Κυριακή 20 Αυγούστου 2017

Bad bad Sony (μέρος 3)

Στις 11 Νοεμβρίου του 2006 λανσαρίστηκε στην Ιαπωνική αγορά το - από την οπτική του γράφοντος - κορυφαίο μοντέλο Playstation που έχουμε δει μέχρι σήμερα. Μια ματιά και μόνο στα χαρακτηριστικά του προκαλεί δέος αν σκεφτούμε τα hardware specs του Playstation 2 (το PS2 slim πάντως συνέχισε να κυκλοφορεί παράλληλα με το PS3 για 6 τουλάχιστον χρόνια). Δώστε βάση:

- Επεξεργαστής Cell χρονισμένος στα 3,2GHz με 9 (!) πυρήνες
- Blu-ray optical drive
- Σκληρός δίσκος 20GB ή 60GB
- Επεξεργαστής γραφικών RSX (Reality Synthesizer) με δυνατότητα για high definition 3D γραφικά
- Συμβατότητα σε επίπεδο hardware με όλη τη βιβλιοθήκη παιχνιδιών των PSX και Playstation 2
- Ασύρματη (WiFi) και ενσύρματη (LAN) δικτύωση
- HDMI έξοδο
- 4 x USB 2.0 υποδοχές
- Card reader για όλους τους δημοφιλείς τύπους καρτών flash
- Δυνατότητα εγκατάστασης και εκτέλεσης εναλλακτικού λειτουργικού συστήματος (Linux, FreeBSD)
- Ασύρματα χειριστήρια

Το original "fat" 60GB PS3

Να σημειωθεί ότι, με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, το Playstation 3 δεν εντυπωσίαζε μόνο ως παιχνιδομηχανή, αλλά ήταν πιο δυνατό ακόμα και απ' τα καλύτερα PCs της εποχής. Συν τοις άλλης μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και ως media center, καθώς είχε τη δυνατότητα αναπαραγωγής αρχείων video (είτε από flash κάρτες/USB sticks είτε μέσω streaming), ταινιών Bru-ray, DVD, audio (MP3, CDs) και εικόνων. Ειδικά για την τελευταία αυτή δυνατότητα διέθετε μια ωραία λειτουργία album/slideshow με την οποία μπορούσε ο καθένας να απολαύσει κατευθείαν τις φωτογραφίες από το memory stick της κάμεράς του στο σαλόνι του σπιτιού του. Ήταν φανερό ότι στην Sony γνώριζαν πόσο ισχυρό ήταν το μηχάνημα που είχαν δημιουργήσει και ήθελαν να μπορέσουν και οι αγοραστές να το χρησιμοποιήσουν με ποικίλους τρόπους.



Βασιζόμενη στη συνταγή που κερδίζει (hardware συμβατότητα με τα προηγούμενα μοντέλα) και, κυρίως, εφοδιασμένη με τη δυνατότητα αναπαραγωγής Blu-ray ταινιών - οι οποίες, εν έτει 2006 έδειχναν ότι θα αντικαθιστούσαν τα DVDs - και κερασάκι στην τούρτα την τεράστια οπτική διαφορά των HD παιχνιδιών με αυτά της προηγούμενης γενιάς, η νέα κονσόλα της Sony έδειχνε να δικαιολογεί στο έπακρο την "αλμυρή" τιμή των 599 δολαρίων (μοντέλο 60GB). Μάλιστα, λέγεται ότι τα πρώτα χρόνια κυκλοφορίας του Playstation 3 η Sony "έμπαινε μέσα" με κάθε κονσόλα που πουλούσε (κόστος υλικών + παραγωγής < τιμής λιανικής), ευελπιστώντας ότι θα ισοφάριζε τη χασούρα από τις πωλήσεις software και ότι τελικά, θα έφτανε στο σημείο να βγάλει και κέρδος.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σας στο γεγονός ότι, για πρώτη φορά στην ιστορία των Playstation η Sony αναγκάζεται να "ανοιχτεί" τόσο πολύ, καθώς είναι αναγκασμένη να λανσάρει βιαστικά το PS3 ώστε να ακολουθήσει το XBOX 360 της Microsoft και το headstart που είχε δώσει σε αυτό η κυκλοφορία του σχεδόν ένα χρόνο νωρίτερα. Επίσης, για πρώτη φορά η Sony δεν κερδίζει από κάθε Playstation που πουλιέται, τουλάχιστον όχι άμεσα, καθώς το κόστος του PS3 όπως ανέφερα υπερέβαινε την τιμή λιανικής πώλησης αυτού. Πράγμα που σήμαινε ότι η "κακιά Sony" του τίτλου θα έπρεπε - δικαιολογημένα αυτή τη φορά, ίσως - να αρχίσει άμεσα τις περικοπές. Και αυτό ακριβώς έκανε...

Παγκόσμια πρωτοτυπία
Λόγω έλλειψης parts, λίγο πριν την κυκλοφορία του PS3 στην Ιαπωνία, ανακοινώθηκε από την Sony ότι η κονσόλα θα κυκλοφορούσε στην Ευρωπαϊκή αγορά με μια μικρή καθυστέρηση, ήτοι στις 23 Μαρτίου του 2007. Έτσι και έγινε, με τις πρώτες PAL κονσόλες να κυκλοφορούν την προγραμματισμένη ημερομηνία, με μια μικρή έκπληξη: κάτι έλλειπε σε σχέση με τις κονσόλες που κυκλοφόρησαν 4 μήνες νωρίτερα σε Ιαπωνία και Η.Π.Α., και αυτό το "κάτι" ήταν η Emotion Engine, ο επεξεργαστής του Playstation 2!

Το NTSC μοντέλο του PS3 έφερε, στο κάτω και αριστερά μέρος του motherboard του, ένα chip που ανέγραφε στην επιφάνειά του "EE+GS" (Emotion Engine + Graphics Synthesizer), ήτοι ο κεντρικός επεξεργαστής και το chip γραφικών του PS2. Σε μία προσπάθεια περιορισμού του κόστους της νέας κονσόλας και ταυτόχρονα με μια κίνηση σπάνιας ομορφιάς (lol) τα επίσημα χαρακτηριστικά του Playstation 3 ψιλο-μεταβάλλονται κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του από την Ιαπωνία στην Ευρώπη, με τις λειτουργίες της Emotion Engine να εξομοιώνονται στα ευρωπαϊκά μοντέλα από τον Cell. "Μικρό το κακό" θα μπορούσε να πει κανείς - αφού η συμβατότητα διατηρήθηκε σε πολύ καλά επίπεδα - αλλά και ελάχιστο το κέρδος για την ίδια τη Sony, αφού το ακριβότερο part της νέας κονσόλας ήταν το Blu-ray drive κι όχι ο επεξεργαστής του PS2. Και, από την άλλη, ας μας εξηγήσει κάποιος, πώς είναι δυνατόν η κονσόλα που πουλιόταν για 599 δολάρια στις Η.Π.Α. να έρθει στην Ευρώπη στην τιμή των 599€ (ακριβότερη) αλλά με ένα (αρκετά) σημαντικό chip λιγότερο; Είπαμε, Sony είναι αυτή και ήθελε να μειώσει το κόστος. Το γλέντι με τις περικοπές είχε μόλις αρχίσει...

Το motherboard του NTSC PS3 πρώτης γενιάς. Κάτω αριστερά μπορείτε να διακρίνετε το chip που ενσωματώνει τις Emotion Engine και Graphics Synthesizer του PS2

Όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω
"Όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα, κι ο Θεός ο ίδιος δεν με σταματά" έλεγε το τραγούδι. Αυτό συμβαίνει και στην ιστορία μας, που θα μπορούσε κάλλιστα να ονομάζεται "Sony, η βασίλισσα των περικοπών"!

Αν από τα παραπάνω συμπεραίνετε ότι όσοι αγόρασαν το PAL μοντέλο του Playstation 3 ήταν άτυχοι, δεν έχετε δει ακόμη τίποτα: η αλήθεια είναι ότι όσοι πρόλαβαν και το πήραν ήταν οι τυχεροί της όλης ιστορίας, καθώς, πολύ σύντομα - για την ακρίβεια 7 μήνες αργότερα -, η Sony κατήργησε τα μοντέλα των 20GB και 60GB (το πρώτο δεν κυκλοφόρησε ποτέ στην Ευρώπη) για να τα αντικαταστήσει με τα νέα, μεγαλύτερης χωρητικότητας μοντέλα των 40GB και 80GB. Ορίστε, νέα, βελτιωμένα χαρακτηριστικά! Χμ, όχι ακριβώς...

