Bruce Lee II (Commodore 64) - Jonas Hulten
Το Bruce Lee ήταν ένας από τους πλέον εμβληματικούς τίτλους παιχνιδιών στην πρώτη φάση της ζωής του Commodore 64 (1982-1985). Με γραφικά και μουσική που δεν έθεταν νέα standards ούτε καν για τη χρονιά που κυκλοφόρησε (1984) αλλά με gameplay πάναπλο, ιδιαίτερα ενδιαφέρον και εθιστικό, αποτέλεσε την κορωνίδα μεταξύ των δημιουργιών της Datasoft για τον πλέον επιτυχημένο home computer όλων των εποχών. Έτσι λοιπόν, αφενός έκανε εντύπωση το ότι δεν το ακολούθησε κάποιο sequel και, ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση, η κυκλοφορία μίας (ανεπίσημης) συνέχειας, 29 ολόκληρα χρόνια αργότερα!
Κι όμως, αυτή δεν είναι ολόκληρη η ιστορία: στην πραγματικότητα, το Bruce Lee II αποτελεί port ενός παιχνιδιού που κυκλοφόρησε για PC (με τον ίδιο φυσικά τίτλο) και ότι οποίο είχε φτιαχτεί ώστε να μοιάζει με παιχνίδι του Commodore 64 αλλά εκμεταλλευόταν κάποια από τα χαρακτηριστικά της πλατφόρμας, όπως π.χ. η (σχεδόν) ατελείωτη μνήμη. Αυτό ήταν και το στοιχείο που έκανε τελικά τη μεταφορά του στον Commodore 64 δύσκολη, καθώς το παιχνίδι, με μία πρώτη ανάγνωση, απλά δεν "χωρούσε" στον 64άρη. Αυτό, όπως καταλαβαίνετε, δεν πτόησε ιδιαίτερα τον Jonas Hulten ο οποίος, αφού το πήρε απόφαση, έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά με αποτέλεσμα το Bruce Lee II να βρίσκεται πλέον ανάμεσα στους τίτλους του Commodore 64, εκεί δηλαδή που δικαιωματικά ανήκει.
Το παιχνίδι, σε επίπεδο γραφικών και χειρισμού θυμίζει τόσο πολύ το παλιό, καλό Bruce Lee της Datasoft, που κάποιος θα μπορούσε να πάρει όρκο ότι τα δύο παιχνίδια φτιάχτηκαν με την ίδια game engine. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν συμβαίνει, καθώς το sequel και η μηχανή του είναι… χαλαρά μια τριακονταετία νεότερα του original τίτλου.
Σε ό,τι αφορά τώρα το παιχνίδι αυτό καθαυτό, το Bruce Lee II έχει περισσότερο τονισμένο τον platform και puzzle solving χαρακτήρα σε σχέση με τον προκάτοχό του, που έγερνε πιο πολύ προς το… ξυλοφόρτωμα. Αυτό φυσικά διόλου κακό δεν είναι, καθώς του δίνει περισσότερο ενδιαφέρον. Άλλωστε, για όσους θυμούνται, το πρώτο Bruce Lee ήταν αρκετά εύκολο στο να το ολοκληρώσει κάποιος - κάτι που δεν συμβαίνει με τη συνέχειά του…
Πραγματικά, σε κάποια σημεία, ήδη από τις πρώτες οθόνες του παιχνιδιού, η ακρίβεια στο χρόνο που πρέπει να πηδήξει ο ήρωάς μας από πλατφόρμα σε πλατφόρμα φέρνει στο μυαλό τα… τελευταία levels του Manic Miner (ναι, μιλάμε για μεγάλη δυσκολία). Το στοιχείο αυτό βέβαια ισορροπείται στη συνέχεια, καθώς, αν ξεμπλέξετε από τις 5 πρώτες πίστες με σώας τα φρένας και ζωές καβάντζα έχετε πιθανότητες να δείτε πολλές ακόμα οθόνες. Δεν είναι λοιπόν να αναρωτιέται κανείς που το Bruce Lee II έχει "από τη μαμά" τη δυνατότητα στο κεντρικό μενού να επιλέξουμε να παίξουμε με άπειρες ζωές! Το γνώθι σαυτόν, ένα πράγμα…
Αν πάντως εξαιρέσουμε αυτό το μικρό (γκουχ-γκουχ) μελανό χαρακτηριστικό, το Bruce Lee II είναι διασκεδαστικό και ευχάριστο και βάζει τον παίκτη να σκεφτεί λίγο περισσότερο απ' ότι ο πρόγονός του, χωρίς να ξεφεύγει σε καμία περίπτωση από το μοτίβο του πρώτου παιχνιδιού. Θεωρώ ότι σίγουρα αξίζει να το δοκιμάσετε και, αν απογοητευτείτε, τρέξτε κατευθείαν το Bruce Lee του 1984 που είναι πολύ ευκολότερο και δεν θα σας σπάσει τα νεύρα!
Βαθμολογία: 8/10
Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε στο 16ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2017.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί μετά από έλεγχο του διαχειριστή του blog προς αποφυγή spam σχολίων. Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση.