Review: Slipstream για Commodore Plus/4

Slipstream (Commodore Plus/4) - Bauknecht

To Slipstream είναι ένα παιχνίδι που κυκλοφόρησε πριν από έναν περίπου χρόνο (Φεβρουάριο του 2017) και προκάλεσε άμεσα αίσθηση και συζητήσεις. Καταρχάς είναι προϊόν της δουλειάς του group Bauknecht, ενός group που βρίσκεται πίσω από τα εντυπωσιακότερα demos (Rocket Science, Perfect Love) αλλά και τα αρτιότερα παιχνίδια (Majesty of Sprites, Lands of Zador) που έχουν δει ποτέ το φως της μέρας για τους υπολογιστές της σειράς TED της Commodore (Commodore 16, Commodore 116 και Commodore Plus/4). Δευτερευόντως, το Slipstream είναι ένα παιχνίδι που έχει έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο χειρισμού, καθώς, ιδανικά, απαιτεί από τον παίκτη να παίζει με 2 joysticks ταυτόχρονα! Ε, και κατά τρίτο λόγο, κυκλοφόρησε ταυτόχρονα σε έκδοση για Commodore 16 (με 64ΚΒ μνήμης)/Plus/4 και Commodore 64, δημιουργώντας αρκετό θόρυβο γύρω απ' το όνομά του και κερδίζοντας την πρώτη θέση στο demoparty BCC του 2017. Από όλα τα παραπάνω καταλαβαίνετε ότι μάλλον αξίζει να ασχοληθούμε λίγο διεξοδικότερα μαζί του…

Η έκδοση που θα μας απασχολήσει είναι αυτή για τους Commodore 16 και Plus/4 αν και θα πρέπει να σημειωθεί ότι και αυτή του Commodore 64 είναι σχεδόν πανομοιότυπη, χάνοντας οριακά σε χρώματα και ταχύτητα (οι υπολογιστές της σειράς TED είχαν παλέτα 121 χρωμάτων και επεξεργαστή σε διπλάσιο χρονισμό απ' αυτόν του 64άρη). Αρχικά θα πρέπει να τονίσουμε ότι το Slipstream κερδίζει τις εντυπώσεις στον τομέα της παρουσίασης καθώς επιστρατεύει όμορφα και πολύχρωμα γραφικά, μοντέρνα fonts και ευρηματικά εφέ μετάβασης με αποτέλεσμα να κερδίζει τον παίκτη πριν αυτός ξεκινήσει καν να παίζει.

Αν και το Slipstream διαθέτει καλοφτιαγμένο mode όπου μας βάζει στην ιστορία του, στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με ένα απλό shoot 'em up στο οποίο το διαστημόπλοιό μας κινείται προς τις 4 βασικές κατευθύνσεις, πυροβολώντας οτιδήποτε έρχεται κατά πάνω του και αποφεύγοντας τις αντίπαλες βολές, στο στυλ που δημιούργησαν κλασικά shooters των 80s, όπως το Space Harrier και το Afterburner. Όλα τα διαστημόπλοια που βλέπουμε στην οθόνη είναι φτιαγμένα από (λιγοστά) πολύγωνα και δεν φαίνεται να χρησιμοποιούνται sprites, εξ ου και η υπεροχή των TED machines σε σχέση με τον Commodore 64. Γενικά πάντως το οπτικό αποτέλεσμα μέσα στο παιχνίδι είναι άνω του μετρίου και μάλλον το στυλ αυτό που επιλέχθηκε δίνει έναν δικό του, προσωπικό χαρακτήρα στο Slipstream.

Σε ό,τι έχει να κάνει με το παιχνίδι αυτό καθαυτό τώρα, έχει όπως είπαμε μια ιδιαιτερότητα. Αυτή είναι ότι ναι μεν κινούμε το διαστημόπλοιό μας πάνω-κάτω-αριστερά-δεξιά, αλλά από την άλλη έχουμε κι έναν παραλληλόγραμμο στόχο που "κλειδώνει" πάνω σε αντίπαλα σκάφη (ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που συνέβαινε στο Afterburner) τον οποίο πρέπει επίσης να κινούμε προς τις 4 βασικές κατευθύνσεις! Οι δημιουργοί λοιπόν του παιχνιδιού το εφοδίασαν με 2 τρόπους χειρισμού: ο ένας είναι με ένα joystick και εναλλαγή ελέγχου μεταξύ του σκάφους μας και του στόχου μέσω του fire button (ευτυχώς το διαστημόπλοιό μας πυροβολεί αυτόματα). Ο άλλος είναι με 2 joysticks, με το πρώτο να ελέγχει το σκάφος και το δεύτερο τον στόχο. Αμφότεροι οι τρόποι χειρισμού έχουν τα προβληματάκια τους, με τον πρώτο να είναι σαφώς χειρότερος, αφού θα αναλωθείτε στο να σημαδεύετε τους αντιπάλους σας αφήνοντας το διαστημόπλοιό σας απροστάτευτο στα δολοφονικά πυρά τους. Αν αποφασίσετε να επιλέξετε τον 2ο τρόπο χειρισμού το μόνο που πρακτικά έχετε να κάνετε είναι απλά να μετακινείτε το διαστημόπλοιό σας συνεχώς με το δεύτερο χειριστήριο, χωρίς να δίνετε σημασία το προς τα πού, ελπίζοντας με τον τρόπο αυτό να αποφύγετε τα βλήματα των εχθρών (που έτσι κι αλλιώς δεν διακρίνονται και ιδιαίτερα καθαρά εδώ που τα λέμε…). Ο γράφων όμως επινόησε και έναν τρίτο τρόπο χειρισμού που είναι και ο πλέον υποσχόμενος για να προχωρήσετε το Slipstream μέχρι εκεί που… δεν πάει: απλά, δίνετε το δεύτερο joystick σε έναν άλλο παίκτη! Με τον τρόπο αυτό, ο πρώτος παίκτης εστιάζει στην καταστροφή των αντίπαλων στόχων ενώ ο δεύτερος μετακινεί το διαστημόπλοιο αποφεύγοντας τα εχθρικά πυρά και κανένας δεν μπερδεύεται…

Αν και ένα (ψηφιακό) πουλάκι μας σιγοψιθύρισε στο αυτί ότι ο παραπάνω δεν ήταν ο τρόπος χειρισμού που οραματίστηκαν οι δημιουργοί του Slipstream, εμείς, ως φανατικοί οπαδοί - στο gaming μονάχα, να το ξεκαθαρίσουμε - του δόγματος "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" εννοείται ότι δεν πτοούμαστε και έχουμε όλη την καλή διάθεση να επιστρατεύσουμε όποιον βρούμε διαθέσιμο για τον ρόλο του πιλότου. Δεν πρόκειται περί παραξενιάς ή ιδιοτροπίας, απλά, το δοκιμάσαμε το παιχνίδι με 2 χειριστήρια (ένα στο κάθε χέρι) και διαπιστώσαμε την χαρακτηριστική ευκολία με την οποία… η μάνα χάνει το παιδί και το παιδί τη μάνα!

Επιστρέφοντας τώρα στα του gameplay, το Slipstream απαρτίζεται από αρκετά διαφορετικά levels τα οποία φορτώνονται ανεξάρτητα και διαθέτουν διαφορετικά χρώματα και γραφικά, διαφορετικούς σχηματισμούς αντιπάλων, και, φυσικά, διαφορετικό δείκτη δυσκολίας. Εδώ θα πρέπει να τονισθεί ότι η δυσκολία με τον τρόπο χειρισμού είναι δύο πράγματα αλληλένδετα, καθώς αν λύσετε το δεύτερο θέμα το Slipstream γίνεται αρκετά εύκολο ενώ αντίθετα, αν δεν το κάνετε, θα είναι θαύμα να ολοκληρώσετε το 3ο επίπεδο…

Για τα γραφικά του Slipstream τα είπαμε, για τον χειρισμό επίσης, η κίνηση των διαφόρων αντικειμένων στην οθόνη είναι ομαλή - ειδικά αν λάβουμε κατά νου το πόσα είναι αυτά - και το μόνο αρνητικό που μπορούμε να διαπιστώσουμε είναι η μουσική: αν και είναι συνεχής, σύγχρονου ύφους και όχι και τόσο επαναλαμβανόμενη, παρόλα αυτά στον γράφοντα δίνει την αίσθηση ότι είναι ενοχλητική. Σύμφωνα με κριτικές που διαβάσαμε στο internet κάποιοι την βρήκαν από αδιάφορη μέχρι και… καταπληκτική ("γούστα", είπε ο πίθηκος κι έφαγε το σαπούνι), αλλά άνθρωποι που μεγάλωσαν με θεόσταλτα SID tunes όπως αυτά των Monty on the Run, The Way of the Exploding Fist, One Man and his Droid, Druid II κλπ. είναι μάλλον αδύνατο να συμπαθήσουν τη μουσική του Slipstream…

Εν κατακλείδι, έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι πολύ προσεγμένο (δείτε τα εφέ του κειμένου που τρεμοπαίζει από τα παράσιτα και θα μας θυμηθείτε), φτιαγμένο από ένα group υπερταλαντούχων προγραμματιστών με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο χειρισμού. Αν δεν μπορέσετε να τα βγάλετε πέρα με κάποιον από τους τρόπους που σας παρέχει το Slipstream απλά "χώστε" έναν φίλο σας (κατά προτίμηση τον ίδιο στον οποίο δίνατε το τζιπάκι στο Silkworm πριν 30 χρόνια) και θα το διασκεδάσετε πραγματικά. Είτε έτσι είτε αλλιώς πάντως σίγουρα αξίζει να το δοκιμάσετε - μην ξεχνάτε ότι υπάρχει και η έκδοση για Commodore 64.

Το Slipstream, όπως και άλλες κορυφαίες παραγωγές των Bauknecht, πέραν των προφανών προσφέρουν και μια έξτρα υπηρεσία: δείχνουν σε όλους ότι οι υπολογιστές της σειράς TED, αν και αποτυχημένοι εμπορικά, δεν ήταν "η μέρα με τη νύχτα" συγκριτικά με τον Commodore 64. Το αντίθετο μάλιστα, καθώς σε κάποιους τομείς ήταν ανώτεροι…

Βαθμολογία: 8/10

Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε στο 19ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2018.