Δεν είναι η πρώτη φορά σήμερα που θα αναφερθώ στο Zzap!64: το (gaming) Αγγλικό περιοδικό που λατρέψαμε όλοι εμείς οι (τότε) Commodore-άδες στα μέσα των 80s αξίζει μερικές αράδες μια στις τόσες, πόσο μάλλον όταν η Fusion Retro Books κυκλοφορεί τα τελευταία χρόνια μία ετήσια έκδοση στο κλασικό στυλ με κάποιους από τους original συντελεστές.
Αν κάποιος ξεφυλλίσει τις σελίδες του Zzap!64 (του κανονικού, όχι του ετήσιου) και φέρει στο μυαλό του την εικόνα, τη μορφή και την ύλη των περιοδικών των 80s, χωρίς αμφιβολία οποιαδήποτε σύγκριση με τα ελληνικά έντυπα που τόσο λατρέψαμε θα προκαλέσει δυσάρεστα συναισθήματα. Αν και από άποψη θεματολογίας τα Computer για Όλους, Pixel και (αργότερα) USER θεωρητικά ήταν πιο ενδιαφέροντα αφού η ύλη τους κάλυπτε hardware, applications και ποικιλία μηχανημάτων, μία ματιά στα reviews των παιχνιδιών, στην στήλη της αλληλογραφίας ή σε αυτήν για τα adventures φτάνει για να εντοπίσει κάποιος το χάσμα μεταξύ ελληνικών εντύπων και Zzap!64 (αλλά και του "αδερφού" Crash). Μόνο και μόνο η ιδέα να γίνονται τα reviews από gamers και όχι από "ανθρώπους του χώρου" ήταν επαναστατική. Προσθέστε σε αυτήν τους 3 reviewers σε κάθε τίτλο, τα σκίτσα των συντελεστών που εξέφραζαν το πώς ένιωθαν για το video game που παρουσίαζαν και τις ασύγκριτες πένες των Julian Rignall και Gary Penn (αλλά και των υπολοίπων) και θα πάρετε μια ιδέα για το πώς έπρεπε να είναι ένα έντυπο του χώρου - γι' αυτό και η ετήσια έκδοση κρατάει ατόφια όλα αυτά τα χαρακτηριστικά.
Το αστείο της όλης υπόθεσης είναι ότι τα ελληνικά έντυπα του χώρου στην αρχή δεν έμπαιναν καν στον κόπο να εξετάσουν και να αντιγράψουν (why not?) τα αντίστοιχα ξένα (τα αγγλικά και τα αμερικάνικα ήταν με διαφορά τα ποιοτικότερα). Αλλά και όταν, λόγω ανάγκης (κυκλοφορία USER) το έκαναν, στις αρχές του '90, το αποτέλεσμα δεν ήταν και το καλύτερο. Μονάχα από το '92 και μετά θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο εγχώριος τεχνικός (;) τύπος έφτασε σε αξιόλογα επίπεδα συνδυάζοντας χαλαρή γραφή, φρέσκες ιδέες και σύγχρονη εμφάνιση, αλλά μάλλον πλέον ήταν αργά για την γενιά των home computers. Κάπου εκεί πήρε την σκυτάλη το PC Master το οποίο και προσέφερε ιδιαιτέρως ποιοτικό αποτέλεσμα για καμιά ντουζίνα χρόνια, όντας το μοναδικό περιοδικό του χώρου για το οποίο μπορούμε πραγματικά να περηφανευόμαστε ως λαός. Αλλά ξέφυγα από το θέμα: αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα για το Zzap!64 μπορείτε να τσεκάρετε την παλαιότερη ανάρτησή μου, εδώ.
Η φετινή ετήσια έκδοση σηματοδότησε και την πρώτη (για εμένα) παραλαβή εντύπου που είχε αποσταλεί από την μετά-Brexit Γηραιά Αλβιώνα. Το αποτέλεσμα: η αποστολή έγινε στις 26/3 και η ειδοποίηση για να το παραλάβω έφτασε στα χέρια μου στις 3/6. Αν επιθυμείτε να μην κατηγορήσω το τελωνείο τουλάχιστον κάντε μια προσπάθεια να με πείσετε ότι ήρθε οδικώς. Και μέσω Βραζιλίας. Αλλιώς οι 65 μέρες από Αγγλία μέχρι Ελλάδα ανήκουν απλά στη σφαίρα του απαράδεκτου...
Η έκδοση του 2021 θεματολογικά δείχνει εκ πρώτης όψης κατά τι κάπως λιγότερο ενδιαφέρουσα από την περσινή, αλλά μπορεί να πρόκειται καθαρά για θέμα προσωπικού γούστου ή απλά πρώτων εντυπώσεων. Το βέβαιο είναι ότι και φέτος κυκλοφόρησε ένα ποιοτικό και χορταστικό annual που θεωρώ απίθανο να απογοητεύσει οποιονδήποτε C64 lover.
Μιλώντας για απογοητεύσεις, να αναφέρω ότι το να παρουσιάζεται το Soul Force, το πιθανότατα καλύτερο arcade space shoot 'em up που κυκλοφόρησε ποτέ για τον Commodore 64 σε 2 μόλις σελίδες εντύπου Α5 (!) είναι απλά απαράδεκτο. Το να πιστεύεις ότι είναι βιώσιμο εν έτει 2021 ένα μηνιαίο περιοδικάκι μεγέθους Α5 για C64 είναι θεμιτό. Το να χαραμίζεις σε 2 μονάχα σελίδες αυτού το κορυφαίο game της Sarah Jane Avory, όχι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί μετά από έλεγχο του διαχειριστή του blog προς αποφυγή spam σχολίων. Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση.