Ε, ναι: είναι τόσο μεγάλος ο ενθουσιασμός μου που δεν κρύβεται και με φτάνει μάλιστα στο σημείο να παραφράσω και λίγη... Britney Spears από τα μικράτα της! Βλέπετε, η Sarah Jane Avory για την οποία σας είχα γράψει πριν μερικές μέρες το έκανε και πάλι το θαύμα της και κυκλοφόρησε (προχθές) το πολυαναμενόμενο Zeta Wing. Και, ναι, το μαντέψατε, δεν μας απογοήτευσε. Το αντίθετο μάλιστα.
Δεν ξέρω τι έχει βάλει στο μυαλό της η Sarah ως απώτερο στόχο, καθώς το εξαιρετικό περσινό
Neutron ήταν ένα παιχνίδι που καταλάμβανε μονάχα 16ΚΒ αποθηκευτικού χώρου, ενώ το νέο - και σαφώς μεγαλύτερο - Zeta Wing "απλώνεται" σε ολόκληρα 32ΚΒ! Και, μην το ξεχνάτε, μιλάμε για παιχνίδια που τρέχουν σε
Commodore 64, έτσι; Δηλαδή, αναρωτιέμαι, αν αποφασίσει να χρησιμοποιήσει ας πούμε 48ΚΒ τι θα φτιάξει; Γιατί, μια φορά, μέχρι τώρα μας έχει δώσει - με διαφορά ενός έτους - τα 2 καλύτερα vertical scrolling shoot 'em ups στην ιστορία του 64άρη! Τι, βαριά κουβέντα λέτε; Κι όμως, έτσι είναι. Γιατί, αν ψάξει κανείς πίσω στην software library του Commodore 64 back in the day θα διαπιστώσει ότι διέθετε εκατοντάδες παιχνίδια αυτού του είδους, αλλά όλα (μα όλα!) είχαν ένα ή περισσότερα χτυπητά μειονεκτήματα: λιγοστά sprites στην οθόνη, χοντροκομμένα γραφικά, υπερβολική δυσκολία κλπ. Με λίγα λόγια, κανένα δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως "παιχνίδι ποιότητας arcade". Μέχρι πέρυσι, φυσικά, που "έσκασε" το Neutron και μας έπιασε ανυποψίαστους να αντιμετωπίζουμε ένα space shooter που, αν ήταν δυνατόν, αν το είχαμε πετύχει το 1983 στα ουφάδικα θα του είχαμε ακουμπήσει... περιουσίες σε εικοσάρικα!
Και αν το Neutron είχε μεν 8 πίστες και αναβαθμίσιμα όπλα, κάπου ίσως "χτυπούσε" η οπτική ομοιότητα των επιπέδων και η μικρή ποικιλία των αντιπάλων sprites: τι να πρωτοχωρέσει κανείς σε 16ΚΒ και πόσα tiles διαφορετικά να στριμώξει για τα backgrounds;
Όλα τα παραπάνω, ανήκουν στο παρελθόν όμως: το Zeta Wing διαθέτει 7, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους επίπεδα, με μεγάλη ποικιλία γραφικών και end of level bosses, και, φυσικά, θεϊκά ομαλό parallax scrolling! Γιατί, η αλήθεια είναι ότι σε επίπεδο hardware ο 64άρης ήταν η Amiga της εποχής του, αλλά πλήρη εκμετάλλευση αυτού κυρίως στον ηχητικό τομέα συναντούσε κανείς. Φυσικά, υπήρξαν και οι (υπέροχες) εξαιρέσεις που επιβεβαίωναν τον παραπάνω κανόνα, αλλά χρειάστηκε να φτάσουμε στον 21ο αιώνα όπου, πρώτα με τα demos και στη συνέχεια με τα νέα παιχνίδια ο Commodore 64 έφτασε εκεί που ούτε καν θα μπορούσαν να φανταστούν οι δημιουργοί του, 38 χρόνια πριν τις μέρες μας.
Δεν θα γράψω περισσότερα - πλήρες review του Zeta Wing θα παρουσιαστεί στο επόμενο τεύχος του
Retro Planet, άλλωστε. Αυτό που έχει σημασία είναι αυτό που έγραψα στην αρχή, ότι πρόκειται - με όσα έχω διαπιστώσει μέχρι στιγμής στις 2 μέρες που το έχω στην κατοχή μου - περί του καλύτερου vertically scrolling shoot 'em up που κυκλοφόρησε ποτέ στον Commodore 64. Ε, αν αυτό δεν σας λέει κάτι, τότε τίποτα δεν θα σας πει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί μετά από έλεγχο του διαχειριστή του blog προς αποφυγή spam σχολίων. Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση.