Μια βραδιά στου Dinohatzi

Όταν, κάπου στα πρώτα χρόνια της νέας χιλιετίας εισερχόμουν δειλά-δειλά στην διαδικτυακή κοινότητα του (τότε ακμαίου και υποδειγματικού σε τρόπο λειτουργίας) Amigahellas ο μόνος μου απώτερος σκοπός ήταν η γνώση. Να μάθω πράγματα που δεν ήξερα, να μου απαντηθούν ερωτήματα για χρόνια αναπάντητα. Και ναι μεν, η γνώση και οι απαντήσεις σιγά-σιγά ήρθαν, αλλά ήρθε και κάτι άλλο το οποίο ούτε καν είχε περάσει από το μυαλό μου: οι μακροχρόνιες φιλίες!

Ο απολύτως πρώτος άνθρωπος που γνώρισα μέσα από την (σχεδόν καθημερινή, στα χρόνια που ακολούθησαν) διαδικασία του πάρε-δώσε ήταν ο Spyros. Ναι, αναφέρομαι στον άνθρωπο που έχει αναλάβει το DTP κομμάτι του Retro Planet και με τον οποίο, σωστά το μαντέψατε, 15 χρόνια αργότερα είμαστε καλοί φίλοι. Και δεν ήταν μονάχα αυτός, φυσικά...

Στα χρόνια που ακολούθησαν, είτε μέσω του Amigahellas είτε (πολύ περισσότερο) μέσω του Amigaplanet γνώρισα κόσμο και κοσμάκη. Κάθε καρυδιάς καρύδι. Με κάποιους απ' αυτούς δεν ταίριαζαν τα χνώτα μας, κάποιοι άλλοι απλά δεν άξιζαν τη συναναστροφή ακόμη κι αν ήταν οι τελευταίοι άνθρωποι στον πλανήτη, κάποιοι ήταν λαμόγια, κάποιοι είχαν σοβαρά "θέματα", αλλά υπήρξαν και κάποιοι - και μάλιστα όχι και λίγοι - με τους οποίους "δέσαμε". Και με αυτούς τους ανθρώπους, όσα χρόνια κι αν πέρασαν, κάνουμε παρέα, οργανώνουμε πράγματα μαζί και, τέλος πάντων, για να το θέσω απλά, είμαστε φίλοι. Και το γράφω αυτό με πάσα βεβαιότητα, καθώς οι φιλίες δοκιμάζονται στο πέρασμα του χρόνου αλλά και με τις διάφορες χρηματικές συναλλαγές. Ε, είναι εύκολα κατανοητό ότι στον χώρο της ρετροκοινότητας αυτές οι τελευταίες τείνουν στο... άπειρο (!), καθώς το ρετροσκουπίδι του ενός είναι ο ρετροθησαυρός του άλλου, με αποτέλεσμα οι δοσοληψίες να αποτελούν καθημερινό φαινόμενο. Συνεπώς ναι, ούτε το χρήμα μπόρεσε να μπει ανάμεσά μας, άρα πάμε καλά!

Αν το εξετάσουμε το θέμα χρονικά, ένας από τους τελευταίους ανθρώπους από όσους γνώρισα μέσω της ρετροκοινότητας και στη συνέχεια μας ένωσαν ισχυροί δεσμοί φιλίας και αλληλοεκτίμησης, είναι ο Dinohatzi. Τον άνθρωπο τον γνώρισα για πρώτη φορά νομίζω πριν από 6 χρόνια σε έναν καφέ (εντάξει, αυτό ήταν το πρόσχημα, ακολούθησαν και μπύρες όπως καταλαβαίνετε) στο Superfly και η απλότητα και η αμεσότητά του, το χιούμορ του και το χαμόγελό του με κέρδισαν με τη μία - όπως και πολλούς άλλους, άλλωστε, δεν γνωρίζω κάποιον που να "μην πηγαίνει" τον Κώστα.

Με τον Dinohatzi λοιπόν, όπως ήταν αναμενόμενο, στα χρόνια που ακολούθησαν βρεθήκαμε αρκετές δεκάδες φορές. Καλή παρέα, εύθυμος και ανοιχτός χαρακτήρας, δεινός αναλυτής της Βίβλου (μην ρωτάτε!), what's not to like? που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι. Ειδικά λόγω της εμπλοκής μας στο Vintage Computers Society αλλά και στα Amicamp και στο Retro Planet βρισκόμασταν πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια, και για καιρό τουλάχιστον δις εβδομαδιαίως.

Δυστυχώς, εδώ και ένα-ενάμισι χρόνο οι επαφές μας αραίωσαν. Κάτι οι δουλειές, κάτι οι υποχρεώσεις, αλλά και κάτι... η Κική! Ναι, ο Κώστας συνάντησε την κοπέλα που έμελε να αποτελέσει το έτερό του ήμισυ και, ως εκ τούτου, τον βλέπαμε λιγότερο. Δεν νομίζω ότι εξεπλάγη πραγματικά κανείς όταν μας ανακοίνωσαν τα παιδιά ότι σκοπεύουν να ενωθούν εις γάμου κοινωνία: αν δεν παντρεύονταν αυτοί, ποιος θα παντρευόταν; "A match made in heaven" λένε για κάτι τέτοιες περιπτώσεις οι Αγγλοσάξωνες, εγώ θα το χαρακτήριζα απλά ως "the perfect match".

Έτσι λοιπόν κύλησαν οι μήνες και το Σάββατο που πέρασε ο Dinohatzi και η (πλέον) συμβία του πέρασαν τα σκαλιά της εκκλησίας. Την τελετή, η οποία ολοκληρώθηκε με τη μεγαλύτερη κατανάλωση ρυζιού που έχω προσωπικά αντικρίσει (κι ας έχω παρευρεθεί σε πάνω από 120-150 γάμους) ακολούθησε - ως είθισται - η γαμήλια δεξίωση. Και, μεγάλα παιδιά είστε, έχετε πάει σε γάμους, ξέρετε ότι εκεί είναι που συνήθως αρχίζουν τα δύσκολα: ψιλοκουβεντούλα με αγνώστους, νησιώτικα στη διαπασών, σκέψεις του τύπου "τι κάνω εγώ εδώ πέρα;" και άντε να περιμένεις να σηκωθεί ο πρώτος να αποχωρήσει για να την κάνεις κι εσύ. Όμως - και εδώ ήταν το καλό - το "τραπέζι" των παιδιών δεν ήταν έτσι: το (ωραίο) κρασί έρεε άφθονο, οι μουσικές επιλογές (χωρίς να ξεφεύγουν επ' ουδενί από αυτές που αναμένονται σε μία γαμήλια δεξίωση) ήταν εξαιρετικές και το κλίμα ήταν υπέροχο καθώς πολλά εξέχοντα μέλη της ρετροκοινότητας μετά των συζύγων ή των οικογενειών τους έδωσαν το παρόν. Και εκεί ήταν που έφαγα τη φλασιά και έκανα τη συνειδητοποίηση: πολλοί καλοί φίλοι ήταν εκεί και όλους ανεξαιρέτως τους γνώρισα μέσα από την ενασχόληση και την τριβή με τον κόσμο του retro computing!

Ε, και κάπου εκεί ήταν που, με το τσιγάρο στο στόμα και το ποτήρι με το κρασί στο χέρι, σιγοτραγουδώντας (βασικά η σωστή λέξη είναι "γκαρίζοντας") την "Ρόζα" του Μητροπάνου ένιωσα μια πραγματική αγαλλίαση, γιατί κατάλαβα πλέον ότι τα 15 και βάλε χρόνια που αποτελώ μέρος της ρετροκοινότητας δεν μου έδωσαν μονάχα γνώσεις και εμπειρίες, δεν μου έδωσαν μονάχα φρικαλέες συναναστροφές με υποκείμενα που χρήζουν βοήθειας από ειδικούς και επιστημονικής μελέτης, δεν μου έδωσαν μονάχα νεύρα και τσαντίλα, αλλά μου έδωσαν και την ευκαιρία να γνωρίσω αξιόλογους ανθρώπους, καλά παιδιά με όλη τη σημασία της λέξης και να δημιουργήσω φιλίες με γερές και στέρεες βάσεις. Τι άλλο δηλαδή να ζητήσει κανείς;

Να ζήσετε παιδιά και να ευτυχήσετε. Σας το εύχομαι ολόψυχα!