Δυο λογάκια για τις δωρεές. Τις ποιες;

Είναι σύνηθες να αναφερόμαστε γενικώς στα κακώς παρά στα καλώς κείμενα. Είτε γιατί τα πρώτα είναι πιο "πιασάρικα" από τα δεύτερα, είτε γιατί μας δημιουργούν έξτρα προβληματισμό είτε γιατί απλά προτιμάμε (γενικώς) να γκρινιάζουμε και να κριτικάρουμε, παρά να ασχολούμαστε με κάτι ουσιαστικό και δημιουργικό.

Μέσα στο παραπάνω κλίμα κι εγώ λοιπόν χρόνια τώρα ρίχνω τα βέλη μου (χολή, θα το χαρακτήριζαν κάποιοι) είτε προφορικά είτε γραπτά σε αυτό που ονομάζουμε "Ελληνική ρετροκοινότητα" - ξέρετε, αυτούς τους παράξενους που θεωρούσαν την Amiga καλύτερη από τα PCs το 1990 (λογικό) και συνεχίζουν να τη θεωρούν ακόμα και σήμερα (χωρίς σχόλια). Βλέπετε, τόσα χρόνια στον χώρο (κάπου μεταξύ 16 με 20, δεν θυμάμαι πότε ακριβώς άρχισα να ξαναασχολούμαι με παλιά μηχανάκια και εξομοιωτές) γνώρισα κόσμο και κοσμάκη, συμμετείχα σε fora, εκθέσεις, λέσχες και λοιπές συλλογικές προσπάθειες και έγινα μάρτυρας πολυάριθμων τραγελαφικών καταστάσεων στις οποίες η πλειοψηφία των συμμετεχόντων φρόντιζε να βγάλει από την εφεδρεία τον (πολύ) κακό εαυτό της με αποτέλεσμα καβγάδες, τσακωμούς και πισώπλατα μαχαιρώματα ως επί το πλείστον δι' ασήμαντον αφορμή. 

Δεν θα ήταν κομψό να βγάλω την ουρίτσα μου έξω απ' όλα αυτά αλλά κι από την άλλη όχι, δεν δέχομαι με την καμία ότι αποτελώ μέρος του προβλήματος παρέα με τους "πυροβολημένους" που ανέφερα παραπάνω. Και γιατί αυτό; Γιατί, πολύ απλά, προσωπικά δεν λειτουργώ έτσι. Το κοινό χαρακτηριστικό όλων όσων ανέφερα παραπάνω, το γνώρισμα που τους στιγματίζει και τελικά "βγάζει μάτι" δεν είναι άλλο από την μεροληψία. Αν κάτι έχει να κάνει με "τους δικούς μας" οφείλει να αντιμετωπιστεί διαφορετικά. Αν έχει να κάνει με εμάς τους ίδιους, ακόμη περισσότερο. Κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να δει τα πράγματα από την οπτική "των άλλων", κανείς δεν το διπλοσκέφτεται μπας και τυχόν κάνει λάθος, κανείς δεν δίνει ελαφρυντικά στον οποιονδήποτε αν αυτός ο τελευταίος δεν ανήκει στο forum του, τη λέσχη του, την ομάδα του ή οτιδήποτε άλλο, κανείς δεν τσιγκουνεύεται τα βιαστικά συμπεράσματα και τους τσάμπα χαρακτηρισμούς, κανείς δεν παραδέχεται ότι κάπου, κάποτε μπορεί και να έσφαλε, κανείς δεν εξετάζει το ενδεχόμενο μιας δεύτερης ή και τρίτης ανάγνωσης ενός γεγονότος και, τέλος, κανείς δεν κάνει τον κόπο να κάτσει να κοιτάξει τα μούτρα του στον καθρέφτη. Είμαι άδικος και υπερβολικός; Όχι, δεν το νομίζω.

Έχω γνωρίσει ανθρώπους προσωπικά στον χώρο του retro computing ή κάποιων άλλων έχει τύχει να διαβάσω τα (ηλεκτρονικά) γραπτά τους και, πραγματικά, έχω τρομάξει. Όχι μία και δύο φορές, αλλά δεκάδες. Σας μιλάω για ανθρώπους που με κάθε ευκαιρία εξωτερικεύουν προβληματικές και συμπλεγματικές συμπεριφορές και, το κυριότερο, μίσος. Δεν έχει σημασία ποιον ακριβώς μισούν (συνήθως τους εύκολους στόχους) αλλά προσωπικά θεωρώ εξ ορισμού λανθασμένη αυτή τη στάση. Αν θέλουμε να λέμε ότι ζούμε σε μία πολιτισμένη (;) κοινωνία, η διάθεση για συζήτηση με λογικά επιχειρήματα και η αλληλοκατανόηση είναι εκ των ουκ άνευ. Αλλά δυστυχώς, και παραφράζοντας κάποιες δημοφιλείς προτάσεις-αποφθέγματα παλαιότερων εποχών, εκεί που τελειώνει η λογική ξεκινάει η ρετρο-κοινότητα. Καλώς ήρθατε!

Γιατί τα γράφω όλα αυτά, θα αναρωτηθεί - και με το δίκιο του, ασφαλώς - ο αναγνώστης του blog. Γιατί, πολύ απλά, τα μεγαλύτερα φυντάνια από τους "πειραγμένους", τους "νοητικά μερεμετισμένους" που περιέγραψα νωρίτερα, βρέθηκαν απέναντι στο περιοδικό Retro Planet από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας του, τότε τον Σεπτέμβρη-Οκτώβρη του 2013. Θα πίστευε κανείς ότι ένα ποιοτικό έντυπο που θα ερχόταν να καλύψει ένα κενό τόσων και τόσων χρόνων θα αγκαλιαζόταν συνολικά από τη ρετρο-κοινότητα. Τουλάχιστον στην αρχή, έτσι φάνηκε. Στη συνέχεια όμως, όταν το περιοδικό έδειξε πλέον ότι δεν αποτελεί διάττοντα αστέρα αλλά μια σταθερή, προσεγμένη και τακτική προσπάθεια, εκεί άρχισαν να πέφτουν οι μάσκες: "γιατί αυτοί κι όχι εμείς;", "έλα μωρέ, όποια στιγμή κάτσουμε και στρωθούμε βγάζουμε κάτι δέκα φορές καλύτερο", "γιατί όχι σε PDF;" (από τους ίδιους που έσκιζαν τα ρούχα τους για την σαφή υπεροχή του έντυπου απέναντι στον ηλεκτρονικό τύπο), "θα το πάρω αν γράψει για το τάδε/δείνα μηχάνημα" (κλασική ατάκα τύπου που το hobby του δεν είναι το retro computing, αλλά η ηλιθιότητα) και πολλά-πολλά ακόμη αντίστοιχα που μπορεί να ακούγονται υπερβολικά για να είναι πραγματικά, αλλά δυστυχώς τα ακούμε/συναντάμε/διαβάζουμε χρόνια τώρα. Είπαμε, ο Έλληνας, όσο κι αν το επιθυμεί, δεν είναι παγκοσμίως γνωστός ούτε για την απ' ευθείας (έτσι νομίζει) καταγωγή του από τον Περικλή, τον Φειδία και τον Αριστοτέλη, ούτε για την πνευματική, νοητική και πολιτισμική του ανωτερότητα (εδώ γελάνε) ή ακόμα και για αυτήν την πατρότητα της φέτας και του κοκορετσιού: ο Έλληνας, δυστυχώς, είναι γνωστός για την περίφημη αντιμετώπισή του στο θέμα της "κατσίκας του γείτονα". Έτσι και η Ελληνική ρετρο κοινότητα, ως μικρογραφία της κοινωνίας μας, απαρτίζεται στην πλειοψηφία της από άτομα που αντλούν ικανοποίηση από τα δεινά και τις ατυχίες των άλλων.

Φαντάσου λοιπόν υπομονετικέ αναγνώστη, εσύ που τόση ώρα διαβάζεις και διαβάζεις και προσπαθείς να καταλάβεις πού το πάω, πόση εντύπωση προκαλεί μια συμπεριφορά εκ διαμέτρου αντίθετη με την παραπάνω. Δεν αναφέρομαι σε αυτούς που θα χαρακτήριζα ως "φυσιολογικούς" - και μέσα στον γενικό παραλογισμό που επικρατεί αυτό αποτελεί μεγάλο κοπλιμέντο - οι οποίοι επικροτούν την προσπάθεια που ονομάζεται Retro Planet άσχετα με το αν αγοράζουν το περιοδικό ή όχι. Δεν αναφέρομαι ούτε στους τακτικούς μας αναγνώστες οι οποίοι, ας μην κοροϊδευόμαστε, αποτελούν εδώ και χρόνια το βασικότερο λόγο που σκιζόμαστε να έχουμε ένα πλήρες και ποιοτικό τεύχος έτοιμο κάθε τρίμηνο. Αναφέρομαι σε μια κατηγορία ανθρώπων που εκπλήσσει (τουλάχιστον εμένα προσωπικά) με τον τρόπο που λειτουργεί και με τις κινήσεις της, τους δωρητές.

Η όλη ιστορία ξεκίνησε από την (πολύ) αρχή, με κινήσεις του τύπου "κράτα τα ρέστα για ενίσχυση του περιοδικού". Πολύ σύντομα, ένας αναγνώστης έκανε δώρο σε όλους τους υπόλοιπους - χωρίς καν να θέλει να δημοσιοποιηθεί το όνομά του - μια δισκέτα για Amiga. Και βρισκόμαστε ακόμα στην εποχή του 2ου τεύχους, στα Χριστούγεννα του 2013!

Από τότε κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι, μέχρι που, πριν από ενάμισι περίπου χρόνο, ένας αναγνώστης του Retro Planet έτσι, από το πουθενά, δώρησε στο περιοδικό ένα χρηματικό ποσό για "ενίσχυση". Για μένα ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη γιατί, απλά, δεν το περίμενα. Έχοντας μπουχτίσει από τυπάκια που προσπαθούσαν να βρουν διάφορες άκυρες αφορμές για να δικαιολογήσουν (στους εαυτούς τους και στους ομοίους τους, βασικά) την "δεν με νοιάζει, δεν θα πάρω" στάση τους απέναντι στο περιοδικό, το να έρχεται κάποιος από το πουθενά και να προσφέρει κάποιο ποσό από το υστέρημά του αναγνωρίζοντας και στηρίζοντας έμπρακτα την προσπάθεια που λέγεται "Retro Planet" με χαροποίησε και με συγκίνησε. Και πού να ήξερα ότι αυτή ήταν μονάχα η αρχή!

Στο διάστημα του τελευταίου έτους κινήσεις αντίστοιχες με την παραπάνω έχουν γίνει επανειλημμένα. Ναι, δεν κάνω πλάκα, ούτε και υπερβάλλω: έτσι ξαφνικά, άνθρωποι από διάφορα σημεία της χώρας αυτοβούλως και χωρίς να γνωρίζουν τίποτα για τους υπόλοιπους και τις πράξεις τους αποφάσισαν να δώσουν το κατιτίς τους, είτε μικρό είτε μεγάλο, για να βοηθήσουν το περιοδικό. Μιλάμε ότι δεν έχει αναφερθεί ποτέ οτιδήποτε για δωρεές, δεν υπάρχει κάποιο σχετικό button στο website (ο Θεός να το κάνει) του περιοδικού, δεν έχει γίνει κουβέντα πουθενά! Εδώ ένας και μόνος αναγνώστης κάλυψε από την τσέπη του την αύξηση 24 σελίδων του τελευταίου τεύχους σε όλο το τιράζ του περιοδικού!

Επειδή λοιπόν αισθάνομαι την υποχρέωση, απλά αναφέρω αυτές τις κινήσεις καλής θέλησης χωρίς να κατονομάσω όσους προσέφεραν τον οβολό τους. Γιατί και οι ίδιοι δεν το έκαναν για διαφήμιση ή υστεροφημία αλλά επειδή καταλαβαίνουν ότι το Retro Planet δεν υπήρχε πάντοτε και ούτε θα συνεχίσει να υπάρχει εσαεί: είναι ένας ζωντανός οργανισμός που καύσιμό του είναι η αγάπη του αναγνωστικού του κοινού.

Σας ευχαριστούμε - είστε οι καλύτεροι!