Φτιάξε το δικό σου arcade joystick. Τώρα μπορείς!

Πόσες φορές δεν σας έχει τύχει να δοκιμάσετε κάποιο παιχνίδι σε έναν εξομοιωτή κάποιου 8/16bit home computer ή στο MAME και να σκεφτείτε "χμ, ωραίο, αλλά που να το παίξεις με τα πλήκτρα ή με το joypad"; Πολλές, είμαι βέβαιος. Αν κρίνω από μένα, τουλάχιστον...

Βλέπετε, τα σύγχρονα χειριστήρια είναι φτιαγμένα έτσι ώστε να βολεύουν στο να παίζει κανείς τα σύγχρονα παιχνίδια, αλλά δεν ταιριάζουν καθόλου στα arcades της χρυσής εποχής των δεκαετιών του '80 και του '90. Για αυτά, το ιδανικό θα ήταν κάτι σε δίκουμπο ή τρίκουμπο Tomahawk (αχ βρε Ανερούση, μας καλόμαθες). Επειδή όμως κάτι τέτοιο δεν υφίσταται τι θα λέγατε αν μαθαίνατε ότι υπάρχει η δυνατότητα - και με σχετικά μικρός κόστος, μάλιστα - να φτιάξετε το δικό σας USB arcade χειριστήριο; Όχι, σίγουρα δεν θα είναι Tomahawk ή PacMan, αλλά τη δουλίτσα σας θα την κάνετε. Έγραψα "να φτιάξετε" πριν, ε; Sorry, εννοούσα "να συναρμολογήσετε". Πιο απλά ακόμα!

Εδώ και 2-3 χρόνια κυκλοφορούν κάποια κιτ στο διαδίκτυο με arcade μοχλούς τύπου Sanwa, fire buttons και πλακέτα για να συνδέονται όλα αυτά, η οποία βγάζει έξοδο USB. Το κιτ αυτό θα το συναντήσετε συνηθέστερα ως "Zero Delay Arcade Kit", έρχεται από Κίνα και μπορείτε να το προμηθευτείτε από εκατοντάδες websites. Προσωπικά το εντόπισα στο Nettop, όπου υπήρχε διαθέσιμο όχι μονάχα το κιτ, αλλά και case για να τοποθετηθούν τα πάντα μέσα. Και όλα αυτά στη συνολική τιμή των 33,90€ για ένα 8κουμπο USB arcade χειριστήριο. Η τιμή παραήταν χαμηλή για να το προσπεράσω, οπότε πήγα σήμερα το πρωί και ψώνισα ένα σετάκι για να το συναρμολογήσω και να το δοκιμάσω και να σας πω εντυπώσεις.

Θα πρέπει να τονίσω ότι αγοράζοντας το DIY arcade joystick kit συν το case δεν θα χρειαστείτε το παραμικρό έξτρα: οτιδήποτε απαιτείται για την κατασκευή/συναρμολόγηση του arcade controller περιλαμβάνεται στα πράγματα που θα ψωνίσετε.

Παρά το γεγονός ότι οι οδηγίες συναρμολόγησης απουσιάζουν, με λίγη κοινή λογική και ένα σταυροκατσάβιδο chances are ότι θα τη βρείτε σύντομα την άκρη. Δεν θα σας λιώσω στην πολυλογία, θεωρώ ότι για μία τόσο εύκολη κατασκευή το μόνο που χρειάζεται είναι να σας παραθέσω αρκετές φωτογραφίες, οπότε... ιδού:

Το joystick μπορεί να συναρμολογηθεί ώστε να προκύψει με τα fire buttons είτε αριστερά είτε δεξιά. Μεγαλωμένος κι εγώ στα μέρη μας και συνηθισμένος στα πάλαι ποτέ ουφάδικα της επικράτειας, προτίμησα να τοποθετήσω το μοχλό στα δεξιά και τα κουμπιά στα αριστερά. Επίσης υπάρχει και η δυνατότητα να βιδωθεί και ανάποδα η επάνω επιφάνεια του joystick και να μπουν τα 2 μικρότερα buttons στην πάνω πλευρά. Ό,τι προτιμάει ο καθένας και όπως βολεύεται.

