Εντάξει, τι σας λέω τώρα... Και ποιος δεν ξέρει το Manic Miner, έτσι δεν είναι; Κι όμως, αν και ιδιαιτέρως γνωστός ως τίτλος, το Manic Miner πολλές φορές έρχεται σε δεύτερη μοίρα είτε λόγω της ιδιαίτερα πρώιμης χρονικά κυκλοφορίας του στην timeline του ZX Spectrum (κυκλοφόρησε το 1983 από την Bug Byte), είτε λόγω του γνωστότερου και "μεγαλύτερου" αδελφού του Jet Set Willy, είτε απλά λόγω των δεκάδων μεταφορών του στα υπόλοιπα γνωστά formats που καμία δεν κατάφερε να "ματσάρει" το feeling, το gameplay, την μαγεία και την σπαρτιάτικη ατμόσφαιρα και τα pixel perfect άλματα από πλατφόρμα σε πλατφόρμα του original.
Το Manic Miner είναι ένα platform game που θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί ως ο πλέον εμβληματικός και καθοριστικός gaming τίτλος που κυκλοφόρησε ποτέ για τον 48άρη ZX Spectrum. Προϊόν του αστείρευτου ταλέντου ενός 16χρονου bedroom programmer, του μοναδικού Matthew Smith, το Manic Miner, εκτός από την απόλυτη ισορροπία που προσέφερε ανάμεσα σε playability και δυσκολία, ανάμεσα σε εθισμό και εκνευρισμό, ανάμεσα σε πόρωση και σιχτίρισμα (!) αποτέλεσε και τον πρώτο τίτλο για τον ταπεινό Spectrum με ασταμάτητη ingame μουσική, χαρακτηριστικό ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτο αν σκεφτεί κανείς ότι εν απουσία sound chip ο επεξεργαστής του Spectrum μοίραζε το χρόνο του μεταξύ του παιχνιδιού και της μουσικής. Και, για να γίνει απολύτως κατανοητό το μέγεθος του εγχειρήματος, να τονίσω ότι το παιχνίδι φτιάχτηκε από έναν 16χρονο μαθητή χωρίς καμία απολύτως βοήθεια σε γλώσσα μηχανής του Ζ80Α και δεν χρειάστηκε ποτέ έξτρα beta testers, patches, updates και λοιπά "φρούτα" που θεωρούνται δεδομένα στην εποχή μας προκειμένου να λειτουργήσει 100% άρτια!
Έχοντας περάσει δεκάδες ώρες παίζοντας Manic Miner μέσα σε 3 και βάλε δεκαετίες μπορώ να σας πω μετά βεβαιότητας ότι πρόκειται για ένα πολύ απλό (3 πλήκτρα!) αλλά και πολύ ιδιαίτερο platform game. Εάν ξεπεράσετε το εμπόδιο των πρώτων 2-3 πιστών χωρίς να εκτοξεύσετε τον Spectrum σας από το παράθυρο, είναι σχεδόν βέβαιο ότι κάθε φορά που θα παίζετε θα το προχωράτε και λίγο. Αν και έχει μόνο 20 πίστες όλες κι όλες, θα χρειαστούν πολλές ώρες προκειμένου να το ολοκληρώσετε (εγώ δεν το έχω καταφέρει ακόμα!), καθώς ο μόνος τρόπος για να προχωρήσει κανείς είναι μέσω της διαδικασίας trial & error. Ακόμα και εάν ολοκληρώσετε κάποια πίστα συνιστώ να κοιτάξετε να την ξαναπαίξετε άμεσα, προκειμένου σιγά-σιγά να αρχίσετε να αποστηθίζετε τον τρόπο με τον οποίο ολοκληρώσατε το κάθε level. Μιλάμε όπως είπαμε για πολύωρη διαδικασία, η οποία είναι βέβαιο ότι θα σας μεταφέρει σε μια κατάσταση ημι-ύπνωσης καθώς θα ακούτε για χιλιοστή (και βάλε!) φορά το In The Hall Of The Mountain King από το ηχειάκι του Spectrum και θα οδηγείτε τον Miner Willy σε πίστες στις οποίες θα σας κυνηγούν τηλέφωνα, λεκάνες τουαλέτας (!), Pacman με πόδια, Wacky Amoebatrons και οτιδήποτε άλλο "καμμένο" είχε προστάξει το ιδιαίτερο, εγγλέζικο, εφηβικό χιούμορ του τον Matthew Smith να "χωρέσει" μέσα στο παιχνίδι...
Και μην ξεχνάτε, το Manic Miner δεν είναι απλά ένα παιχνίδι για τον ZX Spectrum, θα μπορούσε κανείς χωρίς υπερβολή να πει ότι ΕΙΝΑΙ ο ZX Spectrum! One not to miss!
All time Classic, με βούλα και υπογραφή !
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως για να είμαι ειλικρινής, τελευταία που είδα τον Matthew Smith, στο "From Bedrooms to Billions", μου έδωσε την εντύπωση ενός πολύ καταπονημένου και κουρασμένου ανθρώπου που τίποτα δεν θύμιζε το πολλά υποσχόμενα παιδί - θαύμα των '80s.....
Έχεις απόλυτο δίκιο: η δόξα και τα χρήματα κατέστρεψαν ουσιαστικά τον Matthew Smith ο οποίος, μη μπορώντας να συνεχίσει να δουλεύει με την πίεση και τους ρυθμούς που απαιτούσε η βιομηχανία των video games, μετά και την τεράστια επιτυχία του Jet Set Willy δεν κατάφερε ποτέ να ολοκληρώσει το επόμενο project του που ήταν το The Mega Tree για τον Commodore 64.
ΔιαγραφήTo 1988 έφυγε από το προσκήνιο, και τα ίχνη του εντοπίζονται γύρω στο 1995 σε ένα κοινόβιο στην Ολλανδία. Το 1997 απελαύνεται από την Ολλανδία και επιστρέφει στην Αγγλία. Εν τω μεταξύ, με την εξάπλωση του internet και των πρώτων newsgroups για retro υπολογιστές (comp.sys.sinclair) διάφοροι Spectrum lovers αρχίζουν να τον αναζητούν - μέχρι και website είχε φτιαχτεί που ονομαζόταν whereismatthewsmith.com αν θυμάμαι καλά!
Όταν τελικά στα τέλη των 90s εντοπίστηκε από τους θαυμαστές του, ο Matthew Smith - όπως πολύ σωστά έγραψες - δεν θύμιζε σε τίποτα το πολλά υποσχόμενο παιδί-θαύμα των 80s: η μακροχρόνια χρήση ναρκωτικών ουσιών είχε αφήσει τα σημάδια της τόσο στην εμφάνιση, όσο και στην ομιλία και στις αντιδράσεις του. Το wonder boy του Ηνωμένου Βασιλείου κατέληξε στα 40 του να μένει μαζί με τη μητέρα του σε ένα φτωχικό διαμέρισμα, ανίκανο απ' ότι φαίνεται να γράψει πια έστω και μερικές γραμμές κώδικα - ο ίδιος άνθρωπος που στα 16 του θα μπορούσε να σου γράψει... έκθεση (!) σε δυαδικό σύστημα!
Κρίμα...