Χαράς ευαγγέλια για εμένα - ελπίζω και για εσάς. Και αυτό διότι η κυκλοφορία του 130ου (ο Χριστός κι η Παναγία!) επεισοδίου του The Spectrum Show, της σειράς από videos του Paul Jenkinson αφιερωμένων στον πολυαγαπημένο ZX Spectrum, μου έδωσε την αφορμή να σηκωθώ από καρέκλες, καναπέδες, ντιβανοκασέλες και τα ρέστα και να αξιωθώ να ανεβάσω μία νέα ανάρτηση ένας θεός ξέρει μετά από πόσο καιρό. Πόσο; 22 μέρες; Ωραία, αυτά είναι τα χάλια μας!
Είναι αλήθεια ότι καθώς περνούν τα χρόνια είναι κάτι παραπάνω από δύσκολο να έχει κάποιος τη διάθεση να ανεβάζει συνέχεια θέματα - και δεν εννοώ καν με ρυθμό που να πλησιάζει αυτόν που το έκανα εγώ ο ίδιος το 2016 που ξεκίνησα το blog, με 309 αναρτήσεις σε λιγότερο από 11 μήνες, δηλαδή με σχεδόν καθημερινή ενημέρωση. Μιλάω για περισσότερο χαλαρούς ρυθμούς, με π.χ. 5 αναρτήσεις ανά 2 εβδομάδες - αυτό μου φαίνεται ένα πολύ καλό νούμερο. Άντε να πείσεις και τον εαυτό σου όμως...
Πέρα από εμένα που για διάφορους λόγους προσωπικά δεν την πολυπαλεύω τον τελευταίο καιρό να ασχολούμαι με το blog, δεν έχετε διαπιστώσει και εσείς μια γενικότερη έλλειψη ειδήσεων στον χώρο του retro computing; Και δε μιλάω για ειδήσεις του τύπου ότι κυκλοφόρησε ένα ακόμα platform game που φτιάχτηκε με το AGD, λέω για ειδήσεις που να έχουν πραγματικό ενδιαφέρον, που θα μας κάνουν όχι μόνο να clickάρουμε αλλά και να ψάξουμε, να δούμε βίντεο, να σκιρτήσει κάτι μέσα μας, βρε αδερφέ. Και η αλήθεια είναι ότι σπάνια πια συναντάω τέτοιες ειδήσεις. Είναι σα να έχουν μπει τα πάντα στον αυτόματο, κανείς να μην ενδιαφέρεται πια πάρα πολύ για οτιδήποτε, σα να έχουμε μπει σε μια πορεία σχετικής αδιαφορίας και να συνεχίζουμε να ασχολούμαστε μόνο και μόνο από συνήθεια. Τονίζω και πάλι ότι αναφέρομαι στον κόσμο του retro computing, μη νομίζετε ότι ετοιμάζομαι να πηδήξω από κανένα μπαλκόνι! Άσε που είναι και ψηλά...
Με τις παραπάνω διαπιστώσεις λοιπόν πραγματικά νιώθω λίγο καλύτερα για την όλη φάση κάθε φορά που ο γομολάστιχας έχει την τιμητική του και ο Paul Jenkinson μας χαρίζει ένα νέο επεισόδιο της σειράς του. Ίσως επειδή στο άκουσμα της είδησης και μόνο νιώθω ότι κάτι γίνεται, κάτι παίζει, κάπου πάμε, κάποιος κάνει κάτι. Από την άλλη βέβαια οφείλω να παραδεχτώ ότι, στον τομέα των παιχνιδιών ας πούμε, δεν έχουν αραιώσει ιδιαίτερα οι νέες κυκλοφορίες. Ίσως μάλιστα και να έχουν αυξηθεί. Αλλά κάθε πόσο βγαίνει κάτι εξαιρετικό, κάτι που να σε βάλει στην πρίζα να το παίξεις, σαν τα παιχνίδια ας πούμε της Sarah Jane Avory; Δεν είμαστε πια στο 2005 όπου από μόνη της η είδηση της κυκλοφορίας ενός νέου παιχνιδιού για έναν retro computer αποτελούσε συνταρακτικό γεγονός: πλέον θέλουμε και αξιόλογο περιεχόμενο. Τι να πω, καλομάθαμε και γίναμε απαιτητικοί...
Πραγματικά θα με ενδιέφερε να ακούσω τις σκέψεις σας για την όλη φάση. Αυτό το ψιλο-flatline στον χώρο το έχετε εντοπίσει και εσείς ή είναι ιδέα μου; Μήπως απλά λόγω... γήρατος δεν ενθουσιάζομαι πλέον το ίδιο εύκολα; Τι συμβαίνει, γιατρέ μου;
Α, ναι, και το 130ο επεισόδιο του The Spectrum Show που λέγαμε:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί μετά από έλεγχο του διαχειριστή του blog προς αποφυγή spam σχολίων. Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση.