Όπως και (σχεδόν) κάθε χρόνο, έτσι και φέτος μαζευτήκαμε στον φιλόξενο χώρο του Found.ation για να συναντήσουμε φίλους και να εκθέσουμε τα αγαπημένα μας retro μηχανήματα. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ώρα για πολλές κουβέντες, οπότε σας αφήνω συντροφιά με πλούσιο φωτογραφικό υλικό από την πρώτη μέρα της εκδήλωσης.
Εντάξει, δεν είσασταν και εντελώς ανυποψίαστοι: το ημερολόγιο δείχνει Μάρτιο και το εγκυρότερο ελληνόφωνο retro blog σας είχε προειδοποιήσει πριν λίγες μέρες. Από την Πέμπτη λοιπόν 21/3 είναι γεγονός αυτό που περιμέναμε(τε), καθώς το 23ο τεύχος ενός από τα ελάχιστα αποκλειστικά έντυπα περιοδικά retro θεματολογίας παγκοσμίως βρίσκεται στα χέρια μας!
Το να μπούμε στη διαδικασία να προσπαθήσουμε να εμπεδώσουμε το πόσο μεγάλο επίτευγμα αποτελεί το γεγονός ότι το Retro Planet έφτασε τα 23 τεύχη και να αναλύσουμε τα "πώς" και τα "γιατί" δεν είναι της παρούσης. Ίσως κάποια άλλη στιγμή, που θα υπάρχει περισσότερος χρόνος και διάθεση να γίνει και αυτή η κουβέντα, αλλά προς το παρόν θα περιοριστούμε στη θεματολογία και τα περιεχόμενα του νέου, ολόφρεσκου τεύχους του περιοδικού.
Ολόφρεσκο και ακόμα ζεστό από το τυπογραφείο, το 23ο τεύχος του Retro Planet μας καλωσορίζει με ένα εξώφυλλο που βασίζεται σε μία ακόμα υπέροχη φωτογραφία του φίλου antnik, καθιστώντας σαφές το τι πρόκειται να συναντήσουμε στις σελίδες του.
Μετά από την πάντα δημοφιλή στήλη με τα retro νέα του τελευταίου τριμήνου ακολουθούν οι τελευταίες εξελίξεις από το στρατόπεδο της Amiga που επιμελείται από τα ξένα ο (πάντα ενημερωμένος) Γιώργος Σωκιανός.
Ακολουθούν τα 8/16bits Reviews, μέσα από τις σελίδες των οποίων οι Γιάννης Τσακίρης και Βασίλης Κωστόπουλος μας παρουσιάζουν αναλυτικότατα τα Powerglove Reloaded, Sam's Journey και Trap Runner.
Τα 8 Magic bits είναι και πάλι εδώ, και στο πλαίσιο της στήλης μέσα σε 10 ολόκληρες σελίδες μπορείτε να διαβάσετε όλη την ιστορία των πρώτων χρόνων της Apple, με κεντρικό θέμα φυσικά τους Steve Jobs, Steve Wozniak και το μοναδικό δημιούργημά τους, τον αειθαλή Apple II.
Στη συνέχεια έχουμε μια ολοζώντανη ανταπόκριση από το Amiga Ireland 2019 την οποία διαδέχεται ένα πολύ διαφορετικό και ενδιαφέρον άρθρο, στο οποίο ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ψάχνει και εντοπίζει τον ρόλο των video games στην κοινωνία.
Ο ακάματος συντάκτης του περιοδικού όμως δεν σταματάει εδώ: συνεχίζει με την παρουσίαση του Way of the Warrior για το 3DO πιστοποιώντας για μία ακόμα φορά το από πού και γιατί εμπνεύστηκε η στήλη "Lost Treasures".
Τον Νίκο ακολουθεί ο Στέφανος Κουτσούκος με την χαρακτηριστική και μοναδική ματιά του στα coin ops και τα ουφάδικα της νιότης του ενώ τον διαδέχεται ο Μιχάλης Ιωαννίδης που ξεψαχνίζοντας τη συλλογή του από παλιά περιοδικά μας θυμίζει άρθρα του Pixel που ίσως οι συντάκτες τους να προτιμούσαν να ξεχάσουμε.
Τις τελευταίες σελίδες του 23ου τεύχους του Retro Planet κοσμούν η στήλη Adventureland απ' όπου παρουσιάζεται το εξαιρετικό αλλά και "ιδιαίτερο" Touche: The Adventures of the Fifth Musketeer και φυσικά το αγαπημένο "Σκάσε κι Άκου" με τον Ιορδάνη Κιουρτσίδη του rockway.gr να μας θυμίζει και να μας αναλύει με τον δικό του, λυρικό τρόπο το Sheer Heart Attack των Queen.
Τον τελευταίο καιρό όποιος ασχολείται έστω και επιδερμικά με το retro computing αποκλείεται να μην έχει πάρει χαμπάρι το πόσο ζεστά έχει αγκαλιάσει η παγκόσμια retro community τα 8μπιτα Atari. Ίσως επειδή σχεδόν άπαντες νιώθουν ότι έχουν δει όσα είχαν να τους δείξουν οι "κλασικοί" Commodore 64, Sinclair ZX Spectrum και Amstrad CPC (μέγα λάθος, αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα) και αποφάσισαν να καταπιαστούν με μια "νέα", σχετικά ανεξερεύνητη πλατφόρμα. Και, μεταξύ μας, ποια είναι πιο κατάλληλη από τον πρόγονο της Amiga, την οικογένεια των υπολογιστών που χτίστηκε πάνω σε ένα άλλο, παλαιότερο custom chipset του μοναδικού Jay Miner;
Έτσι λοιπόν, θα παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα της retro σκηνής διεθνώς θα διαπιστώσετε άκοπα ότι όλο και περισσότερα παλιά παιχνίδια μεταφέρονται στα 8μπιτα Atari, όλο και περισσότερο νέο hardware κυκλοφορεί και όλο και περισσότερες φρέσκες ιδέες υλοποιούνται στην πλατφόρμα υπό τη μορφή λογισμικού και υλισμικού.
Ψάχνοντας κι εγώ να βρω τι επιτέλους μπορούν να κάνουν αυτά τα "μικρά" Atari, έπεσα πάνω σε ένα αρκετά παλιό demo, από το 2002, το Numen. Το περί ου ο λόγος demo διαπίστωσα ότι θεωρείται από τα καλύτερα και πλέον κλασικά για τα 8bit Atari και, πράγματι, είναι αρκετά εντυπωσιακό. Και αυτό διότι αποτελεί στην ουσία μια συλλογή από όλα σχεδόν τα εφέ που θεωρούνται εκ των ουκ άνευ στα demos - ειδικά στα 8μπιτα μηχανήματα - και τα οποία δείχνουν πόσο καλά μπορούν να υλοποιηθούν στην πρώτη οικογένεια home computers που οφείλει την ύπαρξή της στον Jay Miner.
Το Numen είναι αρκετά απαιτητικό σε πόρους ("ζητάει" τουλάχιστον 320ΚΒ μνήμης - διορθώστε με αν κατάλαβα λάθος -, PAL ANTIC και floppy disk drive ή σκληρό δίσκο ή κάποιο "υποκατάστατο" αυτών), οφείλει την ύπαρξή του στην έμπνευση, το ταλέντο και τη σκληρή δουλειά των μελών του group taQuart και μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ. Ή, ακόμα πιο απλά, να το δείτε παρακάτω!
Όταν κόλλησα για πρώτη φορά το μικρόβιο του computing, εκεί στις αρχές των 80s, ήταν φυσικό να εντυπωσιάζομαι από τα όμορφα, καλοσχεδιασμένα και υψηλής ευκρίνειας - με τα δεδομένα της εποχής, πάντα - γραφικά. Στην αρχή ήταν τα παιχνίδια που έβλεπα στην βιτρίνα του Athens Computer Center. Στη συνέχεια ακολούθησαν screenshots στο Computer Για Όλους, και αργότερα στο Pixel και στα αγγλικά περιοδικά: Your Computer, Popular Computing Weekly, Computer+Video Games. Ήταν απλά μικρές, θολές φωτογραφιούλες, κάποιες φορές ακόμα και ασπρόμαυρες, αλλά έφταναν για να γεμίσουν το εφηβικό μου μυαλό με προσμονή για τον νέο υπολογιστή, το νέο παιχνίδι, ήταν αρκετές και με το παραπάνω ώστε να τροφοδοτήσουν τη φαντασία μου να ταξιδέψει σε νέους, ανεξερεύνητους, ψηφιακούς κόσμους.
Ξεκίνησα με τον TRS-80 Color Computer της Radio Shack και περίπου ένα χρόνο αργότερα προστέθηκε στην παρέα και ο ZX Spectrum της Sinclair που, εκείνο τον καιρό στην Ελλάδα ήταν η απόλυτη παιχνιδομηχανή, όχι μόνο λόγω δυνατοτήτων, αλλά και λόγω διάδοσης. Πραγματικά, πρέπει να υπήρξε μια εποχή κάπου εκεί στα μέσα του 1983 μέχρι τα τέλη του 1984 που το 90% των εν Ελλάδι home computers να ήταν Spectrum!
Με τη συντροφιά του αγαπημένου γομολάστιχα λοιπόν, τα πήγαμε καλά. Και παιχνίδια χάρηκα, και ωραία γραφικά κάποιες φορές, και εύκολη BASIC, και σχετικά απροβλημάτιστες αντιγραφές, όλα καλά. Αλλά κάπου εκεί, με το που μπήκε το 1985 αν θυμάμαι καλά, ένας κολλητός μου απέκτησε Commodore 64 με πράσινο monitor και disk drive 1541. Εντάξει, έπαθα πλάκα: τα γραφικά του 64άρη φάνταζαν καλύτερα στην πράσινη οθόνη απ' ότι πραγματικά ήταν, ο ήχος των παιχνιδιών ήταν εντυπωσιακός και η ταχύτητα (η ποια;) του disk drive - OK, με turbo loaders - και η αξιοπιστία του συγκριτικά με τις κασέτες μοναδική. Έτσι λοιπόν μάζεψα το κομπόδεμά μου και πήρα τον άμοιρο Spectrumάκο μαζί με το Interface-1 και το Microdrive (σοβαρός χρήστης φίλοι μου, όχι, παίζουμε!) και κίνησα για το Cat Computers όπου και τον αντάλλαξα (με την (δυσ)ανάλογη οικονομική επιβάρυνση, φυσικά) με έναν ολοκαίνουριο Commodore 64 με κασετόφωνο C2N και τρία παιχνίδια - σε κόπιες, εννοείται -, τα Spy Hunter, Raid Over Moscow και Way of the Exploding Fist. Όταν λοιπόν έφερα τον νέο υπολογιστή σπίτι και συνέδεσα τα πάντα στην έγχρωμη τηλεόραση του σαλονιού, έπαθα το πρώτο μεγάλο σοκ φορτώνοντας το πρώτο παιχνίδι: ο 64άρης έπαιζε μουσική την ώρα που φόρτωνε! Όχι η βουβαμάρα του CoCo, ούτε το τιρ-τιρ-μπρρρρ του Spectrum, καθαρότατες μελωδίες που φάνταζαν σα να έβγαιναν από ένα επαγγελματικό synthesizer! Κι εκεί ακριβώς ήταν που ξεκίνησα να λατρεύω το SID και τα tunes του. Λίγο καιρό αργότερα φόρτωνα παιχνίδια μονάχα για να απολαμβάνω τα loading tunes τους και διαπίστωσα με μεγάλη ικανοποίηση ότι να, κι εμείς οι πτωχοί πλην τίμιοι κάτοχοι κασετοφώνου είχαμε ένα σαφές πλεονέκτημα απέναντι στους ιδιοκτήτες disk drives: εμείς είχαμε μουσικάρες την ώρα του φορτώματος. Κι ευτυχώς, αυτό διαρκούσε αρκετά!
Όσο καιρό κράτησα τον Commodore 64, όλως τυχαίως έδειχνα σαφή προτίμηση στα παιχνίδια που είχαν ωραία μουσική: Exploding Fist, Rambo, Suicide Express, Sanxion, Hyper Sports, Loco, Monty on the Run. Ειδικά στο τελευταίο ήμουν παντελώς "κουλός" αλλά, θα το παραδεχτώ, δεκάρα δεν έδινα: το υπέροχο/μοναδικό/καταπληκτικό/ασύλληπτο - προσθέστε όποιο κοσμητικό επίθετο σας κάνει κέφι - tune του Rob Hubbard μεταμόρφωνε ένα αξιόλογο μα απλοϊκό platformer σε ένα σπάνιο έργο υπολογιστικής τέχνης. Κι έτσι, από τότε και στο εξής τα computer tunes κατείχαν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, καθώς κουβαλούσαν και το - ας το πούμε - μυστήριό τους: σε αντίθεση με τα γραφικά, την μουσική δεν μπορούσες να την ακούσεις έξω από τις βιτρίνες ή μέσα από τις σελίδες των περιοδικών. Έπρεπε να βρεθείς μπροστά στον υπολογιστή, να τρέξεις το παιχνίδι και να βυθιστείς στα υπέροχα άσματα του SID - ή να ξενερώσεις από μία αδιάφορη σύνθεση. Όπως και να 'χει, με αυτές τις εμπειρίες και αυτά τα ερεθίσματα ήταν αναπόφευκτο ακόμα και σήμερα να θεωρώ αναπόσπαστο στοιχείο ενός πραγματικά καλού 8/16bit video game την μουσική.
Fast forward στο φθινόπωρο του 1989: είμαι κάτοχος ενός Atari 520STFM, εργάζομαι σε computer shop στη Στουρνάρα (ΟΚ, Στουρνάρη για να είμαστε σωστοί) με κύριο αντικείμενο την αντιγραφή παιχνιδιών σε Amiga και Atari. Ναι, για ένα τουλάχιστον διάστημα ήταν η δουλειά των ονείρων μου!
Όπως καταλαβαίνει κανείς, όλα τα καινούρια παιχνίδια για τα δύο μηχανήματα περνούν από τα χέρια μου εκείνο τον καιρό. Βρισκόμαστε μάλιστα χρονικά στο κέντρο της μεγάλης διαμάχης Αταράδων-Αμιγκάδων και εγώ ο ίδιος, όντας κάτοχος ST από το 1986, εννοείται πως ανήκω στο στρατόπεδο των γκρίζων μηχανημάτων με τις διαγώνιες γρίλιες. Οι πρώτες επαφές μου με την Amiga, τα παιχνίδια της και το λειτουργικό της σύστημα ενισχύουν την πίστη μου στον Atari: η πλειοψηφία των παιχνιδιών είναι ports του ST με παρόμοια γραφικά και ήχο. Το μηχάνημα έχει αρκετά αναξιόπιστα disk drives (η ίδια δισκέτα που το πρωί φόρτωνε το απόγευμα αρνείται πεισματικά και την επόμενη μέρα συμβαίνει το αντίστροφο) και, το κυριότερο, το λειτουργικό του σύστημα είναι ένα δράμα: εικονίδια χωρίς σταθερό μέγεθος, πάναργο filesystem, ελάχιστες πραγματικά χρήσιμες δυνατότητες από το Workbench και, το χειρότερο; Μέσω του GUI δεν μπορούμε καν να δούμε τα αρχεία που δεν έχουν εικονίδιο (το "Show All" ως δυνατότητα ήρθε το 1991-92, με το Workbench 2.x)! Ένα δράμα γενικώς η κατάσταση, και το περίφημο preemptive multitasking - την καραμέλα του οποίου τόσα χρόνια πιπιλάνε οι Αμιγκάδες - ούτε λειτουργούσε υποδειγματικά αλλά ούτε και χρησιμοποιούταν από κανέναν. Το αγαπημένο "Say" ναι μεν είχε την πλάκα του, αλλά δεν αρκούσε για να χρυσώσει το χάπι. Παρόλα όσα είχα διαβάσει τόσα χρόνια για τις τρομερές hardware δυνατότητές της, η Amiga δεν είχε καταφέρει να με εντυπωσιάσει. Και τότε κυκλοφόρησε το Xenon 2...
Ο εμβληματικός αυτός τίτλος των Bitmap Brothers ήταν το - με διαφορά - εντυπωσιακότερο shoot 'em up της εποχής, και ένα παιχνίδι που ουσιαστικά εμείς οι κάτοχοι Atari ST περιμέναμε από την εποχή του... Goldrunner! Η έκδοση του Atari έφτασε στην Ελλάδα περίπου 2 εβδομάδες πριν από αυτήν της Amiga και, χωρίς υπερβολή, για εκείνες τις 2 εβδομάδες οι Αταράδες έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας: τι τα καταπληκτικά γραφικά, τι το εθιστικό gameplay, τι το ομαλότατο vertical scrolling, τι η sampled έκδοση του περίφημου Megablast των Bomb the Bass; Ο Atari ποια δεν είχε μονάδα το GEM, την εκπληκτική μονόχρωμη οθόνη, το PC-Ditto, το Degas Elite, το Dungeon Master και μια σωρεία επαγγελματικών εφαρμογών και αξιόλογων παιχνιδιών: είχε και το απόλυτο shooter! Για 2 μονάχα εβδομάδες...
Όταν έφτασε στο μαγαζί η έκδοση του Xenon 2 για την Amiga, άρπαξα την δισκέτα με τρεμάμενα χέρια και την έχωσα με δύναμη στο disk drive της 500άρας: ήταν η ώρα της κρίσης, the judgement day, η στιγμή που θα αποδεικνυόταν μια και καλή αν η Amiga μπορούσε να κάνει όσα ο Atari (στα παιχνίδια, τουλάχιστον). Τα γραφικά ήταν τα ίδια. Η παρουσίαση η ίδια. Το gameplay ίδιο και απαράλλαχτο. Ο ήχος όμως...
"Γαμώ το κέρατό μου" ξεφώνησα. "Όχι, δεν είναι δυνατόν!". Κι όμως, ήταν: αν μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούσα ότι ο ήχος του Xenon 2 στον ST έπαιρνε ένα ολοκάθαρο δεκάρι, τότε στην Amiga τι θα έπρεπε να βάλουμε; 15; Ακόμα και το sampled κομμάτι στην εισαγωγή ήταν η μέρα με τη νύχτα σε σχέση με αυτό του ST - τόσο, που ακόμα και κουφός θα μπορούσε να εντοπίσει τις διαφορές! Και μετά το tune του παιχνιδιού, οι εκρήξεις, το βάθος, η ποιότητα, η καθαρότητα και η χροιά του ήχου της Amiga ήταν σε εντελώς άλλο επίπεδο συγκριτικά με αυτόν του ST. Αν περίμενα το Xenon 2 να αναδείξει τον νικητή στην μάχη των 16bits, το είχε κάνει. Όχι όμως με τον τρόπο που επιθυμούσα...
Και μετά, εντελώς ξαφνικά, σε διάστημα 2-3 μηνών κυκλοφόρησαν κάποια παιχνίδια-ορόσημα, παιχνίδια που είχαν φτιαχτεί σε Amiga και δεν ήταν ports του Atari και, μάλιστα, παιχνίδια που εκμεταλλεύονταν στο έπακρο τις δυνατότητες του δημιουργήματος του Jay Miner και της ομάδας του: μέσα σε λίγες μέρες κατέφτασαν το Shadow of the Beast και το Battle Squadron. Όσο κι αν εντυπωσίαζαν τα πολύχρωμα γραφικά και το parallax scrolling του πρώτου, πάντα θα μένει χαραγμένη στη μνήμη μου η στιγμή που άκουσα τις πρώτες νότες του μοναδικού του soundtrack να βγαίνουν από τα ηχειάκια του 1084S. Και, όσο κι αν ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να συλλάβω πώς επιτεύχθηκε η σεμιναριακού επιπέδου αυξανόμενη δυσκολία και η απόλυτη ισορροπία μεταξύ αυτής και του playability στο Battle Squadron, αυτό που μου έχει μείνει είναι το μελαγχολικό tune που ακούγεται όταν χάσουμε, στο high score table. Γιατί μέσα μου ήξερα ήδη από τότε, ότι ακόμα κι αν τα παιχνίδια αυτά κυκλοφορούσαν κάποτε και στον ST κι ότι ακόμα κι αν ήταν τέλεια, ποτέ δεν θα πλησίαζαν στον ηχητικό τομέα την Amiga: όπως, λίγα χρόνια πιο πριν οι ανταγωνιστές του Commodore 64 δεν είχαν SID, έτσι και αυτοί της Amiga δεν είχαν Paula. Τα εντυπωσιακά γραφικά, την κίνηση, ακόμα και το scrolling της Amiga μπορεί με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο να τα έφτανε κουτσά-στραβά ο Atari, τον ήχο της ποτέ (δείτε τις εκδόσεις του ST στα Wings of Death, Jim Power και Rubicon για να καταλάβετε ότι δεν υπερβάλλω: πλησίαζαν... ανησυχητικά πολύ το "Amiga level").
Μια και πλησιάζει η St. Patrick's Day, την αφορμή για το παραπάνω κομμάτι μου το έδωσε το Celtic Heart, ένα καινούριο παιχνίδι για Amiga το οποίο ξεχωρίζει για - τι άλλο; - το soundtrack του! Όχι, ακούστε την ingame μουσική και πείτε μου μετά ότι αυτό που έκανε την Amiga να ξεχωρίζει και να κερδίσει τελικά την μάχη των 16bits ήταν το preemptive multitasking!
Όχι, δεν κυκλοφόρησε ακόμα. Εκκρεμούν μερικές τελικές πινελιές και πάμε για εκτύπωση. Μετά την καθυστέρηση του προηγούμενου, 22ου τεύχους, το Retro Planet Νο. 23 φτιάχτηκε σε χρόνο ρεκόρ, παρόλο που μας έτυχαν διάφορες αναποδιές. Δεν πειράζει όμως, είμαστε καλά τώρα και προχωράμε.
Καθώς λοιπόν μετράμε τις μέρες αντίστροφα για την κυκλοφορία του νέου τεύχους του Retro Planet, σας αφήνω συντροφιά με το εξώφυλλο του τεύχους. Και, αν η φωτογραφία του Apple IIe σας φέρνει κάτι στο μυαλό αυτό συμβαίνει επειδή είναι έργο του καλού μας φίλου Αντώνη "Antnik" (δείτε εδώ τις δουλειές του), ο οποίος είχε φωτογραφήσει επίσης και τα θέματα των εξωφύλλων των τευχών 9, 11 και 14 (ελπίζω να μην ξέχασα κάποιο).
Όπως καταλαβαίνετε, θέμα κεντρικό αλλά και της στήλης 8 Magic bits θα είναι ο εμβληματικός Apple II, ο υπολογιστής που καθιέρωσε και καταξίωσε την Καλιφορνέζικη εταιρία στις συνειδήσεις των αγοραστών πολύ πριν τα iMacs, τα iPhones και τα iPads. Για τα υπόλοιπα δεν θα σας πούμε τίποτα περισσότερο προς το παρόν, καθώς θα αναφερθούμε εκτενέστερα στην ύλη του νέου τεύχους μόλις αυτό κυκλοφορήσει. Till then...
Πάει καιρός τώρα που ανακοινώθηκε το AmigaOS 3.1.4 (το "Workbench", που λέγανε οι παλιοί, οι γέροντες στα χωριά) με τα πολλά καλούδια, που κάθε άλλο παρά ως "minor update" του AmigaOS 3.1 μπορεί να χαρακτηριστεί, καθώς κουβαλάει μέσα του πλείστες όσες αλλαγές και βελτιώσεις, που το AmigaOS 3.9 ωχριά μπροστά του. Τώρα θα πει κάποιος "πώς γίνεται το 3.1.4 να κυκλοφορεί δεκατόσα χρόνια μετά το 3.9;" και θα έχει και δίκιο, αλλά, φίλοι μου, Amiga είναι αυτή. Μια κυρία εντυπωσιακή αλλά και τσαχπίνα ταυτόχρονα που μας παίζει στα δάχτυλα. Αν γι' αυτήν η σειρά είναι σωστή, εμείς το βουλώνουμε και προχωράμε!
Δυστυχώς, αν και είχαμε "ψηθεί" με την κυκλοφορία του νέου λειτουργικού, κάποιες νομικές περιπέτειες και διαφωνίες είχαν φρενάρει μέχρι πρότινος τη δυνατότητα αγοράς του. Όταν πλέον ξανάρχισε να διατίθεται, προέκυψε νέο πρόβλημα: το OS 3.1.4 χρειαζόταν και νέες ROMs. Οπότε, ή θα έκανε ο υποψήφιος αγοραστής softkick (ή mapROM, όπως θέλετε πείτε το) ή θα "έκαιγε" νέες ROMs. Χέσε μέσα Πολυχρόνη, δηλαδή, για τον απλό χρήστη.
Ευτυχώς, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου που μπορούμε πλέον να πάρουμε "πακέτο" τις 6 πρωτότυπες δισκέτες του AmigaOS 3.1.4, τις ROMSs αλλά και το manual. Όλα αυτά διατίθενται στην - καθόλα λογική - τιμή των 39,99€ από το "τίμιο" Ιρλανδικό κατάστημα Sordan. Τι, δεν το ξέρετε; Ούτε κι εγώ μέχρι σήμερα αλλά, μιας και το ανακάλυψα και πουλάει και το πακέτο του AmigaOS 3.1.4 μάλλον είναι καιρός να το επισκεφτούμε!
Είναι επόμενο με όλα αυτά που έχουν δει τα μάτια μας και έχουν ακούσει τα αυτιά μας, όταν ακούει κάποιος για "demo σε Commodore 64" να περιμένει μια οπτικοακουστική πανδαισία. Και με το δίκιο του. Ε, το Space Invaders Demo πάντως δεν εμπίπτει στον παραπάνω κανόνα - θα έλεγε κανείς μάλιστα εύστοχα πως πρόκειται για την εξαίρεση που τον επιβεβαιώνει!
Οι Hokuto Force λοιπόν έφτιαξαν κάτι το ολότελα διαφορετικό, με το Space Invaders Demo. Ξεχάστε τα εντυπωσιακά tunes και τα απίστευτα γραφικά υψηλής ευκρίνειας - ακόμα και το ομαλό scrolling: όλα αυτά απουσιάζουν. Το Space Invaders Demo αποτελεί στην ουσία έναν PETSCII φόρο τιμής στο Space Invaders, τον big daddy των space shooters και ένα από τα παλαιότερα και δημοφιλέστερα video games.
Και εδώ έγκειται το όλο θέμα: ξέρατε εσείς τι σάλο προκάλεσε το Space Invaders με την κυκλοφορία του; Γνωρίζατε τα official arcade conversions της Commodore για τον 64άρη; Είχατε αποστηθίσει την ιστορία της Bally-Midway; Προφανώς και όχι, μην προσπαθείτε να απαντήσετε, ρητορικά ήταν τα ερωτήματα.
Το λοιπόν, το Space Invaders Demo αποτελεί μια (όχι και τόσο) μικρή... εγκυκλοπαίδεια που έχει να κάνει με οτιδήποτε άπτεται του κλασικού αυτού video game της Taito. Και, ως τέτοια, σίγουρα έχει το ενδιαφέρον του.
Αν επιθυμείτε να αράξετε για 18 λεπτά και να μάθετε την ιστορία και το impact στον κόσμο του Space Invaders μέσα από την οθόνη του 64άρη σας (σε ένα και μόνο part, παρακαλώ), κατεβάστε την ολόφρεσκια παραγωγή των Hokuto Force από εδώ. Ή, απλά, παρακολουθήστε το video που ακολουθεί.
Στα πλαίσια του επερχόμενου AmiCamp, την 2η ημέρα του event σχεδιάζεται να διοργανωθεί το 3ο εν Ελλάδι Sensi Days!
Αναζητούνται 16 τολμηροί παίχτες που θα αναμετρηθούν με φόντο το βαρύτιμο τρόπαιο του πρωταθλητή.
- Ημέρα διεξαγωγής: Κυριακή 31/03
- Ώρα προσέλευσης 11:15 π.μ. / Ώρα κλήρωσης: 11:30 π.μ. / Ώρα έναρξης: 12 μ.μ. / Ώρα εκτιμώμενης λήξης: 2 μ.μ.
- Ομάδες επιλογής από το SWOS 16/17 (όπως τις δύο προηγούμενες χρονιές)
- 16 παίκτες σε 4 ομίλους x 4 ομάδες με DIY leagues *
- Σύστημα πόντων 3/1/0. Προκρίνονται οι δύο 1οι κάθε ομίλου
-
Διασταυρώσεις στη φάση των 8 έως και τον τελικό: πρώτος 1ου ομίλου με
δεύτερο 4ου ομίλου κ.ο.κ. σε διπλούς αγώνες, με away goals ON, ET/Penalties
AFTER 90 minutes **
- 3 mins matches
- Replays OFF
- Pitch type: Random
- Custom tactics δεν επιτρέπονται
- Imported teams από άλλες εκδόσεις πέραν της 16/17, δεν επιτρέπονται
- Διπλός τελικός με away goals ON, ET/Penalties AFTER 90 minutes (<-φετινή αλλαγή)
*
Έτοιμες/προτεινόμενες ομάδες 16/17: Juventus (club), Barcelona (club),
Real Madrid (club), FC Bayern Munich (club), Spain (national), Germany
(national).
** Δεν μεταφέρονται κάρτες/τραυματισμοί μετά το πέρας των ομίλων, ούτε μετά από κάθε knock out γύρο.
Οι κανόνες είναι διαμορφωμένοι στα πλαίσια των διεθνών διοργανώσεων.
Μπορείτε να διαβάσετε σχετικά με το 1ο Sensi Days εδώ και για το 2ο εδώ.
Όσοι ενδιαφέρεστε να συμμετάσχετε δηλώστε το και καπαρώστε και ομάδα εδώ.
Εντάξει, μπορεί να λέει ο καθένας ό,τι θέλει, αλλά εμένα δεν μου το βγάζετε από το μυαλό: αν - με κάποιο μαγικό τρόπο - οι υπολογιστές της σειράς TED της Commmodore (o Plus/4 και ο Commodore 16) είχαν γνωρίσει αξιόλογη εμπορική επιτυχία, μπορεί να είχαν θέσει και νέα standards στην 8bit gaming σκηνή των 80s. Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, κανένα άλλο 8μπιτο μηχάνημα της "χρυσής εποχής" - αλλά, ούτε και 16μπιτο, καλά-καλά - μπορούσε να απεικονίσει 121 διαφορετικά χρώματα ταυτόχρονα στην οθόνη. Εδώ που τα λέμε, τα υπόλοιπα μηχανήματα της εποχής δεν είχαν καν 121 χρώματα στο σύνολο, οπότε ήταν κομματάκι δύσκολο να απεικονίσουν τόσα πολλά ταυτόχρονα!
Ναι, αυτό το πράγμα με τους Commodore 16 και Plus/4 και τις χρωματικές τους δυνατότητες τους καθιστά τόσο διαφορετικούς από τους υπόλοιπους home computers των 80s, που ώρες-ώρες, βλέποντας εικόνες από κάποιο demo αναρωτιέσαι "τι μηχάνημα είναι αυτό τώρα;". Να, κάποιο demo σαν το Metamerism των Bauknecht και των Electronic Knights, καλή ώρα. Ειδικά οι Bauknecht έχουν βαλθεί, χρόνια τώρα, να μας πείσουν με πράξεις (τις δημιουργίες τους) ότι ο Commodore 64 ήταν ο γερασμένος και μάλλον περιορισμένων δυνατοτήτων αδερφός των μηχανημάτων της σειράς TED. Κι αυτό γιατί, πολύ απλά, η πλειοψηφία των demos και των παιχνιδιών τους μας αφήνει (εύκολα) άφωνους.
Και δεν μιλάμε για 2019 τώρα: πίσω στον Αύγουστο του 2012 και το Evoke party, τότε που στην Ελλάδα ήταν παχιές οι μύγες και ανυπόφορη η ζέστη, οι Γερμανοί Bauknecht και οι συντοπίτες τους Electronic Knights παρουσίασαν το Metamerism, ένα demo για τα TED μηχανάκια με 64ΚΒ μνήμης το οποίο, σε κάποια σημεία του, ναι, τολμώ να το γράψω, βάζει τα γυαλιά ακόμα και σε παραγωγές του Atari ST! Τι, νομίζετε ότι υπερβάλλω; Για δείτε εδώ:
Αν μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις τότε ελάχιστα πρέπει να γράψω εγώ ακόμα, έτσι δεν είναι; Απλά, ότι αν θέλετε μπορείτε να κατεβάσετε το Metamerism από εδώ ή, αλλιώς, να το απολαύσετε στο video που ακολουθεί. Και να θυμάστε τα λόγια μου: πολύ χρώμα αυτό το TED, βρε παιδάκι μου!
