Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2020

The Spectrum Show επεισόδιο 98

Λοιπόν, πριν αναφερθώ στο θέμα της ανάρτησης, θα πρέπει να ξεκινήσω με κάτι άλλο που με απασχόλησε τις τελευταίες μέρες. Όταν ανέβασα το θέμα με το video των γραφείων της Commodore στην Φρανκφούρτη από το 1993, είχα κάποια σχόλια στο Facebook στα οποία κάποιοι φίλοι - άλλοι με καλό, άλλοι με "ελληνικό" τρόπο - υποστήριζαν ότι δεν μπορούσαν να δουν το video. Έχοντας δοκιμάσει την λειτουργικότητα του blog σε (πάρα) πολλούς υπολογιστές, διαφορετικές πλατφόρμες αλλά και φορητές συσκευές κάθε είδους, δεν κατάφερα να καταλάβω αρχικά τι εννοούσαν, μέχρι που κάποιος υπέδειξε ότι το πρόβλημα εντοπίζεται στην mobile version του blog. Και εκεί ήταν που ξεκίνησα να φορτώνω...

Βλέπετε, είχα δοκιμάσει την λειτουργικότητα και της έκδοσης για φορητές συσκευές στο παρελθόν, και δεν είχα εντοπίσει κάποιο πρόβλημα - πόσο μάλλον κάτι τόσο σοβαρό όσο το ότι - όχι δεν έπαιζαν, αλλά - δεν εμφανίζονταν καν τα videos! Εννοείται ότι, στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον, ο κάθε χρήστης που σέβεται τον εαυτό του οφείλει όταν εντοπίζει θέματα τέτοιας φύσεως να δοκιμάζει άλλους browsers, άλλες συσκευές και, πρώτα απ' όλα, να πατάει πάνω στο link που γράφει "προβολή έκδοσης ιστού". Αλλά έτσι το βλέπω εγώ, ο μέσος Έλληνας είναι γνωστό τοις πάσι ότι πρώτα διαμαρτύρεται και μετά.. συνεχίζει να διαμαρτύρεται!

"Τι συνέβη τελικά;", θα αναρωτηθεί εύλογα κανείς διαβάζοντας όλα τα παραπάνω. Λοιπόν, φίλες και φίλοι, αυτό που συνέβη είναι ότι η Google προέβη τον τελευταίο χρόνο σε πολλές και διάφορες αλλαγές στο Blogger, αλλαγές οι οποίες, ειδικά τον πρώτο καιρό, μέχρι να διορθωθούν κάποια (δεκάδες) θέματα, μείωναν την λειτουργικότητα και την ευχρηστία της πλατφόρμας. Ευτυχώς, κουτσά-στραβά και εν καιρώ όλα (νόμιζα ότι) διορθώθηκαν. Όλα; Όχι ακριβώς: αφού με αφορμή τα παραπάνω άρχισα να το ψάχνω το θέμα, διαπίστωσα ότι η Google μέσα στη φούρια της ολικής ανακαίνισης και αναβάθμισης μιας πλατφόρμας που γενικώς ήταν εύχρηστη και λειτουργούσε μια χαρά, έκανε τα videos του YouTube (το οποίο, να θυμίσουμε ότι ανήκει στην Google) να μην παίζουν στην έκδοση για φορητές συσκευές, λόγω μιας γραμμής που πρόσθεσε στον automatically generated κώδικα html. Και, φυσικά το μαντέψατε, αν αφαιρέσουμε αυτή τη γραμμούλα όλα λειτουργούν φυσιολογικά όπως έκαναν και πριν τις αλλαγές!

Συνεπώς, αν καμιά φορά σε κάποια μελλοντική ανάρτηση ξεχαστώ και δεν αφαιρέσω χειροκίνητα τον περιττό κώδικα, κάντε σας παρακαλώ τον κόπο και προτού ξεκινήσετε τη γκρίνια πατήστε πάνω στο "προβολή έκδοσης ιστού", έτσι; Σας ευχαριστώ προκαταβολικά.

Στα "δικά μας" τώρα, ο Paul Jenkinson είναι ξανά εδώ με ένα φρέσκο επεισόδιο του The Spectrum Show, κάτι που αναμφίβολα θα ενθουσιάσει τους φίλους του γομολάστιχα, του Plus, του 128άρη και των (σπάνιας ασχήμιας) διαδόχων τους από την Amstrad. Απολαύστε το παρακάτω:



Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2020

Yes! She did it again!