Το joystick αναγνωρίζεται άμεσα από τα Windows ως "Generic USB Joystick" και θεωρώ ότι θα πρέπει να παίζει... παντού, αλλά δεν θα σας πω ψέματα, δεν είχα χρόνο για δοκιμές σε Linux, MacOS και TheC64. Πιστεύω ότι με μια σύντομη αναζήτηση στο internet θα μπορέσετε να επιβεβαιώσετε τη συμβατότητά του με άλλα λειτουργικά και συσκευές.

Το σημαντικό είναι ότι παίζει κατευθείαν σε MAME και σε διάφορους εξομοιωτές για home computers. Να τονίσω ότι το case διαθέτει και 4 ευμεγέθεις βεντούζες και ότι στη συσκευασία περιλαμβάνονται συνολικά 8 μεγάλα buttons και 2 μικρότερα. Το case πάντως έχει έτοιμες τρύπες για τον μοχλό και 6 buttons, οπότε τα τελευταία 2 μάλλον θα σας περισσέψουν (εκτός κι αν κάνετε έξτρα τρύπες).

Η αίσθηση του μοχλού και των κουμπιών στα παιχνίδια είναι καλή, χωρίς όμως να πλησιάζει αυτή των χειριστηρίων του Ανερούση. Τα τελευταία γνωρίζουμε άπαντες ότι ανήκουν σε μία ολιγομελή, δική τους κατηγορία και όλα τα υπόλοιπα έπονται.

Συγκριτικά με άλλα joysticks - και ειδικά με αυτά με Sanwa ή "τύπου Sanwa" μοχλούς - το Zero Delay Arcade Kit δεν έχει να ζηλέψει το παραμικρό. Ειδικά το σετ που προμηθεύτηκα από το Nettop έρχεται σε συνολικά πολύ καλή τιμή, αφού με τα στάνταρ του 2023 με 33,90€ με το ζόρι αγοράζει κανείς μονόκουμπο arcade χειριστήριο και όχι οχτάκουμπο. Για να επιστρέψω στην αίσθηση του χειριστηρίου θα πω ότι αυτή είναι ικανοποιητική στην πλειονότητα των παιχνιδιών, και μόνο στα vertically & horizontally scrolling shoot 'em ups αισθάνεσαι ότι η διαδρομή του μοχλού ιδανικά θα έπρεπε να είναι λίγο μικρότερη. Συνολικά πάντως οι εντυπώσεις είναι θετικές και το όλο πακέτο είναι αυτό που θα χαρακτηρίζαμε ως "τίμιο". Ως τέτοιο θεωρώ πως αξίζει να το δοκιμάσετε - ειδικά αν δεν διαθέτετε κάποιο άλλο arcade χειριστήριο με USB σύνδεση...

Mojo για Commodore 64: let the good times... scroll!

Το έχω ξαναγράψει - και μάλιστα ιδιαίτερα πρόσφατα: για εμένα ένα καλό demo οφείλει πρωτίστως να με κερδίσει αισθητικά. Ίσως και σεναριακά. Το τεχνολογικό κομμάτι προφανώς και το εκτιμώ ιδιαιτέρως, αλλά να, επειδή πλέον αντιμετωπίζω τα demos ως δημιουργίες που θα μπορούσαν να εκληφθούν και ως έργα τέχνης, δεν μπορώ να σταθώ αποκλειστικά και μόνο σε αυτό. Χαράς ευαγγέλια λοιπόν για τον μικρό (?) Dony κάθε φορά που βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα demo που έχει κάτι να του πει και που τον ιντριγκάρει αισθητικά. Ανεξαρτήτως πλατφόρμας, προφανώς. Στην τέχνη δεν χωράει τεχνολογικός ρατσισμός, άλλωστε.

Όπως καταλαβαίνετε, ένα demo που ξεκινάει με το Breaking the Law των Judas Priest έχει αρκετές - έως και πολλές - πιθανότητες να με κερδίσει. Το τρίξιμο της βελόνας του πικάπ πάνω στο βινύλιο, ο νεαρός μεταλλάς που απολαμβάνει πρωτόλεια demos και γιγαντιαίους text scrollers στον 64άρη, "what's not to like?" που θα έλεγε και μια ψυχή. Η ζωή μου στα 80s. Και μετά, σαν βαλτοί από τον Εξαποδώ, οι coders και οι artists των Bonzai και Pretzel Logic μας ρίχνουν μονομιάς βαθειά στην κατάθλιψη: "what happened to my life?". "Time changes everything. Did it change you too?". Μέση ηλικία. Η ρουτίνα της καθημερινότητας. Φίλοι πουθενά και η τηλεόραση να σε βομβαρδίζει με ειδήσεις για πολέμους, πανδημίες, καταστροφές. Και εσύ να αισθάνεσαι σαν μέλος μιας ορδής από Lemmings που βαδίζουν ολοταχώς στην κρεατομηχανή. "Welcome to the machine". Ο πρωταγωνιστής του demo - που θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από εμάς - καταρρέει και παραδίνεται στο αναπόφευκτο με μία τελευταία σκέψη: "is this my life?". The end.

Ή μήπως όχι;

"Together". Καρδούλες. "Friendship". Αστέρια. "Demo is life". Οι δημιουργοί του Mojo αποφασίζουν (ευτυχώς) πριν μας ρίξουν στα αντικαταθληπτικά να ολοκληρώσουν το έργο τους με μηνύματα αισιοδοξίας. Τίποτα δεν χάθηκε. Mojo. The doctor is here. Let the good times scroll. Μήπως η αλήθεια τελικά δεν κρύβεται στους Sex Pistols αλλά πίσω από τους χοροπηδηχτούς χαρακτήρες ενός χαρούμενου text scroller;

Και το demo ολοκληρώνεται - μετά από αρκετή ώρα, είναι η αλήθεια - όπως άρχισε: Judas Priest, Breaking the Law και Commodore 64. Τι από αυτά δε μπορείτε να χαρείτε ακόμα; Μη στέκεστε στα χρόνια που πέρασαν, ξαναβρείτε το χαμένο σας ενθουσιασμό και ξεφύγετε από τη μιζέρια της καθημερινότητας. Demo is life. Και όχι μόνο.

Φυσικά, μη νομίσετε διαβάζοντας τα παραπάνω ότι το Mojo στις 4 πλευρές δισκέτας που καταλαμβάνει δεν βρίθει όμορφων γραφικών, εντυπωσιακών εφέ - ειδικά αυτό με τα ντόμινο που πέφτουν σε high resolution είναι ασύλληπτο - και (σε σημεία) καλής μουσικής. Είναι μια πολύ ολοκληρωμένη δημιουργία που αξίζει να την παρακολουθήσετε. Να, γι' αυτό σας έβαλα και το βιντεάκι παρακάτω βρε!

The Kessler Incident: όταν το Megadrive έχει κέφια

Το να πω ότι δε νιώθω καμία ιδιαίτερη συμπάθεια για τις παιχνιδομηχανές π.P. (προ Playstation) θα είναι μάλλον understatement. Και πώς δηλαδή να συμπαθήσω αυτά τα μηχανήματα που θα μπορούσαν δυνητικά με το hardware που διέθεταν να ήταν εξαιρετικά home computers για την εποχή τους αλλά αρκούνταν στο να παίζουν μόνο video games; Don't get me wrong, καλά και άγια τα video games προφανώς, αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να επιλέξω μία "dummy" κονσόλα αντί για έναν υπολογιστή. Κι ας έχει αυτός χειρότερα παιχνίδια: τουλάχιστον κάνει και άλλα πράγματα, μπορεί να σου προσφέρει και τη χαρά της δημιουργίας πέρα από την ικανοποίηση του high score. Αμ το άλλο; Οι 8bit και 16bit κονσόλες της Sega και της Nintendo, αν τις άναβες χωρίς cartridge έδειχναν απλά μια μαύρη οθόνη! Βάλε βρε καρμίρη Γιαπωνέζε ένα logo, δυο γραμμές κείμενο, κάτι τέλος πάντων. Ακόμα και η Amiga που τελικά έφτασε να απευθύνεται στο ίδιο κοινό είχε το χεράκι με τη δισκέτα. Και από το KS2.x και μετά και animation με floppy disk. Κάτι SNES και κάτι Megadrive χαμπάρι δεν έπαιρναν: μια μαύρη οθόνη και τέλος. "Παίζουμε μόνο παιχνίδια κύριος, χωρίς παιχνίδι ούτε ένα pixel δεν σου ανάβουμε". Αίσχος, αν θέλετε τη γνώμη μου. Αμ το άλλο πού το πάτε; Αυτά το joypads της κακιάς ώρας - ειδικά της Nintendo - την ίδια στιγμή που στους υπολογιστές μπορούσες να απολαύσεις τα controllers του Ανερούση; Πού πας βρε Καραμήτρο με το joypad που είναι σαν κουτί τσίχλες;

Φυσικά, αυτή είναι η δική μου οπτική, η δική μου προσέγγιση στο θέμα και η δική μου γνώμη. Τα δεκάδες εκατομμύρια κονσολών της εποχής που πουλήθηκαν είναι μία τουλάχιστον ένδειξη ότι δεν το έβλεπαν άπαντες το θέμα με τον ίδιο τρόπο. Ας είναι. Δεν θα σκάσω κιόλας!

Όμως, οφείλω να ομολογήσω ότι μία από αυτές τις κονσόλες την συμπαθούσα. Και αυτή ήταν η Genesis - το Megadrive στα μέρη μας. Η 16μπιτη ναυαρχίδα της εποχής για την Sega είχε κάτι που δε με άφηνε αδιάφορο, ήτοι εξαιρετικές μεταφορές των coin ops της εταιρίας. Κουβαλώντας τα παιδικοεφηβικά τραύματα από το αισχρό Out Run της Amiga έμεινα παγωτό όταν έπαιξα το ίδιο παιχνίδι στο (παρομοίων δυνατοτήτων) Megadrive. Και με αυτή την αφορμή μαλάκωσε και η στάση μου απέναντι στη συγκεκριμένη παιχνιδομηχανή. Ακόμα και τώρα που έχουν περάσει πάνω από 10 χρόνια από τη στιγμή που αποχωρίστηκα την original Megadrive μου και την (αρκετά αξιόλογη) συλλογή μου από παιχνίδια δεν παύω να σκάω ένα αμυδρό χαμόγελο κάθε φορά που διαβάζω για κάποια νέα κυκλοφορία για την εν λόγω κονσόλα. Και μια τέτοια κυκλοφορία ήταν και το The Kessler Incident, το ολοκαίνουριο demo του group Resistance για την πλέον επιτυχημένη παιχνιδομηχανή της Sega.

Το The Kessler Incident έχει όλα τα στοιχεία που προσωπικά ψάχνω σε ένα demo: απαράμιλλη σκοτεινή, goth και δυστοπική αισθητική, που φέρνει σε video clip του Marilyn Manson. Καλή μουσική. Εντυπωσιακά εφέ. Πλήρη απουσία βαρετών/κουραστικών/μονότονων parts. Και, κυρίως, αισθητική και θεματική ισορροπία. Θα μου πείτε "μα είναι κάτι λιγότερο από 5 λεπτά, πώς να μην ισορροπεί θεματικά;". Αστειεύεστε, προφανώς. Υπάρχουν χιλιάδες παραδείγματα παραγωγών που "το έχασαν" σε αυτό το κομμάτι, στην προσπάθειά τους να ρίξουν το βάρος σε κάποιο εντυπωσιακό εφέ, στην κατάρριψη του παγκόσμιου ρεκόρ σε BOBs, rasterbars και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Όχι, το The Kessler Incident δεν ταλαιπωρείται από τέτοιες αστοχίες. Παρακολουθήστε το απλά και θα καταλάβετε.

Α, και να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι παρουσιάστηκε στο demoparty Xenium 2023 τον Αύγουστο που μας πέρασε. Είναι και φρεσκαδούρα, δηλαδή. Και πήρε και την πρώτη θέση αν αυτό έχει κάποια σημασία (hint: δεν έχει)...

Tony: απλό, όμορφο και... χαώδες!

Εντάξει, όταν φτάνουν στ' αυτιά σου τα νέα για το νέο παιχνίδι που κυκλοφόρησε η Monochrome Productions ίσως μπορείς να κάνεις την αρκετά ασφαλή πρόβλεψη ότι το αποτέλεσμα θα απέχει αρκετά από αυτό που θα χαρακτηρίζαμε ως... χρωματική πανδαισία. Και έτσι είναι: το Tony, η ολοκαίνουρια παραγωγή του ιδιαίτερου αυτού label, πέρα του ότι δεν είναι ακόμα 100% ολοκληρωμένο (πρόκειται περί demo έκδοσης), είναι τόσο ασπρόμαυρο που πιο πολύ πεθαίνεις!

Φυσικά, σε αυτό το σημείο ίσως κάποιος να αναρωτηθεί γιατί μπήκα στον κόπο να γράψω για ένα demo παιχνιδιού και δη ασπρόμαυρο, από τη στιγμή που τα τελευταία χρόνια δεν γράφω για άλλα και για άλλα. Η απάντηση είναι διότι α) είχα όρεξη και β) επειδή το demo του Tony είναι σαφέστατα ανώτερο από το 90% (και βάλε) των ολοκληρωμένων platformers που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια για τα 8μπιτα. Τόσο απλά.

Αν ξεκινήσουμε από τα γραφικά, εδώ έχουμε να κάνουμε με μία συνειδητή επιλογή του developer που αποφάσισε να δημιουργήσει τα καλύτερα δυνατά μονόχρωμα, high resolution (για τα δεδομένα του Commodore 64) γραφικά, χωρίς να παιδευτεί με χρωματικούς περιορισμούς, attribute clashing και λοιπά βάσανα που βιώνουν όσοι βουτούν στον ωκεανό των 16 χρωμάτων του 64άρη! Τα γραφικά του Tony λοιπόν δεν είναι απλά λεπτομερή και καλοσχεδιασμένα, αλλά είναι τόσο προσεγμένα και αξιόλογα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι "μα γιατί δεν τα φτιάχνουν όλα ασπρόμαυρα"; Έλα μου ντε, αν μπορούσαν να διατηρηθούν σε αυτό το επίπεδο τότε ναι, μάλλον δεν θα έλειπε σε κανέναν το χρώμα.

Αλλά δεν είναι μονάχα τα γραφικά: το Tony είναι ένα πολύ αξιόλογο platform game με απλό, άμεσο και λειτουργικό χειρισμό, που δεν σου σπάει τα νεύρα αλλά και που μάλλον είναι απίθανο να το ολοκληρώσει κάποιος καθώς έχει... αμέτρητες οθόνες! Και εδώ είναι που εύλογα αναρωτιέσαι "αν έχει τόσες πίστες το demo πόσες θα έχει δηλαδή το ολοκληρωμένο παιχνίδι;". Δεν ξέρω, ειλικρινά, η δουλειά που έχει γίνει είναι εντυπωσιακή από κάθε άποψη - μέχρι και η μουσική είναι καλή!

Εν τω μεταξύ, σαν κερασάκι στην τούρτα, η Monochrome Productions μας δίνει το Tomy όχι μονάχα δωρεάν (είπαμε, είναι demo), αλλά μας παρέχει και τη δυνατότητα για αθανασία, άπειρες ζωές και πολλές ακόμα ευκολίες που θα μας βοηθήσουν να ολοκληρώσουμε το παιχνίδι. Το οποίο όμως είναι τόσο... αχανές, που σίγουρα χρειάζεται ένας χάρτης - ακόμα κι αν παίζει κάποιος με όλα τα cheats ενεργοποιημένα.

Δείτε και κατεβάστε το Tomy από την σελίδα του, το αξίζει και με το παραπάνω. Είναι μία από τις πλέον ποιοτικές παραγωγές των τελευταίων ετών για τον Commodore 64 - ειδικά στην κατηγορία των platform games χωράει άνετα στην πρώτη πεντάδα. Ας ελπίσουμε να κυκλοφορήσει και η ολοκληρωμένη έκδοσή του σύντομα...