Τετάρτη 6 Μαΐου 2020

The Curse of Rabenstein: μία υποδειγματική κυκλοφορία

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν υπήρξα μεγάλος λάτρης των adventure games: ναι μεν τα εκτιμούσα ως είδος, διάβαζα τα reviews τους και γνώριζα τα τεκταινόμενα της σκηνής, αλλά σπανίως περνούσα πολλές ώρες παίζοντας με αυτά. Για παράδειγμα, από την εποχή των 8bit τα μόνα που είχα "λιώσει" από πάνω τους ήταν τα ιστορικά πλέον The Hobbit (ZX Spectrum) και Castle of Terror (Commodore 64). Μερικά χρόνια αργότερα, όταν και η μεγάλη Sierra μας γέμισε με ποιοτικούς τίτλους του είδους στα 16μπιτα formats φρόντισα να τους αποκτήσω σχεδόν όλους, μόνο και μόνο για για απολαύσω την εξαίσια μουσική τους από την Adlib κάρτα του PC μου, ενώ θυμάμαι να ασχολήθηκα πραγματικά σχολαστικά μονάχα με το (μοναδικό, υπέροχο, καταπληκτικό) Leisure Suit Larry in the Land of the Lounge Lizards και το εντυπωσιακό Indiana Jones and the Fate of Atlantis. Καθώς τα χρόνια περνούσαν και ο διαθέσιμος χρόνος όλο και λιγόστευε όλο και απομακρυνόμουν από τα παιχνίδια περιπέτειας: κάτι οι αλλαγές/εκμοντερνισμός του interface με το παίξιμο να καταντάει πολλές φορές ένα ατελείωτο σκανάρισμα της οθόνης με τον pointer του ποντικιού μέχρι να εντοπιστεί το σημείο που αυτός άλλαζε (χα! Σε βρήκα, άτιμη καρφίτσα), κάτι το ότι επί σειρά ετών η μόνη πληροφόρηση που είχαμε για το είδος αυτό προερχόταν από τον Αντρέα-Παρασκευά Τσουρινάκη του οποίου τα γραπτά προσωπικά κάθε άλλο παρά με ενθουσίαζαν, εν τέλει αποστασιοποιήθηκα εντελώς από την όλη φάση.

Έπρεπε να φτάσει το 2018 και η multi format κυκλοφορία του Hibernated 1 This Place is Death του Stefan Vogt που μου κέντρισε ξανά το ενδιαφέρον για τα text adventures: το παιχνίδι, παρά το ότι δεν είχε καθόλου γραφικά, ήταν στρωτό - εύκολο, θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κάποιος -, είχε καλές περιγραφές με σωστά αγγλικά, λογική ροή και έδινε στον παίκτη καιρό για ψάξιμο και πειραματισμούς χωρίς να τον σκοτώνει σε κάθε ευκαιρία ή να τον φέρνει αντιμέτωπο με puzzles που απευθύνονται σε... φρενοβλαβείς! Προσωπικά, πέρα από τα παραπάνω, αυτό που πραγματικά μου έκανε την θετικότερη των εντυπώσεων στο Hibernated 1 This Place is Death ήταν το ότι κυκλοφόρησε με τη μία για σχεδόν οποιαδήποτε retro πλατφόρμα υπήρχε εκεί έξω: ότι κι αν είχε κάποιος, είτε 8μπιτο είτε 16μπιτο μηχανάκι, δεν υπήρχε δικαιολογία για να μην το δοκιμάσει έστω, αφού έτρεχε πρακτικά... παντού!

Fast Forward στην πρώτη μέρα του Φλεβάρη του τρέχοντος έτους, όταν και πληροφορήθηκα ότι κυκλοφορεί σε φυσική έκδοση ο νέος τίτλος του Stefan Vogt, που ονομάζεται The Curse of Rabenstein, και ο οποίος, αυτή τη φορά, έχει και γραφικά, ανήκοντας στο είδος παιχνιδιών περιπέτειας που τελικά μάλλον μου έκανε περισσότερο "κλικ", δηλαδή τα text/graphic adventure games. Σε μία κίνηση μάλλον απρόσμενη αγόρασα το The Curse of Rabenstein λοιπόν. Και γράφω "απρόσμενη" διότι γενικώς εδώ και χρόνια αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι τις μεγάλου μεγέθους χαρτονένιες συσκευασίες καθώς δεν έχω πού να τις αποθηκεύσω αλλά και δεν έχουν και όλες τις ίδιες διαστάσεις, γεγονός που αδυνατώ να χωνέψω και που σίγουρα δεν με βολεύει.




Τρεις μήνες μετά την αγορά μου το The Curse of Rabenstein έφτασε στα χέρια μου, και πραγματικά εντυπωσιάστηκα από το πόσα καλούδια σκέφτηκαν να συμπεριλάβουν μέσα στην συσκευασία του - δείτε τις φωτογραφίες και θα καταλάβετε. Φυσικά αποκορύφωμα αποτελεί ο σταυρός για τον λαιμό, το... απαραίτητο αξεσουάρ για να χαρεί κανείς πραγματικά το παιχνίδι!



Το ίδιο το The Curse of Rabenstein έχει πολύ καλά γραφικά, ατμόσφαιρα που δεν σε αφήνει να ξεκολλήσεις εύκολα, εξαιρετική χρήση της αγγλικής γλώσσας με καλογραμμένες και επεξηγηματικές περιγραφές και πολλά hints για το τι πρέπει να κάνεις ώστε να προχωρήσεις, αλλά και έναν parser σωστά φτιαγμένο, που καταλαβαίνει σχεδόν κάθε input του παίκτη - τουλάχιστον κάθε input που έχει κάποιο νόημα και κάποια λογική!


Αν και το The Curse of Rabenstein ήρθε σε δισκέτα 5 1/4" με δύο εκδόσεις του, μία για Commodore 64 και μία για Commodore Plus/4, αυτό που για μένα ήταν "όλα τα λεφτά" ήταν η microSD καρτούλα των 64ΜΒ που φαίνεται και στις φωτογραφίες. Αυτή η καρτούλα λοιπόν έχει όλο το υλικό (manuals, guides, image files κλπ.) για όλα τα formats στα οποία είναι διαθέσιμο το παιχνίδι. Ήτοι, αγοράζοντάς το για Commodore 64 ας πούμε, σου παρέχονται και οι εκδόσεις για ZX Spectrum +3, Amstrad CPC, Commodore Plus/4, Commodore Amiga, Atari ST, DOS μηχανάκια, σύγχρονα PCs (παίζει μέσω web browser) αλλά και... ZX Spectrum Next! Δοκίμασα μερικές από όλες αυτές τις εκδόσεις και μπορώ να πω ότι πραγματικά, δεν μπορώ να βρω τα κατάλληλα λόγια για να περιγράψω και να σας δώσω να καταλάβετε το πόσο προσεγμένη και υποδειγματική δουλειά έχει κάνει οι Stefan Vogt στη δημιουργία του τίτλου του. Φυσικά χρησιμοποιεί κάποιες συγκεκριμένες engines για να φτιάχνει τα παιχνίδια του με τέτοιον τρόπο ώστε αυτά να μπορούν να τρέξουν σχεδόν οπουδήποτε, αλλά αυτό ουδόλως ενδιαφέρει τον αγοραστή/παίκτη: αυτό που είναι χειροπιαστό και αυτό που μένει είναι ότι πληρώνεις για ένα παιχνίδι παραλαμβάνεις τα αρχεία για να το τρέξεις σε 9 (!) διαφορετικές πλατφόρμες! Τι μπορεί κανείς να πει γι' αυτό πέρα από ένα τεράστιο "μπράβο" στον Stefan;




Επιφυλάσσομαι να πούμε περισσότερα για το The Curse of Rabenstein αυτό καθεαυτό ως παιχνίδι σύντομα - είτε από εδώ, είτε μέσα από τις σελίδες του Retro Planet...


10 σχόλια:

  1. Muchos kalos paixnidos, όπως θα έπρεπε να είναι τα text adventures.

    Μέχρι και ριβγιού του έκανα, εδώ:
    https://youtu.be/6OQ1nB6cjUE

    Πολύ τα ζήλεψα τα καλούδια της φύζικαλ release, ειδικά ο σταυρός θα βοηθούσε πολύ σε κάποια σημεία στο παιχνίδι. :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ Μάνο για το link - το παρακολούθησα πολύ ευχάριστα το review σου και έχω να σημειώσω πως με το πάνω βελάκι επανεμφανίζεται η προηγούμενη εντολή (και η προ-προηγούμενη, κ.ο.κ.) και πως θα ακούγεσαι λίγο απομακρυσμένα, οπότε μάλλον στο μέλλον θα είναι καλό να χρησιμοποιήσεις ένα headset ή ένα dedicated μικρόφωνο που να είναι κοντά σου. Πολύ καλό review πάντως και εγώ, όπως και εσύ, τον παρακολουθώ τον κύριο Vogt και τις δουλειές του περιμένοντας να δω τι θα ακολουθήσει...

      Διαγραφή
  2. Σε ευχαριστώ κι εγώ για τα καλά λόγια και για το φιντμπακ!

    Προσβλέπω γενικώς σε τέτοιας ποιότητας text adventures, με ροή και... σύγχρονες ευαισθησίες! :Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Από το στόμα σου και στου Stefan τ' αυτί!

    Θα σου πρότεινα, αν τυχόν δεν τα έχεις δοκιμάσει να τσεκάρεις τα Orion Prime και Doomsday Lost Echoes στον Amstrad CPC που είναι αμφότερα εξαιρετικά εφ' όσον σου αρέσουν τα text/graphic adventures.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το έχω δει το Orion Prime, θα μπορούσε να είναι όντως εξαιρετικό, έχει την καλλίτερη μουσική που έχω ακούσει σε cpc (μαζί με το γνωστό φλιπερόνειρο), αλλά έχει κάτι απαίσια (και υποχρεωτικά) mini games, που το καθιστούν...άπαιχτο με την κακή έννοια. :( Δεν έχει και κανένα cheat να παρακαμφθούν, τα ατιμα.

      Το doomsday το έχω κατεβάσει πολύ καιρό και έχω εντυπωσιαστεί με τα γραφικά του, οπότε είναι...στο στόχαστρο!

      Έχω στο pipeline και μερικά σπεΧτρουμίσια, όπως και το hibernated του Στέφου, να δω τι θα προλάβω τώρα που αποκορονιάσαμε. :Ρ

      Κρίμα που back in the day είχαμε...ερχμφμ, αυτά τα text adventures που είχαμε, που, παρόλο που δηλώνω αντβεντσουράς, δεν θα τα άγγιζα ούτε με στήλο της ΔΕΗ. :/

      Διαγραφή
    2. Φίλε, από το στόμα σου και στου Θεού τ' αυτί όσα γράφεις για το... αποκορόνιασμα. Βλέπεις, εγώ διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις για τους πραγματικούς λόγους που μας αμόλησαν, αλλά ειλικρινά ελπίζω να πέσω έξω. Ίδωμεν...

      Σε ό,τι έχει να κάνει με το Orion Prime ειλικρινά δεν το είχα δοκιμάσει ο ίδιος οπότε δεν γνώριζα τα όσα μου γράφεις για τα υποχρεωτικά mini games. Πραγματικά κρίμα τέτοια δουλειά να χαντακώνεται από μερικές ατυχείς επιλογές...

      Το Doomsday Lost Echoes το έχω και εγώ στα... to do, αμέσως μετά το Hibernated 1, όπως και εσύ. Δεν ξέρω όμως εάν εγώ θα επιλέξω το format του Spectrum, μάλλον για CPC με βλέπω λόγω πληκτρολογίου. Εκτός κι αν γίνει η μεγάλη έκπληξη με Atari ST ή Amiga...

      Τα adventures της εποχής μας δεν νομίζω ότι είχαν κάποιο άλλο μεγάλο μειονέκτημα πέραν της... παροιμιώδους δυσκολίας τους και του ότι σε κάποια σημεία έπρεπε να κάνεις κάτι εντελώς απίθανο ώστε να προχωρήσεις. Νομίζω ότι είναι κατανοητό το γιατί, όμως: δεν μπορούσαν, όπως ο Stefan, να σου πουλήσουν ένα παιχνίδι που θα το ολοκλήρωνες σε 2-3 ώρες γιατί, απλά, θα τους κυνηγούσες! Από την άλλη, δεν μπορούσαν και να το κάνουν εύκολο αλλά πολύ μεγάλο, γιατί θα τους προέκυπτε multipart και... άντε να ξεμπλέξεις εάν δεν είχες disk drive!

      Θεωρώ ότι με τα δεδομένα που υπήρχαν τότε, παιχνίδια όπως το Sherlock της Melbourne House πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε τουλάχιστον με δέος (!) αν σκεφτούμε τι κάνει, τι "καταλαβαίνει" και πόσο διαρκεί - και όλα αυτά σε ένα part των περίπου 40ΚΒ...

      Διαγραφή
    3. Καλώς ή κακώς μας αμόλησαν, οπότε αντίο άπειρες ώρες για ρετρογκέιμινγκ. :(

      Για το Orion Prime, επιφυλάσσομαι για φουλ ριβγιού, αν καταφέρω να κάμω κάπτσουρ το Caprice32, γιατί είναι μπελαλίδικο το Orion ως προς τους εξομοιωτές.

      Όσο για τον Σπεκτρουμ, αναφερόμουν σε τελείως άλλα παιχνίδια, αποκλειστικά για αυτόνανε! :)

      Παροιμιώδης δυσκολία, άπειρα κατεβατά, που, κι ας ήταν συχνά καλογραμμένα, δεν τα λες ακριβώς welcoming, moon logic, αδιέξοδα, θάνατοι σε κάθε βήμα, timed puzzles, puzzles βασισμένα σε βρετανοαμερικανοκουλτούρες και λογοπαίγνια, μερικά μόνο από τα θανάσιμα αμαρτήματα. Και δηλώνω και αντβεντσουράς, θυμίζω. Όσο κι αν αναγνωρίζω το τεχνικό κομμάτι, προτιμώ να ασχοληθώ με τα...άπαντα του Στέφου.

      Διαγραφή
  4. Μπα, εγώ παρόλο που μας αμόλησαν συνεχίζω οικειοθελώς την (αυτο)καραντίνα. Όσο είναι εφικτό τουλάχιστον...

    Ναι, θα ήταν ευπρόσδεκτο ένα review του Orion Prime - μακάρι να λύσεις τα θέματα με το capturing.

    Έχεις δίκιο εδώ που τα λέμε σε όσα γράφεις για τα adventures των 80s. Και εγώ καταλήγω να ασπάζομαι την σχολή Stefan εφ' όσον επιθυμώ να ασχοληθώ με το είδος. Και προσπάθειες όπως το Sam Mallard μου άρεσαν - αποκλειστική Spectrum κυκλοφορία, ορίστε! - μόνο που ήταν πάρα πολύ σύντομο. Αλλά ως παρουσίαση, λογική, interface κλπ (και ευκολία, βεβαίως-βεβαίως ήταν ιδανικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. > Μπα, εγώ παρόλο που μας αμόλησαν συνεχίζω οικειοθελώς την (αυτο)καραντίνα. Όσο είναι εφικτό τουλάχιστον...

      Τυχερέ!

      > Και προσπάθειες όπως το Sam Mallard μου άρεσαν - αποκλειστική Spectrum κυκλοφορία, ορίστε! - μόνο που ήταν πάρα πολύ σύντομο. Αλλά ως παρουσίαση, λογική, interface κλπ (και ευκολία, βεβαίως-βεβαίως ήταν ιδανικό.

      Ναι, ναι, ναι! Ειδικά το interface ήταν λουκούμι για 8μπιτο!

      Διαγραφή
    2. Μάνο, θεωρώ το interface του Sam Mallard κορυφαίο ανεξαρτήτως... bits. Χρησιμοποιεί μονάχα 3 κουμπιά (πάνω-κάτω & επιλογή) και, συνδυαζόμενο με την απλότητα και την συνολική noir ατμόσφαιρα του παιχνιδιού προκύπτει ένα αποτέλεσμα που θα χαρακτήριζα ως το κορυφαίο στην ιστορία της πλατφόρμας εάν το gameplay δεν ήταν τόσο σύντομο. Δεν ξέρω, αν κάποτε κυκλοφορούσε μία on steroids έκδοση για τον 128άρη ίσως το Sam Mallard να κατακτούσε τις gaming κορυφές που θα του άξιζαν. Βέβαια η συντριπτική πλειοψηφία των (κάποτε) Spectrum users δυστυχώς δεν θα το μάθαινε ποτέ, αλλά τι να κάνεις, είτε το θέλουμε είτε όχι η εποχή των 8μπιτων έχει παρέλθει προ πολλού...

      Διαγραφή

Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί μετά από έλεγχο του διαχειριστή του blog προς αποφυγή spam σχολίων. Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση.