Φτάνει το τέλος του μήνα και ρωτάς κάποιον τι είναι το πρώτο πράγμα που του έρχεται στο μυαλό σχετικά με αυτό το γεγονός. Και σου απαντάει ότι του τέλειωσαν τα χρήματα εδώ και 10 μέρες και περιμένει πότε θα μπει ο επόμενος μισθός. Πφφφ, πόσο πεζός και ανέμπνευστος είσαι αδερφάκι μου. Εδώ έφτασε ο καιρός για νέο επεισόδιο του The Spectrum Show κι εσύ ασχολείσαι με το ότι δεν έχεις να πληρώσεις τους λογαριασμούς; Υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα από τις ταπεινές οικονομικές σου υποχρεώσεις. Και, άλλωστε, μην είσαι μίζερος, προσπάθησε να δεις το ποτήρι μισογεμάτο: σε άλλους τέλειωσαν τα χρήματα από το πρώτο δεκαήμερο του μήνα, εσύ που μπόρεσες να ανταπεξέλθεις για 20 ολόκληρες μέρες γκρινιάζεις κιόλας από πάνω;
Πέρα από την πλάκα και πέρα από το γεγονός ότι όντως τις τελευταίες μέρες κάθε μήνα πολλοί εκεί έξω κοιτάζουν με απόγνωση τον άδειο τραπεζικό τους λογαριασμό, είναι αλήθεια ότι αυτό το χρονικό διάστημα με εντυπωσιακή συνέπεια εδώ και πάνω από 10 χρόνια ο Paul Jenkinson μας χαρίζει και ένα νέο επεισόδιο του Spectrumικής θεματολογίας show του. Δεν θα μας πληρώσει τους λογαριασμούς ούτε και θα μας βγάλει από την οικονομική στενωπό στην οποία βρισκόμαστε, αλλά τουλάχιστον θα μας κάνει να ξεχαστούμε για ένα εικοσάλεπτο με αντικείμενο κάτι που κάποτε μπορεί να σήμαινε και σχεδόν τα πάντα για εμάς τους παλιότερους. Γιατί ναι, ακούγεται παράξενο πια, αλλά υπήρξε μία εποχή που ξυπνούσαμε, κοιμόμασταν και αναπνέαμε Spectrum! Πόσο άλλαξαν τα πράγματα με την πάροδο του χρόνου, ε;
Τέλος πάντων, το θέμα δεν είναι να μας (ξανα)πιάσει κατάθλιψη, αλλά να σας πληροφορήσω ότι το 156ο επεισόδιο του The Spectrum Show είναι διαθέσιμο για να το παρακολουθήσετε είτε στο κανάλι του στο YouTube είτε στο βιντεάκι στο τέλος του κειμένου. Το θέμα που προσωπικά ξεχώρισα είναι η δυνατότητα δικτύωσης που προσέφερε στους ιδιοκτήτες του ο συνδυασμός Spectrum και ZX Interface 1. Τολμώ να ομολογήσω ότι αν και στην εποχή του είχα αγοράσει ολοκαίνουριο το εν λόγω interface ούτε καν θυμόμουν ότι έδινε αυτή τη δυνατότητα. Και πριν με κράξετε αναλογιστείτε αν ξέρατε κάποιον που ασχολούταν με δίκτυα υπολογιστών το 1984! Προφανώς και όχι, την εποχή που διαβάζαμε Αγόρι και ακούγαμε Survivor το computer networking ήταν ένα αντικείμενο που μάλλον δεν γνωρίζαμε καν την ύπαρξή του. Δείτε λοιπόν στο παρακάτω βιντεάκι τι μπορούσε να κάνει ένας δικτυωμένος Spectrum και, αν η πρώτη σας σκέψη είναι η λεξούλα "chat" τότε μάλλον έχετε δίκιο!
Όπως και κάθε χρόνο εδώ και περίπου μία δεκαετία, ο Chris Wilkins της Fusion Retro Books έχει ξεκινήσει μία καμπάνια στο Kickstarter για τη χρηματοδότηση των ετήσιων εκδόσεων των πάλαι ποτέ δημοφιλών περιοδικών Crash (ZX Spectrum) και Zzap!64 (Commodore 64). Μαζί με αυτά κυκλοφορούν και οι ετήσιες εκδόσεις των Crash Next (ZX Spectrum Next) και Fusion ίσως έτσι απλά, για τη συμπλήρωση του καρέ, αφού θεωρώ απίθανο το ενδιαφέρον για τα δύο τελευταία να πλησιάζει έστω αυτό για τα δύο πρώτα.
Αν και η καμπάνια δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη - νομίζω ότι αυτό θα συμβεί το βράδυ της Δευτέρας, 27/10 - έχει ήδη υπερκαλυφθεί και με το παραπάνω το ποσό που ήταν απαραίτητο προκειμένου να υλοποιηθεί το όλο έργο. Μάλιστα, από τα 17.267€ που είχε θέσει ως ελάχιστο στόχο ο Chris Wilkins έχουν ήδη συγκεντρωθεί 91.602€, οπότε μιλάμε για κάτι παραπάνω από αίσιο τέλος. Μπράβο στον άνθρωπο λοιπόν και μακάρι να συνεχίσει για χρόνια με τον ίδιο ζήλο και με το ίδιο μεράκι.
Προσωπικά έχω στηρίξει αυτό το project από το 2019 μέχρι και το 2025 και κατά καιρούς έχω εκφραστεί ιδιαίτερα θετικά για την ποιότητα και το περιεχόμενο των ετήσιων αυτών εκδόσεων, ενώ επίσης κατά καιρούς έχω γκρινιάξει για το πόσο κόστιζαν τελικά για έναν κάτοικο της Ελλάδας προκειμένου να τις αποκτήσει. Το θέμα είναι ότι επειδή κάθε χρόνο πρώτα λάμβανα μέρος στην καμπάνια, μετά πλήρωνα και μετά από 1-2 μήνες λάμβανα τις ετήσιες εκδόσεις και πλήρωνα εκ νέου - το τελωνείο, αυτή τη φορά - δεν ήμουν ποτέ σε θέση να θυμάμαι ακριβώς πόσο μου είχαν κοστίσει! Φέτος λοιπόν, είπα να θίξω το θέμα τώρα που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα η καμπάνια, και βλέπω τις τιμές online. Οπότε, θα αναφέρω αυτά που θεωρώ ότι έχουν ενδιαφέρον μόνο. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
- Crash, Fusion και Zzap!64 έντυπα σε μέγεθος Α5 --> 58€ χωρίς τελωνειακά τέλη
- Crash έντυπο σε Α4 --> 37€ χωρίς τελωνειακά τέλη
- Zzap!64 έντυπο σε Α4 --> 37€ χωρίς τελωνειακά τέλη
- Crash έντυπο σε Α5 --> 22€ χωρίς τελωνειακά τέλη
- Zzap!64 έντυπο σε Α5 --> 22€ χωρίς τελωνειακά τέλη
Ε, ό,τι και να λέμε, άλλο το Α4 και άλλο το Α5
Φυσικά, αυτά τα ποσά έχουν υπολογιστεί με τις ισοτιμίες λίρας Αγγλίας και Ευρώ από το Kickstarter. Εάν προβείτε στην αγορά θα διαπιστώσετε ότι η τράπεζά σας δεν έχει κάνει ακριβώς τους ίδιους υπολογισμούς, με αποτέλεσμα να πληρώσετε κατιτίς παραπάνω. Ε, και μετά βάλτε και ως κερασάκι στην τούρτα τα τελωνειακά τέλη και θα διαπιστώσετε πώς μία έκδοση που είχε αρχική τιμή £12 (το Crash ας πούμε σε Α5) φτάνει στα χέρια μας με τελικό κόστος 30-35€. Φυσικά για αυτό δεν φταίει ο Chris Wilkins και η Fusion Retro Books, εννοείται και εξυπακούεται. Υπάρχει και κάτι όμως για το οποίο φταίει. Και αυτό είναι η απόφαση να φτιάχνονται τα ετήσια Crash και Zzap!64 σε μέγεθος Α5 (εδώ και 4 χρόνια, αν δεν κάνω λάθος) αντί για Α4. Αυτό σημαίνει ότι ή θα πάρουμε κάτι που θα χρειαζόμαστε σώνει και καλά γυαλιά για να το διαβάσουμε - είμαστε και κάποιας ηλικίας, ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας - ή θα πληρώσουμε σχεδόν τα διπλάσια χρήματα για να το πάρουμε σε Α4 ενώ όμως το στήσιμο έχει γίνει για Α5! Τι σημαίνει αυτό με απλά λόγια; Ότι η κάθε σελίδα έχει τα 2/3 (ίσως και λιγότερο) της ύλης που θα είχε εάν το περιοδικό είχε "στηθεί" εξ αρχής για Α4.
Όλα αυτά βέβαια κάπως εξηγούνται. Προφανώς αυτή η απόφαση ελήφθη προκειμένου να υπάρχει η δυνατότητα να αποκτήσει κάποιος τις ετήσιες εκδόσεις σε λογική τιμή (σε μέγεθος Α5) καθώς, λόγω βάρους και όγκου οι εκδόσεις σε Α4 είχαν αρχίσει να ξεφεύγουν οικονομικά τα τελευταία χρόνια. Είναι κατανοητό λοιπόν, αλλά δεν σημαίνει πως θα πρέπει να μας αρέσει κιόλας!
To '22-'23 είχαμε και ετήσιες εκδόσεις για Amstrad CPC και Amiga. Αυτές μάλιστα, να τις πληρώσουμε, να τις πάρουμε και να τις χαρούμε. Όχι όμως να πληρώνουμε το Fusion...
Και κάτι άλλο που δεν μου αρέσει - και αυτό έχει γίνει σίγουρα εσκεμμένα - είναι ότι δεν έχει κανένας τη δυνατότητα να πάρει σε κάποια τιμή προσφοράς ας πούμε μαζί τα Zzap!64 και Crash, είτε σε Α4, είτε σε Α5 μέγεθος. Γιατί, ενώ αυτά είναι που θέλει η συντριπτική πλειοψηφία προφανώς, στο Kickstarter είτε δεν προσφέρονται μαζί είτε σου βάζουν στο πακέτο και κάτι άλλο (π.χ. το Fusion) που δεν το θες και δεν σε ενδιαφέρει, μόνο και μόνο για να το "σπρώξουν" και αυτό. Αν δεν απατώμαι τα 2 τελευταία χρόνια πλήρωσα για 3 ετήσιες εκδόσεις ανά έτος προκειμένου να αγοράσω σε "προνομιακή" τιμή τις 2 που με ενδιέφεραν...
Το αστείο είναι ότι παρά το θέμα που έκανα και τις ενστάσεις που ανέπτυξα με βλέπω και φέτος να αγοράζω και πάλι τις ετήσιες εκδόσεις και να βρίζω από μέσα μου όταν πάω για την παραλαβή για το χαράτσι του τελωνείου. Σίγουρα αξίζουν - το έγραψα και παραπάνω, άλλωστε - αλλά θα ήταν καλά να είχαμε τη δυνατότητα να αποκτήσουμε πακέτο τα Crash και Zzap!64 με 40-70€ σύνολο κι όχι με τα ανωτέρω παρατεθέντα δεδομένα που έχουμε 44-74€ χωρίς το μποναμά της τράπεζας και χωρίς το πεσκέσι του τελωνείου.
Μπορεί να γκρινιάζω, αλλά το στηρίζω (and that's what matters most)
Α, και κάτι τελευταίο που ξέχασα να το αναφέρω: κατανοητό το μέγεθος Α5 για μία μηνιαία, διμηνιαία ή τριμηνιαία περιοδική έκδοση, αλλά αν βγάζεις κάτι πιο "επίσημο", κάτι ετήσιο με χοντρό εξώφυλλο και πιο περιποιημένο, ε, βγάλτο σε Α4. Μία φορά το χρόνο. Κανονικό Α4, όχι μεγεθυμένο Α5!
Και τώρα που τα έγραψα όλα αυτά και τα έβγαλα από μέσα μου πάω να στηρίξω την καμπάνια για μία ακόμα φορά, αγοράζοντας τις φτηνότερες δυνατές εκδόσεις - ναι, αυτές που δεν βλέπω να τις διαβάσω! Τι τα θες...
Κάποιες φορές με πιάνω να αναρωτιέμαι πώς τη βρίσκουν οι κάτοχοι Atari Falcon. Don't get me wrong, και γαμώ τα μηχανήματα είναι, δε λέω, ο κορυφαίος της σειράς ST, όμορφος, αλλά ρε παιδάκι μου υπολογιστής χωρίς software είναι σαν αυτοκίνητο χωρίς βενζίνη (ή ρεύμα, εδώ φτάσαμε). Και μια και έγραψα για αυτοκίνητα, ο Falcon πλέον πουλιέται πάνω-κάτω όσο ένα αυτοκίνητο 15ετίας που, όσο και να το κάνουμε, έχει και κάποια χρησιμότητα. Ο Falcon πού ακριβώς χρησιμεύει πέρα από την ικανοποίηση της ματαιοδοξίας του ιδιοκτήτη του; Σοβαρές εφαρμογές δεν έχει, παιχνίδια δεν έχει, τι να τον κάνεις; Μονάχα η demoscene τον έχει δει ζεστά - περισσότερο κι απ' τον ίδιο τον ST τα τελευταία χρόνια για να λέμε και την αλήθεια.
Και αφού η demoscene τον έχει δει ζεστά και κυκλοφορούν αρκετά αξιόλογα demos, έπεσε στην αντίληψή μου ένα τέτοιο που μου άρεσε, οπότε σκέφτηκα να ενημερώσω και εσάς. Πού ξέρεις, μπορεί να διαβάσει την ανάρτηση και κανένας Falcon owner και να κατεβάσει το Electric Night στο οποίο αναφέρομαι και να γελάσει λίγο το χειλάκι του.
Το Electric Night των Dune λοιπόν δεν το λες και ολόφρεσκο, καθώς παρουσιάστηκε πριν από 9 ολόκληρα χρόνια στα πλαίσια του demoparty Silly Venture 2016, όπου και - μάλλον δικαίως - κατέκτησε την πρώτη θέση. Ο λόγος που εμένα προσωπικά μου έκανε κλικ έχει να κάνει κυρίως με τη συνολική αισθητική του και ιδιαίτερα με το soundtrack του, το οποίο - σύμφωνα με τα γούστα μου πάντα, εννοείται - είναι από τα καλύτερα που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι πρόκειται για μία παραγωγή που την χαρακτηρίζει μόνο ο καλός ήχος, κάθε άλλο. Έχει αρκετά καλόγουστα και εντυπωσιακά εφέ και μάλιστα στα end credits οι δημιουργοί του εξηγούν ποια ξεχωριστά χαρακτηριστικά έχει το κάθε part που απολαύσαμε πριν φτάσουμε σε αυτά. Γενικώς πρόκειται για μία ισορροπημένη και καλόγουστη δημιουργία η οποία αναδεικνύει αρκετές από τις hardware αρετές της πλατφόρμας και, ως τέτοια, θεωρώ ότι αξίζει την προσοχή μας (σας).
Μπορείτε να κατεβάσετε το Electric Night από εδώ ή απλά να το παρακολουθήσετε στο video που ακολουθεί καθώς, chances are ότι μάλλον επενδύσατε τα χρήματά σας σε μεταφορικό μέσο και όχι σε κάποιον Falcon - και ορθώς πράξατε, αν θέλετε τη γνώμη μου, εδώ που τα λέμε.
Άντε να τα εξηγήσεις τώρα σε κάποιον που δεν είχε την τύχη να τα ζήσει. Ας προσπαθήσω όμως, έστω και ένας να καταλάβει, κάτι θα έχω πετύχει. Για πάμε...
Στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '80 η "φάση" με τα home computers στην Ελλαδίτσα ήταν όπως ίσως να φαντάζεστε, να έχετε ακούσει ή να έχετε διαβάσει: πολλοί χομπίστες, πολλά διαφορετικά μοντέλα, ειδικός - ελληνικός και μη - τύπος προσανατολισμένος περισσότερο σε αυτό που λέμε σήμερα hacking παρά στο gaming. Ο ZX Spectrum ξεχώριζε όχι μονάχα λόγω της χαμηλής τιμής του, αλλά και επειδή κουτσά-στραβά με λίγες ή πολλές παραχωρήσεις εδώ κι εκεί, έκανε το πάντα. Φυσικά, οι κάτοχοι Commodore 64 κοιτούσαν κάπως αφ' υψηλού όλους τους υπόλοιπους, καθώς το μηχάνημά τους ό,τι έχανε στην BASIC και στην ταχύτητα ανάγνωσης/εγγραφής από κασέτα ή δισκέτα το κέρδιζε και με το παραπάνω σε γραφικά, animation, δυνατότητες επέκτασης, "επαγγελματικό" πληκτρολόγιο και, φυσικά, ήχο. Εκεί ο 64άρης απλά δεν παιζόταν: ακόμα και αν σε κάποιον άλλο τομέα υπήρχε debate, στις ηχητικές και μουσικές δυνατότητες ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού. Μοιραία λοιπόν και εγώ, αν και πραγματικά δεν είχα το παραμικρό παράπονο από τον πιστό μου Spectrum τον οποίο και είχα προικίσει με πολύ software αλλά και αρκετά περιφερειακά, δελεάστηκα από τις οπτικοακουστικές αρετές του "ψωμιέρα" και ενέδωσα κάπου στις αρχές του '85, αν δεν κάνω λάθος. Βλέπετε, είχα δει - και ακούσει - τα πρώτα cracktros (που σημειωτέον τότε δεν υπήρχαν σε άλλους υπολογιστές) και είχα πάθει την πλάκα μου με την ομαλότητα της κίνησης, τη μουσική, τα sprites, το scrolling text και τα χρώματα σε raster bars κ.ά. που σου έδιναν την εντύπωση ότι ήταν πολύ περισσότερα από 16. Έτσι λοιπόν έδωσα πακέτο τον Spectrum με όλη του την προίκα για έναν ολοκαίνουριο, κουτάτο 64άρη με το original κασετόφωνό του και 3 παιχνίδια (Spy Hunter, Raid Over Moscow και The Way of the Exploding Fist).
Ο Commodore 64 έμεινε μαζί μου για ενάμιση χρόνο περίπου. Η αλήθεια είναι ότι είχα προλάβει να απολαύσω την όλη εμπειρία και πριν αποκτήσω τον δικό μου 64άρη, αφού ο τότε κολλητός μου είχε ήδη έναν τουλάχιστον 12-15 μήνες νωρίτερα και συχνά-πυκνά ξημεροβραδιαζόμασταν σπίτι του, παίζοντας, αντιγράφοντας ό,τι πρόγραμμα βρίσκαμε, πληκτρολογώντας ατέλειωτα listings (που στο τέλος δεν "έπαιζαν") και προσπαθώντας να χακάρουμε παιχνίδια και να βάλουμε στο menu τους τα ονόματά μας. Γενικώς τον είχα χαρεί τον "ψωμιέρα" αρκετά λοιπόν, ακόμα και πριν αποκτήσω τον δικό μου.
Κάπου στο 2ο εξάμηνο του '86, αποφασίσαμε με τον πατέρα μου να προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα και να δοκιμάσουμε την εμπειρία των 16bits. Εκείνος είχε πολύ περισσότερο από μένα το μικρόβιο του computing, αλλά επικεντρωνόταν αποκλειστικά στον προγραμματισμό, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιεί περισσότερο τον παρθενικό υπολογιστή που αποκτήσαμε ποτέ, τον TRS-80 CoCo με την εξαιρετική Extended Color BASIC, παρά τον Commodore 64. Συμφωνήσαμε λοιπόν να συγκεντρώσουμε και να πουλήσουμε τους υπολογιστές, τα περιφερειακά και το software που είχαμε, προκειμένου να μαζέψουμε ένα μέρος του ποσού που χρειαζόταν ώστε να αποκτήσουμε τον ένα και μοναδικό Atari 520ST με το ασπρόμαυρο high resolution monitor που το είχαμε δει και είχαμε χαζέψει. Έτσι λοιπόν και έγινε, και μετά από 15-18 μήνες περίπου αποχωρίστηκα τον Commodore 64 με (πολύ) βαριά καρδιά. Αλλά τι στο καλό, ο ST υποτίθεται ότι ήταν χρόνια μπροστά, δεν ήταν;
Η αλήθεια είναι ότι όντως ήταν. Μετά τους TRS-80 CoCo, ZX Spectrum και Commodore 64, το να χρησιμοποιείς ένα "διαστημικό" GUI όπως το GEM σε οθόνη ανάλυσης 640x400 pixels ήταν εμπειρία out of this world. Το περιβάλλον των "σοβαρών" προγραμμάτων (σχεδιαστικά, επεξεργαστές κειμένου) και των γλωσσών προγραμματισμού ήταν τόσο προχωρημένο συγκριτικά με ό,τι είχα δει μέχρι τότε, που χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 10 χρόνια και να μεταβώ σε PC με 17άρα οθόνη για να βιώσω κάτι που έστω πλησίαζε αυτά που βίωνα στον ST. Αφήστε που μετά την εμπειρία του 1541 (το disk drive του C64) και των εντολών τύπου LOAD "*",8,1 το να δουλεύεις με τις 3,5" δισκέτες του Atari σε ένα περιβάλλον που έκανε αντιγραφή, μετακίνηση, δημιουργία φακέλων κλπ παιχνιδάκι ήταν κάτι που σε έκανε να νιώθεις ότι είχες πάρει μετάθεση από το Κακοσάλεσι στο USS Enterprise!
Όλα αυτά λοιπόν ήταν υπέροχα, εξαιρετικά, εξαίσια. Ένα προβληματάκι υπήρχε μονάχα: δεν είχα παιχνίδια στον ST. Πέρα από μία έκδοση του Missile Command, ένα Pac-Man, το Brataccas και το Starglider υπήρχε το απόλυτο χάος, καθώς η συντριπτική πλειονότητα των ST games έτρεχε σε low resolution (320x200 pixels) και έγχρωμη οθόνη που εγώ απλά δεν διέθετα! Ούτε μπορούσα φυσικά να συνδέσω τον Atari στην τηλεόραση του σαλονιού, αφού η μόνη διαθέσιμη συνδεσμολογία (SCART) φυσικά και δεν υποστηριζόταν από την γερασμένη Grundig μας. Έτσι, από τον χρωματικό οργασμό, τα rasterbars, τα cracktros, το animation που ήταν πιο απαλό κι από μετάξι του 64άρη έμεινα με μία συνολική υπολογιστική εμπειρία της επόμενης ίσως δεκαετίας, αλλά χωρίς παιχνίδια! Το λες και βαρβάτη αλλαγή αυτό, έτσι δεν είναι;
Ευτυχώς για μένα, η βιντεοπαικτική αγρανάπαυση διήρκεσε μετά βίας ένα χρόνο, όσο χρειάστηκε δηλαδή για να μαζέψω τα χρήματα και να αγοράσω μία έγχρωμη οθόνη για τον ST. Δυστυχώς όχι εκείνη την υπέροχη τη δική του - SC1224 πρέπει να λεγόταν, αν δεν με απατά η μνήμη μου - αλλά μία Sanyo η οποία ήταν αξιοπρεπέστατη και οπτικά θύμιζε monitor της Commodore. Ε, και πλέον, άντε μαζέψτε με!
Την εποχή εκείνη είχε ανοίξει και το Atari Club, το οποίο, αν δεν κάνω λάθος, στεγαζόταν στο πατάρι (μην κάνετε ηλίθιους συνειρμούς, σας εκλιπαρώ) του Computer Market, γωνία Σολωμού με Μπόταση. Atari Club σήμαινε βασικά ότι με μία ελάχιστη συνδρομή μπορούσες να αντιγράψεις οτιδήποτε λαχταρούσε η ψυχή σου. And then some. Η πειρατεία λογισμικού στο ζενίθ της, να αντιγράφουμε απλά για να αντιγράψουμε φάση, ακόμα και παιχνίδια ή προγράμματα που δεν σκοπεύαμε να ασχοληθούμε πραγματικά ποτέ μαζί τους. Τολμώ να πω ότι αυτό που ενδόμυχα ανέμενα, ότι δηλαδή τα παιχνίδια του ST θα ήταν... εκατό φορές καλύτερα από αυτά του 64άρη, δεν το διαπίστωσα. Ναι μεν είχαν καλύτερα γραφικά υψηλότερης ανάλυσης (συνήθως) και υπήρχαν και κάποια που διέθεταν και αντίστοιχα καλή μουσική, αλλά αυτό που είχα στο μυαλό μου, κάτι σε στυλ "arcade perfect" αποδείχτηκε εντελώς ουτοπικό. Και νομίζω ότι ήταν αυτό ακριβώς το αγαπημένο μου από τα coin ops, το Bubble Bobble, που όταν το έπαιξα στον ST με απογοήτευσε. Γιατί σε επίπεδο γραφικών και ήχου ήταν μια χαρά, και σίγουρα ένας αδαής θα ξεγελιόταν, αλλά για hardcore Bubble Bobblers ήταν... Αφήστε το, μην ανοίγουμε πληγές τώρα...
Αν όμως τα παιχνίδια του ST δεν με ενθουσίασαν, βρήκα κάτι άλλο που πραγματικά με εντυπωσίασε. Και αυτά ήταν τα demos. Βλέπετε, μέχρι τότε, ακόμα και στον Commodore 64, demos δεν υπήρχαν (κι αν υπήρχαν, σίγουρα εμείς δεν είχαμε δει κάποιο). Μόνο τα cracktros επεδείκνυαν τις δυνατότητες του μηχανήματος, και με τρόπο μάλιστα που συνήθως ούτε τα games δεν κατάφερναν. Σκεφτείτε λοιπόν όταν πέτυχα το πρώτο demo, στον ST, πώς θα πρέπει να ένιωσα με γραφικά και χρώματα που ήταν κατά πολύ ανώτερα αυτών των cracktros του 64άρη! Μιλάμε για πρωτόγνωρη εμπειρία - και ταυτόχρονα για ένα demo που με τα σημερινά standards θα το αντιμετωπίζαμε με ατάκες του τύπου "μα είναι να γελάει κανείς". Και όμως τότε, το '88, ένα demo που στην ουσία ήταν περίπου σαν standalone polished cracktro, όχι απλά εντυπωσίαζε, αλλά το έβαζες να το δουν και οι φίλοι σου για να καταλάβουν γιατί είχες παρατήσει των πακτωλό των 8bit games για να μετακινηθείς στα 16bits. Να γιατί!
Μέχρι τότε κυριαρχούσε η εντύπωση πως ο Commodore 64 ηχητικά ήταν ό,τι καλύτερο είχε εμφανιστεί στον χώρο του home computing, καθώς συνδύαζε το εμβληματικό SID με εκατοντάδες μουσικές συνθέσεις απείρου ηχητικού κάλους, ποιότητα και ποσότητα δηλαδή που καμία άλλη πλατφόρμα δεν μπορούσε καν να ονειρευτεί ότι θα μπορούσε να πλησιάσει. Και, ξαφνικά, εμφανίζεται το The B.I.G. Demo των Exceptions (όπου B.I.G. σημαίνει - τι άλλο; - Best In Galaxy). Και τι έχουν κάνει οι μάγκες εκεί; Πέρα από κάτι εντυπωσιακούς textscrollers και έναν πακτωλό χρωμάτων έχουν μεταφέρει οι αθεόφοβοι δεκάδες από τις καλύτερες μουσικές συνθέσεις του Μπετόβεν της ηλεκτρονικής μουσικής, του ενός και μοναδικού Rob Hubbard, από τον 64άρη στον ST! Κι εκεί που θεωρούσαμε ότι το Yamaha YM2149F (για τους φίλους AY-3-8910 για να καταλαβαινόμαστε) ήταν πάνω-κάτω ό,τι είχαμε ακούσει στον Amstrad CPC, ξαφνικά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την απόλυτη ηχητική πανδαισία! Η αίσθηση είναι ότι ο ST ήρθε για να μείνει, το μηχάνημα τα σπάει! Αλλά είχε κι άλλο επεισόδιο η ιστορία...
Και κάπου εκεί, τέλη '88 με αρχές '89, ήρθε το The Union Demo. Μία παραγωγή-σταθμός στην ιστορία του ST, ένα megademo όπως θα το χαρακτηρίζαμε τότε, αποτελούμενο από parts που σε άφηναν με ανοιχτό το στόμα. Εδώ θα πρέπει να διευκρινίσω ότι τα demos τότε δεν ήταν όπως τώρα, δεν είχαν δηλαδή μία κεντρική ιδέα ή ένα θέμα ή μία ιστορία την οποία να ντύνουν με διάφορα εφέ. Τότε τα demos έμοιαζαν με εξελιγμένα cracktros που απλά προσπαθούσαν να καταρρίψουν κάποιο ρεκόρ (σε χρώματα on screen, κάποια undocumented ανάλυση οθόνης, πλήθος BOBs και πάει λέγοντας). Ακόμα - και αυτό κι αν είναι ανήκουστο για τις σημερινές παραγωγές - τότε τα περισσότερα demos απαιτούσαν να υπάρχει interaction με τον χρήστη. Τι λέτε γι' αυτό;
Έτσι λοιπόν στο The Union Demo ο χρήστης ελέγχει έναν... δίποδο μυρμηγκοφάγο (!), τον Charly, ο οποίος συναντάει διάφορες πόρτες. Σε κάθε μία που επιλέγει να μπει ανταμειβόμαστε με κάποιο part του The Union Demo. Και εδώ, πραγματικά, αυτά που βλέπουμε και ακούμε, για την εποχή είναι πρωτόγνωρα και ανεπανάληπτα. Είναι δύσκολο να διαλέξω τι με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο: το sampled Beat 'dis των Bomb the Bass λίγο καιρό πριν κάνει το ίδιο το Xenon 2 με το Megablast; Τα 512 χρώματα που στα μάτια που είχαν συνηθίσει το πολύ σε 16 έδειχναν, απλά, άπειρα; Το - δεν ξέρω κι εγώ πόσων επιπέδων - ταχύτατο και ομαλότατο parallax scrolling; Οι τεράστιοι, πολύχρωμοι και χοροπηδηχτοί textscrollers; Τα υπέροχα tunes; Τι απ' όλα;
Ίσως, αν κάποιος τα δει και τα ακούσει όλα αυτά σήμερα έχοντας την εμπειρία, τη θέαση και τα ακούσματα όλων αυτών των ετών να πει "έλα μωρέ, και σίγα το πράγμα". Αλλά δεν είναι έτσι: προσπαθήστε να βάλετε τον εαυτό σας στη θέση εκείνη στο χρόνο που ακόμα δεν έχετε δει τίποτα σχετικό με demoscene πέρα από κάποια cracktros στον Commodore 64. Και μετά ακούτε τον ST στο The B.I.G. Demo να παίζει το μουσικό the very best of... του ρεπερτορίου του τελευταίου σε μία δισκέτα, και, πριν προλάβετε να συνέλθετε, τρακάρετε με το... θωρηκτό που λέγεται The Union Demo. Και με ανοιχτό το στόμα βλέπετε έναν πακτωλό χρωμάτων, υψηλή ανάλυση γραφικών, ταχύτατη και ασύλληπτα ομαλή κίνηση, πράγματα που κανένας έως τότε δεν είχε ξαναδεί. Πιστέψτε με, το The Union Demo ήταν η απτή απόδειξη ότι πέρα από το λιτό αλλά λειτουργικότατο GUI, πέρα από την... ατέλειωτη RAM, πέρα από την "άνετη" software συμβατότητα με PC και Macintosh, ο ST ήταν το μηχάνημα των υγρών ονείρων οποιουδήποτε εντυπωσιαζόταν από γραφικά, animation και synthesized μουσική. Ναι, ήταν γεγονός, ο Jack Tramiel, από το μετερίζι της Atari αυτή τη φορά, μας είχε φιλέψει με τον άξιο και αδιαμφισβήτητο διάδοχο του 64άρη. Ο τίτλος του βιβλίου του Jamie Lendino για τον ST, το "FaSTer Than Light" είναι απολύτως αντιπροσωπευτικός αυτού που εισπράτταμε εκείνα τα χρόνια ως χρήστες του ST. Δεν κοιτούσαμε κανέναν, δεν υπήρχε καν υποψία ανταγωνισμού. Φυσικά, όπως άπαντες γνωρίζουμε, αυτό σύντομα άλλαξε...
Εδώ όμως δεν θα αναφερθώ στην άσπονδη φίλη του ST που τελικά μάλιστα κέρδισε τη μεταξύ τους κόντρα και μάχη. Δεν είναι ανάγκη, άλλωστε: η "κυρία" αυτή έχει εισπράξει άπειρη αγάπη από τους ανά τον κόσμο ρετροκομπιουτεράδες και συνεχίζει να το κάνει. Και καλώς συμβαίνει αυτό, δεν θα πω το αντίθετο. Αλλά είναι mind blowing (δε μου έρχεται στα ελληνικά τώρα) το γεγονός ότι αυτό το υπέροχο μηχάνημα, αυτός ο γαμάτος 16μπιτος που αποτελούσε για κάποια χρόνια by far την πιο "τίμια" και ολοκληρωμένη υπολογιστική πρόταση, τώρα πια είναι σα να έχει χαθεί στη λήθη. Αν ακούσετε κουβέντες ή διαβάσετε απόψεις, όλοι οι "ψαγμένοι" λένε τι δεν μπορεί να κάνει ο ST - έχοντας πάντα ως μέτρο σύγκρισης το αντίπαλο στρατόπεδο και το gaming και demo πεδίο. Αλλά εδώ είναι το θέμα: τόση ώρα σας γράφω τι μπορούσε να κάνει αυτό το καταπληκτικό μηχάνημα, όχι τι ΔΕΝ μπορούσε να κάνει! Πώς και πότε βρεθήκαμε από τη μία πλευρά της κουβέντας στην απέναντι;
Διάβασα κάποτε την άποψη ότι τα τελευταία χρόνια οι (όποιες) παραγωγές της ST scene τρέχουν αποκλειστικά σε Atari STE γιατί έχουμε δει τα όρια του ST, δεν υπάρχει κάτι άλλο να δούμε. Διαφωνώ. Διότι όταν οι coders είχαν πραγματικά φτάσει στο σημείο να μπορούν να κάνουν παπάδες με το αρχικό hardware του '85, πλέον η μεγάλη μάζα των χρηστών είχε μεταφερθεί στο απέναντι στρατόπεδο. Και η ίδια η Atari έδωσε την χαριστική βολή, αντικαθιστώντας τον ST με τον STE. Καληνύχτα σας. Ποιος θα ασχολούνταν πια να φτιάξει κάτι στο επίπεδο του Vroom, του Lethal Xcess, του Enchanted Land, του Xenon 2, ακόμη και του Lotus, που έδειξαν ότι ο ST ήταν κατάλληλος για πολύ περισσότερα από το Flying Shark, το OutRun ή την άθλια μεταφορά του Shadow of the Beast. Στο τέλος της μέρας, τα πράγματα είναι απλά. Το μηχάνημα απλά δεν πήρε την αγάπη που του άξιζε. Ούτε από τους χρήστες, ούτε από τους developers, αλλά ούτε και από τους coders της demoscene πέρα από τα πρώτα 5-6 χρόνια της ύπαρξής του. Και είναι πραγματικά κρίμα, γιατί όποιος βίωσε την πραγματικότητα εκείνων των πρώτων χρόνων, ξέρει ότι ο ST άξιζε πολλά περισσότερα...
Α, και ολοκληρώνοντας να σας πω ότι έκανα την ευχάριστη διαπίστωση ότι τελικά αυτό που μόλις διαβάσατε είναι το 1.000στό post στο blog, και όχι το προηγούμενο όπως λανθασμένα σας είχα γράψει στην προηγούμενη ανάρτηση. Βλέπετε, το Blogger είχε μετρήσει στα posts και το τρέχον που ήταν σε μορφή προχείρου και δεν είχε "ανέβει" ακόμα. Οπότε ναι, για εμένα προσωπικά είναι πολύ περισσότερο appropriate να φτάνω το milestone των 1.000 αναρτήσεων με ένα post-σεντόνι για τον αγαπημένο μου Atari ST. Το αξίζει ο καημένος γιατί όλοι σχεδόν στο φτύσιμο τον έχουν τα τελευταία χρόνια...
Και κάτι τελευταίο: όσοι έχετε την περιέργεια να δείτε (σε εξομοίωση) όλα σχεδόν τα demos που κυκλοφόρησαν για τον ST, μπορείτε να το κάνετε μέσω αυτού εδώ του καταπληκτικού website. Ο Hatari τρέχει από τον browser, τα demos φορτώνονται ακαριαία, δεν χρειάζεται ούτε να κατεβάσετε ούτε να σετάρετε το παραμικρό. Και φυσικά δεν θα μπορούσα να σας αφήσω χωρίς το The Union Demo, έτσι δεν είναι;
Για όσους ακόμα αμφιβάλλουν για τις δυνατότητες του stock Atari ST, να υποδείξω αυτό εδώ, ακόμα και αν οι ίδιοι οι developers του δεν (δείχνουν να) καίγονται να το ολοκληρώσουν και να το κυκλοφορήσουν. Όχι ρε φίλε, πείτε ό,τι θέλετε, αλλά το μηχάνημα στα κατάλληλα χέρια μπορούσε - και μπορεί - να κάνει παπάδες!
