The Spectrum Show επεισόδιο 143

Καλά, αν νομίζετε ότι μονάχα εμείς εδώ πέρα νιώθουμε ότι έχουμε κάψει φλάντζα και χρειαζόμαστε επειγόντως διακοπές, γελιέστε. Οποιοσδήποτε μεσήλικας μετά από ένα 11μηνο δουλειάς - και αφού έχει κιόλας αυτή τη ρουτίνα καμιά 30αριά χρόνια - αισθάνεται με το έμπα του Ιουλίου ότι δεν θέλει απλά ένα διάστημα για να γεμίσει τις μπαταρίες του, αλλά για ολικό service και αντικατάσταση δεκάδων parts. Ε, σκεφτείτε τώρα σαν κερασάκι στην παραπάνω (σιχαμένη) τούρτα να τη βγάζει κανείς εδώ και 3-4 εβδομάδες εμπλοκή με καύσωνα, ο οποίος, όπως προσωπικά διαπίστωσα φέτος, μετά το πρώτο δεκαήμερο σου δίνει την εντύπωση ότι έχει κάψει όχι εσένα, αλλά τον εγκέφαλό σου. Nice...

Αν εξαιρέσει κανείς τον καύσωνα, όλα τα παραπάνω ισχύουν και για την περίπτωση του Paul Jenkinson, του δημιουργού του The Spectrum Show. Σου λέει ο άνθρωπος "δεν παίζει να χάσω την ημερομηνία και να μη βγάλω επεισόδιο", αλλά το καινούριο, το 143ο, φωνάζει "θέλω διακοπές". Όχι τόσο η επιλογή των θεμάτων, αλλά η διεκπεραιωτική προσέγγιση αυτών νομίζω ότι δείχνει πως και ο Paul έχει αρχίσει να υποχωρεί από το βάρος που έχει στις πλάτες του. Όχι ότι το νέο επεισόδιο του The Spectrum Show δεν έχει κανένα ενδιαφέρον ή δεν βλέπεται, όχι. Απλά να, αν εσείς βρίσκεστε ήδη στο σκιασμένο μπαλκόνι του δωματίου σας σε κάποιο όμορφο νησί με το αεράκι να σας δροσίζει, μια χαρά θα το απολαύσετε. Εμείς εδώ, ειδικά στην Αθήνα, μάλλον θα θέλαμε ένα πιο δυνατό kick, κανένα εικοσάλεπτο hardcore hardware review, κάτι τέτοιο μπας και μας τραβήξει το μυαλό από τον ιδρώτα που στάζει από το μέτωπό μας κι από το βρακί μας που το αισθανόμαστε σα να το φορέσαμε μόλις βγήκε από τη μπουγάδα...

Φυσικά δεν πρέπει επ' ουδενί να ξεχνάμε ότι το The Spectrum Show βγαίνει αδιαλείπτως εδώ και μια ντουζίνα χρόνια, οπότε είναι λογικό και αναμενόμενο μέσα σε όλο αυτό το εκτεταμένο χρονικό διάστημα να υπάρχουν ups and downs στη θεματολογία, στην ποιότητα των επεισοδίων, στην όρεξη του Paul κλπ. Οπότε μάλλον οφείλουμε να τον ευχαριστήσουμε για μία ακόμη φορά για τα όσα έχει προσφέρει στην κοινότητα του Spectrum, να του ευχηθούμε καλές διακοπές, και να αφήσουμε και το νέο επεισόδιο παρακάτω, κυρίως για εσάς που ήδη διακοπάρετε και θα μπορέσετε να το απολαύσετε μέσα στη συνολικότερη ανεμελιά σας.

Κάντο όπως ο 8μπιτος Atari!

Πέφτει λοιπόν στην αντίληψή μου ένα ολοκαίνουριο demo για Atari STE. Μίας-δύο ημερών τώρα μιλάμε, φρέσκο πράμα, να γυαλίζει το μάτι του ακόμα. "Για να δούμε, μπας και..." λέω μέσα μου. Όπου το "μπας και" ακολουθείται από διάφορες πιθανές προτάσεις που όλες καταλήγουν στο ίδιο πάνω-κάτω. "Μπας και αυτή τη φορά δεν θα χάσω απλά την ώρα μου παρακολουθώντας το;". "Μπας και θα δούμε κάτι που θα δικαιολογεί το ότι τρέχει μονάχα σε STE;". "Μπας και κατάφεραν στην ST scene να φτιάξουν κάτι αξιόλογο με αρχή, μέση και τέλος που αξίζει ρε παιδάκι μου μόνο και μόνο αισθητικά και στυλιστικά;". Καλά, ποιον κοροϊδεύουμε τώρα; Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω είναι ένα "ΟΧΙ" πιο μεγάλο κι απ' τη διάρκεια του καύσωνα που μας έχει γονατίσει τον τελευταίο καιρό.

Το εν λόγω demo που λέτε, που θα προτιμούσα να μην το κατονομάσω, όχι για να μην του κάνω δυσφήμιση αλλά γιατί είναι απλά another brick in the wall, παίζει από την αρχή μέχρι το τέλος κακή μουσική χωρίς πολλά-πολλά σε κανάλια, μπάσα ή οτιδήποτε τέλος πάντων, έχει πάμπολλα sequences με εφέ με τελίτσες και wireframes, και - πώς να το πω ρε παιδάκι μου - δεν μπορείς να φανταστείς έναν γαμημένο λόγο που το συγκεκριμένο (και πάρα πολλά ακόμη, δυστυχώς) δεν τρέχει σε "απλό" ST. Ένα χάλι, ένα δράμα, μία παράνοια που συνεχίζεται εδώ και χρόνια με παραγωγές ανέμπνευστες να προσπαθούν να μας πείσουν ότι εκμεταλλεύονται τις έξτρα δυνατότητες του STE. Όσο ελάχιστες κι αν είναι αυτές. Κι από την άλλη...

Από την άλλη το απόλυτο contrast. Το ταλέντο, η έμπνευση, η δημιουργικότητα, η στοχοπροσήλωση. Και φυσικά, το άρτιο αποτέλεσμα. Τα μέλη των demogroups New Generation, Zylax και Radiance μας χάρισαν πριν από περίπου μία εβδομάδα και στα πλαίσια του demoparty Lost Party 2024 ένα υπέροχο demo για τα 8μπιτα Atari, δείχνοντας το δρόμο στους ST/STE coders. Αν φυσικά αυτοί καταλάβουν ποτέ τι τους γίνεται και θελήσουν να τον ακολουθήσουν...

Το demo στο οποίο αναφέρομαι ονομάζεται Rewind 2 και είναι μία καταιγίδα από εντυπωσιακά sequences που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν όλα αυτά να τα φέρνει εις πέρας hardware του 1979. Ένα απόλυτο showcase του μηχανήματος, δηλαδή. Αυτό που υποτίθεται ότι είναι ο σκοπός του κάθε demo εκεί έξω. Αυτό που πολλοί το προσπαθούν, αλλά λίγοι το πετυχαίνουν. Το Rewind 2 είναι, θεωρώ, ένα εξαιρετικό δείγμα όλων των παραπάνω αλλά και ταυτόχρονα μία παραγωγή που σε βάζει σε σκέψεις για το τι είχε φτιάξει ο Jay Miner για λογαριασμό της Atari πίσω στα 70s.

Συγχαρητήρια λοιπόν στους coders, graphic artists και musicians των New Generation, Zylax και Radiance γιατί με τη δουλειά τους δείχνουν πώς μπορεί να είναι υγιής η Atari 8bit scene την ίδια ώρα που με έντονα σημάδια δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας η ST scene αργοπεθαίνει. Αν όσοι ασχολούνται με την τελευταία επιθυμούν, έστω και τώρα, την ύστατη στιγμή, να μην χαθεί κάθε ενδιαφέρον για την (κάποτε) φοβερή και τρομερή πλατφόρμα της Atari, ας το κάνουν απλά όπως οι 8μπιτοι Ataris και ας αφήσουν τις προσπάθειες για δήθεν εκμετάλλευση των έξτρα δυνατοτήτων του STE. Ο original ST έχει hardware που μπορεί να κάνει παπάδες, αρκεί να το προγραμματίσεις σωστά. Όπως το έκαναν κάποτε οι δημιουργοί των megademos μεταξύ 1986-1989. Ο τρόπος υπάρχει, αρκεί να ξεκολλήσουν κάποια (χρόνια τώρα) κολλημένα μυαλά...

Ας αφήσουμε όμως την ST scene στη μιζέρια της και ας επιστρέψουμε στην υγιέστατη αντίστοιχη των Atari 8bits. Να παίξει το Rewind 2, παρακαλώ:

Illusion by Dune για Atari ST. Ναι, αυτό!

Είναι γεγονός πως πολλές φορές τα έργα μιλούν πιο καλά από τα λόγια. Σε κάθε επίπεδο. Και δεν εννοώ το να μην λες ότι θα κάνεις κάτι αλλά απλά να το κάνεις, όχι, όχι. Εννοείται ότι πιστεύω ακράδαντα σε αυτή τη ρήση ως δομικό στοιχείο της κοσμοθεωρίας μου, αλλά αυτό στο οποίο αναφέρομαι τώρα είναι το πώς περιγράφω κατά καιρούς το demo των ονείρων μου και πώς πάνω-κάτω είναι αυτό τελικά. Ε, να, βρήκα ένα που δείχνει στην πράξη αυτά που γράφω εδώ και τόσα χρόνια! Λέγεται Illusion, είναι δημιούργημα του demogroup Dune και κυκλοφόρησε στην τελική του μορφή το 2003, πριν από 21 ολόκληρα χρόνια. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η preview έκδοσή του παρουσιάστηκε στο κοινό το... 1994! Ίσως τελικά αυτή η παλαιότητά του να είναι που με κάνει να το γουστάρω. Δεν μιλάμε καν για oldschool demo, αλλά για... boomer demo!

Ποια είναι όμως τα στοιχεία που κάνουν το Illusion demo να ξεχωρίζει για μένα; Ας ξεκινήσουμε από το λιγότερο σημαντικό. Τρέχει σε Atari ST. Όχι, ούτε Falcon, ούτε STE, ούτε απαίτηση για σκληρούς δίσκους και λοιπά καλούδια. Δισκετούλα(ες) και plain old ST. Και σ' όποιον αρέσει.

Ακολουθεί η μουσική του. Καθ' όλη τη διάρκεια των 18+ λεπτών είναι αξιοπρεπέστατη και σε κάποια σημεία μάλιστα και πραγματικά a joy to hear. Απόδειξη του ότι σημασία δεν έχει μονάχα το να έχεις στη φαρέτρα σου τα καλύτερα soundchips: η δουλίτσα μπορεί να γίνει και με κάτι υποδεέστερο. Αρκεί να υπάρχει διάθεση και ταλέντο και να μην αφήνεις ποτέ την βιρτουοζιτέ να καπελώνει τη σύνθεση. Δεν είναι χώρος για Malmsteen και Satriani εδώ.

Ακόμα πιο σημαντική είναι η διάρκεια των διαφόρων εφέ: μπορεί να είναι μέτρια, αξιόλογα ή και παγκόσμια ρεκόρ σε dots, υπολογισμούς, fractals, rasterlines ή οτιδήποτε άλλο, αλλά το κυριότερο είναι ότι είναι σύντομα. 10 δευτερόλεπτα το πολύ, και πάμε για άλλα. Βασικό το να μην κουράζεις, σε κάθε επίπεδο. Ειδικά όταν ταΐζεις τον άλλο με τόσο μεγάλης διάρκειας περιεχόμενο. Respect λοιπόν στο πώς και πόσο άνετα "κυλάει" το Illusion demo.

Τέλος, σημαντικότερη για εμένα είναι η αισθητική. Και οι Dune τα πάνε εξαιρετικά σε αυτόν τον τομέα. Νομίζω ότι με κέρδισαν από το πρώτο μέρος, με 3D objects να κινούνται σε οθόνες με εξαιρετικά στατικά γραφικά. Κάτι σαν το intro του Epic, αν θυμάστε. Γενικά οι άνθρωποι έχουν κάνει σοβαρή μεν και εντυπωσιακή σε σημεία δουλειά, έχοντας δώσει σημασία ακόμα ακόμα στα fonts που επέλεξαν ανά σημείο. Άλλωστε, αφού ξανάπιασαν να ολοκληρώσουν project του '93-'94 μετά από οκτώ χρόνια και χωρίς πιεστική ημερομηνία κυκλοφορίας, είχαν τον χρόνο να το καλλωπίσουν προκειμένου να μην είναι... rough on the edges.

Αλλά να, αυτό είναι, βλέπεις ρε παιδί μου demo του '94 που ολοκληρώθηκε το 2003 και είναι αρτιότατο και αξιοπρεπέστατο και τρέχει και σε απλό ST χωρίς απαιτήσεις για άχρηστο (sorry Falcon) ή απλά μαλακισμένο (sorry STE) hardware, και αναρωτιέσαι τι πήγε τόσο σκατά αυτά τα 21 χρόνια και πλέον βλέπουμε - στην καλύτερη - δίχρωμη τρίλιζα να τρέχει μονάχα σε Falcon με σκληρό δίσκο; Πώς γαμήθηκε έτσι η Atari scene; Δεν έχω απαντήσεις σε αυτό το τελευταίο. Και εγώ, όπως και όσοι άλλοι τυχόν νοιάζονται, απλά κλείνω τη μύτη μη μου έρθει αναγούλα από τη δυσωδία και τη σήψη του πτώματος της πάλαι ποτέ κραταιάς ST community...

Α, ναι, το Illusion demo ξέχασα. Ιδού:

Ο Commodore Plus/4 κλείνει τα 40!

Αν έχεις προλάβει την ανακοίνωση της κυκλοφορίας ενός home computer που φέτος συμπλήρωσε τα 40 χρόνια του, τότε είσαι γέρος. Μη γκρινιάζετε, στον καθρέφτη μιλάω.

Νομίζω ότι είχα διαβάσει για πρώτη φορά στο Computer για Όλους για τον "νέο υπολογιστή της Commodore με τα 4 επαγγελματικά προγράμματα στη ROM" και η αλήθεια είναι ότι, λόγω αυτού ακριβώς του χαρακτηριστικού, δεν είχα εντυπωσιαστεί και τόσο. Ήμουν βλέπετε δεκατριών χρονών ακόμα, οπότε λίγο με συγκινούσαν τα spreadsheets. Όχι ότι το έκαναν αργότερα, αλλά λέμε τώρα...

Αυτός που λέτε που μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον ήταν ο μικρός αδελφός του Plus/4, ο Commodore 16. Με "πληκτρολόγιο τύπου γραφομηχανής", το γνώριμο και αγαπημένο case των C64 και VIC-20 σε (πολύ) σκούρο γκρίζο και... 121 χρώματα; What? Πού ακούστηκε αυτό; Είμαστε στους πρώτους μήνες του 1984, dammit!

Λίγο καιρό μετά θα αποδεικνυόταν ότι οι Commodore 16 και Plus/4 θα αποτελούσαν το κύκνειο άσμα του Jack Tramiel στην εταιρία που ο ίδιος δημιούργησε, θα πήγαιναν σχεδόν άπατοι εμπορικά - ειδικά ο δεύτερος - και θα γίνονταν γνωστοί από το όνομα του custom chip που ήταν υπεύθυνο για τα γραφικά και τον ήχο τους ως "TED machines".

Παρά το γεγονός ότι λόγω των λιγοστών πωλήσεων η παραγωγή των Commodore 16 και Plus/4 διακόπηκε την αμέσως επόμενη χρονιά (1985), μία προσεκτική εξέταση των δύο αυτών υπολογιστών καθιστά προφανές το ότι σε κάποιους τομείς (αριθμός χρωμάτων, διάλεκτος BASIC, ταχύτητα επεξεργαστή) ήταν ανώτεροι του Commodore 64 και, δυστυχώς, έπρεπε να περάσουν 25-30 χρόνια μέχρι να ξεκινήσουν διάφοροι ταλαντούχοι sceners να μας δείχνουν για τι πράγματα ήταν ικανά αυτά τα μηχανήματα. Είτε μέσω υπέροχων demos, είτε μέσω άρτιων μεταφορών κλασικών παιχνιδιών του 64άρη, είτε ακόμα και μέσω gaming παραγωγών αποκλειστικών για την πλατφόρμα. Εν τέλει, μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει ότι την αγάπη που δεν εξέλαβαν όταν κυκλοφόρησαν στην αγορά, την πήραν και με το παραπάνω στην τρέχουσα χιλιετία. Και συνεχίζουν.

Με αφορμή την συμπλήρωση των 40 ετών από την κυκλοφορία των TED machines και στα πλαίσια του 25ου AROK party, τα demogroups Absence, Resource και Legion of Doom παρουσίασαν μία collaborative δημιουργία τους, το υπέροχο demo Plus/4 XL το οποίο τρέχει φυσικά σε Commodore Plus/4 ή Commodore 16 με 64ΚΒ μνήμης RAM.

Το Plus/4 XL είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό - ειδικά στο πρώτο του μέρος -, έχει υπέροχα γραφικά και αξιόλογο soundtrack, κάποια jaw dropping parts και δημιουργεί και μία ατμόσφαιρα ταυτόχρονα συγκινητική και εορταστική. Γενικώς είναι μία εξαιρετική παραγωγή την οποία σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να απολαύσετε στο video που ακολουθεί: