Lo-Fi Motion demo για τον Spectrum

Πάνε 38 ολόκληρα χρόνια από τότε που πρωτοάκουσα, πρωτοδιάβασα και πρωτοείδα τον ZX Spectrum. Αυτό το μηχάνημα που καταχωρήθηκε στην ιστορία ως "ταπεινό", "φτηνιάρικο", "γομολάστιχας" και τόσα άλλα - όχι και ιδιαιτέρως κολακευτικά - επίθετα, και το οποίο, παρά τα προφανή κουσούρια του και τα ενοχλητικά του ελαττώματα αγαπήθηκε πραγματικά από εκατομμύρια χρήστες.

Θυμάμαι ότι τότε, το 1982, στα παιδικά μου μάτια ο ZX Spectrum δεν έδειχνε ούτε φτηνιάρικος, ούτε περιορισμένων δυνατοτήτων, ούτε οτιδήποτε άλλο αρνητικό: αντιθέτως, ήταν ο υπολογιστής που επιθυμούσα να αποκτήσω, ο home micro που ονειρευόμουν κοιμισμένος αλλά και ξύπνιος, και το μηχάνημα για το οποίο έγραφαν και μιλούσαν άπαντες που σχετίζονταν εκείνα τα χρόνια με το hobby του computing. Και, ας μην κοροϊδευόμαστε, είναι φανερό το γιατί: στην αυγή της επανάστασης των υπολογιστών όσοι ήθελαν να αποκτήσουν έναν δικό τους θα έπρεπε να βάλουν το χέρι βαθειά στην τσέπη, κάνοντας ταυτόχρονα παραχωρήσεις σε μνήμη, ταχύτητα επεξεργαστή, χρώματα, ήχο, διάλεκτο της BASIC κλπ. Ο Spectrum εμφανίστηκε ως ο διάδοχος του ZX81 να τα έχει όλα, λίγο ή πολύ: γρήγορη CPU; Check. Χρώμα; Check. Ήχο; Check. Πολλή μνήμη; Check. Αξιοπρεπή BASIC με εντολές για γραφικά και ήχο; Check. Ταχύ και αξιόπιστο φόρτωμα από το κασετόφωνο; Check. Σύνδεση με οποιαδήποτε τηλεόραση; Check. Γραφικά υψηλής ανάλυσης; Check. Προσιτή τιμή; Check κι αυτό. Ε, πώς να μην πετύχαινε, δηλαδή;

Η αλήθεια είναι ότι έκανε τα πάντα, αλλά σχεδόν τίποτα από αυτά ιδιαίτερα καλά: ο (μονοφωνικός) ήχος παραγόταν από τον ίδιο τον επεξεργαστή και, λόγω της χαμηλής έντασης του ενσωματωμένου μεγαφώνου χρειαζόταν νεκρική σιγή προκειμένου να ακουστεί, τα χρώματα ήταν μονάχα 8 (με 2 επίπεδα φωτεινότητας για τα 7 εξ' αυτών) και με μεγάλους περιορισμούς στον τρόπο χρήσης τους στα γραφικά (attribute clash), οι διαθέσιμες υποδοχές ήταν μονάχα οι απολύτως απαραίτητες και ούτε μία παραπάνω, η BASIC ήταν αρκετά πλήρης αλλά ταυτόχρονα πολύ αργή και οι εντολές έπρεπε να γράφονται μέσω ενός και μόνο πλήκτρου χρησιμοποιώντας CAPS SHIFT, SYMBOL SHIFT, EXTENDED MODE και άλλα τέτοια ωραία, το (λαστιχένιο) πληκτρολόγιο είχε την αίσθηση νεκρής σάρκας (ευτυχώς δεν μύριζε και ανάλογα), και, έλεος, ούτε καν διακόπτη ON/OFF δεν είχε! Τουλάχιστον η RAM ήταν όντως μεγάλη και έμενε και πολλή από δαύτη ελεύθερη (41Κ) παρά την χρήση γραφικών, είχε bitmapped γραφικά και το όλο σύστημα φορτώματος και αποθήκευσης με χρήση κασέτας ήταν, τολμώ να πω, ο ιδανικότερος συνδυασμός ταχύτητας/ευκολίας/αξιοπιστίας που εμφανίστηκε σε οποιονδήποτε home computer.

Έτσι, με τα μετρίως μέτρια πλεονεκτήματά του και τα αναρίθμητα κουσούρια του, χάρη σε αυτήν την σπάνια ισορροπία που παρουσίαζε σε συνδυασμό τεχνικών χαρακτηριστικών και τιμής και, φυσικά, χάρη στο μαγικό άγγιγμα του θείου Clive, ο Spectrum άνδρωσε υπολογιστικά ένα ολόκληρο έθνος (Αγγλία, και όχι μονάχα), δημιούργησε στρατιές από bedroom coders, και ήταν ένας από τους βασικούς υπεύθυνους που οι λαοί της Ευρώπης πρόλαβαν να ανέβουν εγκαίρως στο τρένο της πληροφορικής. Δεν είναι τυχαίο ότι το μηχάνημα αυτό έχει ακόμα δεκάδες χιλιάδες φανατικούς φίλους, και ότι στο μυαλό της πλειοψηφίας του κόσμου αποτελεί μία χαρακτηριστική εικόνα της Αγγλίας των 80s μαζί με τους Duran Duran, τον πόλεμο των Falklands, το πανκ κίνημα, την Margaret Thatcher και τους Iron Maiden!

Ωραία όλα αυτά ως εισαγωγή, αλλά κοντεύω να ξεχάσω για τι πράγμα ήθελα να γράψω, τελικά! Α, ναι, το Lo-Fi Motion demo!

Λοιπόν, αυτό που βασικά ήθελα να τονίσω είναι ότι ο Spectrum δεν έπαψε ποτέ να με εντυπωσιάζει. Ή, μάλλον καλύτερα, δεν έπαψε ποτέ να με εντυπωσιάζει το τι μπορούσαν να φτιάξουν οι άνθρωποι με τον Spectrum, το πώς μιλώντας στη μηχανή, τόσοι και τόσοι ταλαντούχοι coders μέσα σε αυτά τα 38 χρόνια έκαναν αυτόν τον μικρό υπολογιστή, τον πιο αδύναμο της παρέας των classic μηχανημάτων, να κάνει πράγματα για τα οποία δεν ήταν φτιαγμένος.

Και το βλέπει κανείς αυτό ξεκάθαρα στο Lo-Fi Motion demo από το group Target: εξαιρετικό soundtrack, δυνατός ρυθμός από την αρχή μέχρι το τέλος, χρήση μεγάλων blocks για να αποφευχθεί το color clashing, εντυπωσιακά εφέ που βασίζονται σε αναρίθμητους real time υπολογισμούς και, γενικώς, πανέξυπνη χρήση των λιγοστών πόρων του μηχανήματος.

Το Lo-Fi Motion "ζητάει" ZX Spectrum με 128ΚΒ μνήμης, αλλά υποψιάζομαι ότι, ως συνήθως, αυτό συμβαίνει για να έχουμε ήχο από το AY-3-8910 και όχι επειδή χρησιμοποιείται RAM πέραν των 48ΚΒ. Μακάρι να είχα τον χρόνο να το δοκιμάσω στον 48άρη μου που είναι εξοπλισμένος με το ZX-AY, αλλά, δυστυχώς, επί του παρόντος κάτι τέτοιο είναι αδύνατο...

Αν θέλετε να κατεβάσετε το Lo-Fi Motion και να το δοκιμάσετε σε πραγματικό ZX Spectrum, στον Next ή σε κάποιον εξομοιωτή, θα το βρείτε εδώ. Αν όχι, ως συνήθως μπορείτε απλά να παρακολουθήσετε το video που ακολουθεί...