Review: Dragon Attack για Amstrad CPC

Dragon Attack (Amstrad CPC) - Paul Kooistra (code)/Harris Kladis (gfx)/Herve Monchatre (music & sfx)

Το Dragon Attack είναι η παρθενική παραγωγή της Bitplane Technomantes και αποτελεί μια ενδιαφέρουσα περίπτωση παιχνιδιού και συνάμα μια προσεγμένη κυκλοφορία. Αυτό το τελευταίο δεν έχει να κάνει μονάχα με το παιχνίδι αυτό καθεαυτό, αλλά και με τα συμπληρωματικά αρχεία που μας προσφέρονται (δωρεάν, φυσικά) στο zipfile του. Έχουμε και λέμε, λοιπόν: το Dragon Attack σε imagefile για δισκέτα (.dsk) και κασέτα (.cdt). Το εγχειρίδιο χρήσης (ναι, το manual εννοούμε!) και ένα making of σε .pdf. Screenshots, readme, άδειες χρήσης αλλά και όλα τα sources του παιχνιδιού (σε assembly). Παραδόξως δεν υπάρχουν εξώφυλλα, και είναι η μόνη έλλειψη την οποία θα μπορούσε κάποιος να διαπιστώσει.

Ένα σημείο στο οποίο ίσως να πρέπει να δώσουμε κάποια σημασία είναι ο graphic artist του παιχνιδιού: το όνομα "Χάρης Κλάδης" ξεσηκώνει εκατοντάδες ευχάριστες αναμνήσεις σε όσους μεγάλωσαν (ή, και κάτι περισσότερο) με το PC Master στα ντουζένια του, σε μια εποχή κατά την οποία ο εν λόγω κύριος έγραφε μόνος του σχεδόν το 1/3 του ιστορικού εντύπου. Δυστυχώς δεν στάθηκε δυνατό να διαπιστωθεί εάν πρόκειται για απλή συνωνυμία ή όχι, αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο να αναφερθεί…

Το Dragon Attack είναι ένα shoot 'em up που έχει φτιαχτεί εξ' ολοκλήρου σε assembly, επιλογή-μονόδρομος μάλλον για ένα παιχνίδι στο οποίο εμφανίζονται (και κινούνται) εκατοντάδες βολές ταυτόχρονα στην οθόνη. Ο παίκτης παίρνει τον ρόλο του θαρραλέου υπερασπιστή της γης (μα δεν βαρέθηκε, πια;) πιλότου του διαστημοπλοίου Camelot με μόνο του σκοπό να δώσει απλόχερα και γενναιόδωρα μέχρι και την τελευταία ρανίδα του αίματός του προκειμένου να εμποδίσει τους επιτιθέμενους δράκους να καταλάβουν τον (κάποτε) πανέμορφο πλανήτη μας.

Το παιχνίδι ανήκει ξεκάθαρα στην υποκατηγορία αυτή των shooters που χαρακτηρίζονται ως "bullet hell": οι βολές των δράκων που μας επιτίθενται είναι τόσες πολλές, που ώρες-ώρες μπορεί να συλλάβετε τον εαυτό σας να υποκύπτει σε αυθόρμητες κρίσεις νευρικού γέλιου διαπιστώνοντας το τι πρέπει να αποφύγει προκειμένου να επιβιώσει!

Μπορούμε να κινηθούμε και πάνω-κάτω εκτός από αριστερά-δεξιά αλλά είναι τελικά μάλλον απίθανο το να επιλέξει κανείς να χρησιμοποιήσει και άλλα σημεία της οθόνης πέραν της απολύτως χαμηλότερης περιοχής: βλέπετε, καθώς οι βολές των αντιπάλων διαχέονται, μόνο στη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση υπάρχει ρεαλιστική ελπίδα να αποφευχθεί η επαφή μαζί τους. Φυσικά, όπως και σε κάθε (σχετικά) σύγχρονο bullet hell shoot 'em up έχει επιλεχθεί η "ιαπωνική προσέγγιση" στο sprite collision. Αυτό σημαίνει με απλά λόγια ότι εάν ο παίκτης δεν δεχτεί βολή στο κέντρο του Camelot (στο cockpit, δηλαδή) τότε δεν χάνει κανονάκι, ακόμα κι αν το αντίπαλο βλήμα τον έχει πετύχει π.χ. στο φτερό. Αυτή η επιλογή ήταν μάλλον μονόδρομος, καθώς, σε διαφορετική περίπτωση, θα ήταν μάλλον στη σφαίρα της φαντασίας η ολοκλήρωση έστω και της πρώτης πίστας!

Στο Dragon Attack έχει χρησιμοποιηθεί το mode 1 των Amstrad CPC (ανάλυση 320 x 200 pixels, 4 χρώματα) με αποτέλεσμα τα γραφικά να είναι καθαρά και λεπτομερή - αν και ιδιαίτερα μικρά. Αυτό μάλλον συμβαίνει ώστε να μπορούν να χωρούν στην οθόνη και οι εκατοντάδες σφαίρες - παρατηρείστε τα screenshots και θα καταλάβετε! Μπορούμε να παίξουμε με πληκτρολόγιο ή joystick και σε κάθε περίπτωση ο χειρισμός και η ανταπόκριση βρίσκονται σε ιδανικά επίπεδα. Στις εισαγωγικές οθόνες και τα menus του Dragon Attack έχουν χρησιμοποιηθεί user defined χαρακτήρες που προσομοιάζουν PETSCII (το υπερσύνολο του ASCII στα 8μπιτα μηχανήματα της Commodore για όσους δεν γνωρίζουν), επιλογή ίσως εξεζητημένη αλλά και αρκετά ενδιαφέρουσα αισθητικά ταυτόχρονα.

Αν τυχόν αναρωτιέστε τι γίνεται με το autofire, σας έχουμε ευχάριστα νέα: οι δημιουργοί του παιχνιδιού έκαναν το αυτονόητο και υπάρχει η δυνατότητα αυτή εξ ορισμού ενώ μπορούμε να ρυθμίσουμε από τις επιλογές να μην χρειάζεται να πατάμε καν το fire button προκειμένου να πυροβολήσει το διαστημόπλοιό μας. Μόνο συγχαρητήρια αξίζουν για αυτή την προσέγγιση και θα θέλαμε πολύ να την συναντήσουμε σε όλο και περισσότερα shooters στο μέλλον.

Συνολικά το Dragon Attack είναι ένα αξιόλογο παιχνίδι, προσεγμένο σε κάθε επίπεδο (γραφικά, ήχος, gameplay, χειρισμός, manual, παρουσίαση) το οποίο είναι ευκολότερο απ' ότι δείχνει αρχικά. Σίγουρα είναι μία από τις αρτιότερες κυκλοφορίες των τελευταίων ετών για τη σειρά των Amstrad CPC ενώ δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι τρέχει και σε μηχανήματα με 64ΚΒ μνήμης, γεγονός που θα χαροποιήσει τους κατόχους CPC 464 και 664.

Βαθμολογία 7,5/10

Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε στο 18ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2017.

Rob Hubbard και SID: οι... Pink Floyd των chiptunes

Είναι γεγονός ότι άπαντες έχουν τις προτιμήσεις τους, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με μουσική. Πόσο μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε με chiptunes, με μουσική που παράγεται από τα soundchips retro υπολογιστών, εκεί όπου το κοινό, πέρα από την (εξ' ορισμού υπάρχουσα) ανθρώπινη ιδιοτροπία διαθέτει επιπλέον την παραξενιά του μεσήλικα - και την όποια κουφαμάρα αυτού - συνεπικουρούμενη από την "ιδιαιτερότητα" (για να το θέσω κομψά) της σκέψης του retro lover. Μιλάμε για κλασική περίπτωση βλάβης, που θα έλεγε και μια ψυχή.

Πολύ πριν (όχι στ' αλήθεια, αλλά έτσι ακούγεται καλύτερα) εμφανιστεί η Amiga με την Paula και μας χαρίσει εξαίσια soundtracks (Menace, Hybris, Shadow of the Beast, Agony κλπ) μεσουρανούσε ένας υπολογιστής ο οποίος έφερε πραγματικά τα πάνω-κάτω σε ό,τι είχε να κάνει με της ηχητικές δυνατότητες των home computers. Φυσικά και αναφέρομαι στον Commodore 64, τον Big Daddy, το απόλυτο ίσως retro μηχάνημα και ταυτόχρονα τον πλέον μοσχοπουλημένο προσωπικό υπολογιστή όλων των εποχών. Όπως λογικά θα γνωρίζετε, το custom chipset του 64άρη αποτελούσαν το chip των γραφικών (VIC-II) και το μοναδικό και ανεπανάληπτο soundchip Sound Interface Device (για τους φίλους SID). Πόσα και πόσα chiptunes δεν δημιουργήθηκαν για το SID, καθιστώντας τον 64άρη ένα home synthesizer την εποχή που ο τυπικός υπολογιστής περιοριζόταν σε μπιπ και ζαπ και ίσως και σε κάποια πρωτόλεια μονοκάναλα τραγουδάκια.

Στον μουσικό οργασμό, την επανάσταση των chiptunes που ακολούθησε την κυκλοφορία του Commodore 64, εμφανίστηκαν δεκάδες μουσικοί/coders οι οποίοι, όχι μόνο προσπάθησαν να φτάσουν το SID εκεί όπου δεν είχε φτιαχτεί να πάει, αλλά και δημιούργησαν ασύλληπτου κάλους πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις. Κατά κοινή ομολογία, ο κορυφαίος αυτών, ο θεός ανάμεσα στους ημίθεους, ήταν ο μοναδικός Rob Hubbard στον οποίο έχω αναφερθεί επανειλημμένα στο παρελθόν σε παλιότερες αναρτήσεις μου (δείτε εδώ). Αν στα πλαίσια της rock μουσικής μπορεί ακόμα να υπάρχει - και θα υπάρχει για πάντα, εδώ που τα λέμε - διαμάχη για το αν οι απόλυτοι θεοί ήταν οι Beatles, οι Pink Floyd, οι Led Zeppelin, οι Rolling Stones ή κάποια άλλα μεγαθήρια του μουσικού στερεώματος, στο πεδίο των chiptunes δε νομίζω ότι υφίσταται άλλος καλλιτέχνης που να έχει να επιδείξει τον συνδυασμό ποιότητας και ποσότητας που έχει στο παλμαρέ του με τα έργα του ο Rob Hubbard. Not even close.

Ο λόγος που καταπιάστηκα και πάλι με τον αγαπημένο μου μουσικό δεν είναι άλλος από ένα βιντεάκι που πέτυχα στο YouTube, από τον επονομαζόμενο Swedish Wargoat, που είναι ένα mix με τα 20 καλύτερα (για τον ίδιο) SID tunes του Rob. Φυσικά υπάρχουν και πολλά άλλα αντίστοιχα βιντεάκια, αλλά η διαφορά είναι ότι το συγκεκριμένο α) έχει καλή ποιότητα, β) έχει επαρκή διάρκεια και γ) με βρίσκει σχεδόν απόλυτα σύμφωνο ως προς την επιλογή των tunes. Χωρίς περαιτέρω πολυλογία λοιπόν σας αφήνω με το εν λόγω video για να απολαύσετε το SID να σολάρει (χωρίς την παραμικρή υπερβολή) αναπαράγοντας τις μελωδίες του απόλυτου chiptune composer. Γιατί, όπως έγραψα και στον τίτλο της ανάρτησης, ο συνδυασμός SID και Rob είναι σαν να έχουμε να κάνουμε με κάτι αντίστοιχο των Pink Floyd στον χώρο των chiptunes. Και όποιος αντιλαμβάνεται το πραγματικό μέγεθος της διάσημης αγγλικής rock μπάντας, καταλαβαίνει.

Next Level demo για τον Commodore 64: όλα λάθος;

Τα γράφω και τα ξαναγράφω εδώ και χρόνια. Καλό το νέο παγκόσμιο ρεκόρ σε BOBs, εντυπωσιακό το να εμφανίζεις 32 hardware sprites σε υπολογιστή που έχει δυνατότητα για 8, συγκλονιστικό να (νομίζεις ότι) ακούς 3 κανάλια ήχου από έναν υπολογιστή σαν τον ZX Spectrum που δεν έχει καν soundchip. Και σίγουρα σου πέφτουν τα σαγόνια όταν βλέπεις να κάνει ατέλειωτο fullscreen scroll μία εικόνα που - κανονικά - δεν χωράει στη μνήμη του υπολογιστή. Καλά ωραία και άγια όλα αυτά. Αλλά...

Αλλά θέλω μια ισορροπία. Ψάχνω ένα demo που να μένει πιστό στη θεματολογία του τίτλου του από την αρχή μέχρι το τέλος. Που να μην έχει parts που να σε κουράζουν. Που αισθητικά να σου δίνει την εντύπωση της καλλιτεχνικής αρτιότητας κι ας μην εμφανίζει ταυτόχρονα περισσότερα χρώματα απ' όσα υποστηρίζει το screenmode που χρησιμοποιείται. Που να σου παρουσιάζει έναν εντυπωσιακό text scroller αλλά να μη σε υποχρεώνει να διαβάσεις ένα μήνυμα μεγέθους μικρής νουβέλας. Που, τελικά, να προσπαθεί να συνδυάσει την προγραμματιστική αρτιότητα με ένα ισορροπημένο θεματικά οπτικοακουστικό αποτέλεσμα και να δίνει την εντύπωση computerized ταινίας (πολύ) μικρού μήκους, παρά αυτήν άσχετων προγραμμάτων που φορτώνονται το ένα μετά το άλλο. Που να είναι ωραίο, για να το θέσω με μία λέξη όλη κι όλη, βρε αδερφέ!

Ε, με την παραπάνω προσέγγιση ως κριτήριο, το Next Level των Performers για τον Commodore 64, το demo αυτό που πρωτοεμφανίστηκε πριν από περίπου 6 μήνες, τα κάνει όλα (μα όλα) λάθος! Θεματικά παντελώς ασύνδετα parts, εφέ που σου παρουσιάζονται μέχρι να (σκυλο)βαρεθείς, γραφικά συμπαθητικά αλλά μουσική όχι και τόσο, και όλα αυτά να σε... ταλαιπωρούν για κανένα 20λεπτο. Θα μου πείτε "και τότε ποιος ο λόγος που μας γράφεις γι' αυτό ρε φίλε;". Σωστά. Θα κάθομαι δηλαδή να γράφω για το κάθε demo που δεν μου αρέσει από τα δεκάδες χιλιάδες που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία;

Η αλήθεια είναι (ευτυχώς) πως όχι. Αναφέρομαι στο Next Level διότι ανάμεσα στα ατάκτως ερριμμένα parts αμφιβόλου αισθητικής παρεμβάλλεται η δεύτερη πλευρά της πρώτης δισκέτας του demo. Η οποία είναι νοσταλγική και ταυτόχρονα εντυπωσιακή, ολίγον συγκινητική και ταυτόχρονα υπερπλήρης περιεχομένου. Σε αυτή την δεύτερη πλευρά της πρώτης δισκέτας λοιπόν, παρουσιάζονται οθόνες - με animation, παρακαλώ - από 100 (και βάλε;) all-time gaming classics του 64άρη, σε ρυθμούς... πολυβόλου! Αυτό το κομμάτι του Next Level δεν είναι απλά αξιόλογο, είναι ένα νοσταλγικό ποτ πουρί των πλέον κλασικών παιχνιδιών της πλατφόρμας που από μόνο του θα έφτανε για να σταθεί ως ένα πολύ αξιόλογο demo και το οποίο τολμώ να πω ότι αδικείται από τις υπόλοιπες 3 πλευρές δισκέτας που το απαρτίζουν. Εδώ θα ήθελα να σταθώ και σε κάτι που στέκονται και οι ίδιοι οι Performers, στο πώς δηλαδή έχει χωρέσει όλο αυτό το περιεχόμενο σε μία πλευρά δισκέτας και εμφανίζεται στην οθόνη μας χωρίς διακοπές για φόρτωμα, αποσυμπίεση ή οτιδήποτε άλλο. Είναι πράγματι εντυπωσιακό το επίτευγμα και, επαναλαμβάνω, αυτή η δεύτερη πλευρά της πρώτης δισκέτας θα ήταν από μόνη της ένα καταπληκτικό demo αν δεν ψιλοχανόταν μέσα στο υπόλοιπο μέτριο περιεχόμενο.

Μπορείτε να δείτε το Next Level παρακάτω. Το κομμάτι που αξίζει ξεκινά από το 8:33 και τελειώνει στο 12:10. Φυσικά, το σωστό και το πρέπον θα ήταν να το παρακολουθήσετε ολόκληρο. Μπορεί σε εσάς να αρέσει συνολικά, ποιος ξέρει; Ή, απλώς, μπορεί μετά από 20 λεπτά παρακολούθησης να συμφωνήσετε μέχρι κεραίας με τα όσα διαβάσατε παραπάνω...

The Little Book of Sinclair ZX Spectrum Games

Εάν είστε τακτικοί επισκέπτες του Dony's (not only) New Stuff for Old Computers τότε είναι βέβαιο ότι θα γνωρίζετε τον Chris Wilkins, τον άνθρωπο που ουσιαστικά αναβίωσε τις εκδόσεις της Newsfield Publications (Crash, Zzap!64, Amtix) συνεργαζόμενος με τους Roger Kean και Oliver Frey, τους ανθρώπους που βρίσκονταν πίσω από τα αγαπημένα αυτά περιοδικά τον καιρό που μεσουρανούσαν οι 8μπιτοι υπολογιστές.

Ο Chris Wilkins δημιούργησε μία εταιρία, την Fusion Retro Books, μέσω της οποίας ανέλαβε να "αναστήσει" τα κλασικά περιοδικά της Newsfield Publications αλλά και να κυκλοφορήσει και πολλά νέα βιβλία και λοιπά έντυπα σχετικά με το retro computing.

Κάπου χρονικά προς την αρχή της ενασχόλησής του με όλα αυτά, στα πρώτα χρόνια ύπαρξης της Fusion Retro Books, ο κύριος Wilkins έγραψε ένα μικρών διαστάσεων βιβλιαράκι, στο οποίο παρουσίαζε τα αγαπημένα του παιχνίδια στον υπολογιστή της νιότης του, τον ένα και μοναδικό Sinclair ZX Spectrum.

Τα πάνω από 120 παιχνίδια που παρουσιάζονται περιληπτικά στις σελίδες του The Little Book of Sinclair ZX Spectrum Games (το μέγεθος του τίτλου είναι αντιστρόφως ανάλογο αυτού του βιβλίου) δεν είναι ίσως τα καλύτερα που κυκλοφόρησαν ποτέ για τον δημοφιλέστερο home micro της Αγγλίας στα 80s, αλλά είναι μάλλον τα πλέον αντιπροσωπευτικά και σίγουρα τα αγαπημένα του συγγραφέα. Ως άνθρωπος που πέρασα τη φάση "γομολάστιχας" εκεί, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '80 και που τρέφω απεριόριστη αγάπη για το κλασικό αυτό δημιούργημα της Sinclair Research, μπορώ να πω ότι οι επιλογές του Chris Wilkins σε ό,τι έχει να κάνει με τα παιχνίδια που κοσμούν τις σελίδες του βιβλίου του με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο - σε αντίθεση με κάποια άλλα Top-κάτι από τύπους που ή δεν βίωσαν ανάλογες εμπειρίες με την πλειονότητα των Spectrum users ή απλά έχουν θέμα με τα γούστα τους. Να τα λέμε κι αυτά.

Το The Little Book of Sinclair ZX Spectrum Games κυκλοφόρησε το 2016. Ο λόγος που αναφέρομαι σε αυτό τώρα είναι διότι ήρθε στα χέρια μου πριν από μερικές μόλις μέρες, καθώς επωφελήθηκα από μία πολύ συμφέρουσα προσφορά της Fusion Retro Books. Ο εκδοτικός οίκος του Chris Wilkins προσέφερε σε όσους αγόρασαν τις ετήσιες εκδόσεις των Crash και Zzap!64 - ναι, το έκανα και πάλι - το The Little Book of Sinclair ZX Spectrum Games στην εξαιρετική τιμή των 5 λιρών Αγγλίας συν κάποια μικρή επιβάρυνση για τα ταχυδρομικά. Ε, σε τιμή ενός τεύχους περιοδικού δεν γινόταν να προσπεράσω το βιβλιαράκι του Chris και ως γνήσιος Speccy lover είμαι πολύ χαρούμενος που δεν το έκανα. Αφήστε που για πρώτη φορά η επιβάρυνση του τελωνείου ήταν μικρή (2,50€). Αλλά αυτό είναι θέμα τύχης I guess - δυσκολεύομαι να πιστέψω οτιδήποτε άλλο (flat rates, κριτήρια βάσει των οποίων γίνονται πάντοτε οι ίδιες χρεώσεις στα ίδια προϊόντα, τελωνειακές επιβαρύνσεις αναλόγως της τιμής αγοράς κλπ δε νομίζω ότι αγγίζουν τα Ελληνικά τελωνεία).

Συνεπώς, αν τυχόν βρεθείτε στο website της Fusion Retro Books και βρείτε διαθέσιμο το The Little Book of Sinclair ZX Spectrum Games σε καλή τιμή - αυτή τη στιγμή πουλιέται προς 7,95€ - σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Αν φυσικά έχετε κι εσείς κάποιο soft spot για τον Spectrum στην καρδιά σας, εννοείται.

Φτιάξε το δικό σου arcade joystick. Τώρα μπορείς!

Πόσες φορές δεν σας έχει τύχει να δοκιμάσετε κάποιο παιχνίδι σε έναν εξομοιωτή κάποιου 8/16bit home computer ή στο MAME και να σκεφτείτε "χμ, ωραίο, αλλά που να το παίξεις με τα πλήκτρα ή με το joypad"; Πολλές, είμαι βέβαιος. Αν κρίνω από μένα, τουλάχιστον...

Βλέπετε, τα σύγχρονα χειριστήρια είναι φτιαγμένα έτσι ώστε να βολεύουν στο να παίζει κανείς τα σύγχρονα παιχνίδια, αλλά δεν ταιριάζουν καθόλου στα arcades της χρυσής εποχής των δεκαετιών του '80 και του '90. Για αυτά, το ιδανικό θα ήταν κάτι σε δίκουμπο ή τρίκουμπο Tomahawk (αχ βρε Ανερούση, μας καλόμαθες). Επειδή όμως κάτι τέτοιο δεν υφίσταται τι θα λέγατε αν μαθαίνατε ότι υπάρχει η δυνατότητα - και με σχετικά μικρός κόστος, μάλιστα - να φτιάξετε το δικό σας USB arcade χειριστήριο; Όχι, σίγουρα δεν θα είναι Tomahawk ή PacMan, αλλά τη δουλίτσα σας θα την κάνετε. Έγραψα "να φτιάξετε" πριν, ε; Sorry, εννοούσα "να συναρμολογήσετε". Πιο απλά ακόμα!

Εδώ και 2-3 χρόνια κυκλοφορούν κάποια κιτ στο διαδίκτυο με arcade μοχλούς τύπου Sanwa, fire buttons και πλακέτα για να συνδέονται όλα αυτά, η οποία βγάζει έξοδο USB. Το κιτ αυτό θα το συναντήσετε συνηθέστερα ως "Zero Delay Arcade Kit", έρχεται από Κίνα και μπορείτε να το προμηθευτείτε από εκατοντάδες websites. Προσωπικά το εντόπισα στο Nettop, όπου υπήρχε διαθέσιμο όχι μονάχα το κιτ, αλλά και case για να τοποθετηθούν τα πάντα μέσα. Και όλα αυτά στη συνολική τιμή των 33,90€ για ένα 8κουμπο USB arcade χειριστήριο. Η τιμή παραήταν χαμηλή για να το προσπεράσω, οπότε πήγα σήμερα το πρωί και ψώνισα ένα σετάκι για να το συναρμολογήσω και να το δοκιμάσω και να σας πω εντυπώσεις.

Θα πρέπει να τονίσω ότι αγοράζοντας το DIY arcade joystick kit συν το case δεν θα χρειαστείτε το παραμικρό έξτρα: οτιδήποτε απαιτείται για την κατασκευή/συναρμολόγηση του arcade controller περιλαμβάνεται στα πράγματα που θα ψωνίσετε.

Παρά το γεγονός ότι οι οδηγίες συναρμολόγησης απουσιάζουν, με λίγη κοινή λογική και ένα σταυροκατσάβιδο chances are ότι θα τη βρείτε σύντομα την άκρη. Δεν θα σας λιώσω στην πολυλογία, θεωρώ ότι για μία τόσο εύκολη κατασκευή το μόνο που χρειάζεται είναι να σας παραθέσω αρκετές φωτογραφίες, οπότε... ιδού:

Το joystick μπορεί να συναρμολογηθεί ώστε να προκύψει με τα fire buttons είτε αριστερά είτε δεξιά. Μεγαλωμένος κι εγώ στα μέρη μας και συνηθισμένος στα πάλαι ποτέ ουφάδικα της επικράτειας, προτίμησα να τοποθετήσω το μοχλό στα δεξιά και τα κουμπιά στα αριστερά. Επίσης υπάρχει και η δυνατότητα να βιδωθεί και ανάποδα η επάνω επιφάνεια του joystick και να μπουν τα 2 μικρότερα buttons στην πάνω πλευρά. Ό,τι προτιμάει ο καθένας και όπως βολεύεται.

Το joystick αναγνωρίζεται άμεσα από τα Windows ως "Generic USB Joystick" και θεωρώ ότι θα πρέπει να παίζει... παντού, αλλά δεν θα σας πω ψέματα, δεν είχα χρόνο για δοκιμές σε Linux, MacOS και TheC64. Πιστεύω ότι με μια σύντομη αναζήτηση στο internet θα μπορέσετε να επιβεβαιώσετε τη συμβατότητά του με άλλα λειτουργικά και συσκευές.

Το σημαντικό είναι ότι παίζει κατευθείαν σε MAME και σε διάφορους εξομοιωτές για home computers. Να τονίσω ότι το case διαθέτει και 4 ευμεγέθεις βεντούζες και ότι στη συσκευασία περιλαμβάνονται συνολικά 8 μεγάλα buttons και 2 μικρότερα. Το case πάντως έχει έτοιμες τρύπες για τον μοχλό και 6 buttons, οπότε τα τελευταία 2 μάλλον θα σας περισσέψουν (εκτός κι αν κάνετε έξτρα τρύπες).

Η αίσθηση του μοχλού και των κουμπιών στα παιχνίδια είναι καλή, χωρίς όμως να πλησιάζει αυτή των χειριστηρίων του Ανερούση. Τα τελευταία γνωρίζουμε άπαντες ότι ανήκουν σε μία ολιγομελή, δική τους κατηγορία και όλα τα υπόλοιπα έπονται.

Συγκριτικά με άλλα joysticks - και ειδικά με αυτά με Sanwa ή "τύπου Sanwa" μοχλούς - το Zero Delay Arcade Kit δεν έχει να ζηλέψει το παραμικρό. Ειδικά το σετ που προμηθεύτηκα από το Nettop έρχεται σε συνολικά πολύ καλή τιμή, αφού με τα στάνταρ του 2023 με 33,90€ με το ζόρι αγοράζει κανείς μονόκουμπο arcade χειριστήριο και όχι οχτάκουμπο. Για να επιστρέψω στην αίσθηση του χειριστηρίου θα πω ότι αυτή είναι ικανοποιητική στην πλειονότητα των παιχνιδιών, και μόνο στα vertically & horizontally scrolling shoot 'em ups αισθάνεσαι ότι η διαδρομή του μοχλού ιδανικά θα έπρεπε να είναι λίγο μικρότερη. Συνολικά πάντως οι εντυπώσεις είναι θετικές και το όλο πακέτο είναι αυτό που θα χαρακτηρίζαμε ως "τίμιο". Ως τέτοιο θεωρώ πως αξίζει να το δοκιμάσετε - ειδικά αν δεν διαθέτετε κάποιο άλλο arcade χειριστήριο με USB σύνδεση...

Mojo για Commodore 64: let the good times... scroll!

Το έχω ξαναγράψει - και μάλιστα ιδιαίτερα πρόσφατα: για εμένα ένα καλό demo οφείλει πρωτίστως να με κερδίσει αισθητικά. Ίσως και σεναριακά. Το τεχνολογικό κομμάτι προφανώς και το εκτιμώ ιδιαιτέρως, αλλά να, επειδή πλέον αντιμετωπίζω τα demos ως δημιουργίες που θα μπορούσαν να εκληφθούν και ως έργα τέχνης, δεν μπορώ να σταθώ αποκλειστικά και μόνο σε αυτό. Χαράς ευαγγέλια λοιπόν για τον μικρό (?) Dony κάθε φορά που βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα demo που έχει κάτι να του πει και που τον ιντριγκάρει αισθητικά. Ανεξαρτήτως πλατφόρμας, προφανώς. Στην τέχνη δεν χωράει τεχνολογικός ρατσισμός, άλλωστε.

Όπως καταλαβαίνετε, ένα demo που ξεκινάει με το Breaking the Law των Judas Priest έχει αρκετές - έως και πολλές - πιθανότητες να με κερδίσει. Το τρίξιμο της βελόνας του πικάπ πάνω στο βινύλιο, ο νεαρός μεταλλάς που απολαμβάνει πρωτόλεια demos και γιγαντιαίους text scrollers στον 64άρη, "what's not to like?" που θα έλεγε και μια ψυχή. Η ζωή μου στα 80s. Και μετά, σαν βαλτοί από τον Εξαποδώ, οι coders και οι artists των Bonzai και Pretzel Logic μας ρίχνουν μονομιάς βαθειά στην κατάθλιψη: "what happened to my life?". "Time changes everything. Did it change you too?". Μέση ηλικία. Η ρουτίνα της καθημερινότητας. Φίλοι πουθενά και η τηλεόραση να σε βομβαρδίζει με ειδήσεις για πολέμους, πανδημίες, καταστροφές. Και εσύ να αισθάνεσαι σαν μέλος μιας ορδής από Lemmings που βαδίζουν ολοταχώς στην κρεατομηχανή. "Welcome to the machine". Ο πρωταγωνιστής του demo - που θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από εμάς - καταρρέει και παραδίνεται στο αναπόφευκτο με μία τελευταία σκέψη: "is this my life?". The end.

Ή μήπως όχι;

"Together". Καρδούλες. "Friendship". Αστέρια. "Demo is life". Οι δημιουργοί του Mojo αποφασίζουν (ευτυχώς) πριν μας ρίξουν στα αντικαταθληπτικά να ολοκληρώσουν το έργο τους με μηνύματα αισιοδοξίας. Τίποτα δεν χάθηκε. Mojo. The doctor is here. Let the good times scroll. Μήπως η αλήθεια τελικά δεν κρύβεται στους Sex Pistols αλλά πίσω από τους χοροπηδηχτούς χαρακτήρες ενός χαρούμενου text scroller;

Και το demo ολοκληρώνεται - μετά από αρκετή ώρα, είναι η αλήθεια - όπως άρχισε: Judas Priest, Breaking the Law και Commodore 64. Τι από αυτά δε μπορείτε να χαρείτε ακόμα; Μη στέκεστε στα χρόνια που πέρασαν, ξαναβρείτε το χαμένο σας ενθουσιασμό και ξεφύγετε από τη μιζέρια της καθημερινότητας. Demo is life. Και όχι μόνο.

Φυσικά, μη νομίσετε διαβάζοντας τα παραπάνω ότι το Mojo στις 4 πλευρές δισκέτας που καταλαμβάνει δεν βρίθει όμορφων γραφικών, εντυπωσιακών εφέ - ειδικά αυτό με τα ντόμινο που πέφτουν σε high resolution είναι ασύλληπτο - και (σε σημεία) καλής μουσικής. Είναι μια πολύ ολοκληρωμένη δημιουργία που αξίζει να την παρακολουθήσετε. Να, γι' αυτό σας έβαλα και το βιντεάκι παρακάτω βρε!

The Kessler Incident: όταν το Megadrive έχει κέφια

Το να πω ότι δε νιώθω καμία ιδιαίτερη συμπάθεια για τις παιχνιδομηχανές π.P. (προ Playstation) θα είναι μάλλον understatement. Και πώς δηλαδή να συμπαθήσω αυτά τα μηχανήματα που θα μπορούσαν δυνητικά με το hardware που διέθεταν να ήταν εξαιρετικά home computers για την εποχή τους αλλά αρκούνταν στο να παίζουν μόνο video games; Don't get me wrong, καλά και άγια τα video games προφανώς, αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να επιλέξω μία "dummy" κονσόλα αντί για έναν υπολογιστή. Κι ας έχει αυτός χειρότερα παιχνίδια: τουλάχιστον κάνει και άλλα πράγματα, μπορεί να σου προσφέρει και τη χαρά της δημιουργίας πέρα από την ικανοποίηση του high score. Αμ το άλλο; Οι 8bit και 16bit κονσόλες της Sega και της Nintendo, αν τις άναβες χωρίς cartridge έδειχναν απλά μια μαύρη οθόνη! Βάλε βρε καρμίρη Γιαπωνέζε ένα logo, δυο γραμμές κείμενο, κάτι τέλος πάντων. Ακόμα και η Amiga που τελικά έφτασε να απευθύνεται στο ίδιο κοινό είχε το χεράκι με τη δισκέτα. Και από το KS2.x και μετά και animation με floppy disk. Κάτι SNES και κάτι Megadrive χαμπάρι δεν έπαιρναν: μια μαύρη οθόνη και τέλος. "Παίζουμε μόνο παιχνίδια κύριος, χωρίς παιχνίδι ούτε ένα pixel δεν σου ανάβουμε". Αίσχος, αν θέλετε τη γνώμη μου. Αμ το άλλο πού το πάτε; Αυτά το joypads της κακιάς ώρας - ειδικά της Nintendo - την ίδια στιγμή που στους υπολογιστές μπορούσες να απολαύσεις τα controllers του Ανερούση; Πού πας βρε Καραμήτρο με το joypad που είναι σαν κουτί τσίχλες;

Φυσικά, αυτή είναι η δική μου οπτική, η δική μου προσέγγιση στο θέμα και η δική μου γνώμη. Τα δεκάδες εκατομμύρια κονσολών της εποχής που πουλήθηκαν είναι μία τουλάχιστον ένδειξη ότι δεν το έβλεπαν άπαντες το θέμα με τον ίδιο τρόπο. Ας είναι. Δεν θα σκάσω κιόλας!

Όμως, οφείλω να ομολογήσω ότι μία από αυτές τις κονσόλες την συμπαθούσα. Και αυτή ήταν η Genesis - το Megadrive στα μέρη μας. Η 16μπιτη ναυαρχίδα της εποχής για την Sega είχε κάτι που δε με άφηνε αδιάφορο, ήτοι εξαιρετικές μεταφορές των coin ops της εταιρίας. Κουβαλώντας τα παιδικοεφηβικά τραύματα από το αισχρό Out Run της Amiga έμεινα παγωτό όταν έπαιξα το ίδιο παιχνίδι στο (παρομοίων δυνατοτήτων) Megadrive. Και με αυτή την αφορμή μαλάκωσε και η στάση μου απέναντι στη συγκεκριμένη παιχνιδομηχανή. Ακόμα και τώρα που έχουν περάσει πάνω από 10 χρόνια από τη στιγμή που αποχωρίστηκα την original Megadrive μου και την (αρκετά αξιόλογη) συλλογή μου από παιχνίδια δεν παύω να σκάω ένα αμυδρό χαμόγελο κάθε φορά που διαβάζω για κάποια νέα κυκλοφορία για την εν λόγω κονσόλα. Και μια τέτοια κυκλοφορία ήταν και το The Kessler Incident, το ολοκαίνουριο demo του group Resistance για την πλέον επιτυχημένη παιχνιδομηχανή της Sega.

Το The Kessler Incident έχει όλα τα στοιχεία που προσωπικά ψάχνω σε ένα demo: απαράμιλλη σκοτεινή, goth και δυστοπική αισθητική, που φέρνει σε video clip του Marilyn Manson. Καλή μουσική. Εντυπωσιακά εφέ. Πλήρη απουσία βαρετών/κουραστικών/μονότονων parts. Και, κυρίως, αισθητική και θεματική ισορροπία. Θα μου πείτε "μα είναι κάτι λιγότερο από 5 λεπτά, πώς να μην ισορροπεί θεματικά;". Αστειεύεστε, προφανώς. Υπάρχουν χιλιάδες παραδείγματα παραγωγών που "το έχασαν" σε αυτό το κομμάτι, στην προσπάθειά τους να ρίξουν το βάρος σε κάποιο εντυπωσιακό εφέ, στην κατάρριψη του παγκόσμιου ρεκόρ σε BOBs, rasterbars και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Όχι, το The Kessler Incident δεν ταλαιπωρείται από τέτοιες αστοχίες. Παρακολουθήστε το απλά και θα καταλάβετε.

Α, και να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι παρουσιάστηκε στο demoparty Xenium 2023 τον Αύγουστο που μας πέρασε. Είναι και φρεσκαδούρα, δηλαδή. Και πήρε και την πρώτη θέση αν αυτό έχει κάποια σημασία (hint: δεν έχει)...

Tony: απλό, όμορφο και... χαώδες!

Εντάξει, όταν φτάνουν στ' αυτιά σου τα νέα για το νέο παιχνίδι που κυκλοφόρησε η Monochrome Productions ίσως μπορείς να κάνεις την αρκετά ασφαλή πρόβλεψη ότι το αποτέλεσμα θα απέχει αρκετά από αυτό που θα χαρακτηρίζαμε ως... χρωματική πανδαισία. Και έτσι είναι: το Tony, η ολοκαίνουρια παραγωγή του ιδιαίτερου αυτού label, πέρα του ότι δεν είναι ακόμα 100% ολοκληρωμένο (πρόκειται περί demo έκδοσης), είναι τόσο ασπρόμαυρο που πιο πολύ πεθαίνεις!

Φυσικά, σε αυτό το σημείο ίσως κάποιος να αναρωτηθεί γιατί μπήκα στον κόπο να γράψω για ένα demo παιχνιδιού και δη ασπρόμαυρο, από τη στιγμή που τα τελευταία χρόνια δεν γράφω για άλλα και για άλλα. Η απάντηση είναι διότι α) είχα όρεξη και β) επειδή το demo του Tony είναι σαφέστατα ανώτερο από το 90% (και βάλε) των ολοκληρωμένων platformers που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια για τα 8μπιτα. Τόσο απλά.

Αν ξεκινήσουμε από τα γραφικά, εδώ έχουμε να κάνουμε με μία συνειδητή επιλογή του developer που αποφάσισε να δημιουργήσει τα καλύτερα δυνατά μονόχρωμα, high resolution (για τα δεδομένα του Commodore 64) γραφικά, χωρίς να παιδευτεί με χρωματικούς περιορισμούς, attribute clashing και λοιπά βάσανα που βιώνουν όσοι βουτούν στον ωκεανό των 16 χρωμάτων του 64άρη! Τα γραφικά του Tony λοιπόν δεν είναι απλά λεπτομερή και καλοσχεδιασμένα, αλλά είναι τόσο προσεγμένα και αξιόλογα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι "μα γιατί δεν τα φτιάχνουν όλα ασπρόμαυρα"; Έλα μου ντε, αν μπορούσαν να διατηρηθούν σε αυτό το επίπεδο τότε ναι, μάλλον δεν θα έλειπε σε κανέναν το χρώμα.

Αλλά δεν είναι μονάχα τα γραφικά: το Tony είναι ένα πολύ αξιόλογο platform game με απλό, άμεσο και λειτουργικό χειρισμό, που δεν σου σπάει τα νεύρα αλλά και που μάλλον είναι απίθανο να το ολοκληρώσει κάποιος καθώς έχει... αμέτρητες οθόνες! Και εδώ είναι που εύλογα αναρωτιέσαι "αν έχει τόσες πίστες το demo πόσες θα έχει δηλαδή το ολοκληρωμένο παιχνίδι;". Δεν ξέρω, ειλικρινά, η δουλειά που έχει γίνει είναι εντυπωσιακή από κάθε άποψη - μέχρι και η μουσική είναι καλή!

Εν τω μεταξύ, σαν κερασάκι στην τούρτα, η Monochrome Productions μας δίνει το Tomy όχι μονάχα δωρεάν (είπαμε, είναι demo), αλλά μας παρέχει και τη δυνατότητα για αθανασία, άπειρες ζωές και πολλές ακόμα ευκολίες που θα μας βοηθήσουν να ολοκληρώσουμε το παιχνίδι. Το οποίο όμως είναι τόσο... αχανές, που σίγουρα χρειάζεται ένας χάρτης - ακόμα κι αν παίζει κάποιος με όλα τα cheats ενεργοποιημένα.

Δείτε και κατεβάστε το Tomy από την σελίδα του, το αξίζει και με το παραπάνω. Είναι μία από τις πλέον ποιοτικές παραγωγές των τελευταίων ετών για τον Commodore 64 - ειδικά στην κατηγορία των platform games χωράει άνετα στην πρώτη πεντάδα. Ας ελπίσουμε να κυκλοφορήσει και η ολοκληρωμένη έκδοσή του σύντομα...

The Spectrum Show επεισόδιο 134

Καθώς ένας ακόμα μήνας βαίνει προς την ολοκλήρωση και ετοιμάζεται να εισέλθει οριστικά και αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας (κατά την Παπανδρεϊκή φρασεολογία), ένα ακόμα επεισόδιο του The Spectrum Show αναρτήθηκε στο YouTube από τον Paul Jenkinson προκειμένου να τιθασεύει τις ορέξεις των απανταχού Spectrumάδων.

 

Αυτή τη φορά ο ανύποπτος θεατής διαπιστώνει με ικανοποίηση ότι τα hardware reviews επανήλθαν, προς τέρψη όλων όσων μεγάλωσαν με το Computer Για Όλους, το Pixel, το Your Computer, το Byte και άλλους εκλεκτούς εκπροσώπους του τεχνικού τύπου των 80s. Γιατί, για την πλειονότητα των αναγνωστών αυτών των εντύπων τα hardware reviews αποτελούσαν την κορυφαία στιγμή του κάθε τεύχους - και κάποιες συνήθειες όπως ξέρουμε δεν αλλάζουν. Στο νέο επεισόδιο του The Spectrum Show φιλοξενείται το ενδιαφέρον - αλλά και αρκετά σπάνιο - Kempston disk interface, ένα hardware add-on από την εταιρία που ήταν υπεύθυνη για το πλέον διάσημο joystick interface της ιστορίας του Spectrum.

Φυσικά έχουμε και παρουσιάσεις παλιών και νέων παιχνιδιών, type ins, καθώς και την κουβεντούλα μεταξύ Paul και Geoff για τα "frustrating" παιχνίδια του Spectrum. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, για κάποια ελάχιστα εξ' αυτών, αφού για να αναφερθεί κάποιος σε όλους τους τίτλους της (μη) συμπαθούς αυτής κατηγορίας θα χρειάζονταν... μήνες!

Μη σας τα γράφω όμως εγώ αφού μπορείτε απλά να τα παρακολουθήσετε στο βίντεο, έτσι δεν είναι; Αράξτε λοιπόν και πατήστε το εικονίδιο του play στο παράθυρο που ακολουθεί.

Amtix!CPC Annual 2023

Στη βράση κολλάει το σίδερο, έτσι δε λένε; Αφού λοιπόν σας έγραψα για το Amstrad Addict τι καλύτερο από το να επανέλθω άμεσα με το... αντίπαλο δέος (δεν ισχύει αυτό στ' αλήθεια), το Amtix!CPC; Και μάλιστα με την ετήσια έκδοσή του για το 2023;

Εννοείται ότι το (μικροσκοπικό) αυτό βιβλιαράκι το έχω στα χέρια μου από την αρχή του τρέχοντος έτους, μαζί με τα αντίστοιχα για Amiga, Spectrum και Commodore 64, ήτοι τα Zzap!Amiga, Crash και Zzap!64. Έλεγα κάθε τόσο και λιγάκι να γράψω κατιτίς μα όλο το ανέβαλλα, με αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει στα μέσα Οκτωβρίου και να μην έχω αναφερθεί ακόμα στην ετήσια έκδοση του Zzap!64 για το 2023, ενώ σε κανένα μήνα θα κυκλοφορήσει αυτή του 2024!

Πίσω στο Amtix!CPC, το περιοδικάκι (επειδή τυπώνεται σε Α5) συνεχίζει να κυκλοφορεί ακόμα, περίπου κάθε 3 μήνες. Και γράφω "περίπου" επειδή κάποιες φορές καθυστερεί κανένα μήνα, αλλά είμαστε στο 2023 και μιλάμε για περιοδικό για Amstrad, έτσι; Δεν είναι να πεις ότι θα πουλιέται και σαν ζεστό ψωμί. Τέλος πάντων, το Annual 2023 είναι στην ουσία ένα ποτ-πουρί, ένα Best of των τευχών του Amtix!CPC που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2022. Δηλαδή η ύλη του δεν είναι νέα, αλλά στις σελίδες του βρίσκουμε ό,τι πιο ενδιαφέρον δημοσιεύτηκε στη διάρκεια της (προηγούμενης) χρονιάς. Φυσικά, για κάποιον που δεν έχει διαβάσει τα τριμηνιαία τεύχη μικρό το κακό, αφού όλη η ύλη θα του φαίνεται καινούρια.

Η ετήσια έκδοση του Amtix!CPC έχει 120 σελίδες μαζί με το χοντρό εξώφυλλο και δείχνει πολύ ποιοτική. Δυστυχώς, η επιλογή - για οικονομικούς λόγους - του A5 format το καθιστά δύσκολο στην ανάγνωση, ειδικά για ανθρώπους που έχουν μπει στην πέμπτη δεκαετία της ζωής τους και βιώνουν την κατακόρυφη πτώση στην όρασή τους. Κυκλοφορεί βέβαια και σε μέγεθος Α4, με την ίδια ακριβώς ύλη και την ίδια σελιδοποίηση, αλλά η έκδοση αυτή είναι ακριβότερη.

Όπως σας έγραψα και στην προηγούμενη ανάρτηση, το Amtix!CPC είναι περισσότερο game oriented από το Amstrad Addict, με αποτέλεσμα το μισό περίπου περιοδικό να ασχολείται με παιχνίδια. Ίσως και περισσότερο από το μισό, εδώ που τα λέμε. Δεν μπορώ να πω ότι κάτι τέτοιο είναι ενοχλητικό, αν και προσωπικά θα προτιμούσα μεγαλύτερη ποικιλία στην ύλη. Νομίζω όμως πως λόγω του μεγάλου αριθμού των σελίδων του (120 έναντι 60 το Amstrad Addict) τελικά καταφέρνει να μην αφήσει κανέναν παραπονεμένο. Τουλάχιστον όχι θεματολογικά.

Αν συλλάβατε μια μπηχτή να αιωρείται στην ατμόσφαιρα στο τέλος της προηγούμενης παραγράφου πιστέψτε με, δεν πέσατε έξω. Βλέπετε, όταν βγάζεις ένα περιοδικό που απαρτίζεται κυρίως από reviews παιχνιδιών, καλό είναι να δίνεις λίγη περισσότερη προσοχή σε αυτά. Και δη στις βαθμολογίες. Τα παράπονά μου είναι δύο λοιπόν, και πολύ συγκεκριμένα. Το πρώτο είναι ότι πάρα πολλά παιχνίδια έχουν ιδιαίτερα υψηλή βαθμολογία. Δώστε βάση: Puzzle Bobble 92%, Los Amores de Bruniloa 90%, Invasion of the Zombie Monsters 90%, Red Sunset 93%, Torreoscura 88%, Throne Legacy 87%, Tetris dot BAS 91%, Xyphoe's Nightmare 86%, Ninja Carnage 87%, R-Type 128K 92%, CPC Soccer 88%, The Mandarin 93%, Shovel Adventure 87%. Μιλάμε για την ανάσταση του Amstrad, τόσες παιχνιδάρες μαζεμένες δεν είχαν βγει ούτε όταν ο υπολογιστής ήταν στα ντουζένια του!

Για να σας προλάβω, αρκετά από αυτά τα παιχνίδια πρέπει αντικειμενικά να βρίσκονται κάπου εκεί, στο 80-90% με αυτόν τον τρόπο βαθμολογίας. Αλλά, συγχωρέστε με, τα Los Amores de Bruniloa, Torreoscura, Throne Legacy, Xyphoe's Nightmare, Ninja Carnage, The Madarin (κυρίως αυτό!) και Shovel Adventure πιστεύω ότι ούτε οι ίδιοι οι δημιουργοί τους δεν θα τα βαθμολογούσαν με πάνω από 80%, όχι να κυμαίνονται από 86%-93%, είπαμε! Αυτό είναι το ένα πρόβλημα λοιπόν, οι (πολύ) γενναιόδωρες βαθμολογίες. Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι ακόμα και αυτές, δεν μοιράζονται σωστά. Κι αυτό διότι μέσα στο Amtix!CPC Annual 2023 υπήρχε κι άλλο ένα παιχνίδι που πήρε 90% και δεν το ανέφερα πριν. Αυτό ήταν το Pinball Dreams του Batman Group. Το ίσως καλύτερο παιχνίδι που έχει βγει ποτέ για την πλατφόρμα πήρε χαμηλότερη ή ίση βαθμολογία με άλλα 7 σύγχρονά του παιχνίδια! Δηλαδή αν πιάναμε και μερικές ακόμα χρονιές δεν θα έμπαινε καν στην 50άδα; Έλεος, πρέπει κάποιος να τα κοιτάει αυτά.

Αν αφήσουμε στην άκρη τα παραπάνω, το Amtix!CPC Annual 2023 παραμένει μία συμπαθέστατη ετήσια έκδοση που θα ικανοποιήσει τους περισσότερους. Κι εμένα προσωπικά με ικανοποίησε αλλά δεν θα μπορούσα να μην εκφράσω τις αντιρρήσεις μου στα reviews και κυρίως στις βαθμολογίες των παιχνιδιών που θυμίζουν εποχές... Pixel, όταν και τσιμπούσαν καλές κριτικές όσοι διαφημίζονταν στο περιοδικό. Και, για να μη νομίζετε ότι υπερβάλλω, κάντε τον κόπο και τρέξτε το The Mandarin (του έβαλαν 93%) και το Pinball Dreams (90%) και πείτε μου κι εσείς αν κοροϊδευόμαστε ή όχι!

Amstrad Addict: are you addicted to Amstrad?

Τα τελευταία χρόνια έχει κυκλοφορήσει στην Αγγλία ένα ιδιαιτέρως αξιόλογο - μηνιαίο, μάλιστα - περιοδικό, το Amiga Addict. Πιθανόν οι περισσότεροι από εσάς να το γνωρίζετε αλλά, ακόμα και αν δεν συμβαίνει αυτό, ο τίτλος του μάλλον μαρτυράει το αντικείμενό του, δε νομίζετε;

Δυστυχώς, μετά το Brexit, το πάρε-δώσε προϊόντων με τη Γηραιά Αλβιώνα δεν είναι πλέον σα να στέλνεις γράμμα Δάφνη-Χαϊδάρι. Ακόμα και αν η ισοτιμία στερλίνας-ευρώ δεν έχει μεταβληθεί ριζικά, ακόμα και αν τα ταχυδρομικά δεν έχουν αυξηθεί ιδιαίτερα, πλέον, σε κάθε αποστολή παρεμβάλλεται ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η... βορειότερη τριτοκοσμική χώρα, ό,τι πιο απεχθές διαθέτει στο οπλοστάσιό της η - σήμερα καίγομαι, αύριο πνίγομαι - μπανανία: αναφέρομαι στο τελωνείο. Ναι, ξέρετε, αυτό το μέρος που διάφοροι τύπο αραχτοί χαρατσώνουν κατά το δοκούν οποιονδήποτε δύστυχο είχε την έμπνευση να αγοράσει κάτι, οτιδήποτε, από χώρα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μαύρο φίδι στον κόρφο του. Αφού δεν έχει μυαλό, ας έχει βαθύ πορτοφόλι.

Επειδή λοιπόν το Amiga Addict που σας έγραφα στην αρχή είναι α) μηνιαίο και β) περνάει αναγκαστικά από το τελωνείο (δεν υπάρχει Παπασωτηρίου πια να παίρνουμε τα ξένα περιοδικάκια μας) το συνολικό κόστος για να το προμηθεύεται συστηματικά κάποιος που μένει στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα υψηλό. Έτσι κι εγώ λοιπόν, αν βρω κανέναν να πουλάει κανένα τεύχος δεύτερο χέρι ψωνίζω από κει, έτσι, για να σβήσω τη δίψα μου. Γιατί, όπως σας είπα, είναι καλό περιοδικό και ανέκαθεν μου άρεσαν τα καλά περιοδικά. Άλλωστε η γενιά μας μεγάλωσε με τον τεχνικό τύπο στα ντουζένια του, οπότε καλομάθαμε...

Μια μέρα λοιπόν πριν από περίπου δύο εβδομάδες, ένα email από το Amiga Addict με πληροφόρησε για την κυκλοφορία του Amstrad Addict. Το οποίο - μην τρομάζετε - δεν είναι μηνιαίο, αλλά μία εφ' άπαξ έκδοση, έτσι για το γαμώτο, στη λογική "αφού το κάνουμε κάθε μήνα για την Amiga γιατί να μην το κάνουμε μια φορά και για τον Amstrad;". Καλή λογική και επικροτώ.

Αποφάσισα λοιπόν να το αγοράσω, αλλά μη θέλοντας να ενδώσω στις ορέξεις του κάθε τελώνη που μπορεί να πέσει το τεύχος μου στα χέρια του, είπα να το πάρω σε ψηφιακή μορφή. Που ναι μεν δεν τη γουστάρω, αλλά, όπως σας είπα, γουστάρω ακόμα λιγότερο τη φάση με το τελωνείο, οπότε καταλαβαίνετε...

Αγοράζοντας το Amstad Addict λοιπόν σε .pdf αρχείο με περίμενε μία ευχάριστη έκπληξη, καθώς η εκδότρια εταιρία μου έκανε δώρο και τα πρώτα τέσσερα τεύχη του Amiga Addict (πάλι σε ψηφιακή μορφή, εννοείται). Not bad, not bad at all...

Τι λέει όμως το Amstad Addict; Αξίζει η πρόκειται περί αρπαχτής;

Προφανώς και δεν πρόκειται περί αρπαχτής. Σιγά μη ρίσκαραν να ξεφτιλιστούν οι άνθρωποι που με τόσο κόπο και μεράκι φτιάχνουν το Amiga Addict προκειμένου να τσεπώσουν μερικά κατοστάρικα. Είπαμε, αγγλικό είναι το περιοδικό, όχι ελληνικό. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Που συνεπάγεται που λέτε ότι το τευχάκι μέσα στις 60 σελίδες του έχει πολυποίκιλη και πραγματικά ενδιαφέρουσα ύλη: νέα, previews, reviews, συνεντεύξεις, ιστορία, hardware, cheats, μέχρι και BASIC type-in! Συγκριτικά με το Amtix!CPC - την ετήσια έκδοση αυτού, για την οποία θα σας γράψω σύντομα - η ύλη του Amstrad Addict είναι μάλλον πιο ισορροπημένη, αφού καταπιάνεται πρακτικά με τα πάντα και δεν αναλώνεται κυρίως στα παιχνίδια. Βέβαια, είναι αλήθεια ότι το Amtix!CPC είναι πιο game oriented και δεν το κρύβει, αλλά μια έκδοση one and done όπως το Amstrad Addict καλό είναι να έχει θεματολογία που να ικανοποιεί τους πάντες, έτσι δεν είναι;

Αν τυχόν ψηθήκατε και θέλετε και εσείς να αποκτήσετε το Amstrad Addict, μπορείτε να το βρείτε εδώ. Αν μάλιστα σας ανάβουν πιο δύσκολα τα λαμπάκια απ' ότι σε μένα και θέλετε να ρίξετε τη ζαριά σας με τους υπαλλήλους του τελωνείου, μπορείτε να το ρισκάρετε και να το πάρετε στην έντυπη έκδοσή του, που φυσικά είναι και το ιδανικό. Αν όμως στα 15,5€ (περίπου) που κοστίζει το περιοδικό με τα ταχυδρομικά σας ράψουν και κανένα κουστουμάκι 8-10€ για τελωνειακά τέλη μη γκρινιάξετε σε μένα, ε; Εγώ σας προειδοποίησα!

Review: Tracker Hero AGA για Amiga

Tracker Hero AGA (Commodore Amiga 1200/4000) - Carlos Peris (programming)/Jordi Palome (graphics)/Nooly (music/sfx)

Είναι ασφαλής υπόθεση το ότι όλοι όσοι διαβάζετε το Retro Planet γνωρίζετε τι εστί Guitar Hero, έτσι; Πιθανότατα μάλιστα αρκετοί από εσάς να περάσατε ένα σεβαστό διάστημα της gaming πορείας σας ασχολούμενοι με το μεγάλο hit των RedOctane και Harmonix εκεί, στο δεύτερο μισό της πρώτης δεκαετίας της νέας χιλιετίας. Φυσικά και ο γράφων δεν βγάζει την γέρικη και κατσιασμένη ουρίτσα του απ' έξω, καθώς μπορεί να έκλεισε ερμητικά τα αυτιά του στα καλέσματα των Guitar Hero και Guitar Hero II, αλλά τελικά υπέκυψε στα θέλγητρα του υπέροχου Guitar Hero III: Legends Of Rock, του video game που συγκεντρώνει τις περισσότερες κομματάρες (βλέπε: καλά τραγούδια) από οποιοδήποτε άλλο στην ιστορία.

