Lethargy και XXX - εμείς πότε επιτέλους θα ξυπνήσουμε;

Φρέσκο πράγμα έχουμε κύριες μου και κύριοι. Σπαρταράει. Γυαλίζει το μάτι του. Ακόμα δεν κρύωσε. Και πoύ να προλάβει δηλαδή αφού παρουσιάστηκε μόλις χτες και ζούμε ένα από τα πιο καυτά (not in a good way) καλοκαίρια των τελευταίων ετών;

Το XXX είναι το ολοκαίνουριο demo του Ουγγαρέζικου demogroup Lethargy και έκανε την πρεμιέρα του χθες, στα πλαίσια του demoparty Arok Party 2021 όπου και κατέλαβε και την πρώτη θέση στην κατηγορία του (δεν μου λέει κάτι προσωπικά αυτό, απλά το αναφέρω).

Το XXX γιορτάζει τα 30 χρόνια του group Lethargy, το οποίο, μετά από έναν παρατεταμένο λήθαργο διάρκειας είκοσι και βάλε ετών ξύπνησε με πάταγο, συγκεντρώνοντας έναν μεγάλο αριθμό από Ούγγρους coders και ξεκινώντας ξανά να παρουσιάζει νέες δουλειές, με απαρχή το 25 years later του 2017.

Το νέο demo των Lethargy είναι ενδιαφέρον από την άποψη ότι συνδυάζει μερικά σύντομα μεν αλλά εντυπωσιακά parts στην μικρή του διάρκεια, ενώ ταυτόχρονα μας εξιστορεί εν συντομία την πορεία του group μέσα στον χρόνο. Στα αρνητικά του στοιχεία, πέρα από το ότι ολοκληρώνεται πολύ σύντομα, η μουσική του, η οποία είναι ενδεικτική της πλειοψηφίας των σύγχρονων παραγωγών για τον 64άρη και η οποία είναι, επιεικώς, από αδιάφορη μέχρι κακή. Αυτή την προσπάθεια των σύγχρονων coders/μουσικών να φτιάξουν κάτι το διαφορετικό από τα - ας τα πούμε - "συνηθισμένα" κι ας είναι και σαφώς χειρότερο, προσωπικά δεν την καταλαβαίνω. Η πλατφόρμα έχει τις δυνατότητες (ας είναι καλά το SID), έχει στην ιστορία της μερικά από τα καλύτερα chiptunes όλων των εποχών, οπότε είναι σαφές ότι στις σύγχρονες παραγωγές υπάρχει εμφανής απουσία στόχευσης (ή και ταλέντου, σε κάποιες περιπτώσεις). Anyway, αυτή είναι η δική μου καθαρά προσωπική άποψη και δεν είναι απαραίτητο ότι συνάδει με αυτές των υπολοίπων: μπορεί σε κάποιους να αρέσουν και τα σύγχρονα chiptunes. Περί ορέξεως...

Αυτό που μου κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον σε ό,τι έχει να κάνει με το XXX - και που μου έδωσε και την αφορμή για να γράψω αυτές τις αράδες - είναι το προτελευταίο part του demo, όπου μπροστά από μια σημαία της Ουγγαρίας που ανεμίζει παρελαύνουν τα ονόματα όλων των demogroups της χώρας και, ναι, το μαντέψατε, είναι πολλά (πάνω από 200, μάλλον). Αυτομάτως, στο σημείο αυτό, δεν μπορεί παρά να γίνει η σύγκριση με τα αντίστοιχα "εγχώρια προϊόντα", καθώς η Ουγγαρία έχει πληθυσμό κάπως μικρότερο από τη δική μας χώρα (σχεδόν 10 εκατομμύρια) και, διάολε, προέρχεται από το πρώην Ανατολικό Μπλοκ, πράγμα που σημαίνει ότι η απόκτηση ενός home computer εκεί ήταν, τουλάχιστον στα 80s, πολύ δυσκολότερη από ό,τι εδώ, που, πανάθεμά μας, βαυκαλιζόμαστε ότι ανήκουμε στον Δυτικό Κόσμο. Μοιραία λοιπόν διερωτάται κάποιος πώς στο διάολο οι Ούγγροι "κεντάνε" εδώ και 20-30 χρόνια στην demoscene κι εμείς, οι (και καλά) απόγονοι του Πλάτωνα, του Σωκράτη και του Αριστοτέλη, οι "ξεχωριστοί", οι "ανώτεροι" έχουμε να επιδείξουμε μονάχα έναν Theo Devil και 2-3 ακόμα νοματαίους όλους κι όλους και αυτούς πολλά χρόνια πίσω;

Η απάντηση προφανώς είναι απλή, κι ας μη μας αρέσει: ο (νεο)Έλληνας δεν είναι ικανός για πολλά πράγματα. Τουλάχιστον όχι στον δημιουργικό και στον παραγωγικό τομέα. Τον καιρό που οι άλλοι έπαιζαν την assembly στα δάχτυλα, εμείς απλά... τον παίζαμε (συγγνώμη για το αγοραίο της έκφρασης, αλλά ώρες-ώρες νιώθω πως χρειάζεται). Τον καιρό που οι άλλοι δημιουργούσαν, εμείς... κριτικάραμε. Και, όταν πια, με την έλευση της νέας χιλιετίας, γίναμε μάρτυρες και θιασώτες της επανάστασης του retro computing, αντί να πέσουμε με τα μούτρα στα... πληκτρολόγια, πέσαμε να φάμε ο ένας τα μούτρα του άλλου. Και ναι, προφανώς και δεν πρόκειται για παρθενογένεση, η εικόνα του μικρόκοσμου του Ελληνικού retro computing είναι απολύτως αντιπροσωπευτική αυτής της ευρύτερης ελληνικής κοινωνίας: μιλάμε (πάρα) πολύ, κάνουμε ελάχιστα. Άπαντες έχουν άποψη, ελάχιστοι έχουν παράγει έργο. Την στιγμή που κάποιοι δημιουργούν, εμείς πίνουμε καφέδες και μοιραζόμαστε τη σοφία μας στο Facebook και στα λοιπά μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κινούμαστε ιλιγγιωδώς με... την όπισθεν, την ίδια στιγμή που άλλοι λαοί απλά προοδεύουν. Και οι δικαιολογίες περί ήλιου, καλοκαιριού, εμφυλίου, δικτατορίας, ΠΑΣΟΚ και... ΣΥΡΙΖΑ απλά αποτελούν τζούφια βέλη στις φαρέτρες των γραφικών. Όσο ο απώτατος στόχος του μέσου Έλληνα θα παραμένει το να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονά του, όσο θα τορπιλίζουμε οτιδήποτε εγχώριο και αξιόλογο απλά και μόνο επειδή δεν το κάναμε εμείς, τόσο θα μας επιστρέφονται στα μούτρα οι κοτσάνες που είχαμε μάθει τόσα χρόνια να εκστομίζουμε με στόμφο και θράσος: ναι, όσο οι άλλοι γράφουν κώδικα εμείς είμαστε πάνω στα δέντρα και τρώμε βελανίδια!