Review: Vallation (ZX Spectrum)

Vallation (ZX Spectrum) - Soren Borqquist (Code)/Craig Stevenson (Graphics)/Johan Elebrink (Music)

Ελάτε, μη μου πείτε τώρα ότι το όνομα Vallation δεν σας λέει τίποτα! Σας το παρουσίασα μόλις στο προηγούμενο τεύχος (μπορείτε να βρείτε την αντίστοιχη ανάρτηση εδώ) σε ένα διθυραμβικό review, δίνοντάς του και την εντυπωσιακή βαθμολογία του 9,5/10! Για όσους δεν το διάβασαν (κακώς!), να πούμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα space shoot 'em up (ή avoid 'em up σε κάποια σημεία!) στο στυλ του Cybernoid.

Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μου, όταν προ ολίγων ημερών έμαθα τα νέα της κυκλοφορίας του port του παιχνιδιού για ZX Spectrum! "Αποκλείεται να είναι καλό", ήταν η πρώτη μου σκέψη. Και η σκέψη αυτή οφειλόταν περισσότερο στην μουσική του original Vallation στον Commodore 64, με το αριστουργηματικό tune του Sean 'Odie' Connolly που θα ήταν μάλλον αδύνατο να μεταφερθεί αυτούσιο στον Spectrum…

Την πρώτη φορά λοιπόν που δοκίμασα τη μεταφορά του Vallation στον ZX Spectrum, ήταν σε εξομοιωτή. Και μπορώ να πω ότι μου άφησε τις χειρότερες των εντυπώσεων! Προσέξτε: παίζεται μόνο με πλήκτρα (redefinable, πάντως). Μουσική υπάρχει μόνο στην οθόνη των τίτλων, το chip ήχου των 128άρηδων δεν χρησιμοποιείται και, το κυριότερο, το tune που ακούμε δεν έχει καμία σχέση με αυτό του original Vallation! Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, βέβαια, η μουσική του Vallation είναι αξιοπρεπέστατη για 48άρη Spectrum. Πάμε στο κυρίως παιχνίδι τώρα, shall we;

Τα γραφικά είναι εντελώς διαφορετικά απ' αυτά του Commodore 64 (δεν θα μπορούσε να συμβαίνει και διαφορετικά, άλλωστε), είναι περισσότερο πολύχρωμα αλλά δεν δείχνουν να "λειτουργούν" σωστά και αρμονικά. Κοινώς, αφήνουν μία μάλλον μέτρια προς κακή εντύπωση, παρόλο που είναι λεπτομερή και καλοσχεδιασμένα. Ο χειρισμός με τα πλήκτρα είναι επίσης αρκετά προβληματικός σε σχέση με αυτόν με joystick. Οι πίστες του παιχνιδιού έχουν αυξηθεί σε 101 από 71 - περισσότερη μνήμη, γαρ (θυμηθείτε ότι το Vallation του 64άρη είναι παιχνίδι 16Κ). Οι εχθροί μας "τρώγονται" όλοι αυτή τη φορά, αλλά, κάποιοι απ' αυτούς δεν είναι διατεθειμένοι να αφήσουν τόσο εύκολα τα εγκόσμια, καθώς μας πυροβολούν κι αυτοί (σε αντίθεση με την έκδοση του Commodore). Επίσης, αν χάσουμε διαστημοπλοιάκι σε κάποια οθόνη δεν εξαφανίζονται οι εχθροί (της οθόνης αυτής, εννοείται) όπως είχαμε συνηθίσει να συμβαίνει. Τέλος, οι πόντοι με τους οποίους μας ανταμείβει το παιχνίδι είναι πολύ λιγότεροι (περί το 1/8) αυτών της έκδοσης του '64, ενώ και το σκορ δεν απεικονίζεται στην οθόνη, αλλά το αντικρίζουμε για πρώτη (και τελευταία) φορά στο τέλος του παιχνιδιού!

Μετά απ' όλα όσα αράδιασα, φτάνουμε εύκολα στο συμπέρασμα ότι το Vallation στον Spectrum είναι μια μάλλον ατυχής προσπάθεια. Πριν όμως την τελική ετυμηγορία, λέω να το δοκιμάσουμε και στον πραγματικό Spectrum, έτσι, για την τιμή των όπλων. 48άρης mode on λοιπόν και… όπα, τι έγινε; Καταρχάς τα γραφικά: στο real thing και σε CRT οθόνη δείχνουν απλά… υπέροχα! Τα πολλά χρώματα εδώ δένουν αρμονικότατα, καθώς, λόγω της τεχνολογίας της οθόνης τα γειτονικά χρώματα τείνουν να "ανακατεύονται". Επίσης, τα κλασικά "νερά" της CRT, ακόμα και με τη χρήση composite σύνδεσης δίνουν μια άλλη αίσθηση στις οθόνες του παιχνιδιού. Για τον ήχο τα είπαμε - η μουσική είναι αξιοπρεπής αλλά τα ηχητικά εφέ κατά τη διάρκεια του gameplay είναι μάλλον φτωχά και ενίοτε εκνευριστικά (ειδικά το συνεχές "πρ-πρ-πρ" του laser του διαστημοπλοίου μας). Ο χειρισμός, τώρα: όπως ήδη σας πληροφόρησα, δυνατότητα χρησιμοποίησης joystick δεν υπάρχει (κακώς, κατ' εμέ). Στον πραγματικό ZX Spectrum όμως, όλως παραδόξως, η χρήση των πλήκτρων για τον έλεγχο του διαστημοπλοίου μας… βολεύει! Ναι, το καταλαβαίνω, δεν ξέρω κι εγώ τι να πω, είναι πραγματικά περίεργο. Ίσως να οφείλεται στο ότι τα γέρικα (εντάξει, μεσήλικα) δάχτυλά μου ένιωσαν ξανά, μετά από 30+ χρόνια, την οικειότητα της αφής με την πολυκαιρισμένη "νεκρή σάρκα" από την οποία είναι φτιαγμένα τα πλήκτρα του Spectrum. Ίσως να "τα έφτιαχναν καλύτερα τότε" (ισχύει γενικώς, αλλά το πληκτρολόγιο του Spectrum μάλλον αποτελεί την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα!). Ίσως απλά η συνολική αίσθηση της μικρής CRT οθόνης και των λαστιχένιων πλήκτρων του - τόσου δα! - υπολογιστή που καλύπτεται εξ' ολοκλήρου από τις παλάμες μου να μου δίνει τη συνολική εντύπωση ότι όλα δουλεύουν ρολόι, ότι όλα είναι όπως έπρεπε να είναι. Και, κατά την ταπεινή μου άποψη, όντως είναι: το Vallation του Spectrum, αν το παίξετε στο πραγματικό μηχάνημα (αναφέρομαι πάντα στον 48άρη: o Plus, o 128 και οι τερατογενέσεις της Amstrad είναι μια άλλη ιστορία), είναι ευχάριστο, διασκεδαστικό και, κυρίως, εθιστικό! Θα έλεγα ότι συνολικά, ως εμπειρία, είναι ισάξια με αυτή της έκδοσης του Commodore 64, μόνο που εδώ λάμπει δια της απουσίας του το υπέροχο ingame tune, αφαιρώντας από ένα κατά τα άλλα εξαιρετικό παιχνίδι τους έξτρα πόντους που θα το έστελναν στη στρατόσφαιρα των καταπληκτικών παιχνιδιών, εκεί που (δικαίως) βρίσκεται το Vallation του Commodore 64…

Βαθμολογία 8,5/10

Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε στο 13ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2016