Οι Pink Floyd και ο 8ος χρόνος του Retro Planet. Ε;

Τον τελευταίο καιρό διαβάζω ένα βιβλίο του Nick Mason, του ντράμερ των Pink Floyd, το Inside Out: a Personal History of Pink Floyd. Στο έργο του αυτό ο απλός, συμπαθής αλλά και σεβαστός - και πασίγνωστος στον χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού, εκτός των άλλων - κύριος Mason μας παραθέτει τα απομνημονεύματά του από την δημιουργία και την πορεία της ιστορικής μπάντας, καθιστώντας το εξόχως ενδιαφέρον ως ανάγνωσμα, καθώς, άλλο είναι το να διαβάζει κανείς ένα βιβλίο για τους Pink Floyd και άλλο ένα βιβλίο για τους Pink Floyd από ένα μέλος των Pink Floyd.

Πέρα φυσικά από διάφορες λεπτομέρειες και ιστοριούλες που δεν γνώριζα, αυτό που διαπίστωσα και μου προκάλεσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ήταν η διαπίστωση του πόσο πολύ εργάζονταν αυτοί οι άνθρωποι. Ενώ στο μυαλό των περισσοτέρων - και ειδικά όσων μεγάλωσαν στα 80s - η ζωή ενός rock star είναι αραλίκι, hangovers, περμανάντ, μακιγιάζ, εκκεντρικό ντύσιμο, (συνήθως) άθλια live performances, στρατιές από ξαναμμένες groupies, ναρκωτικά και αλκοόλ, οι τέσσερις εμβληματικοί Εγγλέζοι μουσικοί συμπεριφέρονταν και λειτουργούσαν αρκετά διαφορετικά. Θα μπορούσε να πει κανείς μάλιστα ότι - πέραν της μουσικής τους - σήματα κατατεθέντα του γκρουπ ήταν η εργασιομανία, η στοχοπροσήλωση και η τελειομανία. Όλα τα παραπάνω γίνονται κάτι περισσότερο από εμφανή σε οποιονδήποτε τυχερό έχει παρακολουθήσει κάποια από τις ζωντανές εμφανίσεις του γκρουπ ή, έστω, του Roger Waters που την τελευταία εικοσαετία τίμησε την χώρα μας με τις συναυλίες του στο Terra Vibe και στο Ολυμπιακό στάδιο. Αυτό που προσωπικά δεν γνώριζα είναι το πόσες εκατοντάδες (μήπως και χιλιάδες;) live εμφανίσεις είχαν πραγματοποιήσει οι Pink Floyd κατά τη διάρκεια της πρώτης δεκαετίας της μπάντας. Μιλάμε για τεράστιο αριθμό lives, σε πολλές και διάφορες χώρες του πλανήτη, και απέναντι σε κοινά που κυμαίνονταν από διψήφιο μέχρι και εξαψήφιο πλήθος. Φυσικά, ξεκινώντας από το 1967 και το The Piper at the Gates of Dawn μέχρι και το 1973 και το - εδώ υποκλινόμαστε - Dark Side of the Moon οι Pink Floyd είχαν προλάβει να γράψουν, να ηχογραφήσουν και να κυκλοφορήσουν και 8 (!) studio albums οπότε ναι, όταν ο Nick Mason περιγράφει στις σελίδες του βιβλίου του ατέλειωτα ταξίδια, ατέλειωτες ταλαιπωρίες, ατέλειωτες ώρες στο studio, ατέλειωτα προβλήματα και απρόοπτα αλλά όχι ατέλειωτα όργια και κρεπάλες, μάλλον λέει την αλήθεια: τα γεγονότα στηρίζουν και με το παραπάνω όλα τα προηγούμενα.

Τώρα, θα αναρωτηθεί κανείς - και εύλογα, μάλιστα, πώς μου ήρθαν όλα αυτά και τι σχέση έχουν με το Retro Planet. Να, έκανα την σύνδεση στο μυαλό μου καθώς ετοιμαζόμουν να γράψω το κείμενο που θα συνοδεύει την ανακοίνωση για την κυκλοφορία του 29ου τεύχους του περιοδικού, που μπαίνει τον μήνα που διανύουμε στον 8ο χρόνο του. Και αυτό γιατί πρόκειται για κάτι που ξεκίνησε έτσι, για τον χαβαλέ, για να δείξουμε - πρώτα απ' όλα στους εαυτούς μας - ότι είμαστε ικανοί να βγάλουμε ένα έντυπο περιοδικό, και η κυκλοφορία των πρώτων τευχών συνοδευόταν από τσιμπούσια, κρασοκατανύξεις, και κάθε είδους εορταστικές συνευρέσεις.

 

 

Για να φτάσεις όμως τα 29 τεύχη και τα 8 χρόνια, ο χαβαλές, η καλή διάθεση και το παρεάκι δεν επαρκούν. Πολλοί από όσους ξεκινήσαμε μαζί την προσπάθεια που λέγεται "Retro Planet" δεν το κατάλαβαν ποτέ αυτό και τώρα πια οι δρόμοι μας έχουν χωρίσει - όπως άλλωστε δεν το καταλαβαίνουν και οι διάφοροι "τριγύρω" στον χώρο του retro computing. Κι όμως, αυτή είναι η πικρή αλήθεια: αν θέλεις να είσαι τακτικός, συνεπής και πιστός σε αυτό που ξεκίνησες να κάνεις, οφείλεις στην πορεία να προσηλωθείς ψυχή τε και σώματι στον σκοπό σου, ακόμα και αν αυτός - κάτι που ξεκίνησε χαλαρά και ανέμελα - κάποιες ώρες σου φαίνεται μάταιος, κουραστικός, εκνευριστικός και, ίσως, μέχρι και αδύνατο να επιτευχθεί. Αλλά, αυτό είναι το τίμημα αν θες να ξεχωρίσεις, αν θες να μην κοιτάς το είδωλό σου στον καθρέφτη με αποστροφή, αν θες να τα έχεις καλά (κυρίως) με τον εαυτό σου, αν δεν θες να σε θυμούνται ως "η παλιοπαρέα που έβγαλε 2-3 τεύχη" αλλά ως "οι ψυχάκηδες που έβγαλαν 29" (και συνεχίζουν). Οπότε ναι, συμπερασματικά, και για να κάνω επιτέλους ολοκληρώνοντας την σύνδεση μεταξύ Retro Planet και Pink Floyd (βλέπω τι γράφω και φοβάμαι ότι θα πέσει φωτιά να με κάψει!), αυτή η - απολύτως συνειδητή - εργασιομανία του κορυφαίου progressive rock group της ιστορίας μου θύμισε την αντίστοιχη στο Retro Planet αλλά και το αυτονόητο, πως σχεδόν οτιδήποτε αξιόλογο, κρύβει συνήθως πίσω του ατέλειωτες ώρες δουλειάς. Ναι, στην θέληση, την εργατικότητα και το πάθος για το αποτέλεσμα ολοκληρώνονται οι ομοιότητες, οπότε αφήστε κάτω τις πέτρες που θέλατε να μου πετάξετε!

Και αν τυχόν κάποιος σκέφτεται "έλα τώρα μωρέ, ποιο Retro Planet τώρα;" καλό θα είναι να κάτσει να σκεφτεί και το πώς φτιάχνεις ένα περιοδικό, πόσοι πρέπει να συνεργαστούν οργανωμένα, σε τι επίπεδο πρέπει να εργαστούν, και πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να βγει ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Και μετά να το πολλαπλασιάσει επί 29, χωρίς να βγει ποτέ εκτός χρονοδιαγράμματος. Και μετά ας έρθει να το συζητήσουμε...