Αλητεία;

Πρόκειται πραγματικά περί αλητείας ή είναι βαρύς και υπερβολικός ο χαρακτηρισμός; Άλλωστε, ζούμε σε μία χώρα και σε μία εποχή όπου οι χαρακτηρισμοί εκτοξεύονται με περισσή ευκολία και χωρίς πολλή σκέψη από σχεδόν κάθε πλευρά κατά δικαίων και (κυρίως) αδίκων. Στην περίπτωση όμως για την οποία θα γράψω σήμερα, ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ ποιος χαρακτηρισμός θα ταίριαζε περισσότερο...

Η όλη ιστορία ξεκίνησε πριν από μερικές μέρες, όταν, στην προσπάθειά μου να αναβιώσω τις glory days του MS-DOS και του DOS gaming, αγόρασα από τον καλό φίλο Αντώνη ένα Hyundai Super 386C. Δυστυχώς, και χωρίς να θέλω να σας κουράσω με πολλές λεπτομέρειες, δεν κατάφερα να κάνω τον IDE controller του μηχανήματος να λειτουργήσει και, μιας και δεν ήθελα να ξοδέψω περισσότερα χρήματα, αποφάσισα να στραφώ σε κάποιο από τα μηχανήματα που είχα ήδη στην κατοχή μου...

Δυστυχώς ο κομψός Κορεάτης δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου...

Αρχικά σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω έναν από τους - ήδη έτοιμους - Pentium MMX/Pentium II που έχω ντανιασμένους, οι οποίοι είναι φτιαγμένοι ακριβώς γι' αυτόν τον σκοπό, για DOS και early Windows gaming με Sound Blaster, Voodoo2 κλπ. Θυμήθηκα όμως ότι έχω κι ένα laptop που μάλλον κάνει γι' αυτή τη δουλειά: ένα Hewlett Packard Omnibook XE3 που το είχα αγοράσει για να γράφω δισκέτες για Amstrad CPC και Atari ST. Το εν λόγω μηχάνημα, αν δεν με απατούσε η μνήμη μου, "φορούσε" μια κάρτα ήχου Sound Blaster compatible που είχε και drivers για DOS. Σε συνδυασμό και με το μικρό του μέγεθος έδειχνε ιδανική επιλογή και η απουσία Voodoo δεν με ενοχλούσε, καθώς τα παιχνίδια που ήθελα να παίξω ήταν παλαιότερα.

Ικανοποιημένος με την επιλογή μου, στράφηκα στο website της Hewlett Packard προκειμένου να ψάξω για τους drivers της κάρτας ήχου του Omnibook XE3 και να επιβεβαιώσω ότι υποστηρίζεται το DOS. Και εκεί με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη:

Να κάνω εδώ μια μικρή παρένθεση και να σημειώσω ότι η online υποστήριξη σε θέμα οδηγών συσκευών που παρείχε η Hewlett Packard ήταν ανέκαθεν υποδειγματική: θυμάμαι ότι, από το 2001, όταν εταιρίες-κολοσσοί όπως η ASUS είχαν άθλια websites που σέρνονταν και πολλές φορές απλά δεν μπορούσες να βρεις αυτό που ήθελες (πλήρης απουσία, links που δεν οδηγούσαν πουθενά κι άλλα τέτοια ωραία), η HP είχε website ταχύτατο και πλήρως ενημερωμένο με drivers για όλα τα προϊόντα της και για τρομερή ποικιλία obsolete λειτουργικών συστημάτων (MS-DOS, Windows 3.1, Windows 95, Windows 98 κλπ). Καταλαβαίνετε λοιπόν πόση εντύπωση μου έκανε η απουσία του Omnibook XE3 από τη λίστα (όπως και του XE2 και άλλων παλαιότερων Omnibooks). Πρόσεξα όμως στο κάτω μέρος της οθόνης αυτό που έγραφε περί no longer supported products και θεώρησα ότι, όπως κάνουν και άλλες εταιρίες, έτσι και η HP αποφάσισε να βάλει σε διαφορετικό τμήμα του website της τα χαρακτηριζόμενα και ως "legacy" ή "obsolete" προϊόντα της. Έτσι λοιπόν, πάτησα το "See the list". Μετά από 2-3 clicks αντίκρισα την παρακάτω οθόνη:

Α-χα, νάτος! Click στο "Omnibook XE3", επιλογή του ακριβούς μοντέλου, και...

Κοίταζα την οθόνη σαν χάνος και δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που διάβαζα. Όχι κάτι του στυλ "οι drivers για τα legacy products βρίσκονται αρχειοθετημένοι στο τάδε link" ή κάτι αντίστοιχο, όχι: τους διαγράψαμε. Πάει. Τέλος. Πέτα το. Δηλαδή, από τη μία λέμε ότι το internet είναι μια τεράστια βάση δεδομένων, μία ατελείωτη βιβλιοθήκη πληροφοριών και αρχείων πάσης φύσεως και από την άλλη, μια εταιρία όπως η Hewlett Packard αποφασίζει να διαγράψει δια παντός τους drivers κάποιων προϊόντων τα οποία η ίδια αποφάσισε να χαρακτηρίσει ως "retired". Πριν καταλήξω στον χαρακτηρισμό του τίτλου της ανάρτησης, κάθισα να το σκεφτώ λίγο. Για ποιον λόγο μπορεί να το έκαναν; Τους έπιαναν πολύτιμο χώρο στο site; Ας μην κοροϊδευόμαστε, θυμάστε όλοι ότι οι drivers των περισσότερων προϊόντων της HP στα 90s έρχονταν σε δισκέτες, πράγμα που σημαίνει ότι το μέγεθός τους ήταν ελάχιστο. Όταν τη σήμερον ημέρα ένας driver για ασύρματη κάρτα δικτύου ή κάρτα οθόνης ξεπερνάει με άνεση τα 200ΜΒ γίνεται εύκολα κατανοητό ότι όλοι οι drivers για τα παλιά προϊόντα της εταιρίας δεν πρέπει να ξεπερνούσαν σε μέγεθος (αθροιστικά) αυτούς 10 σύγχρονων laptops. Άρα, ο χώρος στο website δεν ήταν το θέμα. Τι απομένει λοιπόν;

Πρόκειται για ένα απτό δείγμα της τακτικής της προγραμματισμένης αχρήστευσης; Όταν, παρά την αλλαγή σε τεχνολογίες και τις συνεχείς (άσκοπες;) εξελίξεις σε επίπεδο hardware και software εσύ, βλαμμένε καταναλωτή, συνεχίζεις να χρησιμοποιείς το προϊόν 15ετίας ε, κάπως πρέπει να σε σταματήσουμε. Κι ας το πλήρωσες κάποτε ένα καράβι χρήματα. Κι ας μην σε ενημερώσαμε όταν το αγόρασες ότι σε δεκαπέντε χρόνια θα φροντίσουμε να διαγράψουμε όλα τα σχετικά με το μηχάνημά σου αρχεία από το site μας.

Η πλάκα φυσικά είναι ότι και εγώ όπως και οποιοσδήποτε άλλος έχει στην κατοχή του και χρησιμοποιεί κάποιο τέτοιο μηχάνημα, το κάνει για συγκεκριμένους λόγους (εγγραφή δισκετών, χρήση παράλληλης, σειριακής ή PCMCIA θύρας, DOS ή Windows 95/98 εφαρμογές κλπ) και δεν υποκαθιστά με αυτό το κύριο PC του. Συνεπώς, ως καταναλωτής συνεχίζω να αγοράζω, συνεχίζω να παίζω το παιχνίδι της Hewlett Packard και της κάθε Hewlett Packard (πρώτη διδάξασα φυσικά η Apple, μην ξεχνιόμαστε). Άρα, γιατί διέγραψαν τους drivers, τα manuals και όλα τα σχετικά; Τι κέρδος είχαν απ' αυτό;

Μία λέξη τελικά έρχεται στο μυαλό: αλητεία...