Όταν λοιπόν, μετά από μια συμμετοχή σε ένα demoparty τον Δεκέμβριο του 2009 έγινε γνωστό ότι οι άνθρωποι που απαρτίζουν την Gus Entertainment (Carlos Peris, Jordi Palome, Nooly) έχουν στα σκαριά ένα αντίστοιχο παιχνίδι για την πλατφόρμα της αειθαλούς Amiga, οι απανταχού Amigans άρχισαν να τρίβουν τις παλάμες τους με ανυπομονησία. "Βρε λες;", σκέφτονταν, μη μπορώντας να πάρουν και όρκο για την τελική υλοποίηση του παιχνιδιού αφού ο καμμένος (στα vapors της Amigaland) φυσάει και το γιαούρτι…

Τελικά η Gus Entertainment παρέδωσε τα όσα είχε υποσχεθεί: μετά από κάποιες beta εκδόσεις, το Tracker Hero AGA v.1.0 εμφανίστηκε στο site της εταιρίας το φθινόπωρο του 2013 ενώ στο Aminet οι εκδόσεις που φιλοξενούνται είναι λίγο πιο "μπαγιάτικες", ήτοι η 0.98 για Amigas με AGA chipset και η 0.97 για αυτές με ECS.

Στο κείμενο που διαβάζετε θα ασχοληθούμε με την "τελική" έκδοση, την 1.0 του Tracker Hero AGA η οποία, απ' όσο γνωρίζουμε ήταν και η τελευταία που κυκλοφόρησε προτού "πέσει" το site της εταιρίας (μήπως καλύτερα group;) και αυτή χαθεί στη λήθη…

Το παιχνίδι τρέχει σε οποιαδήποτε Amiga 1200 ή 4000, αρκεί αυτή να έχει ελεύθερο 1,5ΜΒ μνήμης chip RAM και, φυσικά, να διαθέτει σκληρό δίσκο (δεν χωράει σε δισκέτα). Να σημειωθεί ότι η έκδοση για ECS Amigas "ζητάει" 1ΜΒ chip RAM, οπότε, θεωρητικά τουλάχιστον, οι A500 Plus και A600 θα είναι ιδανικές επιλογές. Και σε αυτή την περίπτωση πάντως ο σκληρός δίσκος είναι απαραίτητος, συνεπώς, αν διαθέτετε μόνο floppy drive(s) στην Amiga σας μάλλον δεν θα μπορέσετε να το χαρείτε…

Το concept του παιχνιδιού είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό του Guitar Hero, δηλαδή πατάτε απλά το πλήκτρο που αντιστοιχεί στη νότα (χρώμα) που περνάει την εκάστοτε στιγμή από την ταστιέρα. Εννοείται πως, όσο εύκολο και αν ακούγεται άλλο τόσο (και περισσότερο) δύσκολο μπορεί να γίνει αυτό στην πράξη, ειδικά όταν το παιχνίδι σας ραίνει με νότες με ρυθμούς… πολυβόλου! Ο χειρισμός είναι εύκολος (πλήκτρα F1-F4 ή, εναλλακτικά, 1-4) και, ευτυχώς για εμάς τους "κουλούς", το Tracker Hero, σε αντίθεση με το παιχνίδι του Playstation, δεν θεωρεί ότι είμαστε εξαδάκτυλοι (!), οπότε και στο hard επίπεδο εμφανίζονται μέχρι και 4 διαφορετικές νότες, γεγονός που απλουστεύει κάπως τα πράγματα. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι υπάρχει και η δυνατότητα να παίξει κανείς το παιχνίδι και με "κανονική" κιθάρα του Guitar Hero (από Playstation 2), αρκεί να διαθέτει ένα adaptor που επιτρέπει τη σύνδεση Playstation gamepads στα joystick ports της Amiga.

Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι ακριβώς αυτά που θα έπρεπε να είναι, χωρίς να θυμίζουν από τη μία 8μπιτο αλλά και, από την άλλη, χωρίς να προκαλούν επιφωνήματα θαυμασμού. Είναι απορίας άξιο το γιατί απαιτείται AGA chipset (όπως άλλωστε και στο 95% και βάλε των AGA games) καθώς, η μόνη εμφανής διαφορά μεταξύ των δύο εκδόσεων (AGA και ECS) είναι το κινούμενο background που μάλλον δεν πρόκειται να το προσέξει κανείς την ώρα που παίζει.

Ένα παιχνίδι τύπου Guitar Hero εξαρτάται πρωτίστως από τα τραγούδια του αλλά και από την αμεσότητα της αντίδρασης στο πάτημα των πλήκτρων από τον παίκτη. Σε ό,τι αφορά τη μουσική επένδυση το Tracker Hero AGA έρχεται με αρκετά MODs, που κυμαίνονται από άθλια μέχρι πολύ καλά ενώ το θετικό στοιχείο είναι ότι μπορεί κανείς να το εμπλουτίσει και με πρόσθετα κομμάτια - υπάρχουν ήδη 3 συλλογές με κλασικά MODs διαθέσιμες προς δωρεάν download από το Aminet. Στην αντίδραση του παιχνιδιού στα εκατοντάδες (απελπισμένα) πατήματα των πλήκτρων από τον παίκτη θα πρέπει να μπει πολύ καλός βαθμός και αυτό γιατί, παρόλο που το Tracker Hero AGA δίνει την εντύπωση ότι "θα αισθανόταν καλύτερα" με έναν 68030, παρόλα αυτά δεν χάνει keystrokes και αντιδρά άμεσα δείχνοντας ότι το πλήκτρο που πατήθηκε ήταν σωστό (ή λάθος). Γενικά, στον τρόπο που παίζεται, στον τρόπο που βαθμολογεί τις προσπάθειές σας, στα επίπεδα των τραγουδιών, στα αστεράκια που χρησιμοποιούνται για να δείξουν την πρόοδο του παίκτη στο κάθε κομμάτι και σε πολλά άλλα επιμέρους χαρακτηριστικά του το Tracker Hero AGA ακολουθεί την πεπατημένη του Guitar Hero και αυτό είναι σίγουρα θετικό.

Από την άλλη, το μεγαλύτερο (και το μόνο σημαντικό) αρνητικό στοιχείο που παρουσιάζει το παιχνίδι της Gus Entertainment είναι το ότι οι "νότες" που περνούν από την οθόνη κάποιες φορές φαίνονται να μην έχουν ιδιαίτερη σχέση με αυτό που ακούγεται από τα ηχεία, ενώ και το πάτημα της λάθος νότας (ή, της σωστής νότας αλλά σε λάθος χρόνο) δεν φαίνεται να έχει κανένα ηχητικό αποτέλεσμα ή επακόλουθο. Αυτό το γεγονός ξενίζει λιγάκι, αλλά θα πρέπει να έχουμε όλοι στην άκρη του μυαλού μας ότι έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι που φτιάχτηκε από 3 ανθρώπους και τρέχει σε υπολογιστές 25ετίας οπότε είναι απολύτως φυσιολογικό σε κάποια σημεία να υστερεί φανερά συγκρινόμενο με την σειρά των Guitar Hero.

Συνολικά, το Tracker Hero AGA (αλλά και η έκδοση για ECS Amigas) αποτελεί μια προσεγμένη και καλοδουλεμένη προσπάθεια, που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι και εμπορική. Με δεδομένο τον συρφετό πρόχειρων, απλοϊκών και κακοφτιαγμένων παιχνιδιών που κυκλοφορούν για την πλατφόρμα της Amiga τα τελευταία χρόνια, το παιχνίδι της Gus Entertainment αποτελεί σίγουρα ένα ξεχωριστό επίτευγμα, μια όαση μέσα στην απέραντη έρημο του Amiga gaming της τελευταίας 15ετίας. Σίγουρα αξίζει για μια έστω φορά, όταν θα ανάψετε την 1200άρα σας, να μην τρέξετε και πάλι το Sensible World of Soccer, αλλά να δοκιμάσετε κάτι νέο, φρέσκο και αξιόλογο, όπως είναι το Tracker Hero!

Βαθμολογία: 7,5/10

 

Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε στο 17ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2017.

The Spectrum Show επεισόδιο 133

Είναι κάποιες στιγμές που, σε αντίθεση με την πάγια τακτική μου, βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Ή, για να είμαι ακριβής, το βλέπω γεμάτο εντελώς, ξεχειλισμένο σχεδόν.Δεν συμβαίνει συχνά, αλλά συμβαίνει.

Αυτή τη φορά την αφορμή για το κύμα χαράς που με πλημμύρισε μου την έδωσε η κουβεντούλα που είχαν ο Paul με τον Geoff στο καινούριο επεισόδιο του The Spectrum Show, το 133ο (βαράτε προσοχές, ψάρακες). Συζητούσαν λοιπόν οι δυο τους για να αποφασίσουν ποια ήταν τα καλύτερα παιχνίδια του 1982 για τον Spectrum (φυσικά). Και έπιασα τον εαυτό μου να γνωρίζει όλους - πλην ενός - τους τίτλους που αναφέρθηκαν και, όχι μονάχα να τους γνωρίζει, αλλά και να τους έχει παίξει. Το γεγονός αυτό με έκανε να αισθανθώ πολύ υπερήφανος με την πάρτη μου: όχι απλά υπήρχα εκεί, στις αρχές των 80s, αλλά ήμουν και χωμένος μέχρι τα.. μπατζάκια στη σκηνή των 8bit home computers και των παιχνιδιών τους. Θα μου πείτε "καλά ρε φίλε, ο μοναδικός ήσουν;". Προφανώς και όχι, αλλά που 'ναι οι άλλοι;

Πραγματικά, θυμάμαι μια εποχή που υπήρχαν οι Spectrumάδες και... κανένας άλλος. Εντάξει, πέρασαν τα χρόνια, κάποιοι δεν ασχολούνται πια, κάποιοι εγκατέλειψαν το μάταιο τούτο κόσμο και άπαντες έχουμε ρίξει χιλιάδες μέρες στις πλάτες μας από τότε. Αλλά να ξέρω σχεδόν όλη τη retro κοινότητα της Αθήνας και να μη γνωρίζω έναν Spectrumά; Και δεν αναφέρομαι φυσικά σε γιαλαντζί Spectrumάδες, αλλά σε πραγματικούς, hardcore fans του γομολάστιχα που θα τον προτιμούσαν από οποιοδήποτε άλλο μηχάνημα. Σε τύπους που παίζουν το Manic Miner με κλειστά μάτια, σε αειθαλείς (ή και όχι τόσο) μπαρμπάδες που όταν τους ρωτάς ποιο είναι τα καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών σου απαντάνε με φυσικότητα "το 3D Death Chase της Micromega" και μένεις παγωτό. Πού είναι ρε γαμώτο μου όλοι αυτοί με τους οποίους συνωστιζόμασταν σε Στουρνάρη, Σολομού και Μπόταση κάθε Σάββατο στην αγαπημένη μας - και επιβεβλημένη - κομπιουτερότσαρκα και που τους πετύχαινες απογεύματα καθημερινών στο Computer Club στον 5ο όροφο της πολυκατοικίας στη γωνία Μπενάκη με Κωλέττη να επιδεικνύουν τις τελευταίες τους προγραμματιστικές δημιουργίες; "Πού είσαι τώρα και σ' έχω χάσει παλιέ μου φίλε, Γιώργο Θαλάσση;" τραγουδούσε κάποτε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης απευθυνόμενος όχι τόσο στον Μικρό Ήρωα του Στέλιου Ανεμοδουρά, αλλά περισσότερο στη χαμένη του νιότη και τα χρόνια που έφυγαν. Ε, μια απ' τα ίδια κι εδώ, λοιπόν, διότι...

Διότι πού θα βρω εγώ τώρα κάποιον που να έχει ζήσει τα ίδια με μένα και να μην είναι ένας ακόμα καμένος Αμιγκάς που να νομίζει ότι η ζωή αρχίζει και τελειώνει στο Sensible Soccer; Σε ποιον θα πω για τον 16άρη Spectrum μου, για τα αντίγραφα με τα διπλά κασετόφωνα, για τη ρύθμιση του... αζιμούθιου, για τα Populal Computing Weekly, το Computer + Video Games και το Your Computer σε μια retro community που δε γνωρίζει - και δεν ενδιαφέρεται και να μάθει - την ιστορία των retro computers στην ίδια της τη χώρα; Που θα βρω έναν νορμάλ άνθρωπο (λέμε τώρα) που να αναγνωρίζει τη σαφή ανωτερότητα του Jetpac απέναντι στο Superfrog και την τεχνολογική υπεροχή του Knight Lore συγκριτικά με το Shadow of the Beast; Ποιος θα με πιστέψει εάν ισχυριστώ ότι το jaw dropping effect του τελευταίου ήταν μικρότερο από εκείνο του εμβληματικού τίτλου της Ultimate Play the Game; Βρε μήπως πρέπει να πάω στη χώρα των πραγματικών κομπιουτεράδων, στην πατρίδα του Γομολάστιχα, στο Speccy Nation να βρω τον Paul με τον Geoff και τους τύπους στο World of Spectrum να γουστάρουμε;

Εν πάση περιπτώσει δε νομίζω ότι έχει νόημα να μακρηγορώ περισσότερο γιατί θα χάσω και το (όποιο) ενδιαφέρον σου, αγαπητέ αναγνώστη. Διότι μιας κι εσύ λογικά δεν έχεις τον Spectrum και την εποχή του σε μεγάλη εκτίμηση, και στις εξιστορήσεις σου για τα "παλιά τα χρόνια" επαναλαμβάνεται με εκνευριστική συχνότητα η λέξη "Amiga", τι νόημα έχει άραγε να κάθομαι να σε πρήζω με τη νοσταλγία μου για τον καιρό που μεσουρανούσε ο θαυμαστός μικροσκοπικός υπολογιστής που έφερε στις ζωές μας ο θείος Clive και η Sinclair Research;

Αφήνω την πολυλογία μπας και κάτσετε και παρακολουθήσετε το νέο επεισόδιο του The Spectrum Show. Κι ας αναφέρεται σε μια εποχή που δεν την πολυκαταλαβαίνετε...

Crash Annual 2023

Είναι καιρός τώρα που έψαχνα την ευκαιρία να γράψω κάτι για τις ετήσιες εκδόσεις των Zzap! Amiga, Crash, Zzap!64 και Amtix!CPC, αφού τα προμηθεύτηκα όλα και τα είχα στα χέρια μου από τις πρώτες μέρες του Γενάρη αν δεν με απατά το (ασθενές εσχάτως, είναι η αλήθεια) μνημονικό μου. Κατάφερα να γράψω νωρίς-νωρίς μερικές αράδες για το Zzap! Amiga 2023 αλλά αυτό ήταν: τα υπόλοιπα έμειναν για μήνες στην to do λίστα μου μέχρι και σήμερα, που αποφάσισα να αναφερθώ τελικά στο Crash Annual 2023.

Έχω γράψει πολλές φορές στο παρελθόν για τους Roger Kean και Oliver Frey, τους ανθρώπους που δημιούργησαν την Newsfield Publications και βρίσκονταν πίσω από τη δημιουργία των υπερεπιτυχημένων Crash, Zzap!64 και του λιγότερο πετυχημένου Amtix. Όσοι παρακολουθείτε τακτικά το blog ίσως να θυμάστε ότι οι Frey και Kean έφυγαν αμφότεροι πρόσφατα από τη ζωή, αφήνοντας πίσω τους ως παρακαταθήκη ίσως τα καλύτερα gaming περιοδικά των 80s: πλέον, ό,τι έχει να κάνει με νέες κυκλοφορίες των Zzap! Amiga, Crash, Zzap!64 και Amtix,περνάει αποκλειστικά από τα χέρια του Chris Wilkins, του ανθρώπου που αναβίωσε τα ιστορικά έντυπα μέσω της εκδοτικής του εταιρίας Fusion Retro Books.

Για να επανέλθω όμως στην ετήσια έκδοση του Crash, αυτή πλέον αποτελείται από μία συλλογή από άρθρα που δημοσιεύτηκαν στο διμηνιαίο Crash μέσα στην προηγούμενη χρονιά (2022) και κατά συνέπεια αν κάποιος αγοράζει συστηματικά το περιοδικό δεν έχει κανένα λόγο να αποκτήσει και το Annual, αφού στην ουσία θα έχει ήδη διαβάσει όλο του το περιεχόμενο. Για εμάς τους υπόλοιπους όμως που γουστάρουμε τον ZX Spectrum και πολύ περισσότερο εάν είμασταν και αναγνώστες του Crash back in the day το Crash Annual 2023 αποτελεί μια πολύ καλή αγορά, αφού έχει ποικίλη και ενδιαφέρουσα ύλη, είναι ποιοτική εκτύπωση με χοντρό και σκληρό εξώφυλλο, και μπορεί να καταλάβει δικαιωματικά μια θέση στη βιβλιοθήκη μας.

Το Crash Annual 2023 κυκλοφόρησε σε 2 διαφορετικά μεγέθη, ήτοι σε Α4 και σε Α5. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις η ύλη είναι ακριβώς η ίδια, απλά όποιος επιλέξει να το προμηθευτεί σε Α4 θα κουράσει λιγότερο τα μάτια του διαβάζοντας το περιοδικό. Για να τα κάνω πενηνταράκια, αν είστε κάποιας ηλικίας και έχετε ήδη τα πρώτα συμπτώματα πρεσβυωπίας μη διανοηθείτε καν να επιλέξετε το Crash Annual σε A5!

Ένα σημείο στο οποίο θα πρέπει να σταθώ είναι το κόστος του Crash Annual 2023: Αν δεν απατώμαι αν το αγοράσει κανείς όταν πρωτοκυκλοφορήσει κοστίζει 20 λίρες Αγγλίας, ενώ μερικούς μήνες αργότερα μπορεί να το προμηθευτεί κάποιος με κάτι παραπάνω από £12. Το πρόβλημα είναι ότι αν προσθέσει κανείς στην τιμή τα κόστος των ταχυδρομικών αλλά και του τελωνείου τότε η... λυπητερή ανεβαίνει αρκετά και όσο και αν πρόκειται για αξιόλογο ανάγνωσμα θεωρώ υπερβολικό να φτάσει η συνολική του αξία στα 40-45€. Μία λύση - την οποία επέλεξα και εγώ για να είμαι ειλικρινής - είναι η προπαραγγελία όλων των ετήσιων εκδόσεων μαζί (Zzap! Amiga, Crash, Zzap!64 και Amtix!CPC): στην περίπτωση αυτή το συνολικό κόστος πέφτει περίπου στο 50% όσων θα πλήρωνε κάποιος για να προμηθευτεί όλα τα έντυπα χωριστά, και, αν θυμάμαι καλά, είναι περίπου στα 110€ και για τα τέσσερα.

Αυτά λοιπόν για το Crash Annual 2023, λογικά θα επανέλθω σύντομα και με τις ετήσιες εκδόσεις των Zzap!64 και Amtix.