Crownland για τον Atari ST

Πριν από 12 χρόνια, το 2007, 3 Πολωνοί sceners γνωστοί ως LaResistance έφτιαξαν ένα 2D platformer για τα 8μπιτα Atari, για την ακρίβεια για τον Atari 130XE, το Crownland, το οποίο θύμιζε (από αρκετά έως πολύ) το Super Mario Bros. Σε μια εποχή κατά την οποία - σε πλήρη αντίθεση με τις μέρες μας - οι κυκλοφορίες για 8bit Atari ήταν σπανιότερες και από τις τρίχες της κεφαλής του Νικ Καλάθη το Crownland, ορθώς, εκτιμήθηκε ιδιαίτερα και έτυχε θερμής αποδοχής από την Atari community.

Fast forward 11 χρόνια μετά, όταν και το group Cerebral Vortex αποφάσισε να μεταφέρει αυτό το μικρό διαμαντάκι στους μεγάλους αδερφούς του 130XE, δηλαδή την σειρά των Atari ST. Όπως μπορείτε και οι ίδιοι να διαπιστώσετε από το video που ακολουθεί, οι δημιουργοί του conversion έκαναν καλή δουλειά, με το τελικό αποτέλεσμα να κρίνεται ικανοποιητικότατο. Μόνο που...

Μόνο που, κατά την μόδα των καιρών, το παιχνίδι ΔΕΝ τρέχει σε Atari ST! Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, δεν τρέχει σε Atari ST χωρίς blitter. Και εδώ είναι που αναρωτιέσαι "βρε, είχε blitter ο Atari ST και δεν το ξέραμε;". Φυσικά, οι STE είχαν μαμίσιο blitter, και οι Mega ST και κάποιοι εκ των STF/STM/STFM μπορούσαν να δεχτούν το - θαυματουργό, καταπώς φαίνεται - αυτό τσιπάκι που μετακινεί blocks δεδομένων ταχύτατα από μια θέση της μνήμης του υπολογιστή σε μια άλλη. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας: το Crownland δεν είναι δα και κανένα Sonic να πεις ότι ναι, χωρίς blitter θα ήταν ανέφικτο να φτιαχτεί. Ή, μήπως, είχε blitter ο 130XE;

Μπα, κατά την προσφιλή συνήθεια των Atari sceners, αν είναι κάτι δύσκολο, το κάνουμε να τρέχει μόνο σε STE. Άντε, και σε ST με blitter, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Crownland. Προσωπικά θεωρώ καλό νέο οποιαδήποτε νέα κυκλοφορία, αλλά, ρε γαμώτο, δεν είναι δυνατό τον ίδιο καιρό που βλέπεις αυτούς τους Θεούληδες που απαρτίζουν το Batman group να φτιάχνουν το Pinball Dreams σε Amstrad CPC οι Cerebral Vortex να ζητάνε blitter για το Crownland! Δηλαδή, πραγματικά, αν έφτιαχναν κάτι σαν το Pinball Dreams τι θα ζητούσαν για να τρέξει; Falcon;

Σταματάω με τη γκρίνια, την οποία πάντως στο συγκεκριμένο θέμα τη θεωρώ επιβεβλημένη. Έχω γράψει δεκάδες φορές το πόσο με εκνευρίζει ό,τι σχεδόν βγαίνει από το 2005 και μετά να ΜΗΝ τρέχει σε απλό 520STFM, το μηχάνημα δηλαδή της σειράς ST που είχαν όλοι. Και όσο συνεχίζεται το ίδιο βιολί, θα συνεχίζω να γκρινιάζω. Τουλάχιστον όσο οι παραγωγές δεν δικαιολογούν τις παράλογες απαιτήσεις τους σε hardware...

Snakepit demo για Commodore 64

Είναι φρέσκο. Ολόφρεσκο, για την ακρίβεια. Και βραβευμένο, μάλιστα, αφού κατέκτησε την 1η θέση στην κατηγορία του στο demoparty BCC το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε (το φρέσκο και πάλι που λέγαμε). Τρέχει φυσικά στον big daddy της παγκόσμιας demoscene, τον αγέραστο Commodore 64.

Τι το ιδιαίτερο έχει; Με μια πρώτη, βιαστική ματιά, τίποτα. Αν το παρακολουθήσετε όμως πιο προσεκτικά, θα διαπιστώσετε:

- Διάχυτη oldskool αισθητική.

- Ωραίο techno soundtrack.

- Πολλές raster bars. ΠΑΡΑ πολλές raster bars!

- Κάποια εντυπωσιακά γραφικά εκεί που δεν τα περιμένεις (το δέρμα του φιδιού για παράδειγμα, είναι υπέροχο).

- Πανέμορφο και, ευτυχώς, σε ρυθμούς... πολυβόλου (!) greetings section.

- PETSCII. Βασικά, οι άνθρωποι έχουν κάνει παπάδες με τα PETSCII. Το πώς, πού και γιατί κατάφεραν όχι μόνο να φτιάξουν animation με δαύτα, αλλά και part με... φίδια που rapάρουν είναι κάτι που σίγουρα θα μας αφήσει για μήνες να αναρωτιόμαστε. Μπράβο τους, πάντως, γιατί, όπως λέει κι ένας φίλος, "αυτά καλό είναι να γίνονται".

Λοιπόν, τέρμα η πολυλογία. Commodore 64, Delysid και Snakepit. Όλο δικό σας. Enjoy! Α, ναι, και αν θέλετε να το κατεβάσετε, πάτε εδώ. Καλή μέρα σε όλους!

ZX Spectrum Next: ξεκινάει η μαζική παραγωγή!

Ο Henrique Olifiers έχει στείλει αρκετά emails τον τελευταίο καιρό σε όλους εμάς τους backers του Kickstarter campaign για τον ZX Spectrum Next, αλλά δεν θεώρησα σκόπιμο να σας ενημερώσω, γιατί όλα ήταν του στυλ "το πληκτρολόγιο προχωράει", "το πληκτρολόγιο ολοκληρώνεται", "καθυστερήσεις με το πληκτρολόγιο" και άλλα τέτοια ωραία. Σαν ένα σύγχρονο γεφύρι της Άρτας ένα πράγμα αυτό το πληκτρολόγιο του Next, που το πρωί το φτιάχνουνε και το βράδυ ξαναχαλάει. Τι τα πλήκτρα, τι τα υλικά, τι οι μεμβράνες, τα προβλήματα δεν είχαν τελειωμό την ίδια ώρα που όλο το υπόλοιπο μηχάνημα είχε σχεδόν ολοκληρωθεί.

Πλέον όμως, έχουμε καλά νέα: τα πρωτότυπα πληκτρολόγια ετοιμάστηκαν και δοκιμάστηκαν με το υπόλοιπο case και πέρα από κάποιες απειροελάχιστες διορθώσεις που απαιτούνται οι οποίες (μάλλον) την ώρα αυτή έχουν ήδη γίνει, τα πάντα είναι έτοιμα. Πράγμα που σημαίνει ότι ναι, είτε το πιστεύετε είτε όχι, έφτασε η ώρα που πλέον cases και πληκτρολόγια μπαίνουν σε μαζική παραγωγή!

Επειδή λοιπόν η μεγάλη ώρα πλησιάζει, ο Phil Candy από την Dickinson Associates φρόντισε να μας "φτιάξει" λίγο περισσότερο, στέλνοντας μερικές φωτογραφίες από πρωτότυπο που έχει στα χέρια του. Απολαύστε τον πραγματικό ZX Spectrum Next λοιπόν, μέσα από τις φωτογραφίες του Phil:

Τέλος να σας πληροφορήσω ότι ο Mike Cadwallader δημιούργησε ένα portal στο οποίο φιλοδοξεί να συγκεντρώσει όλα τα παιχνίδια που κυκλοφόρησαν ή ετοιμάζονται για τον ZX Spectrum Next. Μπορείτε να το επισκεφθείτε εδώ.

Ετοιμαστείτε για το 7ο Amicamp!

Ω, ναι, είναι γεγονός: δεν έχουν περάσει πολλές ώρες από τη στιγμή που ο καλός φίλος Plouf (κατά κόσμον Χρήστος) με ενημέρωσε για την ημερομηνία διεξαγωγής του 7ου Amicamp. Ναι, φίλες και φίλοι, το αγαπημένο Αμιγκικό event που έγινε θεσμός επιστρέφει στον εύκολα προσβάσιμο, φιλικό και λειτουργικό χώρο του Found.ation το Σαββατοκύριακο 30-31 Μαρτίου.

Αν και το Amicamp ξεκίνησε έχοντας ως αντικείμενο μονάχα τις next gen Amigas, στις τελευταίες διοργανώσεις έχουν κλέψει την παράσταση οι διαγωνισμοί SWOS (Sensible World of Soccer για τους παντελώς ανίδεους) στους οποίους είθισται να κερδίζει είτε ο συμπαθής φίλος μας που είναι γνωστός με το παρατσούκλι "κομπόστας" είτε ο... κουμπάρος του!

Δεν γνωρίζω λεπτομέρειες για το πρόγραμμα και τα events της φετινής διοργάνωσης, οπότε θα σας πω τα όσα είναι σίγουρα: θα έχουμε πολλές Amigas, classic και next gen, vanilla και καρα-τουμπανιασμένες, τουλάχιστον δύο με Vampire, πολύ παιχνίδι, δεκάδες Tomahawk έτοιμα για δράση, εξαίρετες παρουσίες από διάφορα μέρη της χώρας και, φυσικά, πολλή και καλή φιλική διάθεση και δεκάδες καλούς Αμιγκάδες φίλους, παλιούς και καινούριους, με όρεξη για κουβέντα, καφέ και... σουβλάκια!

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερες πληροφορίες για το Amicamp πηγαίνετε στο επίσημο website της διοργάνωσης. Για αναλυτικές ανταποκρίσεις από την αφεντιά μου και πλούσιο φωτογραφικό υλικό από τα τελευταία Amicamp δείτε εδώ.

The Spectrum Show επεισόδιο 81

Αν εσείς και ο αγαπημένος σας ZX Spectrum νιώθατε λιγάκι παραμελημένοι τον τελευταίο καιρό ήρθε ο καιρός να σκάσει το χαμόγελο στα χείλη σας, καθώς ο ακάματος Paul Jenkinson μόλις ανέβασε στο Youtube το νέο επεισόδιο, το υπ' αριθμόν 81 (το πρώτο του 9ου κύκλου) του The Spectrum Show με αντικείμενο - τι άλλο; - τον πλέον αγαπημένο 8μπιτο home computer της Γηραιάς Ηπείρου.

Δεν θα σας spoilerιάσω λέγοντάς σας το τι πρόκειται να παρακολουθήσετε στο νέο επεισόδιο του The Spectrum Show: απλά πατήστε το play button και δείτε το και μην ξεχάσετε να κάνετε ένα like στο video κι ένα subscribe στο κανάλι του Paul στο Youtube έτσι, ως ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης για τους κόπους του όλα αυτά τα χρόνια.

Α, να μην ξεχάσω να σας πληροφορήσω ότι απ' ότι είδα ο Paul ανέβασε και κάποια νέα τεύχη του περιοδικού του. Για τσεκάρετε εδώ και κατεβάστε ό,τι σας λείπει...

Hardware καλούδια στο μαγαζί της Protovision

Την Protovision την γνωρίζουμε υποθέτω όλοι όσοι ασχολούμαστε με τον Commodore 64 τον 21ο αιώνα. Ναι, αναφέρομαι στο γερμανικό αυτό διαδικτυακό αυτό κατάστημα που αναλαμβάνει να κυκλοφορήσει και να προωθήσει δεκάδες software τίτλους για τον Commodore 64 (και όχι μόνο) σε ψηφιακή αλλά και - κυρίως - σε φυσική μορφή. Η Protovision, αν δεν απατώμαι, είναι η πρώτη εταιρία που επανεκκίνηση την παραγωγή παιχνιδιών σε μορφή cartridge, πολύ πριν οποιοσδήποτε άλλος εξετάσει καν τη συγκεκριμένη επιλογή ως συμφέρουσα ή βιώσιμη.

Γνωστοί σύγχρονοι gaming τίτλοι που κυκλοφορούν μέσω της Protovision είναι τα Galencia, Sam's Journey, Heroes & Cowards, Metal Dust, Bomb Mania, It's Magic, Hibernated 1 Collector's Edition, Ice Guys, The Bear Essentials Collector's Edition και πολλά ακόμη.

Τα καλά νέα ήρθαν με το newsletter που έλαβα χθες από την εταιρία, το οποίο με πληροφόρησε (όχι αποκλειστικά εμένα, μην το πάρετε στραβά) ότι πλέον το διαδικτυακό κατάστημα της Protovision (ξανα)πουλάει hardware καλούδια για τον Commodore 64, γεγονός που κάθε άλλο παρά αδιάφορο είναι.

Βλέπετε, από τη μία το όνομα-εγγύηση της Protovision, από την άλλη το γεγονός ότι τα προϊόντα υπάρχουν σε stock και, τέλος, σαν κερασάκι στην τούρτα, το ότι αρκετά από τα προϊόντα είναι ready to use από τον τελικό χρήστη, χωρίς να χρειάζεται κατσαβίδιασμα και κολλήσεις απ' όσους "δεν το έχουν" ή, απλά, δεν έχουν όρεξη να μπλεχτούν με κάτι τέτοιο.

Μερικά από τα πλέον ενδιαφέροντα προϊόντα που εντόπισα είναι τα παρακάτω:

PLAnkton PLA replacement

WiFi64

1541 Diagnostic Cartridge

cynthCART64

4 Player Interface

LumaFix64

...και πολλά-πολλά ακόμη. Οπότε, αν θέλετε να κάνετε κάποιο δωράκι στον 64άρη σας, το online shop της Protovision αποτελεί αναμφισβήτητα ένα από τα μέρη που οφείλετε να επισκεφθείτε.

Η ματαιότητα (και) της retro πλεονεξίας

Έχω την εντύπωση πως ήταν κάπου στο 1985 τότε που άρχισα για πρώτη φορά να το παθαίνω. Εκείνη την εποχή ήμασταν μια παρέα από 5 συμμαθητές που είχαμε όλοι μας Commodore 64 - ο ένας μάλιστα είχε και disk drive, ενώ οι υπόλοιποι βολευόμασταν με το απλό, λαϊκό και ταπεινό κασσετόφωνο C2N της Commodore, η επιτυχής ρύθμιση του αζιμουθίου της κεφαλής του οποίου είχε λιγότερες πιθανότητες από επιβίωση μετά από επέμβαση ανοικτής καρδιάς διεξαχθείσα από... υδραυλικό.

Τότε λοιπόν είχαμε προμηθευτεί μια ψιλο-αυτοσχέδια hardware κατασκευή που επέτρεπε τη σύνδεση 2 κασσετοφώνων ταυτόχρονα στον 64άρη: την ώρα που το πρώτο κασσετόφωνο έπαιζε και το πρόγραμμα (ΟΚ, το παιχνίδι) φόρτωνε, το δεύτερο C2N (αντ)έγραφε. Τα αποτελέσματα της μεθόδου αυτής ήταν εξαιρετικά για τα δεδομένα της εποχής, και έτσι, με το που έπεφτε κάποιο παιχνίδι στα χέρια κάποιου από εμάς ήταν βέβαιο ότι μετά από λίγες ημέρες θα το είχαν στη συλλογή τους και οι υπόλοιποι.

Ξεκινήσαμε έτσι λοιπόν, αλλά στην αρχή τα παιχνίδια ήταν λίγα. Όσο έπεφταν στα χέρια μας περισσότερες κασσέτες, τόσο πιο συχνά μαζευόμασταν για αντιγραφές μέχρι που, φτάσαμε σε κάποιο σημείο που απλά αντιγράφαμε, χωρίς να δίνουμε σημασία στο τι αντιγράφαμε. Όταν έπεσε στα χέρια ενός μέλους της παρέας και ένα Freeze Frame cartridge, τότε πλέον η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Προς τιμήν τους, οι 2 εκ των 5, δεν αντέγραφαν τα πάντα: είχαν 10-15 παιχνίδια που τους άρεσε να παίζουν και ήταν ευχαριστημένοι. Οι υπόλοιποι 3 όμως, θύματα της πλεονεξίας μας και της αδηφάγου ανάγκης "να τα έχουμε όλα" φτάσαμε στο σημείο να χρησιμοποιούμε τους 64άρηδές μας πολύ περισσότερο για να αντιγράφουμε, παρά για να παίζουμε, να προγραμματίζουμε ή οτιδήποτε άλλο. Έτσι, ενώ οι πρώτοι μήνες με Commodore 64 στην κατοχή μου αναλώθηκαν σε ψάξιμο/"σκάλισμα" του μηχανήματος, παιχνίδι και ατέλειωτη απόλαυση του ήχου (κυρίως) και των γραφικών του υπολογιστή, το υπόλοιπο διάστημα μετατράπηκε σε μια ψυχαναγκαστική διαδικασία αντιγραφών και συλλογής προγραμμάτων και παιχνιδιών που, πολλά απ' αυτά, δεν προλάβαινα καν να τα τρέξω! Τότε δεν το καταλάβαινα, φυσικά, αλλά είχα κάνει το μεγάλο λάθος να εστιάσω στην ποσότητα και να αναγάγω σε αυτοσκοπό το να μαζέψω "τα πάντα" αντί απλά να χαίρομαι τα ωραία παιχνίδια της εποχής...

Φυσικά, και όπως ήταν αναμενόμενο, η λάθος προσέγγισή μου δεν ολοκληρώθηκε στα χρόνια του Commodore 64: περίπου 3 χρόνια αργότερα, και ενώ είχα μεταφέρει τις gaming ανησυχίες μου στο στρατόπεδο του Atari 520ST, έπεσα στην "παγίδα" του Atari Club: ναι, εκεί, στο πατάρι του Computer Market, γωνία Μπόταση και Σολωμού, όπου με μια μικρή μηνιαία συνδρομή μπορούσες - και με το νόμο - να αντιγράψεις όσα παιχνίδια έκανες κέφι! Ακόμα και τώρα χαμογελάω χαιρέκακα αναλογιζόμενος την αντίδραση του Thomas Soft ακριβώς απέναντι: μιλάμε, ο τύπος σου χρέωνε ακόμα και τις κακογραμμένες δισκέτες που σου είχε γράψει και πουλήσει ο ίδιος - άντε να χωνέψει ότι στο Atari Club έγραφες ό,τι τραβούσε η ψυχή σου σχεδόν free of charge!

Αλλά για να επανέλθουμε στο θέμα μας, κάτι το κόλλημα του "να τα έχω όλα", κάτι οι όχι και τόσο αξιόλογοι arcade τίτλοι, τελικά στον ST πέραν του Kick Off και του Defender of the Crown δεν μπορώ να πω ότι χάρηκα παιχνίδια: πιο "απαιτητικά" και "χρονοβόρα" games όπως ας πούμε το Dungeon Master δεν τα άγγιξα καν γιατί - guess what? - αντέγραφα, οπότε πού ν' ασχοληθώ;

Για να μην μακρηγορώ, πέρασαν ολόκληρες δεκαετίες μέχρι να "ξυπνήσω" και αυτό συνέβη κυρίως χάρη σε σύγχρονα devices που επιτρέπουν να γεμίσουμε μια SD καρτούλα με χιλιάδες παιχνίδια για κάποιο παλιό μηχάνημα. Όταν για πρώτη φορά διαπίστωσα ότι έπρεπε να scrollάρω για ένα δεκάλεπτο στον φάκελο "Μ" για να βρω το Manic Miner στον Spectrum ή όταν διαπίστωσα πόση σαβούρα έπρεπε να περάσω για να επιλέξω το Microprose Soccer στον Commodore 64, ε, τότε είδα το φως το αληθινό: τι να τα κάνω 5.000+ παιχνίδια όταν αυτά που αξίζουν και μ' αρέσουν είναι 200-300 το πολύ; Σάμπως θα καθόμουνα ποτέ απλά και μόνο να δοκιμάσω χιλιάδες τίτλους μπας και πετύχαινα κάτι που ίσως να μου άρεσε και να μην το ήξερα; Όχι, sorry, αλλά και να είχα τόσο ελεύθερο χρόνο θα προτιμούσα να τον ξοδέψω με άλλους τρόπους...

Η απόλυτη παράνοια βέβαια ήταν όταν διαπίστωσα ότι υπήρχε πολύς κόσμος που έψαχνε για "το πλέον ενημερωμένο TOSEC για την Amiga": όχι, δεν κάνω πλάκα, σε μια πλατφόρμα με πολύ συγκεκριμένους πραγματικά αξιόλογους τίτλους τους οποίους τους γνωρίζουν βασικά άπαντες, κάποιοι έψαχναν για μια συλλογή που θα είχε και τις... 23 διαφορετικές εκδόσεις (κανονική, budget, επανέκδοση, σε μία ή σε δύο δισκέτες, στα γαλλικά, στα γερμανικά, στα φλαμανδικά και δεν ξέρω κι εγώ σε τι άλλο) του F/A-18 Interceptor! Γιατί; Τι στο καλό, χρυσάφι είχε αυτή η φλαμανδική version δηλαδή; Συν την κλασσική παράνοια "στήνω 1200άρα για WHDload και ψάχνω για δίσκο από 40GB και πάνω". Γιατί; Τι θα βάλεις μέσα ρε φίλε; Θα κάτσεις ποτέ στ' αλήθεια να τρέξεις όλα αυτά τα πάνω από 40GB ΣΑΒΟΥΡΑΣ που θα γεμίσεις τον άμοιρο τον δίσκο; Γιατί - και όποιος υποστηρίζει το αντίθετο απλά κοροϊδεύει τον εαυτό του - πάνω από 2GB για ΟΛΑ τα αξιόλογα παιχνίδια της Amiga δεν χρειάζονται. Οπότε;

Οπότε πλεονεξία, ματαιοδοξία ή, απλά, βλακεία. Ψυχαναγκασμός του κερατά και από ουσία... μηδέν. Σας το λέω, I've been there και δεν αξίζει. Όχι ότι θα σας πω εγώ τι θα πρέπει να κάνετε και τι όχι, αλλά, ρε γαμώτο, δοκιμάστε για μια φορά να παίξετε κάτι και να το χαρείτε πραγματικά αντί να μαζεύετε και να μαζεύετε και να μαζεύετε χωρίς νόημα και σκοπό. Η κάθε πλατφόρμα έχει τους 50-100-200-300 καλούς τίτλους της - αν ξεκινήσετε με μερικές χιλιάδες ως είθισται, με "τα άπαντα", με το TOSEC, το πιθανότερο είναι ότι ούτε αυτά που αξίζουν δεν θα δείτε ποτέ...

Φυσικά, προσωπική μου άποψη είναι ότι αναλογικά με τα παραπάνω, τα ίδια ακριβώς ισχύουν και με το retro hardware: δεν έχει νόημα να αποκτήσουμε κάτι εάν δεν πρόκειται να το χρησιμοποιήσουμε. Και, άντε και αλλιώς τα υπολογίσαμε τα πράγματα, αλλιώς μας ήρθαν, το πήραμε το δόλιο το μηχάνημα αλλά δεν βρήκαμε το χρόνο να ασχοληθούμε μαζί του. Τι να κάνουμε δηλαδή, να το πουλήσουμε; Ε, ναι! Ποιο απλό δεν γίνεται: πουλήστε το. Πουλήστε το μπας και το πάρει κάποιος άλλος που θα το χρησιμοποιήσει κιόλας!