διακοπές, το έκανα και με το παραπάνω. Όχι ότι δεν είχα μαζί μου laptop ή ότι δεν είχα πρόσβαση στο internet - το αντίθετο, τα είχα προβλέψει όλα. Όλα εκτός από τη διάθεση. Τι να πω; Δεν μου έβγαινε με τίποτα. Ούτε να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου μπορούσα ιδιαίτερα (ίσως να μην ήθελα, κιόλας) ούτε και εντόπισα κάποιο θέμα που να θεωρήσω ότι σώνει και καλά θα έπρεπε να καταπιαστώ με δαύτο. Οπότε, αντί να postάρω με ρυθμούς πολυβόλου είχαμε απλά... flatline. Νέκρα ρε παιδάκι μου, πώς το λένε;

Πάντοτε όμως - και αυτό το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου - θα υπάρχει η... σωστική λέμβος που ονομάζεται Paul Jenkinson. Όσο ο ακούραστος Εγγλέζος Spectrum lover θα συνεχίζει να φτιάχνει νέα επεισόδια του The Spectrum Show εγώ θα πιάνομαι από αυτά για να ξαναγράφω. Έστω και αυτή καθαυτή την ανάρτηση που θα αναφέρεται στο νέο επεισόδιο μονάχα, αλλά τουλάχιστον θα γράφω.

Έτσι λοιπόν και σήμερα, με αφορμή το 132ο επεισόδιο του The Spectrum Show που έρχεται να πει ένα στοργικό "καλό φθινόπωρο" στους ανά την υφήλιο Spectrum fans, σας χαιρετώ κι εγώ και εύχομαι σε όλους υγεία και... υπομονή. Υπομονή διότι τα πράγματα γύρω μας γενικώς είναι σκατά και χρειάζεται γερό στομάχι προκειμένου να υπομείνει κανείς την - ως επί το πλείστον - μίζερη καθημερινότητα. Ίσως ένα μισάωρο με μια ωρίτσα ημερησίως πάνω από τον Spectrum (ή κάποιον άλλο αειθαλή υπολογιστή από τα 80s-90s) να είναι το καλύτερο φάρμακο. Γιατί άντε παίξτε την 15η πίστα του Manic Miner και θα μου πείτε εμένα αν φεύγουν από το μυαλό σας απλήρωτοι λογαριασμοί, δάνεια και ό,τι άλλο σας προβληματίζει!

Σας αφήνω με το 132ο επεισόδιο του The Spectrum Show, με πολλές ευχαριστίες στον Paul Jenkinson και στο κουράγιο που δίνει και σε μένα να συνεχίζω και με ευχές για ένα χαλαρό Σαββατοκύριακο. Όσο είναι εφικτό αυτό τέλος πάντων αν ζει κανείς σε Αθήνα ή Θεσσαλονίκη...

Review: Spyders για Commodore 64

Spyders - Chapter I (Commodore 64) - Mr. NOP (code)/Richard Bayliss (music/SFX)

 

Δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να πιστέψει - και ειδικά εν έτει 2017 - ότι θα μπορούσε να φτιαχτεί αξιοπρεπές παιχνίδι, έστω και παραλλαγή κάποιου κλασικού τίτλου των 80s, χρησιμοποιώντας ως γραφικά αποκλειστικά και μόνο ASCII χαρακτήρες και, άντε και UDGs (User Defined Graphics) που συνεπάγονται κίνηση όχι ανά pixel, αλλά ανά χαρακτήρα. Ακόμα και στο MODE 2 (80 στήλες) του Amstrad CPC κάτι τέτοιο θα θεωρούταν αδύνατο.

Ευτυχώς για σας, ο γράφων, με χρόνια εμπειριών (ή, απλώς, χρόνια) στην πλάτη του, είχε γίνει αυτόπτης μάρτυρας ενός εξαιρετικά ενδιαφέροντος gaming session, κάπου τον χειμώνα του 1984. Τότε, που ο πατέρας του, προκειμένου να εξασφαλίσει μερικά ευχάριστα διαλείμματα κατά τη διάρκεια της εργασίας του, είχε προμηθευτεί ένα παιχνιδάκι που ονομαζόταν Galaxy Invasion στον TRS-80 Model 4 του γραφείου. Το εν λόγω παιχνίδι ήταν ένα κράμα Space Invaders και Galaxians που χρησιμοποιούσε το ASCII σετ χαρακτήρων του TRS-80 και ήταν γραμμένο σε assembly. Ε, είναι μάλλον αδύνατο να περιγραφεί η ομαλότητα της κίνησης και του (όποιου) animation και η αίσθηση που έδινε το παιχνίδι στον παίκτη χρησιμοποιώντας, στην ουσία, ένα matrix 64 x 16 χαρακτήρων! Έτσι λοιπόν, 33 ολόκληρα χρόνια πριν, ο συντάκτης του πονήματος που διαβάζετε αυτή τη στιγμή γνώριζε ήδη ότι ο (σωστός) συνδυασμός ASCII και γλώσσας προγραμματισμού χαμηλού επιπέδου (δηλαδή πολύ κοντά στο επίπεδο της "μηχανής"/επεξεργαστή) θα μπορούσε να προσφέρει διαμαντάκια, υπό τις κατάλληλες συνθήκες. Έστω και ακατέργαστα…

Δεν γνωρίζουμε εδώ στο Retro Planet εάν ο Mr. NOP είναι ρέκτης του Galaxy Invasion αλλά, κρίνοντας και από παλαιότερες δημιουργίες του (Ladybug 2015) τα πάει μια χαρά με τα ASCII. Και, μιας και έχουμε να κάνουμε με Commodore, με τα PETSCII για να είμαστε απολύτως ακριβείς.

 

Τι έκανε λοιπόν ο Mr. NOP (ο οποίος, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, "έμαθε να προγραμματίζει σε PET"); Έφτιαξε, χρησιμοποιώντας PETSCII, έναν εξαιρετικό κλώνο του Space Invaders για - τι άλλο; - Commodore PET (αυτός δεν διέθετε bit mapped γραφικά έτσι κι αλλιώς). Και, μιας και πρόκειται για άνθρωπο που έμαθε να προγραμματίζει την εποχή που οι άντρες ήταν άντρες, το λειτουργικό σύστημα ήταν στην ROM, τα τιμόνια δεν είχαν υποβοήθηση και οι καπνίζοντες κάτω των τριών πακέτων τσιγάρων ημερησίως αντιμετωπίζονταν με τον δέοντα χλευασμό, έσπευσε να μεταφέρει το δημιούργημά του και στον Commodore 64 (αν έχεις δει έναν Commodore έχεις δει όλους τους Commodore).

Ο 64άρης, όντας μηχάνημα "τούμπανο" συγκρινόμενος με τον PET, διαθέτει χρώματα (ναι, 16 ολόκληρα από δαύτα), user defined graphics αλλά και ήχο. Ο Mr. NOP αποφάσισε λοιπόν να ραφινάρει λιγάκι το Spyders (έτσι ονομάζεται το παιχνίδι, δεν το είπαμε τόση ώρα;) χρωματίζοντάς το και βελτιώνοντας σε κάποιο βαθμό τα γραφικά του. Στον τομέα του ήχου και της μουσικής έκανε ό,τι όφειλε να κάνει, δηλαδή απευθύνθηκε σε κάποιον ειδικό. Ο οποίος "ειδικός" δεν είναι άλλος από τον Richard Bayliss (ναι, ο δημιουργός του Let's Invade για το οποίο διαβάσατε παραπάνω) που δέχτηκε μονομιάς την πρόσκληση και ανέλαβε να εμπλουτίσει το Spyders με ήχο. Ή, για την ακρίβεια, με μουσική.

Όλα τα παραπάνω μας δίνουν έναν πολύ καλό και ιδιαιτέρως playable κλώνο του Space Invaders, με πολύ ωραία μουσική στο menu screen, απλό, άμεσο και λειτουργικό χειρισμό και ένα ingame tune το οποίο, τι να πούμε; Πρέπει να το ακούσετε!

Η μουσική που γεμίζει τα αυτιά του παίκτη όσο αυτός παίζει Spyders είναι ένα ρυθμικό, ταχύτατο, ου μην και ενίοτε αγχωτικό techno tune το οποίο, χωρίς την παραμικρή δόση υπερβολής, μπορεί να σας κάνει να συνεχίσετε να παίζετε ακόμα κι αν δεν σας λέει "κάτι" το παιχνίδι. Απ' ότι φαίνεται ο Richard Bayliss είναι ιδιαιτέρως αλτρουιστής, καθώς, το πολύ καλό soundtrack δεν το χρησιμοποίησε στο Let's Invade (όχι βέβαια ότι και εκείνο πάει πίσω) αλλά στο Spyders του Mr. NOP! Μπράβο, πάντα τέτοια, θα πούμε εμείς.

Στο ρεζουμέ τώρα, με μία πρόταση έχουμε να κάνουμε με ένα Space Invaders στο πιο εύκολο, με ασπίδα (αυτό δεν σας το είπαμε, ε;), κάποιες διαφοροποιήσεις σε ορισμένες πίστες (απουσία βάσεων) και υπέροχο soundtrack. Και, το καλό είναι ότι, αν ο Mr. NOP έχει κέφια, μπορεί να μας χαρίσει και κάποιο(α) sequel(s). Ε, ό,τι κι αν πούμε, αξίζει τον κόπο. Έστω και για την μουσική!

Βαθμολογία: 7/10

 

Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε στο 17ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2017.

False Idols για Commodore Plus/4

Ποτέ δεν έκρυψα τη συμπάθειά μου για τους υπολογιστές της σειράς TED (Commodore 16/116 και Plus/4) της Commodore. Να είναι ότι τότε, όταν κυκλοφόρησε ο Commodore 16 φάνταζε στο νεανικό μου μυαλό ως ένας πανάξιος αντίπαλος των ZX Spectrum και Oric Atmos στο low budget κομμάτι της αγοράς (που ήταν άλλωστε και το πλησιέστερο στο βαλάντιό μου;). Να είναι ότι η βελτιωμένη διάλεκτος BASIC και τα 121 χρώματα επί της οθόνης έδιναν την εντύπωση ενός εξελιγμένου Commodore 64 χωρίς τις ελλείψεις του τελευταίου; Ή, απλά, το ότι ποτέ δεν χώνεψα το πώς αυτή η σειρά home computers πήγε σχεδόν "άπατη" και εγκαταλείφθηκε γρήγορα από την Commodore χωρίς επί της ουσίας να της αξίζει μια τέτοια μοίρα;

Και αν ποτέ δεν κατάφερα να εξοικειωθώ με το "ιδιαίτερο" παρουσιαστικό των Commodore 116 και Plus/4, ομολογώ ότι το γνώριμο σουλούπι (λόγω 64άρη και VIC-20) του Commodore 16 με την σοφή επιλογή χρωμάτων έδειχνε σαφέστατα ελκυστικότερο αυτών των προγόνων του. Δεν είναι παράξενο λοιπόν το ότι, πολλά χρόνια μετά την λήξη της home computer era απέκτησα τελικά έναν Commodore 16 αλλά ούτε και το ότι, με τη βοήθεια και την τεχνική κατάρτιση του κουμπάρου μου επέκτεινα τη μνήμη του στα 64ΚΒ, ώστε να μπορώ να απολαύσω σε αυτόν ό,τι καλύτερο είχε να προσφέρει η software library των υπολογιστών της σειράς TED. Να μην παραλείψω στο σημείο αυτό να ευλογήσω τα (λιγοστά) γένια μου αναφέροντας ότι κάποτε, το μακρινό πια 2016, είχα φτιάξει έναν πολύ χρήσιμο και ενδιαφέροντα οδηγό χρήσης για τους υπολογιστές της σειράς αυτής, τον οποίο και μπορείτε να βρείτε εδώ.

Αρκετές φορές στο παρελθόν αναφέρθηκα σε demos και παιχνίδια που κυκλοφόρησαν τα τελευταία 15 χρόνια για τους υπολογιστές αυτούς, παραγωγές που τουλάχιστον αποδεικνύουν ότι επρόκειτο μάλλον για μηχανήματα ισάξια του Commodore 64, αφού κάπου υστερούσαν (έλλειψη SID και hardware sprites) και κάπου αλλού υπερτερούσαν (αριθμός χρωμάτων, διπλάσια ταχύτητα CPU). Ένα πρόσφατο demo που - εν μέρει τουλάχιστον - μου τα ξαναέφερε στο μυαλό όλα αυτά είναι και το κεντρικό θέμα της σημερινής ανάρτησης.

Το False Idols λοιπόν, μία συμπαραγωγή των groups Gods of the Universe, Resource και Exceed, μπορεί κατά την ταπεινή μου άποψη να μην ανήκει στην κορυφαία δεκάδα των demos για την πλατφόρμα, ωστόσο έχει αρκετά καλόγουστα και ενδιαφέροντα parts, δεν θα κουράσει τον θεατή και είναι ικανό να δώσει μια θετικότατη εντύπωση στον αδαή για τις δυνατότητες των TED machines. Μόνο σοβαρό του ελάττωμα που μπορώ να εντοπίσω είναι ότι απαιτεί την ύπαρξη κάρτας με SID chip και ίσως και το ότι θεματολογικά είναι λιγάκι "ό,τι να 'ναι". Παρόλα αυτά θεωρώ ότι αξίζει να το δει κανείς. Το βίντεο ακολουθεί οπότε θα μπορέσετε και εσείς να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα:

Penultimate+ 2: απλά, δεν υπάρχει!

Ε, ρε, πώς περνάει ο καιρός. Όχι ότι δεν το ξέραμε δηλαδή, αλλά να, τώρα έψαχνα τις παλιότερες αναρτήσεις στο blog για να δω πότε πήρα τον ένα και μοναδικό Commodore VIC-20 που είχα ποτέ και πότε αποφάσισα να τον... φιλέψω με το μοναδικό, το εκπληκτικό, το υπέροχο Penultimate cartridge από την thefuturewas8bit (και γαμώ τα ονόματα, BTW). Διαπίστωσα λοιπόν ότι κάπου το 2016 απέκτησα τον VIC-20 και περίπου ένα χρόνο αργότερα, το Δεκέμβριο του 2017, είχα πια στα χέρια μου το Penultimate cartridge. 6 χρόνια δηλαδή, και εμένα μου φαίνεται σαν χτες! Πότε πήρα τον VIC, πότε πήρα το Penultimate, πότε πέρασε ο καιρός και αναγκάστηκα να τα πουλήσω όλα (ένα μεγάλο "ευχαριστώ" σε όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις που μας έβγαλαν από τα μνημόνια και τώρα τρώμε με χρυσά κουτάλια να μην ξεχάσω) μπας και πληρώσω κανένα λογαριασμό, πραγματικά δεν το ξέρω. Η μόνη ικανοποίηση που μπορώ να αντλήσω από την όλη ιστορία είναι ότι το μηχάνημα πήγε σε καλά χέρια. Λάθος, να το διορθώσω: σε ΠΟΛΥ καλά χέρια. Ας μείνω με αυτή την ευχαρίστηση, τουλάχιστον.

Την αφορμή όμως για να γράψω αυτά που διαβάζετε μου την έδωσε ένα βιντεάκι του καναλιού "8-bit Show and Tell" (αν δεν το ξέρετε ψάξτε το, είναι πραγματικός θησαυρός) στο οποίο ο Robin παρουσιάζει μέσα σε μία ολόκληρη ώρα κάποια από τα καλούδια του ολοκαίνουριου Penultimate+ 2 cartridge. Και το τονίζω το "κάποια" γιατί όπως μας είπε ο άνθρωπος το cartridge αυτό έχει τόσες πολλές δυνατότητες που θα ακολουθήσει και τουλάχιστον ένα ακόμη βίντεο!

Για όσους δεν γνωρίζετε, από την πρώτη στιγμή και από το πρώτο Penultimate cartridge που κυκλοφόρησε, επρόκειτο για ένα add on που προσέφερε επέκταση μνήμης, διάφορα χρηστικότατα utilities καθώς και μια μεγάλη συλλογή από arcade classics για τον παρθενικό home computer της πάλαι ποτέ κραταιάς Commodore. Το Penultimate cartridge σύντομα διαδέχτηκε το Penultimate+ με κάποιες βελτιώσεις και πιο όμορφο user interface, το οποίο ακολούθησε - αρκετό καιρό αργότερα, είναι η αλήθεια - το ολόφρεσκο Penultimate+ 2. Αυτή η τελευταία υλοποίηση είναι και η πλέον πλήρης και εντυπωσιακή, αφού πέρα από διάφορα configurations επέκτασης μνήμης, filebrowser για συσκευές SD2IEC, machine language monitor και πάρα πολλά ακόμη που ούτε και εγώ τα γνωρίζω για να γράψω, περιέχει, ούτε λίγο ούτε πολύ και 200 πλήρη παιχνίδια!

Τα οποία παιχνίδια είναι η creme de la creme της game library της πλατφόρμας, με ελάχιστους κλασικούς (ή και πιο σύγχρονους) τίτλους να απουσιάζουν. Είναι τόσο πλήρης η λίστα των παιχνιδιών που εμπεριέχονται στο Penultimate+ 2 που πραγματικά αναρωτιέμαι εάν κάποιος διαθέτει έναν VIC-20 και αυτό το cartridge γιατί να πάρει οτιδήποτε άλλο σχετικό με το μηχάνημα; Δεν αναφέρομαι φυσικά σε οθόνη ή joystick, καταλαβαίνετε τι εννοώ!

Μια ακόμα καλύτερη ιδέα για το Penultimate+ 2 μπορείτε φυσικά να την πάρετε από το βίντεο του Robin που ακολουθεί. Εάν ενδιαφέρεστε να αγοράσετε το cartridge μπορείτε να το βρείτε λίγο φθηνότερα, εδώ.

The Spectrum Show επεισόδιο 131

Πραγματικά, ώρες-ώρες με πιάνω να αναρωτιέμαι τι θα έκανα αν δεν υπήρχε ο Paul Jenkinson και το The Spectrum Show του, που το δημιουργεί κάθε μήνα με αγάπη, φροντίδα και... Προδέρμ και μας το σερβίρει φρέσκο-φρέσκο προκειμένου να σβήσουμε τη Spectrumική μας πείνα. Γιατί, με ελάχιστες εξαιρέσεις όλα αυτά τα χρόνια, κάθε φορά που "έσκαγε" νέο επεισόδιο του The Spectrum Show φρόντιζα με μία ανάρτηση να καλύψω την είδηση, είτε βρισκόμουν σε περίοδο ραστώνης και χαλαρότητας είτε σε φάση τρελού πηξίματος.

Αυτή τη φορά βέβαια τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά, γιατί το θέμα μου δεν είναι ο ελεύθερος ή μη χρόνος, αλλά η διάθεση και η όρεξη που (δεν) έχω. Το γεγονός ότι πέρασε ένας ολόκληρος μήνας και 4 μέρες από την προηγούμενη ανάρτηση αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα. Όπως επίσης και το γεγονός ότι και τότε αλλά και τώρα αποφάσισα να ενεργοποιηθώ έστω και στο ελάχιστο χάρη στον Paul και στο The Spectrum Show δείχνει ότι η συνέπεια και η στοχοπροσήλωση του (εν μέρει) "συναδέλφου" Αγγλοσάξωνα δεν παύουν να με συγκινούν και να με κινητοποιούν. Φυσικά, αν είναι να φτάσω τελικά στο σημείο να postάρω μόνο για κάθε νέο επεισόδιο που δημιουργεί ο Paul και όχι για οτιδήποτε άλλο, ε, τότε καλύτερα να το κλείσουμε το μαγαζί, δε νομίζετε;

Ευελπιστώ πως θα μεταβληθεί σιγά-σιγά η διάθεσή μου προς το καλύτερο και θα επανέλθω - έστω και με ρυθμούς κουτσής χελώνας - στις επάλξεις. Όσο υπάρχει ο Paul και το The Spectrum Show εγώ τουλάχιστον αντλώ κουράγιο και έμπνευση. Οπότε, λογικά, αργά ή γρήγορα κάτι θετικό θα γίνει. Αν είμαστε καλά φυσικά (φτου-φτου!) γιατί με συμπληρωμένο μισό αιώνα ζωής τίποτα δεν είναι βέβαιο. Τίποτα καλό, για την ακρίβεια!

Αλλά ας έρθω και στο 131ο επεισόδιο του The Spectrum Show που έχει σίγουρα το δικό του ενδιαφέρον. Αυτή τη φορά, σα να μπαίνει σε μία εικονική χρονομηχανή ο Mat Dolphin μας ξεναγεί σε μία έκθεση που στο παρελθόν αποτελούσε το σημαντικότερο ετήσιο event για τους κομπιουτεράδες της Γηραιάς Αλβιώνας, ήτοι το PCW show. Και πιο συγκεκριμένα στη διοργάνωση του 1986. Ο Paul με τη σειρά του μας παρουσιάζει τα Mad Nurse, Indiana Jones and the Last Crusade, Crazy Caverns, μία εφαρμογή για επεξεργασία κειμένου που καλύτερα θα είναι να την παρακάμψουμε με κάθε δυνατό τρόπο, αλλά και το εντυπωσιακότατο Seraphima της Zosya Entertainment. Αν οι Ρώσοι ήταν τόσο καλοί στους πολέμους όσο στον προγραμματισμό δεν θέλω καν να φανταστώ τι θα είχε συμβεί στους Ουκρανούς. Μπρρρρ...

Τέλος, το 131ο επεισόδιο του The Spectrum Show φιλοξενεί για δεύτερη φορά τον Allan Turvey που μιλάει στον Paul με αφορμή το νέο του παιχνίδι, το αξιολογότατο Lunar Rescue RX. Ενδιαφέρον και χορταστικό λοιπόν το νέο βίντεο, που μπορείτε να το παρακολουθήσετε παρακάτω:

The Spectrum Show επεισόδιο 130

Χαράς ευαγγέλια για εμένα - ελπίζω και για εσάς. Και αυτό διότι η κυκλοφορία του 130ου (ο Χριστός κι η Παναγία!) επεισοδίου του The Spectrum Show, της σειράς από videos του Paul Jenkinson αφιερωμένων στον πολυαγαπημένο ZX Spectrum, μου έδωσε την αφορμή να σηκωθώ από καρέκλες, καναπέδες, ντιβανοκασέλες και τα ρέστα και να αξιωθώ να ανεβάσω μία νέα ανάρτηση ένας θεός ξέρει μετά από πόσο καιρό. Πόσο; 22 μέρες; Ωραία, αυτά είναι τα χάλια μας!

Είναι αλήθεια ότι καθώς περνούν τα χρόνια είναι κάτι παραπάνω από δύσκολο να έχει κάποιος τη διάθεση να ανεβάζει συνέχεια θέματα - και δεν εννοώ καν με ρυθμό που να πλησιάζει αυτόν που το έκανα εγώ ο ίδιος το 2016 που ξεκίνησα το blog, με 309 αναρτήσεις σε λιγότερο από 11 μήνες, δηλαδή με σχεδόν καθημερινή ενημέρωση. Μιλάω για περισσότερο χαλαρούς ρυθμούς, με π.χ. 5 αναρτήσεις ανά 2 εβδομάδες - αυτό μου φαίνεται ένα πολύ καλό νούμερο. Άντε να πείσεις και τον εαυτό σου όμως...

Πέρα από εμένα που για διάφορους λόγους προσωπικά δεν την πολυπαλεύω τον τελευταίο καιρό να ασχολούμαι με το blog, δεν έχετε διαπιστώσει και εσείς μια γενικότερη έλλειψη ειδήσεων στον χώρο του retro computing; Και δε μιλάω για ειδήσεις του τύπου ότι κυκλοφόρησε ένα ακόμα platform game που φτιάχτηκε με το AGD, λέω για ειδήσεις που να έχουν πραγματικό ενδιαφέρον, που θα μας κάνουν όχι μόνο να clickάρουμε αλλά και να ψάξουμε, να δούμε βίντεο, να σκιρτήσει κάτι μέσα μας, βρε αδερφέ. Και η αλήθεια είναι ότι σπάνια πια συναντάω τέτοιες ειδήσεις. Είναι σα να έχουν μπει τα πάντα στον αυτόματο, κανείς να μην ενδιαφέρεται πια πάρα πολύ για οτιδήποτε, σα να έχουμε μπει σε μια πορεία σχετικής αδιαφορίας και να συνεχίζουμε να ασχολούμαστε μόνο και μόνο από συνήθεια. Τονίζω και πάλι ότι αναφέρομαι στον κόσμο του retro computing, μη νομίζετε ότι ετοιμάζομαι να πηδήξω από κανένα μπαλκόνι! Άσε που είναι και ψηλά...

Με τις παραπάνω διαπιστώσεις λοιπόν πραγματικά νιώθω λίγο καλύτερα για την όλη φάση κάθε φορά που ο γομολάστιχας έχει την τιμητική του και ο Paul Jenkinson μας χαρίζει ένα νέο επεισόδιο της σειράς του. Ίσως επειδή στο άκουσμα της είδησης και μόνο νιώθω ότι κάτι γίνεται, κάτι παίζει, κάπου πάμε, κάποιος κάνει κάτι. Από την άλλη βέβαια οφείλω να παραδεχτώ ότι, στον τομέα των παιχνιδιών ας πούμε, δεν έχουν αραιώσει ιδιαίτερα οι νέες κυκλοφορίες. Ίσως μάλιστα και να έχουν αυξηθεί. Αλλά κάθε πόσο βγαίνει κάτι εξαιρετικό, κάτι που να σε βάλει στην πρίζα να το παίξεις, σαν τα παιχνίδια ας πούμε της Sarah Jane Avory; Δεν είμαστε πια στο 2005 όπου από μόνη της η είδηση της κυκλοφορίας ενός νέου παιχνιδιού για έναν retro computer αποτελούσε συνταρακτικό γεγονός: πλέον θέλουμε και αξιόλογο περιεχόμενο. Τι να πω, καλομάθαμε και γίναμε απαιτητικοί...

Πραγματικά θα με ενδιέφερε να ακούσω τις σκέψεις σας για την όλη φάση. Αυτό το ψιλο-flatline στον χώρο το έχετε εντοπίσει και εσείς ή είναι ιδέα μου; Μήπως απλά λόγω... γήρατος δεν ενθουσιάζομαι πλέον το ίδιο εύκολα; Τι συμβαίνει, γιατρέ μου;

Α, ναι, και το 130ο επεισόδιο του The Spectrum Show που λέγαμε:

Wonderland XIV για Commodore 64: μια ακόμη μέρα στο γραφείο

Είναι τρομερό, εντυπωσιακό, καταπληκτικό, απίστευτο αυτό που συμβαίνει με τον Commodore 64. Τόσο τρομερό, εντυπωσιακό, καταπληκτικό, απίστευτο που δεν μας κάνει πια εντύπωση πλέον, καλά-καλά. Εξηγούμαι: κάθεσαι και παρακολουθείς ένα ολοκαίνουριο demo, άρτιο αισθητικά, καλά δομημένο, με τεράστια ποικιλία, σκηνές που δεν κουράζουν και, φυσικά, άπειρα εντυπωσιακά εφέ. 16μιση ολόκληρα λεπτά της ώρας καθαρής επίδειξης της ανωτερότητας της πλατφόρμας απέναντι σε κάθε τι 8μπιτο κυκλοφόρησε ποτέ. 986 δευτερόλεπτα που είναι ικανά να εξηγήσουν ακόμα και στους πλέον αδαείς γιατί αυτός - και μόνο αυτός - ο υπολογιστής αγαπήθηκε τόσο πολύ και στις 2 πλευρές του Ατλαντικού, σε δύο ηπείρους (Αμερική-Ευρώπη) που το αγοραστικό κοινό είχε άλλες οικονομικές δυνατότητες, άλλες ανάγκες και άλλα γούστα. Σε όλα, εκτός από τον Commodore 64, κατά πώς φαίνεται.

Δεν έχει νόημα να περιγράψω αναλυτικά το τι πρόκειται να παρακολουθήσει κάποιος απολαμβάνοντας το Wonderland XIV των Censor Design που παρουσιάστηκε στα πλαίσια του demoparty X23 (ψηφίστηκε 3ο στο διαγωνιστικό τμήμα). Είναι φανερό από το Wonderland XIV ότι οι δημιουργοί του έχουν φτάσει πλέον σε τέτοιο επίπεδο αρτιότητας και ωριμότητας που το μόνο ίσως που λείπει είναι μια καλή ιδέα, ένα καλό σενάριο προκειμένου να φτιάξουν το απόλυτο demo. Όλα τα υπόλοιπα φαίνονται να τα έχουν. Μέχρι να γίνει αυτό αφήστε το Wonderland XIV να παίζει και απολαύστε 16:26 ατόφιας προγραμματιστικής αρτιότητας, υπέροχων γραφικών και εξαιρετικού animation. Δείτε γιατί αυτό που για κάποιους είναι "εντυπωσιακό, αδύνατο!" για τον 64άρη και τους Censor Design είναι απλά... μια ακόμη μέρα στο γραφείο!

The Spectrum Show επεισόδιο 129

Just a quick reminder, που λένε και στο χωριό μου. Αν και άργησε 2-3 μερούλες και μας ανησύχησε εμάς τους - λιγοστούς, ομολογουμένως - που δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς την απαραίτητη μηνιαία ενημέρωσή μας για ό,τι συμβαίνει στο σύμπαν του ZX Spectrum, ο Paul Jenkinson φάνηκε τελικά και πάλι συνεπής, ως συρμός του αγγλικού σιδηροδρόμου (προ της ιδιωτικοποιήσεως φυσικά, καθώς το μετά είναι μια άλλη ιστορία που δεν συμπεριλαμβάνει τις λέξεις "ακρίβεια" και "συνέπεια").

Φεύγοντας από τους αγγλικούς σιδηροδρόμους όμως, να πούμε ότι στο νέο, 129ο επεισόδιο του The Spectrum Show ο Paul καταπιάνεται βασικά με παιχνίδια - όρεξη να 'χετε, λοιπόν - και ολοκληρώνει με το στήσιμο και την εισαγωγή δεδομένων σε μία database στον ZX Spectrum. Γιατί; Γιατί μπορεί. Γιατί όλες οι μεγάλες μηχανογραφικές εγκαταστάσεις κρύβουν έναν Spectrum πίσω τους. Ή και όχι, ας μην αφήσουμε μια μικρή λεπτομέρεια να μας χαλάσει μια ωραία ιστορία - τι λέτε;

The Spectrum Show επεισόδιο 129 λοιπόν:

Δώστε ξανά ζωή στο παλιό hardware: Raspberry Pi

Είναι χρόνια τώρα που, παρατηρώντας τον εαυτό μου - ναι, κάποιες φορές δεν έχει τίποτα η τηλεόραση οπότε στρέφομαι αναγκαστικά στην αυτογνωσία λόγω βαρεμάρας - διαπίστωσα ότι με έλκει ιδιαίτερα το παλιό hardware. Στην πραγματικότητα μάλιστα, με έλκει πιο πολύ από το καινούριο. Και όταν αναφέρομαι σε "hardware" δεν εννοώ μονάχα τους υπολογιστές, αλλά, πρακτικά, οτιδήποτε: από στερεοφωνικά συγκροτήματα των 70s και των 80s, από τηλεοράσεις των 90s και των 00s, και από... αυτοκίνητα της δεκαετίας του '50 μέχρι και αυτά των πρώτων χρόνων της νέας χιλιετίας, τότε που το δημοφιλές μεταφορικό μέσο που προσέφερε απόλαυση στον οδηγό του άρχισε να αντικαθίσταται μαζικά από τεράστια κουτιά αποκαλούμενα Sports Utility Vehicles γεμάτα με κάθε είδους κουμπάκια και οθονίτσες και με βασικό χαρακτηριστικό την "ψηλή θέση οδήγησης". Ναι, αυτός ή αυτή που κάποτε θα αντιμετωπιζόταν - και δικαίως - από οποιονδήποτε petrolhead ως... wannabe νταλικιέρης πλέον είναι ο "τυπικός οδηγός". Να τον/την χαιρόμαστε. Και μετά σε ρωτάνε "μα προς τι όλη αυτή η παρελθοντολαγνεία;". Έλα μου ντε, τι να σας πω, θα σας γελάσω.

Αλλά για μην ξεφεύγω - διότι πιστέψτε με, αν πιάσω το θέμα "σύγχρονο αυτοκίνητο" μπορώ να κράζω γράφω για χρόνια - ας επιστρέψω στο κομπιουτερίστικο hardware, αυτό με το οποίο ασχολούμαστε σε αυτό το blog, άλλωστε. Που λέτε, έχω την τάση να αντιμετωπίζω ένα καινούριο (προς εμένα, όχι χρονολογικά) μηχάνημα ως κάτι το εξαιρετικά ενδιαφέρον, και να ψάχνω να βρω τις δυνατότητές του και τα όριά του, διερωτώμενος "γιατί έφτασε στα χέρια μου; Γιατί αυτός που το είχε αποφάσισε να το αντικαταστήσει με κάτι άλλο, πιο σύγχρονο;". Φυσικά δεν αναφέρομαι σε retro computers όπως ο Commodore 64, αλλά σε hardware 10-15 ετών, όπως ήταν για παράδειγμα τα πρώτα 2πύρηνα ή 4πύρηνα PCs ή τα πρώτα Raspberry Pis. Γιατί λες το θυμάμαι σαν χθες, να διαβάζω τι μπορούν να κάνουν αυτά τα μηχανήματα τότε, στην εποχή τους. Πλέον γιατί δεν τα θέλει κανένας;

Η εύκολη απάντηση φυσικά είναι ότι τα πράγματα εξελίχτηκαν, οι ανάγκες μεγάλωσαν και πλέον αυτά τα μηχανήματα δεν μπορούν να τις εξυπηρετήσουν. Είναι όμως ακριβώς έτσι; Δηλαδή για παράδειγμα ένας υπολογιστής με Intel Core 2 Duo/Quad ή ένα Raspberry Pi model B+ δεν μπορούν να κάνουν τίποτα πια; Η θέση τους είναι μονάχα στην ανακύκλωση συσκευών; Προφανώς κάτι τέτοιο δεν ισχύει και, αν θέλετε τη ταπεινή μου άποψη, έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον και προσφέρει πολύ μεγαλύτερη ικανοποίηση το να ψάχνεις, να κατσαβιδιάζεις, να παραμετροποιείς και τελικά να αξιοποιείς ένα μηχάνημα των 20-50€ από το να κάνεις το ίδιο με κάποιο σύγχρονο των 1.000€. Συν το γεγονός ότι σου μένουν και 950-980€ στην τσέπη.

Αφορμή για όλα τα παραπάνω μου έδωσαν κάποιο videos που βρήκα στο YouTube ψάχνοντας τρόπους να αξιοποιήσω κάποια παλιά Raspberry Pis που έχω (της πρώτης γενιάς) τα οποία και προφανέστατα δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως κανονικοί υπολογιστές για καθημερινή χρήση: άλλο το Pi 400 κι άλλο το single core Raspberry Pi model B+ στα 700MHz με τα 512ΜΒ μνήμης. Κι όμως, ακόμα και αυτό τα ταπεινό μηχανηματάκι, μπορεί να κάνει εντυπωσιακά πράγματα. Και δεν θα αναφερθώ καν στον τομέα του emulation, εκεί όπου με την κανονικού μεγέθους composite video έξοδό του μπορεί να κοροϊδέψει σχεδόν τον οποιονδήποτε ότι έχει να κάνει με το real thing αν το συνδέσεις με μια CRT οθόνη (πιστέψτε με, το έχω δοκιμάσει). Μιλάω για άλλες χρήσεις, πιο ουσιαστικές. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος εύκολα να στήσει έναν web server. Ή, ακόμα καλύτερα, έναν mail server. Φυσικά και έναν proxy server. Και επειδή άπαντες πλέον έχουμε πολλά μηχανήματα που σερφάρουν στο internet σε κάθε σπίτι, γιατί όχι και έναν adblocker που να μην εντοπίζεται από τα websites όπως συμβαίνει με τα addons των browsers; Ή, κάτι άλλο επίσης πολύ χρήσιμο, τι θα λέγατε για ένα VPN ώστε να συνδέεστε πανεύκολα και με απόλυτη ασφάλεια στο οικιακό σας δίκτυο ή σε αυτό της εργασίας σας; Το Linux είναι ταμάμ για τέτοιες εφαρμογές και, θυμηθείτε, το RPi τρέχει Linux! Τέλος, δεν θα πρέπει να παραλείψω να αναφέρω ότι ακόμα και το πρώτο Raspberry Pi μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως media center με το OpenELEC (Kodi) όπου παίζει χωρίς framedrops μέχρι και videos ανάλυσης 1080p και κωδικοποίησης h.264/x264.

Δείτε εδώ μια ποικιλία από πιθανά web server applications με τα αντίστοιχα αναλυτικά guides για εγκατάσταση και παραμετροποίηση.

Εδώ ένας οδηγός για να στήσετε ένα VPN το οποίο το έχω δοκιμάσει προσωπικά είναι ταχύτατο, λειτουργικό και αξιόπιστο.

Στη συνέχεια μπορείτε να παρακολουθήσετε ένα ενδιαφέρον βιντεάκι για τα 5 Top RPi projects (κατά τον δημιουργό του) για το 2023:

 

Και τέλος, ένα βίντεο που εξηγεί ενδελεχώς την εγκατάσταση και το στήσιμο ενός Adblocking server:

West Bank για τον TI-99/4A!

Νομίζω ότι μονάχα εμείς, οι "παλιοί" έχουμε μνήμες από τον (κάποτε θαυμαστό) 16bit home computer της Texas Instruments, τον TI-99/4A. Θυμάμαι σε κάποια έκθεση στο Ζάππειο - η Μηχανοργάνωση ΄82, ίσως; - να πρωτοαντικρίζω τον σχετικά μικρό σε μέγεθος αλλά και ιδιαιτέρως κομψό υπολογιστή της εταιρίας από το Texas και να εντυπωσιάζομαι από την ψηφιακή ομιλία του. Άλλωστε, ήταν ο πρώτος υπολογιστής με speech synthesizer και θα περνούσαν μερικά χρόνια μέχρι να μας δοθεί η ευκαιρία να παίξουμε με το "Say" της Amiga.

O TI-99/4A ήταν πέρα από κάθε αμφιβολία ένα αξιόλογο μηχάνημα για την εποχή του και ίσως να θεωρούταν και "σίγουρο χαρτί" καθώς, όταν κυκλοφόρησε, δεν υπήρχε στην αγορά κάποιο αξιόλογο ανταγωνιστικό προϊόν. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα όμως βρέθηκαν απέναντί του οι TRS-80 CoCo, Commodore VIC-20 και Atari 400/800 αυξάνοντας τον... συντελεστή δυσκολίας, μέχρι που εμφανίστηκε και ο Commodore 64 για να βάλει την ταφόπλακα όχι μόνο στον 99άρη, αλλά και σε όλο το home computer division της Texas Instruments. Έτσι, παρά την αντικειμενικά αρκετά επιτυχημένη εμπορική του καριέρα ο TI-99/4A "χάθηκε" αρκετά γρήγορα, αφήνοντας ίσως μονάχα εμάς εδώ στην Ελλάδα να τον παρακολουθούμε ως πρωταγωνιστή της πολύ αξιόλογης εκπομπής "Κόκκινοι γίγαντες, άσπροι νάνοι" (όχι βρε άσχετοι, δεν ήταν αθλητικής θεματολογίας!). Οι gaming μνήμες από τον ασημί-μαύρο (και αργότερα μπεζ) Τεξανό είναι ελάχιστες πραγματικά, με πλέον αξιομνημόνευτο το Parsec, ένα shoot 'em up των Jim Dramis και Paul Urbanus με στοιχεία από το Scramble και το Defender που ήταν αποκλειστικός (αλλά και ο καλύτερος) τίτλος για τον TI.

Σαράντα ολόκληρα χρόνια πέρασαν μέχρι που χθες, στις 3 Μαΐου, ο εκ Δανίας ορμώμενος κύριος Rasmus Moustgaard ανακοίνωσε ότι μετέφερε στον ΤΙ ένα από τα πολύ ωραία παιχνίδια του ZX Spectrum, το West Bank του Alvaro Mateos (κυκλοφόρησε από την ισπανική Dinamic το 1985). Το West Bank με τη σειρά του ήταν η (ανεπίσημη) μεταφορά στους home computers της εποχής του Bank Panic της Sega, ενός τίτλου αρκετά επιτυχημένου στις αίθουσες των arcades, αλλά όχι στη χώρα μας - προσωπικά δεν το "συνάντησα" ποτέ.

Όπως και να 'χει, ο κύριος Moustgaard έκανε πολύ καλή δουλειά, χαρίζοντας στους - λίγους αλλά πιστούς - εν ζωή φίλους του TI-99/4A ένα παιχνίδι που μπαίνει άνετα στο Top-5 της πλατφόρμας. Και γι' αυτό του αξίζουν θερμά συγχαρητήρια.

Όσοι ενδιαφέρεστε να παίξετε το West Bank σε εξομοιωτή ή σε πραγματικό TI-99/4A (λέμε τώρα) μπορείτε να κατεβάσετε το παιχνίδι από εδώ. Να θυμάστε όμως ότι χρειάζεται επέκταση μνήμης των 32ΚΒ. Για τους υπόλοιπους θεωρώ ότι φτάνει και περισσεύει το παρακάτω βίντεο:

The Spectrum Show επεισόδιο 128

Ώρες-ώρες η ρουτίνα της καθημερινότητας είναι τόσο αβάσταχτη που βρίσκεις τον εαυτό σου ανίκανο να κάνει και τα πλέον απλά πράγματα. Πόσο μάλλον κάποια λίγο πιο σύνθετα, όπως το να βάλεις σε μια σειρά τις εργασίες που έχεις να κάνεις, μια to do list με υποχρεώσεις ξεκινώντας από τις περισσότερο σημαντικές και καταλήγοντας στις πλέον ανούσιες. Είχα να το λέω ότι επί χρόνια έφτιαχνα με ιδανικό τρόπο τέτοιες λίστες στο μυαλό μου στο ξεκίνημα της κάθε μέρας και γενικώς ανταποκρινόμουν με επιτυχία σε όσα έπρεπε να κάνω, καθώς η σωστή οργάνωση είναι το ήμισυ του παντός (ή μήπως είναι η καθαριότητα; Δεν θυμάμαι να πω την αλήθεια).

Όπως και να 'χει, αυτή η οργάνωση στην οποία αναφέρθηκα διαπιστώνω ότι έχει αρχίσει να μπάζει νερά εσχάτως. Παρατηρώ ότι οι καθημερινές υποχρεώσεις είναι πλέον περισσότερες αλλά μάλλον ήσσονος σημασίας, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζω χαρακτηριστική δυσκολία στην ταξινόμησή τους σε κάποια σειρά προτεραιότητας. Αυτό με έχει οδηγήσει στο να έχω μέρες τώρα να ενημερώσω το blog και, ειλικρινά σκέφτομαι, ότι αν δεν ήταν ο Paul Jenkinson με το καινούριο επεισόδιο του The Spectrum Show, ένας θεός ξέρει πότε θα ξαναέγραφα. Nice...

Αλλά have no fear, Paul is (always) here, οπότε να 'μαι κι εγώ με την τυπική μηνιαία ανάρτηση προκειμένου να ενημερώσω το Spectrumικό κοινό για την κυκλοφορία του 128ου επεισοδίου του The Spectrum Show στο YouTube. Όπως συνήθως έχουμε ποικίλη θεματολογία - σχετική πάντοτε με τον ZX Spectrum, φυσικά - από την οποία προσωπικά ξεχώρισα την παρουσίαση του (εντυπωσιακού, είναι η αλήθεια) ZX-VGA-JOY. Δεν ξέρω, έχω ένα soft spot για τα hardware reviews από τότε που με θυμάμαι να πιάνω στα χέρια μου το δεύτερο τεύχος του Pixel με το περίφημο συγκριτικό Oric-1 vs ZX Spectrum. Μαντέψτε ποιος κέρδισε!

Ένα άλλο ενδιαφέρον θέμα στο νέο επεισόδιο του The Spectrum Show είναι χωρίς αμφιβολία η προσπάθεια του Paul να "τρέξει" μια εικονική επιχείρηση βασίζοντας τη μηχανογράφησή της σε έναν ταπεινό ZX Spectrum. Προτού αναφωνήσετε "δεν γίνεται" να σας θυμίσω ότι είτε υπολογιστής του 1982 είτε υπολογιστής του 2023 στις ίδιες ακριβώς αρχές βασίζονται και τα ίδια ακριβώς πράγματα μπορούν να κάνουν - απλά οι τωρινοί τα κάνουν πολύ πιο γρήγορα (όχι πάντοτε, είναι η αλήθεια). Έτσι λοιπόν ναι, στο τρέχον επεισόδιο ο Paul κάνει με επιτυχία τα λογιστικά του, γιατί, απ' ότι φαίνεται, 48ΚΒ μνήμης επαρκούν για τα πάντα!

Δεν θα πρέπει να παραλείψω τις συνεχείς προσπάθειες του Geoff Neill να κομπλεξάρει εμάς τους παλιούς Spectrumάδες, αφού, μετά το Atic Atac σε προηγούμενο επεισόδιο τώρα ολοκληρώνει και το Pyjamarama μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας. Ναι, ένα ακόμα παιχνίδι στο οποίο δεν είχα καταλάβει ποτέ τι έπρεπε να κάνω! Oh well...

Αλλά εντάξει, φτάνει πια με την ακατάσχετη πολυλογία μου, δε νομίζετε; Ιδού το The Spectrum Show, απολαύστε το:

Review: Let's Invade για Commodore 64

 Let's Invade (Commodore 64) - Richard Bayliss

 

Τι σχέση έχει το Space Invaders με την επιληψία, ξέρετε; Καμία μέχρι και πριν μερικούς μήνες, είναι η αλήθεια. Και λέμε "πριν μερικούς μήνες" καθώς τότε, το φθινόπωρο του 2016, ο γνωστός και μη εξαιρετέος δημιουργός Richard Bayliss ανέβασε το νέο του παιχνίδι στο διαδίκτυο, με τίτλο Let's Invade και σκοπό να σας κάνει να την… ακούσετε!

Το Let's Invade είναι ένας μοντέρνος κλώνος του κλασικού coin op που δημιούργησε ο  Tomohiro Nishikado και κυκλοφόρησε η Taito το σωτήριο έτος 1978. Τι έχει λοιπόν να προσθέσει με το παιχνίδι του ο Richard Bayliss σε έναν τίτλο 39 ετών που έχει τύχει εκατοντάδων ου μην και χιλιάδων ports σε κάθε πιθανό και απίθανο format στο πέρασμα των χρόνων;

Το πρώτο είναι σίγουρα η μουσική: υπέροχα ρυθμικά και κεφάτα chiptunes (ο δημιουργός τους τα χαρακτηρίζει ως "techno" αλλά θα μας επιτρέψετε να διαφωνήσουμε ελαφρώς) τα οποία ξεκινούν από το loading screen, συνεχίζονται στο menu screen (ας το πούμε έτσι) και δίνουν τα ρέστα τους κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού αυτού καθαυτού. Πραγματικά και χωρίς υπερβολή το Let's Invade διαθέτει ένα εκ των κορυφαίων soundtracks των τελευταίων ετών στον Commodore 64 - κι αυτό δεν είναι και μικρή υπόθεση αν αναλογιστεί κανείς πόσα games κυκλοφορούν κάθε χρόνο εδώ και σχεδόν μια δεκαετία…

Ένα άλλο εξέχον (;) χαρακτηριστικό του Let's Invade είναι το gameplay του, όντας χαρακτηριστικά ευκολότερο αυτού του Space Invaders. Σκεφτείτε ότι ο γράφων με τις απαραίτητες δόσεις κουλαμάρας και αγκύλωσης λόγω προχωρημένης ηλικίας κατάφερε να φτάσει με σχετική ευκολία στην 37η από τις 40 πίστες του παιχνιδιού. Γεγονός που από τη μία μας λέει ότι το Let's Invade δεν θα σας σπάσει τα νεύρα αλλά απ' την άλλη δεν πρόκειται να αποτελέσει και την μεγαλύτερη πρόκληση της gaming καριέρας σας - ποιος θα το ήθελε αυτό, άλλωστε;

Το τρίτο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ηλεκτρονικού πονήματος του Richard Bayliss είναι η... επιληψία που σας αναφέραμε στην αρχή της παρουσίασης. Αυτή έχει να κάνει με το background του Let's Invade, που αποτελείται από λιτά patterns ή απλές γραμμές που κινούνται (ελαφρώς) αλλά και αναβοσβήνουν (όχι ελαφρώς) με αποτέλεσμα να σας χαρίζουν μια εμπειρία που θα σας μεταφέρει νοερά μεν αλλά με χαρακτηριστική άνεση δε στις techno βραδιές της νιότης σας (αν ζήσατε τέτοιες, μπορεί απλά να διαβάζατε τα μαθήματά σας προσπαθώντας να χωνέψετε τα όσα είχατε παρακολουθήσει νωρίτερα στην "Λάμψη").

Τα γραφικά του Let's Invade προσπαθούν να εξομοιώσουν αυτά του coin op, χρησιμοποιώντας την υψηλή ανάλυση, τα sprites και τα χρώματα του Commodore 64 οπότε, όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, μάλλον υπερεπαρκούν για τη δουλειά που έχουν να κάνουν. Όλα τα αντικείμενα στην οθόνη (το διαστημόπλοιό σας, οι εξωγήινοι, οι βολές) είναι ιδιαιτέρως ευμεγέθη, καθιστώντας την εξολόθρευση των ορδών των αντιπάλων σας μια απλή, καθημερινή, βόλτα στο πάρκο.

Χειρισμός και animation βρίσκονται σε πολύ καλά επίπεδα και, αν τα συνδυάσουμε με την ηχητική πανδαισία των chiptunes και το strobo background καταλήγουμε σε ένα arcade παιχνίδι που είναι εύκολο, διασκεδαστικό αλλά και ιδιαιτέρως επαναλαμβανόμενο και με gameplay το οποίο, στην καλύτερη περίπτωση, είναι αντάξιο αυτού του Space Invaders. Δεδομένου του γεγονότος ότι όπου να 'ναι το ιστορικό video game της Taito κλείνει τα 40 του, καταλαβαίνετε ότι και ο κλώνος του δύσκολα θα rockάρει τον κόσμο σας.

Συνεπώς μία αρκετά καλή προσπάθεια - ίσως όσο καλή μπορεί να γίνει βασιζόμενη στο Space Invaders - που έχει ως αποτέλεσμα ένα απλό, εύκολο και επαναλαμβανόμενο παιχνίδι με πολύ-πολύ καλό soundtrack. Μόνο και μόνο γι' αυτό το τελευταίο, αξίζει να δώσετε στο Let's Invade μια ευκαιρία. Αρκεί να μην πάσχετε από επιληψία, έτσι;

Βαθμολογία: 6,5/10

Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε στο 17ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2017.