The Spectrum Show επεισόδιο 153

Ας κάνω ένα μικρό διαλειμματάκι από την παρατεταμένη γκρίνια μου για τις (άθλιες) καιρικές συνθήκες της Ελλαδίτσας προκειμένου να ενημερώσω τους φίλους και τις φίλες που διαβάζουν αυτό εδώ το blog για την κυκλοφορία του νέου επεισοδίου του The Spectrum Show.

Στο 153ο επεισόδιο της δημοφιλούς σειράς Spectrumικής θεματολογίας ο Paul Jenkinson ασχολείται βασικά με το arcade game Check Man της Zilec-Zenitone (της ποιας είπατε;) και τις προσπάθειες υλοποίησης αυτού στον ZX Spectrum, οι οποίες είναι τραγικά περισσότερες απ' ότι θα φανταζόταν κάποιος εάν λάβουμε υπόψη ότι το πρωτότυπο ούτε τόσο γνωστό και δημοφιλές ήταν, αλλά ούτε και τραβούσε σαν μαγνήτης τους gamers με τα γραφικά ή το gameplay του. Με τα 16 από τα 23 λεπτά του νέου επεισοδίου αφιερωμένα στο παραπάνω θέμα καταλαβαίνει κανείς ότι ήλπιζα να με αποζημιώσουν τα τελευταία 7', αλλά αυτά αναλώνονται σε μία κουβεντούλα του Paul με τον Geoff αναφορικά με coin ops που είχαν δει για πρώτη φορά back in the day.

Είναι προφανές ότι με τόση ύλη και τόσο πλούσιο υλικό στο παλμαρέ του ο Paul μας έχει χαρίσει στο παρελθόν πολύ-πολύ καλύτερα επεισόδια του The Spectrum Show από το καινούριο, αλλά νομίζω ότι το αποτέλεσμα δεν οφείλεται τόσο στο γεγονός ότι η καλοκαιρινή ραστώνη τον επηρέασε, αλλά περισσότερο στην ατυχή επιλογή του Check Man. Γιατί την έρευνά του για να βρει, να παίξει και να βιντεοσκοπήσει τους 3.074.412 κλώνους αυτού την έκανε, οπότε δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις για τεμπελιά!

Όπως και να 'χει, έναν άνθρωπο με τη συνέπεια και την μακροχρόνια προσφορά του Paul Jenkinson στην κοινότητα δεν είναι σωστό να τον κατηγορούμε και φυσικά είμαι ο τελευταίος που θα το κάνω: όπως κάθε φορά τον ευχαριστώ από καρδίας για ένα ακόμα επεισόδιο του The Spectrum Show άσχετα εάν η θεματολογία του συγκεκριμένου προσωπικά δεν με πολυενδιέφερε. Να είναι καλά ο άνθρωπος να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του γιατί δεν υπάρχουν πολλοί σαν ελόγου του! 

 

Το Σύνδρομο επέστρεψε!

Λοιπόν, δεν ξέρω πώς την παλεύετε με όλη αυτή τη ζέστη, αλλά εγώ δεν το 'χω. Δεν είναι μονάχα το να μη μπορώ να σταθώ κάπου μια στιγμή χωρίς να ιδροκοπάω σαν το ζώο, ούτε το γεγονός ότι τα ρούχα μου μοιάζουν σα να έχω πέσει σε πισίνα (συνεχώς, όμως). Ούτε καν το ότι όταν επιτέλους βρίσκομαι σε ένα χώρο με επαρκή κλιματισμό φοβάμαι ότι θα πάθω πνευμονία. Αυτό που πραγματικά με γονατίζει είναι το ότι δεν μπορώ να σκεφτώ. Αλήθεια. Το μυαλό μου ρετάρει από τη ζέστη, είναι σα να έχει ρευστοποιηθεί ένα τμήμα του εγκεφάλου μου η όλη φάση. Και δεν το αδικώ το καημένο: οι εργοστασιακές του προδιαγραφές είναι για να λειτουργεί σε ένα συγκεκριμένο εύρος θερμοκρασιών. Πώς είναι αν έχεις πυρετό 41 για 1-2 μέρες σερί που σου αφήνει κουσούρι και μετά κοιτάς το ταβάνι και μιλάς με γρίφους; Τέτοια πράγματα μιλάμε, δύσκολα. Δηλαδή είναι που είναι έτσι κι αλλιώς ψυχοβγάλτης το καλοκαίρι στην Ελλάδα, τώρα φτάνει και στο peak του, μην τυχόν και ξεχαστούμε και παραλείψουμε για μια μέρα τα καντήλια που δε γεννηθήκαμε στη... Νορβηγία!

Σε αυτή τη φάση που είμαι λοιπόν που λέτε τις τελευταίες μέρες με τις εγκεφαλικές μου λειτουργίες να εκτελούνται με ρυθμούς δημοσίου, διαπίστωσα ότι το μόνο που πρακτικά με κάνει να μπορώ να συγκεντρωθώ και να χαλαρώσω ευχάριστα, είναι το διάβασμα. Και δεν εννοώ στον υπολογιστή, ούτε εννοώ το διάβασμα για να μάθεις κάτι. Όχι, μυθιστορήματα, περιοδικά, χαλαρά, τέτοια φάση. Σε έντυπη μορφή αποκλειστικά, φυσικά. Όποιος πέρασε από την εποχή που δίπλωνες την εφημερίδα στα τέσσερα για να μπορέσεις να τη διαβάσεις και τα δάχτυλά σου μαύριζαν από το μελάνι δε νομίζω να φτάνει σε... κορύφωση με Kindle, tablets και οτιδήποτε ανάλογο. Sorry κιόλας...

Κι εκεί λοιπόν που λέτε που έχω φτάσει στις 600 από τις 648 σελίδες του μυθιστορήματος που διάβαζα και βλέπω καθαρά να το τελειώνω πολύ συντομότερα απ' όσο θα ήθελα, μου έρχεται μήνυμα στο Messenger από το Μάνο. Ποιο Μάνο; Το Μάνο τον Σακέλλη, τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από το My 8-bit Syndrome, το περιοδικό για το οποίο σας είχα γράψει την τελευταία μέρα του προηγούμενου χρόνου. Και μη μου πείτε ότι δεν θυμάστε, έτσι; Τι, είχατε κάτι καλύτερο να κάνετε 31 Δεκεμβρίου από το να διαβάσετε το blog μου; Πώς; Έχετε οικογένεια; Έχετε υποχρεώσεις; Έχετε ζωή; Γιατί; Ποιοι είστε; Δεν σας καταλαβαίνω!

Τέλος πάντων, μπορεί κάποιοι να θυμάστε την ανάρτηση, ελπίζω πολλοί περισσότεροι να θυμάστε το ίδιο το My 8-bit Syndrome και ακόμα περισσότερο ελπίζω να τιμήσατε την προσπάθεια του Μάνου, αγοράζοντάς το. Αν όχι, ας σας φρεσκάρω λιγάκι τη μνήμη, ε, τι λέτε;

Το My 8-bit Syndrome λοιπόν είναι ένα περιοδικό 8bit θεματολογίας (τι λες τώρα, ποιος θα το φανταζόταν;) μεγέθους Α5 και 36 σελίδων, έγχρωμο, που κυκλοφορεί σε έντυπη αλλά και σε ψηφιακή μορφή. Είναι προϊόν της δουλειάς που κάνει με μπόλικη γνώση, προσήλωση και μεράκι ο Μάνος Σακέλλης, και απευθύνεται σε όλους εμάς που μεγαλώσαμε με τους 8μπιτους υπολογιστές, τους αγαπήσαμε, και συνεχίζουμε να τους χρησιμοποιούμε και να ενδιαφερόμαστε ακόμα. Το My 8-bit Syndrome είναι γραμμένο εξ' ολοκλήρου στην αγγλική γλώσσα, μία επιλογή του Μάνου την οποία προσωπικά θεωρώ σοφή, καθώς, με τον τρόπο αυτό, μπορεί να απευθυνθεί σε πολύ ευρύτερο κοινό από αυτό των ρετροπαράξενων της Ψωροκώσταινας. 

Στο νέο τεύχος του My 8-bit Syndrome μπορείτε να απολαύσετε πολλή και ενδιαφέρουσα ύλη, που κυριαρχείται από σύντομα αλλά περιεκτικά game reviews (25, ζωή να 'χουνε!) για Commodore 64, ZX Spectrum, Amstrad CPC, Atari 8bit, Oric και MSX. Μπορείτε επίσης να διαβάσετε retro νέα, την παρουσίαση του TheSpectrum της Retro Games Ltd, μία μεγάλη συνέντευξη του γνωστού στην κοινότητά μας YouTuber TJ Ferreira, καθώς και διάφορα πρωτότυπα retro quizzes. Το My 8-bit Syndrome κοστίζει 4€ συν τα έξοδα αποστολής σε έντυπη μορφή και 2€ σε ψηφιακή - προσωπικά συνιστώ την πρώτη επιλογή, εννοείται - και μπορείτε να το αποκτήσετε από ΕΔΩ. Α, και υπάρχουν ακόμα διαθέσιμα και κάποια λιγοστά αντίτυπα του πρώτου τεύχους αν δεν το έχετε ήδη, οπότε μια καλή και συμφέρουσα λύση θα ήταν να τα πάρετε και τα 2 μαζί.

Κλείνοντας θέλω να ευχαριστήσω το Μάνο που μου έστειλε το δεύτερο αντίτυπο του νέου τεύχους και να του ευχηθώ ό,τι καλύτερο για τη συνέχεια. Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ που το blog που διαβάζετε αλλά και το Retro Planet βρήκαν το χώρο τους στις σελίδες του My 8-bit Syndrome, ενώ το RP έγινε και... κονκάρδα! Πάντα τέτοια, φίλε! 

 

Zone 5: οι Fairlight επιστρέφουν!

Ένα demoparty που ονομάζεται Edison; Προσωπικά δεν το είχα ξανακούσει, αν και φέτος, το ΠΣΚ που μόλις ολοκληρώθηκε, διοργανώθηκε για 14η φορά! Οπότε κακώς δεν το γνώριζα και πάμε παρακάτω.

Όντας χρόνια μπροστά από εμάς - σε κάθε επίπεδο, τολμώ να πω - οι Σουηδοί, δεν σκέφτηκαν απλά να βρουν μια τοποθεσία όπως-όπως, να κοτσάρουν και 2-3 κιτρινισμένες 500άρες κι έναν Amstrad με πράσινη οθόνη και καθάρισαν. Όχι. Νοίκιασαν πλοίο (M/S Borgila) - εννοείται ειδικά διαμορφωμένο για τη διοργάνωση events - για ένα demoparty to remember. Φυσικά, εννοείται και εξυπακούεται πως για να παρευρεθεί κάποιος στο Edison έπρεπε να πληρώσει εισιτήριο. Κάποια πράγματα είναι αυτονόητα για κάποιους λαούς. Στην Ψωροκώσταινα από την άλλη έχουμε το απόλυτο contrast όταν διοργανώνεται κάτι εντελώς δωρεάν, είναι στη γειτονιά μας, και παρόλα αυτά δεν κάνουμε τον κόπο να το τιμήσουμε και να το ενισχύσουμε με την παρουσία μας. Και κατά τα άλλα σου βγαίνει ο άλλος και σου λέει "εγώ είμαι αρρωστάκι με την όλη φάση". Ναι, καλά, αρρωστάκι όντως είσαι αλλά για άλλους λόγους μάγκα μου.

Αφήνοντας όμως τη γκρίνια στην άκρη (γιατί;) ας πάμε και στο θέμα της ανάρτησης, που δεν είναι άλλο από το νέο demo των Fairlight για τον ένα και μοναδικό big daddy του home computing, τον Commodore 64, που ονομάζεται Zone 5. Εντάξει, οι Fairlight δεν χρειάζονται συστάσεις, είναι ίσως το πιο γνωστό demogroup στην ιστορία και προσωπικά ακόμα θυμάμαι τα πρώτα τους cracktros στον 64άρη, κάπου εκεί γύρω στο '85.

Παρά την μακροχρόνια πορεία τους και τις πάμπολλες παραγωγές τους, και παρά την εκτίμηση που χαίρουν από όλη την retro κοινότητα, τολμώ να πω ότι συνήθως τα demos των Fairlight στερούνται αυτό το κάτι που θα τα κάνει να ξεχωρίσουν, αυτή δηλαδή την ιδανική ισορροπία μεταξύ τεχνικής, αισθητικής και ροής. Προσωπική μου άποψη είναι αυτή, δεν υποστηρίζω ότι ισχύει 100%, απλά εγώ αυτό έχω εντοπίσει. Και δεν είναι ότι ισχύει πάντα, αλλά τόσα χρόνια, με τόσα demos που έχουν φτιάξει, θα έπρεπε να έχουν το Top-10 τουλάχιστον σε Commodore 64 και Amiga, κάτι που προφανώς δεν ισχύει (ναι, ξέρω, παίζουν κι άλλοι). Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μας έχουν χαρίσει αριστουργήματα, απλά αυτά είναι λίγα αναλογικά με τον όγκο των παραγωγών τους, αυτό εννοώ, μην ξεσηκώνεστε!

Το Zone 5, χωρίς να υπόσχεται ότι θα αφήσει άπαντες με το στόμα ανοιχτό ή ότι θα βάλει νέα standards στις demo παραγωγές του Commodore 64, καταφέρνει ωστόσο να έχει ιδανική ροή και όμορφη αισθητική, όντας ένα συνολικό έργο που αξίζει να παρακολουθήσει κάποιος προκειμένου να κατανοήσει για τι είναι ικανός ο 64άρης - και οι Fairlight, φυσικά.

Στριμωγμένο σε 2 πλευρές δισκέτας το Zone 5 υπόσχεται να χαρίσει σε όσους ασχοληθούν μαζί του 6μιση λεπτά οχτάμπιτης μαγείας, 6μιση λεπτά με τον 6510, το VIC-II και το SID να δουλεύουν υπερωρίες προκειμένου να ικανοποιήσουν τις ορέξεις μας. Μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ ή να το παρακολουθήσετε στο παρακάτω βιντεάκι.