Ε, ναι: είναι τόσο μεγάλος ο ενθουσιασμός μου που δεν κρύβεται και με φτάνει μάλιστα στο σημείο να παραφράσω και λίγη... Britney Spears από τα μικράτα της! Βλέπετε, η Sarah Jane Avory για την οποία σας είχα γράψει πριν μερικές μέρες το έκανε και πάλι το θαύμα της και κυκλοφόρησε (προχθές) το πολυαναμενόμενο Zeta Wing. Και, ναι, το μαντέψατε, δεν μας απογοήτευσε. Το αντίθετο μάλιστα.

Δεν ξέρω τι έχει βάλει στο μυαλό της η Sarah ως απώτερο στόχο, καθώς το εξαιρετικό περσινό Neutron ήταν ένα παιχνίδι που καταλάμβανε μονάχα 16ΚΒ αποθηκευτικού χώρου, ενώ το νέο - και σαφώς μεγαλύτερο - Zeta Wing "απλώνεται" σε ολόκληρα 32ΚΒ! Και, μην το ξεχνάτε, μιλάμε για παιχνίδια που τρέχουν σε Commodore 64, έτσι; Δηλαδή, αναρωτιέμαι, αν αποφασίσει να χρησιμοποιήσει ας πούμε 48ΚΒ τι θα φτιάξει; Γιατί, μια φορά, μέχρι τώρα μας έχει δώσει - με διαφορά ενός έτους - τα 2 καλύτερα vertical scrolling shoot 'em ups στην ιστορία του 64άρη! Τι, βαριά κουβέντα λέτε; Κι όμως, έτσι είναι. Γιατί, αν ψάξει κανείς πίσω στην software library του Commodore 64 back in the day θα διαπιστώσει ότι διέθετε εκατοντάδες παιχνίδια αυτού του είδους, αλλά όλα (μα όλα!) είχαν ένα ή περισσότερα χτυπητά μειονεκτήματα: λιγοστά sprites στην οθόνη, χοντροκομμένα γραφικά, υπερβολική δυσκολία κλπ. Με λίγα λόγια, κανένα δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως "παιχνίδι ποιότητας arcade". Μέχρι πέρυσι, φυσικά, που "έσκασε" το Neutron και μας έπιασε ανυποψίαστους να αντιμετωπίζουμε ένα space shooter που, αν ήταν δυνατόν, αν το είχαμε πετύχει το 1983 στα ουφάδικα θα του είχαμε ακουμπήσει... περιουσίες σε εικοσάρικα!


Και αν το Neutron είχε μεν 8 πίστες και αναβαθμίσιμα όπλα, κάπου ίσως "χτυπούσε" η οπτική ομοιότητα των επιπέδων και η μικρή ποικιλία των αντιπάλων sprites: τι να πρωτοχωρέσει κανείς σε 16ΚΒ και πόσα tiles διαφορετικά να στριμώξει για τα backgrounds;

Όλα τα παραπάνω, ανήκουν στο παρελθόν όμως: το Zeta Wing διαθέτει 7, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους επίπεδα, με μεγάλη ποικιλία γραφικών και end of level bosses, και, φυσικά, θεϊκά ομαλό parallax scrolling! Γιατί, η αλήθεια είναι ότι σε επίπεδο hardware ο 64άρης ήταν η Amiga της εποχής του, αλλά πλήρη εκμετάλλευση αυτού κυρίως στον ηχητικό τομέα συναντούσε κανείς. Φυσικά, υπήρξαν και οι (υπέροχες) εξαιρέσεις που επιβεβαίωναν τον παραπάνω κανόνα, αλλά χρειάστηκε να φτάσουμε στον 21ο αιώνα όπου, πρώτα με τα demos και στη συνέχεια με τα νέα παιχνίδια ο Commodore 64 έφτασε εκεί που ούτε καν θα μπορούσαν να φανταστούν οι δημιουργοί του, 38 χρόνια πριν τις μέρες μας.

Το Zeta Wing μπορεί να το αποκτήσει κανείς στην μορφή ψηφιακού download προς 3,99 δολάρια, και τρέχει - εκτός από Commodore 64 - και στον TheC64, στον οποίο, με τη χρήση ενός arcade joystick προσφέρει μία εμπειρία απαράμιλλου παικτικού κάλους και σπάνιας coin op επιπέδου ποιότητας.

Δεν θα γράψω περισσότερα - πλήρες review του Zeta Wing θα παρουσιαστεί στο επόμενο τεύχος του Retro Planet, άλλωστε. Αυτό που έχει σημασία είναι αυτό που έγραψα στην αρχή, ότι πρόκειται - με όσα έχω διαπιστώσει μέχρι στιγμής στις 2 μέρες που το έχω στην κατοχή μου - περί του καλύτερου vertically scrolling shoot 'em up που κυκλοφόρησε ποτέ στον Commodore 64. Ε, αν αυτό δεν σας λέει κάτι, τότε τίποτα δεν θα σας πει!

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2020

Μια βόλτα στα γραφεία της Commodore στην Φρανκφούρτη

Έπεσα εντελώς τυχαία πάνω στο παρακάτω βιντεάκι, το οποίο νομίζω ότι θα σας ενδιαφέρει - όπως μου φάνηκε και εμένα ενδιαφέρον, άλλωστε. Πρόκειται για μία - βιντεοσκοπημένη, ευτυχώς - επίσκεψη στα γραφεία της Commodore στην Φρανκφούρτη, τον Δεκέμβριο του 1993, μερικούς μονάχα μήνες προτού η ιστορική εταιρία κατεβάσει τα ρολά, ως αποτέλεσμα κακοδιαχείρισης, παντελούς έλλειψης οράματος και, γιατί όχι και ασχετοσύνης από τους διοικούντες. Μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για την εταιρία η οποία μέσα σε διάστημα 15 (1977-1992) ετών κυκλοφόρησε τους υπερεπιτυχημένους εμπορικά PET, VIC-20, Commodore 64, Commodore 128, αλλά και Amiga 500. Ε, ναι, με τόσα επιτυχημένα προϊόντα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, κάτι πρέπει να πάει πολύ στραβά ώστε να φτάσεις να κηρύξεις πτώχευση...

Όπως και να 'χει αυτή ήταν η Commodore, μία εταιρία η οποία, περισσότερο από την ίδια την Αμερική είχε κατακτήσει την Ευρώπη, και, ειδικά στην Γερμανική αγορά ήταν επί σειρά ετών το αδιαμφισβήτητο Νο. 1. Αν και τότε, στα τέλη του '93 που τραβήχτηκε το video που ακολουθεί μάλλον το μέλλον της εταιρίας ήταν ομιχλώδες, και τα πρώτα σύννεφα είχαν ήδη σκοτεινιάσει τον ουρανό, τα γραφεία της Φρανκφούρτης όπως θα δείτε δεν παρουσίαζαν εικόνα διάλυσης, πλην του τμήματος service ίσως, το οποίο, well, είναι το τμήμα service! Άλλωστε, όποιος είχε επισκεφτεί το αντίστοιχο τμήμα στα γραφεία της Ελληνικής αντιπροσωπείας στην λεωφόρο Βουλιαγμένης κάπου προς τα τέλη της δεκαετίας του '90, θα μπορεί σίγουρα να καταλάβει ότι οι Γερμανοί ήταν μάλλον αιώνες μπροστά σε θέματα τάξης και οργάνωσης!

Ας μην μακρηγορώ όμως, παρακολουθήστε το βιντεάκι και μεταφερθείτε έστω και νοητά για λίγο σε μια άλλη εποχή, τότε που ήμασταν 20 χρονών με όλο το μέλλον μπροστά μας, η Commodore φάνταζε στα μάτια μας κάτι σαν (καλή) IBM και η Amiga ήταν το απόλυτο home computer για το κάθε σπίτι. Φαντάζει σαν να έχουν περάσει αιώνες από τότε, ε;


Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2020

Οι Pink Floyd και ο 8ος χρόνος του Retro Planet. Ε;

Τον τελευταίο καιρό διαβάζω ένα βιβλίο του Nick Mason, του ντράμερ των Pink Floyd, το Inside Out: a Personal History of Pink Floyd. Στο έργο του αυτό ο απλός, συμπαθής αλλά και σεβαστός - και πασίγνωστος στον χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού, εκτός των άλλων - κύριος Mason μας παραθέτει τα απομνημονεύματά του από την δημιουργία και την πορεία της ιστορικής μπάντας, καθιστώντας το εξόχως ενδιαφέρον ως ανάγνωσμα, καθώς, άλλο είναι το να διαβάζει κανείς ένα βιβλίο για τους Pink Floyd και άλλο ένα βιβλίο για τους Pink Floyd από ένα μέλος των Pink Floyd.


Πέρα φυσικά από διάφορες λεπτομέρειες και ιστοριούλες που δεν γνώριζα, αυτό που διαπίστωσα και μου προκάλεσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ήταν η διαπίστωση του πόσο πολύ εργάζονταν αυτοί οι άνθρωποι. Ενώ στο μυαλό των περισσοτέρων - και ειδικά όσων μεγάλωσαν στα 80s - η ζωή ενός rock star είναι αραλίκι, hangovers, περμανάντ, μακιγιάζ, εκκεντρικό ντύσιμο, (συνήθως) άθλια live performances, στρατιές από ξαναμμένες groupies, ναρκωτικά και αλκοόλ, οι τέσσερις εμβληματικοί Εγγλέζοι μουσικοί συμπεριφέρονταν και λειτουργούσαν αρκετά διαφορετικά. Θα μπορούσε να πει κανείς μάλιστα ότι - πέραν της μουσικής τους - σήματα κατατεθέντα του γκρουπ ήταν η εργασιομανία, η στοχοπροσήλωση και η τελειομανία. Όλα τα παραπάνω γίνονται κάτι περισσότερο από εμφανή σε οποιονδήποτε τυχερό έχει παρακολουθήσει κάποια από τις ζωντανές εμφανίσεις του γκρουπ ή, έστω, του Roger Waters που την τελευταία εικοσαετία τίμησε την χώρα μας με τις συναυλίες του στο Terra Vibe και στο Ολυμπιακό στάδιο. Αυτό που προσωπικά δεν γνώριζα είναι το πόσες εκατοντάδες (μήπως και χιλιάδες;) live εμφανίσεις είχαν πραγματοποιήσει οι Pink Floyd κατά τη διάρκεια της πρώτης δεκαετίας της μπάντας. Μιλάμε για τεράστιο αριθμό lives, σε πολλές και διάφορες χώρες του πλανήτη, και απέναντι σε κοινά που κυμαίνονταν από διψήφιο μέχρι και εξαψήφιο πλήθος. Φυσικά, ξεκινώντας από το 1967 και το The Piper at the Gates of Dawn μέχρι και το 1973 και το - εδώ υποκλινόμαστε - Dark Side of the Moon οι Pink Floyd είχαν προλάβει να γράψουν, να ηχογραφήσουν και να κυκλοφορήσουν και 8 (!) studio albums οπότε ναι, όταν ο Nick Mason περιγράφει στις σελίδες του βιβλίου του ατέλειωτα ταξίδια, ατέλειωτες ταλαιπωρίες, ατέλειωτες ώρες στο studio, ατέλειωτα προβλήματα και απρόοπτα αλλά όχι ατέλειωτα όργια και κρεπάλες, μάλλον λέει την αλήθεια: τα γεγονότα στηρίζουν και με το παραπάνω όλα τα προηγούμενα.


Τώρα, θα αναρωτηθεί κανείς - και εύλογα, μάλιστα, πώς μου ήρθαν όλα αυτά και τι σχέση έχουν με το Retro Planet. Να, έκανα την σύνδεση στο μυαλό μου καθώς ετοιμαζόμουν να γράψω το κείμενο που θα συνοδεύει την ανακοίνωση για την κυκλοφορία του 29ου τεύχους του περιοδικού, που μπαίνει τον μήνα που διανύουμε στον 8ο χρόνο του. Και αυτό γιατί πρόκειται για κάτι που ξεκίνησε έτσι, για τον χαβαλέ, για να δείξουμε - πρώτα απ' όλα στους εαυτούς μας - ότι είμαστε ικανοί να βγάλουμε ένα έντυπο περιοδικό, και η κυκλοφορία των πρώτων τευχών συνοδευόταν από τσιμπούσια, κρασοκατανύξεις, και κάθε είδους εορταστικές συνευρέσεις.
 
 
Για να φτάσεις όμως τα 29 τεύχη και τα 8 χρόνια, ο χαβαλές, η καλή διάθεση και το παρεάκι δεν επαρκούν. Πολλοί από όσους ξεκινήσαμε μαζί την προσπάθεια που λέγεται "Retro Planet" δεν το κατάλαβαν ποτέ αυτό και τώρα πια οι δρόμοι μας έχουν χωρίσει - όπως άλλωστε δεν το καταλαβαίνουν και οι διάφοροι "τριγύρω" στον χώρο του retro computing. Κι όμως, αυτή είναι η πικρή αλήθεια: αν θέλεις να είσαι τακτικός, συνεπής και πιστός σε αυτό που ξεκίνησες να κάνεις, οφείλεις στην πορεία να προσηλωθείς ψυχή τε και σώματι στον σκοπό σου, ακόμα και αν αυτός - κάτι που ξεκίνησε χαλαρά και ανέμελα - κάποιες ώρες σου φαίνεται μάταιος, κουραστικός, εκνευριστικός και, ίσως, μέχρι και αδύνατο να επιτευχθεί. Αλλά, αυτό είναι το τίμημα αν θες να ξεχωρίσεις, αν θες να μην κοιτάς το είδωλό σου στον καθρέφτη με αποστροφή, αν θες να τα έχεις καλά (κυρίως) με τον εαυτό σου, αν δεν θες να σε θυμούνται ως "η παλιοπαρέα που έβγαλε 2-3 τεύχη" αλλά ως "οι ψυχάκηδες που έβγαλαν 29" (και συνεχίζουν). Οπότε ναι, συμπερασματικά, και για να κάνω επιτέλους ολοκληρώνοντας την σύνδεση μεταξύ Retro Planet και Pink Floyd (βλέπω τι γράφω και φοβάμαι ότι θα πέσει φωτιά να με κάψει!), αυτή η - απολύτως συνειδητή - εργασιομανία του κορυφαίου progressive rock group της ιστορίας μου θύμισε την αντίστοιχη στο Retro Planet αλλά και το αυτονόητο, πως σχεδόν οτιδήποτε αξιόλογο, κρύβει συνήθως πίσω του ατέλειωτες ώρες δουλειάς. Ναι, στην θέληση, την εργατικότητα και το πάθος για το αποτέλεσμα ολοκληρώνονται οι ομοιότητες, οπότε αφήστε κάτω τις πέτρες που θέλατε να μου πετάξετε!

Και αν τυχόν κάποιος σκέφτεται "έλα τώρα μωρέ, ποιο Retro Planet τώρα;" καλό θα είναι να κάτσει να σκεφτεί και το πώς φτιάχνεις ένα περιοδικό, πόσοι πρέπει να συνεργαστούν οργανωμένα, σε τι επίπεδο πρέπει να εργαστούν, και πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να βγει ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Και μετά να το πολλαπλασιάσει επί 29, χωρίς να βγει ποτέ εκτός χρονοδιαγράμματος. Και μετά ας έρθει να το συζητήσουμε...


Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2020

Ο Atari ST και το δίλημμα του Δαρβίνου

Ναι, καλά, κοροϊδεύετε εσείς, αλλά δεν το έβγαλα από το μυαλό μου: έτσι ονομάζεται η νέα παραγωγή των Cerebral Vortex, SMFX & Dead Hackers Society και η οποία είναι ένα demo για... κρατηθείτε... (τυμπανοκρουσίες αυξανόμενης έντασης)... ναι, για Atari ST, γιούπιιιιιιιιι! Και όχι, δεν ξέχασα το "E" μετά το ST: προς τιμήν τους και σε πείσμα των καιρών και των εύκολων λύσεων, τα μέλη των Cerebral Vortex, SMFX & Dead Hackers Society αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν με τον καλύτερο τρόπο τον καιρό που έμειναν σπίτια τους λόγω καραντίνας και, guess what? Αντί να γκρινιάζουν που δεν μπορούν να βγουν έξω να βολτάρουν ή να σαπίζουν μπροστά στο χαζοκούτι χυμένοι στον καναπέ, έφτιαξαν ένα καθόλα αξιόλογο νέο demo για το ιστορικό αντίπαλο δέος (κάποτε) της Amiga, τον Atari ST, και όχι για τον too little, too late STE στον οποίο καταφεύγουν όλο και περισσότερα groups τα τελευταία χρόνια επειδή απλά και μόνο κάνει τη δουλειά τους ευκολότερη (από δω και πέρα μονάχα Falcon παίδες, άλλο δημοφιλές και αγαπημένο μηχάνημα στις τάξεις των Atarάδων).

Το Darwins Dilemma λοιπόν, θέλει έναν Atari 1040STF για να τρέξει ή οποιονδήποτε άλλο ST με 1MB μνήμης RAM. Το demo εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα πλαίσια του demoparty Sommarhack στις 4 Ιουλίου του τρέχοντος έτους, και ήρθε πρώτο στην κατηγορία του, αφήνοντας πίσω του παραγωγές για τον (γκουχ-γκουχ) Falcon και το συμπαθέστατο VCS. Αν και (μάλλον) δεν θέτει νέα στάνταρ στα ST demos μεν, αποτελεί δε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, αξιοπρεπέστατη αισθητικά αλλά και άρτια τεχνικά παραγωγή, με αρκετά μεγάλη ποικιλία εφέ που θα κάνουν τον πτωχό πλην τίμιο ST να... ιδρώσει για να τα βγάλει πέρα! Μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ ή, απλά να το απολαύσετε στο παρακάτω video.


Αλλά, μιας και αναφέρθηκα στο Sommarhack δεν θα πρέπει να παραλείψω το Unstatik: πρόκειται για ένα ακόμη demo μικρής μεν διάρκειας αλλά εντυπωσιακού (ή, πιο σωστά, καταιγιστικού) ρυθμού, που χωράει σε μία ταπεινή δισκετούλα και τρέχει σε Atari 520 ST! Το Unstatik - τολμώ να το πω - με ενθουσίασε προσωπικά με την techno μουσική του, τα beats της οποίας δένουν ιδανικά με τον φρενήρη ρυθμό των εικόνων που εναλλάσσονται στην οθόνη. Είναι μια δουλειά των bob_er, cyprian & Dma-sc και μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ ή να δείτε το video που ακολουθεί.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά επειδή προσωπικά έχω σιχαθεί την όλη φάση "Atari ST, δηλαδή STE για την ακρίβεια" των τελευταίων ετών, πολύ χάρηκα με τις νέες αυτές κυκλοφορίες, και ευελπιστώ σε ένα πολύ πιο STκεντρικό μέλλον (χωρίς το "E"). Ή, στην τελική, αν κυκλοφορούν παιχνίδια ή demos αποκλειστικά για τον STE, ας εκμεταλλεύονται το (ανώτερο) hardware με τέτοιον τρόπο, που να γίνεται κατανοητό σε όλους ότι "ναι, αυτό χρειαζόταν STE για να φτιαχτεί". Όχι σαν κάτι παραγωγές της τελευταίας 5ετίας (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε) που απαιτούν STE με 2MB RAM για αποτελέσματα που παραπέμπουν σε Spectrum (όχι τον Next έξυπνοι, τον 48άρη)...



Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2020

Το Zeta Wing οδεύει προς την ολοκλήρωση. Και λίγα λόγια για τα space shooters.

Σας είχα γράψει πρόσφατα για την Sarah Jane Avory και τα παιχνίδια της για τον Commodore 64, ούτε ένας μήνας δεν έχει περάσει από τότε. Και θα ξαναγράψω και σήμερα, γιατί η Sarah δημιουργεί shoot 'em ups και, ακόμα και τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια, αυτό το είδος παιχνιδιών παραμένει από τα πολύ αγαπημένα μου. Είναι ίσως αυτή του η απλότητα, που σημαίνει ότι δεν θα κουράσεις το μυαλό σου παίζοντας, ότι δεν θα σπάσεις το κεφάλι σου διερωτώμενος πόσο διεστραμμένη ήταν η φαντασία του προγραμματιστή όταν π.χ. έφτιαχνε τον τάδε γρίφο, ή όταν δημιουργούσε κάποιο puzzle game του οποίου ο σχεδιασμός των επιπέδων απαιτούσε παίκτη με διανοητικό επίπεδο grandmaster του σκακιού και πάνω.


Όχι, τα shoot 'em ups δεν έχουν τίποτα από τα παραπάνω: μονάχα να αποφεύγεις τις βολές των αντιπάλων την ώρα που τους καταστρέφεις εσύ χρειάζεται. Και, αυτό που ακούγεται τόσο απλό στην θεωρία, μπορεί να είναι εξίσου απλό και στην πράξη, ή και το ακριβώς αντίθετο. Και εκεί είναι που ξεχωρίζουν τα πραγματικά αξιόλογα shooters από τον σωρό, είναι αυτό το fine tuning από τους προγραμματιστές που κάνει - για παράδειγμα - το Battle Squadron τόσο ανώτερο του Apidya, το Menace τόσο εθιστικότερο του Mega Typhoon και το Agony τόσο αρτιότερο αισθητικά του Lethal Xcess. Είναι αυτό που κάποτε, στα 90s, είχε πει ο μακαρίτης ο Steve Jobs για την Microsoft και τα προϊόντα της: "they just have no taste". Δεν είναι δηλαδή το πρόβλημα ότι τα ανωτέρω αναφερθέντα Apidya, Mega Typhoon και Lethal Xcess είναι κακά παιχνίδια: και ευχάριστα παίζονται, και η τεχνογνωσία των ανθρώπων που βρίσκονται από πίσω τους είναι εμφανής, και αυτοί που έφτιαξαν την μουσική και τα γραφικά τους ήταν εξειδικευμένοι επαγγελματίες. Το πρόβλημά τους είναι ότι όταν τα βάλεις δίπλα στα Battle Squadron, Menace και Agony αντίστοιχα, καταλαβαίνεις ότι κάτι τους λείπει, ότι είναι σαφώς ανώτερα του μετρίου αλλά και ότι - για λεπτομέρειες, ίσως - δεν αποτελούν μνημειώδεις στιγμές της gaming ιστορίας.
 

Κάπως έτσι για εμένα ήταν η κατάσταση σε ό,τι είχε να κάνει με τα shoot 'em ups του Commodore 64, και δη τα horizontally ή vertically scrolling space shooters: χιλιάδες δημιουργήθηκαν και κυκλοφόρησαν, αλλά σχεδόν κανένα δεν είχε αυτό το "κάτι", αυτό το συστατικό που, σε σωστή ποσότητα, θα το έκανε να ξεχωρίζει και να προσφέρει ένα αξιοζήλευτο σύνολο ομαλότητας, εθιστικότητας και διασκέδασης συνεπικουρούμενο από αξιοπρεπή γραφικά και ήχο. Όλα κάπου έχαναν. Και σε αυτό δεν έφταιγε το hardware του Commodore 64, ίσα-ίσα που, στην εποχή των 8μπιτων, ο 64άρης ήταν εφοδιασμένος με ένα τόσο ανώτερο chipset για γραφικά και ήχο, που ξεχώριζε σαν λαμπερή, κατακόκκινη Ferrari ανάμεσα σε στόλο από Autobianchi!

Ώσπου, εντελώς ξαφνικά, out of the blue που λέμε και στη γειτονιά μου, εμφανίστηκε η Sarah Jane Avory με το Neutron (και αργότερα το Santron). Και εκεί διαπίστωσα ότι ναι, υπήρχε μπροστά μου η απόδειξη, ότι μετά από τόσες δεκαετίας αναζήτησης, βρέθηκε ένα space shooter στον Commodore 64 που ήταν επιπέδου coin op, arcade quality, ρε παιδάκι μου. Που δεν είχε υπέροχα γραφικά αλλά ανύπαρκτο gameplay, ή αξιοπρεπές playability με απαράδεκτη αισθητική, ασύλληπτη δυσκολία ή κάτι άλλο από όλα αυτά που είχα συναντήσει στο παρελθόν: όχι, το Neutron ήταν αυτό που έπρεπε, φτιαγμένο ακριβώς όπως έπρεπε. Με το gameplay που μονάχα ένας πραγματικός gamer θα μπορούσε να δημιουργήσει και που πραγματικοί gamers θα μπορούσαν να εκτιμήσουν. Και όλα αυτά χρησιμοποιώντας μονάχα το ένα τέταρτο της μνήμης του 64άρη, δηλαδή 16ΚΒ! Εκεί είναι που μένεις άφωνος, που σηκώνεις τα χέρια ψηλά, που σου κρεμάει το σαγόνι και που αναρωτιέσαι πώς στο καλό χρειάστηκε να περάσουν 35 χρόνια από τη στιγμή που βρέθηκε για πρώτη φορά ο Commodore 64 στις προθήκες των καταστημάτων μέχρι να φτιαχτεί γι' αυτόν ένα πραγματικά super duper scrolling space shooter; (για να είμαι απολύτως ακριβής εξαιρετικό ήταν αναμφίβολα και το Galencia που προηγήθηκε χρονικά, αλλά αυτό δεν ήταν scrolling - πέραν του bonus round - και "έτρωγε" ολόκληρα τα 64ΚΒ της μνήμης. Παιχνιδάρα, παρόλα αυτά)

 
Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι ότι η Sarah μας καλόμαθε, και πλέον περιμένουμε πώς και πώς τα νέα της παιχνίδια. Και, αν αρχικά είχαμε την εντύπωση ότι αυτό που θα κυκλοφορούσε πρώτο θα ήταν το horizontally scrolling Soul Force, τελικά φαίνεται ότι το παιχνίδι εδώ και αρκετό καιρό αναπτύσσεται παράλληλα με το vertical scroller Zeta Wing. Το τελευταίο "πατάει" στην engine του Neutron και δανείζεται στοιχεία από εκείνο, αλλά πλέον εκμεταλλεύεται όλη τη μνήμη του Commodore 64, με αποτέλεσμα μεγάλη ποικιλία στα γραφικά και τον σχεδιασμό των levels αλλά και πολυεπίπεδο parallax scrolling! 
 

 Καθώς αμφότερα τα παιχνίδια οδεύουν προς την ολοκλήρωσή τους και θεωρείται σχεδόν σίγουρο ότι τουλάχιστον ένα από αυτά θα κυκλοφορήσει πριν το τέλος της χρονιάς, σας αφήνω με 2 videos από τα οποία μπορείτε να καταλάβετε ακριβώς για τι πράγμα σας μιλάω τόση ώρα, γιατί ανυπομονώ τόσο πολύ αλλά και το ότι - τουλάχιστον το Zeta Wing - είναι σχεδόν έτοιμο. Μέχρι να κυκλοφορήσει, απλά βγάζω για μία ακόμα φορά το καπέλο στην δημιουργό του...
 


Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2020

The Spectrum Show επεισόδιο 97

Καθώς μπήκαμε πια στον Σεπτέμβριο και σε άλλες χώρες του πλανήτη υποδέχονται το φθινόπωρο, εμείς στην καυτή (κυριολεκτικά) Ελλάδα υποδεχόμαστε ένα ακόμα κύμα καύσωνα, με αποτέλεσμα, θέλοντας και μη, η παραγωγικότητά μας να είναι στο ναδίρ της. Γιατί άντε να συγκεντρωθείς στα να φτιάξεις, να σκεφτείς, να δημιουργήσεις, όταν σε απασχολεί το ότι έκανες νέο ρεκόρ, καταστρέφοντας ένα ακόμα μπλουζάκι από στάμπες ιδρώτα, αυτή τη φορά σε μόλις 4 λεπτά της ώρας, συντρίβοντας το προηγούμενο προσωπικό σου top των 7 λεπτών (από χθες). Ε όχι λοιπόν, με αυτή την κατάσταση και πάλι χαρούμενοι να είμαστε που απλά επιβιώνουμε - ας κάνουμε λίγη υπομονή για να κρυώσει ο καιρός και να επιστρέψουμε σε δημιουργικό mood...

Φυσικά, στην (κάποτε αυτοκρατορία) Γηραιά Αλβιώνα τέτοια θέματα σπάνια βασανίζουν τον πληθυσμό της χώρας. Γιατί, ακόμα και όταν έχουν ζέστη που δεν παλεύεται την έχουν για 2 εβδομάδες, όχι για 5 μήνες! Έτσι λοιπόν, ο ακάματος κύριος Paul Jenkinson, ανεπηρέαστος από το καλοκαίρι, συνέχισε (πίστευε άραγε κανείς το αντίθετο;) να μας τροφοδοτεί με νέα επεισόδια του The Spectrum Show, προσφέροντάς μας μόλις πριν από λίγες μέρες το 97ο κατά σειρά (με την "κανονική" σειρά, γιατί έχει κυκλοφορήσει και κάποια έξτρα). Επίσης αναβάθμισε και το look του website του, και κυκλοφόρησε και ένα ακόμα τεύχος του περιοδικού του! Είπαμε, μακριά από το καυτό καλοκαίρι γίνονται πράγματα...

Στο 97ο λοιπόν επεισόδιο του The Spectrum Show ο Paul ασχολείται με τον ZX Spectrum, το περήφανο τέκνο του θείο Clive και της εταιρίας του Sinclair Research Ltd., που μεσουράνησε στο στερέωμα της αγοράς των υπολογιστών του Ηνωμένου Βασιλείου κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του '80. Στο τρέχον επεισόδιο μπορούμε να παρακολουθήσουμε ένα αφιέρωμα στην Cheetah Soft, να δούμε video reviews των Smash TV, Sidewize, Laserbirds και Redshift (ο Paul συμφωνεί με την αφεντιά μου ότι πρόκειται περί παιχνιδάρας), να ακούσουμε απαντήσεις σε ερωτήματα θεατών και να ξεναγηθούμε σε δύο αρκετά ενδιαφέροντα βιβλία. Ε, μετά απ' όλα αυτά θα κάνετε click στο play του video που ακολουθεί, έτσι δεν είναι;