Κυριακή 17 Μαρτίου 2024

Area 5150: το κορυφαίο τεχνικά demo όλων των εποχών;

Πριν από 6 ολόκληρα χρόνια, το καλοκαίρι του 2018, τότε που ακόμα δεν είχαμε ιδέα για πανδημίες, lockdowns και όλα τα υπόλοιπα που θα ακολουθούσαν, είχα γράψει ένα - απροσδόκητα ευμεγέθες, είναι η αλήθεια - κείμενο με αφορμή το 8088 MPH, ένα demo των groups Hornet, CRTC και Desire που ήρθε να μας αποδείξει ότι όλα όσα γνωρίζαμε για τις δυνατότητες του original IBM PC με τον Intel 8088 και την CGA ήταν, απλά, λάθος. Χρησιμοποιώντας το γνωστό πλέον "κόλπο" με την composite έξοδο της κάρτας γραφικών το εν λόγω demo απεικόνιζε ταυτόχρονα 16 χρώματα στην οθόνη σε graphics mode, αφήνοντας αποσβολωμένους όλους εμάς που φάγαμε χρόνια από τη ζωή μας "απολαμβάνοντας" τους κορυφαίους gaming τίτλους της εποχής σε άσπρο, μαύρο, κυανό και ματζέντα. Για τους "μερακλήδες" developers φυσικά υπήρχε και άλλη μία δυνατότητα, η επιλογή της εναλλακτικής τετραχρωμίας που αποτελούσαν τα κόκκινο, πράσινο, κίτρινο και μαύρο. "My god, it's full of colors!" θα μπορούσαμε να εκφράσουμε με σεβαστή δόση ειρωνείας αυτό που νιώθαμε, παραφράζοντας την κλασική ατάκα του David Bowman από το "2001: A Space Odyssey" (Stanley Kubrick, 1968). Τότε λοιπόν, τα μέλη των CRTC & Hornet μας έδειξαν με το 8088 MPH ότι, πέρα από τα 16 χρώματα, ο "ταπεινός" 5150, το πρώτο, original μοντέλο IBM PC του 1981, ήταν ικανός και για ομαλό scrolling και ανάλογο animation, σε πλήρη αντίθεση με ό,τι είχαμε μάθει. Το 8088 MPH ήταν αναμφίβολα ένα θαύμα από τεχνικής άποψης (όχι ότι υστερούσε αισθητικά, κάθε άλλο) και ως τέτοιο μνημονεύεται ακόμα και στις μέρες μας.

Προσωπικά, θεωρούσα αδύνατο να εμφανιστεί κάτι που να το ξεπεράσει. Δηλαδή, ΟΚ, το 8088 MPH τίκαρε 5-10 κατηγορίες που έγραφαν αρχικά δίπλα τους "δεν γίνεται". Τι άλλο να περιμένουμε πια; Το μόνο που δεν είχαμε δει - γιατί φυσικά ήταν αδύνατο - ήταν 16 χρώματα σε graphics mode ταυτόχρονα από την RGB έξοδο της CGA. Ή, ας πούμε, μίξη text με graphics mode στην ίδια γραμμή της οθόνης. Φυσικό ήταν που δεν τα είχαμε δει, γιατί ήταν ανέφικτα, σωστά; ΣΩΣΤΑ;

Βαθειά υπόκλιση στους ανθρώπους των CRTC & Hornet που εμφανίστηκαν και πάλι, το καλοκαίρι του 2022 (ναι, το ξέρω, άργησα, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ) με μια νέα παραγωγή, με τον ευρηματικό και πιασάρικο τίτλο "Area 5150". Και τα διέλυσαν όλα!

Τι να πω και τι να γράψω; Είναι από αυτές τις φορές που τα λόγια απλά δεν αρκούν. Μόνο οι εικόνες - και μάλιστα κινούμενες - μπορούν να δείξουν και στον πλέον αδαή τι κατέστη δυνατό από αυτούς τους υπερταλαντούχους coders, τους τσάρους του προγραμματισμού, τους ακούραστους εξερευνητές των tricks των microchips. Οπότε, απλά, ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ (ναι, με κεφαλαία, δεν είναι υπερβολή) το Area 5150:

 

Το κάνατε, Μείνατε με το στόμα ανοιχτό; Καταλάβατε ποια είναι πραγματικά η έννοια του "jaw dropping" και ότι κάποιες φορές αυτή δεν έχει την παραμικρή σχέση με 16μπιτες gaming πλατφόρμες των 80s; Ωραία. Δείτε τώρα και πώς υποδέχτηκε το κοινό την πρώτη παγκόσμια προβολή του Area 5150 στα πλαίσια του demoparty Evoke 2022, εδώ:

Για το τέλος φυσικά, σας κράτησα το καλύτερο: original IBM PC 5150 με το μαμίσιο έγχρωμο monitor IBM 5153 για το απόλυτο feeling:


Πώς; Είπατε τίποτα; Α, "respect". Μάλιστα. Συμφωνώ απόλυτα. Δεν ξέρω τι να πω: έχω δει - κυριολεκτικά - χιλιάδες demos όλα αυτά τα χρόνια σε κάθε συνηθισμένο ή "κουφό" μηχάνημα. Γνωρίζοντας πάνω-κάτω τις δυνατότητες της κάθε πλατφόρμας μπορείς να εκτιμήσεις τις περισσότερες φορές πόσο δύσκολα μπορεί να υλοποιηθεί προγραμματιστικά αυτό που βλέπεις μπροστά στα μάτια σου. Έχοντας και κάποιο αισθητικό κριτήριο μπορείς επίσης να αξιολογήσεις και που στέκεται καλλιτεχνικά η κάθε παραγωγή. Στην περίπτωση λοιπόν του Area 5150 θεωρώ ότι, τεχνικά, αυτό που μας σερβίρει είναι ό,τι πιο παλαβό, ανήκουστο, μη αναμενόμενο έχω δει τα τελευταία χρόνια. Μαζί ίσως με το ασύλληπτο Don't Mess With Texas. Εκεί, σε μια μοναχική κορυφή όπου μπορούν να βρεθούν μονάχα τα καλύτερα των καλύτερων. Το παρακολουθώ και το ξαναπαρακολουθώ και δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Απλά απίστευτο!

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2024

The Spectrum Show επεισόδιο 138

Τις τελευταίες μέρες του Φεβρουαρίου, όπως τακτικά πράττει στο τέλος κάθε μήνα εδώ και αρκετά χρόνια με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού, ο Paul Jenkinson ανέβασε το καινούριο επεισόδιο του The Spectrum Show στο YouTube προκειμένου εσείς, εγώ, και όλοι οι φίλοι του ZX Spectrum ανά την υφήλιο να το απολαύσουν.


Αυτή τη φορά ο Paul δοκιμάζει το ZX-AY, το υπέροχο αυτό περιφερειακό που εφοδιάζει τον 48άρη Spectrum με το soundchip του 128άρη. Έχοντας υπάρξει κάτοχος Spectrum από το μακρινό 1983 (μην κάνετε πράξεις, σας βλέπω!) μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι το μόνο που πραγματικά έλειπε από εμάς τους Speccy users και λοξοκοιτούσαμε με ζήλια προς το αντίπαλο στρατόπεδο (Commodore 64) ήταν ένα chip πολυκάναλου ήχου. Η Sinclair, εκεί στα στερνά της κυκλοφόρησε τον Spectrum 128 ο οποίος ήταν εφοδιασμένος με το πολύ διαδεδομένο ΑΥ-3-8912, αλλά οι εκατομμύρια χρήστες του γομολάστιχα και του Plus έμειναν με το παράπονο. Για να καλύψει αυτήν ακριβώς την ανάγκη λοιπόν κυκλοφόρησε το ΖΧ-ΑΥ και πραγματικά θα εκπλαγεί κανείς διαπιστώνοντας πόσο μεγάλο ποσοστό από τα παιχνίδια του 128άρη τρέχουν κανονικότατα σε έναν 48άρη με κουμπωμένο το μικρό add-on της Byte Delight!

Ο Paul όμως δεν περιορίστηκε στην παρουσίαση του ΖΧ-ΑΥ. Δοκίμασε επίσης το - εντυπωσιακότατο για τα μέτρα και τα σταθμά του Spectrum - Fiendish Freddy's Big Top o' Fun, το The Mighty Magus της πάλαι ποτέ κραταιάς Quicksilva, το (ολίγων απαιτήσεων, μιας και τρέχει σε 16Κ) Magic Meanie καθώς και ένα ακόμη hardware add-on, έναν πάμφθηνο κλώνο του Interface 2 της Sinclair.

Γενικώς έχουμε να κάνουμε με ένα αρκετά χορταστικό επεισόδιο που θεωρώ ότι δεν θα σας απογοητεύσει. Παρακολουθήστε το παρακάτω:

Τρίτη 6 Φεβρουαρίου 2024

The Space is Broken: chapeau στους Fairlight

Το να πει κάποιος ότι οι Fairlight είναι ιστορικό group της demoscene είναι μάλλον περιττό. Το Σουηδικό αυτό team που ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1987 στον Commodore 64 από τους No.1 και Sir Galahad έχει μπει πλέον στο 37ο έτος της ζωής του με εκατοντάδες εντυπωσιακές παραγωγές στο παλμαρέ του, τόσο για τον 64άρη όσο και για την Amiga και τα PCs (αλλά και κάποιες κονσόλες κατά καιρούς).

Προσωπικά - και αναμενόμενα - είχα από πολύ παλιά τοποθετήσει τους Fairlight στη σφαίρα των "Legendary", γνωρίζοντάς τους μέσα από εντυπωσιακά cracktros - που άλλου; - στην πλατφόρμα που γεννήθηκε το είδος, ήτοι στον Commodore 64. Καθώς τα χρόνια περνούσαν και συχνά-πυκνά απολάμβανα demos του group κυρίως σε Amiga και C64 δε μπορούσα παρά να παρατηρήσω ότι συνήθως κάτι δε μου "κόλλαγε" την τελευταία 15ετία πάνω-κάτω στις παραγωγές των FLT. Να ήταν η μουσική; Να ήταν κάποια εντυπωσιακά από τεχνικής άποψης αλλά μονότονα sequences; Να ήταν κάποια demos που ναι μεν ήταν τεχνικά άρτια αλλά στερούνταν έμπνευσης και αισθητικής στον καλλιτεχνικό τομέα; Ίσως λίγο απ' όλα, το ρεζουμέ πάντως είναι ότι στην πλειονότητα των παραγωγών του group είχα φτάσει στο σημείο να κάθομαι να τα παρακολουθώ και να έχω ένα "ναι μεν, αλλά..." σφηνωμένο στην άκρη του μυαλού μου. Όχι πια, όμως!

Βλέπετε, ο δρόμος μου συναντήθηκε με αυτόν του "The Space is Broken", του υπέροχου αυτού demo των Fairlight για τον Commodore 64 η όλη ιδέα του οποίου βασίζεται στο ότι μας συμβαίνουν διάφορα βαρετά πράγματα στη ζωή μας που δεν μπορούμε να τα παρακάμψουμε πατώντας το πλήκτρο space όπως κάναμε στα cracktros και στα demos του 64άρη τα τελευταία χρόνια της προηγούμενης χιλιετίας. Οι Fairlight λοιπόν, για να μας αποζημιώσουν για το... χαλασμένο space, μας τρατάρουν εντυπωσιακά sequences με ασύλληπτα εφέ σε ταχύτατο ρυθμό, πασπαλισμένα με ένα εξαιρετικό techno soundtrack που δένει ιδανικά την όλη παραγωγή. Chapeau λοιπόν που λένε και οι Γάλλοι στους συντελεστές του The Space is Broken. Χωρίς περαιτέρω λόγια, απολαύστε:

Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου 2024

Sidecart: το απόλυτο περιφερειακό για τον ST σας

Πριν από κανένα μήνα περίπου, εκεί που εν μέσω διακοπών παρακολουθούσα ράθυμα βιντεάκια που μου πρότεινε ο αλγόριθμος του YouTube, έπεσα πάνω σε ένα που αφορούσε ένα cartridge για τον Atari ST, ο δημιουργός του οποίου (του βίντεο, όχι του cartridge) υποστήριζε ότι είναι το κορυφαίο cartridge για τον - αδικημένο, είναι η αλήθεια - 16μπιτο υπολογιστή της Αμερικάνικης εταιρίας. "Καλά, τα έχουμε ακούσει εκατοντάδες φορές αυτά", σκέφτηκα. Αλλά, στάσου: το κορυφαίο cartridge για τον ST; Γιατί όχι; Σάμπως ξέρω πολλά cartridges για τον ST; Βασικά δεν θυμάμαι ποτέ να συνδέω κάτι στην εν λόγω θύρα επέκτασης και το μόνο αξιόλογο περιφερειακό που μου έρχεται στο μυαλό και μπαίνει εκεί είναι το NetUSBee. Άρα, γιατί όχι; Δεν είναι και τόσο ψηλά ο πήχης. Οπότε τελικά κάθισα να παρακολουθήσω το βίντεο, να δω περί τίνος επρόκειτο. Και, αλήθεια σας λέω, έπαθα την πλάκα μου!

Με την ατάκα "too good to be true" να τριγυρίζει στο μυαλό μου έσπευσα στο website του δημιουργού του cartridge που αποτελούσε το θέμα το video. Το cartridge αυτό ονομάζεται Sidecart (καλό,ε;) και το επίσημο website του είναι το www.sidecartridge.com. Εκεί λοιπόν διαπίστωσα ότι α) το Sidecart μπορούσα να το αποκτήσω έναντι 30€ συν τα έξοδα αποστολής και ότι β) είχε ήδη εξαντληθεί. Μιας και το site υποστήριζε ότι θα ήταν και πάλι διαθέσιμο στις 15 Ιανουαρίου σκέφτηκα να μη χάσω χρόνο και προχώρησα στην αγορά (υπήρχε η δυνατότητα να το αγοράσω και να μου αποσταλεί όταν θα είναι διαθέσιμο). Πράγματι, περί τις 20/1 έλαβα ένα email που με πληροφορούσε ότι το Sidecart είχε αποσταλεί και σε λίγες μέρες θα ήταν στα χέρια μου. Αλλά, μια και φτάσαμε ως εδώ, νομίζω ότι είναι καιρός να σας πω και τι είναι το Sidecart, δε νομίζετε;

Το Sidecart λοιπόν είναι ένα cartridge που - εντελώς χοντρικά - αποσκοπεί να απαλλάξει τους χρήστες των Atari ST/STE/Falcon από τη χρήση δισκετών. Δεν είναι όμως ούτε (μόνο) floppy disk drive emulator αλλά ούτε και (μόνο) mass storage device. Τα κάνει και αυτά, αλλά με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο από ότι είχαμε συνηθίσει μέχρι σήμερα. Προκειμένου να λειτουργήσει το Sidecart πρέπει να έχουμε συνδέσει επάνω του έναν microcontroller Raspberry Pi Pico W με headers (κόστος 9,10€ από το Nettop). Χάρη στο RPi το Sidecart έχει τη δυνατότητα να συνδεθεί με το ασύρματο δίκτυό μας και - το μαντέψατε - να "βγει" στο internet. Όχι όμως για να τρέξουμε κάποιον απαρχαιωμένο browser που δεν θα εμφανίζει σωστά ούτε σελίδες που έχουν να ενημερωθούν από την προηγούμενη χιλιετία, όχι. Για κάτι πολύ πιο ουσιαστικό: για να κατεβάσουμε - εντελώς αυτόματα, μάλιστα -, software. Αξιοσημείωτο είναι το ότι με τον τρόπο που λειτουργεί το Sidecart αποθαρρύνει τον ιδιοκτήτη του από την - αγαπημένη στους retro users - συλλογή δεκάδων χιλιάδων disk images και αυτό διότι τα πάντα είναι διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή χωρίς να έχουμε τίποτα αποθηκευμένο τοπικά. Ακούγεται καταπληκτικό και είναι, αλλά ας το εξετάσουμε λίγο πιο αναλυτικά, shall we?



Με το που παίρνουμε το Sidecart στα χέρια μας το πρώτο που έχουμε να κάνουμε είναι να συνδέσουμε πάνω του το Raspberry Pi Pico W μέσω των headers που τοποθετούνται στις κατάλληλες υποδοχές. Κατόπιν, και χωρίς καν να το βάλουμε σε κάποιον Atari, flashάρουμε μέσω USB καλωδίου το τελευταίο firmware που κατεβάζουμε από το website του Sidecart. Αυτή τη στιγμή η πλέον πρόσφατη έκδοση είναι η 0.14 beta, αλλά προτείνω ανεπιφύλακτα τη χρήση της καθώς με τις παλαιότερες εκδόσεις συνάντησα προβλήματα. Αφού περάσουμε λοιπόν το τελευταίο firmware, έχουμε τη δυνατότητα να συνδέσουμε το Sidecart στο cartridge port του ST μας, ή, εάν το επιθυμούμε, να του τοποθετήσουμε και μία microSD καρτούλα με floppy και ROM images. Αυτό το τελευταίο είναι προαιρετικό αλλά συνιστώ να γίνει προκειμένου να αποκτήσει το Sidecart την πλήρη λειτουργικότητά του. Δεν έχει σημασία το μέγεθος της microSD, ακόμα και μία καρτούλα 4-8GB είναι υπεραρκετή.

Αφού συνδέσουμε για πρώτη φορά το Sidecart στον Atari, ανάβουμε τον υπολογιστή και προχωράμε στο configuration του cartridge, ήτοι βασικά σκανάρουμε τα διαθέσιμα ασύρματα δίκτυα και του δίνουμε τον κωδικό για το δικό μας. Μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα διαπιστώνουμε ότι ο Atari έχει πάρει διεύθυνση IP, οπότε we 're good to go.


Το πρώτο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να φορτώσουμε κάποια ROM image - υπήρξαν καμιά 50αριά απ' όσο μαθαίνω -, είτε από την microSD είτε κατεβάζοντάς την από το internet. Το Sidecart είναι ρυθμισμένο να "επισκέπτεται" συγκεκριμένους web servers για να βρει και να κατεβάσει images, αλλά όποιος επιθυμεί μπορεί να μεταβάλλει αυτές τις ρυθμίσεις και να το βάλει να συνδέεται σε κάποιον δικό του server - αν και ειλικρινά δε βρίσκω το λόγο για κάτι τέτοιο. Αφού λοιπόν επιλέξουμε την ROM image που επιθυμούμε, το Sidecart την flashάρει στον... εαυτό του και πλέον λειτουργεί σα να ήταν το cartridge που διαλέξαμε. Φυσικά, όταν το θελήσουμε, με ένα πάτημα στο κουμπί SELECT και μία επανεκκίνηση μπαίνουμε πάλι στο menu του Sidecart.





Επειδή όμως καλές οι ROM images αλλά το 99,99% του software του ST ερχόταν σε δισκέτες, το Sidecart μπορεί να λειτουργήσει και ως floppy disk drive emulator. Μπορούμε είτε να... τιγκάρουμε την microSD καρτούλα με .ST αρχεία, είτε, ακόμα καλύτερα, να επιλέγουμε το παιχνίδι την εφαρμογή που επιθυμούμε από τα... άπαντα του ST που βρίσκονται στον web server που έχει preconfigured το Sidecart. Πραγματικά, ο όγκος του software που είναι άμεσα προσβάσιμος στους χρήστες του Sidecart είναι τόσο μεγάλος και η βιβλιοθήκη τόσο πλήρης, που αμφιβάλλω εάν κάποιος θα μπει στη διαδικασία να γράψει αρχεία στην microSD κάρτα. Ίσως κάποια demos ή κάτι καινούριο που θα θέλει να δοκιμάσει. Αλλιώς όλα τα υπόλοιπα βρίσκονται ήδη στον server στον οποίο συνδέεται το Sidecart. Α, και κάτι ακόμα: επειδή ακριβώς το Sidecart λειτουργεί με τον τρόπο που λειτουργεί και εξομοιώνει και floppy disk drive, δεν χρειάζεται καν να έχει λειτουργικό drive ο ST σας! Επίσης, σε αντίθεση με ACSI mass storage λύσεις που τρέχουν hard disk adapted εκδόσεις των παιχνιδιών που ζητούν 1-2-4ΜΒ μνήμης, το Sidecart θα είναι ικανοποιημένο στην πλειονότητα των περιπτώσεων με τα 512ΚΒ του 520ST! Καλό;






Δύο τελευταία πραγματάκια που πρέπει να αναφέρω: το πρώτο είναι ότι το Sidecart λειτουργεί με οποιονδήποτε υπολογιστή της σειράς ST που διαθέτει cartridge port, δηλαδή ουσιαστικά με όλους. Το ίδιο ισχύει και για την έκδοση της ROM που "φοράει" το μηχάνημα: παίζουν όλες. Οπότε μπορεί να δουλέψει σε όλους τους ST, STF, STM, STFM, STE, MegaST και Mega STE. Το δεύτερο θέμα στο οποίο θέλω να αναφερθώ είναι κάποια προβληματάκια που συνάντησα. Καταρχάς, πρέπει να είναι καθαρό, χωρίς σκόνες και σκουριές το cartridge port του ST σας. Στον πρώτο 1040STF που δοκίμασα - αλλά ο οποίος είχε περάσει ένα σεβαστό κομμάτι του βίου του μέσα σε... λάσπες (!) - το Sidecart δεν αναγνωριζόταν καν. Στον δεύτερο 1040STF που έχω και που είναι σαφώς σε καλύτερη κατάσταση, το Sidecart λειτούργησε με τη μία. Επίσης, κάποια (λίγα) floppy disk images δεν λειτουργούσαν σωστά. Αυτό είναι αναμενόμενο αφού στην παρούσα φάση το firmware που χρησιμοποιούμε είναι beta και η λειτουργία εξομοίωσης του floppy disk drive χαρακτηρίζεται ως "preview", γεγονός που σημαίνει ότι θα ολοκληρωθεί σε επόμενες εκδόσεις. Πάντως, ακόμα και όπως είναι σήμερα, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με floppy images από το internet (μην κοροϊδευόμαστε, πρόκειται για την απλούστερη και ευκολότερη λύση) η συμβατότητα του Sidecart είναι αξιοθαύμαστη και η λειτουργικότητά του υποδειγματική.



Συνολικά, η ετυμηγορία είναι κάτι παραπάνω από θετική. Με κόστος (μαζί με Raspberry και ταχυδρομικά) που δεν ξεπερνάει τα 45€, το Sidecart απογειώνει τον ST και καθιστά λειτουργικά ακόμα και μηχανήματα χωρίς floppy/hard disk drive. Είναι εύκολο στη χρήση του, δίνει άμεση πρόσβαση σε όλη τη βιβλιοθήκη software του ST και, τέλος, μια και συνδέεται στο internet μπορεί μελλοντικά να ενσωματωθούν και νέες δυνατότητες που αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν. Προσωπικά το θεωρώ εξαιρετικό και το συστήνω σε όλους τους Atari users χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη.

Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2024

DIY Arcade Controller: τελειοποιώντας το χειριστήριο

Στις 29 Νοεμβρίου του περασμένου έτους είχα γράψει για το do-it-yourself USB arcade controller που έφτιαξα με τα parts που προμηθεύτηκα από το Nettop στην Καλλιθέα. Τώρα νομίζω ότι έφτασε ο καιρός να τελειοποιήσω το εν λόγω χειριστήριο, εκμεταλλευόμενος όλες τις δυνατότητες που αυτό δίνει. Το πρώτο πράγμα που έκανα λοιπόν ήταν να προμηθευτώ ένα οκτάγωνο gate για να εγκαταστήσω στο κάτω μέρος του (τύπου) Sanwa stick, κάτι που μικραίνει κάπως τις διαδρομές του μοχλού αλλά και τις κάνει πολύ πιο συγκεκριμένες. Δείτε παρακάτω και παρατηρείστε τις διαφορές:


Βέβαια, ψάχνοντας το θέμα λίγο παραπάνω διαπίστωσα ότι και το original τετράγωνο gate μπορούσε να ρυθμιστεί - περιστρέφοντας το κεντρικό του τμήμα- ώστε να κινείται αυστηρά και με μεγάλη σαφήνεια προς τέσσερις κατευθύνσεις (πάνω, κάτω, αριστερά και δεξιά) και ίσως να μην είχε χρειαστεί να περιμένω σχεδόν 2 μήνες (!) μέχρι να μου έρθει από Κίνα το οκτάγωνο gate! Τελικά όμως καταλήγω ότι - για τα προσωπικά μου γούστα, τουλάχιστον - με το οκτάγωνο gate έχει κανείς την απόλυτη αίσθηση και ακρίβεια. Οπότε όλα καλά και χαλάλι το δίμηνο.


Είχα αναφέρει από την προηγούμενη φορά αν δεν απατώμαι ότι το εν λόγω arcade controller παίζει πρακτικά με όλα τα λειτουργικά και σε όλα τα μηχανήματα - τουλάχιστον όλα όσα είχα εγώ στη διάθεσή μου για να το δοκιμάσω. Το μόνο μου - μεγάλο, όμως - παράπονο ήταν η απουσία autofire καθώς, με δεδομένο ότι τα αγαπημένα μου παιχνίδια είναι τα shoot 'em ups και ότι πλέον βαριέμαι του θανατά το ασταμάτητο τάκα-τάκα με το fire button, θα έπρεπε να βρω μία λύση. Αμ έλα που αυτή βρισκόταν 2 μήνες τώρα μπροστά στα μάτια μου!

Βλέπετε, το USB Zero Delay Encoder ήτοι η πλακέτα του κιτ που προμηθεύτηκα από τη Nettop παρέχει τη δυνατότητα για autofire (αλλά και για rapid fire) αλλά δεν ήξερα πώς να τη χρησιμοποιήσω! Τελικά, με λίγο ψάξιμο βρήκα πως το μόνο που είχα να κάνω ήταν να συνδέσω 3 κουμπιά στις θέσεις auto, rapid και CLR της πλακετούλας και να τα χρησιμοποιώ ως εξής: κρατώντας πατημένο το autofire πατάμε το κουμπί του οποίου επιθυμούμε να γίνεται αυτόματα και επαναλαμβανόμενα η λειτουργία - εν προκειμένω το fire button - και μετά αφήνουμε και τα 2 κουμπιά. Πλέον, έχουμε το autofire ενεργό! Αντίστοιχα λειτουργεί και το rapid fire, κρατώντας πατημένο το rapid fire και πατώντας μία φορά το fire button και αφήνοντας αμφότερα τα πλήκτρα στη συνέχεια. Με το κουμπί CLR και το αντίστοιχο fire button απενεργοποιούμε κατά το δοκούν το auto ή rapid fire που ενεργοποιήσαμε προηγουμένως. Και, αν αναρωτιέστε (όπως έκανα και εγώ, άλλωστε) ποια είναι η διαφορά του autofire με το rapid fire, απλά, στην περίπτωση του πρώτου δεν χρειάζεται να κρατάμε πατημένο το fire button για να πυροβολήσουμε ενώ στην περίπτωση του δεύτερου όσο το κρατάμε πατημένο ρίχνει αυτόματα.

Τώρα, μετά από όλα τα παραπάνω, το να κάτσω να αναλύσω τι σημαίνει και πόσο καλό είναι ένα USB arcade χειριστήριο που το συναρμολογείς μόνος σου, έχει 8 κουμπιά και λειτουργία auto και rapid fire στα 5 από αυτά, έχει καταπληκτικές βεντούζες που το κρατάνε σταθερό σε οποιαδήποτε επιφάνεια, παίζει παντού και κοστίζει συνολικά... 39€ (!), ε, δεν έχει και μεγάλο νόημα. Νομίζω ότι αποτελεί την πλέον τίμια λύση για όποιον ψάχνει USB χειριστήριο αυτού του τύπου και προσωπικά το απόλαυσα και το καταχάρηκα και φυσικά συνεχίζω να το κάνω. Μη σας πω ότι θα πάρω και δεύτερο...

Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2024

The Spectrum Show επεισόδιο 137

Είναι στιγμές που - παρακολουθώντας κάποιο επεισόδιο του The Spectrum Show- πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται "μα για πόσο καιρό ακόμα θα βρίσκει υλικό;". Γιατί άλλο το να φτιάχνεις μια σειρά από βιντεάκια για retro computers γενικώς κι άλλο να επικεντρώνεσαι αποκλειστικά στον ZX Spectrum - όλο μεγάλη κι αν ήταν η κληρονομιά που άφησε ο κλασικός υπολογιστής της Sinclair - και να έχεις φτάσεις αισίως τα 137 επεισόδια, έτσι δεν είναι;

Φυσικά, είναι γεγονός ότι δεν σου αφήνουν όλα τα επεισόδια του The Spectrum Show την ίδια γεύση: κάποια είναι εξαιρετικά, κάποια συμπαθητικά ενώ υπάρχουν και κάποια που είναι απλά μέτρια. Αυτό δεν έχει να κάνει με την εκάστοτε δουλειά του δημιουργού του Show, του Paul Jenkinson, αλλά με τη θεματολογία του κάθε επεισοδίου περισσότερο. Και σίγουρα (;) υπάρχουν θέματα με τα οποία δεν έχει καταπιαστεί ακόμα ο Paul, αλλά προσωπικά μου δίνει την εντύπωση ότι έχει αγγίξει κατά καιρούς (θεματολογικά) αντικείμενα που ούτε καν θα μου περνούσαν από το μυαλό. Οπότε μπράβο του και ειλικρινά ελπίζω να μπορέσει να το κάνει για καιρό ακόμα, παρόλο που ήδη έχει καταρρίψει κάθε ρεκόρ σε αριθμό επεισοδίων για ένα τόσο συγκεκριμένο αντικείμενο.

Στο νέο επεισόδιο του The Spectrum Show που "ανέβηκε" πριν από μερικές ώρες το θέμα που κυριαρχεί είναι η παρουσίαση του The Personal Computer Show του 1988 που έλαβε χώρα στο εντυπωσιακό (και αχανές) Earls Court Exhibition Centre, έναν χώρο που πλέον δεν υπάρχει καθώς κατεδαφίστηκε το διάστημα μεταξύ 2014-2016, περίπου 80 χρόνια μετά τη δημιουργία του (1935-1937). Πέρα από το θέμα του Personal Computer Show του '88 στο 137ο επεισόδιο του The Spectrum Show μπορεί κανείς να δει παρουσιάσεις παιχνιδιών (παλιών και νέων), gameplay video & chat και ένα type-in listing. Ομολογουμένως η ύλη δεν είναι συγκλονιστική αλλά δεν μπορείς να απαιτείς από κάποιον να βρίσκεται για πάνω από 10 χρόνια στο peak της δημιουργικότητας και της έμπνευσής του, έτσι δεν είναι;

Προσωπικά δεν απογοητεύομαι: έχω εμπιστοσύνη στον Paul και στο έργο του και είμαι βέβαιος ότι μελλοντικά θα ακολουθήσουν αρκετά ακόμα επεισόδια που θα μας κάνουν να σκεφτούμε "ρε τι έφτιαξε πάλι ο άνθρωπος!". Till then...

Τετάρτη 17 Ιανουαρίου 2024

c-Drug για Atari 8bit

Αν και πρόκειται για μία από τις πλέον διαχρονικές πλατφόρμες στην ιστορία των 8μπιτων μικροϋπολογιστών, τα 8bit μηχανήματα της Atari δεν έτυχαν ποτέ ιδιαίτερης προσοχής, αναγνώρισης ή έστω αξιόλογης εμπορικής πορείας στην Ευρώπη. Αποτέλεσμα του γεγονότος αυτού να είναι σχετικά άγνωστα στο ευρύ κοινό στη δική μας πλευρά του Ατλαντικού, ενώ, αντίθετα, στις Η.Π.Α. αποτέλεσαν - για κάποια χρόνια, τουλάχιστον - το αντίπαλο δέος του "πολύ" Commodore 64. Και γιατί όχι; Με τον ίδιο (ουσιαστικά επεξεργαστή), ένα κάρο χρώματα, ποιοτική κατασκευή, αξιοσημείωτα καλό ήχο και σχεδιασμό των υποκυκλωμάτων από τον ένα και μοναδικό Jay Miner σίγουρα είχαν τα φόντα να αντιπαρατεθούν απέναντι στο 64άρη. Και, άσχετα αν γνωρίζουμε ποιος κέρδισε τελικά, αυτό ελάχιστα αφαιρεί από την αξία των 8μπιτων υπολογιστών της Atari, με κάποιους από αυτούς πραγματικά να ξεχωρίζουν (800, 800XL, 130XE) έστω και για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.

Με την ευκαιρία της αναμενόμενης κυκλοφορίας του The400 Mini από την Retro Games Ltd. στις 28 Μαρτίου που θα δώσει τη δυνατότητα με αρκετά χαμηλό κόστος στο ευρύ κοινό να εξερευνήσει τον κόσμο των 8μπιτων Atari έστω και ετεροχρονισμένα, σκέφτηκα να σας δώσω μια γεύση από την πλατφόρμα - μετά από πολύ καιρό, είναι η αλήθεια - με ένα αρκετά παλιό, αλλά αρκούντως αντιπροσωπευτικό των δυνατοτήτων της demo, το c-Drug από το 2011.


 

Το c-Drug είναι μία παραγωγή των groups Agenda, Mad Team και laresistance και παρουσιάστηκε στο demoparty Silly Venture, το Νοέμβριο του 2011. Βασικά του χαρακτηριστικά είναι αυτά ακριβώς που εξιτάρουν κι εμένα προσωπικά: γρήγορος ρυθμός, καλό showcase των δυνατοτήτων του υπολογιστή, ταχεία εναλλαγή μεταξύ των διαφόρων parts και, το σημαντικότερο ίσως (και σίγουρα το πλέον σπάνιο, sorry κιόλας): καλό soundtrack. Το POKEY δίνει ρέστα και μπορεί οι δυνατότητές του να μη φτάνουν αυτές του SID, αλλά σίγουρα δεν υπολείπονται αυτών του AY-3-8912.

Χωρίς περαιτέρω σάλτσες και μπλα μπλα απολαύστε το c-Drug και πάρτε μια γεύση από τα 8μπιτα της Atari. Πού ξέρετε, μπορεί να σας "φτιάξει" και να τσεκάρετε κι εσείς στο ημερολόγιό σας την 28η του Μάρτη!

Δευτέρα 8 Ιανουαρίου 2024

In Color για τον ZX Spectrum

Γεια σας, φίλες και φίλοι. Τούτη εδώ είναι η πρώτη ανάρτηση για το 2024 από τις (ελπίζω) πολλές που θα ακολουθήσουν, και ως εκ τούτου θα ξεκινήσω με τις πατροπαράδοτες αλλά ποτέ αρκετές ευχές για υγεία, μακροημέρευση, ευτυχία και, με δυο λέξεις, Καλή Χρονιά! 

Αν και αρχικά δεν είχα την παραμικρή ελπίδα ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο καθώς οι προτεραιότητές μου είχαν διαφοροποιηθεί αρκετά και η διάθεσή μου για γράψιμο είχε πάει περίπατο, παρόλα αυτά τη χρονιά που ολοκληρώθηκε πριν από 8 ημέρες κατάφερα να αυξήσω τον αριθμό των αναρτήσεων στο blog, από 44 το 2022 σε 48 το 2023. Είναι η πρώτη φορά που η πορεία είναι ανοδική από τότε που ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο, και κάτι που ομολογουμένως δεν συνηθίζεται στα blogs καθώς ο γενικός κανόνας είναι ότι όταν παίρνουν την κάτω βόλτα δεν υπάρχει επιστροφή. Μακάρι να αποτελέσει αυτό που διαβάζετε την εξαίρεση. Για την ιστορία, ξεκίνησα το 2016 με 309 (!) αναρτήσεις σε 10,5 μήνες, σχεδόν μία ανάρτηση ημερησίως. Δεν ξέρω πόσο κέφι και μεράκι είχα και δε μπορώ να διανοηθώ πού έβρισκα το χρόνο, αλλά ας είναι. Το 2017 έπεσα στις 179 αναρτήσεις, το 2018 στις 122, το 2019 για πρώτη φορά ο αριθμός ήταν διψήφιος (97), και ο... κατήφορος συνεχίστηκε και τα χρόνια που ακολούθησαν με 84 posts το 2020, 58 το 2021 και, όπως έγραψα και παραπάνω, 44 (all-time low) το 2022. Για να δούμε τι θα φέρει ο καινούριος χρόνος...

Ξεκινάμε λοιπόν με ένα demo, το In Color, το οποίο είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό. Τρέχει σε ZX Spectrum με 128ΚΒ μνήμης RAM και, πραγματικά, είναι τόσο πολύχρωμο και ομαλό, που παραπέμπει σε άλλες παραγωγές για άλλες, πιο "προικισμένες" πλατφόρμες. Ένα στοιχείο που το κάνει ξεχωριστό είναι το ότι σε πολλά από τα εφέ που βλέπουμε δείχνει να λάμπει δια της απουσίας του ο περιορισμός των 2 χρωμάτων ανά "μήτρα" των 8x8 pixels, κάτι που χαρακτήριζε τον Spectrum από την πρώτη μέρα της ζωής του και είχε ως αποτέλεσμα το περίφημο attribute clash με λιγότερο ή περισσότερο δυσάρεστες επιπτώσεις σε διάφορα παιχνίδια. Στο In Color όμως δεν θα συναντήσετε κάτι τέτοιο, καθώς τα μέλη των Darklite και των Offence μάλλον δεν είδαν απλά φως και μπήκαν, αλλά την γνωρίζουν την πλατφόρμα. Ειδικά για τους τελευταίους είναι γνωστό το ταλέντο τους και τα coding skills τους καθώς μόνο και μόνο στο blog μου με έχουν απασχολήσει ουκ ολίγες φορές (αλλά ποτέ μέχρι τώρα με demo για τον Spectrum).

Καθώς τα πολλά λόγια είναι φτώχεια (και ως πολυλογάς είμαι αναπόφευκτα πάμπτωχος!) λέω να σταματήσω την πάρλα και να σας αφήσω να απολαύσετε το In Color. Τώρα μόλις ξεκίνησε η χρονιά, ας μην σας ταράξω στα... "σεντόνια". Ακόμα, τουλάχιστον.

Σάββατο 30 Δεκεμβρίου 2023

Review: Kobo64 για Commodore 64

Έφτασε η ώρα να αποχαιρετίσουμε σιγά-σιγά μία ακόμα χρονιά. "Πάει ο παλιός ο χρόνος" λέει το τραγουδάκι και πλέον έχουμε φτάσει σε μια φάση της ζωής μας που το έχουμε τραγουδήσει αρκετές φορές, που εδώ και χρόνια δεν το εκτιμάμε και δεν του δίνουμε την παραμικρή σημασία. Λάθος. Μέγα λάθος. Είναι μεγάλο ταλέντο να μπορέσει κάποιος να νιώσει την ικανοποίηση, τη χαρά και την προσμονή που ένιωθε ως παιδί ή έστω ως νέος εκεί, στην αλλαγή του χρόνου. Να νιώσει ότι κάθε χρονιά είναι ξεχωριστή, όχι απλά άλλες 365 μέρες ρουτίνας και μιζέριας που θα σηκωνόμαστε από το κρεβάτι βλαστημώντας και θα λειτουργούμε σα ρομπότ περιμένοντας την ώρα που θα ξανακοιμηθούμε. Ελπίζω αυτή τη χρονιά να μπορέσουμε να τα καταφέρουμε καλύτερα, να δώσουμε λίγο μεγαλύτερη αξία στις μέρες μας γιατί, όσο κι αν σε κανένα δεν αρέσει να το ακούει, είναι μετρημένες. Με ευχές λοιπόν για μια καλή, δημιουργική και κυρίως ξεχωριστή - προς το καλύτερο, εννοείται - χρονιά σας αφήνω για το 2023. Α, και πού πάτε; Και με υγεία, προφανώς: από εκεί ξεκινάνε όλα, άλλωστε, έτσι δεν είναι;

 

Kobo64 (Commodore 64) - Soci (code)/Poison & Soci (gfx)/6R6 (music)

 


Το Kobo64 είναι ένα diagonal shoot 'em up που είχε κάνει την εμφάνισή του για πρώτη φορά το 2013, στα πλαίσια του διαγωνισμού του RGCD για το καλύτερο παιχνίδι/cartridge των 16ΚΒ. Η ιστορία του όμως δεν ξεκινά από εκεί, καθώς αποτελεί μεταφορά του παιχνιδιού xKobo (από Linux) του Akira Higuchi σε Commodore 64. Το οποίο xKobo εμπνεύστηκε από το Sunburst, ένα shooter των 80s για τον - ναι, το μαντέψατε - Commodore 64. Άβυσσος…

Ο λόγος για τον οποίο ασχολούμαστε τώρα με το Kobo64 και δεν το κάναμε νωρίτερα είναι ότι το παιχνίδι ξαναήρθε στον αφρό λόγω της κυκλοφορίας μιας "ανανεωμένης" έκδοσής του με techno ingame μουσική που απουσίαζε ολοκληρωτικά από την original έκδοση του 2013.


Αρχικά, θα πρέπει να σας ενημερώσουμε ότι η καλύτερη έκδοση του xKobo που κυκλοφορεί είναι το Kobo Deluxe για Windows και MacOSX. Αν θέλετε να εκτιμήσετε πραγματικά το Kobo64 προσπαθήστε να ασχοληθείτε μαζί του πριν παίξετε το Kobo Deluxe, γιατί τότε θα την πάθετε όπως ο γράφων, και θα κρατάτε πολύ μεγάλο καλάθι το οποίο, αναπόφευκτα, αδυνατεί να γεμίσει η έκδοση του 64άρη…

Στο Kobo64 ο παίκτης έχει τον έλεγχο ενός διαστημοπλοίου το οποίο μπορεί να κινηθεί προς 8 κατευθύνσεις (πάνω, κάτω, αριστερά, δεξιά και διαγώνια) με σκοπό να καταστρέψει τις εχθρικές διαστημικές βάσεις που υπάρχουν σε κάθε πίστα. Οι βάσεις αυτές μπορούν να καταστραφούν μόνο με βολή στον πυρήνα τους (Death Star, κανείς;) αλλά συνήθως αυτός δεν είναι εκτεθειμένος, οπότε χρειάζεται να καταστρέψουμε άλλα τμήματα της βάσης για να τον φτάσουμε. Εννοείται πως οι εχθροί μας δεν κάθονται απλώς σφυρίζοντας αδιάφορα ενός εμείς αδειάζουμε επάνω τους τα laser guns μας: μας πυροβολούν και μάλιστα, από ένα σημείο και μετά, του δίνουν και καταλαβαίνει. Καθώς ο παίκτης προχωρά σε νέα επίπεδα το παιχνίδι γίνεται πιο ενδιαφέρον και πιο δύσκολο, με τα εχθρικά πυρά να είναι όλο και περισσότερα και να κινούνται με μεγαλύτερη ταχύτητα ενώ, από κάποιο σημείο και μετά, εκτός από τις βολές έχουμε να αντιμετωπίσουμε και μετεωρίτες, πυραύλους, διαστημόπλοια και γενικώς γίνεται ένας (όχι και τόσο μικρός) χαμός.


Δεν γνωρίζουμε εάν το παιχνίδι μπορεί να χαρακτηριστεί ως bullet-hell shoot 'em up όπως το Dragon Attack για το οποίο διαβάσατε προηγουμένως καθώς, ναι μεν δεχόμαστε (και εκτοξεύουμε) πυρά από παντού αλλά σε καμία περίπτωση ο αριθμός των βολών δεν πλησιάζει τις αρκετές εκατοντάδες (!) του προαναφερθέντος παιχνιδιού του Amstrad ή των κλασικών Ιαπωνικών arcade shooters. Φυσικά το autofire είναι και εδώ παρόν και καθόλα απαραίτητο αλλά ακόμα και συνεπικουρούμενο από τα 5 "κανονάκια" (και μάλιστα με ενέργεια) που διαθέτετε δεν θα μπορέσει να σας κρατήσει για πολύ στη ζωή, ειδικά στα επίπεδα με διψήφιο αριθμό.

Τα γραφικά του Kobo64 είναι αρκετά καλά, χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο. Η μουσική του το ίδιο ενώ, δυστυχώς, δεν μπορούμε να έχουμε συγχρόνως μουσική και ηχητικά εφέ. Ο χειρισμός είναι απλός και άμεσος και, ενώ μέχρι εδώ όλα είναι καλά και θα μπορούσαμε να μιλάμε για το shooter της δεκαετίας καθώς η εθιστικότητα είναι παρούσα σε πολύ γερές δόσεις, υπάρχουν και κάποια μελανά σημεία τα οποία οφείλουμε να αναφέρουμε. Και αυτά έχουν να κάνουν με την ομαλότητα της κίνησης ή, για να το θέσουμε καλύτερα, την μερική απουσία αυτής.
 

Προφανώς και το να κάνει scrolling η οθόνη προς 8 διαφορετικές κατευθύνσεις ενώ ταυτόχρονα γίνεται χαμός από βολές δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο να πραγματοποιηθεί με ομαλότητα αλλά, από την άλλη, όλα αυτά τα χρόνια έχουμε διαπιστώσει ποιες είναι οι πραγματικές δυνατότητες του VIC-II. Με αυτά που γράφουμε δεν θα πρέπει να αποκομίσετε την εντύπωση ότι το scrolling είναι απαράδεκτο και παραπέμπει σε ανοσιουργήματα επιπέδου Green Beret στον Amstrad, όχι, κάθε άλλο. Απλά όσο να 'ναι μας ξένισε λιγάκι αν και, για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, ίσως να ευθύνεται γι' αυτό η πρότερη ενασχόλησή μας με το (υπέροχο) Kobo Deluxe, εκεί όπου τα πάντα είναι τόσο ομαλά όσο… δεν πάει!

Παρά τα όποια θεματάκια με το scrolling και την κίνηση των βολών (ίσως τελικά εκεί να εντοπίζεται το πρόβλημα) το Kobo64 παραμένει ένα ενδιαφέρον, πρωτότυπο και εθιστικότατο shoot 'em up, από τα καλύτερα του είδους του (diagonal) που είδαμε ποτέ στην πλατφόρμα του Commodore 64. Σίγουρα αξίζει να το δοκιμάσει κανείς και, αν κάτι τέτοιο συνδυαστεί με έντιμο πρότερο βίο (κοινώς να μην έχετε παίξει το Kobo Deluxe) ίσως και το αποτέλεσμα να είναι γνήσιος ενθουσιασμός για αυτό το απλό, ταχύτατο και "τίμιο" shooter. Στα συν του θα πρέπει να αναφερθεί και το γεγονός ότι μας παρέχονται κωδικοί και η δυνατότητα να συνεχίσουμε από το level στο οποίο χάσαμε - άρα, οι υπομονετικότεροι εξ ημών ίσως να μπορέσουν να δουν και το τέλος του (τα screenshots να μην ξεχάσετε).

Βαθμολογία: 7,5/10


Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε στο 18ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2017.

Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2023

Αδιόρθωτος!

Ναι, το παραδέχομαι, είμαι αδιόρθωτος: κάθε χρόνο σκέφτομαι "καλές οι ετήσιες εκδόσεις των Zzap!64 και Crash της Fusion Retro Books, αλλά δίνω τόσα έξτρα σε ταχυδρομικά και τελωνείο που μάλλον δεν αξίζει". Και τον επόμενο χρόνο πάω και τα ξαναγοράζω! Οπότε δεν θα εκπλαγείτε αν σας ομολογήσω ότι το ίδιο έπραξα και φέτος, ε;

Απ' ότι φαίνεται όμως υπάρχει θεός εκεί πάνω (και λέγεται Clive Sinclair) και βλέπει και αποφάσισε αυτή τη φορά να με... ρίξει στα μαλακά. Έδωσα για αμφότερα 24 στερλίνες σύνολο μαζί με τα ταχυδρομικά και το τελωνείο - για πρώτη φορά στα χρονικά - δε με χρέωσε απολύτως τίποτα! Οπότε με ένα σύνολο που δεν ξεπέρασε τα 28€ καθάρισα. Μια χαρά, συγκριτικά με άλλες χρονιές.

Τις δύο ετήσιες εκδόσεις τις παρέλαβα μόλις σήμερα και θεωρώ ότι θα μου κάνουν καλή 8μπιτη παρέα τώρα στις μέρες των γιορτών. Δεν έχω προλάβω καν να τα ξεφυλλίσω τα βιβλιαράκια, οπότε θα αναφερθώ σε αυτά αναλυτικότερα σε μελλοντικές αναρτήσεις εκτός απροόπτου. Αυτά τα ολίγα για σήμερα!


Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2023

Artphosis από τους Hitmen για τον Commodore 64

Αυτό που με κάνει να χαίρομαι με τη demoscene είναι ότι αν ψάξεις, ανακαλύπτεις διαμαντάκια. Ειδικά σε πλατφόρμες όπως είναι ο Commodore 64 με μία παρακαταθήκη δεκάδων χιλιάδων παραγωγών, είναι αδύνατο να τα έχει δει κάποιος όλα. Οπότε ψάχνεις, τσεκάρεις, ξεσκαρτάρεις και βρίσκεσαι συχνά-πυκνά αντιμέτωπος με θεσπέσιες παραγωγές, όπως είναι το Artphosis από το group Hitmen.

Το Artphosis είναι αυτό ακριβώς που γράφω κατά καιρούς, δηλαδή ένα demo που δίνει προτεραιότητα στην αισθητική και στο να μπορεί ο θεατής να το απολαύσει χωρίς να τον κουράσει, και αφήνει σε δεύτερη μοίρα τα εντυπωσιακά εφέ. Που τα διαθέτει μεν, αλλά δεν τα στα πετάει στη μούρη χωρίς να τα καλλωπίσει με ένα όμορφο περιτύλιγμα.

Αν και πρωτοεμφανίστηκε πριν από 11 χρόνια, το Artphosis δείχνει ολόφρεσκο και - κυρίως - υπέροχο. Γενικώς θεωρώ ότι η εξαιρετική αισθητική είναι από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις παραγωγές των Hitmen και το Artphosis είναι ένα εντυπωσιακό showcase των δυνατοτήτων και του ταλέντου του group. Απολαύστε άφοβα - είναι το ιδανικό ξεκίνημα για αυτό το συννεφιασμένο Κυριακάτικο πρωινό.

Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου 2023

Florin's Haul of ZX Spectrum Games

Δεν έχουν συμπληρωθεί καλά-καλά δύο εβδομάδες από τότε που έγραψα για το The Little Book of Sinclair ZX Spectrum Games του Chris Wilkins. Όταν ολοκλήρωσα την ανάγνωση του τελευταίου διαπίστωσα ότι δεν είχα αναφερθεί στο αμέσως προηγούμενο βιβλίο που είχε έρθει στην κατοχή μου με το ίδιο ακριβώς αντικείμενο και από τον ίδιο εκδοτικό οίκο (Fusion Retro Books): στο Florin's Haul of ZX Spectrum Games.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα βιβλίο μεγαλύτερο σε μέγεθος και με περισσότερες σελίδες και το οποίο σίγουρα θα απασχολήσει τον αναγνώστη για ευρύτερο χρονικό διάστημα. Το Florin's Haul of ZX Spectrum Games του Paul Davies (Retro Gamer, Crash) καταπιάνεται με μία επιλογή παιχνιδιών του ZX Spectrum, όχι απαραιτήτως αυτά που θεώρησε ως τα πλέον επιδραστικά ο συγγραφέας, αλλά μάλλον αυτά για το οποία ήθελε να γράψει επειδή είχε ασχοληθεί μαζί τους τότε, τα παλιά χρόνια.

Αν στο The Little Book of Sinclair ZX Spectrum Games θα μπορούσε (δικαίως, μάλλον) να διαμαρτυρηθεί κάποιος για το σύντομο κείμενο που αναφέρεται σε έκαστο τίτλο, στο Florin's Haul of ZX Spectrum Games συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Εδώ, ακόμα και παιχνίδια για τα οποία θα δυσκολευόταν κάποιος να γράψει πάνω από 2-3 αράδες συνοδεύονται από ενδελεχέστατα πονήματα που συνήθως ξεπερνούν τις 1.000 λέξεις, καθιστώντας την ανάγνωση κάποιες φορές ολίγον τι κουραστική αφού, ας μην κοροϊδευόμαστε, είναι μάλλον υπερβολικά. Βέβαια, στον αντίποδα, θα πρέπει να αναφερθεί ότι το βιβλίο είναι γραμμένο με χιούμορ και χαλαρή διάθεση, χαρακτηριστικά τα οποία εισπράττει και ο αναγνώστης και κάνουν την ανάγνωση πιο ευχάριστη από μία απλή παράθεση γεγονότων και χαρακτηριστικών.


Το Florin's Haul of ZX Spectrum Games κοστίζει 23€ συν τα ταχυδρομικά και το μπαξίσι του τελώνη που θα αναλάβει τον εκτελωνισμό του μιας και αποστέλλεται από την Αγγλία. Μην στραβομουτσουνιάζετε, ίσα-ίσα οφείλετε να εκλαμβάνετε την όλη διαδικασία σαν το Kinder έκπληξη, καθώς ποτέ δεν μπορείτε να βάλετε το χέρι σας στη φωτιά για το πόσο θα σας χρεώσουν τον εκτελωνισμό: θα τη σκαπουλάρετε με κανένα δίευρω ή θα σας ράψουν τέτοιο κουστουμάκι που θα μπείτε στον πειρασμό να μην παραλάβετε το βιβλίο που θα έχετε ήδη πληρώσει; Αυτά για όσους ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα-Μπανανία ανήκει οριστικά και αμετάκλητα στο παρελθόν...

Αν θέλετε να αποκτήσετε το Florin's Haul of ZX Spectrum Games μπορείτε να το αγοράσετε από εδώ. Θεωρώ πως θα ικανοποιήσει σε μεγάλο βαθμό κάθε Spectrum lover που σέβεται τον εαυτό του, ακόμα και αν ο τελευταίος διαπιστώσει ότι δεν καλύπτονται κάποια παιχνίδια που θεωρεί αξιόλογα και αξιομνημόνευτα. You can't always get what you want άλλωστε - αυτό δεν τραγουδούσαν και οι Rolling Stones;


Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2023

Review: Dragon Attack για Amstrad CPC

Dragon Attack (Amstrad CPC) - Paul Kooistra (code)/Harris Kladis (gfx)/Herve Monchatre (music & sfx)

Το Dragon Attack είναι η παρθενική παραγωγή της Bitplane Technomantes και αποτελεί μια ενδιαφέρουσα περίπτωση παιχνιδιού και συνάμα μια προσεγμένη κυκλοφορία. Αυτό το τελευταίο δεν έχει να κάνει μονάχα με το παιχνίδι αυτό καθεαυτό, αλλά και με τα συμπληρωματικά αρχεία που μας προσφέρονται (δωρεάν, φυσικά) στο zipfile του. Έχουμε και λέμε, λοιπόν: το Dragon Attack σε imagefile για δισκέτα (.dsk) και κασέτα (.cdt). Το εγχειρίδιο χρήσης (ναι, το manual εννοούμε!) και ένα making of σε .pdf. Screenshots, readme, άδειες χρήσης αλλά και όλα τα sources του παιχνιδιού (σε assembly). Παραδόξως δεν υπάρχουν εξώφυλλα, και είναι η μόνη έλλειψη την οποία θα μπορούσε κάποιος να διαπιστώσει.

Ένα σημείο στο οποίο ίσως να πρέπει να δώσουμε κάποια σημασία είναι ο graphic artist του παιχνιδιού: το όνομα "Χάρης Κλάδης" ξεσηκώνει εκατοντάδες ευχάριστες αναμνήσεις σε όσους μεγάλωσαν (ή, και κάτι περισσότερο) με το PC Master στα ντουζένια του, σε μια εποχή κατά την οποία ο εν λόγω κύριος έγραφε μόνος του σχεδόν το 1/3 του ιστορικού εντύπου. Δυστυχώς δεν στάθηκε δυνατό να διαπιστωθεί εάν πρόκειται για απλή συνωνυμία ή όχι, αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο να αναφερθεί…

Το Dragon Attack είναι ένα shoot 'em up που έχει φτιαχτεί εξ' ολοκλήρου σε assembly, επιλογή-μονόδρομος μάλλον για ένα παιχνίδι στο οποίο εμφανίζονται (και κινούνται) εκατοντάδες βολές ταυτόχρονα στην οθόνη. Ο παίκτης παίρνει τον ρόλο του θαρραλέου υπερασπιστή της γης (μα δεν βαρέθηκε, πια;) πιλότου του διαστημοπλοίου Camelot με μόνο του σκοπό να δώσει απλόχερα και γενναιόδωρα μέχρι και την τελευταία ρανίδα του αίματός του προκειμένου να εμποδίσει τους επιτιθέμενους δράκους να καταλάβουν τον (κάποτε) πανέμορφο πλανήτη μας.

Το παιχνίδι ανήκει ξεκάθαρα στην υποκατηγορία αυτή των shooters που χαρακτηρίζονται ως "bullet hell": οι βολές των δράκων που μας επιτίθενται είναι τόσες πολλές, που ώρες-ώρες μπορεί να συλλάβετε τον εαυτό σας να υποκύπτει σε αυθόρμητες κρίσεις νευρικού γέλιου διαπιστώνοντας το τι πρέπει να αποφύγει προκειμένου να επιβιώσει!

Μπορούμε να κινηθούμε και πάνω-κάτω εκτός από αριστερά-δεξιά αλλά είναι τελικά μάλλον απίθανο το να επιλέξει κανείς να χρησιμοποιήσει και άλλα σημεία της οθόνης πέραν της απολύτως χαμηλότερης περιοχής: βλέπετε, καθώς οι βολές των αντιπάλων διαχέονται, μόνο στη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση υπάρχει ρεαλιστική ελπίδα να αποφευχθεί η επαφή μαζί τους. Φυσικά, όπως και σε κάθε (σχετικά) σύγχρονο bullet hell shoot 'em up έχει επιλεχθεί η "ιαπωνική προσέγγιση" στο sprite collision. Αυτό σημαίνει με απλά λόγια ότι εάν ο παίκτης δεν δεχτεί βολή στο κέντρο του Camelot (στο cockpit, δηλαδή) τότε δεν χάνει κανονάκι, ακόμα κι αν το αντίπαλο βλήμα τον έχει πετύχει π.χ. στο φτερό. Αυτή η επιλογή ήταν μάλλον μονόδρομος, καθώς, σε διαφορετική περίπτωση, θα ήταν μάλλον στη σφαίρα της φαντασίας η ολοκλήρωση έστω και της πρώτης πίστας!

Στο Dragon Attack έχει χρησιμοποιηθεί το mode 1 των Amstrad CPC (ανάλυση 320 x 200 pixels, 4 χρώματα) με αποτέλεσμα τα γραφικά να είναι καθαρά και λεπτομερή - αν και ιδιαίτερα μικρά. Αυτό μάλλον συμβαίνει ώστε να μπορούν να χωρούν στην οθόνη και οι εκατοντάδες σφαίρες - παρατηρείστε τα screenshots και θα καταλάβετε! Μπορούμε να παίξουμε με πληκτρολόγιο ή joystick και σε κάθε περίπτωση ο χειρισμός και η ανταπόκριση βρίσκονται σε ιδανικά επίπεδα. Στις εισαγωγικές οθόνες και τα menus του Dragon Attack έχουν χρησιμοποιηθεί user defined χαρακτήρες που προσομοιάζουν PETSCII (το υπερσύνολο του ASCII στα 8μπιτα μηχανήματα της Commodore για όσους δεν γνωρίζουν), επιλογή ίσως εξεζητημένη αλλά και αρκετά ενδιαφέρουσα αισθητικά ταυτόχρονα.

Αν τυχόν αναρωτιέστε τι γίνεται με το autofire, σας έχουμε ευχάριστα νέα: οι δημιουργοί του παιχνιδιού έκαναν το αυτονόητο και υπάρχει η δυνατότητα αυτή εξ ορισμού ενώ μπορούμε να ρυθμίσουμε από τις επιλογές να μην χρειάζεται να πατάμε καν το fire button προκειμένου να πυροβολήσει το διαστημόπλοιό μας. Μόνο συγχαρητήρια αξίζουν για αυτή την προσέγγιση και θα θέλαμε πολύ να την συναντήσουμε σε όλο και περισσότερα shooters στο μέλλον.

Συνολικά το Dragon Attack είναι ένα αξιόλογο παιχνίδι, προσεγμένο σε κάθε επίπεδο (γραφικά, ήχος, gameplay, χειρισμός, manual, παρουσίαση) το οποίο είναι ευκολότερο απ' ότι δείχνει αρχικά. Σίγουρα είναι μία από τις αρτιότερες κυκλοφορίες των τελευταίων ετών για τη σειρά των Amstrad CPC ενώ δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι τρέχει και σε μηχανήματα με 64ΚΒ μνήμης, γεγονός που θα χαροποιήσει τους κατόχους CPC 464 και 664.

Βαθμολογία 7,5/10

Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε στο 18ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2017.

Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου 2023

Rob Hubbard και SID: οι... Pink Floyd των chiptunes

Είναι γεγονός ότι άπαντες έχουν τις προτιμήσεις τους, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με μουσική. Πόσο μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε με chiptunes, με μουσική που παράγεται από τα soundchips retro υπολογιστών, εκεί όπου το κοινό, πέρα από την (εξ' ορισμού υπάρχουσα) ανθρώπινη ιδιοτροπία διαθέτει επιπλέον την παραξενιά του μεσήλικα - και την όποια κουφαμάρα αυτού - συνεπικουρούμενη από την "ιδιαιτερότητα" (για να το θέσω κομψά) της σκέψης του retro lover. Μιλάμε για κλασική περίπτωση βλάβης, που θα έλεγε και μια ψυχή.

Πολύ πριν (όχι στ' αλήθεια, αλλά έτσι ακούγεται καλύτερα) εμφανιστεί η Amiga με την Paula και μας χαρίσει εξαίσια soundtracks (Menace, Hybris, Shadow of the Beast, Agony κλπ) μεσουρανούσε ένας υπολογιστής ο οποίος έφερε πραγματικά τα πάνω-κάτω σε ό,τι είχε να κάνει με της ηχητικές δυνατότητες των home computers. Φυσικά και αναφέρομαι στον Commodore 64, τον Big Daddy, το απόλυτο ίσως retro μηχάνημα και ταυτόχρονα τον πλέον μοσχοπουλημένο προσωπικό υπολογιστή όλων των εποχών. Όπως λογικά θα γνωρίζετε, το custom chipset του 64άρη αποτελούσαν το chip των γραφικών (VIC-II) και το μοναδικό και ανεπανάληπτο soundchip Sound Interface Device (για τους φίλους SID). Πόσα και πόσα chiptunes δεν δημιουργήθηκαν για το SID, καθιστώντας τον 64άρη ένα home synthesizer την εποχή που ο τυπικός υπολογιστής περιοριζόταν σε μπιπ και ζαπ και ίσως και σε κάποια πρωτόλεια μονοκάναλα τραγουδάκια.

Στον μουσικό οργασμό, την επανάσταση των chiptunes που ακολούθησε την κυκλοφορία του Commodore 64, εμφανίστηκαν δεκάδες μουσικοί/coders οι οποίοι, όχι μόνο προσπάθησαν να φτάσουν το SID εκεί όπου δεν είχε φτιαχτεί να πάει, αλλά και δημιούργησαν ασύλληπτου κάλους πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις. Κατά κοινή ομολογία, ο κορυφαίος αυτών, ο θεός ανάμεσα στους ημίθεους, ήταν ο μοναδικός Rob Hubbard στον οποίο έχω αναφερθεί επανειλημμένα στο παρελθόν σε παλιότερες αναρτήσεις μου (δείτε εδώ). Αν στα πλαίσια της rock μουσικής μπορεί ακόμα να υπάρχει - και θα υπάρχει για πάντα, εδώ που τα λέμε - διαμάχη για το αν οι απόλυτοι θεοί ήταν οι Beatles, οι Pink Floyd, οι Led Zeppelin, οι Rolling Stones ή κάποια άλλα μεγαθήρια του μουσικού στερεώματος, στο πεδίο των chiptunes δε νομίζω ότι υφίσταται άλλος καλλιτέχνης που να έχει να επιδείξει τον συνδυασμό ποιότητας και ποσότητας που έχει στο παλμαρέ του με τα έργα του ο Rob Hubbard. Not even close.

Ο λόγος που καταπιάστηκα και πάλι με τον αγαπημένο μου μουσικό δεν είναι άλλος από ένα βιντεάκι που πέτυχα στο YouTube, από τον επονομαζόμενο Swedish Wargoat, που είναι ένα mix με τα 20 καλύτερα (για τον ίδιο) SID tunes του Rob. Φυσικά υπάρχουν και πολλά άλλα αντίστοιχα βιντεάκια, αλλά η διαφορά είναι ότι το συγκεκριμένο α) έχει καλή ποιότητα, β) έχει επαρκή διάρκεια και γ) με βρίσκει σχεδόν απόλυτα σύμφωνο ως προς την επιλογή των tunes. Χωρίς περαιτέρω πολυλογία λοιπόν σας αφήνω με το εν λόγω video για να απολαύσετε το SID να σολάρει (χωρίς την παραμικρή υπερβολή) αναπαράγοντας τις μελωδίες του απόλυτου chiptune composer. Γιατί, όπως έγραψα και στον τίτλο της ανάρτησης, ο συνδυασμός SID και Rob είναι σαν να έχουμε να κάνουμε με κάτι αντίστοιχο των Pink Floyd στον χώρο των chiptunes. Και όποιος αντιλαμβάνεται το πραγματικό μέγεθος της διάσημης αγγλικής rock μπάντας, καταλαβαίνει.