Mass storage devices σε retro computers

Πρέπει πια να έχει κλείσει μια 25ετία γεμάτη από τότε που κόλλησα το μικρόβιο του retro computing. Βασικά, τώρα που το σκέφτομαι, θυμάμαι κάπου το '95 να παίζω SWOS στην Amiga (όχι ως παίκτης, εννοείται, ως manager μιας και είμαι παντελώς άμπαλος) και, 2-3 χρόνια μετά, να δοκιμάζω τον εξομοιωτή Fellow στο DOS που μου επέτρεπε να τρέξω... Amiga! Άρα, επί της ουσίας, εν μία νυκτί το... current computing μετατράπηκε σε retro computing! Και, αφού ακόμα και η "Μεγάλη Κυρία" θεωρούταν πια (στα late 90s) ως retro τι θα έκανα, θα την παράχωνα κάπου βαθειά μέσα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας; Κάθε άλλο, θα την κρατούσα σε περίοπτη θέση στο γραφείο μου και θα της έφερνα για παρέα και όλους τους υπόλοιπους υπολογιστές που με άγγιξαν, που αγάπησα, που πέρασα μαζί τους ώρες ατέλειωτες εξερευνώντας και προγραμματίζοντας (φυσικά και παίζοντας) μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Έτσι, επέστρεψαν στη ζεστή μου αγκαλιά ο Spectrum, ο Commodore 64, ο Atari ST και ο Amstrad CPC 6128. Και αρκετοί άλλοι αργότερα, που μου είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον μέσα από τις σελίδες των περιοδικών, αλλά τελικά δεν είχα καταφέρει να αποκτήσω back in the day.

Βλέπετε, δεν είμαι αυτό που θα έλεγε κάποιος "Spectrumάς", "Commodoreάς", "Amigάς" ή οτιδήποτε σχετικό: ξεκίνησα από τον παράξενο Αμερικάνο TRS-80 CoCo (ο μόνος που δεν κατάφερα να ξανα-αποκτήσω), συνέχισα με τον Spectrum με τα άπειρα παιχνίδια που όλος ο τύπος ασχολούταν μαζί του και μετά έπεσα με τα μούτρα στην οπτικοακουστική πανδαισία του 64άρη. Τον οποίο και αποχωρίστηκα για να περάσω στα 16bits μέσω του Atari ST ενώ, για να μην χάσω την επαφή μου με τον υπέροχο κόσμο των 8μπιτων, πήρα και έναν Amstrad CPC 6128! Αργότερα, το '90 αν δεν απατώμαι, απέκτησα το πρώτο δικό μου PC, ενώ έπρεπε να φτάσουν οι πρώτοι μήνες του 1993 για να καταφέρω (επιτέλους) να κάνω δική μου - με συναλλαγματικές, παρακαλώ! - την πρώτη μου Amiga, μία ολοκαίνουρια A500 Plus.

Καταλαβαίνετε από τα παραπάνω ότι όλα τα "βασικά" μηχανήματα πέρασαν από τα χέρια μου και ποτέ δεν κόλλησα με ένα μονάχα, γι' αυτό και τα αγαπώ εξίσου και έχω για όλα να πω καλά λόγια: από τον Spectrum που έδωσε τη δυνατότητα ακόμα και στα μικρότερα βαλάντια να αποκτήσουν έναν υπολογιστή με χρώμα, ήχο, αξιοπρεπή BASIC και πολλή (για την εποχή) μνήμη, στον Commodore 64 που μας χάζευε με τη μουσική του και τα hardware sprites του, τα freezer cartridges, τα multipart παιχνίδια (αχ, ακόμα θυμάμαι το G.I. Joe...). Από τον Amstrad που έκανε προσβάσιμη την dedicated οθόνη (τέρμα οι σκοτωμοί για την τηλεόραση του σαλονιού) και έφερε την 80στηλη απεικόνιση και το disk drive "στον λαό", στον Atari ST με το "ακόμα-δεν-έχω-δει-καλύτερο" φανταστικό, κρυστάλλινο SM124, το ποντίκι και το GEM που σε έφερνε σε επαφή με το computing του μέλλοντος - αυτό που έχουμε και σήμερα ουσιαστικά - χωρίς να χρειάζεται να πουλήσεις το αυτοκίνητό σου για να τον αποκτήσεις. Από τα - για μένα, τουλάχιστον - υπέροχα PCs & compatibles με την ανοιχτή αρχιτεκτονική τους, που ξεκινούσες από ένα beeper, ένα floppy disk drive και μια ασπρόμαυρη Hercules και κατέληγες στην πολυφωνική μαγεία της Adlib, την χρωματική πανδαισία της VGA και τα δεκάδες Megabytes του σκληρού δίσκου στην ασύγκριτη Amiga, τον home computer με το hardware από τα arcades, με τα γραφικά, την κίνηση και (κυρίως) την μουσική που δικαιολογούσε την κατάληψη του οικογενειακού στερεοφωνικού προκειμένου να την απολαύσεις όπως της άξιζε.

Όλα λοιπόν είχαν τα καλά τους. Και πολλά από τα μηχανήματα που δεν ανέφερα, που δεν τα είχα τότε ή που δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή, ίσως. Δεν είχε τα καλά του ο ZX81; Τα 8μπιτα Atari; Ο BBC και ο Electron; Ο Commodore 16, o Plus/4 και ο C128; Δεν ήταν εντυπωσιακός ο Αρχιμήδης; Ευτυχώς, όλα εκείνα τα χρόνια κυκλοφόρησαν δεκάδες υπολογιστές για σπιτική, χομπίστικη ή και ελαφριά επαγγελματική χρήση που είχαν όλοι την αξία και το ενδιαφέρον τους. Υπολογιστές να γούσταρες και ήσουν στον Παράδεισο, τι να λέμε τώρα;

Ας τα αφήσουμε όλα αυτά και ας επιστρέψουμε στο σήμερα όμως, και στο θέμα της παρούσας ανάρτησης που δεν είναι άλλο από τα mass storage devices στους retro υπολογιστές. Εδώ, αυτό που απασχολεί εμένα προσωπικά που όσους retro computers έχω τους έχω για να τους χρησιμοποιώ και όχι για να τους παρατάω σε ντουλάπια, πατάρια και ντιβανοκασέλες και να διατυμπανίζω ότι "έχω και Enterprise 128", είναι κυρίως το θέμα του χώρου, αλλά και το οικονομικό (άλλο να ασχολείσαι με ένα μηχάνημα, άλλο με 7-8). Γιατί, ας πούμε, άλλο χώρο καταλαμβάνει ένας Commodore 64 με ένα SD2IEC και όλη τη software library του σε μια SD καρτούλα, κι άλλον ένας 64άρης με ένα 1541 και 6-7 δισκετοθήκες τίγκα στην δισκέτα. Κι ας αφήσουμε το θέμα "αξιοπιστία" στην άκρη, έτσι; Ή, για παράδειγμα, ο Spectrumάκος. Τόσος δα είναι, αλλά αν αποφασίσουμε να χρησιμοποιήσουμε κασετόφωνο και μερικές κούτες κασέτες μάλλον δεν θα έχουμε την ευκολία και την ευχρηστία ενός SMART card interface (που κάποτε το αγόραζες με 30€) αλλά ούτε και τον χώρο να βάλουμε ένα ακόμα μηχάνημα, έτσι δεν είναι;

Aκόμα και στην περίπτωση του "μαζεμένου" CPC 6128 η αγορά mass storage device μου έλυσε τα χέρια: αντί να ψάχνω για 3άρες δισκέτες, αντί να συνδέω με Frankestein συνδέσεις disk drives 3 1/2", αγόρασα κάποτε (με 35€ αυτό, αν θυμάμαι καλά) ένα Budget USB Floppy Emulator από τον ZAXON και ησύχασα. Για να μην αναφερθώ στην περίπτωση της Amiga, στην οποία η έλευση του WHDLoad έδιωξε για τα καλά τις δισκέτες από το προσκήνιο ή σε αυτήν του Atari ST όπου συσκευές όπως το UltraSatan (με τα αντίστοιχα hard disk installations) έστειλαν τις δισκετοθήκες - μαζί με τα περιεχόμενά τους - στην ανακύκλωση...

Μην με παρεξηγήσετε, δεν έχω τίποτα με τις κασέτες και με τις δισκέτες - άλλωστε με αυτές μεγάλωσα, ποιον κοροϊδεύουμε; Αυτό που δεν έχω όμως είναι χώρο και χρόνο: ποιος δεν θέλει να γίνει μέρος της μυσταγωγίας του φορτώματος ενός παιχνιδιού από κασέτα στον Spectrum, ακούγοντας του υπέροχους τσιριχτούς ήχους των bits και bytes ενώ μεταφέρονται στη μνήμη του υπολογιστή και βλέποντας την loading screen να σχηματίζεται σιγά-σιγά, γραμμή-γραμμή και μετά να χρωματίζεται; Ποιος δεν θα ήθελε να γίνει μέρος της διαδικασίας φορτώματος των παιχνιδιών της U.S. Gold η της Ocean από κασέτα στον 64άρη, με τα υπέροχα SID tunes να μετατρέπουν το - κατά τα άλλα - βαρετό αυτό 8λεπτο σε ηχητική απόλαυση; Όμως τα χρόνια έχουν περάσει, δεν έχουμε πια μονάχα Spectrum ή Commodore 64, είναι δύσκολο να βρεις κασέτες, και, μιας και η κλεψύδρα μας αδειάζει πια, καλύτερα η διαδικασία του loading να ολοκληρώνεται σε δευτερόλεπτα, και όχι σε λεπτά, έτσι δεν είναι;

Για να μη σας κουράζω άλλο με την πολυλογία μου Κυριακάτικα, αυτό στο οποίο θέλω να καταλήξω - μιας και έχουμε όλοι το ίδιο hobby και πάνω-κάτω την ίδια ηλικία - είναι: αφήστε κασετούλες και δισκετούλες στην ησυχία τους και... βρείτε την δική σας! Αποκτήστε από ένα σύγχρονο mass storage device για τον κάθε retro υπολογιστή σας και απολαύστε άκοπα και ταχύτατα τα προγράμματα, τα demos και τα παιχνίδια που θέλετε. Γιατί, καλή η εμπειρία του να γυρνάς την κασέτα στην αρχή περιστρέφοντάς την γύρω από ένα στυλό Bic, αλλά δεν είμαστε πια 15άρηδες. Με ότι καλό ή (κυρίως) κακό αυτό συνεπάγεται...