Το Mini γίνεται ακόμα καλύτερο - το Classic το ίδιο!

Είναι γεγονός ότι δεν έχω γράψει λίγες φορές για το C64 Mini, και το ίδιο ακριβώς ισχύει και στην περίπτωση του Playstation Classic. Σε γενικές γραμμές, παρά την όποια ασυνέπεια από πλευράς μου του τελευταίου καιρού τα έχω καλύψει πιστεύω επαρκώς τα δύο αυτά nostalgia devices (πρέπει να το κατοχυρώσω αυτό κάποια στιγμή). Και τώρα, καθώς φτάσαμε στο τέλος της χρονιάς, οι δύο αυτές μικροσκοπικές συσκευές δείχνουν ελκυστικότερες από ποτέ!

Ξεκινώντας με το C64 Mini - το οποίο άλλωστε κυκλοφόρησε και νωρίτερα - με την έλευση του firmware 1.2.0 πριν από λίγες ημέρες τα πράγματα έγιναν ακόμη καλύτερα και κάποια ακόμη θεματάκια διορθώθηκαν, καθιστώντας το λιλιπούτειο αντίγραφο του Commodore 64 αγορά-λουκούμι. Οι κυριότερες από τις τελευταίες αλλαγές είναι οι παρακάτω:

- υποστήριξη περισσότερων USB joysticks. Ναι, αν και εσείς όπως και εγώ αλλά και ο κάθε νορμάλ άνθρωπος απλά απεχθάνεστε το τραγικό - a la Competion Pro - joystick που συνοδεύει το Mini, θα χαρείτε να μάθετε πως πλέον μπορείτε να χρησιμοποιήσετε σχεδόν οποιοδήποτε USB joystick ή joypad προκειμένου να απολαύσετε τα παιχνίδια σας όπως τους αξίζει. Καιρός ήταν!

- εύκολη υποστήριξη παιχνιδιών που χρησιμοποιούσαν το 1ο joystick port. Ναι, υπήρχαν τρόποι, αλλά με το νέο firmware το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να αλλάξετε τα filenames των αγαπημένων σας παιχνιδιών προσθέτοντας την κατάληξη "_J1". Για παράδειγμα στο H.E.R.O. το hero.d64 θα πρέπει να μετονομαστεί σε hero_J1.d64, στο Pitfall II το pitfall2.d64 θα πρέπει να αλλαχθεί σε pitfall2_J1.d64 και πάει λέγοντας. Παιχνιδάκι.

- το Galencia. Τι; Ναι, το Galencia. Χωρίς πολλά-πολλά λόγια. Ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της νέας χιλιετίας (διαβάστε σχετικά στο - υπέροχο - 19ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet) πλέον περιλαμβάνεται στο... οπλοστάσιο του C64 Mini. Ένα υπέροχο δώρο για τις γιορτές που αποτελεί τμήμα του νέου firmware!

Το καλύτερο όμως είναι άλλο: η τιμή. Το C64 Mini εμφανίστηκε στα ράφια των καταστημάτων με τιμή 80€, αλλά πλέον, πολύ πιο ώριμο και βελτιωμένο, τιμάται μονάχα 50€. Βρε, μήπως να το ξανασκεφτόσασταν;

Από την άλλη, έχουμε το Playstation Classic: δεν πέρασε ούτε μήνας από την κυκλοφορία του κλώνου του εμβληματικού original Playstation, και πλέον - όπως άλλωστε είχαμε προβλέψει - η κονσολίτσα έχει χακαριστεί ποικιλοτρόπως και ο καθένας μπορεί να την εμπλουτίσει με τα παιχνίδια που επιθυμεί. Τέλεια, έτσι;

Έτσι και ακόμα τελειότερα, καθώς η ριζική πτώση της τιμής του Classic είναι ικανή να πείσει ακόμη και τους πλέον αναποφάσιστους: με λιανική πλέον στα 60€ αντί των 100€ που κόστιζε πριν από 28 ημέρες το Playstation Classic αποτελεί bargain όπως και αν το δει κανείς!

Ανακεφαλαιώνοντας, τα C64 Mini και Playstation Classic με τις τιμές που κυκλοφόρησαν κόστιζαν αθροιστικά 180€. Και, όχι μόνο αυτό, αλλά κουβαλούσαν και μύρια όσα κουσούρια, τα περισσότερα αποτελέσματα βιαστικού σχεδιασμού του software που τα συνόδευε. Πλέον, το 90% αυτών των θεμάτων ανήκει στο παρελθόν, και τα δύο μηχανάκια μπορούν να τρέξουν ό,τι τραβάει η ψυχή του καθενός, συνοδεύονται από χειριστήρια και λειτουργούν τέλεια με τις σύγχρονες τηλεοράσεις και κοστίζουν, και τα 2 μαζί, 110€! Τι, ακόμα εδώ είσαστε; Δεν κάνετε καμιά βολτίτσα από κανένα Πλαίσιο ή Public; Είναι η τελευταία μέρα του χρόνου και σας αξίζει ένα δωράκι, δεν νομίζετε;

Καλή Χρονιά σε όλους. Θα τα ξαναπούμε το 2019!

Καλά Χριστούγεννα!

Χρόνια Πολλά και κυρίως Χρόνια Καλά σε όλους. Περάστε τις γιορτινές μέρες με τα αγαπημένα πρόσωπα και χαλαρώστε όσο μπορείτε, ξεχνώντας - έστω και για λίγο - τα προβλήματα και τη μιζέρια της καθημερινότητας. Καλά Χριστούγεννα!

Review: Rocket Smash ex για Commodore 64

Rocket Smash ex (Commodore 64) - John Lonningdal (Programming)/Saul Cross (Graphics & Music)

Το Rocket Smash ex είναι η πιο πρόσφατη προσθήκη στη στήλη, καθώς πρόκειται για παιχνίδι του 2015 και, όλως παραδόξως (μιας και οι άλλοι δύο τίτλοι που παρουσιάσαμε ήταν εξαιρετικοί), είναι το καλύτερο παιχνίδι από τα τρία. Πώς το καταφέρνει αυτό; Πολύ απλά: αντιγράφοντας σχεδόν στα πάντα το καλύτερο ίσως arcade παιχνίδι για τον 16Κ Sinclair Spectrum, το Jetpac! 

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, όμως: το 1983, η νεοσύστατη τότε Ultimate Play The Game, κυκλοφόρησε το παρθενικό της παιχνίδι για τον Sinclair ZX Spectrum, το Jetpac (περισσότερα για το Jetpac και για την Ultimate μπορείτε να διαβάσετε στο μεγάλο αφιέρωμα του 2ου τεύχους του Retro Planet). Το παιχνίδι έκανε απίστευτες - για τα δεδομένα της εποχής - πωλήσεις, και αποτέλεσε το έναυσμα για την πορεία των αδερφών Stamper προς τη δόξα, το χρήμα και την καταξίωση. Παρά την εμπορική του επιτυχία, και παρότι το port βρισκόταν στα σκαριά, το Jetpac δεν κυκλοφόρησε ποτέ για τον Commodore 64. Πέρασαν 32 ολόκληρα χρόνια μέχρι οι John Lonningdal και Saul Cross να διορθώσουν αυτή την ιστορική αδικία, κυκλοφορώντας το Rocket Smash ex, έναν κλώνο του Jetpac που καταφέρνει να είναι καλύτερος από τον ένδοξο προκάτοχό του!

Η υπόθεση του παιχνιδιού είναι απλή: σε κάθε πίστα προσπαθείτε να συναρμολογήσετε και να ανεφοδιάσετε τον πύραυλο που αποτελεί το όχημα διαφυγής σας. Δεκάδες εξωγήινα όντα (ή σκάφη, ή μπουρμπουλήθρες ή, οτιδήποτε τέλος πάντων!) προσπαθούν να σας καταστρέψουν, ερχόμενα σε επαφή με το sprite σας. Του κάκου όμως, για καλή μας (σας) τύχη, ο ήρωας έχει στην κατοχή του ένα πανίσχυρο laser, το οποίο καταστρέφει οτιδήποτε βρεθεί απέναντι στις ριπές του. Αν καταφέρετε να ανεφοδιάσετε πλήρως τον πύραυλό σας, μπαίνετε μέσα και προχωράτε στο επόμενο stage. Με την ολοκλήρωση τεσσάρων stages, προχωράμε στο επόμενο level. Αυτό ήταν! Εντάξει, παίρνετε και κάποια bonuses που σας δίνουν έξτρα πόντους, οξυγόνο κλπ ενώ κάθε μερικές χιλιάδες πόντους το παιχνίδι σας επιβραβεύει με ένα έξτρα "κανονάκι". Το Rocket Smash ex δεν διεκδικεί Oscar πολυπλοκότητας ή πρωτοτυπίας (αυτό έλειπε!), αλλά: διαθέτει πολύ καλά και πολύχρωμα γραφικά, μουσική και εφέ που του ταιριάζουν "γάντι", εξαιρετικό sprite collision, απίστευτη αμεσότητα στους χειρισμούς του παίκτη, αυξανόμενο βαθμό δυσκολίας και σπάνια εθιστικότητα.
 

Δεν χρειάζεται να γράψω κάτι περισσότερο: παίξτε το! Α, και κάτι τελευταίο: αν είστε "μερακλήδες", μπορείτε να το αποκτήσετε και σε cartridge. Not bad, not bad at all!

Βαθμολογία: 9,5/10

Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε στην στήλη 8/16bits Reviews του 7ου τεύχους του περιοδικού Retro Planet τον Μάρτιο του 2015. Επίσης, έχει ήδη γίνει εκτενής αναφορά στο Rocket Smash σε αυτό εδώ το κείμενο.

C=Bit '18 από τους Performers για τον Commodore 64

Δεύτερο demo στην ιστορία του group Performers και δεύτερο demo τους που καλύπτεται από τούτο εδώ το blog. Εκτός εάν έχω γράψει στο παρελθόν για τη μοναδική παραγωγή κάποιου άλλου ολιγογραφότατου group, νομίζω ότι μονάχα με τους Performers έχω αγγίξει (τι αγγίξει; Σφιχταγκαλιάσει, καλύτερα!) το 100%. Αλλά αντί να ευλογώ τα (λιγοστά) γένια μου, ας ασχοληθώ καλύτερα με το νέο demo του group, το C=Bit '18 που παρουσιάστηκε πριν από λίγες εβδομάδες στα πλαίσια του demoparty X και τρέχει σε Commodore 64...

Το C=Bit '18 λοιπόν είναι μια ιδιαίτερα αξιόλογη παραγωγή που όμως, κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν μπορεί να φτάσει την παρθενική δουλειά του group, το The Concert. Για να το θέσω με απόλυτη ακρίβεια, το πρώτο μισό του νέου demo είναι καταπληκτικό, με υπέροχα γραφικά μοντέρνας αισθητικής και ήχο που του δίνει πολλούς πόντους αντί να του αφαιρεί, όπως δυστυχώς συμβαίνει με την πλειονότητα των παραγωγών των τελευταίων χρόνων.

Όμως το C=Bit '18 έχει και συνέχεια μετά την αλλαγή πλευράς της δισκέτας, η οποία, τουλάχιστον με τα δικά μου "ιδιαίτερα" γούστα, δεν είναι εξίσου εμπνευσμένη και ποιοτική συγκριτικά με το πρώτο μισό. Όπως και να 'χει όμως η σούμα βγαίνει σίγουρα θετική, με αποτέλεσμα το C=Bit '18 να είναι ένα από τα καλύτερα demos της χρονιάς που ολοκληρώνεται σε λίγες μέρες (στο demoparty X κατέλαβε την 3η θέση πάντως).

Αν ενδιαφέρεστε να κατεβάσετε και να τρέξετε το C=Bit '18 ώστε να διαπιστώσετε και μόνοι σας αν και κατά πόσο αξίζει, πάρτε το από εδώ. Αλλιώς, απλά αράξτε και δείτε το video που ακολουθεί...

Crash τεύχος 100!

Ήταν κάποτε μια ωραία εποχή που τα τηλέφωνα ήταν αναλογικά με καντράν, στα μουσικά charts μεσουρανούσαν οι Duran Duran, ο Rocky κατατρόπωνε τον φαρμακωμένο Drago και μαζί του τον μύθο του υπαρκτού σοσιαλισμού, τα αυτοκίνητα ήθελαν τσοκ για να πάρουν μπρος τον χειμώνα και στην Αγγλία ο πλέον επιτυχημένος υπολογιστής είχε πληκτρολόγιο που θύμιζε στην αφή νεκρή σάρκα και ταυτόχρονα δεν είχε διακόπτη on/off (ναι, ακριβώς, κάτι σαν το Raspberry Pi ένα πράγμα). Την εποχή εκείνη λοιπόν, την αγνή, την ρομαντική, που όλα ήταν πιο απλά, πιο αργά και πιο απολαυστικά, κυκλοφορούσαν δεκάδες περιοδικά (έντυπα, σαν το Retro Planet καλή ώρα) που είχαν ως αντικείμενό τους τον ZX Spectrum της Sinclair (ναι, γι' αυτόν σαν έγραψα παραπάνω). Το πλέον επιτυχημένο εξ αυτών λεγόταν Crash και στα ντουζένια του είχε φτάσει να πουλάει 100.000 αντίτυπα μηνιαίως. Ναι, ένα περιοδικό αφιερωμένο στον ZX Spectrum και, πιο συγκεκριμένα, (σχεδόν αποκλειστικά) στα παιχνίδια του!

Το Crash ήταν ένα προϊόν της Newsfield Publications και "αδερφό" περιοδικό του Zzap 64, της έκδοσης που είχε ως αντικείμενο το αντίπαλο δέος του ZX Spectrum, τον Commodore 64 και τα παιχνίδια του. Τα δύο αυτά περιοδικά μεσουράνησαν περίπου από τα μέσα μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του '80, την εποχή δηλαδή που ζούσαν τις μέρες δόξας τους τα 8μπιτα μηχανήματα. Το Crash και το Zzap 64 έμειναν στην ιστορία για την πρωτοποριακή τους σχεδίαση, τα υπέροχα εξώφυλλα που ζωγράφιζε ο Oliver Frey, τους συντάκτες τους που - πάνω απ' όλα - ήταν δεινοί gamers, και πολλές ακόμα καινοτομίες που εισήγαγαν στον τεχνικό (;) τύπο της εποχής.

Φυσικά, ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει και τίποτα καλό δεν κρατάει για πάντα - "'cause nothing lasts forever, even cold November rain" που έλεγε κι ο μεγάλος ποιητής της νιότης μας και θλιβερός ξεφτίλας του σήμερα W. Axl Rose. Έτσι, μετά από 90 και 98 τεύχη αντίστοιχα τα Zzap 64 και Crash αποτέλεσαν παρελθόν, μπαίνοντας στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μαζί με τα 8μπιτα μηχανήματα...

Στα πλαίσια φυσικά της retro αναβίωσης, retro μόδας και retro νοσταλγίας δεν υπήρχε περίπτωση ένα τόσο ιστορικό έντυπο όπως το Crash να μην εμπλακεί. Έτσι, πριν από ένα χρόνο, ο Chris Wilkins μαζί με παλιούς συνεργάτες του περιοδικού κυκλοφόρησε μέσω καμπάνιας στο Kickstarter το ετήσιο, 99ο τεύχος του Crash. Η έκδοση ήταν καλογραμμένη, καλοστημένη και πολυτελής, με απόλυτο σεβασμό στο ύφος και την αισθητική του κλασικού περιοδικού των 80s και αγκαλιάστηκε με αγάπη από τους ανά τον κόσμο λάτρεις του ZX Spectrum. Έτσι, φέτος τον Σεπτέμβριο ο Chris ανακοίνωσε την έναρξη της καμπάνιας για το Crash Annual 2019, το επετειακό 100ο τεύχος του πολυαγαπημένου εντύπου. Όπως μάλλον καταλάβατε, ο γράφων υπήρξε ένας από τους backers της καμπάνιας αυτής - και σήμερα έφτασε η στιγμή να επιβραβευθεί γι' αυτό.

Το "ογκώδες πακέτο" που αναγραφόταν στο ειδοποιητήριο των Ε.Λ.Τ.Α. δεν ήταν και τόσο ογκώδες, καθώς μέσα περιείχε ένα (πραγματικά ποιοτικό) hardback περιοδικό 120 έγχρωμων σελίδων, ένα ημερολόγιο του 2019 με artwork του Oliver Frey και... τον χάρτη του Sabre Wulf! Ειδικά ο τελευταίος είναι υπερχρήσιμος - κρίμα που καθυστέρησε λιγάκι να φτάσει στα χέρια μου (34 χρόνια - να τ' αφήσω;) και αναγκάστηκα να τελειώσω το ιστορικό παιχνίδι της Ultimate Play The Game με το hack με τις 255 ζωές καθώς είχα να διαβάσω και τα μαθήματά μου για την 2α γυμνασίου!

Από το λίγο που πρόλαβα να δω μέχρι στιγμής το Crash Annual 2019 είναι πράγματι εξαιρετικό και θυμίζει ένα Crash της χρυσής εποχής τίγκα στα... στεροειδή! Ειδικά στο αισθητικό σκέλος η δουλειά που έχει γίνει είναι απίστευτη, καθώς δημιουργείται στον αναγνώστη η εντύπωση ότι το 100ο τεύχος φτιάχτηκε από τους ίδιους ανθρώπους που είχαν φτιάξει τα υπόλοιπα 98 (κάτι που εδώ που τα λέμε δεν απέχει και παρασάγγας από την αλήθεια).

Με συνολικό κόστος 24 λίρες Αγγλίας (μαζί με ταχυδρομικά) θεωρώ ότι ήταν μια καλή αγορά, που θα μου κάνει καλή και ζεστή συντροφιά τις μέρες των γιορτών. Merry Speccy Christmas!

Πλησιάζει...

Βρε λες τώρα που καθυστερήσαμε κάποιοι να σκέφτηκαν "αυτό ήταν, πάει"; Ξέρετε, αυτοί που χαμογέλασαν χαιρέκακα όταν έκλεισε το amigaplanet, οι ίδιοι που γυρίζουν επιδεικτικά την πλάτη στο Retro Planet και στα Amicamps, τέτοιοι τύποι. Υπάρχουν όμως τέτοια άτομα στην retro κοινότητα ή απλά είμαι βλαμμένος και τα βγάζω απ' το μυαλό μου όλα αυτά; 

Είναι προφανές ότι κάποια πράγματα δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Και να ήταν μονάχα η retro κοινότητα που είχε τα θέματά της, να πεις "δεν πάει στο διάολο, δεν ασχολούμαι". Δυστυχώς όμως έχουμε να κάνουμε με μια μικρογραφία της Ελληνικής κοινωνίας, οπότε αυτό που προέχει για όλους σχεδόν είναι απλά το να... ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Καθρέφτες απ' ότι φαίνεται δεν υπάρχουν σε επαρκή ποσότητα για να μπορεί ο καθείς να τσεκάρει τα μούτρα του και την καμπούρα του, οπότε η πλειοψηφία ασχολείται με τους άλλους. Η διάθεση για αυτοκριτική είναι απλά ανύπαρκτη, η μιζέρια, η κακεντρέχεια και η κουτοπονηρία χτυπάνε κόκκινα και κατά τα λοιπά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα...

Παρά το τοξικό περιβάλλον και τα δηλητηριασμένα μυαλά εκεί έξω κάποια μπουμπούκια εξακολουθούν να ανθίζουν σε πείσμα καιρών και ανθρώπων, και ένα από αυτά είναι χωρίς αμφιβολία και το Retro Planet. Ναι, το περιοδικό που προσπάθησε ακόμα κι ο εμπνευστής του να σκοτώσει (!) παραμένει στις επάλξεις όσο παραμένουμε και εμείς οι λιγοστοί, οι "πειραγμένοι" που βρισκόμαστε πίσω του και όσο εσείς συνεχίζετε να το στηρίζετε.

Όχι, το 22ο τεύχος του Retro Planet δεν κυκλοφόρησε ακόμα, αλλά το νερό έχει μπει στο αυλάκι και η ημερομηνία που θα το πάρουμε στα χέρια μας πλησιάζει. Το νέο τεύχος θα έρθει με Χριστουγεννιάτικο δώρο στους πιστούς φίλους του μια τρανή αύξηση των σελίδων και ποσότητα και ποιότητα ύλης που (εμείς τουλάχιστον που το γράφουμε θεωρούμε ότι) ξεπερνούν κάθε προηγούμενο. Και με ένα αφιέρωμα στο Quake που ο χαρακτηρισμός "επικό" απλά αποδεικνύεται ελάχιστος για να το περιγράψει (αφήστε που η συγκεκριμένη λέξη χρησιμοποιείται σε καθημερινή βάση για να χαρακτηρίσει αμέτρητες μετριότητες, οπότε... μακριά από μας!).

Πάρτε λοιπόν ως teaser το (μάλλον οριστικό) εξώφυλλο του νέου τεύχους και αναμείνατε στο... mailbox σας για τα χαρμόσυνα νέα!

Κάντε το Playstation Classic να βγάλει τα λεφτά του!

Καλά, είναι γνωστό σε όλους όσους έχουν έστω και μια ελάχιστη επαφή με την τεχνολογία πως "ό,τι κλειδώνει, ξεκλειδώνει". Πολλοί το είχαν πει και εγώ ο ίδιος το είχα γράψει πως ήταν αναμενόμενο σύντομα το Playstation Classic να χακαριστεί - βοήθησε σίγουρα σε αυτό και το γεγονός ότι το lineup των 20 προεγκατεστημένων τίτλων δεν έλεγε και πολλά πράγματα, οπότε ο καθένας θα έψαχνε να βρει τρόπο να παίξει ένα Crash Bandicoot, ένα Silent Hill ή ένα Gran Turismo...

Από την άλλη είναι και η απήχηση του original Playstation σε όλο τον πλανήτη στην εποχή της παντοκρατορίας του: τι Commodore 64, τι Super Nintendo, τι Atari 2600 και οτιδήποτε άλλο έχει κυκλοφορήσει σε "mini", "classic" ή "flashback" μινιατούρα: την παρθενική παιχνιδομηχανή της Sony την είχαν ΟΛΟΙ! Κατ' επέκταση λοιπόν το ενδιαφέρον για το Playstation Classic ήταν επόμενο να είναι τεράστιο παγκοσμίως.

Βάλτε τα λοιπόν κάτω: ένα προϊόν με το οποίο ασχολήθηκαν άπαντες λίγο ή πολύ, ένα lineup παιχνιδιών που... έχριζε προσθηκών (για να το θέσουμε κομψά) και μία mini κονσόλα προστατευμένη ελάχιστα από τις εξωτερικές παρεμβάσεις - γιατί απλά έτσι επέλεξε να την κυκλοφορήσει η Sony. Το αποτέλεσμα ήταν μέσα σε 4 μέρες να κυκλοφορήσουν τα πρώτα videos που έδειχναν παιχνίδια εκτός των προεγκατεστημένων να τρέχουν στο Classic και τώρα, που έχουν περάσει 8 ολόκληρες ημέρες από την κυκλοφορία του, να υπάρχουν εύκολα πραγματοποιήσιμοι και αναλυτικότατοι οδηγοί για το hacking της μικροσκοπικής κονσόλας!

Ένας τέτοιος οδηγός - αλλά και ταυτόχρονα ενδιαφέρον video - ακολουθεί στη συνέχεια. Ο Lantus, περισσότερο γνωστός ως "Modern Vintage Gamer", μας προσφέρει ένα ακόμα απολαυστικό βιντεάκι, το οποίο, συν τοις άλλοις, θα μας καθοδηγήσει βήμα-βήμα στην μετατροπή του Playstation Classic σε αυτό που όλοι θα θέλαμε να είναι από την πρώτη στιγμή!

Βρε, λες τελικά τα 100€ που κοστίζει το Classic να μην φαίνονται πλέον και τόσο πολλά;

Ένα ονειρεμένο μαγαζί!

Λοιπόν, δεν ξέρω αν και κατά πόσο είστε σαν κι εμένα - νομίζω κάποιοι είναι στην ίδια φάση, κάποιοι σε πιο χαλαρή και κάποιοι άλλοι σε ακόμα χειρότερη. Τι εννοώ με αυτό; Αναφέρομαι στο με πόσα μηχανήματα ασχολείται ο καθένας - προσέξτε, όχι πόσα έχει στοιβαγμένα σε ντουλάπια, πατάρια, ντιβανοκασέλες κλπ σε άγνωστη λειτουργική κατάσταση αυτοχαρακτηριζόμενος ως "συλλέκτης", αλλά πόσα έχει λειτουργικά και τα χρησιμοποιεί, μαζί με τα περιφερειακά τους, τα ανταλλακτικά τους, τα βιβλία τους, τα παιχνίδια τους, τα περιοδικά τους και ό,τι άλλο μπορεί να σχετίζεται με τον κάθε υπολογιστή.

Οποιοσδήποτε λοιπόν ασχολείται ενεργά με το hobby θα έχει διαπιστώσει ότι χρειάζεται χώρος. Πολύς χώρος αλλά και πάρα πολλή οργάνωση γιατί το κάθε μηχάνημα έχει τη δικιά του προίκα, τα δικά του περιφερειακά, τα δικά του καλώδια και πάει λέγοντας. Σκεφτείτε σε όλα τα παραπάνω να έχετε να ασχοληθείτε και με υποστήριξη PCs πόσα ακόμα πράγματα θα πρέπει να έχετε στην άκρη στοιβαγμένα που μπορεί να σας χρειαστούν ανά πάσα στιγμή: μνήμες, δίσκους, τροφοδοτικά, οπτικά  μέσα, κάρτες γραφικών, ήχου και δικτύου, οθόνες και καλώδια to name a few. Και πιάνω τον εαυτό μου λοιπόν να αναρωτιέται, ώρες-ώρες: "δεν θα ήταν καλά να μην κρατούσα τίποτα από τα παραπάνω, αλλά να μπορούσα να τα βρω όποια στιγμή θα τα ήθελα σε λογικές τιμές;".

Σκεφτείτε το λίγο: γιατί να έχω π.χ. στην άκρη κάρτες ήχου PCI, USB, στερεοφωνικές και πολυκάναλες, άλλες με είσοδο για joystick και άλλες χωρίς; Γιατί να συλλέγω DIMMάκια μνήμης για σταθερά και για laptops από DDR μέχρι DDR4 με διάφορες χωρητικότητες και ταχύτητες; Γιατί είχα μέχρι πρότεινος μια ντάνα με οπτικά μέσα για laptops που ήταν όλα (μα όλα) διαφορετικά μεταξύ τους στις λεπτομέρειες ώστε να έχω καλές πιθανότητες όταν θα μου παραστεί η ανάγκη να έχω ανταλλακτικό;

Και, αντίστοιχα, πάμε και στους παλιούς υπολογιστές; Πόσα εφεδρικά disk drives για Amiga, Commodore 64 ή δεν ξέρω κι εγώ ποιο ακόμα άλλο μηχάνημα θα πρέπει να μου πιάνουν χώρο στα ράφια και στα ντουλάπια μου; Πόσα διαφορετικά joysticks, ποντίκια και συσκευές αποθήκευσης θα πρέπει να έχω εύκαιρα ώστα να μην τα πληρώσω χρυσά στους retro καλοθελητές αν τυχόν τα χρειαστώ; Πόσο χρήσιμο - λεώ και πάλι μέσα μου - θα ήταν ένα μαγαζί που να τα είχε ΟΛΑ ΑΥΤΑ, όλα διαθέσιμα, όλα ετοιμοπαράδοτα ανά πάσα στιγμή;

Ε, λοιπόν, είτε το πιστεύετε είτε όχι, το μαγαζί αυτό υπάρχει! Όχι φυσικά στην Ελλάδα που ένα ELX είχαμε όλο κι όλο (καταπληκτικό μαγαζί, btw) κι αυτό το κατέστρεψε η κακιά η ώρα και τα φρικιά των Εξαρχείων, όχι: μιλάμε πάντα για την land of the free και home of the brave, το Αμέρικα. Εκεί, ο γνωστός Youtuber Metal Jesus ανακάλυψε ένα... υπόστεγο για αεροπλάνα (ή, τουλάχιστον, κάτι αντίστοιχο σε μέγεθος) στο Seattle κυριολεκτικά γεμάτο με οτιδήποτε τεχνολογικό καλούδι των τελευταίων 40 και βάλε χρόνων μπορεί να ποθήσει η ψυχή σας!

Αν και τα PCs έχουν (δικαίως) τη μερίδα του λέοντος, αν κάτσετε και δείτε ολόκληρο το video που ακολουθεί θα διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι ότι υπάρχει πολύ, καλό και ποικίλο retro stuff για κάθε γούστο και κάθε ανάγκη. Βασικά, δείτε και κλάψτε και αναρωτηθείτε, όπως και εγώ, πόσο παραπάνω ελεύθερο χώρο θα είχατε αν δεν αναγκαζόσασταν να... stockάρετε όπως και εγώ δεκάδες ή και εκατοντάδες κιλά τεχνολογικής σαβούρας "μπας και χρειαστεί".

Πάω να ξεσπάσω σε λυγμούς πάνω από την κούτα μου με τα 40πινα IDE καλώδια. Ή, μήπως καλύτερα πάνω από αυτήν με τα παράλληλα; Έχω και τα null modem, αυτά που τα πας; Ααααααχ...

r0x Zero: στο μηδέν ο ST. Ξανά!

4 χρόνια πίσω, Δεκέμβριος του 2014 και γράφω στο Retro Planet το πρώτο μου review για σύγχρονο παιχνίδι για 16μπιτο υπολογιστή: είναι το r0x για τον Atari STE, ένα πολύ απλό αλλά διασκεδαστικό παιχνιδάκι το οποίο, εντελώς αδικαιολόγητα στα μάτια και τα αυτιά του γράφοντος "απαιτεί" κάτι παραπάνω από τον απλό, κλασικό ST με τα 512ΚΒ μνήμης RAM για να τρέξει. Αν κάποιος ενδιαφέρεται, το review αυτό αναδημοσιεύτηκε αργότερα εδώ.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα από εξαίρεση έγινε κανόνας: ο Atari ST μπορεί στην πραγματικότητα να κυριάρχησε στην αγορά των 16bit home computers μεταξύ 1985-1988, μέχρι δηλαδή να πάρει τα ηνία οριστικά και αμετάκλητα η Amiga, μπορεί να πούλησε εκατομμύρια κομμάτια και μπορεί να γνώρισε διάδοχη κατάσταση στον - too little too late - STE που δεν συγκίνησε και πολύ κόσμο, αλλά οι demosceners δεκάρα δεν δίνουν για όλα αυτά. Λειτουργώντας εδώ και καμιά πενταετία περίπου σαν να μην υπήρξαν ποτέ οι ST/STF/STM/STFM, οι κατά τα άλλα συμπαθέστατοι ερασιτέχνες προγραμματιστές που απαρτίζουν την demoscene παράγουν υλικό σχεδόν αποκλειστικά για τους υπολογιστές της σειράς STE. Και, το έχω πει και γράψει επανειλημμένως: ό,τι καινούριο κυκλοφορεί είτε σε hardware είτε σε software για καλό είναι, αυτό είναι προφανές. Αλλά αυτή η συνεχιζόμενη τάση υποστήριξης ενός μηχανήματος που δεν λέει σχεδόν τίποτα σε κανέναν - γιατί, πείτε μου, ποιον άγγιξε ο STE, δηλαδή; - αντί για τον πρόγονό του που έγραψε ιστορία ε, προσωπικά με ξενίζει. Και πολύ μάλιστα...

Από τη στιγμή πάντως που οι άνθρωποι που έφτιαξαν το r0x το 2009 αποφάσισαν να χαρίσουν το (πολύ πιο απαιτητικό) r0x Zero στην retro community ήταν ηλίου φαεινότερο το ποια πλατφόρμα θα επέλεγαν, έτσι; R0x Zero λοιπόν, κυρίες και κύριοι, ένα top-down vertical shoot 'em up για τον Atari STE με (τουλάχιστον) 1ΜΒ μνήμης.

Το πρώτο προφανές συμπέρασμα από την κυκλοφορία του r0x Zero στα πλαίσια της Silly Venture 2018 είναι ότι ο original Atari ST μένει και πάλι στο μηδέν, για χάρη του STE. Το δεύτερο, και ίσως και σημαντικότερο, είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις που το ίδιο το παιχνίδι δικαιολογεί τις απαιτήσεις του για ανώτερο hardware. Χωρίς πλάκα, τουλάχιστον στον οπτικό τομέα το r0x Zero δείχνει όχι απλά εντυπωσιακό, αλλά ίσως το καλύτερο vertical shooter που εμφανίστηκε ποτέ σε υπολογιστή της σειράς ST/STE (γιατί για τον Falcon υπάρχουν και καλύτερα).

Δεν μπήκα στον κόπο να τρέξω το r0x Zero σε emulator: τον Atari STE τον έχω αποχωριστεί εδώ και καιρό και στο real thing (τον 1040STF) θα δοκιμάσω ευχαρίστως ό,τι κι αν κυκλοφορήσει που να τον υποστηρίζει. Μιας όμως και το r0x Zero είναι φτιαγμένο για STE περιορίστηκα στο να παρακολουθήσω το video που σας παραθέτω στο τέλος (και μερικά ακόμη). Με αυτά ως μόνα αποδεικτικά στοιχεία των πεπραγμένων του r0x Zero μπορεί κανείς να πει ότι έχουμε να κάνουμε με ένα Goldrunner on steroids που δείχνει ολίγον τι σαν... Battle Squadron (η μία ιεροσυλία μετά την άλλη, το ξέρω)!

Όπως έγραψα και παραπάνω, αισθητικά το παιχνίδι είναι απίστευτο/εντυπωσιακό/απερίγραπτο. Σαν gameplay δεν φαίνεται να θέτει νέα standards, αλλά, από την άλλη, και μέτριο απλά να είναι δεν θα μας χαλάσει, έτσι δεν είναι; Για Atari μιλάμε, η πλατφόρμα ένα (ΟΚ, δύο) Wings of Death έχει, ούτε Hybris, ούτε Battle Squadron, ούτε Disposable Hero αλλά ούτε και Banshee, οπότε...

Εν κατακλείδι, δύο πράγματα: πρώτον, ειλικρινά εύχομαι να πάψει πια αυτή η τάση για παραγωγές σχεδόν αποκλειστικά στον STE. Ο ένας και πραγματικός Atari ST όλοι ξέρουμε ποιος ήταν και, let's face it, ένα παιχνίδι ή demo μπορεί να φτιαχτεί για να τρέχει στον ST αλλά και στον STE. Το αντίστροφο δεν γίνεται, οπότε, ας μην μένει στην απέξω το 95% για να ικανοποιηθεί το 5% (ΟΚ, και για να έχουμε και πιο εντυπωσιακά αποτελέσματα). Και, δεύτερον, το r0x Zero δείχνει, για homebrew shooter, απλά απίστευτο, μία κυκλοφορία από αυτές που πολύ σπάνια χαίρεται κάποια retro πλατφόρμα. Συνεπώς, αν διαθέτετε Atari STE τιμήστε το πάραυτα, κατεβάζοντάς το από εδώ και τρέχοντάς το.

Playstation Classic: έγινε η αρχή!

Ω ναι, το είχαμε προβλέψει, έτσι δεν είναι;

Σήμερα συμπληρώνονται 4 μέρες από την στιγμή που κυκλοφόρησε επίσημα το Playstation Classic. Ήδη, από την πρώτη μέρα έγινε γνωστό ότι αν συνδέσουμε σε κάποιο από τα USB ports της μικροσκοπικής κονσόλας ένα Logitech ή Corsair πληκτρολόγιο και πατήσουμε το πλήκτρο ESCape, μας δίνεται πρόσβαση σε ένα menu με ρυθμίσεις του εξομοιωτή όπως scanlines, frameskip κλπ. Καθόλου άσχημα, καθώς η Sony υποστήριζε ότι η δυνατότητα για scanlines δεν υπήρχε!

Fast forward 4 μέρες μετά λοιπόν, και, όπως μπορείτε να δείτε στο video που ακολουθεί, ένας hacker από την Άπω Ανατολή κατάφερε ήδη να κάνει το Playstation Classic να τρέξει ένα παιχνίδι δικής του επιλογής!

Φυσικά, είναι αυτονόητο ότι η Sony θα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της προκειμένου να "κλειδώσει" την κονσόλα, αλλά σκεφτείτε το λογικά: η απαραίτητη επεξεργαστική ισχύς υπάρχει, ο εξομοιωτής υπάρχει, και USB ports υπάρχουν. Ε, τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια, για πείτε μου εσείς;

Μέχρι να γίνει η όλη διαδικασία περισσότερη εύκολη, αυτόματη και ευρείας κατανάλωσης αρκεστείτε στο βιντεάκι. Θα είμαστε άλλωστε in touch για ό,τι νεότερο!

Το Chaos Engine γίνεται 3D. Ή, περίπου...

Χωρίς να επιθυμώ να διακινδυνεύσω οτιδήποτε μπορεί να έχει την οποιαδήποτε αξία για μένα (χρηματική, χρηστική, συναισθηματική) παρόλα αυτά θα έβαζα άνετα στοίχημα ότι όλοι εσείς εκεί έξω θυμάστε το Chaos Engine, το κλασικό shooter των θρυλικών Bitmap Brothers που άπαντες λατρέψαμε στον Atari ST. Τι, νιώθω μια παγωμάρα; Αναρωτιέστε τι έγινε; Προσπαθείτε να κατανοήσετε τι διαβάσατε μόλις τώρα; Χα-χα-χα, σας τσάκωσα!

Εντάξει, είναι προφανής η (αξιόλογη) προσπάθεια για trolling που μόλις προηγήθηκε: κι αυτό διότι, ναι μεν το Chaos Engine κυκλοφόρησε - και ήταν και πάρα πολύ καλό, μάλιστα - στον Atari ST, αλλά, όταν αναφερόμαστε σε video game του 1993 είναι προφανές ότι η συντριπτική πλειοψηφία θα το γνωρίζει μέσω της έκδοσής του για Commodore Amiga κι όχι αυτής για τον συμπαθή και value for money 16μπιτο εκπρόσωπο της πάλαι ποτέ κραταιάς Αμερικάνικης εταιρίας...

Τέλος πάντων, όπως και να 'χει, είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο το Chaos Engine είναι λίγο ή πολύ γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ του Retro Computing. Γι αυτό και ίσως τελικά να έπρεπε να μην μας κάνει τόση εντύπωση η μεταφορά του παιχνιδιού στις 3 διαστάσεις!

Ναι, καλά διαβάσατε φίλοι και φίλες: ο Cherno, ένα μέλος του forum ZDoom εσχάτως προσέθεσε στον εμβληματικό τίτλο του παρελθόντος μία ακόμα (3η) διάσταση, μετατρέποντάς το σε - τι άλλο; - first person shooter!

Παραδόξως το παιχνίδι όχι μόνο δεν έχασε από τη μεταφορά, αλλά θα μπορούσαμε να πούμε ότι μοιάζει σα να ζει μια δεύτερη νιότη - ακόμα κι αν η 3D έκδοση είναι κάτι παραπάνω από ημιτελής. Βλέπετε, έχουν μεταφερθεί μονάχα τα 2 πρώτα επίπεδα του πρώτου κόσμου και οι 3 από τους 6 μισθοφόρους γεγονός που δεν επιτρέπει σε όποιον θα το επιθυμούσε να ζήσει την ολοκληρωμένη εμπειρία του Chaos Engine σε 3 διαστάσεις, αλλά και που σίγουρα δίνει μια καλή ιδέα του τι θα μπορούσε να γίνει εάν ο Cherno αποφάσιζε να βάλει κάτω το κεφάλι και να μετατρέψει ολόκληρο το δημιούργημα των Bitmap Brothers σε 3D...

Αν θέλετε να ζήσετε και εσείς οι ίδιοι την εμπειρία του Chaos Engine 3D κατεβάστε αυτό εδώ, και ακολουθείστε τις οδηγίες του video του Amiga Bill:

(Πηγή: Vintage is the New Old)

Λύση-αρμολόγηση Playstation Classic!

Όπως σας έγραψα και στην χθεσινοβραδυνή ανάρτηση, απέμεναν ελάχιστες ώρες μέχρι την επίσημη κυκλοφορία του PlayStation Classic από την Sony. Πλέον, η έλευση του mini PlayStation είναι γεγονός, 24 ακριβώς χρόνια μετά την κυκλοφορία της παιχνιδομηχανής που έβαλε για τα καλά το 3D gaming στις ζωές μας αλλά και τις βάσεις για μια βιομηχανία δισεκατομμυρίων, η οποία ανθεί μέχρι και σήμερα.

Αν θέλετε να αποχωριστείτε 99,99€ που βαραίνουν το πορτοφόλι σας, μια βολτίτσα σε γνωστές αλυσίδες πολυκαταστημάτων (δείτε εδώ και εδώ) θα σας βοηθήσει σε αυτό, με αντάλλαγμα φυσικά ένα PlayStation Classic με 2 joypads και 20 gaming τίτλους, αρκετοί εκ των οποίων προφανώς και ξενίζουν με την επιλογή τους.

Όπως σας έγραφα και χθες λοιπόν, ήταν αναμενόμενο σήμερα να έχουμε και το πρώτο video με disassembly/teardown της νέας κονσόλας, πράγμα που, φυσικά, ήδη συνέβη!

Ένας... ολόφρεσκος youtuber, o Graham Tinkers (λάτρης του Commodore 64, παρακαλώ) με ένα κανάλι που βαστά... 3 ολόκληρες ημέρες (!) είναι ο πρώτος που μας χαρίζει βιντεάκι ξεκοιλιάσματος του PlayStation Classic, οπότε και οφείλουμε να τον ευχαριστήσουμε και να του ευχηθούμε ολόψυχα πολλές χιλιάδες views!

Επίσης, έγιναν γνωστά ήδη και τα ακριβή τεχνικά χαρακτηριστικά της μικροσκοπικής κονσόλας. Δώστε βάση, λοιπόν:

Επεξεργαστής: MediaTek 8167a Quad A35 system on a chip με 4 πυρήνες χρονισμένους στα 1,3GHz.

Eπεξεργαστής γραφικών: Power VR GE8300.

Μνήμη: 16 GB ECC flash storage και 1 GB DDR3 RAM.

Διαβάζοντας τα παραπάνω χαρακτηριστικά, κατανοούμε 2 απλά αλλά πολύ σημαντικά πραγματάκια: το πρώτο είναι ότι, φυσικά, το PlayStation Classic εξομοιώνει το original PlayStation και το δεύτερο (και σημαντικότερο) ότι διαθέτει την απαραίτητη επεξεργαστική ισχύ (και γραφικά και μνήμη) ώστε να εξομοιώσει ΚΑΙ το PlayStation 2! Ναι, είναι γεγονός, και να θυμάστε ότι πρώτα εδώ το διαβάσατε αυτό!

Αναμένοντας τα πραγματικά σημαντικά νέα (τη μέρα και τον τρόπο δηλαδή που θα μπορέσουμε να παίξουμε Gran Turismo - και όχι μόνο - στο PlayStation Classic) σας αφήνω με το video του Graham:

Unboxing the Playstation Classic

Σε λίγες ώρες από τώρα θα ξημερώσει η 3η Δεκέμβρη του 2018. Μια Δευτέρα όχι ακριβώς σαν όλες τις άλλες, αφού θα είναι η μέρα που θα σηματοδοτήσει την επίσημη κυκλοφορία της mini κονσόλας που αποτελεί φόρο τιμής στο Sony PlayStation (ένα ήταν το PlayStation, μη ρωτάτε "ποιο;" εσείς εκεί πίσω), του PlayStation Classic δηλαδή.

Ήδη έγουν γραφτεί πάρα πολλά για το PlayStation Classic και έχουν γυριστεί ακόμα περισσότερα σε videos. Τι να λέμε τώρα, μέχρι κι εγώ έχω αναφερθεί ουκ ολίγες φορές, ποιον κοροϊδεύουμε; Καθώς λοιπόν απομένουν ελάχιστες ώρες μέχρι να μπορέσετε κι εσείς να εναποθέσετε το ζεστό σας κατοσταρικάκι στην μεγάλη τσέπη της Sony (δεν θα είναι και η πρώτη φορά, άλλωστε) και να αρπάξετε ένα PlayStation Classic από το ράφι του πλησιέστερου πολυκαταστήματος, κυκλοφόρησε και το πρώτο unboxing video για τη μικροσκοπική κονσόλα και είναι, απλά, υπέροχο.

Πραγματικά, από τα εκατομμύρια unboxing videos που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα, το συγκεκριμένο είναι ό,τι καλύτερο έχω δει προσωπικά, καθώς η προσοχή στη λεπτομέρεια, οπτική αλλά και ακουστική (!), φτάνουν στο επίπεδο του απόλυτου φετιχισμού (ακούστε πώς κάνει το χειριστήριο μέσα στο πλαστικό του και θα καταλάβετε κι εσείς τι ακριβώς εννοώ).

Πέρα από το unboxing, ο άνθρωπος (ή, οι άνθρωποι) του TheRelaxingEnd μας παρουσιάζει και αρκετά αποσπάσματα από τα menus του PlayStation Classic αλλά και από τα παιχνίδια που αξιώθηκε η Sony να συμπεριλάβει μαζί με την κονσόλα. Όσο θα απολαμβάνετε το video εδώ θα είστε και εδώ θα είμαι περιμένοντας δύο πράγματα: το πρώτο disassembly video (λογικά αύριο) αλλά και την πρώτη επιτυχή προσπάθεια για εκτέλεση δικών μας ISOs που, κάτι μου λέει, ότι δεν θα αργήσει να έρθει. Till then...

The Spectrum Show - επεισόδιο 79

Επιστρέφοντας στην Αθήνα το απόγευμα της Κυριακής, πέραν της αισθητικής κακογουστιάς, της ηχορύπανσης και της κακοσμίας της πανέμορφης πρωτεύουσας (πρέπει ειλικρινά να πρόκειται για μία από τις ασχημότερες μεγαλουπόλεις του "πολιτισμένου" κόσμου - ειδικά τη μέρα) βρήκα να με περιμένει και ένα νέο επεισόδιο της δημοφιλούς σειράς του Paul Jenkinson, του The Spectrum Show.

Πριν σας πω για το 79ο επεισόδιο του TSS (ναι, έχει ήδη φτάσει μέχρι εκεί ο άτιμος!), οφείλω να μοιραστώ μαζί σας τη σκέψη που έκανα παρακολουθώντας το: σκεφτείτε, ο κάθε δημοφιλής 8μπιτος (ή, γιατί όχι, και 16μπιτος) υπολογιστής να είχε από έναν τέτοιο αφοσιωμένο, ταλαντούχο και παραγωγικό οπαδό όπως ο Paul και να κυκλοφορούσαν κάθε τόσο και λιγάκι αντίστοιχες σειρές με το The Spectrum Show με αντικείμενο τον Commodore 64, τον VIC-20, τον Acorn Electron κ.ο.κ. Πόσο τέλειο θα ήταν αυτό, πείτε μου;

Ευτυχώς ή δυστυχώς ο Paul είναι ένας και μοναδικός και το μηχάνημα της καρδιάς του είναι ο ZX Spectrum. Ας αδράξουμε κι εμείς λοιπόν την ευκαιρία και ας χαρούμε απολαμβάνοντας το The Spectrum Show (και το περιοδικό του), τα παιχνίδια του Paul, τα μαθήματα που έχει φτιάξει και οτιδήποτε άλλο μας έχει προσφέρει μέχρι τώρα ή θα μας χαρίσει στο μέλλον ο πολυτάλαντος Speccy lover. Paul, εμείς απλά σε ευχαριστούμε!

Θα ολοκληρώσω με μία σύντομη περίληψη των όσων μπορείτε να παρακολουθήσετε στο προτελευταίο επεισόδιο του 80υ κύκλου του TSS. Αρχικά, έχουμε τα νέα από τον Απρίλιο του 1989 (τι, όχι αρκετά φρέσκα για την αφεντιά σας;), στη συνέχεια ένα πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα για το "πολυαγαπημένο" μας color clash που δίνει τη δική του χαρακτηριστική ταυτότητα σε κάθε screenshot του ZX Spectrum από το 1982 μέχρι και σήμερα, στη συνέχεια παρουσιάσεις παιχνιδιών (παλαιών και νέων), ένα θέμα για τα arcade conversions σε συνδυασμό με μια "επίσκεψη" του Paul και του Geoff στην Blackpool Expo και τέλος την παρουσίαση ενός περιοδικού που αποδείχθηκε αναπάντεχα αξιόλογο. Ε, αν δεν σας φτάνουν όλα αυτά τι να πω...

Sony Playstation Classic review

Στην αρχή όλοι αναφωνήσαμε "γιαξ! Ένα ακόμα mini/classic!". Στη συνέχεια το αναλύσαμε λίγο περισσότερο και σκεφτήκαμε "γιατί όχι; Όλη η μαγεία του original Playstation στο τσεπάκι μας". Μετά, άρχισαν να κυκλοφορούν κάτι φήμες για τον emulator που τρέχει το Playstation Classic αλλά, το κυριότερο, μάθαμε το lineup των 20 παιχνιδιών που, ας μην γελιόμαστε, κάθε άλλο παρά μας ενθουσίασε.

Μέχρι τώρα κόσμος και κοσμάκης έφτιαξε videos στο Youtube αναφορικά με το θέμα. Από γνωστούς Youtubers μέχρι bozos που δεν τους βλέπει ούτε η κοπέλα τους (γιατί δεν έχουν). Και όλοι σχεδόν κατέληγαν σε βαρύγδουπα συμπεράσματα του στυλ "φλόμπα", "εγώ κυρία Sony αποφάσισα να ακυρώσω την προπαραγγελία μου" και άλλα τέτοια γραφικά. Κοινό όλων των παραπάνω βίντεο: κανένας (μα κανένας!) από όλους αυτούς τους Youtubers δεν είχε πιάσει στα χέρια του το Playstation Classic! Καλό, ε;

Ευτυχώς, μια πιο σοβαρή πηγή, το CNET, πριν από μερικές μέρες μας προσέφερε μια ξενάγηση-δοκιμή του Playstation Classic χρησιμοποιώντας, είτε το πιστεύετε είτε όχι, ένα πραγματικό PS Classic! Πραγματικά, σε πλήρη αντίθεση με όλους τους... φωστήρες που προανέφερα, το CNET έστειλε τον απεσταλμένο του και τον cameraman του στην Sony για μια παρουσίαση της μικροσκοπικής κονσόλας που θα μπορεί ο καθένας από μας να αγοράσει έναντι 99€ από την 3η Δεκεμβρίου. Ποια είναι τα συμπεράσματα;

Μία φράση και μόνο, από το τέλος του βίντεο: "what you see is pretty much what you get". Αυτό. Αλλά για δείτε και μόνοι σας - σε ελάχιστη ώρα νομίζω ότι θα λυθούν όλες οι απορίες σας:

Μετά και απ' αυτό συνεχίζω να εμμένω στην αρχική μου θέση: ας λέει ο οποιοσδήποτε ό,τι θέλει και ό,τι του έρθει στο κεφάλι. Ας γράφουν reviews, ας ανεβάζουν βίντεο, ας postάρουν σε fora, ας γράφουν στο Facebook και σε οποιαδήποτε άλλη social κοτσάνα: ΑΝ βρεθεί τρόπος να τρέχουμε τα παιχνίδια της επιλογής μας, το Playstation Classic θα είναι μια καταπληκτική αγορά για οποιονδήποτε έζησε την gaming επανάσταση που έφερε στα 90s το original Playstation. Αν δεν βρεθεί τέτοιος τρόπος και είμαστε αναγκασμένοι να τη βγάλουμε με τα 20 προεγκατεστημένα παιχνίδια, τότε, μάλλον, δεν. Δεν θα αξίζει. Τόσο απλά...

ZX Spectrum Next: σε ποιο σημείο βρίσκεται το όλο project;

Μετά το τελευταίο email του Henrique Olifiers αναφορικά με το status του project του ZX Spectrum Next ομολογώ ότι για πρώτη ίσως φορά συνειδητοποίησα πραγματικά το πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που υποτίθεται ότι όλοι εμείς οι backers της καμπάνιας στο Kickstarter θα παραλαμβάναμε τα μηχανήματά μας. Έχουμε λοιπόν αυτή τη στιγμή καθυστέρηση που - έστω και οριακά - υπερβαίνει τους 10 μήνες και, όπως πάνε τα πράγματα, σίγουρα θα τον κλείσουμε τον χρόνο. Και εδώ είναι που ξεκινούν τα προβλήματα...

Βλέπετε, έχω συνηθίσει την ερώτηση "ρε φίλε, πότε πια θα μας έρθουνε οι Next;" από διάφορους γνωστούς και φίλους, backers του project. Η απάντησή μου από την πρώτη στιγμή ήταν "άσε, ας καθυστερήσει καλύτερα λίγο καιρό ακόμα, γιατί τώρα δεν έχω χρόνο για να ασχοληθώ". Και έλεγα 100% αλήθεια: θεωρούσα ότι θα ήταν ιδανικό να παραλάβω το μηχάνημά μου κάποια εποχή που θα είχα χρόνο για σκότωμα (το ποια θα ήταν αυτή η εποχή ακόμα δεν μπορώ να το φανταστώ: όταν... συνταξιοδοτηθώ, άραγε;), έτσι ώστε να μπορούσα να κάνω ένα ωραίο unboxing βιντεάκι, να περιεργαστώ τον Next, να δοκιμάσω listings από το manual όπως τις παλιές, καλές ημέρες εκεί στα 80s και, τέλος, να κάτσω να γράψω ένα προσεγμένο και αναλυτικό review για το Retro Planet. Ενώ όμως εγώ είχα αυτά στο μυαλό μου, οι υπόλοιποι 3.000 backers της καμπάνιας απλά ζητούσαν τα μηχανάκια που τους είχαν υποσχεθεί. Κι έτσι λοιπόν, σιγά-σιγά η γκρίνια έφτασε στον Henrique Olifiers που έτσι κι αλλιώς ήταν εξ αρχής το γνωστό, δημόσιο πρόσωπο πίσω από το project.

Ο Henrique λοιπόν θεώρησε - και σοφά κατά την ταπεινή μου άποψη - ότι θα ήταν καλό να ενημερώσει άπαντες για το συμβαίνει και το πού βρισκόμαστε. Πρωτού αναφερθούμε στις καθυστερήσεις και στο πού ακριβώς οφείλονται αυτές, σας παραθέτω τη λίστα όπως ακριβώς μας την έστειλε ο Henrique (ήτοι, αμετάφραστη):

Hardware design

• Testing proto board v0 (DONE)
• Production board v1 (DONE)
• Final board v2 & v2A (DONE)
• Board update v2B (DONE)
• Testing proto Daughterboard v0 (DONE)
• Production Daughterboard v1 (DONE)
• Final Daughterboard v2 (DONE)

Software design

• Firmware v0 (DONE)
• Firmware v1 (DONE)
• Anti-brick (DONE)
• NextOS v1 (DONE)
• First Time Install software (DONE)

Manual

• Manual design v0 (DONE)
• Manual design v1 (DONE)
• Manual revision v1,001+ (DONE)
• Final manual (DONE - but still updating!)
• Manual cover art (DONE)

Plastics

• Case design v0 (DONE)
• Case design v1 (DONE)
• Case CADs (DONE)
• Case molds (DONE)
• Case test injection T1 (DONE)
• Case T1 adjustments (DONE)
• Case test injection T2 (DONE)
• Case T2 adjustments (DONE)
• Final Case test injection (DONE)
• Stripes and light column test injection (DONE)
• Stripes and light column final test injection (DONE)
• Keyboard design v0 (DONE)
• Keyboard design v1 (DONE)
• Keyboard CADs (DONE)
• Keyboard molds (DONE)
• Keyboard test injection T1 (DONE)
• Keyboard T1 adjustments (DONE)
• Keyboard test injection T2 (DONE)
• Keyboard T2 adjustments (DONE)
• Keyboard keys printing test (TO DO)
• Final Keyboard backplate test injection (TO DO)
• Final Keyboard assembly & Case fit test (TO DO)

Accessories

• Box design v0 (DONE)
• Box design v1 (DONE)
• Box internals v0 (DONE)
• Box internals v1 (DONE)
• Final Box design (DONE)
• Box materials testing, UV layer (DONE)
• PSU procurement (DONE)
• PSU black box replacement design (DONE)
• SD card procurement (DONE)
• SD card tests (DONE)
• SD cards printing (DONE)
• SD cards shipping to UK (DONE)

Production

• Parts procurement v0 (DONE)
• Parts procurement v1 (DONE)
• Parts procurement v2 (DONE)
• Parts procurement v2A (DONE)
• Parts procurement v2B (DONE)
• Parts procurement Daughterboard v0, 1 & 2 (DONE)
• Main Box printing (DONE)
• Main Box shipping to SMS (DONE)
• Post Box shipping to SMS (DONE)
• PSU Box printing (DONE)
• PSU Bos shipping to SMS (DONE)
• Manual printing (TO DO)
• Manual shipping to SMS (TO DO)
• SD cards content copy as SMS (TO DO)
• Just the Board v2A (DONE)
• Just the Board shipping to backers (DONE)
• Burn-in tests 2A (DONE)
• Burn-in tests 2B (DONE)
• Spectrum Next v2B boards (DONE)
• Spectrum Next v2 Daughterboards (DONE)
• Case mass-plastic injection (TO DO)
• Keyboard mass-plastic injection (TO DO)
• Keyboard final assembly (TO DO)
• Keyboard shipping to case production (TO DO)
• Case & Keyboard shipping to SMS (TO DO)
• Final Spectrum Next assembly (TO DO)
• Shipping to backers (TO DO)

Μπορεί λοιπόν εύκολα να διαπιστώσει ο οποιοσδήποτε ότι, κατά την συντριπτική τους πλειοψηφία, τα απαιτούμενα tasks έχουν πλέον ολοκληρωθεί και αυτά τα λίγα που έχουν μείνει έχουν κυρίως να κάνουν με την παραγωγή του case και του πληκτρολογίου, την εκτύπωση των manuals και την εγγραφή των SD καρτών.

Ο βασικός λοιπόν λόγος της μέχρι τώρα καθυστέρησης, όπως αναλυτικά μας εξήγησε ο Henrique, ήταν ότι ο διευθυντής του εργοστασίου που θα έφτιαχνε όλα τα πλαστικά parts εγκατέλειψε την εταιρία ακριβώς την πλέον ακατάλληλη στιγμή, δηλαδή όταν θα ξεκινούσαν οι εργασίες οι σχετικές με τον Next. Ο αντικαταστάτης του δεν έβλεπε με εξίσου θετικό μάτι το όλο project, οπότε η συμφωνία ακυρώθηκε και έπρεπε να βρεθεί άλλο εργοστάσιο και τα πάντα να ξεκινήσουν από την αρχή.

Στη συνέχεια υπήρξε το γνωστό πρόβλημα με τις μεβράνες των πληκτρολογίων για το οποίο σας είχα γράψει πριν από μερικούς μήνες. Μετά ήρθε και ο αναπάντεχος χαμός του ανθρώπου που βρισκόταν πίσω από τον όλο σχεδιασμό, του Rick Dickinson και... έδεσε το γλυκό...

Σε ότι έχει να κάνει με τα manuals και τις SD κάρτες αυτά θα φτιαχτούν κυριολεκτικά την... τελευταία στιγμή, έτσι ώστε λογισμικό και εγχειρίδια να είναι όσο up to date γίνεται. Οι συσκευασίες κλπ επίσης θα κατασκευαστούν μαζικά στο τέλος, γιατί, αν φτιαχτούν νωρίτερα θα πρέπει να βρεθεί και χώρος να αποθηκευθούν έως ότου ετοιμαστούν τα πάντα για να σταλούν στους backers. Πάντως, και αυτό είναι το θετικότερο, τα motherboards έχουν ετοιμαστεί εδώ και μήνες και απλά μας "περιμένουν", όπως μπορείτε να διαπιστώσετε από την παρακάτω φωτογραφία:

Σημαντικό είναι να γίνει απολύτως κατανοητό ότι, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, βρισκόμαστε αρκετά κοντά στο τέλος. Αν όλα πάνε πλέον βάσει προγράμματος, προσωπικά δεν βρίσκω λόγο να μην έχουμε "τακτοποιηθεί" μέχρι το καλοκαίρι του 2019.

Pimping my Miggy!

Αν κάποιος έχει την εντύπωση ότι είμαι "χθεσινός" στο σπορ της αναβάθμισης της Amiga τότε θα τον στενοχωρήσω, γιατί στην πραγματικότητα αυτός ο ίδιος είναι μάλλον... της ώρας! Να μην περιαυτολογήσω, αλλά έχουν καταγραφεί τα πάντα στο 5ο τεύχος του Retro Planet, αλλά και σε αυτή τη σειρά των αναρτήσεων με τίτλο "Once we were Kings" που αναφέρεται στις εποχές που... ανάβαμε τα τσιγάρα με 20ευρα (ΟΚ, ποτέ δεν έχει γίνει) και αγαπημένο σπορ ήταν η αγορά κάθε τι σχετικού με Amiga και το τουμπάνιασμα όλων των μηχανημάτων της 16μπιτης σειράς της Commodore.

Αν και επί χρόνια σκεφτόμουν, ασχολιόμουν, ξυπνούσα και κοιμόμουν με την Amiga κολλημένη στο μυαλό μου (και στο πορτοφόλι μου) ευτυχώς, μετά από κάποια χρόνια - και μην έχοντας καταφέρει φυσικά να αποφύγω εντελώς την οικονομική καταστροφή - κατάφερα να "ξεφύγω" και να επιστρέψω στα "μαλακά" (βλέπε 8μπιτα). Από τότε το έταξα στον εαυτό μου και σε ό,τι έχω ιερό (Δημήτρης Σαραβάκος, Steve Harris, Jason Kelk, Michael Jordan) να μην... ξανακυλήσω (!) και, πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων, νομίζω ότι τα κατάφερα. Σήμερα θα σας μιλήσω για μία από τις φορές που αυτό δεν κατέστη δυνατό...

Το προϊόν αυτό λοιπόν που αγόρασα για την 1200άρα μου πριν από 3 εβδομάδες το έψαχνα εδώ και καιρό, αλλά κάθε φορά που το έπαιρνα απόφαση να βάλω το χέρι στην τσέπη και να το αποκτήσω, απλά δεν ήταν διαθέσιμο! Έτσι, αποφάσισα να το πάω ανάποδα: μια φορά που το πέτυχα κατά τύχη απλά το αγόρασα κατευθείαν, κι ας μην είχα διαθέσιμα τα απαραίτητα κονδύλια! Ναι κύριοι και κυρίες, εδώ θα μάθετε τα πάντα για την σοφή διαχείριση των οικονομικών σας θεμάτων!

Δεν την λες και "χάλια", έτσι; Εχθρός του καλού όμως, είναι το καλύτερο όπως γνωρίζουμε...

117€ με τα μεταφορικά κόστισε, δεν ήταν κάτι πανάκριβο, αλλά ήταν - για να μην κοροϊδεύω και τον εαυτό μου - κάτι απολύτως περιττό. Όπως όμως σοφά έλεγε κι ο αείμνηστος Παύλος Γιαννακόπουλος για να δικαιολογήσει την σπατάλη εκατοντάδων εκατομμυρίων στον μπασκετικό Παναθηναϊκό, "άλλοι έχουν τα χαρτιά, άλλοι τα καζίνο, άλλοι τον ιππόδρομο, εγώ έχω τον Παναθηναϊκό". Πολύ σωστά κύριε Παύλο μας, κι εγώ έχω το retro computing. Τι να κάνεις, πάθη είναι αυτά...

Πάει το καπάκι...

Πάει το disk drive και το πληκτρολόγιο...

Πού θα μπουν αυτά;

Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να αντικαταστήσω το original case της 1200άρας μου με αυτό:

Το... διάφανο κρίνο!

Ναι, κυρία Commodore: μεταλλικές "φωλιές" για τις βίδες, τι έχεις να πει για αυτό;

Δεν ξέρω πώς σας φαίνεται, προσωπικά, από τη στιγμή που το πρωτοείδα, το ερωτεύτηκα. Ναι, θεωρώ την ολοκαίνουρια, κάτασπρη 1200άρα την πλέον όμορφη desktop all-in-one Amiga που κυκλοφόρησε ποτέ, αλλά ελάχιστες πια είναι αρκετά άσπρες ώστε να μην είναι θλιβερές. Το transparent όμως, είναι μια εντελώς νέα προσέγγιση. Και δεν κιτρινίζει κιόλας, πού το πάτε αυτό;

Προχωράμε...

Μέχρι και replacement eject button για το floppy disk drive υπήρχε μέσα στη συσκευασία! Το ότι δεν ταίριαζε στο δικό μου είναι μια άλλη ιστορία...

Φυσικά, η "αλμυρή" τιμή του νέου case γίνεται... λύσσα (!) αν συνοδευτεί και από νέο πληκτρολόγιο, φτάνοντας το κόστος 3 ολόκληρων "κομπλέ" Α1200 πριν από μία δεκαετία! Προσωπικά, και επειδή η μεμβράνη του πληκτρολογίου της 1200άρας μου είχε παραδώσει πνεύμα εδώ και καιρό, προμηθεύτηκα μια ολοκαίνουρια από το sellmyretro, η οποία μου κόστισε περί τα 30€ μαζί με τα ταχυδρομικά και ήρθε σε έναν μεγάλο φάκελο που έγραφε με τεράστια γράμματα "DO NOT BEND"... διπλωμένο στα 2! Περιττό να αναφέρω ότι άσπρισα με το που είδα τον φάκελο και ήμουν βέβαιος ότι η μεμβράνη δεν θα έπαιζε καθόλου: τελικά, μάλλον στάθηκα τυχερός, καθώς λειτουργούν όλα τα πλήκτρα πλην του Caps Lock που μένει μονίμως αναμμένο αλλά δεν κάνει τίποτα. Μικρό, πολύ μικρό το κακό σε σχέση με τα χειρότερα τα οποία απέφυγα...

Ώπ! Τι είναι τούτο; Ποιος έβαλε LEDοταινία κάτω από το πληκτρολόγιο;

Με τα LEDs σβηστά...

...και με τα LEDs αναμμένα. Προσέξτε πόσο ωραία και ομοιόμορφα φωτίζεται το διαφανές πλαστικό. Και πού να το δείτε στο σκοτάδι!

Πρέπει να τονίσω ότι το νέο case είναι ιδιαιτέρως ποιοτικό, έχει εξαιρετικό φινίρισμα και τα πάντα εφαρμόζουν όπως θα έπρεπε. "Τα πάντα", είπα; Χμμμ... Θα διαπιστώσει κανείς μετά λύπης ότι όλες αυτές οι "πατέντες" που έχουν γίνει στις Amigas μας (και όχι μόνο) από τα χεράκια όλων αυτών των "μερακλήδων" από τους οποίους πέρασαν τα τελευταία χρόνια έχουν - μόνο - αρνητικά αποτελέσματα: οι βίδες δεν ταιριάζουν πουθενά, οι "φωλιές" έχουν ξεχειλώσει, τα πάντα είναι θεόστραβα και... πιτσικαρισμένα, γενικώς ένα δράμα. Τα replacement cases λοιπόν μπορεί να είναι κατασκευασμένα ιδανικά, αλλά θα σας πάρει κάποια ωρίτσα να φέρετε όλα τα υπόλοιπα parts στα... ίσια τους προκειμένου να τα τοποθετήσετε...

Ίσως η ιδανικότερη δισκέτα για να "δείξει" το νέο case...

Αλλά ας αφήσω την γκρίνια κατά μέρους. Το ρεζουμέ είναι ότι αν δεν είστε εντελώς "κουλοί" και αν την 1200άρα σας δεν την έχουν περιλάβει στο παρελθόν οι καλύτεροι (χειρότεροι) του είδους, σύντομα θα καταφέρετε να έχετε στα χέρια σας έναν υπολογιστή 35ετίας που θα δείχνει... φρεσκότατος. Δείτε τις φωτογραφίες που ακολουθούν και διαπιστώστε το και μόνοι σας:

Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα να πω 2-3 ακόμα πραγματάκια: δεν είναι ότι το νέο replacement case είναι ιδιαίτερα ακριβό, ή ότι ένας νέος accelerator "ξεφεύγει" σε κόστος ή ότι ένα καινούριο πληκτρολόγιο κοστίζει όσο ένα νεφρό: όλα αυτά δείχνουν πολλά αθροιστικά μονάχα εάν - όπως και στην δική μου περίπτωση - η 1200άρα είναι ένα μονάχα από τα retro μηχανήματά σας. Εάν είναι το μοναδικό όμως, να ξέρετε ότι με ένα "κουστουμάκι" κάτω από τα 400€ στο σύνολο μπορείτε να την έχετε ολοκαίνουρια και accelerated. Ε, δεν είναι κι άσχημα, νομίζω...

Εντυπωσιακά τα LEDs με το transparent case

Στην θέση της

Προσέξτε σε τι ανάλυση παίζει χωρίς κάρτα γραφικών, χωρίς scandoubler και χωρίς accelerator: μπορεί το AGA να μην ήταν ιδιαίτερα γρήγορο, αλλά οι αναλύσεις που "σήκωνε" εν έτει 1992 απλά... δεν υπήρχαν!

Ε, και τι θα παίξουμε;

Φυσικά το καλύτερο Αμιγκάδικο παιχνίδι του 2018, το ένα και μοναδικό Worthy!