Ας μην αναφέρω τίποτα για "προσφιλείς συνήθειες" και άλλα τέτοια ωραία, γιατί απλώς θα επαναλαμβάνομαι. Θα σας πω απλώς ότι είμαστε πλέον στον Οκτώβριο του 2007, όπου σχεδόν όλα τα περιφερειακά χρησιμοποιούν σύνδεση USB. Ε, η Sony αποφάσισε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, γιατί δεν εξηγείται αλλιώς το ότι στα νέα μοντέλα (3η γενιά) μείωσε τις USB 2.0 θύρες του PS3 από 4 σε 2! Σαν να μην έφτανε αυτό, αφού ξεκίνησε, είπε να αφαιρέσει και το ανοιγόμενο πορτάκι στο μπροστινό μέρος της κονσόλας που φιλοξενούσε τις υποδοχές για τις κάρτες μνήμης. Όχι μόνο το πορτάκι, αλλά και τις υποδοχές φυσικά! Τέλος και τα slideshows με τις φωτογραφίες σας για τα οποία σας έγραψα παραπάνω...
Βλέπετε όλες αυτές τις υποδοχές στο αριστερό μέρος του 60GB Playstation 3; Last year...

Και όχι, μην είστε αφελείς, προφανώς και δεν έμεινε εκεί: αφού το αγοραστικό κοινό μόλις μερικούς μήνες νωρίτερα "κατάπιε" την εξαφάνιση της Emotion Engine κατά τη διάρκεια του ταξιδιού από την Ιαπωνία στην Ευρώπη, τώρα όφειλε να καταπιεί και την απουσία του Graphics Synthesizer από τη νέα γενιά της κονσόλας. Κάποιος θα υπέθετε ότι οι άνθρωποι της Sony προέβησαν στην λογική κίνηση, ήτοι την πλήρη εξομοίωση του Playstation 2 μέσω software αφού πλέον απουσίαζαν και τα 2 βασικά chips της προηγούμενης κονσόλας. Μπα, αυτό θα το έκαναν αν νοιάζονταν έστω και λίγο για το κοινό τους ή, έστω, αν το φοβόντουσαν. Ήξεραν όμως με ποιους έχουν να κάνουν και έτσι, ελαφρά τη καρδία, αφαίρεσαν απλά κάθε δυνατότητα συμβατότητας με το PS2: αν δεν προλάβατε τα μοντέλα των 60GB, χάσατε!

Παρόλα τα παραπάνω, το PS3 άρχισε πλέον να πουλάει καλά και η Sony αφοσιώθηκε στην επόμενη γενιά της κονσόλας, που θα έπρεπε να είναι πιο αξιόπιστη, να έχει καλύτερη θερμική συμπεριφορά και μικρότερη κατανάλωση ρεύματος και, το σημαντικότερο, να είναι πιο φθηνή. Τα κατάφερε με την 4η γενιά της δημοφιλούς παιχνιδομηχανής που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2009 εξοπλισμένη με μεγαλύτερης χωρητικότητας σκληρούς δίσκους και χωρίς μάλιστα κάποιες εμφανείς περικοπές σε χαρακτηριστικά. Εντάξει, το ποιοτικό, γυαλιστερό μαύρο πλαστικό του περιβλήματος, η πρόσοψη-καθρέφτης και τα (ακριβά) πλήκτρα αφής έδωσαν τη θέση τους σε άλλα, ευτελέστερα υλικά, αλλά ο σκοπός είχε επιτευχθεί: το "fat" PS3 ήταν πλέον παρελθόν, το PS3 slim είχε έρθει για να μείνει.

To PS3 slim

Α, μια μικρή - αλλά, όπως θα δούμε στη συνέχεια σημαντική - λεπτομέρεια: από τα menus του PS3 slim απουσίαζε η επιλογή "OtherOS". Κοινώς, η δυνατότητα εγκατάστασης Linux ήταν πλέον παρελθόν και θα αποτελούσε πια προνόμιο μόνο των κατόχων fat PS3. Ή μήπως...

Ξεπερνώντας κάθε όριο
Θα πρέπει να τονίσω ότι όσα αναφέρονται σε αυτή τη σειρά των αναρτήσεων έχουν να κάνουν με την πολιτική της Sony απέναντι στους πελάτες-αγοραστές. Η σημασία - η κεντρική ιδέα που μας έλεγαν και στο σχολείο, αν θέλετε - δεν είναι αν το μηχάνημα θα είχε 2 θύρες USB ή 3 υποδοχές RCA λιγότερες: αυτό στο οποίο θέλω να εστιάσουμε είναι η λογική "κάνω ό,τι γουστάρω" του Ιαπωνικού κολοσσού. Ο οποίος, αφού ακριβώς είχε μάθει να κάνει ό,τι γούσταρε χωρίς καμία συνέπεια, την Πρωταπριλιά (τυχαίο;) του 2010 ξεπέρασε τον εαυτό του, με μια κίνηση από αυτές που τα λόγια είναι φτωχά για να χαρακτηρίσουν. Τι συνέβη λοιπόν τότε;

Η δυνατότητα εγκατάστασης εναλλακτικού λειτουργικού στο PS3. Για όσους φυσικά την πρόλαβαν...

Την 1η Απριλίου του 2010 κυκλοφόρησε η έκδοση του 3.21 του firmware του Playstation 3. Κάπου εκεί, στα ψιλά γράμματα, στο "changes/features" που, μην κοροϊδευόμαστε, δεν το διαβάζει κανείς, ανέφερε ότι καταργούσε τη δυνατότητα εγκατάστασης άλλου λειτουργικού συστήματος στα μηχανήματα που μέχρι τότε τη διέθεταν. Στην ουσία, αυτοί που πλήρωσαν αρκετά παραπάνω το fat PS3 σε σχέση με το slim έρχονταν αυτομάτως στο ίδιο επίπεδο με την εγκατάσταση του νέου firmware. Και, πριν πείτε "και τι με νοιάζει εμένα; Σιγά μην έβαζα ποτέ Linux στο PS3" σκεφτείτε ότι δεν έχει να κάνει με το Linux το θέμα, αλλά με το ότι κάποιοι αγόρασαν ένα feature μαζί με το PS3 και, σε κάποια φάση, επειδή έτσι ήθελε, η Sony αποφάσισε να το πάρει πίσω! Πώς θα σας φαινόταν δηλαδή αν κάποια μέρα βρίσκατε μια τρύπα στη θέση του εργοστασιακού στερεοφωνικού του νέου αυτοκινήτου σας επειδή ο κατασκευαστής αποφάσισε ότι δεν θέλει να το έχετε πλέον και έστειλε κάποιον να σας το αφαιρέσει; Όχι, δεν αποτελεί υπερβολή, για το ίδιο ακριβώς πράγμα μιλάμε!

Επίσης, θα πρέπει να αναφερθεί ότι σαφώς και με το που γνωστοποιήθηκε το γεγονός δημιουργήθηκε μεγάλος ντόρος, και πολλοί δεν αναβάθμισαν (έτσι αποκαλείται επίσημα η αφαίρεση δυνατοτήτων;) με το νέο firmware τις κονσόλες τους. Σε πρώτη φάση αυτό δεν δημιουργούσε κάποιο πρόβλημα αλλά, καθώς περνούσε ο καιρός, όλο και περισσότεροι (ανάμεσά τους και ο γράφων) εξαναγκάστηκαν στην αναβάθμιση καθώς την απαιτούσαν τα νεώτερα παιχνίδια αλλά και το Playstation store. Ουσιαστικά, η Sony αποφάσισε να αφαιρέσει το (ήδη πληρωμένο από τον αγοραστή) OtherOS, να μην τον αποζημιώσει για αυτό και, τέλος, τον ανάγκασε κιόλας να το κάνει! Τα συγχαρητήριά μας...

Πείτε μας ότι φταίμε εμείς κιόλας!

Ευτυχώς που σε κάποιες γωνιές του κόσμου απ' ότι φαίνεται δεν μπορεί να κάνει ο καθένας ό,τι του 'ρθει, όσο μεγάλος και ισχυρός και αν είναι αυτός, γιατί υπάρχουν νόμοι και τείνουν να τηρούνται. Έτσι, μερίδα δυσαρεστημένων χρηστών κατέθεσε ομαδική μήνυση στην Sony για την παραπάνω ενέργειά της στις 27 Απριλίου του 2010. Η Ιαπωνική εταιρία αθωώθηκε πρωτόδικα σε δίκες που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του 2011, αλλά, τελικά, 3 χρόνια αργότερα, αποφασίστηκε από την αμερικανική δικαιοσύνη η επανεκδίκαση της υπόθεσης. Το 2016 η όλη ιστορία τελικά έκλεισε οριστικά (;), με την Sony να αποζημιώνει με 55 δολάρια κάθε χρήστη που χρησιμοποιούσε Linux στο PS3 του και με 9 δολάρια οποιονδήποτε ισχυριζόταν ότι η δυνατότητα αυτή έπαιξε ρόλο στην επιλογή του Playstation 3 για αυτόν. Προφανώς και τα χρήματα αυτά ήταν μια σταγόνα στον ωκεανό για έναν κολοσσό με το μέγεθος της Sony, αλλά τουλάχιστον, για πρώτη φορά, δεν ξέφυγε ατιμώρητη - και αυτό είναι το σημαντικό.

Ολοκληρώνοντας, δεν σκοπεύω να σας κουράσω παραπάνω αναλύοντας το εξάμβλωμα που ονομάζεται PS3 super slim και ποιοτικά παραπέμπει σε προϊόν που συναντά κανείς σε πάγκους λαϊκής και πανηγυριών, ούτε και θα αναφερθώ στο Playstation 4, ένα ουσιαστικά mid spec PC το οποίο, για πρώτη φορά στην ιστορία των Playstation, όχι μόνο δεν αποτελούσε τεχνολογικό άλμα σε σχέση με τον προκάτοχό του, αλλά, ειδικά σε σχέση με το original PS3, υστερούσε κιόλας σε κάποιους τομείς (ανύπαρκτο backwards compatibility, απουσία δυνατότητας εγκατάστασης άλλου λειτουργικού συστήματος). Το γεγονός ότι τα πάσης φύσεως PS4 αλλά ακόμα και το super slim PS3 γνωρίζουν ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία μαρτυράει ότι όλα όσα σας έγραψα σε αυτή τη σειρά των αναρτήσεων (και σας ευχαριστώ που μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε) ελάχιστους απασχολούν: η πλειοψηφία είναι ευχαριστημένη που έχει στα χέρια της το νέο God Of War και, μαζί μ' αυτό, τη δυνατότητα να χλευάσει το απέναντι στρατόπεδο και την ψευδαίσθηση ότι ανήκει κάπου. Περαστικά μας...

9 σχόλια:

  1. Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ! Να ξέρεις ότι το εκτιμώ ιδιαίτερα.

      Διαγραφή
  2. Στην τελευταία φράση κρύβονται όλα, αυτά που οι εταιρείες θέλουν να πετύχουν και αυτό που εμείς νομίζουμε ότι έχουμε ανάγκη : "η ψευδαίσθηση ότι ανήκουμε κάπου..."

    Ωραία (και χρήσιμη) σειρά άρθρων. Περιμένουμε την επόμενη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ ρε φίλε!

      Την επόμενη; Καλά, κάτσε, ας βρούμε το ερέθισμα πρώτα - μέχρι τότε θα την βγάλουμε με ειδήσεις.

      Βρε λες να κάνουμε κι εμείς "σύλλογο κατόχων XBOX One που τα αγόρασαν από αντίδραση στους φανατικούς της Sony" για να ανήκουμε κάπου; Τι λες; Βάζω εγώ τους καφέδες - φτιάξε εσύ το site. :p

      Διαγραφή
  3. Ερεθίσματα θες; Πάρε...

    - Ελλαδιστάν και software πειρατεία : σιγά μη γεμίζαμε αμίγκες αν οι "ούνοι" έπρεπε να πληρώνουν κανονικά για τα παιχνίδια...
    - Atari 8bit : μα ήταν εξαιρετικά αξιόλογα, γιατί τα έφαγε η "μαρμάγκα"...

    Και σε ποιο σύγχρονο...
    - Παιχνιδομηχανές και "ξερολίαση": όλοι αυτοί που σκίζονται για την τεχνολογική υπέροχη του ενός ή του άλλου μηχανήματος μπορούν, αλήθεια, να διακρίνουν τη διαφορά;

    Άμα θες, σου βρίσκω κι άλλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχα!Το πρώτο θέμα που προτείνεις είναι ιδιαίτερα αστείο, γιατί έχω την αίσθηση ότι, χωρίς την πειρατεία, όχι η Amiga δεν θα είχε τέτοια εξάπλωση στην Ελλάδα, αλλά ούτε οι υπολογιστές γενικότερα!

      Το γεγονός είναι ότι ο Έλληνας θέλει πρωτίστως να παίζει παιχνίδια - δεν υπάρχει κάτι κακό σε αυτό, απλά να μην μπερδεύουμε τους "παιχνιδάδες" με τους "κομπιουτεράδες". Αν πάμε λοιπόν πίσω στα 80s, κανονικά θα έπρεπε τα NES και Sega MAster System να είχαν κάνει πάταγο κι εδώ, όπως και σε κάθε άλλη "πολιτισμένη" χώρα. Αμ δε, εκτός του ότι ήρθαν αργά (το Master System ήρθε το 1989, το NES δεν ξέρω καν αν ήρθε ποτέ) τα παιχνίδια τους ήταν σε cartridges. Άντε λοιπόν τώρα, εκεί που είχε μάθει ο άλλος να πληρώνει 300-500 δρχ τη δισκέτα (κόπια, εννοείται) να σκάσει 15.000-18.000 δραχμές για ένα cartridge! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά να είναι της λογικής "3 και καλά" αντί για "500 κι ας είναι τα περισσότερα φλόμπες". Παπάρια. Είμαστε λαός της ποσότητας κι όχι της ποιότητας - μια ματιά στις κοιλιές μας μπορεί το επιβεβαιώσει...

      Πάντως είναι ένα θέμα που τώρα που το σκέφτομαι ίσως και να άξιζε να αναλυθεί περισσότερο...

      Για τα Atari 8bit οι λόγοι ήταν (πολύ περιληπτικά) 2: η τιμολογιακή πολιτική της Atari και ο Commodore 64. Αν δεις την αγορά της Αμερικής, κανένα 8bit home computer δεν στέριωσε (πλην του VIC-20 που ήταν ο πρόγονός του) απέναντι στον Commodore 64. Ο 64άρης πήρε παραμάζωμα τα πάντα. Μη βλέπεις που εμείς ξέρουμε και ZX Spectrum, Amstrad CPC, BBC & Electron: όλα αυτά είναι ευρωπαϊκά "φρούτα". Στις ΗΠΑ ο C64 έκλεισε τα σπίτια όλων των υπολοίπων!

      Φυσικά και ως θέμα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, διότι όντως ο Atari 800 (ειδικά αυτός) είχε για την εποχή ασύγκριτο hardware (δια χειρός Jay Miner) και ποιότητα κατασκευής και αντοχή που παρέπεμπαν σε... τανκ! Δυστυχώς όμως και η τιμή του ήταν... άστα να πάνε. Θα άξιζε να το δούμε στο μέλλον, αλλά αναρωτιέμαι ποιους θα ενδιέφερε πλην από εμάς τους δύο και άλλους 2-3 που μου έρχονται στο μυαλό...

      Για το τελευταίο τώρα που μου έγραψες, εννοείται ότι γνωρίζεις προκαταβολικά την απάντηση (αναφέρομαι στην πλειοψηφία, όχι σε κάποιον π.χ. "κανονικό" κομπιουτερά ο οποίος δεν θέλει να δίνει κάθε τόσο 400€ για κάρτα γραφικών και άλλα τόσα για επεξεργαστή+motherboard για να παίζει παιχνίδια οπότε αναγκαστικά στράφηκε στις κονσόλες). Οι περισσότεροι έχουν ως επιχείρημα το "γιατί έχει το Uncharted" που, όσο κι αν φαίνεται σε εμάς απλοϊκό ου μην και ηλίθιο σίγουρα έχει κάποια λογική καθώς κάποιοι τίτλοι παιχνιδιών είναι ιδιαίτερα σημαντικοί για τους gamers - μην βλέπεις εμάς οι οποίοι, αν μας έπαιρναν το Pro Evolution Soccer θα βολευόμασταν και με το FIFA ή τούμπαλιν: κάποιοι άλλοι θα σκοτώνονταν για να έχουν το The Last Of Us αντί του Gears Of War! Φυσικά, οι χειρότεροι είναι όσοι απαριθμούν τεχνικά χαρακτηριστικά (που είναι πάνω-κάτω τα ίδια) χωρίς να ξέρουν καν τι σημαίνουν!

      Πάντως, συνολικά σε αυτό το θέμα - το 3ο που έθιξες και το οποίο είναι εξίσου ενδιαφέρον - έχω την εντύπωση ότι υπερισχύει η ανάγκη του ατόμου να ανήκει κάπου. Όσο χαζό κι αν είναι αυτό συνήθως, καθώς, όσο μεγαλύτερα τα groups αυτά, τόσο και μεγαλύτερες οι διαφορές μεταξύ των ατόμων...

      Διαγραφή
  4. Μια μικρή διόρθωση. Το PS3 κυκλοφόρησε με PS2 backwards compatibility (Motion Engine) και στην Ευρώπη. Σύντομα βέβαια αντικαταστήθηκε απο το μοντέλο που δεν είχε. Το είχα στην κατοχή μου αγορασμένο απο FNAC και μάλιστα περίπου 8 μήνες μετά την επίσημη κυκλοφορία του. Το ίδιο και αρκετοί φίλοι μου.

    Το άρθρο μου άρεσε πολύ και αν και περιμένα κάτι διαφορετικο- τι εννοώ; Έχωντας αγοράσει κατα καιρούς πολλά Playstation, 2 PSX , 1 PSOne , 3 PS2 (2 fat, 1 slim) 6 PS3 ( FAT 60GB, FAT 60GB(-motion)x2, Slim x2, Superslim) , και πολλά που δεν αγόρασα αλλά τα άνοιξα (ως τεχνικός / περίεργος) δε θα μπορείτε να πιστέψετε στα μάτια σας, πως η Sony σε φαινομενικά ίδια μοντέλα αλλαζε τα αρχικα υλικά από ακριβά σε πιο οικονομικά, θα είχε πολύ ενδιαφέρον μια τέτοια έρευνα πιστεύω :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη, σε ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις σου, αλλά θα σε διορθώσω κι εγώ με την σειρά μου σε αυτό που μου έγραψες: αν διαβάσεις προσεκτικά το κείμενό μου, αναφέρω ότι αφαιρέθηκε η Emotion Engine από τα Ευρωπαϊκά μοντέλα, αλλά λόγω μερικού software emulation αλλά και της ύπαρξης του Graphics Synthesizer (το chip γραφικών του PS2) τα 60GB FAT μοντέλα που κυκλοφόρησαν στην ήπειρό μας ΗΤΑΝ συμβατά με το PS2 (σε μεγάλο βαθμό, τουλάχιστον). Αυτό το 60GB FAT Playstation 3 το έχω ακόμα και ναι, είναι συμβατό με το PS2 αλλά δεν έχει Emotion Engine. Από την Wikipedia: "The European 60GB model (CECHC), the South Korean and North American CECHE 80GB model excludes the PlayStation 2 "Emotion Engine" CPU chip with it being replaced by an emulated version via the Cell Broadband Engine. However, it retains the "Graphics Synthesizer" GPU resulting in a hybrid hardware and software emulation. Due to the elimination of the "Emotion Engine" and its replacement with a software-emulated version, the level of PlayStation 2 compatibility was slightly reduced" (https://en.wikipedia.org/wiki/PlayStation_3_models).

      Το μοντέλο που είχες εσύ και οι φίλοι σου ήταν ακριβώς το ίδιο με αυτό που έχω κι εγώ ακόμα και ήταν το μοναδικό από όσα κυκλοφόρησαν στην Ευρωπαϊκή αγορά που ήταν συμβατό με το Playstation 2...

      Αυτό που γράφεις για τις αλλαγές της Sony σε μοντέλα που φαινομενικά ήταν ίδια φυσικά και ισχύει, αλλά δεν έχω τα απαραίτητα στοιχεία ώστε να γράψω αναλυτικά επ' αυτού. Το σίγουρο είναι ότι κάθε νέο revision του motherboard σε οποιοδήποτε μοντέλο είχε ως αποτέλεσμα μειωμένο κόστος - πράγμα που δεν είναι κακό, αν δεν έκοβαν ταυτόχρονα και από τα χαρακτηριστικά του μηχανήματος!

      Διαγραφή
    2. Ωραίος :) Δεν την πρόσεξα αυτή την λεπτομέρεια... μάλιστα!

      Ναι ειναι πολύ δύσκολο, μακάρι να είχα κρατήσει φωτογραφικό υλικό... παλιότερα δεν ήταν τόσο εύκολο :(

      Διαγραφή

Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί μετά από έλεγχο του διαχειριστή του blog προς αποφυγή spam σχολίων. Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση.