Just a quick reminder, που λένε και στο χωριό μου. Αν και άργησε 2-3 μερούλες και μας ανησύχησε εμάς τους - λιγοστούς, ομολογουμένως - που δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς την απαραίτητη μηνιαία ενημέρωσή μας για ό,τι συμβαίνει στο σύμπαν του ZX Spectrum, ο Paul Jenkinson φάνηκε τελικά και πάλι συνεπής, ως συρμός του αγγλικού σιδηροδρόμου (προ της ιδιωτικοποιήσεως φυσικά, καθώς το μετά είναι μια άλλη ιστορία που δεν συμπεριλαμβάνει τις λέξεις "ακρίβεια" και "συνέπεια").
Φεύγοντας από τους αγγλικούς σιδηροδρόμους όμως, να πούμε ότι στο νέο, 129ο επεισόδιο του The Spectrum Show ο Paul καταπιάνεται βασικά με παιχνίδια - όρεξη να 'χετε, λοιπόν - και ολοκληρώνει με το στήσιμο και την εισαγωγή δεδομένων σε μία database στον ZX Spectrum. Γιατί; Γιατί μπορεί. Γιατί όλες οι μεγάλες μηχανογραφικές εγκαταστάσεις κρύβουν έναν Spectrum πίσω τους. Ή και όχι, ας μην αφήσουμε μια μικρή λεπτομέρεια να μας χαλάσει μια ωραία ιστορία - τι λέτε;
Είναι χρόνια τώρα που, παρατηρώντας τον εαυτό μου - ναι, κάποιες φορές δεν έχει τίποτα η τηλεόραση οπότε στρέφομαι αναγκαστικά στην αυτογνωσία λόγω βαρεμάρας - διαπίστωσα ότι με έλκει ιδιαίτερα το παλιό hardware. Στην πραγματικότητα μάλιστα, με έλκει πιο πολύ από το καινούριο. Και όταν αναφέρομαι σε "hardware" δεν εννοώ μονάχα τους υπολογιστές, αλλά, πρακτικά, οτιδήποτε: από στερεοφωνικά συγκροτήματα των 70s και των 80s, από τηλεοράσεις των 90s και των 00s, και από... αυτοκίνητα της δεκαετίας του '50 μέχρι και αυτά των πρώτων χρόνων της νέας χιλιετίας, τότε που το δημοφιλές μεταφορικό μέσο που προσέφερε απόλαυση στον οδηγό του άρχισε να αντικαθίσταται μαζικά από τεράστια κουτιά αποκαλούμενα Sports Utility Vehicles γεμάτα με κάθε είδους κουμπάκια και οθονίτσες και με βασικό χαρακτηριστικό την "ψηλή θέση οδήγησης". Ναι, αυτός ή αυτή που κάποτε θα αντιμετωπιζόταν - και δικαίως - από οποιονδήποτε petrolhead ως... wannabe νταλικιέρης πλέον είναι ο "τυπικός οδηγός". Να τον/την χαιρόμαστε. Και μετά σε ρωτάνε "μα προς τι όλη αυτή η παρελθοντολαγνεία;". Έλα μου ντε, τι να σας πω, θα σας γελάσω.
Αλλά για μην ξεφεύγω - διότι πιστέψτε με, αν πιάσω το θέμα "σύγχρονο αυτοκίνητο" μπορώ να κράζω γράφω για χρόνια - ας επιστρέψω στο κομπιουτερίστικο hardware, αυτό με το οποίο ασχολούμαστε σε αυτό το blog, άλλωστε. Που λέτε, έχω την τάση να αντιμετωπίζω ένα καινούριο (προς εμένα, όχι χρονολογικά) μηχάνημα ως κάτι το εξαιρετικά ενδιαφέρον, και να ψάχνω να βρω τις δυνατότητές του και τα όριά του, διερωτώμενος "γιατί έφτασε στα χέρια μου; Γιατί αυτός που το είχε αποφάσισε να το αντικαταστήσει με κάτι άλλο, πιο σύγχρονο;". Φυσικά δεν αναφέρομαι σε retro computers όπως ο Commodore 64, αλλά σε hardware 10-15 ετών, όπως ήταν για παράδειγμα τα πρώτα 2πύρηνα ή 4πύρηνα PCs ή τα πρώτα Raspberry Pis. Γιατί λες το θυμάμαι σαν χθες, να διαβάζω τι μπορούν να κάνουν αυτά τα μηχανήματα τότε, στην εποχή τους. Πλέον γιατί δεν τα θέλει κανένας;
Η εύκολη απάντηση φυσικά είναι ότι τα πράγματα εξελίχτηκαν, οι ανάγκες μεγάλωσαν και πλέον αυτά τα μηχανήματα δεν μπορούν να τις εξυπηρετήσουν. Είναι όμως ακριβώς έτσι; Δηλαδή για παράδειγμα ένας υπολογιστής με Intel Core 2 Duo/Quad ή ένα Raspberry Pi model B+ δεν μπορούν να κάνουν τίποτα πια; Η θέση τους είναι μονάχα στην ανακύκλωση συσκευών; Προφανώς κάτι τέτοιο δεν ισχύει και, αν θέλετε τη ταπεινή μου άποψη, έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον και προσφέρει πολύ μεγαλύτερη ικανοποίηση το να ψάχνεις, να κατσαβιδιάζεις, να παραμετροποιείς και τελικά να αξιοποιείς ένα μηχάνημα των 20-50€ από το να κάνεις το ίδιο με κάποιο σύγχρονο των 1.000€. Συν το γεγονός ότι σου μένουν και 950-980€ στην τσέπη.
Αφορμή για όλα τα παραπάνω μου έδωσαν κάποιο videos που βρήκα στο YouTube ψάχνοντας τρόπους να αξιοποιήσω κάποια παλιά Raspberry Pis που έχω (της πρώτης γενιάς) τα οποία και προφανέστατα δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως κανονικοί υπολογιστές για καθημερινή χρήση: άλλο το Pi 400 κι άλλο το single core Raspberry Pi model B+ στα 700MHz με τα 512ΜΒ μνήμης. Κι όμως, ακόμα και αυτό τα ταπεινό μηχανηματάκι, μπορεί να κάνει εντυπωσιακά πράγματα. Και δεν θα αναφερθώ καν στον τομέα του emulation, εκεί όπου με την κανονικού μεγέθους composite video έξοδό του μπορεί να κοροϊδέψει σχεδόν τον οποιονδήποτε ότι έχει να κάνει με το real thing αν το συνδέσεις με μια CRT οθόνη (πιστέψτε με, το έχω δοκιμάσει). Μιλάω για άλλες χρήσεις, πιο ουσιαστικές. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος εύκολα να στήσει έναν web server. Ή, ακόμα καλύτερα, έναν mail server. Φυσικά και έναν proxy server. Και επειδή άπαντες πλέον έχουμε πολλά μηχανήματα που σερφάρουν στο internet σε κάθε σπίτι, γιατί όχι και έναν adblocker που να μην εντοπίζεται από τα websites όπως συμβαίνει με τα addons των browsers; Ή, κάτι άλλο επίσης πολύ χρήσιμο, τι θα λέγατε για ένα VPN ώστε να συνδέεστε πανεύκολα και με απόλυτη ασφάλεια στο οικιακό σας δίκτυο ή σε αυτό της εργασίας σας; Το Linux είναι ταμάμ για τέτοιες εφαρμογές και, θυμηθείτε, το RPi τρέχει Linux! Τέλος, δεν θα πρέπει να παραλείψω να αναφέρω ότι ακόμα και το πρώτο Raspberry Pi μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως media center με το OpenELEC (Kodi) όπου παίζει χωρίς framedrops μέχρι και videos ανάλυσης 1080p και κωδικοποίησης h.264/x264.
Δείτε εδώ μια ποικιλία από πιθανά web server applications με τα αντίστοιχα αναλυτικά guides για εγκατάσταση και παραμετροποίηση.
Εδώ ένας οδηγός για να στήσετε ένα VPN το οποίο το έχω δοκιμάσει προσωπικά είναι ταχύτατο, λειτουργικό και αξιόπιστο.
Στη συνέχεια μπορείτε να παρακολουθήσετε ένα ενδιαφέρον βιντεάκι για τα 5 Top RPi projects (κατά τον δημιουργό του) για το 2023:
Και τέλος, ένα βίντεο που εξηγεί ενδελεχώς την εγκατάσταση και το στήσιμο ενός Adblocking server:
Νομίζω ότι μονάχα εμείς, οι "παλιοί" έχουμε μνήμες από τον (κάποτε θαυμαστό) 16bit home computer της Texas Instruments, τον TI-99/4A. Θυμάμαι σε κάποια έκθεση στο Ζάππειο - η Μηχανοργάνωση ΄82, ίσως; - να πρωτοαντικρίζω τον σχετικά μικρό σε μέγεθος αλλά και ιδιαιτέρως κομψό υπολογιστή της εταιρίας από το Texas και να εντυπωσιάζομαι από την ψηφιακή ομιλία του. Άλλωστε, ήταν ο πρώτος υπολογιστής με speech synthesizer και θα περνούσαν μερικά χρόνια μέχρι να μας δοθεί η ευκαιρία να παίξουμε με το "Say" της Amiga.
O TI-99/4A ήταν πέρα από κάθε αμφιβολία ένα αξιόλογο μηχάνημα για την εποχή του και ίσως να θεωρούταν και "σίγουρο χαρτί" καθώς, όταν κυκλοφόρησε, δεν υπήρχε στην αγορά κάποιο αξιόλογο ανταγωνιστικό προϊόν. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα όμως βρέθηκαν απέναντί του οι TRS-80 CoCo, Commodore VIC-20 και Atari 400/800 αυξάνοντας τον... συντελεστή δυσκολίας, μέχρι που εμφανίστηκε και ο Commodore 64 για να βάλει την ταφόπλακα όχι μόνο στον 99άρη, αλλά και σε όλο το home computer division της Texas Instruments. Έτσι, παρά την αντικειμενικά αρκετά επιτυχημένη εμπορική του καριέρα ο TI-99/4A "χάθηκε" αρκετά γρήγορα, αφήνοντας ίσως μονάχα εμάς εδώ στην Ελλάδα να τον παρακολουθούμε ως πρωταγωνιστή της πολύ αξιόλογης εκπομπής "Κόκκινοι γίγαντες, άσπροι νάνοι" (όχι βρε άσχετοι, δεν ήταν αθλητικής θεματολογίας!). Οι gaming μνήμες από τον ασημί-μαύρο (και αργότερα μπεζ) Τεξανό είναι ελάχιστες πραγματικά, με πλέον αξιομνημόνευτο το Parsec, ένα shoot 'em up των Jim Dramis και Paul Urbanus με στοιχεία από το Scramble και το Defender που ήταν αποκλειστικός (αλλά και ο καλύτερος) τίτλος για τον TI.
Σαράντα ολόκληρα χρόνια πέρασαν μέχρι που χθες, στις 3 Μαΐου, ο εκ Δανίας ορμώμενος κύριος Rasmus Moustgaard ανακοίνωσε ότι μετέφερε στον ΤΙ ένα από τα πολύ ωραία παιχνίδια του ZX Spectrum, το West Bank του Alvaro Mateos (κυκλοφόρησε από την ισπανική Dinamic το 1985). Το West Bank με τη σειρά του ήταν η (ανεπίσημη) μεταφορά στους home computers της εποχής του Bank Panic της Sega, ενός τίτλου αρκετά επιτυχημένου στις αίθουσες των arcades, αλλά όχι στη χώρα μας - προσωπικά δεν το "συνάντησα" ποτέ.
Όπως και να 'χει, ο κύριος Moustgaard έκανε πολύ καλή δουλειά, χαρίζοντας στους - λίγους αλλά πιστούς - εν ζωή φίλους του TI-99/4A ένα παιχνίδι που μπαίνει άνετα στο Top-5 της πλατφόρμας. Και γι' αυτό του αξίζουν θερμά συγχαρητήρια.
Όσοι ενδιαφέρεστε να παίξετε το West Bank σε εξομοιωτή ή σε πραγματικό TI-99/4A (λέμε τώρα) μπορείτε να κατεβάσετε το παιχνίδι από εδώ. Να θυμάστε όμως ότι χρειάζεται επέκταση μνήμης των 32ΚΒ. Για τους υπόλοιπους θεωρώ ότι φτάνει και περισσεύει το παρακάτω βίντεο:
Ώρες-ώρες η ρουτίνα της καθημερινότητας είναι τόσο αβάσταχτη που βρίσκεις τον εαυτό σου ανίκανο να κάνει και τα πλέον απλά πράγματα. Πόσο μάλλον κάποια λίγο πιο σύνθετα, όπως το να βάλεις σε μια σειρά τις εργασίες που έχεις να κάνεις, μια to do list με υποχρεώσεις ξεκινώντας από τις περισσότερο σημαντικές και καταλήγοντας στις πλέον ανούσιες. Είχα να το λέω ότι επί χρόνια έφτιαχνα με ιδανικό τρόπο τέτοιες λίστες στο μυαλό μου στο ξεκίνημα της κάθε μέρας και γενικώς ανταποκρινόμουν με επιτυχία σε όσα έπρεπε να κάνω, καθώς η σωστή οργάνωση είναι το ήμισυ του παντός (ή μήπως είναι η καθαριότητα; Δεν θυμάμαι να πω την αλήθεια).
Όπως και να 'χει, αυτή η οργάνωση στην οποία αναφέρθηκα διαπιστώνω ότι έχει αρχίσει να μπάζει νερά εσχάτως. Παρατηρώ ότι οι καθημερινές υποχρεώσεις είναι πλέον περισσότερες αλλά μάλλον ήσσονος σημασίας, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζω χαρακτηριστική δυσκολία στην ταξινόμησή τους σε κάποια σειρά προτεραιότητας. Αυτό με έχει οδηγήσει στο να έχω μέρες τώρα να ενημερώσω το blog και, ειλικρινά σκέφτομαι, ότι αν δεν ήταν ο Paul Jenkinson με το καινούριο επεισόδιο του The Spectrum Show, ένας θεός ξέρει πότε θα ξαναέγραφα. Nice...
Αλλά have no fear, Paul is (always) here, οπότε να 'μαι κι εγώ με την τυπική μηνιαία ανάρτηση προκειμένου να ενημερώσω το Spectrumικό κοινό για την κυκλοφορία του 128ου επεισοδίου του The Spectrum Show στο YouTube. Όπως συνήθως έχουμε ποικίλη θεματολογία - σχετική πάντοτε με τον ZX Spectrum, φυσικά - από την οποία προσωπικά ξεχώρισα την παρουσίαση του (εντυπωσιακού, είναι η αλήθεια) ZX-VGA-JOY. Δεν ξέρω, έχω ένα soft spot για τα hardware reviews από τότε που με θυμάμαι να πιάνω στα χέρια μου το δεύτερο τεύχος του Pixel με το περίφημο συγκριτικό Oric-1 vs ZX Spectrum. Μαντέψτε ποιος κέρδισε!
Ένα άλλο ενδιαφέρον θέμα στο νέο επεισόδιο του The Spectrum Show είναι χωρίς αμφιβολία η προσπάθεια του Paul να "τρέξει" μια εικονική επιχείρηση βασίζοντας τη μηχανογράφησή της σε έναν ταπεινό ZX Spectrum. Προτού αναφωνήσετε "δεν γίνεται" να σας θυμίσω ότι είτε υπολογιστής του 1982 είτε υπολογιστής του 2023 στις ίδιες ακριβώς αρχές βασίζονται και τα ίδια ακριβώς πράγματα μπορούν να κάνουν - απλά οι τωρινοί τα κάνουν πολύ πιο γρήγορα (όχι πάντοτε, είναι η αλήθεια). Έτσι λοιπόν ναι, στο τρέχον επεισόδιο ο Paul κάνει με επιτυχία τα λογιστικά του, γιατί, απ' ότι φαίνεται, 48ΚΒ μνήμης επαρκούν για τα πάντα!
Δεν θα πρέπει να παραλείψω τις συνεχείς προσπάθειες του Geoff Neill να κομπλεξάρει εμάς τους παλιούς Spectrumάδες, αφού, μετά το Atic Atac σε προηγούμενο επεισόδιο τώρα ολοκληρώνει και το Pyjamarama μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας. Ναι, ένα ακόμα παιχνίδι στο οποίο δεν είχα καταλάβει ποτέ τι έπρεπε να κάνω! Oh well...
Αλλά εντάξει, φτάνει πια με την ακατάσχετη πολυλογία μου, δε νομίζετε; Ιδού το The Spectrum Show, απολαύστε το:
