Καλοκαιράκι. Καιρός για Doom.

Και φυσικά εσείς καταλάβατε Doom Eternal, έτσι; Πτωχά μου...

Φυσικά, δεν πρόκειται να πω κακή κουβέντα ούτε για το Doom Eternal, αλλά ούτε και για το Doom του 2016 (είμαστε σοβαροί; Πέρασαν ήδη 4 χρόνια από το "καινούριο" Doom; Τι συμβαίνει, βοηθήστε με να καταλάβω!). Οι δύο τίτλοι της Bethesda Softworks έχουν ενθουσιάσει πολύ κόσμο εκεί έξω, οπότε θα παρακάμψω το γεγονός ότι οι περισσότεροι εξ' αυτών είναι κονσολάδες και κανονικά δεν θα έπρεπε να πολυμπαίνουν σε συζητήσεις που αφορούν έναν από τους πλέον εμβληματικούς τίτλους των PCs. Ή, έστω, τους διαδόχους του...

Αυτό που δεν μπορώ βέβαια να παρακάμψω εύκολα είναι ότι οι 2 τελευταίοι τίτλοι της σειράς του Doom είναι οι πρώτοι που φτιάχτηκαν χωρίς να συμμετάσχει στο development αυτών κανένας από όσους συνεργάστηκαν για την δημιουργία του πρώτου, του original Doom, του 1993. Και, αν η ερώτηση "υφίσταται Doom χωρίς Romero;" έχει εύκολη απάντηση ("φυσικά, το Doom 3"),  στο ερώτημα "υφίσταται Doom χωρίς Romero και Carmack;" τι μπορούμε να πούμε; Ξεροκαταπίνεις, χαμηλώνεις το βλέμμα λες και θα βρεις την απάντηση γραμμένη στα παπούτσια σου, και αφήνεις να βγει ένα αδύναμο "όχι". Πραγματικά, όσο καλά και αν είναι τα Doom (του 2016) και Doom Eternal, κάτι φαίνεται να ξενίζει σε αυτή τη μετάβαση στη νέα εποχή, και αυτή είναι φυσικά η απουσία όλων όσων στελέχωσαν την μικρή εκείνη ομάδα που χάρισε σε ένα ανυποψίαστο κοινό χρηστών την απόλυτη gaming εμπειρία, εκεί πίσω στο 1993.

Οπότε, για να επιστρέψουμε στο θέμα της ανάρτησης, ναι, είναι καλοκαιράκι και ναι, είναι καιρός για Doom (προσωπικά τα Doom τα έπαιζα και τα ολοκλήρωνα ανέκαθεν τους καλοκαιρινούς μήνες - λόγω περισσότερου ελεύθερου χρόνου, μάλλον...). Θα σας πρότεινα και πάλι τα Doom και Doom II - και γιατί όχι και την εξόχως ενδιαφέρουσα εμπειρία του Doom 3; - αλλά αυτή τη φορά υπάρχει κάτι άλλο, κάτι ολόφρεσκο και συνάμα τόσο παλιό που η δυσοσμία της αποσύνθεσης πνίγει τα πνευμόνια μας: αναφέρομαι στην κυκλοφορία του Doom 64 για PC ή, ακριβέστερα, στην μεταφορά του και την δυνατότητα να το απολαύσουμε μέσω της μηχανής GZDoom.

Για όσους δεν γνωρίζουν, το Doom 64, σε αντίθεση με τους 2 πρώτους τίτλους της σειράς, αναπτύχθηκε από την Midway και όχι από την id software, και σεναριακά αποτελούσε συνέχεια του Doom II. Βασιζόταν μάλιστα στην ίδια μηχανή, αλλά αυτό ήταν που είχε τη λιγότερη σημασία: το σημαντικό της υπόθεσης είναι ότι όσοι το είχαν παίξει ορκίζονταν πως πρόκειται για ένα εξαιρετικό παιχνίδι, διαφορετικό μεν αλλά άξιο συνεχιστή των 2 πρώτων. Μικρή λεπτομέρεια: το Doom 64 κυκλοφόρησε το 1997 μόνο για Nintendo 64. Μπορείτε να πιάσετε την τραγική ειρωνεία, έτσι; Ο ιαπωνικός κολοσσός που φημίζεται για παιδικά παιχνιδάκια με μυστακοφόρους υδραυλικούς και πριγκίπισσες πιο γλυκές κι από το μέλι, η εταιρία που κυκλοφορεί κονσόλες που είναι πιο αδύναμες από τα προϊόντα της προηγούμενης γενιάς των ανταγωνιστών της (κι όμως στην Ιαπωνία πουλάνε σταθερά κοντά στα 100 εκατομμύρια κομμάτια - τα συγχαρητήριά μας), ο όμιλος που επί χρόνια απαγόρευε το... κόκκινο αίμα (!) στα παιχνίδια που φτιάχνονταν για τις κονσόλες του, έφτασε, πριν από 23 χρόνια, να κυκλοφορεί το μοναδικό μηχάνημα στο οποίο μπορούσε να τρέξει η τρίτη συνέχεια του Doom (που ο αρχικός στόχος ήταν να ονομάζεται "The Absolution" αντί για "64", αλλά όταν έχεις να κάνεις με την Nintendo και πάλι καλά λες, που δεν απαίτησαν να ονομαστεί "Doom Zelda" ή "Super Mario Doom"...).

Έτσι λοιπόν, για πάρα πολλά χρόνια το Doom της Midway αποτελούσε αποκλειστικό προνόμιο των κατόχων του Nintendo 64, της καταπληκτικής αυτής παιχνιδομηχανής που όταν όλοι οι υπόλοιποι χρησιμοποιούσαν μέσα οπτικής αποθήκευσης (CD-ROM, GD-ROM) αυτή υιοθετούσε, για μία ακόμα φορά, τα cartridges! Εντάξει, δεν γράφω κάτι άλλο για την Nintendo, πέρα από το ότι, απ' όσο έχει δείξει η ιστορία, και αχνιστά κόπρανα να πουλήσει σε συσκευασία κονσόλας, τουλάχιστον στην Ιαπωνία το κοινό θα τα λατρέψει. Κάτι πρέπει να μας λέει όλο αυτό για τους Ιάπωνες, νομίζω...

Πίσω στο θέμα μας, όπως μπορείτε να διαβάσετε εδώ, το Doom 64 είναι λοιπόν διαθέσιμο για να το τρέξουμε στα PCs μας μέσω της GZDoom engine, όπως και τα Doom και Doom Final του Playstation (μην ρωτήσετε τώρα "ποιανού Playstation;", please, ένα ήταν το Playstation (ή PSX, όπως το γνωρίζαμε τότε). Τα άλλα είναι PS2, PS3, PS4, PS5 και πάει λέγοντας...).

Είπαμε, είναι σκοτεινό. ΠΟΛΥ σκοτεινό.

Το μόνο κουσούρι της όλης ιστορίας - και οφείλω να σας προειδοποιήσω γι' αυτό - είναι ότι το Doom 64 είναι σκοτεινό παιχνίδι. Μιλάμε για ΠΟΛΥ σκοτεινό παιχνίδι. Και όχι, δεν αναφέρομαι στο σενάριό του, αλλά στα επίπεδα brightness (φωτεινότητας) που δείχνουν να πλησιάζουν ανησυχητικά το απόλυτο μηδέν! Φυσικά, μέσα από τις (εκατοντάδες) ρυθμίσεις της GZDoom engine κάτι θα καταφέρετε να διορθώσετε, αλλά και πάλι, μιλάμε για πολύ σκοτάδι. Οπότε όχι, μην σκεφτείτε να το παίξετε μέρα-μεσημέρι στην ελληνική ύπαιθρο με κάργα αντηλιά: προτιμήστε βράδυ, με σβηστά τα φώτα, και τα κουνούπια να σας πίνουν το αίμα - όπως κάνουν και σε μένα την ώρα που γράφω αυτά που διαβάζετε, καλή ώρα...

Τέλος πάντων, τα κουνούπια, όπως και η ζέστη, πάνε σετάκι με το καλοκαίρι. Παίξτε τουλάχιστον λίγο Doom 64 να ξεχαστείτε. Αν έχετε προνοήσει να κάνετε και ένα μπάνιο μέσα σε σιτρονέλλα (!) πιο πριν, ακόμα καλύτερα!

Ενημέρωση: δεν θα ήμασταν τίποτα χωρίς τη βοήθεια των φίλων και την κοινοποίηση και τον διαμοιρασμό της γνώσης, έτσι δεν είναι; Μην απαντάτε, έτσι είναι. Χάρη λοιπόν στις πολύτιμες συμβουλές του alex76gr, πλέον μπορούμε να παίξουμε και εγώ και εσείς το Doom 64 όπως του πρέπει, χωρίς να τρέχουμε σε... οφθαλμίατρους! Απλά κατεβάστε αυτό εδώ το αρχείο, αποσυμπιέστε το (έχει δικό του φάκελο) και τρέξτε το Doom64.bat. Και χωθείτε βαθειά μέσα στον κολασμένο κόσμο του Doom 64 την ώρα που οι υπόλοιποι, αθώοι και ανυποψίαστοι θνητοί ξεροψήνονται κάτω από τον καυτό ήλιο και τσαλαβουτάνε στην θάλασσα σαν λυσσασμένες φώκιες. Εσείς ξέρετε καλύτερα!