Όσοι με γνωρίζουν προσωπικά σίγουρα το ξέρουν, καθώς δεν έκρυψα ποτέ την εκτίμηση και τον θαυμασμό μου: εδώ και πολλά-πολλά χρόνια θεωρώ το εμβληματικό Battle Squadron της Amiga ως το καλύτερο shoot 'em up που εμφανίστηκε ποτέ έξω από τα ουφάδικα (και εκτός των first person shooters, που αποτελούν ξεχωριστή, δική τους κατηγορία). Άλλωστε, ας μην κοροϊδευόμαστε: η "Μεγάλη Κυρία" της Commodore ήταν ό,τι πλησιέστερο στα arcades εμφανίστηκε ποτέ στην αγορά των προσωπικών υπολογιστών όντας ως hardware ανώτερη της πλειοψηφίας αυτών το 1985 που παρουσιάστηκε η 1000άρα! Η αλήθεια είναι ότι όταν πρωτοαντίκρισα το Battle Squadron - πρέπει να ήταν Οκτώβριος του 1989 - τότε που εργαζόμουν ως υπάλληλος στο Σύμπαν Computers (Στουρνάρα και Μπόταση γωνία - εκεί που βρίσκεται σήμερα η Cosmodata) και το πρωτοέπαιξα ναι μεν εντυπωσιάστηκα τα μάλα από την αρτιότητα και την coin op αίσθηση που απέπνεε σε κάθε του τομέα, αλλά μου είχε δώσει την εντύπωση ότι ήταν ιδιαιτέρως δύσκολο σαν παιχνίδι.
Χρειάστηκε να περάσουν 25+ χρόνια για να αποφασίσω να ασχοληθώ μαζί του, και τα αποτελέσματα της ενδελεχούς τριβής μου με το Battle Squadron μπορείτε να δείτε σε αυτή την ανάρτηση, που ευτυχώς για καλή μου τύχη πρόλαβα και διέσωσα λίγους μήνες πριν το αναπάντεχο κλείσιμο του Amigaplanet.
Γνώριζα εδώ και χρόνια ότι οι ταλαντούχοι, εκ Δανιμαρκίας ορμώμενοι δημιουργοί Torben Larsen και Martin Pedersen ήταν υπεύθυνοι και για ένα ακόμη κλασικό vertical shooter της Amiga, το Hybris, το οποίο και με έλκυε περιστασιακά μέσα στο πέρασμα των χρόνων αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ποτέ δεν ασχολήθηκα αρκετά μαζί του.
Όταν λοιπόν έφτασα στο σημείο η σχέση μου με το Battle Squadron να χαρακτηρίζεται πλέον με τη λέξη "κορεσμός" (πόσες φορές πια θα παίξεις το ίδιο παιχνίδι;) ένιωσα ότι ήταν η ώρα να ενδώσω στο Hybris. Και πόσο καλά αισθάνομαι που το έκανα!
Κατά την ταπεινή μου άποψη, το Hybris θα ήταν ίσως το καλύτερο shoot 'em up της Amiga, αν δεν το διαδεχόταν το Battle Squadron. Όμως οι διαφορές τους είναι στην πραγματικότητα απειροελάχιστες και το βασικότερο ατού τους είναι ότι πέρα από εξαιρετικά γραφικά, υπέροχη μουσική, δεκάδες sprites, bosses και σωρεία αναβαθμίσιμων όπλων έχουν αυτό που λείπει από τόσα και τόσα παιχνίδια: ισορροπία. Τι εννοώ με αυτό; Ότι δυσκολεύουν προοδευτικά (αλλά δυσκολεύουν πολύ!) και με τέτοιον τρόπο ώστε η πολύωρη ενασχόληση μαζί τους τελικά να αποδίδει καρπούς, καθώς ο παίκτης μπορεί να φτάσει σε σημεία που αρχικά ούτε θα φανταζόταν.
Δεν θα πω ψέματα, μέχρι και σήμερα δεν έχω καταφέρει να ολοκληρώσω το Hybris - τουλάχιστον με τις default ρυθμίσεις του, καθώς μπορεί κανείς αν θέλει να το παίξει με ευκολότερα settings. Το παλεύω εδώ και 6-8 μήνες (εντάξει, μην φανταστείτε ότι παίζω κάθε μέρα) και, μόλις πριν λίγο έφτασα σχεδόν στο τέλος του 3ου κόσμου, κοντύτερα από ποτέ στο να το τερματίσω.
Σήμερα, δυστυχώς, δεν τα κατάφερα. Αλλά κάτι μου λέει ότι σύντομα θα το κάνω. I came a long way για να τα παρατήσω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί μετά από έλεγχο του διαχειριστή του blog προς αποφυγή spam σχολίων. Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση.