Είναι γεγονός ότι άπαντες έχουν τις προτιμήσεις τους, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με μουσική. Πόσο μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε με chiptunes, με μουσική που παράγεται από τα soundchips retro υπολογιστών, εκεί όπου το κοινό, πέρα από την (εξ' ορισμού υπάρχουσα) ανθρώπινη ιδιοτροπία διαθέτει επιπλέον την παραξενιά του μεσήλικα - και την όποια κουφαμάρα αυτού - συνεπικουρούμενη από την "ιδιαιτερότητα" (για να το θέσω κομψά) της σκέψης του retro lover. Μιλάμε για κλασική περίπτωση βλάβης, που θα έλεγε και μια ψυχή.
Πολύ πριν (όχι στ' αλήθεια, αλλά έτσι ακούγεται καλύτερα) εμφανιστεί η Amiga με την Paula και μας χαρίσει εξαίσια soundtracks (Menace, Hybris, Shadow of the Beast, Agony κλπ) μεσουρανούσε ένας υπολογιστής ο οποίος έφερε πραγματικά τα πάνω-κάτω σε ό,τι είχε να κάνει με της ηχητικές δυνατότητες των home computers. Φυσικά και αναφέρομαι στον Commodore 64, τον Big Daddy, το απόλυτο ίσως retro μηχάνημα και ταυτόχρονα τον πλέον μοσχοπουλημένο προσωπικό υπολογιστή όλων των εποχών. Όπως λογικά θα γνωρίζετε, το custom chipset του 64άρη αποτελούσαν το chip των γραφικών (VIC-II) και το μοναδικό και ανεπανάληπτο soundchip Sound Interface Device (για τους φίλους SID). Πόσα και πόσα chiptunes δεν δημιουργήθηκαν για το SID, καθιστώντας τον 64άρη ένα home synthesizer την εποχή που ο τυπικός υπολογιστής περιοριζόταν σε μπιπ και ζαπ και ίσως και σε κάποια πρωτόλεια μονοκάναλα τραγουδάκια.
Στον μουσικό οργασμό, την επανάσταση των chiptunes που ακολούθησε την κυκλοφορία του Commodore 64, εμφανίστηκαν δεκάδες μουσικοί/coders οι οποίοι, όχι μόνο προσπάθησαν να φτάσουν το SID εκεί όπου δεν είχε φτιαχτεί να πάει, αλλά και δημιούργησαν ασύλληπτου κάλους πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις. Κατά κοινή ομολογία, ο κορυφαίος αυτών, ο θεός ανάμεσα στους ημίθεους, ήταν ο μοναδικός Rob Hubbard στον οποίο έχω αναφερθεί επανειλημμένα στο παρελθόν σε παλιότερες αναρτήσεις μου (δείτε εδώ). Αν στα πλαίσια της rock μουσικής μπορεί ακόμα να υπάρχει - και θα υπάρχει για πάντα, εδώ που τα λέμε - διαμάχη για το αν οι απόλυτοι θεοί ήταν οι Beatles, οι Pink Floyd, οι Led Zeppelin, οι Rolling Stones ή κάποια άλλα μεγαθήρια του μουσικού στερεώματος, στο πεδίο των chiptunes δε νομίζω ότι υφίσταται άλλος καλλιτέχνης που να έχει να επιδείξει τον συνδυασμό ποιότητας και ποσότητας που έχει στο παλμαρέ του με τα έργα του ο Rob Hubbard. Not even close.
Ο λόγος που καταπιάστηκα και πάλι με τον αγαπημένο μου μουσικό δεν είναι άλλος από ένα βιντεάκι που πέτυχα στο YouTube, από τον επονομαζόμενο Swedish Wargoat, που είναι ένα mix με τα 20 καλύτερα (για τον ίδιο) SID tunes του Rob. Φυσικά υπάρχουν και πολλά άλλα αντίστοιχα βιντεάκια, αλλά η διαφορά είναι ότι το συγκεκριμένο α) έχει καλή ποιότητα, β) έχει επαρκή διάρκεια και γ) με βρίσκει σχεδόν απόλυτα σύμφωνο ως προς την επιλογή των tunes. Χωρίς περαιτέρω πολυλογία λοιπόν σας αφήνω με το εν λόγω video για να απολαύσετε το SID να σολάρει (χωρίς την παραμικρή υπερβολή) αναπαράγοντας τις μελωδίες του απόλυτου chiptune composer. Γιατί, όπως έγραψα και στον τίτλο της ανάρτησης, ο συνδυασμός SID και Rob είναι σαν να έχουμε να κάνουμε με κάτι αντίστοιχο των Pink Floyd στον χώρο των chiptunes. Και όποιος αντιλαμβάνεται το πραγματικό μέγεθος της διάσημης αγγλικής rock μπάντας, καταλαβαίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί μετά από έλεγχο του διαχειριστή του blog προς αποφυγή spam σχολίων. Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση.