The Spectrum Show επεισόδιο 129

Just a quick reminder, που λένε και στο χωριό μου. Αν και άργησε 2-3 μερούλες και μας ανησύχησε εμάς τους - λιγοστούς, ομολογουμένως - που δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς την απαραίτητη μηνιαία ενημέρωσή μας για ό,τι συμβαίνει στο σύμπαν του ZX Spectrum, ο Paul Jenkinson φάνηκε τελικά και πάλι συνεπής, ως συρμός του αγγλικού σιδηροδρόμου (προ της ιδιωτικοποιήσεως φυσικά, καθώς το μετά είναι μια άλλη ιστορία που δεν συμπεριλαμβάνει τις λέξεις "ακρίβεια" και "συνέπεια").

Φεύγοντας από τους αγγλικούς σιδηροδρόμους όμως, να πούμε ότι στο νέο, 129ο επεισόδιο του The Spectrum Show ο Paul καταπιάνεται βασικά με παιχνίδια - όρεξη να 'χετε, λοιπόν - και ολοκληρώνει με το στήσιμο και την εισαγωγή δεδομένων σε μία database στον ZX Spectrum. Γιατί; Γιατί μπορεί. Γιατί όλες οι μεγάλες μηχανογραφικές εγκαταστάσεις κρύβουν έναν Spectrum πίσω τους. Ή και όχι, ας μην αφήσουμε μια μικρή λεπτομέρεια να μας χαλάσει μια ωραία ιστορία - τι λέτε;

The Spectrum Show επεισόδιο 129 λοιπόν:

Δώστε ξανά ζωή στο παλιό hardware: Raspberry Pi

Είναι χρόνια τώρα που, παρατηρώντας τον εαυτό μου - ναι, κάποιες φορές δεν έχει τίποτα η τηλεόραση οπότε στρέφομαι αναγκαστικά στην αυτογνωσία λόγω βαρεμάρας - διαπίστωσα ότι με έλκει ιδιαίτερα το παλιό hardware. Στην πραγματικότητα μάλιστα, με έλκει πιο πολύ από το καινούριο. Και όταν αναφέρομαι σε "hardware" δεν εννοώ μονάχα τους υπολογιστές, αλλά, πρακτικά, οτιδήποτε: από στερεοφωνικά συγκροτήματα των 70s και των 80s, από τηλεοράσεις των 90s και των 00s, και από... αυτοκίνητα της δεκαετίας του '50 μέχρι και αυτά των πρώτων χρόνων της νέας χιλιετίας, τότε που το δημοφιλές μεταφορικό μέσο που προσέφερε απόλαυση στον οδηγό του άρχισε να αντικαθίσταται μαζικά από τεράστια κουτιά αποκαλούμενα Sports Utility Vehicles γεμάτα με κάθε είδους κουμπάκια και οθονίτσες και με βασικό χαρακτηριστικό την "ψηλή θέση οδήγησης". Ναι, αυτός ή αυτή που κάποτε θα αντιμετωπιζόταν - και δικαίως - από οποιονδήποτε petrolhead ως... wannabe νταλικιέρης πλέον είναι ο "τυπικός οδηγός". Να τον/την χαιρόμαστε. Και μετά σε ρωτάνε "μα προς τι όλη αυτή η παρελθοντολαγνεία;". Έλα μου ντε, τι να σας πω, θα σας γελάσω.

Αλλά για μην ξεφεύγω - διότι πιστέψτε με, αν πιάσω το θέμα "σύγχρονο αυτοκίνητο" μπορώ να κράζω γράφω για χρόνια - ας επιστρέψω στο κομπιουτερίστικο hardware, αυτό με το οποίο ασχολούμαστε σε αυτό το blog, άλλωστε. Που λέτε, έχω την τάση να αντιμετωπίζω ένα καινούριο (προς εμένα, όχι χρονολογικά) μηχάνημα ως κάτι το εξαιρετικά ενδιαφέρον, και να ψάχνω να βρω τις δυνατότητές του και τα όριά του, διερωτώμενος "γιατί έφτασε στα χέρια μου; Γιατί αυτός που το είχε αποφάσισε να το αντικαταστήσει με κάτι άλλο, πιο σύγχρονο;". Φυσικά δεν αναφέρομαι σε retro computers όπως ο Commodore 64, αλλά σε hardware 10-15 ετών, όπως ήταν για παράδειγμα τα πρώτα 2πύρηνα ή 4πύρηνα PCs ή τα πρώτα Raspberry Pis. Γιατί λες το θυμάμαι σαν χθες, να διαβάζω τι μπορούν να κάνουν αυτά τα μηχανήματα τότε, στην εποχή τους. Πλέον γιατί δεν τα θέλει κανένας;

Η εύκολη απάντηση φυσικά είναι ότι τα πράγματα εξελίχτηκαν, οι ανάγκες μεγάλωσαν και πλέον αυτά τα μηχανήματα δεν μπορούν να τις εξυπηρετήσουν. Είναι όμως ακριβώς έτσι; Δηλαδή για παράδειγμα ένας υπολογιστής με Intel Core 2 Duo/Quad ή ένα Raspberry Pi model B+ δεν μπορούν να κάνουν τίποτα πια; Η θέση τους είναι μονάχα στην ανακύκλωση συσκευών; Προφανώς κάτι τέτοιο δεν ισχύει και, αν θέλετε τη ταπεινή μου άποψη, έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον και προσφέρει πολύ μεγαλύτερη ικανοποίηση το να ψάχνεις, να κατσαβιδιάζεις, να παραμετροποιείς και τελικά να αξιοποιείς ένα μηχάνημα των 20-50€ από το να κάνεις το ίδιο με κάποιο σύγχρονο των 1.000€. Συν το γεγονός ότι σου μένουν και 950-980€ στην τσέπη.

Αφορμή για όλα τα παραπάνω μου έδωσαν κάποιο videos που βρήκα στο YouTube ψάχνοντας τρόπους να αξιοποιήσω κάποια παλιά Raspberry Pis που έχω (της πρώτης γενιάς) τα οποία και προφανέστατα δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως κανονικοί υπολογιστές για καθημερινή χρήση: άλλο το Pi 400 κι άλλο το single core Raspberry Pi model B+ στα 700MHz με τα 512ΜΒ μνήμης. Κι όμως, ακόμα και αυτό τα ταπεινό μηχανηματάκι, μπορεί να κάνει εντυπωσιακά πράγματα. Και δεν θα αναφερθώ καν στον τομέα του emulation, εκεί όπου με την κανονικού μεγέθους composite video έξοδό του μπορεί να κοροϊδέψει σχεδόν τον οποιονδήποτε ότι έχει να κάνει με το real thing αν το συνδέσεις με μια CRT οθόνη (πιστέψτε με, το έχω δοκιμάσει). Μιλάω για άλλες χρήσεις, πιο ουσιαστικές. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος εύκολα να στήσει έναν web server. Ή, ακόμα καλύτερα, έναν mail server. Φυσικά και έναν proxy server. Και επειδή άπαντες πλέον έχουμε πολλά μηχανήματα που σερφάρουν στο internet σε κάθε σπίτι, γιατί όχι και έναν adblocker που να μην εντοπίζεται από τα websites όπως συμβαίνει με τα addons των browsers; Ή, κάτι άλλο επίσης πολύ χρήσιμο, τι θα λέγατε για ένα VPN ώστε να συνδέεστε πανεύκολα και με απόλυτη ασφάλεια στο οικιακό σας δίκτυο ή σε αυτό της εργασίας σας; Το Linux είναι ταμάμ για τέτοιες εφαρμογές και, θυμηθείτε, το RPi τρέχει Linux! Τέλος, δεν θα πρέπει να παραλείψω να αναφέρω ότι ακόμα και το πρώτο Raspberry Pi μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως media center με το OpenELEC (Kodi) όπου παίζει χωρίς framedrops μέχρι και videos ανάλυσης 1080p και κωδικοποίησης h.264/x264.

Δείτε εδώ μια ποικιλία από πιθανά web server applications με τα αντίστοιχα αναλυτικά guides για εγκατάσταση και παραμετροποίηση.

Εδώ ένας οδηγός για να στήσετε ένα VPN το οποίο το έχω δοκιμάσει προσωπικά είναι ταχύτατο, λειτουργικό και αξιόπιστο.

Στη συνέχεια μπορείτε να παρακολουθήσετε ένα ενδιαφέρον βιντεάκι για τα 5 Top RPi projects (κατά τον δημιουργό του) για το 2023:

 

Και τέλος, ένα βίντεο που εξηγεί ενδελεχώς την εγκατάσταση και το στήσιμο ενός Adblocking server:

West Bank για τον TI-99/4A!

Νομίζω ότι μονάχα εμείς, οι "παλιοί" έχουμε μνήμες από τον (κάποτε θαυμαστό) 16bit home computer της Texas Instruments, τον TI-99/4A. Θυμάμαι σε κάποια έκθεση στο Ζάππειο - η Μηχανοργάνωση ΄82, ίσως; - να πρωτοαντικρίζω τον σχετικά μικρό σε μέγεθος αλλά και ιδιαιτέρως κομψό υπολογιστή της εταιρίας από το Texas και να εντυπωσιάζομαι από την ψηφιακή ομιλία του. Άλλωστε, ήταν ο πρώτος υπολογιστής με speech synthesizer και θα περνούσαν μερικά χρόνια μέχρι να μας δοθεί η ευκαιρία να παίξουμε με το "Say" της Amiga.

O TI-99/4A ήταν πέρα από κάθε αμφιβολία ένα αξιόλογο μηχάνημα για την εποχή του και ίσως να θεωρούταν και "σίγουρο χαρτί" καθώς, όταν κυκλοφόρησε, δεν υπήρχε στην αγορά κάποιο αξιόλογο ανταγωνιστικό προϊόν. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα όμως βρέθηκαν απέναντί του οι TRS-80 CoCo, Commodore VIC-20 και Atari 400/800 αυξάνοντας τον... συντελεστή δυσκολίας, μέχρι που εμφανίστηκε και ο Commodore 64 για να βάλει την ταφόπλακα όχι μόνο στον 99άρη, αλλά και σε όλο το home computer division της Texas Instruments. Έτσι, παρά την αντικειμενικά αρκετά επιτυχημένη εμπορική του καριέρα ο TI-99/4A "χάθηκε" αρκετά γρήγορα, αφήνοντας ίσως μονάχα εμάς εδώ στην Ελλάδα να τον παρακολουθούμε ως πρωταγωνιστή της πολύ αξιόλογης εκπομπής "Κόκκινοι γίγαντες, άσπροι νάνοι" (όχι βρε άσχετοι, δεν ήταν αθλητικής θεματολογίας!). Οι gaming μνήμες από τον ασημί-μαύρο (και αργότερα μπεζ) Τεξανό είναι ελάχιστες πραγματικά, με πλέον αξιομνημόνευτο το Parsec, ένα shoot 'em up των Jim Dramis και Paul Urbanus με στοιχεία από το Scramble και το Defender που ήταν αποκλειστικός (αλλά και ο καλύτερος) τίτλος για τον TI.

Σαράντα ολόκληρα χρόνια πέρασαν μέχρι που χθες, στις 3 Μαΐου, ο εκ Δανίας ορμώμενος κύριος Rasmus Moustgaard ανακοίνωσε ότι μετέφερε στον ΤΙ ένα από τα πολύ ωραία παιχνίδια του ZX Spectrum, το West Bank του Alvaro Mateos (κυκλοφόρησε από την ισπανική Dinamic το 1985). Το West Bank με τη σειρά του ήταν η (ανεπίσημη) μεταφορά στους home computers της εποχής του Bank Panic της Sega, ενός τίτλου αρκετά επιτυχημένου στις αίθουσες των arcades, αλλά όχι στη χώρα μας - προσωπικά δεν το "συνάντησα" ποτέ.

Όπως και να 'χει, ο κύριος Moustgaard έκανε πολύ καλή δουλειά, χαρίζοντας στους - λίγους αλλά πιστούς - εν ζωή φίλους του TI-99/4A ένα παιχνίδι που μπαίνει άνετα στο Top-5 της πλατφόρμας. Και γι' αυτό του αξίζουν θερμά συγχαρητήρια.

Όσοι ενδιαφέρεστε να παίξετε το West Bank σε εξομοιωτή ή σε πραγματικό TI-99/4A (λέμε τώρα) μπορείτε να κατεβάσετε το παιχνίδι από εδώ. Να θυμάστε όμως ότι χρειάζεται επέκταση μνήμης των 32ΚΒ. Για τους υπόλοιπους θεωρώ ότι φτάνει και περισσεύει το παρακάτω βίντεο:

The Spectrum Show επεισόδιο 128

Ώρες-ώρες η ρουτίνα της καθημερινότητας είναι τόσο αβάσταχτη που βρίσκεις τον εαυτό σου ανίκανο να κάνει και τα πλέον απλά πράγματα. Πόσο μάλλον κάποια λίγο πιο σύνθετα, όπως το να βάλεις σε μια σειρά τις εργασίες που έχεις να κάνεις, μια to do list με υποχρεώσεις ξεκινώντας από τις περισσότερο σημαντικές και καταλήγοντας στις πλέον ανούσιες. Είχα να το λέω ότι επί χρόνια έφτιαχνα με ιδανικό τρόπο τέτοιες λίστες στο μυαλό μου στο ξεκίνημα της κάθε μέρας και γενικώς ανταποκρινόμουν με επιτυχία σε όσα έπρεπε να κάνω, καθώς η σωστή οργάνωση είναι το ήμισυ του παντός (ή μήπως είναι η καθαριότητα; Δεν θυμάμαι να πω την αλήθεια).

Όπως και να 'χει, αυτή η οργάνωση στην οποία αναφέρθηκα διαπιστώνω ότι έχει αρχίσει να μπάζει νερά εσχάτως. Παρατηρώ ότι οι καθημερινές υποχρεώσεις είναι πλέον περισσότερες αλλά μάλλον ήσσονος σημασίας, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζω χαρακτηριστική δυσκολία στην ταξινόμησή τους σε κάποια σειρά προτεραιότητας. Αυτό με έχει οδηγήσει στο να έχω μέρες τώρα να ενημερώσω το blog και, ειλικρινά σκέφτομαι, ότι αν δεν ήταν ο Paul Jenkinson με το καινούριο επεισόδιο του The Spectrum Show, ένας θεός ξέρει πότε θα ξαναέγραφα. Nice...

Αλλά have no fear, Paul is (always) here, οπότε να 'μαι κι εγώ με την τυπική μηνιαία ανάρτηση προκειμένου να ενημερώσω το Spectrumικό κοινό για την κυκλοφορία του 128ου επεισοδίου του The Spectrum Show στο YouTube. Όπως συνήθως έχουμε ποικίλη θεματολογία - σχετική πάντοτε με τον ZX Spectrum, φυσικά - από την οποία προσωπικά ξεχώρισα την παρουσίαση του (εντυπωσιακού, είναι η αλήθεια) ZX-VGA-JOY. Δεν ξέρω, έχω ένα soft spot για τα hardware reviews από τότε που με θυμάμαι να πιάνω στα χέρια μου το δεύτερο τεύχος του Pixel με το περίφημο συγκριτικό Oric-1 vs ZX Spectrum. Μαντέψτε ποιος κέρδισε!

Ένα άλλο ενδιαφέρον θέμα στο νέο επεισόδιο του The Spectrum Show είναι χωρίς αμφιβολία η προσπάθεια του Paul να "τρέξει" μια εικονική επιχείρηση βασίζοντας τη μηχανογράφησή της σε έναν ταπεινό ZX Spectrum. Προτού αναφωνήσετε "δεν γίνεται" να σας θυμίσω ότι είτε υπολογιστής του 1982 είτε υπολογιστής του 2023 στις ίδιες ακριβώς αρχές βασίζονται και τα ίδια ακριβώς πράγματα μπορούν να κάνουν - απλά οι τωρινοί τα κάνουν πολύ πιο γρήγορα (όχι πάντοτε, είναι η αλήθεια). Έτσι λοιπόν ναι, στο τρέχον επεισόδιο ο Paul κάνει με επιτυχία τα λογιστικά του, γιατί, απ' ότι φαίνεται, 48ΚΒ μνήμης επαρκούν για τα πάντα!

Δεν θα πρέπει να παραλείψω τις συνεχείς προσπάθειες του Geoff Neill να κομπλεξάρει εμάς τους παλιούς Spectrumάδες, αφού, μετά το Atic Atac σε προηγούμενο επεισόδιο τώρα ολοκληρώνει και το Pyjamarama μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας. Ναι, ένα ακόμα παιχνίδι στο οποίο δεν είχα καταλάβει ποτέ τι έπρεπε να κάνω! Oh well...

Αλλά εντάξει, φτάνει πια με την ακατάσχετη πολυλογία μου, δε νομίζετε; Ιδού το The Spectrum Show, απολαύστε το:

Review: Let's Invade για Commodore 64

 Let's Invade (Commodore 64) - Richard Bayliss

 

Τι σχέση έχει το Space Invaders με την επιληψία, ξέρετε; Καμία μέχρι και πριν μερικούς μήνες, είναι η αλήθεια. Και λέμε "πριν μερικούς μήνες" καθώς τότε, το φθινόπωρο του 2016, ο γνωστός και μη εξαιρετέος δημιουργός Richard Bayliss ανέβασε το νέο του παιχνίδι στο διαδίκτυο, με τίτλο Let's Invade και σκοπό να σας κάνει να την… ακούσετε!

Το Let's Invade είναι ένας μοντέρνος κλώνος του κλασικού coin op που δημιούργησε ο  Tomohiro Nishikado και κυκλοφόρησε η Taito το σωτήριο έτος 1978. Τι έχει λοιπόν να προσθέσει με το παιχνίδι του ο Richard Bayliss σε έναν τίτλο 39 ετών που έχει τύχει εκατοντάδων ου μην και χιλιάδων ports σε κάθε πιθανό και απίθανο format στο πέρασμα των χρόνων;

Το πρώτο είναι σίγουρα η μουσική: υπέροχα ρυθμικά και κεφάτα chiptunes (ο δημιουργός τους τα χαρακτηρίζει ως "techno" αλλά θα μας επιτρέψετε να διαφωνήσουμε ελαφρώς) τα οποία ξεκινούν από το loading screen, συνεχίζονται στο menu screen (ας το πούμε έτσι) και δίνουν τα ρέστα τους κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού αυτού καθαυτού. Πραγματικά και χωρίς υπερβολή το Let's Invade διαθέτει ένα εκ των κορυφαίων soundtracks των τελευταίων ετών στον Commodore 64 - κι αυτό δεν είναι και μικρή υπόθεση αν αναλογιστεί κανείς πόσα games κυκλοφορούν κάθε χρόνο εδώ και σχεδόν μια δεκαετία…

Ένα άλλο εξέχον (;) χαρακτηριστικό του Let's Invade είναι το gameplay του, όντας χαρακτηριστικά ευκολότερο αυτού του Space Invaders. Σκεφτείτε ότι ο γράφων με τις απαραίτητες δόσεις κουλαμάρας και αγκύλωσης λόγω προχωρημένης ηλικίας κατάφερε να φτάσει με σχετική ευκολία στην 37η από τις 40 πίστες του παιχνιδιού. Γεγονός που από τη μία μας λέει ότι το Let's Invade δεν θα σας σπάσει τα νεύρα αλλά απ' την άλλη δεν πρόκειται να αποτελέσει και την μεγαλύτερη πρόκληση της gaming καριέρας σας - ποιος θα το ήθελε αυτό, άλλωστε;

Το τρίτο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ηλεκτρονικού πονήματος του Richard Bayliss είναι η... επιληψία που σας αναφέραμε στην αρχή της παρουσίασης. Αυτή έχει να κάνει με το background του Let's Invade, που αποτελείται από λιτά patterns ή απλές γραμμές που κινούνται (ελαφρώς) αλλά και αναβοσβήνουν (όχι ελαφρώς) με αποτέλεσμα να σας χαρίζουν μια εμπειρία που θα σας μεταφέρει νοερά μεν αλλά με χαρακτηριστική άνεση δε στις techno βραδιές της νιότης σας (αν ζήσατε τέτοιες, μπορεί απλά να διαβάζατε τα μαθήματά σας προσπαθώντας να χωνέψετε τα όσα είχατε παρακολουθήσει νωρίτερα στην "Λάμψη").

Τα γραφικά του Let's Invade προσπαθούν να εξομοιώσουν αυτά του coin op, χρησιμοποιώντας την υψηλή ανάλυση, τα sprites και τα χρώματα του Commodore 64 οπότε, όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, μάλλον υπερεπαρκούν για τη δουλειά που έχουν να κάνουν. Όλα τα αντικείμενα στην οθόνη (το διαστημόπλοιό σας, οι εξωγήινοι, οι βολές) είναι ιδιαιτέρως ευμεγέθη, καθιστώντας την εξολόθρευση των ορδών των αντιπάλων σας μια απλή, καθημερινή, βόλτα στο πάρκο.

Χειρισμός και animation βρίσκονται σε πολύ καλά επίπεδα και, αν τα συνδυάσουμε με την ηχητική πανδαισία των chiptunes και το strobo background καταλήγουμε σε ένα arcade παιχνίδι που είναι εύκολο, διασκεδαστικό αλλά και ιδιαιτέρως επαναλαμβανόμενο και με gameplay το οποίο, στην καλύτερη περίπτωση, είναι αντάξιο αυτού του Space Invaders. Δεδομένου του γεγονότος ότι όπου να 'ναι το ιστορικό video game της Taito κλείνει τα 40 του, καταλαβαίνετε ότι και ο κλώνος του δύσκολα θα rockάρει τον κόσμο σας.

Συνεπώς μία αρκετά καλή προσπάθεια - ίσως όσο καλή μπορεί να γίνει βασιζόμενη στο Space Invaders - που έχει ως αποτέλεσμα ένα απλό, εύκολο και επαναλαμβανόμενο παιχνίδι με πολύ-πολύ καλό soundtrack. Μόνο και μόνο γι' αυτό το τελευταίο, αξίζει να δώσετε στο Let's Invade μια ευκαιρία. Αρκεί να μην πάσχετε από επιληψία, έτσι;

Βαθμολογία: 6,5/10

Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε στο 17ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2017.

200.000 views: σας ευχαριστώ!

Τι θα μπορούσα να πω άραγε γι' αυτό; Όταν ξεκινούσα το blog πίσω στο 2016 το έκανα δειλά-δειλά περισσότερο για να μπορώ να μοιραστώ σκέψεις και πληροφορίες σχετικές με τους παλιούς - αυτούς που στις μέρες μας χαρακτηρίζουμε ως "retro" - υπολογιστές σε ένα μέσο αφιερωμένο στο αντικείμενο, μακριά από την αβεβαιότητα και τα "ό,τι να 'ναι" posts που συναντά κανείς σε ένα forum και ακόμα μακρύτερα από τον αχταρμά που ονομάζεται Facebook.

Χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω, θεωρώ ότι τα κατάφερα αρκετά καλά. Αν ψάξει κάποιος μέσα στις 908 (μέχρι σήμερα) αναρτήσεις του blog θα βρει πραγματικά χρήσιμες πληροφορίες και αρκετούς οδηγούς χρήσης για υπολογιστές, περιφερειακά αλλά και software. Και όχι μονάχα αυτά, σε κοντά μια χιλιάδα posts υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα θέματα, συγκριτικές δοκιμές, reviews παιχνιδιών και πολλά-πολλά ακόμα.

Η πορεία του blog - όπως και σχεδόν κάθε blog εκεί έξω, άλλωστε - είναι, δυστυχώς, σταθερά πτωτική αυτά τα 7 χρόνια της ύπαρξής του σε επίπεδο πλήθους αναρτήσεων (αλλά όχι σε προβολές). Προφανώς παίζει τεράστιο ρόλο (τον μεγαλύτερο) η διάθεση, αλλά και ο ελεύθερος χρόνος και οι λοιπές υποχρεώσεις. Έτσι λοιπόν, το 2016 είχα φτάσει στο σημείο να κάνω μέχρι και 3 αναρτήσεις τη μέρα (!), κάτι που δεν συνέβη ποτέ ξανά τα χρόνια που ακολούθησαν. Για να γίνει κατανοητό τι εννοώ όταν αναφέρομαι σε "πτωτική πορεία" δείτε τα παρακάτω νούμερα και θα καταλάβετε.

2016 - 309 αναρτήσεις

2017 - 179 αναρτήσεις

2018 - 122 αναρτήσεις

2019 - 97 αναρτήσεις

2020 - 84 αναρτήσεις

2021 - 58 αναρτήσεις

2022 - 44 αναρτήσεις

2023 - 15 αναρτήσεις μέχρι σήμερα

Το θετικό είναι - και αυτό μπορώ να σας το επιβεβαιώσω - ότι η διάθεση ακόμα υπάρχει. Απλά κάπου μοιράζεται η προσπάθεια και τα θέματα: κάποια θα τα γράψω εδώ, κάποια στο περιοδικό (Retro Planet), κάποια στο AmigaPlanet ή σε άλλο forum. Παλαιότερα τα ανέβαζα όλα σχεδόν εδώ, γι' αυτό και οι τόσες πολλές αναρτήσεις.

Για να μη μακρηγορώ, όπως γράφω και στον τίτλο, σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ θερμά και μέσα από την καρδιά μου καθώς, όση προσπάθεια και αν έκανα εγώ, σίγουρα η ανταπόκριση που βρήκα ήταν κάτι από παραπάνω από θετική και, θα προσέθετα, μη αναμενόμενη. Πάνω από 200.000 προβολές σε ένα blog για retro υπολογιστές και μάλιστα στην ελληνική γλώσσα είναι τεράστιος αριθμός αν το σκεφτεί κανείς.  Αυτή η μακροχρόνια και αδιάλειπτη στήριξη μου δίνει ακόμα περισσότερο κουράγιο και διάθεση να συνεχίσω, οπότε, και σε αντίθεση με ό,τι συναντάμε συνήθως στα blogs, δεν πρόκειται να δείτε σύντομα εικόνα ερήμωσης, εγκατάλειψης, και παύσης ενημέρωσης. Αρκεί να έχω την υγεία μου φυσικά, γιατί αποτελεί τη βασικότερη προϋπόθεση για την εκπλήρωση οποιουδήποτε στόχου...

Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια...

 ..."ο βοριάς θα τα κάνει συντρίμμια, κομμάτια" σύμφωνα με το κλασικό και αγαπημένο άσμα του Μπάμπη Τσετίνη (Ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο). Κάθε τόσο μου έρχεται στο μυαλό αυτό το ρεφρέν όταν βρίσκομαι μπροστά στο - κλασικό, πλέον - σημείο του καιρού μας: ένα website να "κατεβαίνει" και να παίρνει μαζί του όλες τις αναρτήσεις όσων συμμετείχαν σε αυτό, όλες τις πληροφορίες, όλη τη γνώση, όλες τις συζητήσεις, τα πάντα. Θέλουμε δεν θέλουμε, μας αρέσει ή όχι, όλο και συχνότερα αποδεικνύεται ότι το να γράφει κανείς στο internet είναι ανάλογο με το να γράφει πάνω στο φρέσκο, αφράτο χιόνι. Σαφές, ευανάγνωστο και καθαρό το μήνυμα στην αρχή, σαν να μην υπήρξε ποτέ μερικά χρόνια αργότερα.

Η αφορμή για τη σημερινή μου γκρίνια είναι η πρόσφατη διαπίστωση του ότι το cbm8bit δεν υπάρχει πια. Είχα γράψει παλαιότερα για αυτό το website, που εκτελούσε ένα πραγματικό λειτούργημα, το να συγκεντρώνει δηλαδή τα high scores για τα video games των 8μπιτων (κυρίως) υπολογιστών. Και δεν αναφέρομαι μονάχα στα classics: καλό είναι να μπορείς να διαπιστώσεις εάν είσαι όντως καλός παίκτης σε παγκόσμιο επίπεδο στο Manic Miner, στο Oh Mummy και στο Sanxion, αλλά τι γίνεται με τους νέους τίτλους που συχνά ξεπερνούν τα μεγαθήρια του παρελθόντος; Ποιο είναι καλό score για το Vallation, το Neutron, το Redshift; Γι' αυτό έγραψα για λειτούργημα, διότι όλα αυτά - και πολλά ακόμα - καλύπτονταν από το ρεπερτόριο του cbm8bit, με καταχωρήσεις για high scores σε παιχνίδια που κυμαίνονταν από τον συνήθη ύποπτο Amstrad CPC μέχρι και τον μάλλον σπάνιο Commodore Plus/4. Πλέον, η αρχική σελίδα του website εμφανίζει αυτό:

Θα μου πείτε ότι μπορεί απλά να πρόκειται για "ανακαίνιση" του website. Δυστυχώς δε νομίζω ότι συμβαίνει αυτό, καθώς δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά σε ό,τι υπήρχε πριν. Μακάρι να πέφτω έξω, ειλικρινά το γράφω αυτό καθώς δεν θυμάμαι καν πόσες φορές αφού έκανα κάποιο high score στον 64άρη τραβούσα φωτογραφία την οθόνη με το κινητό και την ανέβαζα στο cbm8bit περιμένοντας με λαχτάρα να δω σε ποια θέση βρισκόμουν στην παγκόσμια κατάταξη...

Αν το cbm8bit και τα περιεχόμενά του χάθηκαν για πάντα ή απλά παραμένουν σε έναν αραχνιασμένο folder σε κάποιον υπολογιστή μακριά από όλους όσους θα ήθελαν να τα τα προσπελάσουν τότε απλά προστίθενται σε έναν μακρύ κατάλογο που περιλαμβάνει τα data των iamretro, amigaplanet, flashback-computing και πολλών-πολλών άλλων. Θα μου πείτε "κάτσε ρε φίλε, κι εμείς τώρα στο internet σε διαβάζουμε". Πολύ σωστά. Και πού αλλού θα μπορούσατε να το κάνετε; Όλα τα κλασικά και πατροπαράδοτα μέσα του παρελθόντος χρησιμοποιούνται πλέον από ελάχιστους, είτε επειδή αυτοί είναι αθεράπευτα ρομαντικοί είτε επειδή είναι πολύ μεγάλοι σε ηλικία προκειμένου να αλλάξουν συνήθειες. Κατά συνέπεια, αν θες να απευθυνθείς σε κάποιο κοινό με εύκολο και άμεσο τρόπο, ευτυχώς ή δυστυχώς το internet είναι ο μόνος τρόπος.

Αναρωτιέμαι, έτσι όπως πάει η "δουλειά", και αν υποθέσουμε ότι με κάποιο μαγικό τρόπο το ανθρώπινο είδος δεν θα εκλείψει μέσα στα επόμενα χρόνια από την καταστροφή του περιβάλλοντος, το Skynet, μία σύγκρουση με μετεωρίτη, έναν πόλεμο με πυρηνικά όπλα ή οποιαδήποτε τέλος πάντων άλλη αιτία, στο απίθανο λοιπόν αυτό ενδεχόμενο, θα φτάσουμε σε ένα σημείο που όλη η ανθρώπινη γνώση και δημιουργία θα υφίσταται μονάχα σε ψηφιακή μορφή, χωρίς hard copies ή κάτι ανάλογο; Εμένα προσωπικά με τρομάζει αυτό το ενδεχόμενο. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι ασφαλιστικές δικλίδες υπάρχουν για τα πραγματικά κρίσιμα δεδομένα, αλλά ελπίζω να αποδειχτούν επαρκείς.

Πίσω στα δικά μας, πέρα από το μείζον θέμα του πού θα μπορούμε πλέον να καταχωρούμε τα high scores μας που δεν το βλέπω να λύνεται σύντομα, θεωρώ ότι μάλλον θα πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσουμε άπαντες να μπαίνουμε στο κλίμα της εποχής και να γράφουμε ό,τι θέλουμε σε μια-δυο αράδες από εδώ και στο εξής. Τουλάχιστον, όταν θα χαθούν τα πάντα να μην κλαιγόμαστε για κάποιο ψηφιακό... Πόλεμος και Ειρήνη που ατυχώς το εμπιστευτήκαμε στο λάθος website!

Το retroworld.gr επέστρεψε!

Εντάξει, αυτό κι αν είναι αναπάντεχο: να ξυπνάς μέσα στη νύχτα - που κανονικά έπρεπε να είναι μέρα αλλά αλλάξαμε την ώρα οπότε δεν είναι - και να κάθεσαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή σου με μόνο σύμμαχο τον πρώτο καφέ της μέρας και μόνη ευχάριστη σκέψη το ότι με κάποιο μαγικό τρόπο ξύπνησες και σήμερα, και να αντικρίζεις ένα email από κάποιον αποστολέα του οποίου το όνομα είχες χρόνια πια να ακούσεις: RETROworld!

 

Ναι, επρόκειτο για το website με τις retro αγγελίες που ήταν αρκετά συχνά δημοφιλής προορισμός για όλους όσους έψαχναν κάτι ακόμα για να μεγαλώσουν τη συλλογή τους ή απλά για να δοκιμάσουν/παίξουν/κατσαβιδιάσουν. το email αυτό λοιπόν ενημέρωνε (προφανώς) όλους όσους είχαμε κάποτε εγγραφεί στο retroworld.gr ότι το website λειτουργεί και πάλι, κάνοντας μία νέα αρχή.

12 χρόνια μετά την εμφάνισή του το retroworld.gr επιστρέφει και πάλι από τον ίδιο δημιουργό (0raid) με σκοπό να φιλοξενήσει ξανά τις retro αγγελίες όλων μας. Εύχομαι καλό (νέο) ξεκίνημα και καλή επιτυχία!

The Spectrum Show επεισόδιο 127

Καθώς και ο Μάρτιος οδεύει προς το τέλος του και ακόμα αναρωτιόμαστε πότε θα έρθει ο χειμώνας (hint: ΔΕΝ θα έρθει φέτος) ο Paul Jenkinson, όπως πάντα τακτικός και πιστός στο ραντεβού του μας χαρίζει ένα νέο επεισόδιο του The Spectrum Show, με το κοντέρ να γράφει 127 και να έχει ανοδικές τάσεις. Well done, mate!

Στο νέο επεισόδιο του The Spectrum Show o Paul δοκιμάζει το εξωτερικό πληκτρολόγιο/ενισχυτή ήχου της Stonechip Electronics (φυσικά για ZX Spectrum, τι ρωτάτε;) καθώς και κάποια παιχνίδια του παρελθόντος (U.N. Squadron, Strider 2) αλλά και σύγχρονα (Blockz). Κάνει ως συνήθως την κουβεντούλα του με τον Geoff και ολοκληρώνει το βίντεο με την προσπάθειά του να βρει σχεδιαστικό πρόγραμμα που να συνεργάζεται με το ZX Microdrive ώστε να φτιάξει διαφήμιση σε περιοδικό για την Spectrum based επιχείρησή του. Τι λέτε; Θα τα καταφέρει;

Μπορείτε να επισκεφθείτε το website του The Spectrum Show για περισσότερες πληροφορίες ή απλά να παρακολουθήσετε το βίντεο που ακολουθεί.

Review: The Bear Essentials για Commodore 64

The Bear Essentials (Commodore 64) - Graham Axten/Pond Software

 

 

Η Pond Software είναι ένα καινούριο software house (περσινό;) που έχει ως σκοπό την δημιουργία νέων, ποιοτικών τίτλων για τον Commodore 64. Αν και έχουν κυκλοφορήσει αρκετά παιχνίδια μέχρι σήμερα (Winky Blinky, Super Ski, Bonkey Kong, DOG, Spaceman Splorf: Planet Of Doom κλπ) σχεδόν όλες οι προηγούμενες κυκλοφορίες τους ήταν υπερβολικά απλοϊκές, μέχρι και ως "παιδικές" θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε απαραίτητα με κακά παιχνίδια.

Ο πλέον φιλόδοξος τίτλος της εταιρίας ήταν αναμφίβολα το παιχνίδι που σας παρουσιάζουμε, το The Bear Essentials. Πολύ πριν γίνει πραγματικότητα και κυκλοφορήσει επίσημα, το The Bear Essentials είχε γίνει γνωστό σε πολλούς retro lovers, καθώς screenshots, videos και ειδήσεις σχετικές με αυτό κυκλοφορούσαν ευρέως σε sites, blogs, fora κλπ, δημιουργώντας ένα σχετικό hype αναφορικά με τον (τότε) επερχόμενο τίτλο.

 

Ανταποκρίνεται λοιπόν το The Bear Essentials στις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί; Αξίζει να το κατεβάσει κανείς και να ασχοληθεί μαζί του ή, ακόμα περισσότερο, να πληρώσει ώστε να το αποκτήσει σε φυσική κόπια (15 λίρες Αγγλίας με τα ταχυδρομικά πληρωμένα κοστίζει σε δισκέτα 5 ¼"); Για να δούμε…

Από την αρχή (loading screen, αρχική οθόνη παιχνιδιού, πρώτη πίστα) το δημιούργημα του Graham Axten αποδίδει, αν όχι ποιότητα, τουλάχιστον επαγγελματισμό. Είναι μάλλον αδύνατο να εντοπίσει κανείς κάποιο ψεγάδι τέτοιο που να προδίδει ότι το The Bear Essentials δεν είναι προϊόν της gaming βιομηχανίας εκατομμυρίων των 80s αλλά η δουλειά ενός μοναδικού ανθρώπου που διατίθεται για ελεύθερο download. Χωρίς αυτό από την άλλη να σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με τίτλο του επιπέδου και του βεληνεκούς ενός Sanxion, ενός Hyper Sports, ενός Microprose Soccer ή, τέλος πάντων, κάποιου άλλου ονόματος-κολοσσού του παρελθόντος.

 

Αναλαμβάνετε τον ρόλο και τον χειρισμό του (ποιανού άλλου;) αρκούδου Bear ο οποίος, αφού πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι λιάζοντας την τριχωτή κοιλιά του και απολαμβάνοντας τις ομορφιές της άγριας φύσης, τώρα πλέον έχει να κάνει με τη σύζυγό του, η οποία του λέει ορθά-κοφτά πως προκειμένου να τον αφήσει να ξαναμπεί μέσα στην κοινή τους οικία θα πρέπει αυτός να συλλέξει αρκετή τροφή για να βγάλουν τον επερχόμενο χειμώνα, ήτοι 326 μήλα! Τα μήλα αυτά βρίσκονται σκορπισμένα στις (ομολογουμένως αρκετές) πίστες του παιχνιδιού, οι οποίες χωρίζονται σε 6 περιοχές: home, forest, cloudy, rocky, jungle και mining. Ο Bear μπορεί να κινείται ελεύθερα από πίστα σε πίστα και από περιοχή σε περιοχή πλην της mining στην οποία για να εισέλθει πρέπει πρώτα να έχει συμπληρώσει τις υπόλοιπες 5 περιοχές. Το The Bear Essentials είναι ένα καθαρόαιμο platform παιχνίδι, στο οποίο ο ήρωας κινείται αριστερά-δεξιά και πηδάει, προκειμένου να συλλέξει τα μήλα και να αποφύγει τους εχθρούς του. "Ποιους εχθρούς;", είπατε; Μα όλα τα υπόλοιπα πλάσματα του δάσους που έχουν βγει και αυτά στο κυνήγι τροφής για τον χειμώνα (πρέπει να είχαν και αυτά αυστηρές συζύγους). Το όλο concept φυσικά θα θυμίσει σε όσους έχουν ξεπεράσει τα δεύτερα "-άντα" το κλασικό Jet Set Willy του Matthew Smith στον ZX Spectrum, με την Maria να μην αφήνει τον Willy να επιστρέψει στην κρεβατοκάμαρα προτού συλλέξει όλα τα αντικείμενα που βρίσκονταν διάσπαρτα μέσα στο σπίτι.

Τα γραφικά του The Bear Essentials είναι ικανοποιητικότατα ή, για να το θέσουμε πιο σωστά, χωρίς να είναι αριστουργηματικά παρόλα αυτά εκπληρώνουν το σκοπό τους και με το παραπάνω. Τα ingame tunes κυμαίνονται από συμπαθητικά μέχρι πολύ καλά (αλλάζουν σε κάθε περιοχή) και ο χειρισμός του Bear με το joystick στο 2ο port του 64άρη είναι αμεσότατος, χωρίς το παραμικρό ψεγάδι. Η κίνηση του sprite του ήρωά μας είναι ομαλότατη και το ίδιο συμβαίνει και με τα sprites των διαφόρων εχθρών που θα συναντήσουμε ενώ και το collision detection είναι άρτιο. Βέβαια, όλα τα παραπάνω δεν φτάνουν ώστε να καταστήσουν ένα παιχνίδι πραγματικά καλό εάν αυτό είναι ας πούμε ιδιαίτερα εύκολο ή… "παλούκι". Ευτυχώς, στο The Bear Essentials δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο καθώς το παιχνίδι δυσκολεύει προοδευτικά, είναι ευχάριστο και διασκεδαστικό αρκεί να έχετε στο νου σας δύο απλά πραγματάκια: το πρώτο είναι ότι αν κάποιο μήλο πρόκειται να σας στοιχίσει 2-3 ζωές προκειμένου να το συλλέξετε, απλά αγνοήστε το και προχωρήστε στα επόμενα. Και, το δεύτερο είναι ο χρυσός κανόνας όλως των platforms στα οποία καλούμαστε να συλλέξουμε αντικείμενα: υπομονή. Δεν χρειάζονται βιασύνες καθώς δεν υπάρχει χρονικό όριο, συνεπώς περιμένετε την κατάλληλη στιγμή για να κάνετε την κίνησή σας απολαμβάνοντας τα tunes του παιχνιδιού. Ακολουθείστε αυτά τα δύο και να είστε βέβαιοι ότι θα προχωρήσετε αρκετά το The Bear Essentials - αν μάλιστα βρείτε και κάποιον χάρτη ίσως και να το ολοκληρώσετε, πού ξέρετε;

 

Εν κατακλείδι έχουμε να κάνουμε με μια αξιόλογη δημιουργία, που μπορεί να προσφέρει διασκέδαση και ξενοιασιά, που τόσο χρειάζονται στον καθένα μας στους καιρούς που ζούμε. Συστήνεται ανεπιφύλακτα, έστω και μόνο για δοκιμή. Αν πάλι σας αρέσει, καλό θα είναι να προβείτε στην αγορά μιας φυσικής κόπιας που, εκτός από όμορφη και ποιοτική, αργά ή γρήγορα θα καταστεί και συλλεκτική οπότε μια φορά τα χρήματά σας δεν θα τα χάσετε…

Βαθμολογία 7,5/10

 

Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε στο 17ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2017.

9ο Amicamp: the photostory

 

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε έλαβε χώρα η μοναδική εν Ελλάδι επίσημη σύναξη χρηστών Amiga, το Amicamp, στον πάντα φιλόξενο χώρο του Found.ation στα Πετράλωνα. Σας είχα ενημερώσει σε προηγούμενες αναρτήσεις για τις ημερομηνίες και τον χώρο διεξαγωγής του 9ου Amicamp, οπότε, αν το χάσατε, κακό του κεφαλιού σας! Εμείς πάντως που είμασταν για μία ακόμα φορά παρόντες διασκεδάσαμε, κουβεντιάσαμε, χαβαλεδιάσαμε, παίξαμε - και πολύ, μάλιστα -, ήπιαμε πολλούς καφέδες, γενικώς τη βγάλαμε φίνα.

Επειδή κάποιοι ίσως να μη μπόρεσαν να δώσουν το παρών λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων ή κάποιοι άλλοι να βρίσκονταν εκτός Αθήνας, θα κάνω μια προσπάθεια μέσω των φωτογραφιών που θα ακολουθήσουν να σας βάλω λίγο στο κλίμα του 9ου Amicamp. Λίγο, γιατί άλλο να το ζεις, άλλο να το βλέπεις. Για παράδειγμα δεν υπάρχουν φωτογραφικά ντοκουμέντα από κάποια κορυφαία ποδοσφαιρικά (;) συμβάντα, ότι δηλαδή ο γράφων κέρδισε σερί 5-1 και 7-1 τους other_reality και Mike στο Kick-Off (το πρώτο, το ορθόδοξο) ή ότι ο Cool_AmigaN έχασε με 7-0 στον πρώτο τελικό του φετινού Sensible Days, με σκορ ημιχρόνου... 5-0! Με λίγα λόγια σε κάποια ματς ό,τι πήγαινε μέσα έγραφε. Και μερικά που πήγαιναν έξω, ίσως!

Τα μηχανήματα

Vampire v4 standalone

Vampire v4 standalone

PowerMac G4 με MorphOS

PowerMac G4 με MorphOS

SEGA Master System II & Raspberry Pi 400

Amiga 1200 με ACA1232

Amiga 1200 με ACA1232

 

 

 

 

 

Amiga 1200 με ACA1232

Τα πρόσωπα

Other_Reality και Dony με την κούπα του πρωταθλητή

Ο Αλέξης με τον Cool_AmigaN στην κλήρωση των ομίλων του Sensible Days. Έπεσε ασύλληπτο μαγείρεμα, αλλά και πάλι ο Στέφανος δεν κατάφερε να στεφθεί πρωταθλητής

Ο Portarinos και ο γράφων ποζάρουν χαρούμενοι με το Amiga Magazine ανά χείρας που αναφέρει: Gateway buys Amiga! The Future's Bright! Άραγε πώς θα είχαν κυλήσει τα πράγματα αν τότε, το 1999, δεν είχε φαλιρίσει η Gateway; Μήπως τώρα η Amiga θα ζούσε και θα βασίλευε; Δεν θα μάθουμε ποτέ. Στο βάθος ο Dinohatzi απολαμβάνει τον καφέ του ατενίζοντας τα οπίσθια των φωτογραφιζόμενων

Ο FIK πανηγυρίζει με το κύπελο του Sensible Days ενώ ο απερχόμενος πρωταθλητής (Tsak) χειροκροτεί, αναγνωρίζοντας το μεγαλείο και την ανωτερότητα του κορυφαίου SWOS player του τουρνουά

Ο κόσμος

Η ολοκλήρωση του Tiny Bobble

Έ-έ-έρχεται!

Ναι, είναι γεγονός: μετά από ένα εξαντλητικό διπλό 100 πιστών καταφέραμε να τερματίσουμε το ψηφιακό διαμαντάκι του Pink των Abyss!

Να ευχαριστήσω τον Mike που με συντρόφεψε στον... μαραθώνιο Tiny Bobble καθώς και στο Kick-Off. Επίσης τους Other_Reality, Mike και Αλέξη για τα πάμπολλα διασκεδαστικά ματσάκια στο υπέροχο δημιούργημα του Dino Dini. Και τέλος τον Αλέξη για τα διπλά σε ποδοσφαιράκια, Speedball 2, Micro Machines και, πάνω απ' όλα, Beach Volley!

Η ανάρτηση αυτή πρωτοδημοσιεύτηκε στο "αδελφό" blog OnlyAmiga πριν μερικές μέρες.

Ένα ολοκαίνουριο, χορταστικό βιβλίο για την SEGA Megadrive. Δωρεάν!

Όταν ο Darren Doyle ξεκίνησε τη συγγραφή του "A Visual Guide to the SEGA Megadrive" ήλπιζε ότι το νέο του βιβλίο θα είχε την ίδια (τουλάχιστον) τύχη και εμπορική πορεία με τις προηγούμενες απόπειρές του, ήτοι τα "Atari: A Visual History" και "Coin-Op: The Arcade Guide". Όμως τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν καθόλου καλά για τον φιλόδοξο συγγραφέα και φανατικό gamer, καθώς, ούτε λίγο ούτε πολύ, οι άνθρωποι της SEGA (ναι, υπάρχει ακόμα), σε μία κίνηση a la Nintendo, ενημέρωσαν τον συμπαθή κύριο Doyle ότι πρέπει να διακόψει την crowdfunding καμπάνια του για νομικούς λόγους.

Ο Darren Doyle την έψαξε τη δουλειά και μετά λύπης του διαπίστωσε ότι πράγματι, δεν μπορούσε να κάνει κάτι προκειμένου να ωφεληθεί οικονομικά από τη δουλειά που έριξε για να φτιάξει το "A Visual Guide to the SEGA Megadrive". Έτσι, σε μια κίνηση μεγαλοψυχίας - και για να μην πάει και το έργο του στράφι - αποφάσισε να δώσει εντελώς δωρεάν το 298 σελίδων πόνημά του σε όποιους τυχόν ενδιαφέρονταν. Το μόνο που ζητάει είναι, αφού κατεβάσετε και διαβάσετε το βιβλίο, αν σας αρέσει, να του δώσετε ό,τι έχετε ευχαρίστηση μέσω Paypal. Δίκαιο, δε νομίζετε;

Αν λοιπόν είστε φίλοι της πιο δοξασμένης κονσόλας της SEGA μπορείτε να κατεβάσετε το "A Visual Guide to the SEGA Megadrive" από αυτή τη σελίδα.

The Spectrum Show επεισόδιο 126

Νέος μήνας (αύριο), νέο επεισόδιο του The Spectrum Show (χθες) από τον Paul Jenkinson, ο οποίος δείχνει να έχει καταστήσει προσωπική του σταυροφορία την ενημέρωση και την ψυχαγωγία των ανά τον κόσμο φίλων του ZX Spectrum, του ταπεινού αυτού home computer που τόσο αγαπήθηκε στη Γηραιά Ήπειρο, δείχνοντας ότι κάποιες φορές δεν είναι μονάχα τα τεχνικά χαρακτηριστικά που έχουν σημασία, αλλά και η "ψυχή" που μπορεί να έχει ένα μικροσκοπικό και φτηνιάρικο μηχάνημα με λαστιχένια πλήκτρα. Go figure, ήταν σίγουρα διαφορετικός ο κόσμος στα 80s...

Στο νέο επεισόδιο ο Paul καταπιάνεται με την ιστορία ενός σχετικά άγνωστου software house, της Romik Software, η οποία - το καταλάβατε μάλλον - δεν μακροημέρευσε. Στη συνέχεια βρίσκει ένα spreadsheet κατάλληλο για χρήση με floppy drive (α, ρε μεγαλεία ο Spectrum) προκειμένου να συνεχίσει το "στήσιμο" της εικονικής επιχείρησης της οποίας έχει αναλάβει τη μηχανογράφηση αποκλειστικά ένας Spectrum, ενώ ολοκληρώνει με την πληκτρολόγηση και τη διόρθωση ενός listing (type-ins τα έλεγαν οι Αγγλοσάξωνες) το οποίο είχε μερικά λαθάκια και του έλειπε και μία ολόκληρη υπορουτίνα. Θα πει κάποιος "σιγά, τι νόημα έχει αυτό;". Έχει, αγαπητοί φίλοι και φίλες, ο σκοπός δεν είναι μονάχα η δημιουργία ενός killer app, κάποιες φορές η μεγαλύτερη ικανοποίηση έρχεται από τα πιο μικρά πράγματα. Όσοι είχαν καταπιαστεί με τους 8μπιτους υπολογιστές εκεί στα 80s, ξέρουν...

Μπορείτε να παρακολουθήσετε το τελευταίο επεισόδιο του The Spectrum Show στο video που ακολουθεί:

B3 Browser BASIC

Κάποτε, όταν άναβες τον υπολογιστή σου βρισκόσουν αντιμέτωπος με την οθόνη του BASIC interpreter. Στην καλύτερη περίπτωση απεικόνιση των bytes ελεύθερης μνήμης, ένα "Ready" κι ένας κέρσορας να αναβοσβήνει. That's it. Τίποτα άλλο. Κι όμως, σε αυτό το λιτό - δωρικό θα μπορούσε κάποιος να το χαρακτηρίσει - περιβάλλον μπορούσες να κάνεις άπειρα πράγματα. Χωρίς να έχεις ούτε μια κασέτα με προγράμματα, ούτε μια δισκέτα, τίποτα. Σαν ζωγράφος με τις μπογιές, την παλέτα, τα πινέλα σου κι έναν κενό καμβά. Έτοιμος να δημιουργήσεις.

Λίγο καιρό αργότερα, τα πράγματα άλλαξαν. Ο κέρσορας που αναβόσβηνε αντικαταστάθηκε από ένα χεράκι που κρατούσε μια δισκέτα. Από μία μαύρη οθόνη που αναζητούσε boot disk. Ή, από μία πράσινη επιφάνεια εργασίας που περίμενε μια δισκέτα προκειμένου να φανεί κάπου, κάπως, χρήσιμη. Πλέον δεν ήσουν εσύ ο ζωγράφος, τώρα πια απλά θα μπορούσες να θαυμάσεις τα έργα των άλλων. Και στην κατάσταση της πρώτης παραγράφου (που περιγράφει τους 8bit υπολογιστές) μπορούσες να το κάνεις αυτό, αλλά ξεκινούσες από αλλού. Αυτή ήταν η μεγάλη διαφορά.

Εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο, όπως και η πλειονότητα του κόσμου εκεί έξω, πιθανότητα δεν πέρασες ποτέ από τον κόσμο των 8μπιτων υπολογιστών. Ή, ίσως, να μην πέρασες από αυτόν τον κόσμο την ώρα που έπρεπε, τα χρόνια που μεσουρανούσαν υπολογιστές με 16-64ΚΒ μνήμης. Για εσένα όμως, όπως και για αυτούς τους λίγους (πια) που έζησαν την εποχή του κενού καμβά υπάρχει μια ενδιαφέρουσα σελίδα, που ονομάζεται B3 Browser BASIC.

Το "B3" προκύπτει από τα τρία B's, ήτοι Basically Browser BASIC. Αυτό βασικά, μια BASIC που τρέχει στον browser. Όχι η ιδανική έκδοση της γλώσσας για να δημιουργήσει κάποιος χαώδεις εφαρμογές με χιλιάδες γραμμές κώδικα, αλλά μια χαρά κατάλληλη για να πειραματιστεί. Για να πάρει μια ιδέα του "πώς ήταν τότε". Για να ζήσει την εμπειρία μιας κατάστασης στην οποία πριν φορτώσεις το όποιο παιχνίδι καθόσουν πρώτα να "παίξεις" με τη γλώσσα, να κάνεις τις πρώτες σου, δειλές βουτιές στον προγραμματισμό. Να περάσεις ρε παιδάκι μου έστω και για λίγες στιγμές από τη θέση του δημιουργού, προτού επιστρέψεις σε αυτήν του θεατή. Μεγάλη υπόθεση, γι' αυτό και η ικανοποίηση που αντλεί κάποιος από τη δημιουργία έστω και του πιο απλού προγράμματος είναι απείρως μεγαλύτερη αυτής της ολοκλήρωσης του πιο δύσκολου παιχνιδιού. Τώρα βέβαια, το να γράφω κάτι τέτοιο εν έτει 2023 είναι μάλλον ανόητο, καθώς, πραγματικά, αμφιβάλλω εάν θα βρουν κάποιον αποδέκτη που να συμφωνεί. 35 χρόνια πίσω δεν θα διαφωνούσε κανένας, αλλά πλέον οι εποχές άλλαξαν, και οι δημιουργοί είναι χαμένοι μέσα σε αχανή πλήθη χρηστών. Λογικό, καθώς πλέον όταν ανάβει το μηχάνημά σου βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τα social media, όχι με μια κενή οθόνη με ένα "Ready". Πλέον, αντί να δημιουργείς κριτικάρεις και χαβαλεδιάζεις. Τίποτα κακό σε αυτά, αλλά όταν αποτελούν όλη σου τη ζωή, ε, τότε δεν είναι και ό,τι καλύτερο...

Εν πάση περιπτώσει, αν θέλετε να τσεκάρετε την B3 Browser BASIC, να φτιάξετε 2-3 απλά loops, να πειραματιστείτε με το αρχαϊκό animation σε text mode με χαρακτήρες που μετακινούνται ανά μία θέση, να παίξετε με τα χρώματα και με τα σχήματα, μπορείτε να την βρείτε εδώ. Δοκιμάστε την, πού ξέρετε, μπορεί να νιώσετε έστω και λίγο όπως νιώθαμε εμείς, οι χρήστες των πρώτων home computers 40 και βάλε χρόνια πίσω...

Το "σύστημα" του Galaga

Αν και οι περισσότεροι από εμάς δεν το πρόλαβαν στις αίθουσες των "ουφάδικων", ωστόσο άπαντες γνωρίζουμε τι εστί Galaga. Μπορεί κάποιοι να μην έχουν εντρυφήσει ενδελεχώς στον κλασικό τίτλο της Namco, αλλά σαν όνομα τον ξέρουν, ακόμα κι αν δεν έχουν παίξει ούτε μια φορά (αυτοί χάνουν).

Το Galaga λοιπόν έκανε την εμφάνισή του στις αίθουσες των arcades το φθινόπωρο του 1981, και ήταν ο διάδοχος - και η εξέλιξη, θα μπορούσε να πει κάποιος - του Galaxian (1979), που έτρεχε πάνω-κάτω στο ίδιο hardware. Το τελευταίο αποτέλεσε την απάντηση της Namco στο θρυλικό Space Invaders της Taito (και τι απάντηση - τάπωμα κανονικό!).

Αν και προσωπικά διαθέτω την απαραίτητη ηλικία (βλ.: Μαθουσάλας) αμυδρά και μόνο θυμάμαι το Galaga στις αίθουσες των ηλεκτρονικών και των σφαιριστηρίων. Βλέπετε, χρονικά ήταν ένα κλικ πιο πίσω από την άνθιση των (πειρατικών) arcades στην Ελλάδα, καθώς κυκλοφόρησε μόλις τη χρονιά που πρωτοανέβηκε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία και αρκετά πριν κατηφορίσει στην πρωτεύουσα ο Πέτρος Κωστόπουλος να μας ξαβλαχέψει με τα περιοδικά του. Λογικό λοιπόν να μην ξέρουμε το Galaga, γίδες άβραστες είμασταν εκείνα τα χρόνια και χωρίς βρακί να φορέσουμε. Άλλα κι άλλα δεν ξέραμε, οι περισσότεροι δεν είχαν δει καν έγχρωμη τηλεόραση, ποιο Galaga συζητάμε...

Anyway (που λέμε και στο Παγκράτι), το coin op της Namco ήταν πολύ γνωστό - και επιτυχημένο - παγκοσμίως και ίσως αποτέλεσε τον πρώτο major τίτλο στον οποίο ο παίκτης είχε τη δυνατότητα να κάνει upgrades στο διαστημοπλοιάκι του (ένα upgrade μονάχα, να κολλήσει και ένα δεύτερο διπλασιάζοντας έτσι το firepower). Σκεφτείτε λοιπόν ότι εκεί, στους πρώτους μήνες που η ολοκαίνουρια καμπίνα μάζευε γύρω της πλήθος κόσμου που περίμενε να παίξει, άρχισε να διαδίδεται από στόμα σε στόμα ένα cheat, "σύστημα" όπως το λέγαμε εδώ στο Ελλάντα (όσοι έπαιζαν το Phoenix, ξέρουν). Και ότι, με αυτόν τον τρόπο, σε μια εποχή που δεν υπήρχε internet, κινητά και social media (τυχεράκηδες!), λίγο καιρό αργότερα αυτό το "σύστημα" ήταν πια γνωστό σε (σχεδόν) όλους! Τι ήταν όμως το "σύστημα" του Galaga το οποίο είναι γνωστό ανά τον κόσμο ως "no fire cheat";

Δώστε βάση: ρίχνουμε το νόμισμα, ξεκινάμε παιχνίδι ενός παίκτη, και "τρώμε" όλους τους εχθρούς εκτός από τα 2 "μυγάκια" τέρμα αριστερά. Αυτά θα συνεχίσουν να εφορμούν κατά πάνω μας πυροβολώντας. Στο σημείο αυτό εμείς δεν πρέπει να ανταποδώσουμε τα πυρά τους, απλά να τα αποφεύγουμε επί 10-15 λεπτά (δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται). Σε κάποια φάση λοιπόν, αφού παρέλθει αυτό το χρονικό διάστημα, τα "μυγάκια" θα σταματήσουν να πυροβολούν. Τελείως. Τότε, μπορούμε επιτέλους να τους ρίξουμε και να τα "φάμε". That's it: από το σημείο αυτό και μέχρι το τέλος του παιχνιδιού (πίστα 255, αν δεν κολλήσει) κανένας εχθρός δεν θα μας ξαναπυροβολήσει και ο μόνος τρόπος να πεθάνουμε είναι να συγκρουστούμε με κάποιον. Ορίστε λοιπόν: ο "νόμιμος" τρόπος (καθώς παρέχεται από το ίδιο το παιχνίδι) να κάνουμε κάποιο - όχι απλά αξιομνημόνευτο, αλλά - πραγματικά απίστευτο σκορ!

Υπήρξε όπως διαβάζω πολλή σπέκουλα όλα αυτά τα χρόνια για το συγκεκριμένο cheat. Έγινε επίτηδες ή ήταν απλά κάποιο προγραμματιστικό λάθος που δεν εντοπίστηκε στο debugging ή στο beta testing; Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε από τα δύο, σωστά; Μια στιγμή, όμως: αν ήταν bug αυτό σημαίνει ότι ανακαλύφθηκε τυχαία από κάποιον παίκτη του παιχνιδιού. Αλλά, για σκεφτείτε το, ποιος θα άφηνε επί 10-15 λεπτά δύο εχθρικά σκάφη να τον πυροβολούν χωρίς να απαντάει; Και γιατί αυτά τα συγκεκριμένα δύο; Εδώ σας θέλω...

Κυκλοφορούσε λοιπόν η (ανεπιβεβαίωτη) πληροφορία ότι κάποιος από την (ολιγομελή) προγραμματιστική ομάδα του Galaga πέρασε επίτηδες στον κώδικα του παιχνιδιού αυτό το "σύστημα" προκειμένου να μπορεί κάθε φορά να κάνει το μεγαλύτερο σκορ. Αλήθεια ή hoax; Μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ. Είναι ωραία ιστορία πάντως, δεν συμφωνείτε;

(Πηγή: Jason Eckert's blog)