The Spectrum Show επεισόδιο 133

Είναι κάποιες στιγμές που, σε αντίθεση με την πάγια τακτική μου, βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Ή, για να είμαι ακριβής, το βλέπω γεμάτο εντελώς, ξεχειλισμένο σχεδόν.Δεν συμβαίνει συχνά, αλλά συμβαίνει.

Αυτή τη φορά την αφορμή για το κύμα χαράς που με πλημμύρισε μου την έδωσε η κουβεντούλα που είχαν ο Paul με τον Geoff στο καινούριο επεισόδιο του The Spectrum Show, το 133ο (βαράτε προσοχές, ψάρακες). Συζητούσαν λοιπόν οι δυο τους για να αποφασίσουν ποια ήταν τα καλύτερα παιχνίδια του 1982 για τον Spectrum (φυσικά). Και έπιασα τον εαυτό μου να γνωρίζει όλους - πλην ενός - τους τίτλους που αναφέρθηκαν και, όχι μονάχα να τους γνωρίζει, αλλά και να τους έχει παίξει. Το γεγονός αυτό με έκανε να αισθανθώ πολύ υπερήφανος με την πάρτη μου: όχι απλά υπήρχα εκεί, στις αρχές των 80s, αλλά ήμουν και χωμένος μέχρι τα.. μπατζάκια στη σκηνή των 8bit home computers και των παιχνιδιών τους. Θα μου πείτε "καλά ρε φίλε, ο μοναδικός ήσουν;". Προφανώς και όχι, αλλά που 'ναι οι άλλοι;

Πραγματικά, θυμάμαι μια εποχή που υπήρχαν οι Spectrumάδες και... κανένας άλλος. Εντάξει, πέρασαν τα χρόνια, κάποιοι δεν ασχολούνται πια, κάποιοι εγκατέλειψαν το μάταιο τούτο κόσμο και άπαντες έχουμε ρίξει χιλιάδες μέρες στις πλάτες μας από τότε. Αλλά να ξέρω σχεδόν όλη τη retro κοινότητα της Αθήνας και να μη γνωρίζω έναν Spectrumά; Και δεν αναφέρομαι φυσικά σε γιαλαντζί Spectrumάδες, αλλά σε πραγματικούς, hardcore fans του γομολάστιχα που θα τον προτιμούσαν από οποιοδήποτε άλλο μηχάνημα. Σε τύπους που παίζουν το Manic Miner με κλειστά μάτια, σε αειθαλείς (ή και όχι τόσο) μπαρμπάδες που όταν τους ρωτάς ποιο είναι τα καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών σου απαντάνε με φυσικότητα "το 3D Death Chase της Micromega" και μένεις παγωτό. Πού είναι ρε γαμώτο μου όλοι αυτοί με τους οποίους συνωστιζόμασταν σε Στουρνάρη, Σολομού και Μπόταση κάθε Σάββατο στην αγαπημένη μας - και επιβεβλημένη - κομπιουτερότσαρκα και που τους πετύχαινες απογεύματα καθημερινών στο Computer Club στον 5ο όροφο της πολυκατοικίας στη γωνία Μπενάκη με Κωλέττη να επιδεικνύουν τις τελευταίες τους προγραμματιστικές δημιουργίες; "Πού είσαι τώρα και σ' έχω χάσει παλιέ μου φίλε, Γιώργο Θαλάσση;" τραγουδούσε κάποτε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης απευθυνόμενος όχι τόσο στον Μικρό Ήρωα του Στέλιου Ανεμοδουρά, αλλά περισσότερο στη χαμένη του νιότη και τα χρόνια που έφυγαν. Ε, μια απ' τα ίδια κι εδώ, λοιπόν, διότι...

Διότι πού θα βρω εγώ τώρα κάποιον που να έχει ζήσει τα ίδια με μένα και να μην είναι ένας ακόμα καμένος Αμιγκάς που να νομίζει ότι η ζωή αρχίζει και τελειώνει στο Sensible Soccer; Σε ποιον θα πω για τον 16άρη Spectrum μου, για τα αντίγραφα με τα διπλά κασετόφωνα, για τη ρύθμιση του... αζιμούθιου, για τα Populal Computing Weekly, το Computer + Video Games και το Your Computer σε μια retro community που δε γνωρίζει - και δεν ενδιαφέρεται και να μάθει - την ιστορία των retro computers στην ίδια της τη χώρα; Που θα βρω έναν νορμάλ άνθρωπο (λέμε τώρα) που να αναγνωρίζει τη σαφή ανωτερότητα του Jetpac απέναντι στο Superfrog και την τεχνολογική υπεροχή του Knight Lore συγκριτικά με το Shadow of the Beast; Ποιος θα με πιστέψει εάν ισχυριστώ ότι το jaw dropping effect του τελευταίου ήταν μικρότερο από εκείνο του εμβληματικού τίτλου της Ultimate Play the Game; Βρε μήπως πρέπει να πάω στη χώρα των πραγματικών κομπιουτεράδων, στην πατρίδα του Γομολάστιχα, στο Speccy Nation να βρω τον Paul με τον Geoff και τους τύπους στο World of Spectrum να γουστάρουμε;

Εν πάση περιπτώσει δε νομίζω ότι έχει νόημα να μακρηγορώ περισσότερο γιατί θα χάσω και το (όποιο) ενδιαφέρον σου, αγαπητέ αναγνώστη. Διότι μιας κι εσύ λογικά δεν έχεις τον Spectrum και την εποχή του σε μεγάλη εκτίμηση, και στις εξιστορήσεις σου για τα "παλιά τα χρόνια" επαναλαμβάνεται με εκνευριστική συχνότητα η λέξη "Amiga", τι νόημα έχει άραγε να κάθομαι να σε πρήζω με τη νοσταλγία μου για τον καιρό που μεσουρανούσε ο θαυμαστός μικροσκοπικός υπολογιστής που έφερε στις ζωές μας ο θείος Clive και η Sinclair Research;

Αφήνω την πολυλογία μπας και κάτσετε και παρακολουθήσετε το νέο επεισόδιο του The Spectrum Show. Κι ας αναφέρεται σε μια εποχή που δεν την πολυκαταλαβαίνετε...