Metro Siege: Amiga 500 is back with a vengeance!

Η ώρα για το πολυαναμενόμενο νέο έφτασε λοιπόν! Όσοι από εσάς παρακολουθήσατε πριν από λίγο την εκπομπή του Amigabill στο Twitch προφανώς έχετε ήδη πληροφορηθεί για τα... χαρμόσυνα νέα, αλλά καλό είναι να τα πούμε κι από εδώ και για τους υπόλοιπους και, κυρίως, στα ελληνικά!

Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι από όσους είχαμε παρευρεθεί στο τελευταίο Amicamp, την μοναδική ετήσια μάζωξη φίλων της Amiga που διοργανώνεται στην Ελλάδα, είχαμε την τύχη να δούμε αλλά και να παίξουμε το νέο brawler της Pixelglass, της εταιρίας του καλού φίλου και συνεργάτη στο Retro Planet Γιάννη Τσακίρη. Το παιχνίδι - ή, καλύτερα, η παιχνιδάρα αυτή - ονομάζεται Metro Siege, και το προηγούμενο μόλις δίωρο έγιναν τα παγκόσμια αποκαλυπτήριά της.

Αλλά, για μια στιγμή, τι εστί brawler; Είναι είδος video game, σωστά; Και, αν ναι, τι είδος; Είναι shoot 'em up, είναι puzzle, είναι adventure; Σωστότατο και ιδιαιτέρως εύλογο το ερώτημα, αγαπητοί φίλοι και φίλες. Brawler λοιπόν, με τα απλούστερα λόγια που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κανείς, είναι το beat 'em up. "Ξυλίκι" εις το ελληνικότερον.

Έτσι λοιπόν, η Pixelglass, σε συνεργασία με τις BitBeamCannon και Enable Software παρουσίασε σήμερα, σε συνεργασία φυσικά με τον αγαπητό Amigabill, το νέο της παιχνίδι, το beat 'em up που ονομάζεται Metro Siege και το οποίο αναμένεται να ταρακουνήσει συθέμελα τους (εναπομείναντες) χρήστες Amiga. Βλέπετε, όλοι θυμόμαστε τα Bad Dudes vs Dragon Ninja, Double Dragon, Vigilante κλπ, πασίγνωστους δηλαδή εκπροσώπους του είδους των brawlers στην Amiga. Ε, να ξέρετε ότι το Metro Siege δεν έχει καμία σχέση: απ' όσο το είδαμε και το δοκιμάσαμε, το νέο δημούργημα της Pixelglass έχει τόσο ομαλό animation, τόσο απαλό scrolling, τόσο fluid ροή, που κάνει τα προαναφερθέντα παιχνίδια να μοιάζουν με ατυχείς προσπάθειες γραμμένες σε BASIC στον... Atari ST (εντάξει, δεν περίμενα ότι θα έγραφα εγώ ποτέ κάτι τέτοιο, αλλά υπερβάλλουμε που και που για να ψαρέψουμε clicks από τους Αμιγκάδες - μην βγει παραέξω).

Το Metro Siege λοιπόν δεν είναι απλά το brawler που θα "τελειώσει" όλα τα άλλα brawlers, αλλά είναι και (όπως δείχνει) κάτι παραπάνω: οι προγραμματιστές του παιχνιδιού δεν υπέκυψαν στον πειρασμό του AGA chipset, κι έτσι το νέο δημιούργημα της Pixelglass θα μπορεί να τρέξει σε οποιαδήποτε Amiga διαθέτει 1ΜΒ μνήμης RAM. Με πολύ απλά λόγια, ναι, τρέχει στην 500άρα!

Δεν θα σας ζαλίσω περισσότερο βραδιάτικα, θα σας αφήσω με το teaser video του Metro Siege και με την υπόσχεση να επανέλθω το συντομότερο με νέες πληροφορίες για το επερχόμενο παιχνίδι. Για περισσότερα τσεκάρετε το Twitch του Amigabill και το website της Pixelglass.

Ένα είναι σίγουρο, πάντως: με κυκλοφορίες όπως το Metro Siege, Amiga 500 is back with a vengeance!

Are You Ready?

Are You Ready? Είστε έτοιμοι εις το ελληνικότερον;

Κάτι πολύ ενδιαφέρον, κάτι σπουδαίο ετοιμάζεται να ταράξει τα δρώμενα του retro computing μεθαύριο το βράδυ. Κάποιοι από εσάς ίσως κάτι να έχουν ακούσει, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία θα πρέπει να είναι έτοιμη για μια μεγάλη έκπληξη.

Δεν θα σας την χαλάσω εγώ, απλά θα σας πω ότι έχει σχέση με Amiga και ότι θα παρουσιαστεί παγκοσμίως για πρώτη φορά από τον Amigabill στο Twitch μεθαύριο το βράδυ, στις 10 μ.μ.

Όσοι για οποιονδήποτε λόγο δεν καταφέρετε να παρακολουθήσετε live την εκπομπή του Amigabill μπορείτε φυσικά να την δείτε και αργότερα μαγνητοσκοπημένη. Αλλά το μεγάλο νέο, η πολυαναμενόμενη έκπληξη θα αποκαλυφθεί και από το blog που διαβάζετε αυτή τη στιγμή τα μεσάνυχτα της Πέμπτης. And in Greek, of course!

Ετοιμαστείτε λοιπόν. 2 μέρες έμειναν! Are You Ready?

(βέβαια η αλήθεια είναι ότι ο Amigabill έχει ήδη αποκαλύψει περισσότερα, αλλά εγώ έδωσα τον λόγο μου. Βράχος. Τα λέμε το βράδυ της Πέμπτης)

Crazy: ένα μικρό και τρελό demo για τον Spectrum!

Όσοι γνωρίζουν πράγματα και τεχνικά χαρακτηριστικά ξέρουν πολύ καλά ότι ο ZX Spectrum δεν είναι το ιδανικό μηχάνημα για demos. Ο "γομολάστιχας" του "θείου" Clive ήταν ένας υπολογιστής που διέθετε γραφικά, χρώμα και ήχο με την πλέον φτηνή δυνατή υλοποίηση, και ως εκ τούτου δεν προσφερόταν για τα εντυπωσιακά εφέ που μας χαρίζει με τις παραγωγές της η demoscene. Βέβαια, θα μπορούσε κάποιος από την άλλη να ισχυριστεί ότι με τα χαρακτηριστικά αυτά το μηχάνημα ήταν και το πλέον ακατάλληλο για παιχνίδια, αλλά η ιστορία μας έδειξε το ακριβώς αντίθετο. Σωστό αυτό, αλλά ίσως η διχρωμία που επιλεγόταν ως επί το πλείστον στα video games ως μέθοδος αποφυγής του color clash να μην θεωρούταν τόσο απαράδεκτη στα παιχνίδια όσο στα demos...

Τα παραπάνω πάντως δεν σημαίνουν επ' ουδενί ότι ο Spectrum δεν διαθέτει τα δικά του, εντυπωσιακά demos. Απλά αυτά δεν συγκρίνονται σε ποσότητα και ποιότητα με αντίστοιχες παραγωγές π.χ. για τον Commodore 64, που ήταν σα να φτιάχτηκε για να αποτελέσει το υγρό όνειρο των demosceners.

Ένα ολοκαίνουριο, και πολύ μικρό demo για τον Spectrum λοιπόν, είναι και το Crazy. Αποτελεί προϊόν της δουλειάς του group g0blinish και απαιτεί ZX Spectrum με 128ΚΒ μνήμης για να τρέξει, καθώς και κάποιο device που θα του επιτρέπει να φορτώνει γρήγορα (π.χ. DivIDE, DivMMC κλπ). Ίσως να μην πάθετε... την πλάκα της ζωής σας απολαμβάνοντας το Crazy, αλλά όσοι ανδρώθηκαν υπολογιστικά εκείνα τα πρώτα, "σκληρά" χρόνια της δεκαετίας του '80 παρέα με το αξιοθαύμαστο δημιούργημα του Sir Clive Sinclair θα μπορέσουν να αναγνωρίσουν πόσο εντυπωσιακά είναι αυτά που παρουσιάζει το μικρό και γλυκό αυτό demo...

Alpharay: killer app και για τον Plus/4;

Ήδη, από τα τέλη των 80s, στον κόσμο των κομπιουτεράδων ήταν εξόχως δημοφιλές ένα ερώτημα: "τι θα συνέβαινε άραγε αν τα μέλη ενός κορυφαίου group της demoscene έφτιαχναν ένα παιχνίδι; Ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα αν αυτοί οι ταλαντούχοι coders μαζεύονταν, έβαζαν τα κεφάλια κάτω και αποφάσιζαν να δημιουργήσουν ένα video game που να στραγγίζει το hardware όπως συνέβαινε και με τα demos τους;". Στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε μέχρι σήμερα αυτό συνέβη αρκετές φορές, με ποικίλα αποτελέσματα και πλέον ενδεικτική περίπτωση αυτή της Thalion, μιας εταιρίας που ξεκίνησαν 2 μέλη demogroups και η οποία πρόλαβε και κυκλοφόρησε 22 ως επί το πλείστον εντυπωσιακούς τίτλους μέσα στα 6 χρόνια ύπαρξής της. Το πόσο καλά πραγματικά ήταν τα παιχνίδια της Thalion είναι ένα θέμα που σηκώνει πάρα πολλή κουβέντα, το βέβαιο όμως είναι ότι οι περισσότερες κυκλοφορίες της εταιρίας έφταναν σε μέχρι τότε ανεξερεύνητα επίπεδα τις δυνατότητες του hardware των Commodore Amiga και Atari ST. Κατά συνέπεια, ακόμα και αν ένας τίτλος δεν άρεσε, μπορούσε άνετα να σταθεί ως αξιομνημόνευτο tech demo - κάτι για το οποίο δεν μπορούν να παινεύονται πάνω από 15-20 παιχνίδια στην κάθε πλατφόρμα...

Αλλά το θέμα μας σήμερα δεν είναι η Thalion και οι 16bit τίτλοι της. Είναι ένα γερμανικό demo group (Bauknecht) το οποίο επί της ουσίας έχει ταυτίσει την ύπαρξή του με τους υπολογιστές της σειράς TED της Commodore (Commodore 116, Commodore 16, Commodore Plus/4), και δη η τελευταία δημιουργία αυτού, ένα space shooter με το όνομα Alpharay.

Το Alpharay είναι ένα horizontally scrolling shoot 'em up, στο στυλ του R-Type, ένα είδος παιχνιδιών στο οποίο οι αξιόλογοι τίτλοι για τον Plus/4 έλαμπαν δια της απουσίας τους. Στο σημείο αυτό να τονίσω ότι, για να μην γράφω συνέχεια για όλα τα μηχανήματα, όταν αναφέρομαι στην συνέχεια στον Plus/4 θα εννοούνται και οι Commodore 116 και Commodore 16 με 64ΚΒ μνήμης RAM, αφού πρακτικά πρόκειται για το ίδιο μηχάνημα...

Οι Bauknecht λοιπόν, εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια βάλθηκαν να ξεψαχνίσουν τα μηχανάκια της σειράς TED και να δείξουν στο κοινό ότι η εμπορική αποτυχία των τελευταίων δεν οφειλόταν τόσο στις δυνατότητες αυτών των 8μπιτων υπολογιστών, όσο στο (τουλάχιστον) ατυχές marketing της Commodore μετά την αποχώρηση του Jack Tramiel. Και, η αλήθεια είναι, ότι οι δημιουργίες του Γερμανικού group, είτε σε επίπεδο demos, είτε σε επίπεδο παιχνιδιών, μπορούν άνετα να βάλουν σε διαδικασία "what if..." σκέψεων κάποιον που ασχολείται με τους 8bit υπολογιστές...

Θα αναφέρω ενδεικτικά τα - κλασικά πλέον - demos States United, Rocket Science και Metamerism και τα παιχνίδια Lands of Zador, Majesty of Sprites και Slipstream, που έθεσαν νέα στάνταρ στην demo και την gaming σκηνή του Commodore Plus/4, δείχνοντας ότι δεν πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε ως τον φτωχό και ολίγον τι κουτσουρεμένο συγγενή του Commodore 64, αλλά μάλλον ως ένα περήφανο και ισάξιο μέλος της οικογένειας των 8μπιτων υπολογιστών της Commodore.

Και ερχόμαστε στο Alpharay. Ένα "μεγάλο" shooter με δεκάδες εχθρούς, 6 επίπεδα, διαφορετικά όπλα, end of level bosses και ένα intro sequence που έχει έρθει κατευθείαν από την demoscene!

Εδώ θα πρέπει να αναφέρω το αυτονόητο, ότι δηλαδή μόνο και μόνο για την παρουσίασή του, αξίζει να δείτε το Alpharay: είναι τόσο καλό που, πραγματικά, σε κάνει να απορείς με το τι μπορούν πια ακόμα να κάνουν οι retro computers στα χέρια hardcore coders (η απλή και μονολεκτική απάντηση είναι "παπάδες", αλλά ας προσπαθήσουμε να κρατήσουμε ένα επίπεδο)...

Πέρα λοιπόν από την αναμφισβήτητα εντυπωσιακή εισαγωγή του, το Alpharay δείχνει σε κάθε (μα σε κάθε!) πτυχή του ότι πρόκειται για μία παραγωγή προσεγμένη στο έπακρο, με εξαιρετικά γραφικά σε κάθε σημείο που θα μπορούσαν να υπάρχουν, υποδειγματική χρήση της (μεγάλης) χρωματικής παλέτας του TED και αδιάλειπτη προσοχή στη λεπτομέρεια. Είναι ένα παιχνίδι με όλα τα χαρακτηριστικά ενός 8bit blockbuster (αν υφίσταται κάτι τέτοιο) που θα εντυπωσιάσει άπαντες με cutscenes, στατικές εικόνες, intro sequences, loading screens κλπ.

"Και το παιχνίδι;", θα αναρωτηθείτε εύλογα. "Τι γίνεται με το παιχνίδι καθεαυτό;". Λοιπόν, το Alpharay δεν είναι βόλτα στο πάρκο. Αυτό σημαίνει με πολύ απλά λόγια ότι χωρίς εγκατεστημένο Plus/4 και με τη χρήση ενός emulator χωρίς joystick είναι μάλλον αδύνατο να... διαπρέψω, ώστε να σας μεταφέρω τις ακριβείς και αναλυτικές εντυπώσεις μου. Άλλωστε, ας μην κρυβόμαστε, μιας και το παιχνίδι λογικά θα γίνει review σε επόμενο τεύχος του Retro Planet, θα επεκταθώ εκεί σε θέματα gameplay.

Ευτυχώς για εσάς, δεν χρειάζεται να περιμένετε εμένα ή το περιοδικό για να σχηματίσετε τις δικές σας εντυπώσεις για το Alpharay: μπορείτε απλά να κατεβάσετε τον YAPE (πολύ-πολύ πιο συμβατός από τον αντίστοιχο VICE) από εδώ και το παιχνίδι από εδώ και να του δώσετε να καταλάβει! Αν σας έχει γίνει ήδη δεύτερη φύση η καλοκαιρινή ραστώνη και βαριέστε να να δραστηριοποιηθείτε, απλά απολαύστε τα screenshots. Είπαμε, το Alpharay είναι εντυπωσιακό και το δείχνει!

(Πηγή: Plus/4 World)

Retrocity: μια εγκυκλοπαίδεια δίπλα μας!

Αν και επισήμως η σημερινή ανήκει στις μέρες αργίας, παρόλα αυτά ήταν μια καλή ευκαιρία για μένα να βρω λίγη ωρίτσα να γράψω κάτι που ήθελα να γράψω από καιρό, και ταυτόχρονα να ξεφύγω από αυτό:

Το λοιπόν, εδώ και αρκετές μέρες ήθελα να γράψω δυο λογάκια για ένα website το οποίο νομίζω ότι πολλοί το γνωρίζουν, αλλά μάλλον λίγοι έχουν πραγματικά διαπιστώσει τι υπέροχη βιβλιοθήκη πληροφοριών αποτελεί. Αναφέρομαι στο Retrocity, του φίλου και γείτονα Δημήτρη Κ.

Γιατί, πέραν του πολύ ενδιαφέροντος "σαν σήμερα" blog κομματιού που μας ενημερώνει για τεκταινόμενα του χώρου της πληροφορικής και του gaming που συνέβησαν την ίδια ημέρα αλλά πολλά χρόνια πριν, το Retrocity κρύβει και άλλα καλούδια.

Δεν θα σας μιλήσω βασικά ούτε για τους οδηγούς για αντικατάσταση πυκνωτών σε παλαιούς υπολογιστές, ούτε για τα arcade games που μπορείτε να παίξετε online, αλλά ούτε καν για τα ψηφιοποιημένα περιοδικά και βιβλία που υπάρχουν σε ειδικό section του Retrocity. Ούτε και για τα μηχανήματα της συλλογής του Δημήτρη: να τα ψάξετε, να τα βρείτε και να τα διαβάσετε μόνοι σας όλα αυτά - πιστέψτε με, το αξίζουν.

Θα σας μιλήσω όμως για το ειδικό section με τα άρθρα για τους παλιούς υπολογιστές και τις παιχνιδοκονσόλες της εποχής: η δουλειά που έχει γίνει σε αυτό το κομμάτι είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Δεν είναι ότι θα μπορέσετε να βρείτε και να διαβάσετε πληροφορίες για όλα τα γνωστά (και πάρα πολλά άγνωστα) μηχανήματα της εποχής ή να βρείτε φωτογραφικό υλικό για αυτά. Είναι ακόμα περισσότερο το ότι, για ορισμένα, οι πληροφορίες που υπάρχουν σε αφήνουν κυριολεκτικά με ανοιχτό το στόμα να αναρωτιέσαι "μα πού τα βρήκαν αυτά τα στοιχεία;". Ε, έλα μου ντε!

Ως υπεύθυνος της στήλης "8 Magic bits" του περιοδικού Retro Planet εδώ και 6 χρόνια, είμαι σε θέση να γνωρίζω από πρώτο χέρι το ψάξιμο και την έρευνα που απαιτούνται προκειμένου να βρει κάποιος επαρκείς πληροφορίες για κάποιον παλιό υπολογιστή και την ιστορία του - ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με όχι και τόσο δημοφιλή μηχανήματα. Στο Retrocity λοιπόν θα βρείτε αρκετές πληροφορίες για σχεδόν οποιονδήποτε υπολογιστή ή κονσόλα σας έρθει στο μυαλό, ενώ η σειρά των άρθρων για το "Computer του Μήνα" είναι απολαυστική, όπως μπορείτε για παράδειγμα να δείτε και εδώ.

Δεν θα σας γράψω περισσότερα. Αν θέλετε να μπείτε σε ένα website για retro computing/gaming και να "χαθείτε" για ώρα μελετώντας τις πληροφορίες και θαυμάζοντας τις φωτογραφίες του, το Retrocity.gr του Δημήτρη αποτελεί μια εξαιρετική επιλογή. Δοκιμάστε το και θα με θυμηθείτε!

Nova 2001: ένα arcade shooter μπροστά από την εποχή του (updated)

Ήταν κάπου γύρω στα τέλη του 1984 με αρχές του 1985 τότε που με τον φίλο και συμμαθητή μου Δήμο ανακαλύψαμε ένα μικρό ουφάδικο, στην οδό Κόνωνος στο Παγκράτι. Τα μαγαζί αυτό, πέραν του ότι ήταν πραγματικά "τρύπα", ήταν εξαιρετικό για εμάς, καθώς ήταν το μοναδικό στην περιοχή που ο ιδιοκτήτης του άφηνε παιδιά αρκετά μικρότερα των 17 ετών να παίζουν ηλεκτρονικά και να συχνάζουν στο χώρο του. Ήταν επίσης πολύ φτηνό, καθώς, ενώ ξεκινούσε η εποχή των 20άρικων, εκεί το κάθε παιχνίδι κόστιζε 10 δραχμές, εκτός από το Space Invaders (που τότε θεωρούταν ήδη ξεπερασμένο) που μπορούσε κάποιος να το παίξει με ένα ταπεινό τάλιρο! Καθόλου άσχημα λοιπόν, αν ήσουν μικρός και άφραγκος!

Παρόλο που θυμάμαι το μαγαζί να βρίσκεται στην Κόνωνος, έμεινε να το αποκαλούμε "τα ηλεκτρονικά στην Τιμοθέου" το οποίο πραγματικά δεν θυμάμαι πώς προέκυψε, καθώς η Τιμοθέου ήταν ο πρώτος παράλληλος δρόμος στην Κόνωνος! Ίσως κάποιος είχε μπερδέψει τους δρόμους και τελικά το λάθος "κόλλησε"; Ποιος ξέρει...

Τέλος πάντων, το σημαντικό της όλης ιστορίας - καθώς και ο λόγος που την αναφέρω - είναι ότι εκεί, ανάμεσα στα υπόλοιπα coin ops της εποχής, υπήρχε και ένα που ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα. Ένα που, σε μια εποχή που δεν είχε κυκλοφορήσει καν το Bubble Bobble και το πλέον "προχώ" shooter ήταν το Galaga, προσέφερε scrolling 8 κατευθύνσεων, πολλές δεκάδες εχθρικά sprites στην οθόνη ταυτόχρονα, γραφικά που θα έπρεπε να περιμένουμε μερικά χρόνια ακόμη για να τα δούμε σε άλλα coin ops και, το κυριότερο, ένα απλό, μα κολασμένα εθιστικό gameplay. Το όνομά του ήταν Nova 2001 και είχε κυκλοφορήσει από την εταιρία Universal τον Νοέμβριο του 1983, αν και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι η συγκεκριμένη καμπίνα στην οποία παίζαμε εμείς έγραφε αντί για "UPL" όπως είθισται, "Nichibutsu". Η τελευταία ήταν όντως μια Ιαπωνική εταιρία παραγωγής arcade video games, γνωστότερη για τα Moon Cresta και Terra Cresta. Όμως, όσο κι αν το έψαξα, το διαδίκτυο έχει βαλθεί να βγάλει ψεύτρα τη μνήμη μου, καθώς δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά ότι το Nova 2001 κυκλοφόρησε (και) από την Nichibutsu. Ας δώσω τόπο στην οργή λοιπόν, ας ρίξω και αρκετό νερό στο κρασί μου κι ας δεχτώ ότι το Nova οφείλει την ύπαρξή του στην Universal, όπως αναφέρουν και οι (λιγοστές) πηγές στο internet...

Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν "το είχα" με το Nova 2001: άντε να έβγαζα μετά βίας 4-5 levels προτού γίνω βορά των εξωγήινων ορέξεων. Ο φίλος μου ο Δήμος όμως, του έδινε και καταλάβαινε: έφτασε στο σημείο να περάσει 100 πίστες, και από το σημείο εκείνο και μετά το παιχνίδι ξεκινούσε από την αρχή "γεννώντας" πίστες τυχαία, ενώ καθ' όλη τη διάρκεία του εμφανιζόταν στην οθόνη το μήνυμα "SUPER PLAYER". Έτσι, για να ψαρώνουν οι άσχετοι (και εγώ μαζί τους)! Αυτά μπορείτε να τα διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι σε αυτό εδώ το video.

Ήδη, από τα πρώτα χρόνια της τρέχουσας χιλιετίας το Nova 2001, για καλή τύχη όσων το γνωρίζουν τουλάχιστον, έχει εξομοιωθεί και είναι διαθέσιμο για τα releases του MAME της τελευταίας 10ετίας και βάλε, πράγμα που σημαίνει, πολύ απλά, ότι αν κάποιος θέλει να το απολαύσει, έστω και (πολύ) καθυστερημένα, η δυνατότητα υπάρχει. Σας μιλάω για πραγματική παιχνιδάρα, για έναν χαμένο ψηφιακό θησαυρό, που είναι απορίας άξιο το πώς δεν έγινε γνωστό στην εποχή του, όντας τόσο πιο προηγμένο από τον ανταγωνισμό. Συνιστώ ανεπιφύλακτα να το κατεβάσετε και να το δοκιμάσετε καθώς αποτελεί ένα μνημείο κορυφαίου gameplay και προηγμένου σχεδιασμού, παρόλο που "χτίστηκε" πάνω σε ένα board που αποτελούταν από έναν ταπεινό Z80 στα 3MHz που έβγαζε ανάλυση 240 x 192 pixels με μία παλέτα 32 χρωμάτων! 

Να θυμίσω ολοκληρώνοντας ότι την ίδια χρονιά με το Nova 2001 κυκλοφόρησε και άλλο ένα παιχνιδάκι στα arcades το οποίο χαρακτηριζόταν από προηγμένα τεχνολογικά χαρακτηριστικά και εξαίρετο gameplay. Το όνομα αυτού; Exerion.

Τέλος, όπως διαπίστωσα, το 1987 η Universal κυκλοφόρησε το sequel του Nova 2001, επ' ονόματι Ark Area, το οποίο δείχνει να αποτελεί πιστό διάδοχο του τίτλου του 1983. Δυστυχώς, σε όποια εταιρία και αν οφείλει την πατρότητά του του Nova, αμφότερες χάθηκαν στη αμείλικτη μάχη που κόστισε την ύπαρξη πολλών εταιριών της νιότης μας. Η Universal έκλεισε το 1992, ενώ η Nichibutsu "άντεξε" μέχρι και το 2014...

Α, ναι, να συμπληρώσω και 2 ακόμα πραγματάκια. Το πρώτο είναι ότι έκτοτε (από το 1985 και μετά) δεν πέτυχα ποτέ το Nova 2001 σε κανένα ουφάδικο, παρόλο που - όπως και η πλειοψηφία εξ ημών - αποτέλεσα πιστό θαμώνα τους για αρκετά χρόνια. Το δεύτερο είναι ότι αυτή που διαβάσετε είναι η ανάρτηση νο. 666 από τότε που ξεκίνησα το blog. Μπρρρρ...

UPDATE: Να λοιπόν, αν έχεις καλούς φίλους σε βοηθάνε όπου έχει κενά η μνήμη σου. Κατόπιν υπόδειξης του φίλου μου του Κωστή λοιπόν μπορώ πλέον να πω με βεβαιότητα ότι το μαγαζί με τα ηλεκτρονικά βρισκόταν όντως στην οδό Τιμοθέου και ότι λανθασμένα εγώ θυμόμουν την Κόνωνος ("maybe your mind is playing tricks" που έλεγαν κάποτε κι οι Iron Maiden). Επίσης, ο Δήμος, ο ήρωας της ανάρτησης (ΟΚ, μετά το ίδιο το Nova 2001) μου μετέφερε ότι και ο ίδιος, όπως και εγώ, θυμάται το παιχνίδι να αναφέρει στην αρχική του οθόνη "Nichibutsu" και όχι "UPL". Επίσης μου υπέδειξε και μία συλλογή MAME στην οποία πιθανότατα να εμπεριέχεται η ROM του Nova 2001 της Nichibutsu. Ελπίζω να την βρούμε σύντομα και να διορθώσουμε το ιστορικό λάθος του... internet!

Τα intros του Retro Planet. Για Commodore 64, βέβαια!

Όλα ξεκίνησαν όταν πριν από ένα-ενάμησι μήνα επικοινώνησε μαζί μου ο Γιώργος (GeoAnas) για να με ενημερώσει για ένα πολύ ενδιαφέρον project που είχε ξεκινήσει, και να με ρωτήσει εάν ήθελα να συμμετάσχω. Εννοείται ότι άλλο που δεν ήθελα - το να σε καλέσει ένα από τα (πραγματικά λίγα) εξέχοντα μέλη της ταλαίπωρης Ελληνικής retro κοινότητας για να εμπλακείς σε κάτι που πρόκειται να δημιουργηθεί σύντομα για μια αγαπημένη σου retro πλατφόρμα δεν μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο, ειδικά αν γνωρίζεις ότι μέσα από την όλη αυτή τριβή θα νιώσεις τη χαρά της δημιουργίας, που είναι μια από τις μεγαλύτερες ικανοποιήσεις της ανθρώπινης φύσης.

Ξεκινήσαμε λοιπόν σιγά-σιγά με ανταλλαγές emails, απόψεων και αρχείων μέχρι που έριξα την ιδέα: κι αν φτιάχναμε ένα ωραίο intro/cracktro όπως αυτά του παλιού καιρού να συνοδεύει το όλο έργο μας; Δεν θα ήταν, ξέρω γω... cool; Ο Γιώργος βρήκε την ιδέα εξαιρετική, και μου άναψε το πράσινο φως για να ξεκινήσω. Τα - μέχρι σήμερα - αποτελέσματα της ενασχόλησής μου αυτής - που σύντομα ενέπλεξε και τον Γιώργο ο οποίος αποφάσισε να εξωτερικεύσει τα σπάνια pixel art skills που διαθέτει και να μας χαρίσει πανέμορφα logos και εικόνες - μπορείτε να τα απολαύσετε στο κανάλι του Γιώργου στο YouTube, μαζί με δεκάδες άλλα εξόχως ενδιαφέροντα βίντεο που έχει ανεβάσει ο ταλαντούχος δημιουργός και καλός φίλος.

Και, αφού πήραμε μπρος, αποφασίσαμε να μη σταματήσουμε εκεί. Ήταν να μην ξεκινήσουμε, βασικά, καθώς δείξαμε πρωτόγνωρη διάθεση, παραγωγικότητα και αποτελεσματικότητα αυτόν τον λίγο καιρό που ενώσαμε τις δημιουργικές μας δυνάμεις, σε βαθμό που, ομολογουμένως, εντυπωσιάσαμε μέχρι και τους ίδιους μας τους εαυτούς! Έτσι, ο Γιώργος έφτιαξε ένα πανέμορφο combined logo των iamretro και Retro Planet, το οποίο μετουσιώθηκε στο παρακάτω intro:

Αλλά, εννοείται, αυτή ήταν η αρχή, όχι το τέλος: ο Commodore 64 αποδείχθηκε η πλέον κατάλληλη 8μπιτη πλατφόρμα για να στεγάσει τις... καλλιτεχνικές και δημιουργικές μας ανησυχίες - δεν είναι άλλωστε τυχαία ο αγαπημένος υπολογιστής του Γιώργου (και ένας από τους δικούς μου αγαπημένους - απλά εγώ δεν μπορώ να αποφασίσω!). Έτσι, συνήθως ξεκινώντας από το artwork του GeoAna σκάρωσα μερικά ακόμα intros για το αγαπημένο μας retro περιοδικό, το Retro Planet, τα οποία μπορείτε να δείτε στα βιντεάκια που ακολουθούν. Ελπίζω να τα βρείτε ενδιαφέροντα - εμείς πάντως την καταβρήκαμε με την όλη φάση!

Φυσικά, εννοείται και εξυπακούεται ότι αν θέλετε να ενημερώνεστε για οτιδήποτε νεώτερο που κυκλοφορεί σε μορφή βίντεο σχετικό με το Retro Planet, μπορείτε απλά να γραφτείτε στο κανάλι του περιοδικού στο YouTube. Απλό και εύκολο!

Uncertain Future: ένα ολόφρεσκο demo για τον Commodore Plus/4

"Woke up this morning, got my self a beer, the future's uncertain, the end is always near" τραγουδούσε πριν από 50 χρόνια (ναι, ρε π****η μου, πέρασαν 50 χρόνια, έλεος) ο Τζιμάκος ο Morrison - και πόσο δίκιο είχε: το μέλλον είναι αβέβαιο, και όποιος πιστεύει το αντίθετο είναι βαθειά νυχτωμένος. Εκτός βεβαίως και αν είστε φύσει απαισιόδοξοι, οπότε μπορεί να πέσετε και μέσα στις προβλέψεις σας για τα μελλούμενα!

Δεν γνωρίσω προσωπικά εάν τα μέλη των Absence και των Legion of Doom (και συντελεστές του Uncertain Future) ατενίζουν με αισιοδοξία το μέλλον, πάντως θα έπρεπε να τους χαροποιεί το παρόν, καθώς το τελευταίο τους δημιούργημα είναι εξόχως αξιόλογο.

Το Uncertain Future είναι ένα multipart demo που τρέχει σε μία από τις πλέον αδικημένες πλατφόρμες όλων των εποχών, ήτοι στην σειρά TED της Commodore (116, 16, Plus/4), αρκεί το μηχάνημά σας να είναι εφοδιασμένο με 64ΚΒ μνήμης RAM. Το περί ου ο λόγος demo παρουσιάστηκε μόλις χθες στα πλαίσια του demoparty Arok 2019 στην Ουγγαρία, οπότε, όπως καταλαβαίνετε δεν είναι απλά φρέσκο, αλλά και σπαρταράει ακόμα!

Το κύριο χαρακτηριστικό του Uncertain Future που εντόπισε η ταπεινότης μου και το οποίο με εντυπωσίασε τα μάλα, δεν είναι άλλο από την μουσική του. Ναι, ως μία ακόμα απόδειξη ότι το μέσο δεν έχει τόση σημασία όση η σύνθεση, ο Csabo (υπεύθυνος για το soundtrack του demo) έχει ντύσει όλη την παραγωγή με υπέροχα tunes, που δίνουν χάρη και ρυθμό στο Uncertain Future, προκαλώντας τον θεατή/ακροατή/χρήστη να το παρακολουθήσει μέχρι τέλους. Και δεν υπερβάλλω, καθώς βαθειά μέσα στο section των credits, εκεί που γενικώς θεωρούμε ότι ένα demo έχει τελειώσει, το tune αλλάζει προσφέροντάς μας μέχρι και... Zombie Nation (ή, αλλιώς, την μουσική που "δανείστηκε" ο καλλιτέχνης από το soundtrack του Lazy Jones του Commodore 64!).

Τέλος πάντων, δεν έχει νόημα να σας περιγράψω περαιτέρω με λόγια αυτό που μπορείτε απλά να ακούσετε και να δείτε, έτσι δεν είναι; Uncertain Future λοιπόν, από Absence και Legion of Doom, στα δημιουργήματα του Bill Herd, τα TED machines της Commodore. Σκέφτεστε τίποτα καλύτερο; (αφήστε, μην απαντήσετε!)

NuXT: το (νέο) PC XT των ονείρων σας!

Monotech PCs Νέας Ζηλανδίας. Σας λέει κάτι; Όχι; Ε, ούτε και σε μένα έλεγε μέχρι χθες, μέχρι που είχα την τύχη να πέσω πάνω στο νέο video του LGR. Και ήταν μια από αυτές τις φορές που πραγματικά με έπιασα να σκέφτομαι "πωπω, τι ωραίο πράγμα είναι τούτο, θα ήθελα πραγματικά να έχω ένα από δαύτα". Τι είναι αυτό το "τούτο", όμως; Τι το ιδιαίτερο έχει που δεν μπορούσαμε να το βρούμε και να το αποκτήσουμε μέχρι τώρα;

Λοιπόν, καλοί μου φίλοι και φίλες, το "τούτο" στο οποίο αναφέρθηκα παραπάνω, είναι ένα motherboard PC. Καλό, ε; Και με ενθουσίασε λοιπόν ο ταχύτατος, 64πύρηνος νέος Ryzen, η κάρτα γραφικών με ανάλυση 48Κ Uber eXtraterrestrial HD και η μνήμη RAM του 1ΤΒ που φήμες λένε ότι θα επαρκεί (οριακά, βέβαια) και για τα νέα Windows... 20!

Φυσικά τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει (αν και βλέπω ήδη ορισμένους από σας να ψάχνουν το link στην ανάρτηση για να αποκτήσουν το παραπάνω (φανταστικό) σύστημα). Άλλωστε, και να ίσχυαν, θα τα διαβάζατε κάπου αλλού - παντού σχεδόν, ίσως, αλλά όχι στο Dony's Old Computers...

Για να αφήσουμε στην άκρη τελικά την πλάκα και τις εξυπνάδες, το "τούτο" είναι όντως ένα PC motherboard. Πιο συγκεκριμένα, είναι ένα ολοκαίνουριο, handmade PC motherboard εφοδιασμένο με Intel 8088 και... 832ΚΒ (ολόκληρα) μνήμης RAM! Και όχι μονάχα αυτό, αλλά έχει και onboard VGA κάρτα, με 256KB video RAM: με λίγα λόγια, αν ψάχνατε για PC συμβατό το 1986, μονάχα 33 χρόνια θα χρειαζόταν να περιμένετε μέχρι να κυκλοφορήσει το απόλυτο προϊόν, το ένα και μοναδικό NuXT!

Το NuXT, πέρα από την υλοποίηση που είναι το motherboard που μόλις σας ανέφερα, είναι, πάνω απ' όλα, μια πολύ καλή ιδέα. Αν είστε από αυτούς που ανδρώθηκαν στην PC era και ακόμα και σήμερα αντιμετωπίζετε το MS-DOS με στοργή και τρυφερότητα χωρίς να μπορείτε να καταλάβετε τους λόγους για τους οποίους κάποιοι άλλοι το χλεύαζαν, αν τα παιχνίδια της νιότης σας είχαν 4 χρώματα και μονοκάναλο ήχο άθλιας ποιότητας από το PC speaker, αν είχατε συνηθίσει το παίξιμο με το πληκτρολόγιο και την σπαστή κίνηση των sprites στην οθόνη τότε ναι, είστε πραγματικοί, hardcore PCάδες και το NuXT είναι για εσάς!

Γιατί, αντί να μπείτε στη διαδικασία να πληρώσετε ΠΟΛΛΑ ευρώ για ένα επώνυμο PC των 80s και μετά να του κάνετε recap, να βρείτε κάποιο σύγχρονο αποθηκευτικό μέσο για να το εξοπλίσετε, δισκέτες για να του περάσετε DOS και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο θα χρειαστεί, μπορείτε απλά να αγοράσετε ένα NuXT, να το εγκαταστήσετε σε οποιοδήποτε σύγχρονο PC case που να δέχεται motherboards από microATX και πάνω, και να του δώσετε να καταλάβει! Και αυτό γιατί το NuXT τα έχει (σχεδόν) όλα και συμφέρει (αυτό το τελευταίο σηκώνει λίγη κουβέντα). Βλέπετε, το νέο αυτό motherboard έχει ενσωματωμένο PCMCIA slot (για χρήση ως σκληρό δίσκο) και δίνεται μαζί με μια τέτοια καρτούλα που περιέχει το MS-DOS 6.22, τα απαραίτητα προγράμματα για υποστήριξη mouse κλπ, καθώς και μερικά παιχνίδια. Επίσης διαθέτει serial port, VGA port αλλά και PS/2 port για πληκτρολόγιο, πράγμα που σημαίνει ότι με σχετική ευκολία θα το συνδέσετε με τα απαραίτητα περιφερειακά για είσοδο και έξοδο. Συν τοις άλλοις, δέχεται τροφοδοσία από κανονικό, σύγχρονο ATX τροφοδοτικό, άρα μπορείτε όντως να το τοποθετήσετε σε όποιο PC case θέλετε - αρκεί αυτό να κυκλοφόρησε από το 1999 και μετά! Μόνο μια κάρτα Adlib θα χρειαστείτε (τις παρέχει και αυτές η εταιρία που κατασκευάζει το NuXT) και θα έχετε το σύστημα των ονείρων σας, το μηχάνημα πάνω-κάτω που είχα εγώ μέχρι το 1992!

Περισσότερες λεπτομέρειες για το NuXT μπορείτε να διαβάσετε στο website της Monotech, καθώς και στο video του LGR μετά το τέλος του κειμένου. Ένα τελευταίο που θα ήθελα να σας πω είναι αυτό που, όπως έγραψα, σηκώνει κουβέντα, ήτοι το θέμα της τιμής του NuXT. Το εν λόγω motherboard λοιπόν κοστίζει 340 δολάρια συν την επιβάρυνση της εταιρίας courier για αποστολή από Νέα Ζηλανδία, συν ό,τι σας χρεώσει το τελωνείο. Και δεν είναι μονάχα αυτό, χθες το βράδυ κόστιζε 320 δολάρια ενώ στο video του LGR η τιμή του φαίνεται να είναι 300 δολάρια! Πράγμα που σημαίνει - και διορθώστε με αν κάνω λάθος - ότι η Monotech αλλάζει την τιμή πώλησης προς τα πάνω αναλόγως της ζήτησης (μέσα σε 12-14 ώρες "έφυγαν" τα 39 από τα 49 διαθέσιμα κομμάτια). Μία τακτική που, βλέποντάς την ως πελάτης, δεν μπορείς να πεις ότι σε ενθουσιάζει κιόλας...

Συνεπώς ναι, εξαιρετική ιδέα, υπέροχο προϊόν που λύνει τα χέρια στον end user, αλλά θα σας κοστίσει λογικά από 500 δολάρια και πάνω για να το φέρετε στην Ελλάδα. Ε, δεν τα λες και λίγα...

Review: Kingdoms of Steam (Amiga)

Kingdoms Of Steam (Commodore Amiga) - Chris Clarke (Game design & graphics)/Hydro (Music)/Brian Bell (Programming)

Το Kingdoms Of Steam ήταν ένα παιχνίδι που αναμενόταν εδώ και καιρό: από τη μία τα πολλά υποσχόμενα screenshots που είχαν κυκλοφορήσει τον καιρό της ανάπτυξής του, από την άλλη το γεγονός ότι είχε φτιαχτεί με τη χρήση του Reality (περισσότερα γι' αυτό στη συνέχεια) και, τέλος, το σημαντικότερο, ένα καινούριο shoot 'em up για την Amiga! Επιτέλους! Άξιζε όμως το Kingdom Of Steam τελικά την αναμονή; Ανταποκρίνεται στις - ομολογουμένως υψηλές - προσδοκίες; Η απάντηση είναι "και ναι, και όχι". Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…

Για τη δημιουργία του Kingdoms Of Steam χρησιμοποιήθηκε ένα πακέτο λογισμικού δημιουργίας παιχνιδιών που ονομάζεται Reality (a la S.E.U.C.K. και Backbone). Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, το Reality είναι φτιαγμένο σε AMOS. Πόσο καλό μπορεί άραγε να είναι ένα παιχνίδι που δημιουργήθηκε με τη χρήση ενός construction kit φτιαγμένου σε… BASIC; Απάντηση: όσο καλό γίνεται με τα παραπάνω ως δεδομένα!

Το Kingdoms Of Steam είναι ένα shoot 'em up οριζόντιου scrolling. Αναλαμβάνουμε το ρόλο της Amy Todd, πιλότου του αερόπλοιου (κοινώς Zeppelin) Sopwith. Σκοπός μας είναι να καταστρέψουμε τις δυνάμεις του Kaiser ώστε να επαναφέρουμε την ειρήνη στα Kingdoms Of Steam (για τους φίλους Βασίλεια του Ατμού). Ο τρόπος; Καταστρέφοντας ό,τι βρεθεί στο διάβα μας!

Αφού ολοκληρωθεί το φόρτωμα των εισαγωγικών οθονών και ακούσουμε για λίγο την μουσική των τίτλων - που προκαλεί αλγεινές εντυπώσεις καθώς ναι μεν υπέροχη, αλλά είναι η μουσική της οθόνης καταχώρισης high score από το Commando του Commodore 64! - , το παιχνίδι ξεκινάει. Μόνο του! Δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει μόνο την πρώτη φορά που παίζουμε, αλλά… πάντα: κάθε φορά, μετά το Game Over, το Kingdoms Of Steam φορτώνει την πρώτη πίστα και ξεκινάει αυτόματα. Ευτυχώς που τουλάχιστον διαθέτει λειτουργία Pause, γιατί, από κάποιο σημείο και μετά το γεγονός αυτό καταντάει εκνευριστικό…

Το πρώτο που θα προσέξει κανείς στο Kingdoms Of Steam είναι τα καλόγουστα γραφικά του: σίγουρα, δεν είναι ό,τι καλύτερο έχει υπάρξει στην Amiga, αλλά είναι αξιοπρεπέστατα, καλοσχεδιασμένα, πολύχρωμα και λεπτομερή και, ειδικά στις στατικές οθόνες, αποπνέουν τον "αέρα" και την ατμόσφαιρα της εποχής των αερόπλοιων. Το επόμενο που θα σας τραβήξει την προσοχή, είναι η ομαλότητα στην κίνηση των sprites ή, καλύτερα, η απουσία αυτής! Τα sprites κινούνται αρκετά απότομα, δίνοντας την εντύπωση ότι κάποιες φορές "πηδάνε" από τη μία θέση στην επόμενη. Το δικό μας αερόπλοιο κινείται πολύ πιο ομαλά από τα εχθρικά σκάφη, αλλά και σ' αυτό χαλάει τις εντυπώσεις η απότομη αλλαγή κατεύθυνσης, καθώς, αντίθετα με ό,τι είθισται να συμβαίνει στα horizontal shooters, όταν κινούμε το μοχλό του joystick προς τα αριστερά, στρέφεται και το σκάφος μας προς τα αριστερά και αρχίζει να "πυροβολεί" προς αυτή την κατεύθυνση. Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, οι πρώτες εντυπώσεις από το gameplay είναι αρνητικές, παρόλο που όλα τα απαραίτητα στοιχεία είναι εδώ: πολυάριθμοι και διαφορετικοί εχθροί, bonuses σε πόντους και χρήματα, end of level (και όχι μόνο!) bosses και… όπλα! Ναι, το αερόπλοιό μας έχει τη δυνατότητα ανά πάσα στιγμή - πολύ θετικό στοιχείο - να εξοπλιστεί με καλύτερα (και δυνατότερα) όπλα, αλλά και να γίνει μέχρι και άτρωτο (!), για περιορισμένο μεν, αλλά αρκετά επαρκές χρονικό διάστημα. Όλα αυτά βέβαια έχουν το χρηματικό τίμημά τους, οπότε, καλό είναι να μαζεύετε τα coins που αφήνουν οι εχθροί όταν τους καταστρέφετε.

Το παιχνίδι έχει αρκετή ποικιλία στους εχθρούς, όπου, εκτός από αερόπλοια, αεροπλάνα και πυραύλους θα κληθείτε να αντιμετωπίσετε τέρατα και μετεωρίτες (ναι, οι δημιουργοί του Kingdoms Of Steam έχουν μάλλον παραπληροφορηθεί σε ό,τι αφορά τα καθέκαστα των αερομαχιών της εποχής!) και αποτελείται από τέσσερα, αρκετά μεγάλα levels, τα οποία χωρίζονται σε μικρότερα stages. Η επαφή με τους εχθρούς ή με τα πυρομαχικά αυτών δεν αποφέρει άμεσο θάνατο, αλλά μείωση της "ασπίδας" του αερόπλοιού μας (σε στυλ Menace), ενώ βοηθάει και το γεγονός ότι δεν ξεκινάμε με ένα μόνο "κανονάκι", αλλά με τέσσερα. Δυστυχώς, την ώρα του παιχνιδιού δεν ακούγεται κάποια μουσική παρά μόνο ηχητικά εφέ - τα οποία πάντως είναι όσα και όπως πρέπει. Για να επανέλθουμε όμως στο μείζον θέμα της απότομης κίνησης, θα πρέπει να αναφέρω ότι, μετά από κάποια ώρα παιχνιδιού… συνηθίζεται! Δεν χρειάζονται πάνω από 10-15 λεπτά παιξίματος προκειμένου να πάψει να απασχολεί τον παίκτη το παραπάνω γεγονός, πράγμα το οποίο είναι ιδιαίτερα θετικό, καθώς η κίνηση των sprites αποτελεί το μόνο πραγματικά μελανό στοιχείο του Kingdoms Of Steam. Στη δημιουργία καλών εντυπώσεων βοηθάει και το ότι το scrolling των backgrounds είναι ομαλότατο ενώ και η δυσκολία του παιχνιδιού αυξάνεται γραμμικά (σε κάποια σημεία μάλιστα μειώνεται!), προσφέροντας "γύρες" των 5-10 λεπτών τουλάχιστον - σε συνδυασμό πάντα με τη σωστή επιλογή όπλων και τη συχνή χρήση της invisibility!

Δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε κάποια προβλήματα που έχει το παιχνίδι στον τομέα της αξιοπιστίας: μας "κρέμασε" σε τυχαίες χρονικές στιγμές με 3 διαφορετικούς τρόπους ("πάγωμα", μαύρη οθόνη, εξαφάνιση όλων των εχθρών) ενώ, μεγάλο "μείον" συνιστά και η έλλειψη high score…

Συνολικά, η εντύπωση που αφήνει το Kingdoms Of Steam - αν δεν το αφήσει κάποιος στην άκρη κατευθείαν απογοητευμένος από την μη ομαλή κίνηση των sprites - είναι καλή: είναι ένα shoot 'em up με μεγάλες πίστες, λογικό βαθμό δυσκολίας, ποικιλία σε όπλα και εχθρούς και ωραία γραφικά. Και όχι μόνο αυτό, αλλά, σε αντίθεση με τη "μόδα" των καιρών, τρέχει και σε απλή Amiga 500 με ROM 1.3 και όχι μόνο στις πιο "σύγχρονες" Α600, Α1200 κλπ. Προτείνουμε να κάνετε τον κόπο να το δοκιμάσετε - άλλωστε δεν κυκλοφορούν κάθε μέρα νέα shoot 'em ups για την Amiga!

Βαθμολογία 7,5/10

Το παραπάνω review δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο 10ο τεύχος του περιοδικού Retro Planet, που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2015.