Το έχω ξαναγράψει - και μάλιστα ιδιαίτερα πρόσφατα: για εμένα ένα καλό demo οφείλει πρωτίστως να με κερδίσει αισθητικά. Ίσως και σεναριακά. Το τεχνολογικό κομμάτι προφανώς και το εκτιμώ ιδιαιτέρως, αλλά να, επειδή πλέον αντιμετωπίζω τα demos ως δημιουργίες που θα μπορούσαν να εκληφθούν και ως έργα τέχνης, δεν μπορώ να σταθώ αποκλειστικά και μόνο σε αυτό. Χαράς ευαγγέλια λοιπόν για τον μικρό (?) Dony κάθε φορά που βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα demo που έχει κάτι να του πει και που τον ιντριγκάρει αισθητικά. Ανεξαρτήτως πλατφόρμας, προφανώς. Στην τέχνη δεν χωράει τεχνολογικός ρατσισμός, άλλωστε.
Όπως καταλαβαίνετε, ένα demo που ξεκινάει με το Breaking the Law των Judas Priest έχει αρκετές - έως και πολλές - πιθανότητες να με κερδίσει. Το τρίξιμο της βελόνας του πικάπ πάνω στο βινύλιο, ο νεαρός μεταλλάς που απολαμβάνει πρωτόλεια demos και γιγαντιαίους text scrollers στον 64άρη, "what's not to like?" που θα έλεγε και μια ψυχή. Η ζωή μου στα 80s. Και μετά, σαν βαλτοί από τον Εξαποδώ, οι coders και οι artists των Bonzai και Pretzel Logic μας ρίχνουν μονομιάς βαθειά στην κατάθλιψη: "what happened to my life?". "Time changes everything. Did it change you too?". Μέση ηλικία. Η ρουτίνα της καθημερινότητας. Φίλοι πουθενά και η τηλεόραση να σε βομβαρδίζει με ειδήσεις για πολέμους, πανδημίες, καταστροφές. Και εσύ να αισθάνεσαι σαν μέλος μιας ορδής από Lemmings που βαδίζουν ολοταχώς στην κρεατομηχανή. "Welcome to the machine". Ο πρωταγωνιστής του demo - που θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από εμάς - καταρρέει και παραδίνεται στο αναπόφευκτο με μία τελευταία σκέψη: "is this my life?". The end.
Ή μήπως όχι;
"Together". Καρδούλες. "Friendship". Αστέρια. "Demo is life". Οι δημιουργοί του Mojo αποφασίζουν (ευτυχώς) πριν μας ρίξουν στα αντικαταθληπτικά να ολοκληρώσουν το έργο τους με μηνύματα αισιοδοξίας. Τίποτα δεν χάθηκε. Mojo. The doctor is here. Let the good times scroll. Μήπως η αλήθεια τελικά δεν κρύβεται στους Sex Pistols αλλά πίσω από τους χοροπηδηχτούς χαρακτήρες ενός χαρούμενου text scroller;
Και το demo ολοκληρώνεται - μετά από αρκετή ώρα, είναι η αλήθεια - όπως άρχισε: Judas Priest, Breaking the Law και Commodore 64. Τι από αυτά δε μπορείτε να χαρείτε ακόμα; Μη στέκεστε στα χρόνια που πέρασαν, ξαναβρείτε το χαμένο σας ενθουσιασμό και ξεφύγετε από τη μιζέρια της καθημερινότητας. Demo is life. Και όχι μόνο.
Φυσικά, μη νομίσετε διαβάζοντας τα παραπάνω ότι το Mojo στις 4 πλευρές δισκέτας που καταλαμβάνει δεν βρίθει όμορφων γραφικών, εντυπωσιακών εφέ - ειδικά αυτό με τα ντόμινο που πέφτουν σε high resolution είναι ασύλληπτο - και (σε σημεία) καλής μουσικής. Είναι μια πολύ ολοκληρωμένη δημιουργία που αξίζει να την παρακολουθήσετε. Να, γι' αυτό σας έβαλα και το βιντεάκι παρακάτω βρε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί μετά από έλεγχο του διαχειριστή του blog προς αποφυγή spam σχολίων. Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση.