Η αγάπη μου για το SID είναι μεγάλη. Τόσο μεγάλη που χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι να κάμψω τις αντιστάσεις μου και να βάλω στο ίδιο επίπεδο την Paula. Δηλαδή ναι, ο ήχος της Amiga είναι ασύλληπτος, αλλά τι να κάνεις όταν έχεις μεγαλώσει με τους Rob Hubbard, Martin Galway, Ben Daglish και πολλούς ακόμη αρτίστες της ηλεκτρονικής μουσικής να σολάρουν στον 64άρη με όχημα το μοναδικό SID; Αποκτάς ένα soft spot για δαύτο (και για δαύτους) το οποίο απ' ότι αποδείχτηκε αντέχει και στο χρόνο. Πιστέψτε με, 41 χρόνια έχουν περάσει από την πρώτη φορά που ενθουσιάστηκα με τις ηχητικές δυνατότητες του Commodore 64 και ακόμα νιώθω ακριβώς τα ίδια!
Έτσι λοιπόν, όταν συναντάω ένα demo σαν το Pyramage των Finnish Gold (παρουσιάστηκε στο demoparty Zoo 2024) που αισθητικά δεν μου πολυκάνει "κλικ" και στο επίπεδο των εφέ δεν ροκάρει τον κόσμο κανενός, παρόλα αυτά δεν μπορώ να το ξεπεράσω όταν, μουσικά, "τα σπάει". Το demo ξεκινάει με τον πλέον απρόσμενο τρόπο, καθώς ακούμε το SID να παίζει το Je t'aime... moi non plus του Serge Gainsbourg. Μιλάμε για ένα τραγούδι το οποίο μπορεί να περιμένεις να το ακούσεις να επενδύει ηχητικά μία αισθησιακή ταινία των 70s, αλλά ένα demo του Commodore 64; Από πού κι ως πού; Συγχαρητήρια στον κύριο Rock για τη μεταφορά του. Στη συνέχεια η μουσική - σε επίπεδο σύνθεσης - του Pyramage πέφτει αρκετά επίπεδα κάτω (λόγω του JLD, αυτή τη φορά), αλλά στο 4:53 ο Rock επιστρέφει με μία εκπάγλου καλλονής σύνθεση που μας συντροφεύει μέχρι και την ολοκλήρωση του demo.
Δε νομίζω ότι υπάρχει λόγος να επεκταθώ περισσότερο. Δεν θα σας πω "δείτε το Pyramage", θα σας πω "ακούστε το". Ειδικά τα parts που έχει επιμεληθεί ο Rock και ακόμη ειδικότερα το τελευταίο (αυτό που σας έγραψα παραπάνω, από το 4:53 και μετά). Είναι πραγματικά, το SID στις δόξες του, μία αποθέωση του πρώτου ιστορικά soundchip που μας έδωσε να καταλάβουμε ότι οι ηχητικές δυνατότητες των home computers μπορεί και να μην απείχαν και τόσο πολύ από αυτές των synthesizers...
Το ότι το Doom είναι, ακόμα και σήμερα, ένα από τα πλέον γνωστά και επιδραστικά video games της ιστορίας δε νομίζω να το αμφισβητεί κανείς. Το γεγονός ότι, σε αντίθεση με άλλους κορυφαίους τίτλους της εποχής του αυτό γέρασε με καλό τρόπο τόσο που να μπορεί κάποιος να το απολαύσει ακόμα και σήμερα χωρίς να τον ξενίζουν τα γραφικά, ο ήχος ή το gameplay επίσης θεωρώ απίθανο να το αμφισβητεί κάποιος. Αυτό όμως στο οποίο θα ήθελα να σταθώ με αφορμή τη νέα κυκλοφορία των Hokuto Force που ονομάζεται Doom Medley, είναι η μουσική του Doom. Αρκετοί μπορεί να μην στέκονται σε αυτή, αλλά προσωπικά νομίζω ότι αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι της όλης εμπειρίας και επίσης ότι ίσως να μη γίνεται αρκετή αναφορά σε αυτήν. Αδίκως.
Σε ό,τι είχε να κάνει με τις επικρατέστερες πλατφόρμες στον τομέα του ήχου στην ιστορία των υπολογιστών δεν υπάρχει μεγάλο debate. Και αυτό επειδή η κάθε εποχή είχε τον απόλυτο κυρίαρχό της. Πριν το 1979 βασικά υπήρχε... βουβαμάρα, μέχρι που εμφανίστηκαν οι Atari 400 και 800 με το (εντυπωσιακό για την εποχή) POKEY. Το 1982 ήρθε η εποχή του Commodore 64 με το θαυματουργό SID, για να ακολουθήσει το 1985 η Amiga με την μοναδική Paula. Όλα αυτά τα soundchips μεσουράνησαν στον καιρό τους, με τον ανταγωνισμό - βασικά το AY-3-8910 - να είναι καλός, αλλά όχι αρκετός. Το 1987 η Καναδική εταιρία Adlib επρόκειτο να αλλάξει για πάντα τα δεδομένα στον τομέα του ήχου στους μικροϋπολογιστές, κυκλοφορώντας την ομώνυμη ISA κάρτα επέκτασης που τα επόμενα χρόνια αποτέλεσε το στάνταρ για τα μέχρι τότε ουσιαστικά βουβά PCs. Ακολούθησε, το 1989-1990, η εμφάνιση της Sound Blaster της Creative Labs και... τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Ήδη, το 1993, τα PCs είχαν αρχίσει να εκτοπίζουν ακόμα και την Amiga από τα νοικοκυριά χάρη στις όλο και βελτιωμένες hardware δυνατότητές τους. Στον gaming τομέα το τελευταίο καρφί στο φέρετρο αυτών που ως τότε αποκαλούσαμε "home computers" έδωσε η κυκλοφορία - ποιανού άλλου; - του Doom, τον Δεκέμβριο του 1993. Πέρα από το επαναστατικό του gameplay και τον φρενήρη ρυθμό του, το εμβληματικό παιχνίδι της iD software ήταν επενδεδυμένο με ένα καταπληκτικό soundtrack από τον Bobby Prince, το οποίο, όπως ανέφερα και παραπάνω, μπορεί μεν να επισκιάστηκε κατάτι από άλλα assets του Doom, ωστόσο έμεινε και αυτό στην ιστορία με υπέροχες συνθέσεις που αξιοποιούσαν στο έπακρο τις πολυκάναλες και στερεοφωνικές Adlib και Soundblaster.
Fast forward 32 χρόνια αργότερα, και τα μέλη του demogroup (και όχι μόνο) Hokuto Force μας παρουσιάζουν το DooM Medley, ένα ηχητικό demo που στην ουσία αποτελεί ένα ποτ πουρί των συνθέσεων του Doom, που πλέον εκτελούνται από το 3κάναλο και μονοφωνικό SID. Δύσκολο εγχείρημα πέρα από κάθε αμφιβολία, αλλά, όπως θα διαπιστώσετε και εσείς, το αποτέλεσμα είναι αρκετά επιτυχημένο.
Αν προσωπικά έχω κάποια ένσταση, είναι ότι στο medley αυτό των Hokuto Force δεν συμπεριλήφθηκε το track του 8ου χάρτη του πρώτου επεισοδίου, το περίφημο Sign of Evil, που προσωπικά θεωρώ και ως την κορυφαία σύνθεση ολόκληρου του soundtrack (αν έπρεπε να επιλέξω κάποια σώνει και καλά). Για να ολοκληρώσω λοιπόν, σας αφήνω με το DooM Medley (παραπάνω) αλλά και με το Sign of Evil (στη συνέχεια).
Υ.Γ.: Πριν λίγες ώρες έγινε γνωστό ότι έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 86 ετών (αλλά πολύ ταλαιπωρημένος τα τελευταία χρόνια) ο Κώστας Καββαθάς. Ο εκλιπών, πέρα από πατέρας των εντύπων τεχνικού τύπου στην Ελλάδα που μεγάλωσαν τόσες και τόσες γενιές (τη δική μου σίγουρα), υπήρξε ανήσυχο πνεύμα, δάσκαλος, μεγάλος λάτρης των μηχανών που μπορούσαν να οδηγήσουν/πιλοτάρουν οι άνθρωποι, αλλά, το κυριότερο, άτομο με ήθος που δεν κουράστηκε ποτέ να επαναλαμβάνει ότι ο σεβασμός στον συνάνθρωπο και τα έργα του αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό αποτελεί το κλειδί για υγιείς κοινωνίες. Αν και ο ίδιος ήταν βέβαιος ότι πλησιάζουμε στον καιρό που θα μπορεί όλο το περιεχόμενο του εγκεφάλου μας να γίνει download σε κάποιον υπολογιστή προκειμένου το πνεύμα μας να παραμείνει ζωντανό στο διηνεκές, δυστυχώς - για όλους μας - δεν πρόλαβε αυτή την τεχνολογική εξέλιξη. Παρά το γεγονός ότι έφυγε από τη ζωή, τα κείμενα και οι διδαχές του θα ζουν για πάντα στη μνήμη μας. Καλό κατευόδιο στο τελευταίο σου ταξίδι, Δάσκαλε. Και να είναι ο δρόμος γεμάτος στροφές - ξέρεις εσύ.
Κάτι διάφορες υποχρεώσεις από 'δω κι από 'κει, κάτι το Amicamp, κάτι το ότι το ξέχασα (ναι, άνθρωποι είμαστε, τι θέλετε δηλαδή;), να που πέρασαν αρκετές μέρες μέχρι να αξιωθώ να ενημερώσω τους Spectrum lovers για την κυκλοφορία του νέου επεισοδίου του The Spectrum Show από τον Paul Jenkinson. Μιλάμε για το 149ο επεισόδιο και, ΟΚ, δύσκολο να τα χιλιάσει αλλά εύχομαι τουλάχιστον να τα διακοσαρίσει. Το έχει. Άνετα μάλιστα, θα έλεγα.
Στο καινούριο επεισόδιο ο Paul δοκιμάζει ένα (διαφορετικό) light pen και μας αποκαλύπτει μάλιστα ότι υπάρχει και άλλο στα σκαριά. Πού τα βρίσκει όλα αυτά τα περιφερειακά για τον Spectrum που μας έχει παρουσιάσει μέχρι σήμερα δεν το γνωρίζω, αλλά τώρα πια ο άνθρωπος θα πρέπει να έχει την πλέον αξιοζήλευτη συλλογή hardware για τον γομολάστιχα - και όχι μόνο - παγκοσμίως. Δηλαδή όχι, πείτε μου, ποιος άλλος έχει 4-5 διαφορετικά light pens για το ίδιο μηχάνημα, ε;
Στο μεγαλύτερο μέρος του νέου επεισοδίου ο Paul καταπιάνεται με παρουσιάσεις παιχνιδιών, παλιών και νέων. Έτσι, θα δείτε να παρελαύνουν τα Buggy Blast, BC's Quest for Tires, Escape from Exodron, Ziona Quest και Timebomb. Ειδικά από το BC's Quest for Tires έχω πολλές αναμνήσεις γιατί ήταν τίτλος που αναμφισβήτητα ξεχώριζε εκείνα τα χρόνια, βασικά λόγω θεματολογίας. Βέβαια, εγώ βίωσα την... παλαιολιθική αυτή εμπειρία σε Commodore 64 και όχι σε Spectrum, αλλά τι Γιάννης, τι Γιαννάκης...
Το επεισόδιο ολοκληρώνεται με ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικές με τον The Spectrum, τον οποίο ο Paul είχε παρουσιάσει σε προηγούμενο επεισόδιο. Όπως πάντα, μπορείτε να δείτε το The Spectrum Show παρακάτω και μην ξεχάσετε να επισκεφθείτε και το επίσημο website για πολύ ακόμα υλικό.
